pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Załóż sobie aplikację randkową na T i zapraszaj chamów na kwadrat to będziesz miała romanse

Już mamy prawie połowę wakacji.
Jak tam romanse, Rossanka?

No cóż, w takim razie trzymamy kciuki
Pamiętaj tylko, że Sierpień zleci 2x szybciej niż Lipiec (takie prawo lata)

A wiesz co będzie dalej? Nic się nie zmieni za 10 lat. Czy będę mieć 50 czy 60 czy 100. Ciągle będę sama. Jakoś tak czuję.
Albo będę w związku tak jak ta babka, która zalozyla wątek, że zerwała po oświadczynach, po 4letnim związku, bo od początku nic nie czuła do faceta, ale nyl dobry, z innymi nie wychodziło to weszła w to z rozsądku. Wtedy założę wątek i zbiorę kubły zimnej wody na głowę od forumowiczów, że po co wchodziłam w związek z kimś, do którego nic nie czułam, a nie chciałam być sama, ale w głębi wiedziałam, że to nie to.

Jeśli chodzi o propozycję, to pisałam już wiele razy, że nigdy nikomu nie odmówiłam spotkania, nawet jeśli nie chciałam się spotkać, wychodząc z założenia, że mize się mylę i trzeba dać znajomości szanse( co ciekawe, ja takiej szansy nie dostawałam, jak mężczyzna nie chciał, to się ze mną nie umawial).
Po drugie, Tinder i tym podobne odpada, nie mam zamiary zmuszać się do kontaktów fizycznych z osobami, z którymi nie chce, co to to nie. Nie jestem już nastolatka, wtedy nie mogłam odmawiać, a teraz mogę  haha. I jak mi ktoś nie pasuje, to chętnie korzystam z tej możliwości, nie mam zamiaru się zmuszać jak nie chce.

No to nie. Nic się nie zmieni. Już się przyzwyczaiłam nawet.

Skrzynkę sprawdź, bo np twój mail wpadł mi do spamu

No nie. Bo kosze dostawałam nie od łobuzów, ale od normalnych, spokojnych, dobrych, inteligentnych, kulturalnych i pracowitych facetów. Którzy po prostu szli do innej, potem był ślub, dzieci  , widuje ich na fb, dzieciaki już duże, albo mocna podstawówka,  albo liceum. Żaden z tych, co mnie odrzucili nie był i nie jest łobuzem. Skąd ty te pomysły bierzesz?

Pytanie do zwiazkowcow: kiedy kłótnia to zwykła kłótnia a kiedy to przegięcie, które doprowadza pomału do upadku związku? I czy jak się kłócicie to nie boicie się, że jak będziecie " niegrzeczni i nieposluszni" to partner Was zostawi? Dlaczego godzenie się na wszystko czego chce partner(styl życia, wystrój domu, kuchnia, sposób spędzania wolnego czasu, ubiór, poglądy, zainteresowania  i inne) też nie sprawi, że związek się nie rozpadnie a ta osoba nie odejdzie. A mozecsprawi?Tyle jest wątków, gdzie opisywane jest jak para się rozstaje bo np były często kłótnie, nie mogli się dogadać, to zrozumiałe, że w końcu nastąpił koniec. A gdyby się na wszystko godzić? Byłby to dobry związek bo nie byłoby powodu do kłótni? Druga osoba nie miałaby nic do zarzucenia, że np żona nie zgadza sie na to czy tamto, czy ma fochy, kłóci się, albo się obraziła i ma ciche dni. Może to jest wyjście?

Ale jak się będę kłócic i mieć inne zdanie to jeszcze szybciej mnie zostawi, co widać nawet na forum. Para się kłóci, nie dogaduje i już cały związek chyli się z czasem ku upadkowi.

Gdy będę się na wszystko godzić, to nie jest tu istotne, czy będę szczęśliwa czy nie, skąd ten pomysł?

Uważam, że teraz, jak jestem sama jest fajnie. Ale zawsze chciałam być w zwiazku i przez lata się to nie zmieniło. Terapeuta mówił, że to normalne pragnienie i nie jestem jedna z tych kobiet, które uwieszaja się na partnerze, same nie umieją sobie zorganizować czasu, nie umieją same spędzać wieczorow, świąt, weekendów  nie potrafią się same utrzymać czy znaleźć pracy, prowadzić domu, czy też wypełnić sobie czas wolny.

To nie ma znaczenia. W  znaczeniu, że te granice nie są ważne. Moim zdaniem, jak się przegnie, będzie kłócić, mieć odmienne zdanie to partner odejdzie. Co to za związek, gdy są ciągle kłótnie?
I gdzie jest właśnie ta granica, przy której nie przegina się z kłóceniem.

Zwsze sądziłam, że moje. Np partner uwielbia wycieczki rowerowe, a ja wole spędzać czas na kajakach. Ale spędzamy czas na rowerach, bo on tak lubi. To, że ja lubie kajaki a on nie nie ma znaczenia.
Albo: tu autentyk: ja lubie mieć kontakt codziennie. Np przez 3 dni się nie widzimy, to lubie zadzwonić, pogadać, wysłać smsa, cokolwiek - on nie lubi rozmów przez telefon, nie czuje potrzeby, gdy sie nie widzimy przez 3 dni kontaktu ze mną - ja się musze dostosować, nie mogę od niego wymagać codziennych telefonów, bo to narusza jego granice.

Nie miesza się naturalnie, bo kończy się tak, że przez 3 dni nie ma kontaktu, bo on nie lubi.
Albo co weekend idziemy na rowery a na kajaki wcale

Ale jego już nie ma od dawna. To co rozważasz? Jak będziesz patrzyła na swojego faceta przez pryzmat byłego to w końcu się skapnie, że ich porownujesz/zestawiasz ze sobą i będzie draka...

Mri pytała, to odpowiadam.
Porównania pewnie by było, wystarczy, ze mój hipotetyczny facet sam z siebie dzwoniłby, w dni co się nie widzimy (albo ja bym dzwoniła, a on by mnie nie spławiał), czy wysłał zabawnego SMSa, chybabym z wrażenia padła. Oczywiście z bardzo pozytywnego.

A jak to by było coś czego nie lubisz, nie akceptujesz, nudzi Cię to?  Albo jakbyś w tym czasie wolał robić coś innego? Gdzie jest granica kompromisu?

Ale sam byś się wtedy źle czuł, jeślibyś robił coś czego nie lubisz na siłę.

Gdyby takie sytuacje powtarzały się też w innych kontekstach to wyraźny znak, że on nie chce się dla Ciebie nagiąć w żadnym stopniu. Nie zważa na Ciebie. Czy on bał się, że go zostawisz? W żadnym razie.

Nie istnieje osoba, która wszystko w 100% lubi to co my. Ale niektórzy są wyraźnie do nas niedostosowani. Warto przemyśleć co dla nas w związku jest ważne. Jeżeli dla Ciebie takimi ważnymi sprawami jest codzienny kontakt lub wspólne “kajaki” to nie powinnaś wiązać się z kimś kto tych oczekiwań nie spełnia (lub podziękować takiemu panu za współpracę).

Granica jest Twoimi odczuciami. Zgaduję, że nie czułaś się dobrze gdy on nie odzywał się 3 dni. To powinno dać do myślenia nad sensem związku i czy ogólny rozrachunek wychodzi na plus czy nie.

Ross, to był trochę " nie teges" układ, kiedy występowały te wszystkie rzeczy, o których pisałaś.
Nie sposób szczegółowo odpowiedzieć na pytanie " gdzie jest granica"- nie siedząc w środku związku. Miri dobrze to opisała, słowami o Twoich odczuciach. Jeśli źle się z czymś czujesz, mówisz partnerowi, ( rozmowa, nie kłótnia), a on nic nie stara się zmienić, to jest kiepsko. I uleganie, " niekłócenie" się nic tu nie da, bo Tobie i tak będzie źle.
Natomiast zgoda, a potem facet siedzi naburmuszony w kajaku...no sorry, ale to mało dojrzałe. Przecież nie karzesz mu skakać że spadochronem!
Na początku mojego związku, nie oczekiwałam codziennych smsów, ani nie wysyłałam takowych. I facet powiedział " świetnie, że jak nie piszę przez trzy dni, to nie dopytujesz, nie naciskasz". A potem, z biegiem czasu, gdy relacja się zacieśniała, to naturalnie uległo zmianie. I potem, rzeczywiście, codzienny kontakt był oczywisty jak oddychanie.
Nie wiem na jakim etapie byliście, ale w pewnym momencie " ograniczasz mnie" jest po prostu chamskie i we udać, że facetowi przestaje zależeć.

dubel

No może tak być
Na szczęście dla nas ten układ się sprawdza.
Pewnie dlatego, że trafiłam na ideał

Nie wiem, ja chyba uważam, że aby był dobry związek to ja musze być posłuszna i podporządkować się, coś jak z rodzicami. Wiem, że to nie jest mój rodzic, ale tak mi się widzi dobra relacja, że ja siedze cicho i nie podskakuje. A jak będę podskakiwać to partner cofnie mi swoje uczucia do mnie.

Nie odważyłam się na takie cos, jak pamiętam, to nawet jak mi się cos nie podobało to nie mówiła, bo bałam się, że partner będzie się złościł na mnie. Zostawi albo będzie wrzeszczał.

Nie mówi Ci, że go ogramniczasz, bo często chcesz z nim kontaktu?

Zdaje, ale tak czuje.
Ofiarą nie będę, bo szybko zerwę taką znajomość zanim się rozwinie. I tu wracam do punktu wyjscia.
Przepracowałam to na terapii, ale tego nie czuje, choc wiem w czym rzecz,

Nie chciałabym tak, ale wtedy słyszę, że wybrzydzam, bo ciągle coś mi nie pasuje i że szukam ideału.

Ja też sobie potrafiłam zorganizować czas bez partnera, ale chciałam bardziej zaangażowanego bliskiego związku. A nie tylko wspólnego wyjazdu na weekend, wyjścia do restauracji, kina, czy seksu
I kontaktu chciałam codziennie, nawet jak się nie widzieliśmy, to chociaż porozmawiać przez telefon, jak minął dzień, albo pożartować, albo pogadać na jakiś temat, a nie slyszec: co się stało, że dzwonisz? Albo: nie lubię rozmawiać przez telefon i pisać smsow.

Kurcze, tak czytam resztę wypowiedzi, rozmawiałaś z nim jak równy z równym, podziwiam.

No tak. Mieszkanie razem wiele lat to etap, którego nie osiągnęłam. Najpierw mieszkałam z rodzicami, ale wtedy nigdy z nikim nie byłam. Potem mieszkałam sama. Potem byłam z ex, ale też cały czas mieszkałam sama. A i po rozejściu nadal mieszkam sama, tu się nic nie zmieniło. Ale zabawne, teraz to nawet nie umialabym być z kimś. Od 10 lat sama sobie ogarniaz sprawy i sama spędzam czas ( koleżanki w większości mają od dawna rodziny, eiec wiecie jak to jest, często odwołują w ostatniej chwili, bo dziecko, bo mąż, bo tesciowa). Zrobiłam się mistrzynią zrlycia w pojedynkę. Z resztą zaraz też będę wychodzić. Sama.

Przy weekendowym spotykaniu się ciężko stworzyć związek, poznać się, zbudować więź. Życie to przecież również te codzienne czynności. Jaki problem np. razem zrobić zakupy czy coś ugotować? To, że się mieszka oddzielnie, nie znaczy, że nie można się u siebie nawzajem spotykać. Związek to nie tylko randki.

Napisałam w tamtym wątku.

Ross jak to jest, że Ty piszesz o czymś a potem to wypierasz? Ja pisałem, że Ty tak uciekasz uczuciami od facetów, że podświadomie nakierowujesz się na zajętych, by do niczego nie doszło. Ty temu zaprzeczyłas...a tymczasem sama zakładałas temat, że podobają Ci się sami zajęci. Do tego torpedujesz każda możliwość poznania kogoś. Po co to pisanie na forum 637383 razy o tym samym w 7327 tematach? Ty trollujesz czy bawisz się z nami?

To jest straszne. Z jednej strony ludzie mówią "za bardzo wybrzydzasz", "masz za wysokie wymagania" albo "miłość przyjdzie z czasem". A po fakcie, jak opisujesz, że spotykałaś się z kimś, do kogo nic nie czułaś, a chciałaś spróbować, to nagle zdziwione miny, że po co wchodzić w związek bez uczucia...

Znam niestety to uczucie
Niby jestem młodsza, mam ćwierć wieku, ale też tracę nadzieję, że poznam kogoś ciekawego

W ogóle- jeśli mogę zapytać- ostatnio czytałam o czymś takim, jak prawo przyciągania. Czyli że jeśli czegoś bardzo chcemy to to nas spotyka, tylko musimy chcieć tego całym sobą, nie mieć ani cienia wątpliwości
Mogę zapytać- jak to było kiedyś u Ciebie? I jak jest teraz?
Czy miałaś/masz w sobie przekonanie, że na pewno będziesz w szczęśliwym związku, czy miałaś/masz wątpliwości?
Znajomy tłumaczył mi, że to działa podświadomość i że jeśli podświadomie jesteśmy absolutnie przekonani, że dana rzecz się wydarzy to będzie miała miejsce, że np. będziemy przekonani, że spotkamy wartościową osobę to na pewno ją spotkamy, ale jak będziemy niepewni to może się to nigdy nie zdarzyć
Jak to jest u Ciebie, jeśli mogę zapytać?

Właśnie faceci trochę inaczej funkcjonują niż my, kobiety
Jeśli facetowi nie podoba się laska to się z nią nie umawia. Tylko my kobiety (ja też tak robiłam, nie tylko Ty) chodzimy na randki licząc, że może coś "zaiskrzy"
Facetowi jak laska się nie podoba to po prostu ją ignoruje i nie "marnuje" (brzydko mówiąc, ale taka prawda) na nią czasu. Miałam to samo. Jak ja się komuś spodobałam to nie zdarzyło się, żebym odmówiła chociaż jednego spotkania. Wyjątek to 2 chłopaków poznanych przez internet, ale mieszkali daleko i musiałabym wsiąść w pociąg, a miałam tyle roboty, że nie miałam czasu poświęcać całego dnia na 1 spotkanie w innym mieście. Jednak jeśli to było w obrębie mojego miasta to się godziłam. Za to jak ja się raz zakochałam w chłopaku, zapraszałam go na kawę, to nie chciał iść. Wolał sam pójść w tym czasie do kościoła niż ze mną na jakąś herbatę czy kawę
A gdzie mieszkasz Rossanko? Nie pytam dokładnie, tylko orientacyjnie, czy to jedno z większych polskich miast, czy małe miasteczko, czy wieś?
Bo z tym tinderem to też zależy. W większych miastach jest lepszy wybór facetów niż w tych mniejszych. Może mimo wszystko warto spróbować? Choćby dlatego, żeby się pospotykać, pogadać z jakimś facetem. Sama planuję w wolnej chwili założyć tindera. Nawet nie w celu szukania miłości, tylko obracam się w gronie prawie samych kobiet, facetów nie poznaję praktycznie wcale i boję się, że niedługo zapomnę, jak wyglądają i w ramach treningu może pozna się jak nie miłość, to chociaż kolegów nowych

Oj żebyś się nie zdziwił. Mam koleżanki, które od lat są na tinderze i nie mogą nikogo znaleźć. I nie mają za wysokich wymagań. Jak opowiadają, na jakich typów trafiają, to największy desperata by uciekł

Oj nawet nie wiesz, jak to z naszej perspektywy wygląda. Wcale nie jest tak kolorowo. Trzeba mieć szczęście. Szczególnie, gdy ktoś się obraca w kobiecym środowisku i nie ma jej kto w pracy podrywać, bo są same baby dookoła
Poza tym są niezbyt urodziwi faceci (i niezbyt bogaci), którzy mają taką osobowość, że wokół nich kręci się masa kobiet

No widzisz, a u mnie w okolicy jak jest jakikolwiek w miarę ogarnięty facet, to od dawna zajęty, szybciutko przechwycony, w moim wieku już zaręczony, a im kobieta starsza tym ma mniejszy wybór, bo na rynku zostają ci mniej ogarnięci. Ja to widzę z upływem lat i potwierdziły mi to koleżanki, że zaobserwowały to samo

Po pierwsze- to, że koleżanka co chwile ma nowego na raz, to żadna sztuka
Po drugie- może kolega ma coś nie tak z charakterem? Znałam jednego takiego. Niby bogaty, ładnie ubrany, ale kobiety znaleźć nie mógł. Jak go poznałam to nie dziwiłam się, dlaczego. Był strasznie zakompleksiony, brakowało mu takiego wewnętrznego luzu

Mądry terapeuta, który ma rację. Dużo osób, nawet tutaj wypisuje głupoty typu "Trzeba się nauczyć żyć samemu, żeby umieć żyć z kimś" bla bla
A to jest aż śmieszne, szczególnie jak ktoś jest latami i czyta, że musi się nauczyć żyć sam (idąc tym tokiem myślenia ludzie w związkach są niesamodzielni, haha)
Potrzeba bliskości to naturalna potrzeba. Gdybyśmy mieli tego nie odczuwać, to byśmy byli obojnakami i rozmnażali się sami ze sobą. A tak nie jest. Potrzebna jest do tego druga osoba
Większość singli (wiadomo, są wyjątki), którzy są x lat sami jednak są bardzo samodzielni i bardzo dobrze potrafią żyć sami
Potrzeba bliskości jest naturalna. Przecież nierzadko nawet zwierzęta, ssaki, odosobnione od stada też cierpią (zaobserwowali to naukowcy), więc nie jesteśmy inni od innych ssaków.
Mam 25 lat i kilka lat młodszą siostrę. Ja nie byłam nigdy w na tyle długim i poważnym związku, żeby do domu przyprowadzić i przedstawić faceta (spotykałam się z ludźmi, ale to był max kilka miesięcy). Za to moja siostra za 3 miesiące kończy 21 lat. A dokładnie za rok o tej porze (początek sierpnia) będzie brała ślub. Ja skończyłam liceum, wyprowadziłam się kilkaset kilometrów na studia, musiałam się nauczyć gotować, współpracować z ludźmi, bo mieszkałam najpierw w akademiku, teraz na wynajmie z innymi studentami, musiałam się nauczyć współpracy z ludźmi, wiele rzeczy urzędowych musiałam załatwiać sama, bo rodzice byli daleko, musiałam nauczyć się żyć sama. Przez cały okres studiów chodziłam na różne imprezy, bo lubiłam poznawać ludzi. I nikt się nie trafił. Moja siostra tydzień po maturze poszła na jedne urodziny do koleżanki i tam poznała przyszłego męża. Podczas gdy u mnie na studiach coś się działo musiałam radzić sobie sama. Jej pomagał chłopak. Siostra poszła bliżej na studia (dużo bliżej), co chwila wraca do domu (podczas gdy mnie nie ma nawet przez kilka tygodni, ona wraca co drugi tydzień, a jak nie wraca to chłopak do niej jedzie). Siostra za mniejsze pieniądze po znajomości od cioci wynajmuje kawalerkę, więc nie musi się "użerać" z innymi lokatorami. Gotowanie średnio jej idzie, przywozi często z domu słoiki lub kupuje jakieś gotowe zupy pasteryzowane czy coś. Tak to jedno danie może umie zrobić.
I kto jest bardziej samodzielny?
Z drugiej strony to też smutne, gdy kilka lat młodsza siostra wychodzi za mąż, a ja nawet nie będę miała z kim iść na ten ślub
To taka anegdotka jeśli chodzi o zarzut braku samodzielności u singli piszących, że chcieliby mieć partnera
Mi też ktoś w innym wątku sugerował, że nie można być bluszczem i mieć faceta za centrum wszechświata- to był chyba zarzut do mnie, gdzie ja pisałam, że chciałabym się ustatkować, a nie, że nie mam innych zainteresowań prócz faceta. A osoba w wieloletnim związku takiego czegoś nie mówi, więc nie usłyszy
Hipokryzja i tyle
I powtarzam- terapeuta ma rację

Przeciez niektorym sie tak uklada. nie rozumiem, czemu zakladasz, ze kobietom jest latwiej.

Tak, takie miałam relacje, znam genezę problemu, pisałam gdzieś w wątku obok;)
Czytałam pobieżnie Twoja historie, wiele punktów wspólnych mamy. Jeslibymlabym w Twoim wielu teraz, z perspektywy czasu dałabym sobie radę, jak najszybciej wyprowadzić się z domu, wynająć cokolwiek, maciupką kawalerkę i nie słuchać wogole rodziców, tylko robić to, co się wg siebie uważa za stosowne.
A rozmowy: jesteś niewdzięczna, nie poradzisz sobie, my chcemy Twojego dobra-  ucinać te dyskusje.
Musisz polegać na sobie, poradzisz sobie, spokojnie a i psychikę uratujesz, a że wszystko jest w głowie to dalej się ułoży.

Oczywiście i nigdy w życiu przez 40 kilka lat (poza jedynym exem, który był super cnotliwy, ale nagle okazał się draniem) nie spodobał Ci się żaden wolny. PRZYPADKIEM! Koleżanki forumowe może Ci uwierzą nawet. Ty jednak zostaniesz z problemem