pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Piegowata'76 napisał/a:

santapietruszka napisał/a:

Ja nigdzie i nigdy nie napisałam, że mój mąż był leniwy. Więc to nie to, co myślisz

A "Skrzypek na dachu" to niestety bajka, nie czarujmy się. Może i komuś gdzieś kiedyś podobny związek wyszedł i przerodził się w miłość - może... yeti też może istnieje...

Ja takie znam. Żeby nikt mi nie zarzucał, że zafiksowalam się na rodzicach - poczytaj wypowiedzi Trolla.

To troll się ożenił z rozsądku?

Piegowata'76 napisał/a:

Odnoszę się do tego, że są związki. które trwają lata i nie szuka się wrażeń, tylko po prostu idzie się razem przez życie.. Jest się z kimś świadomie i z przekonaniem.

... ale kto mówi, że w związku z miłości cały czas są motyle i wrażenia?

Odnoszę się do tego, że są związki. które trwają lata i nie szuka się wrażeń, tylko po prostu idzie się razem przez życie.. Jest się z kimś świadomie i z przekonaniem.

Krejzolka82 napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

Odnoszę się do tego, że są związki. które trwają lata i nie szuka się wrażeń, tylko po prostu idzie się razem przez życie.. Jest się z kimś świadomie i z przekonaniem.

Jak dla mnie to jest właśnie podstawa prawdziwego, szczerego związku.

Tylko szczerze nie rozumiem "i nie szuka wrażeń", czyli, że co?

Docenia się zwykłe życie, nie zaklada się, że skoro motyle już nie łaskoczą, to nie ma miłości.

A wracając do małżeństw aranżowanych - gdzieś mi się o oczy obiły jakieś badania na ten temat i faktycznie jest/był spory odsetek szczęśliwych takich małżeństw, jeśli aranżowane było przez wyspecjalizowaną swatkę. Bo takie swatki nie swatały byle kogo z byle kim, tylko faktycznie kombinowały, żeby dobrze skompletować, były to z reguły kobiety z dużym doświadczeniem życiowym i pewnie dlatego im się to udawało
Coś w tym stylu próbują robić portale randkowe - wypełnianie jakichś testów osobowości i dopasowania na tej podstawie - ale to jednak nie to samo, co żywy człowiek...

summerka88 napisał/a:

santapietruszka napisał/a:

A wracając do małżeństw aranżowanych - gdzieś mi się o oczy obiły jakieś badania na ten temat i faktycznie jest/był spory odsetek szczęśliwych takich małżeństw, jeśli aranżowane było przez wyspecjalizowaną swatkę. Bo takie swatki nie swatały byle kogo z byle kim, tylko faktycznie kombinowały, żeby dobrze skompletować, były to z reguły kobiety z dużym doświadczeniem życiowym i pewnie dlatego im się to udawało
Coś w tym stylu próbują robić portale randkowe - wypełnianie jakichś testów osobowości i dopasowania na tej podstawie - ale to jednak nie to samo, co żywy człowiek...

Czytałam w wywiadzie z Wojcieszke, że nie ma żadnych wiarygodnych dowodów, że są jakieś cechy, których kombinacja zaowocuje udanym związkiem. Nawet jak coś wychodzi w jednym badaniu to jest podważane w innym.

Tylko że swatki miały do czynienia z żywymi ludźmi, więc pewnie nie o konkretne cechy chodziło, a o całokształt - i pewnie tu jest sedno coś w stylu "dobrana by była z nich para" Nie mam pojęcia, nie byłam nigdy swatką, ale tak to sobie mniej więcej wyobrażam - bo one nie brały listy kandydatów i nie szukały według cech, tylko taki kandydat czy kandydatka do swatania musieli się osobiście przedstawiać. To miałam na myśli, pisząc, że kombinowały. Że Jasiek od Staśków ma taki charakter, to się dobrze dogada z Agatką od Józka czy coś w tym guście
Bo w dopasowywanie komputerowe odpowiedzi a, b, c, d to i ja nie wierzę

Symbi napisał/a:

santapietruszka napisał/a:

Myślałam, że w życiu takie znasz...

Byłam przez jakis czas w takim związku, nie wytrzymałam.

A no widzisz

W niektórych kulturach nadal są swatki, np. w Indiach. Wierzy się tam powszechnie, że takie aranżowane małżeństwa są trwalsze niż te z "miłości".

A czy związek, ktory skończył się rozstaniem zawsze jest "byle jaki"?

Czy warto tkwić w samotności, tylko dlatego, że jest mała szansa, że z potencjalnym partnerem nie doczekamy starości?

Ja tam bym wolała mieć 10 lat fajnego zwiazku, ale zakończonego rozstaniem, niż nie cierpieć z powodu rozstania kosztem samotnosci.

Przeżyłam jedno rozstanie, było ciężko - ale wstałam i żyje dalej. Skoro mogłam się raz podnieść po rozstaniu, mogę i drugi. Wizja rozstania przestała mnie przerażać. 

Nie podoba mi się nazywanie nieidealnych (czyt. Nie spełniających wszystkich oczekiwań) związków  "bylejakimi".

Pomiedzy "bylejakim facetem"  (cokolwiek to znaczy) a miłością życia jest możliwości tyle, co pomiedzy zakupem pantofli Louboutina a klapkami z targu.

I zawsze mi się krew burzy kiedy czytam teorie, że jak kogoś nie stać na Louboutina, to przecież nie pojdzie sobie kupić klapek od Chińczyka, tylko lepiej już chodzić boso bo kiedys skora w koncu zgrubieje i przestanie boleć  ...

A otóż i nie... pomiedzy "bylejakim facetem" a "miłością życia" jest wiele opcji.. na jedną noc, na wakacje, na rok, na 10 lat...  na pół zycia ,)

A czy związek, ktory skończył się rozstaniem zawsze jest "byle jaki"?

Czy warto tkwić w samotności, tylko dlatego, że jest mała szansa, że z potencjalnym partnerem nie doczekamy starości?

Ja tam bym wolała mieć 10 lat fajnego zwiazku, ale zakończonego rozstaniem, niż nie cierpieć z powodu rozstania kosztem samotnosci.

Przeżyłam jedno rozstanie, było ciężko - ale wstałam i żyje dalej. Skoro mogłam się raz podnieść po rozstaniu, mogę i drugi. Wizja rozstania przestała mnie przerażać. 

Nie podoba mi się nazywanie nieidealnych (czyt. Nie spełniających wszystkich oczekiwań) związków  "bylejakimi".

Pomiedzy "bylejakim facetem"  (cokolwiek to znaczy) a miłością życia jest możliwości tyle, co pomiedzy zakupem pantofli Louboutina a klapkami z targu.

I zawsze mi się krew burzy kiedy czytam teorie, że jak kogoś nie stać na Louboutina, to przecież nie pojdzie sobie kupić klapek od Chińczyka, tylko lepiej już chodzić boso bo kiedys skora w koncu zgrubieje i przestanie boleć  ...

A otóż i nie... pomiedzy "bylejakim facetem" a "miłością życia" jest wiele opcji.. na jedną noc, na wakacje, na rok, na 10 lat...  na pół zycia ,)

Iceni napisał/a:

A czy związek, ktory skończył się rozstaniem zawsze jest "byle jaki"?

Czy warto tkwić w samotności, tylko dlatego, że jest mała szansa, że z potencjalnym partnerem nie doczekamy starości?

Ja tam bym wolała mieć 10 lat fajnego zwiazku, ale zakończonego rozstaniem, niż nie cierpieć z powodu rozstania kosztem samotnosci.

Przeżyłam jedno rozstanie, było ciężko - ale wstałam i żyje dalej. Skoro mogłam się raz podnieść po rozstaniu, mogę i drugi. Wizja rozstania przestała mnie przerażać. 

Nie podoba mi się nazywanie nieidealnych (czyt. Nie spełniających wszystkich oczekiwań) związków  "bylejakimi".

Pomiedzy "bylejakim facetem"  (cokolwiek to znaczy) a miłością życia jest możliwości tyle, co pomiedzy zakupem pantofli Louboutina a klapkami z targu.

I zawsze mi się krew burzy kiedy czytam teorie, że jak kogoś nie stać na Louboutina, to przecież nie pojdzie sobie kupić klapek od Chińczyka, tylko lepiej już chodzić boso bo kiedys skora w koncu zgrubieje i przestanie boleć  ...

A otóż i nie... pomiedzy "bylejakim facetem" a "miłością życia" jest wiele opcji.. na jedną noc, na wakacje, na rok, na 10 lat...  na pół zycia ,)

To wszystko prawda, ale ludzie mają różne preferencje i różną wrażliwość. Używając obuwniczego porównania, chyba jednak pójdę boso

Buty mają być wygodne i podobać mi się. Nieważne, czy od Chińczyka, czy  od jakiegoś tam lobotoma Jeśli takich nie dostanę - pójdę boso. Chodzenie boso po chłodnej trawie jest megaprzyjemne

rossanka napisał/a:

Iceni napisał/a:

Teraz?.. teraz masz przed sobą jeszcze wiele lat  do przechodzenia znacznie lepiej wiesz jakimi ścieżkami chcesz chodzić i jakie buty do tego będą najodpowiedniejsze

To wiem, ale nie mogę znaleźć odpowiedniego modelu w sklepie, a jak już go znajdę,  to okazuje się,  że został już zamówiony przez inną klientke.
Już nawet przestałam chodzić po tych sklepach.

Może w końcu szewc się w Tobie zakocha

Zaryzykuję śmiałą tezę, że więcej małżeństw niż się zdaje powstała z pobudek innych niż miłość. Często jest to pragnienie miłości, związku, ucieczka przed sobą i samotnością. Nagminnie - związek przechodzony i dziecko w drodze. A po paru latach mamy rozwody, bo komuś się otwierają oczy, bo nie dostrzegał wcześniej (często dostrzec nie chciał) tego, co ważne. Koleżanki których młodość przypadła na czasy PRL często podejmowały decyzję o ślubie dla mieszkania, znam też niejedną, która miała dosyć rodzinnego domu i chciała się wyrwać. I tak się to pięknie nazywało - miłość. A z tą miłością niestety, bywało różnie. Nie twierdzę oczywiście, że nie ma związków nią podyktowanych, ale nie sądzę, by stanowiły miażdżącą większość. Nie trzeba też skrajnej desperacji, by wejść w taką relację. Jest ich naprawdę wiele.

Po prostu do tej pory spotkały mnie same porażki w kwestii związków i postanowiłam dać sobie spokój. Szkoda mi czasu i nerwów na takie coś. Nie warto i tyle.

Jednak jeszcze nikt nie potrafił mi nigdy podać argumentu, dlaczego takowymi obawami nie miałbym się kierować.

Lucyfer666 napisał/a:

Jednak jeszcze nikt nie potrafił mi nigdy podać argumentu, dlaczego takowymi obawami nie miałbym się kierować.

twoje życie, twoje obawy

wiesz, ale jeśli ktoś wypowiada się w temacie "samotności" to jest duża szansa, że mu rzeczona samotność dokucza... i tyle w temacie, jeśli czujesz, że jest OK, to znaczy, że jest OK jeżeli zamiast seksu wolisz sport, to pewnie tak jest

Z drugiej tak szczerze się zastanawiam po co ktoś miałby próbować wchodzić w związek. Mimo wszystko te całe "gry", sprawdzanie czy to ta osoba itd. to jak dla już obecnie całkowita strata czasu. Zwłaszcza z perspektywą ponownego przejechania się na jakiejś osobie.

Sam wybrałem świadomą samotność, a owe "pokusy" z różnym skutkiem zwalczam, bo jeszcze nic mnie nie przekonało, że warto by się było o jakiekolwiek związek walczyć.

Pamiętam, że chyba kiedyś pisałem na ten temat Krejzolko

Widzisz - pięknie zaznaczyłaś "wtedy, kiedy poznałabym" - po prostu przeszedłem w taki tryb życia, że może poznanie nie jest problemem, co samo podejście, chęć do zaangażowania się, spotykania z daną osobą, przejście przez te pierwsze gierki to jest coś czego mi się autentycznie nie chce i nie widzę z tym większego sensu, skoro nigdy to mi nic pozytywnego nie przeniosło. Więc na swój sposób wybieram samotność świadomie, bo tak sobie zorganizowałem życie, że nie ma na nim obecnie miejsca na zabawy towarzyskie.
Co będzie za nie wiem parę lat nie wiem, więc może się odmieni.

rossanka napisał/a:

Lucyfer666 napisał/a:

Pamiętam, że chyba kiedyś pisałem na ten temat Krejzolko

Widzisz - pięknie zaznaczyłaś "wtedy, kiedy poznałabym" - po prostu przeszedłem w taki tryb życia, że może poznanie nie jest problemem, co samo podejście, chęć do zaangażowania się, spotykania z daną osobą, przejście przez te pierwsze gierki to jest coś czego mi się autentycznie nie chce i nie widzę z tym większego sensu, skoro nigdy to mi nic pozytywnego nie przeniosło. Więc na swój sposób wybieram samotność świadomie, bo tak sobie zorganizowałem życie, że nie ma na nim obecnie miejsca na zabawy towarzyskie.
Co będzie za nie wiem parę lat nie wiem, więc może się odmieni.

Według mnie głupio robisz, szkoda życia, chciałabym mieć znów 26 lat
Ale oczywiście masz prawo do takich decyzji.
Ważne byś był w tym szczęśliwy, anie tylko mówił sobie, ze jesteś szczęśliwy. A to różnica.

Nie pierwsza "głupia" decyzja i nie ostatnia w życiu Rossanko
ale widzisz ja naprawdę nie widzę sensu wchodzenia po raz kolejny w strefę, którą uważam za szambo - jeżeli człowieka spotkały same porażki i upokorzenia, to wybacz, ale nie mam argumentu, ani nikt mi jeszcze takowego nie dał, dlaczego miałbym jeszcze raz w nie wchodzić. Nie będę kłamał, że wśród znajomych, czy rodzi też jest "kiedy kogoś w końcu poznam" i taka presja nie pomaga. Już wolę być sfrustrowany z powodu libido niż porażek. Pewnie, że na swój sposób marnuję życie i rozwój tego pola, ale z drugiej strony stale rozwijam się na innych.