pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

O i to mi się podoba.

Oooooo, już za jakiś czas moja skrzynka e-mail'owa będzie miała w "Odebrane" nową wiadomość.

Skoro temat podczas rozmów zszedł na taki temat i same pytały to odpowiadałem Inkwizytorze

No właśnie każdy tak mówi - nie jest dobre, ale czy mógłbyś podać argumenty, dlaczego?
Bo widzisz ja mimo wszystko lubię iść w kierunku, który przynosi owoce. Na tym polu nie mam żadnych argumentów za, które by chociaż w małym stopniu obecnie przekonywały, że warto do tego pola wracać.

Dzięki Mordimerze

Bardziej uznaję patrzenie "Bądź swoim sterem i okrętem, a ocean czasu i tak na różne kursy niesie."

A co do zasady żałowania decyzji to ona mnie nie dotyczy - wręcz uznają za wyjątkowo słabą - nigdy nie żałowałem, że nie spróbowałem różnych używek, czy nie hulałem za młodu, bo po prostu miałem takie warunki, że to było niemożliwe i musiałem dorosnąć dużo wcześniej. Przez co, bardziej kieruję się "przezorny zawsze ubezpieczony" - zawsze rozważam możliwości oraz ich konsekwencje, żeby potencjalne straty zminimalizować. Dlatego lubię skoncentrować środki na pola, które owocują (po prostu ta metoda mi się sprawdza w życiu już od wielu lat).

Możliwe, ale dzięki temu wychodzę na plus.

Chciałbym zaznaczyć, że poza "będziesz żałować, bo taka natura ludzka" nie wymieniłeś w sumie argumentu w czym związki damsko-męskie miałyby owocować i jakie lekcje dać.

Typowe Gdyby za słuchanie takich tekstów mi płacili, to bym już dawno w pałacu mieszkał
Czyli tak naprawdę nie ma nic.

Nie chcę rozwiązań (bo nigdzie nie zapytałem jak do tego dotrzeć), tylko argumenty/cele, które przecież rewelacyjnie rozpisałeś w późniejszej części posta i to nie jest żadna złośliwość.

I widzisz - tutaj wychodzi sedno i cała różnica. Pytasz się mnie co to za życie bez spontaniczności? Ja się zapytam co to za życie z chaosem?
Lubisz kierować się emocjami wobec ludzi, więc dążysz do tego. Świetna sprawa jeżeli się w tym realizujesz i spełniasz się. Lecz widzisz... ja sobie odpowiedziałem na pytanie : Czy ja tego naprawde chcę, czy owa sprawia, że jestem szczęśliwy? - i szczerze nie jestem. Jak napisałem wyżej jedynie co mi daje znać to libido, którego z czystym sercem bym się pozbył. Pewnie, że można napisać, że mi odbiło, nie przepracowałem przeszłości itd. Jeżeli coś wywołuje czysto negatywne skojarzenia to się człowiek nie pcha w to samo. To, że wszystko ma dwie strony to normalna sprawa i nie oczekuję tylko super duper efektów i tęczy na tym polu.

Napisałeś, że nie można wiecznie uciekać. Masz rację - nie można. I to jest jedne, jedyne pole, które mnie pokonuje

A przede wszystkim - "Dopóki nie doświadczysz to nie powinieneś mówić, że nie ma nic bo jesteś wtedy niewiarygodny." - to subiektywne zdanie podobnie jak Twoje, a kojarzy mi się trochę z argumentem niektórych malarzy "dopóki sam nie będziesz malował, to nie powinieneś krytykować" - swoje człowiek też zaobserwował przez życie i nieraz o tych sprawach dyskutował. To co dla mnie jest niczym, dla kogoś może być całym życiem. Ot priorytet wartości

Dubel

Hej Słońce,  wiem co czujesz. Pociesze Cię,  może to nie był ten. Czasami po prostu nie wychodzi.
Daj znać co dalej, czy jest jakieś dalej, jeśli masz oczywiście chęci.
NA szkoda pokoik- chciałabym,  aby był bardziej pozytywny, ale cóż,  założyłam go w dziale samotności, iść jest jak jest, czyli zbieraja się tu ludzie z wszelkimi niepowodzeniami w sferze zwiazkow. Wierzę,  że kiedyś się to zmieni.
U mnie po tych 5 latach bilans na zero.
A co przyszłość pokaże,  to się zobaczy.

Witaj,
Ja już tu coraz mniej piszę i czytam. Ale jak widzę ciebie, to czytam. Ciekawa jestem jak ci się wiedzie
Życzę ci powodzenia i dziękuję za twoje życzenia

Może wystarczy maila do Rossanki napisać, a co ma być, to będzie?

Cześć, jeśli chodzi o życie związkowe (bo o tym traktuje temat), to (po pewnych nadziejach) znowu bez zmian, czytaj jestem sama.
Nie wiem, co będzie dalej. Jeśli jednak ktoś się kiedyś by tam pojawił, to po tylu latach to już będzie super-ktoś, aż mi kapcie spadną 

Nie wolno usuwać, bo niszczysz forum w ten sposób. Ross, Ty jesteś wszędzie na tym forum. Kilka swoich tematów, piszesz też w innych. Chciałbym Ci zadać pytanie. W jaki sposób pomóc Ci w znalezieniu kogoś ma zauroczenie zajętym facetem? Soreczka, ale masz nad tym kontrolę, a więc zwyczajnie sobie na to pozwoliłas.

Samo życie?  Szczerze, to jak patrzę po kolezankach z różnych etapów życia,  czy z pracy, to drugiej takiej nie ma. Prędzej już rozwodki  z kolejnym mężem na koncie. Wiedziałam,  że po ex długo mi zajmie dojście do siebie i pewnie nie od razu kogoś poznam, ale szczerze, nie sądziłam,  że będzie to tyle lat. A w sumie za 3 mogę napisać,  że już 10 lat jestem sama, bo to też jest prawdopodobne. 
Wkurza mnie to już samą i zloszcze się na siebie. Powinno mi się nie chcieć być z kimś,  byłoby mi latwiej. 
Obecnie sobie odpuscilam w jakims tam stopniu, tzn nie jestem już aktywna na różnych Sympatiach,  mówię sobie: nie każdy kogoś spotka, niektórzy,  nie czarujmy się,  będą sami  zawsze. Na pewno znacie takie osoby.
Z resztą mam gdzie mieszkać,  na głowę mi nie pada,  pracuje, mam swoje hobby, od czasu do czasu stać mnie na kupienie sobie czegoś,  zrobienie soboe przyjemności.  Chodzę na różne kursy, lubię też siedzieć w domu, jakoś nigdy nie pociagalo mnie imprezowe życie,  ale mrukiem rownocześnie  też  nie jestem.
Siedzę na tych Netkobietach  od lat, czasem jestem bardziej aktywna, czasem mniej. Co jakiś czas nachodzi mniei ochota na skasowanie konta, myślę,  bez sensu jest to całe pisanie tutaj. Potem znowu wracam.
Przez te lata miałam jakies tam znajomości,  ale na siłę,  bo nie chcialam być sama. Spotykałam się wiec z tymi facetami z neta, większość mi się wcale nie podobała,  a i na spotkaniu wychodziło,  że kompletna klapa. Ale, umawiałam się dalej w nadziei, źe zaskoczy.  Jeden facet-z nim się akurat fajnie pisało,  fizycznie też było nieźle.  Na spotkaniu było  miło,  chętnie bym się spotkała jeszcze raz, ale coś tak czułam,  że to ja nie przypadkami mu do gustu. Po spotkaniu nagle przestał się  odzywać i tyle go widziałam. A wcześniej pisał po parę razy dziennie.
Z poza i nternetu nie miałam żadnej znajomości,  żadnego spotkania, za wyjątkiem tych zajętych,  o których pisałam.
Wadliwy egzemplarz albo już nie wiem co. Dlutego uważam,  że ten wątek jest już bez sensu, bo ciągle mielę  to samo i to samo i nic z tego nie wynika.

Kathy-Tak,  zamieniłyśmy  kiedyś parę słów.  Mówisz,  że wątek jest potrzebny? Może jako kafejka a nie poradnik.
Wejdzie tu ktoś  pomyśli,  ooo, jakas kobieta ma taki sam problem jak ja, będzie czytać i czytac i zobaczy, że od 6 lat nic się nie zmieniło.  Jakie wnioski wyciągnie z tego tematu?

A odpowiesz na to co napisałem?

Nie wiem co tam nie gra, więc zapytam jeszcze raz. W innym temacie piszesz, ze wbilas sobie do głowy kogoś, kto jest zajęty i tak sobie zauroczenie trwa. PO CO ja się pytam? Jak długo to trwa? I jak chcesz poznać kogoś myśląc o innej osobie? Ja mam wrażenie, ze Ty byś okazje zmarnowała nawet gdyby Ci na głowę spadła, po prostu takie masz automatyzmy.

No i co z tego? to nie oznacza z automatu, że te koleżaneczki są super szczęśliwe a Ty jesteś nieszczęśliwa. Kto wie? może jakby zrobić dogłębne prześwietlenie to by się okazało, że Ty taka samotna jesteś może jeszcze w najlepszej sytuacji

Niestety ale biologia zaprogramowała człowieka w taki sposób aby zakładał rodzinę i płodził dzieci. Każdy człowiek ma w podświadomości zapisany taki scenariusz więc to normalnie, że się wkurzasz i złościsz na samą siebie. Popatrzcie na świat zwierząt, te istoty też są zaprogramowane jak my aby się rozmnażać. Każda żywa istota ma to w sobie, tego nie da się oszukać, można ew. czymś zastąpić by nie myśleć o tym 24/7.

Człowiek to taka istota, która kompletnie nie docenia tego co ma/miała

Z Twoich postów wynika, że byłaś w jakichś tam związkach, że poznawałaś facetów, chodziłaś z nimi na randki, tworzyłaś jakieś tam (nie ważne jak długie) związki itp. a mimo tego piszesz tak jakbyś od urodzenia po dzień dzisiejszy nigdy nikogo nie miała...
Wyobraź sobie teraz jak się musi czuć osoba, która ma przykładowo 67 lat oraz nigdy, dosłownie nigdy z nikim nie była, ani jeden związek, ani jedna randka, nic, zero, null 0. To jest dopiero posiadanie problemu a nie Ty osoba, która trochę w życiu przeżyła i ma tam jakieś wspomnienia
Najważniejsze to nie poświęcać całego czasu na użalanie się nad swoim singielstwem, trzeba robić coś innego w życiu jakoś się rozwijać a nie tylko usiąść i płakać.

A nie było przypadkiem tak, że szukałaś księcia z bajki? bo jak czytam te Twoje posty to wychodzi, że spotykałaś facetów tylko z dwóch kategorii:

1) zajęci/żonaci
2) wolni ale nudni, fajtłapy, ciamajdy, to nie to, kompletnie nie mój gust itp.

Może jakby tak trochę obniżyć poprzeczkę to by ktoś się w końcu znalazł?

Takie parcie na związek,  szukanie, zaczepianie kojarzy mi się właśnie z desperacją. Ludzie nie lubią desperatów.
I w rezultacie zwykle trzymam nerwy i uczucia na wodzy,  nie pokazuje, że ktoś mi się podoba w TEN specjalny sposób, ale okazuje się,  że dobrze na tym wychodzę,  bo okazuje się,  że Ci co mi się podobają mają oko na inną.

No właśnie całe życie byłam wybredna. Koleżanki miały pierwszych lepszych chłopaków,  a mi wiecznie coś nie pasowało,  a to za niski, a to za poważny,  a to robił błędy ortograficzne,  albo miał nie takie wykształcenie,  albo odpychal mnie fizycznie. I odrzucalam ich jednego po drugim. Koleżanki natomiast wszystkie brały jak leci i już dawno są żonami i matkami.....
.....

Chciałabym,  aby to była prawda.
Oczywiście było dokładnie odwrotnie, to koleżanki wybrzydzały.  A to brzydki  i jej nie pociąga,  a to nudny, a to są niski, albo łysy,  albo ma już dziecko, albo  jest tylko kolegą, albo jest mało inteligentny. I tak przebierały i brzebieraly i w końcu wybrały. I już dawno mają pozakladane rodziny. A ja byłam zadowolona jak ktokolwiek się interesował chociaż zupełnie nie pociagał mnie fizycznie a charakter też mi nie odpowiadał. Ale to były dawne czasy.

Chociaż teraz przyznaje, lubię,  jak ktoś uważa,  że jestem sama bo szukałam księcia z bajki, daje mi to pewną przewagę,  tzn , że to jest mój stan, jaki wybrałam,  a nie, że tak wyszło.

Obniżyć poprzeczke-musiałabym w tamtym czasie chyba jeszcze dołek wykopać i ją tam położyć
Zostanę już sama niż się będę za dawała na sile z kimś.  Koszmar
Ale teraz to się tylko pośmiać z tegol

;-)

Aleeee po co trzymasz w głowie tamtego kolesia? Wypusc go na dobry początek.

Jakiego kolesia?

To robię.  Jedynie wesela się już skończyły, kto się miał oźenić to się już ożenił.   nigdy tam nikogo nie poznałam, na każdym byłam sama.
Na dyskoteki nie chodzę,  bo nie mam z kim (koleżankom tańce już nie w glowach).

Skoro do tej pory twoje założenia i zachowania nie przyniosły zadowalających rezultatów to może czas na zmianę? Może czas na zmianę statusu z jestem silną niezależną singielką co nawet jak jej się ktoś podoba to tego nie okazuje na jestem desperatką niech wszyscy znajomi wiedzą że mi potrzeba chłopa zna ktoś jakiegoś? Tak powiedzmy przez kolejny rok zagadywać każdego co wydaje się fajny zapraszać na randki pierwsza jak tylko nadarzy się okazja ? Nie patrzeć przy tym że może mu inna wpadła mu w oko . Sama wybierać zamiast czekać aż Ciebie wybiorą? Co by było złego w takim aktywnym podejściu nawet jak by ktoś Ci miał jakąś łatkę przyszywać? Życie w tych pozorach jest ważniejsze niż ewentualny związek ?

Witaj rossanko.

Też nie wybrzydzałam z fałszywego i głupiego przekonania, że trzeba spróbować zanim kogoś się odrzuci. Nie ufałam swojej intuicji, bałam się, że ktoś powie, że jestem księżniczką.. To był ogromny błąd, ale widzę to dopiero teraz. Najgorsze, że straconego czasu z tymi facetami nic mi nie zwróci. Teraz postrzegam czas inaczej i widzę, że wszystkie długie chwile samotności nie były, aż tak długie i zdecydowanie mogłam się nie spieszyć i poczekać... o już się poprawiam "wybrzydzać"

"Wybrzydzać" jak najbardziej rozpuszczona księżniczka na świecie, tak żeby złośliwcy obu płci, aż się poskręcali

Diagnoza "księżniczka" nie pasuje do Ciebie wcale. Może jesteś "za miła"?

Czas zacząć hodować pazurki i zacząć ich używać. Od czasu do czasu

Wmawiać kobietom, że nie mają partnera bo "szukają księcia z bajki" często lubią panowie, którzy mają problem ze sobą i wchodzeniem w udane związki. To zrozumiałe, bo łatwiej im powiedzieć, że to wina "wybrednych" kobiet, a nie ich niepoukładanych spraw. Dla innych panów to taki argument "zmiękczający", po którym łatwiej się taką wygłodniałą bliskości kobietę zaciągnie do łóżka.. bo zegar tyka, więc jeśli będziesz "marudzić" to sama zostaniesz na wieki.

Czemu się pośmiać. Szacun, że pomimo ogromnej tęsknoty za partnerem nie bierzesz byle kogo.

- kobiety mają otwarte uniwersytety od ponad 100 lat
- kobieta może pracować na każdym stanowisku co mężczyzna (np. policja - wydział antyterrorystyczny, operatorka działka przeciwlotniczego, szambonurek, transporter sprzętu opancerzonego, mechanik okrętowy, śmieciarz, mechanik pojazdów ciężarowych itp.) - a no zapomniałem! Panie chcą się pchać tylko za biurko
- statystycznie w Polsce jest najmniejsza różnica płac między płciami w europie. mało tego, w Polsce najwięcej kobiet pcha się na stanowiska kierownicze (względem innych państw europejskich)

Ty wymieniłaś kwestię równouprawnienia na płaszczyźnie edukacji, kariery bądź aspektów finansowych wynikających z tytułu pracy.

Tylko mi chodziło o troszeczkę inne równouprawnienie a mianowicie w kontaktach społecznych.
Skoro facet od średniowiecza był tym, który zagadywał jako ,,pierwszy" to może i kobieta by zagadała jako pierwsza?
Skoro facet zaprasza do restauracji i płaci za księżniczkę to może chociaż raz by kobieta podjęła taki krok? może by kobieta zaprosiła chłopa do karczmy i opłaciła mu obiad? tak raz dla wyjątku?

Nie kastruj mężczyzn?

Jakby kobieta mnie zapraszała na randkę to nie miałbym z tym żadnych problemów.
Może jej pasją jest np. łucznictwo i chciałaby mnie zaprosić właśnie na taką randkę aby pokazała mi swoje hobby, które kocha, co w tym złego?
Nawet jakby kobieta miała mnie zaprosić do restauracji to co w tym złego? dziewczyna wykazuje inicjatywę, chce mnie poznać a nie tylko strzela focha na buzi i oczekuje na rycerzyka.
Co do kupowania kwiatów jako przykład równouprawnienia - uważam, że trochę nietrafiony argument. To tak jakbym się zapytał jakbyś się czuła gdyby facet kupił Ci sprzęgło do opla.

Nie chciałbym kwiatów od kobiety ale nie dlatego, że społecznie byłoby to dziwnie akceptowalne ale tylko i wyłącznie z takiego tytułu iż obiekt moich zainteresowań leży w innej gestii.
Tutaj bardziej trzeba rozpatrywać sam aspekt dawania/posiadania upominku/prezentu a nie to czym dokładnie będzie owy przedmiot/usługa.

Chodzi o to, że skoro kobieta dostaje kwiatki, czekoladki, sukieneczki, futro, prezenciki (czyli jest biorcą przedmiotów) to może w ramach równouprawnienia sama by dała facetowi jakiś przedmiot (przystosowany do zainteresowań mężczyzny)

Co do przepuszczania w drzwiach - w świecie gdzie byłoby 100% równouprawnienie, przepuszczanie w drzwiach przez kobiety byłoby normalne.

Niestety ale świat, w którym żyjemy obecnie jest tak przesiąknięty historycznymi normami społecznymi, że jakby teraz jakaś kobieta przepuściła faceta w drzwiach to byłoby wręcz skandaliczne.

Rozumiesz o co mi chodzi? jak jest księżniczka, której facet płaci za obiady 30 lat i nagle sama musiałaby za siebie zapłacić to by chyba Roz .... .... ...waliła... pół restauracji bo byłoby to niewybaczalne.
Tak samo z przepuszczaniem w drzwiach - w normalnym świecie (który nie istnieje) przepuszczanie kobiet w drzwiach przez mężczyzn i mężczyzn przez kobiety byłoby czymś normalnym

Co do siatek - jak wyciągam 20 siatek z bagażnika to nie miałbym nic przeciwko jakby kobieta wzięła chociaż dwie a nie tylko stała i pachniała.

O ile pamiętam to Polska (chyba jako pierwsze państwo w Europie) dało kobietom prawa wyborcze tak więc nie wiem w ogóle po co poruszamy temat, przecież to już jest od wielu lat
Teraz poruszyłaś równouprawnienie w aspekcie politycznym a mi cały czas chodziło o ten aspekt społeczny.

Nie zniżają, a im są starsi, tym bardziej sztywni w swoich wymaganiach, taka obserwacja.
Podejście - mi się należy, a one powinny być szczęśliwe, że zaszczyt je w tyłek kopnął : )

Wiecie, tak czytam sobie różne mądrości, bo lubię i trafia mi do przekonania stwierdzenie, że to my nadajemy znaczenie rzeczom, sprawom i faktom. Także związkom lub ich brakowi.
To wszystko, to nasze interpretacje.  Wszystko.

No, tak, oczywiście, faktem niezaprzeczalnym jest, że jestem singielką, ale co z tym faktem zrobię, to już ode mnie zależy. Mogę to uznać za nieszczęście, mogę doszukać się plusów, mogę uznać, że jest jak jest i będzie, co ma być. Osobiście wybieram trzecią opcję.
Chyba niepotrzebnie zabrałam głos, bo nic nowego nie powiem, ale z sympatii do Rossanki zajrzałam na nowe posty w jej wątku i podkusiło mnie.
Rozumiem pragnienie miłości,  mnie też nie jest obce, ale same siebie unieszczęśliwimy, jeśli zbytnio skupimy się na niespełnionych pragnieniach. Ja się przed tym bardzo bronię, choć wcale nieprawda, że jestem nieustanną optymistką. Ale ogólnie - chyba tak, nauczyłam się sama sobie różne rzeczy tłumaczyć i pozytywnie "ustawiać".
Natomiast podnoszenie sobie standardu życia poprzez związek - wybacz, ale jest poniżej mojej godności. Nie czuję też różnicy w poziomie życia przed rozwodem i po rozwodzie, bo męża miałam chorującego i niepracującego. Uczciwie przyznam, że dużo pomagał mi w domu, ale za to dawał popalić psychicznie.

Majusza i dokładnie taką postawę mam na myśli mówiąc o swoim podejściu do życia singla i pragnienia związku, do takiej dążę.
Mnie ciarki przechodzą, gdy czytam, jak zaradne, rozgarnięte i wyemancypowane kobiety żalą się, że w pojedynkę ich standard życia jest niższy. Na litość boską, po co walczyłyśmy tyle lat o równouprawnienie i niezależność, skoro stary schemat wciąż ma się dobrze?
Wolę klepać biedę z podniesioną głową niż sprzedawać się za lepsze perfumy na przykład.
Zresztą nie przesadzajmy, dzisiaj raczej nikt nie chodzi głodny i bosy (z akcentem na "raczej", bo skrajne przypadki znam ; ale właśnie skrajne, patologiczne).

Koleżanki mają domy z ogrodem albo większe mieszkania bo mają zdolność kredytową dzięki mężowi. Istnieje mało osób w Polsce którzy w pojedynke są wstanie kupić sobie dom z ogrodem który pewnie kosztuje z 700 tysięcy złotych - mają też kredyt do końca swojego życia. Wolał bym mieć mieszkanie za 300 tysięcy w nowoczesnym bloku i spłacić ten kredyt w 10 lat niż babrać się w kredytach do końca swojego życia, nawet pracując za granicą ciężko odłożyć na takie mieszkanie. Nowoczesny samochód? ładny ekonomiczny samochód kosztuje 30-40 tysięcy złotych - nie potrzeba nikomu do życia samochodu za 100 tysięcy, Polacy mają kompleksy wszyscy chcą mieć wszystko lepsze niż sąsiedzi, lepsze mieszkania, lepszy samochód - wszystko na kredyt a później patrzą po gazetkach gdzie jest filet na promocji. W życiu chodzi o to żeby żyć na średnim normalnym poziomie, żeby nie brakowało Ci na jedzenie, mieszkanie, czy wyjazd za granicę raz w roku na 2 tygodniowe wakacje, żeby człowiek mógł się normalnie ubrać i mógł pozwolić sobie na przyjemności.  Ludzie bogaci nie są bardziej szczęśliwi niż Ty, po prostu oni przyzwyczajają się do swojego dobytku i nie czują tego że są "majętni" mają takie same problemy jak większość ludzi, depresje, nerwice - poziom dopaminy z czasem się stabilizuje i gdy na początku cieszysz się ze swojego nowego samochodu za 100 tysięcy tak po kilku miesiącach jest Ci to już obojętne, posiadasz go ale nie ma już tego "wow".  Wymieniłaś grupe kobiet które są kochane przez swoich partnerów - zastanów się teraz ile jest rodzin w których nie ma nawet trochę miłości, dochodzi do zdrad, oszustw, rozwodów, bójek (tych rodzin jest w Polsce o wiele więcej, powiedział bym śmiało że nawet więcej niż połowę wszystkich), sam znam osobiście jedną bogatą rodzinę,  facet lekarz, ona związana z prawem.  Dom, wakacje, samochody.. uśmiechnięci i szczęśliwi.. poznałem tą Panią osobiście przy jednej z medialnych spraw dotyczących zabójstwa pewnej dziewczyny, zaczęliśmy pisać, rozmawiać ze sobą i zwierzyła mi się po kilku lampkach wina że mąż ma kochankę i przyprowadza ją do domu niby jako "koleżankę" znalazła w jego telefonie jej zdjęcia w bieliźnie, a jej mąż powiedział jej kilka lat temu że chciałby żeby zaczęła uprawiać seks z jego kolegami i że go to podnieca - przestała z nim sypiać od tamtej pory, dostała nerwicy lękowej.. ale dalej udają "dobre" małżeństwo.