pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Iceni, zgadzam się z Tobą jak rzadko.
Pasjom mówię wielkie tak, tylko niech one będą naszą autentyczną potrzebą. Nie bez powodu tyle skarg pojawia się na forum: chodzę na siłownię, tańczę na linie, biegam na rzęsach - i nic!!!!

No i trzeba odnaleźć własną. Ja np. uwielbiam czytać, pisać, pływać, jeździć rowerem, ale na aerobik czy zumbę - wyłącznie za karę

Iceni, a nie pochwaliłabyś się swoimi rysunkami? Z przyjemnością bym obejrzała.

Cześć rossanko !

To ja mam krótszy staż forumowy niż Ty (nie czytałam Twojego tematu od początku) i z innego powodu się znalazłam tutaj, ale mogę co nieco napisać o aspektach życia singielki.

Bardzo słuszne porady i spostrzeżenia ogólne dla singielek, które wypunktowałaś.

Kiedyś rozmawiałyśmy o tym w innym miejscu - moim zdaniem, na bazie moich własnych doświadczeń, aby poznać kogoś, kto nas zainteresuje (z wzajemnością) , to oprócz tego, co wspominasz w poprzednich postach, trzeba się znaleźć we właściwym miejscu i czasie, czyli mieć trochę przysłowiowego "szczęścia". Wychodzę z założenia, że na wiele rzeczy, ale nie na wszystko ma się wpływ.

Cześć I see  !
A to też wypunktowalam,  że jak się ma na coś wpływ to trzeba działać i nie czekać.  A jak się nie ma wpływu to puścić wolno i zobaczyć co się wykluje, albo i nie

Staram się myśleć pozytywnie, choć czasami to trudno, zwłaszcza wobec tylu niepowodzeń.
Czasami myślę,  że w końcu kogoś poznam i ta będzie taki mężczyzna,  że powiem te słowa że"warto było czekac" nawet będąc już po 40.
A czasem ogarnia mnie groza, że tak naprawdę czy za tydzień czy dziesięć lat nic się nie zmieni. Bede ciagle sama plus kolejni zajeci na mojej drodze.Nadal będę tu klepala  posty, o ile jeszcze to forum będzie istniało.

rossanko , życie singla ma wiele zalet - ja je poznałam po rozpadzie mojego małżeństwa, ale bycie w związku może człowieka pięknie dopełnić, pod warunkiem, że to człowiek właściwy. Dlatego ja rozumiem osoby piszące w działach o samotności, że im czegoś na dłuższą metę brakuje. Jeśli się zdecydujesz napisać za te kilka lat (lub wcześniej), to niech to będzie temat pt "Warto było czekać". Tego Ci życzę.

Zgadzam się całkowicie,  życie singla też ma swoje zalety. Np teraz. Piszę sobie na forum, susze lakier na paznokciach, oglądam KogelMogel na Kulturze,  pójdę spać o której chce,  może jeszcze coś poczytam, może do kogoś zadzwonię,  umyje  szklanki albo i nie jak mi się nie będzie chciało. .... Lubie te samotne wieczory,  można się zrelaksować.
Ale jak piszesz,  bycie z kimś to dopełnienie takie, całkiem inny wymiar.
Tylko ostatnio spojrzałam na datę,  miałam 36 lat jak zakladalam temat, a teraz 41. Myślałam,  że zsybko to kogoś nie poznam, ale w przeciągu 2 lat nie pewno. A tu 5. I nic. Albo każdy napotkany  zajęty.
Ale jak mówię wszystko się może zdarzyć,  w sumie są gorsze tragedię. 
Tylko mnie wkurza, że przyzwyczaiłam się do samotnosci  i jakby ktoś był obok mogłabym się czuć nieswojo.

Właśnie od jakiegoś czasu robię właśnie co innego. Też doszłam do wniosku, że jak będę robić tak jak zawsze, to szaleństwem jest oczekiwać,  że się coś zmieni.  Robię więc zupełnie odwrotnie póki co efekt marny, tzn przez jakiś czas myślałam,  że w końcu,  ale ...nie nie, moi drodzy, facto znowu okazał się być zajety-cóż za niespodzianka.
Ale nie będę tu o tej sytuacji pisać bo nie chce. A w sumie już nie ma o czym.

Nie chce, bo sprawa prosta zajety- wiec niedostępny,  Szach  mat i tyle.;)

Ja sama bez dziecka i też nic -to tak na pocieszenie.

Moja przyjaciółka się rozwiodła kilka lat temu. Opowiadała, że facetom, z którymi się spotykała, przeszkadzał fakt, że ma dziecko. Młody też dawał odczuć, że nie życzy sobie obecności innych facetów w jej życiu. Był zazdrosny o mamę.

No nie dziwię Ci się, że tak zareagowałaś. Ja tu czytam czasem wypowiedzi net-facetów o ich podejściu do kobiet i ich dzieci, ich wymagania czy wyobrażenia i mi ręce opadają albo się śmieję.

Czy się spodziewałam? Raczej nie snułam zbyt daleko idących i dokładnych scenariuszy. Bliższe mi było zawsze tu i teraz. Z grubsza oczywiście ma się jakieś marzenia i plany, ale niejedne już plany rozśmieszyły Pana Boga.
Ale na przykład nie spodziewałam się, że dane mi będzie zostać matką, a jednak mam syna. Godziłam się z samotnością, a wyszłam za mąż (niestety!)... A teraz okazuje się, że tysiąc razy wolę być singlem niż TAKĄ mężatką.
Liczyłam się z tym, że nie pożyję długo, a mija ponad 20 lat od pewnych dramatycznych wydarzeń. Teraz nie myślę, jak długo, tylko żyję po prostu.
Nie wierzyłam, że kiedyś osiągnę stan nasycenia się życiem, a dziś miewam myśli, że mogłabym już odejść, chociaż wciąż mi się tu podoba.
Ciekawie się w życiu układa. Zmienia się i my się zmieniamy. Dla mnie to fascynujące.

Teraz  ja:
Nigdy nie widzialam się samą. Zawsze był mąż i dzieci ewentualnie sam mąż.
Poza tym za młodu byłam bardzo rozmemlana,  nie wiedziałam,  że w kryzysie potrafię się zarówno szybko rozłożyć ale i wziąć do kupy.

Witaj Lou.Tak tak to moj pierwszy wątek tutaj i postanowiłam go odkurzyć.
Przyszłam tu 5 lat temu załamana. Bałam się ,że już zawsze bede sama,,e nigdy nie założę rodziny co jak widzisz sobie wykrakalam.
Ale spoko jakoś sobie radzę i nie zamierzam z tego powodu popaść w depresję, choć przyznaję bywa smutnawo co się każdy, kto juz parę lat jest sam.
Nikogo wolnego nie znam. Tzn nadającego się do stworzenia relacji. Ale będę obserwować otoczenie

Witaj Zielone  słońce. 

Pisaliśmy wtedy ze sobą?
Tak tak, znam to uczucie, 5 lat, dookoła koleżanki kogoś poznają,  rodzą kolejne dzieci, a u ciebie nic, zycie zwiazkowe stoi w miejscu. Nie wiem, co Ci poradzić,  bo nie znam odpowiedzi.
Musi być jakaś przyczyna, nie wierzę w aż taki pech. Mówię też o sobie.
Jedna koleżanka mi się przypomniała.  Mniej więcej w tym samym czasie zostaliśmy same, może ona rok wcześniej,  albo niecały.  Dziś jest już mężatką, właśnie jest w drugiej ciąży.  A swojego męża jak poznała w lipcu to już w listopadzie razem zamieszkali.  Czyli, że tak powiem samotne życie zaczynaliśmy razem a teraz u niej zmieniło się o 180 stopni a u mnie zupełnie nic. A przecież też wychodzę do ludzi, nie jestem pustelnikiem.
Może tylko błędem było,  że się za bardzo na tym skupiałam,  bo panicznie bałam się,  że nie zdążę mieć swojej rodziny.
Teraz już mi minęło,  bo  i czas minął,  biologicznie już jestem spalona, że tak brzydko napisze. Mam tylko nadzieję,  że jak kiedyś bym kogoś spotkała,  nie będzie chciał miść dzieci, a wiem, że są  tacy mężczyźni. Na to nic nie poradzę.

Ale czyj mąż?
Ps jak tej koleżanki,  to nie wiem, bo na oczy go nie widzialam, znam tylko z opowiadań.  A ta koleżanka to taka dalsza, z resztą mieszka w innej części kraju.

Rossanka, ja wtedy pisalam w "Rozstania, zdrady", bylam na zupelnie innym etapie zycia, ale tez jeszcze nie wiedzialam, ze czeka mnie taka dluga samotnosc po separacji. Czesto sie zastanawiam gdzie tkwi blad, bo pustelniczka nie jestem, znam wielu ludzi, ale jest jak jest. Wiesz, od paru lat sobie mowie, ze nastepne wakacje, urodziny itp. spedze z kims bliskim (no wiadomo o co chodzi), a one mijaja, a ja w tym samym miejscu. Moze brzmie troche ponuro, ale nie jestem pesymistka na codzien, problemem jest samotnosc, nie tylko w relacjach damsko-meskich, ale tez nie mam np. z kim wyjechac na wakacje (w zeszlym roku bylam z siostra, ale mloda poznala kogos, wiec juz ma towarzystwo), isc na plaze, wyjechac na weekend. Wiesz pewnie o czym mowie. na szczescie etap wesel, imprez tego typu w moim otoczeniu juz sie skonczyl, wiec problem odpada, bo nawet jako parnera nzupelnie nie mialabym kogo zaprosic:/

Ross, Zielone Słońce,
Mimo, że mam męża (oficjalnie), to rozumiem waszą sytuację. Też długo byłam w podobnej. A teraz? Ehhh, szkoda gadać. I tak sobie myślę, że smutne i niesprawiedliwe to życie. A czasem myślę, że "Pan" ma jakiś swój plan i mam nadzieję, że on wie co dla nas lepsze. Inaczej nic nie miało by sensu.
Trzymajcie się kobitki i piszcie co u was

Ela 220, ja sobie wizualizowalam, co chcialabym znalezc w potencjalnym partnerze i nawet ich spotykalam...ale, najtrudniej o spelnienie tej ostatniej przeslanki, ze jest wolny i czeka na mne;). Z reguly ci, z ktotymi z przyjemnoscia zlapalabym jakis kontakt (a potem kto wie) sa niestety od dawna zajeci, dzieciaci. Owszem czasem nawet interesuja sie moja osoba, ale w fukcji odskoczni od "zlej zony", na co ja absolutnie nigdy sie nie zgodze. Facetow wolnych (oczywiscie moga byc rozwodnicy, majacy dzieci, tacy ktorzy uregulowali wszystkie swoje trudne  sprawy i sa otwarci na nowy zwiazek) niestety, mam wrazenie, ze nie ma dla mnie. Gdzies tam sie mijamy, ale nie jestem obiektem ich zaintereswania. Teraz moja o ponad 10 lat mlodsza siostra jest na etapie zakochiwania sie, spotyka sie z podobno fajnym czlowiekiem, pisze mi codziennie o tym. A ja, no coz, ciesze sie tymi jej motylkami, randkami, niespodziankami. Po czym odkladam telefon i wracam na sofe do kota, zamyslona, ze zycie mi strasznie ucieklo, ze nie bede juz mlodsza, ze szanse, ze i mnie jeszcze kiedys amory poniosa sa praktycznie juz zadne. Ano, na taka mnie nocna rozkmine wzielo. A jak u Was weekend dziewczyny?

Ja weekend z synem spedzilem i tak sobie doszedlem do wniosku ze przeciez on nie jesr w zadnym zwiazku , spi, je , uczylismy sie lowic  ryby, plywalismy w jeziorach, gadalismy i wyglupialismy sie, komentowalismy, mielim rowery  i... bylo zajefajnie. Da sie !

Wiecie, pomimo wszystko dostrzegam w swojej sytuacji element wyboru. Zawsze, prędzej czy później znajdzie się ktoś chętny na nasze towarzystwo i wdzięki, ale nie na każdego się decyduję z takich to czy innych powodów. Wybieram i ponoszę konsekwencje, nikt mnie nie zmusza do trwania w celibacie jak również do egzystowania w parze.

Istnieją związku z rozsądku, często bez chemii i wspólnych wartości, istnieją związki z lęku przed samotnością. Bycie samej a bycie w związku z rozsądku czy związek z lęku przed samotnością to też dokonanie wyboru.

AMEN!!!

Może i ze zdesperowania takie związki wynikają, ale istnieją i istniały, wystarczy popatrzeć jak kiedyś żeniły się rody królewskie czy książęce.
To, że TY nie znasz takich par, nie świadczy, że one nie istnieją.

Dinozaury też istniały. Pełno jest śladów ich dawnej bytności na Ziemi. Niektórzy wierzą, że nadal istnieją, ukrywając się w nieuczęszczanych przez ludzi rejonach dżungli.

Haha.
Znakomite!!!

A oglądałaś Skrzypka na dachu, jak żona głównego bohatera śpiewała "Do I love you?"

Znam. Piękna scena.

Byłam przez jakis czas w takim związku, nie wytrzymałam.

A wyborem jest nawet niedokonanie wyboru, zaniechanie. Myślenie o tym, że to ja wybieram, a nie bezwolnie się poddaję, zdecydowanie poprawia mi sampoczucie.

Można i z miłością. A Tewje też nie leżał, też zasuwał jak mały samochodzik.
Kocham ten film.

Ależ oczywiście.
Więc teraz sobie jednak poczekam na nieco inne pobudki.
Oby się tylko nie pomylić.

Powinnam napisać,  bo widzę,  że wkradlo się nieporozumienie, że nie znam obecnie takich par.  W przeszłości znałam,  ale one sie predzej czy później rozpadly, jak jedno poznalo kogoś innego. I to prędzej niż później się rozpadły.
Taki bycie z kimś z braku laku może się komuś sprawdzi, ale tylko na chwilę.
Albo, jak mówię,  trzeba być mocno zdesperowanym.