pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Już sie niszcze:( Nie umiem tego zmienić:(

Schodze obecnie z tabletek na depresje... i chyba bede musiałą wrócić do tego ale nei wiem czy to jeszcze pomoże;/

Natalka był to cios, ale na pewno nic z czego nie wyjdziesz, z czym sobie nie poradzisz!

Dobrze, że okazał się wcześniej tym niewłaściwym niż za późno.

Wiesz ile tu jest kobiet, które zostały porzucone np. będąc z takim w ciąży, albo mając malutkie dzieci?
Może się wydawać, że "one to przynajmniej mają dla kogo żyć". Ale wcale tak kolorowo nie jest. To są dopiero straszne problemy. Poczytaj.

Im też zrobiono wielką nadzieję na szczęście. I wielu wielu innym kobietom w innych życiowych sutyacjach również.
W każdej chwili to szczęście może zostać odebrane z różnych powodów. Z tym zawsze trzeba się liczyć.

I nie chyba, ale na pewno powinnaś wrócić do tabletek. Może jedynie warto je zmienić? Albo wypróbować innego lekarza? Nie chodzi o to, że tamten lekarz był zły, czy tamto leczenie, ale takie zmiany też wpływają pozytywnie na psychikę.
A takie tabletki zawsze dodadzą Ci znów tej energii, którą wyssał tamten facet.

I przede wszystkim jesteś JESZCZE MŁODA. Może Tobie się tak nie wydaje, ale tak jest. Masz dopiero dwadzieścia parę lat. Jeszcze WSZYSTKO może się w Twoim życiu wydarzyć.

Rossanka, to jest nawet WIELKA SZTUKA.

Natali.k3 Toczysz się w zamkniętym kręgu własnej "beznadziejności", a podejrzewam, że nakręcają to Twoje nieświadome kompleksy. Jak o sobie mówisz, tak siebie odbierasz a to wszystko zasklepia się w Twoim sposobie myślenia.
Tak jak mówią, że "nie jesteś kim jesteś teraz; jesteś tym, kim byłaś. A ten obraz siebie, co masz teraz przed oczyma, to cząstkowe obrazy z przeszłości". I dopóki się w tym - we własnych wdrukowaniach z przeszłości - babrasz, to nic się nie zmieni. Nawet medykamenty Cię na stałe z tego nie wyciągną, prędzej się do i od nich uzależnisz jak za przeproszeniem narkoman.
Poszukaj sobie na youtube filmowego wykładu pt "sekret", tam powinnaś znaleźć coś dla siebie, by z tego marazmu małymi kroczkami wyjść, bo w przeciwnym wypadku - jak tak dalej pójdzie - to się wykończysz psychicznie.

Nawet jeśli sama ze sobą nie będziesz zadowolona ze swojego życia, tak tego szczęścia nie znajdziesz w partnerze u jego boku, ani On Ci Twojej oazy szczęścia nie pokaże. Nie ma mocnych.

wpisałąm "sekret", ale wyświetla mi się jedynie jakaś dłuhowieczniść albo film polski;/

Nie ma co sie licytować.. Ale młodość to to już nie jest..Tak się czuje!
faceci interesujący mnie zajęci.. myśle, że w tym wieku to na stałe mają związki...

Ooo znowu ten film, pamietam jak byłam na premierze tego hitu:D
zamiast Kevina Cast Away w wakacje puszczaja

Bags mam dzięki , zawsze cos do obejrzenia..

Natalka ja poznałam swojego faceta w wieku 27lat. Moja przyjaciółka w wieku 30.
Masz teraz wg mnie stan depresyjny i dlatego tak czarno to wszystko widzisz.
Uważam, że zdecydowanie musisz zmienić lekarza.
Musi to być osoba, z która tylko Ty masz kontakt.
To ma być Twój lekarz, który Tobie ma pomóc i przy którym masz się czuć swobodnie, bo to BARDZO WAŻNE, żeby wiedział dokładnie WSZYSTKO. Tylko wtedy będzie w stanie Ci pomóc. A jeśli to znajomy Twoich rodziców to wiadomo, że zawsze będziesz skrępowana i nie pokażesz swoich prawdziwych emocji.
Zmień w pierwszej kolejności lekarza, bo to naprawdę bardzo ważne.
Po takich tabletkach zaczniesz inaczej myśleć. Minimum po 3 miesiącach podniesiesz się z tego i o wszystkim zapomnisz. Znów odżyjesz.
Jesteś jeszcze bardzo młoda i naprawdę masz duże szanse pozytywnie zmienić swoje życie tylko najpierw musisz wyjść z depresji.
I tutaj czas Ci faktycznie ucieka.
Nie masz na co czekać, działaj!

dlaczego?

Takie głupie emocjonalne podejście miałam zawsze.. przed depresją tak samo było...
chociaż teraz mam problemy żeby wstać.. i budze sie ze strasznym smutkiem.. nie wiem czy to wynika z tej sytuacji która była i smutek musi przejść czy to nawrót depresji..

Wszystko kiedyś minie,to jest pocieszajace.Podobno nie powinno się za bardzo odwracać za siebie.BO SIE NIEPOTRZEBNIE rozgrzebuje przykre rzeczy.Zamiast przeglądać foty z byłym lepiej skupie się na wybraniu i wywołaniu zdjęć z urlopu.Cyfrowki sa fajne,ale minusem jest milion zdjęć i człowiek nie może się potem zdecydować,które dac do albumu.Jakoś sprytnie dam rade.

Ja mam pełno pomysłów i nigdy się nie nudze.Myslalam o kursie fotografii.W styczniu sie ui nas zaczyna.Wiec może?

... sory że tak z ... biegu.
Jak się ma jakieś zainteresowania , to mozna wdepnąć w towarzysko i ... perspektywy same się zaczną otwierać... się by przydał obiektyw szerokokątny

Na razie musi wystarczyć zwykle pstrykadlo cyfrowe.Ale tak pomyślałem,ze przydało by mi się liznac trochę zasad kompozycji zdjęcia,oświetlenia itd.Robiąc zdjecia robie co mogę,ale zawsze można robić to lepiej,bo nie zawsze wychodzą mi tak jak chce.Chciałabym być takim lepszym amatorem.
Natali----opatrunek to każdy sobie sam musi znaleźć.Niestety nie ma jednego uniwersalnego.
Mussuka-----z kosztami kursu właśnie muszę się dokładnie zorientować co i jak i czy chętni będą.Czym szpetna?E,chyba nie odstaje jakoś rażąco od populacji.Może być.Jakbym miała narzekać,to biust mógłby być większy,ale juz przez tyle lat się przyzwyczailam.:-)

Wrze dzisiaj na forum, wrze...Aby innych wątków nie zaśmiecać, zapytam już na tym.
Ile u was drodzy forumowicze trwa okres, kiedy po zakończeniu związku dochodzicie już całkiem do siebie?Miesiąc, sześć miesięcy, rok, wiecej?
U mnie juz osiem minęło (około) i nagle znowu mnie naszły wspominki. Co z tym  próbuje walczyć, wychodze gdzieś, spotykam się z koleżankami,czy coś tam sobie w domu robie, to jeszcze siedzą mi te myśli w głowie, jak rzep jakiś.I tak się męczę i męczę.Co już jest lepiej, już mam jakieś zajęcie, zapomnę, to trach , za jakiś czas przypominają mi się chwile razem , zwłaszcza te dobre.
Tak sobie pomyślalam, że ktoś nowy sprawiłby, ze tamto zamknę.Tylko że dopóki przeszłości całkiem nie zamknę, nie ruszę do przodu i nikogo nie poznam.Koło się zamyka.Nie umiem tego przerwać. Bywaja dni, a nawet tygodnie, ze jest lepiej, jestem "uleczona", po czym znowu mnie dopada. Myślę, że czas ma tu istotne znaczenie, tylko ile mi jeszcze trzeba tego czasu?
Na swoje nieszczęście jestem bardzo monogamiczna i nawet teraz do końca nie umiem sobie wyobrazić, ze jestem z kimś innym.Jest jeszcze gorzej, parę razy spotkałam się z kilkoma mężczyznami (kawa), ale przeważnie czułam się, jakbym zdradzała byłego.To niezdrowe.
Czuję się jak chomik w takiej okrągłej zabawce, kiedy to biegnie i biegnie, ale w rzeczywistości stoi w miejscu.

Rossanka, myślę, że z tym czasem, w którym dochodzi się do siebie po rozstaniu jest różnie. Ja rozstałam się z mężem ponad półtora roku temu i nadal nachodzą mnie smutne wspomnienia Nie rozpaczam już z tego powodu, mam teraz fajne życie, ale gdzieś w głębi smutek pozostał. Unikam sytuacji z nim związanych, zrezygnowałam ze wspólnych znajomych, choć przez to nie mam teraz prawie żadnych, odcięłam się zupełnie, ale myślę, że nigdy nie będzie tak, że pamięć się oczyści.
Myślę, że dużo w tym racji, że nowa miłość pomaga oczyścić swoje życie i iść dalej. Trzeba tylko się otworzyć na nią, a to akurat moim zdaniem w dużej mierze zależy od nastawienia umysłu. Trzeba mieć - nie wiem jak to nazwać - pewną gotowość na zakochanie się.
U Ciebie też z czasem te wspominki będą pewnie coraz rzadsze i mniej intensywne

Powiem Ci to co często mówił do mnie mój ex - nad umysłem można panować. Na początku strasznie mnie wkurzał ten tekst, bo zawsze reagowałam bardzo emocjonalnie, w głowie kołowrót myśli, mózg nigdy nie odpoczywał. Zadręczałam się tym jak będę żyć bez męża, świat wydawał mi się obcy i jakby poza mną, do tego dodawałam sobie udręki w stylu: już nikt nigdy mnie nie pocałuje, nigdy nikogo fajnego nie poznam itp. Jednak z czasem zrozumiałam, że mój ex ma rację, że muszę się wziąć w karby, a raczej swoje myśli. Z uporem zaczęłam więc odrzucać te które mnie dołują. Jak nic nie pomagało, to leżałam z zamkniętymi oczami i powtarzałam sobie "olewam to, olewam to". Może to głupie, ale z czasem pomagało
Teraz też nie mam idealnej sytuacji i miałabym dość często powody do smutku, ale mu się nie daję Co najwyżej chwilę sobie popłaczę a potem biorę się za jakieś zajęcie i przechodzi.
Jestem w podobnym wieku co Ty, wiem co to samotność i ból, ale wierzę, że zarówno ja i Ty będziemy jeszcze bardzo szczęśliwe

No łatwo nie jest, szczególnie jak człowiek ma doła i myśli sobie, że nic dobrego go nie spotka...
Pisałaś, że myślisz o jakimś kursie fotografii. To dobry pomysł, bo nowe środowisko, wyzwania. może poznasz tam kogoś fajnego?
Ja też muszę pomyśleć o jakimś zajęciu na jesień, żeby nie siedzieć sama w domu. Wiem, że szczególnie jesień i zima będą ciężkie pod tym względem.

Ja myślałam o kursie językowym, a teraz siostra mnie namawia na wizażu. Nie wiem czy coś się uda bo to spore wydatki jednak.
W ubiegłe wakacje byłam na intensywnym kursie angielskiego. Fajny kurs, ale miałam nadzieję, że poznam jakieś towarzystwo, może wyskoczymy razem na piwo, a tu nic. Młodzi byli, studenci koło dwudziestki, więc chyba byłam dla nich za stara

Na chwilę Potem niestety znowu odpuściłam i większość z głowy uleciało. Jakoś nie mogę się zmobilizować do samodzielnej nauki choć by się przydało...
O jakich innych kursach myślałaś?

Ja byłam w ubiegłym roku na kursie salsy solo i bardzo mi się podobało więc polecam Nawet nie był taki drogi, bo babeczka organizowała go w jakiejś szkole. Tańczyć się za bardzo nie nauczyłam, bo średni mam dryg do tego, ale było zabawnie no i trochę się poruszałam. Były prawie same panie i jeden chłopak, który szybko doszedł do wniosku, że chociaż matematyka to jego konik, to jednak nie umie zliczyć do trzech i ciągle mu się nogi myliły

Dochodzenie do siebie po zakończeniu związku trwa 5,5 do 6,5 tygodni. Jeśli trwa to dłużej to powinnaś udać się do lekarza.
Na marginesie chomiki to stadne zwierzęta, i najlepiej czują się, gdy jest ich więcej lubią się kochać i robią to często...Koło się zamyka, bo TY się zamykasz w sobie żyjąć przeszłością, nikt się przez to nie przebija jeśli sama z tym nie skończysz, a trwać bęzie do momentu, kiedy sama z tym nie skończysz. Jest taki powiedzenie, że dla kobiety stara miłość nic nie znaczy gdy już spotka tę następną... pewnie dla tego, że angażuje się w pełni emocjonalnie całą sobą - nie ma wtedy miejsca na przeszłość, która nadal by tętniła życiem.

Przeżywają, ale na swój sposób. Nie są tak emocjonalni i tak jak Ci pisałam łatwiej im zapanować nad myślami.

A jeśli ktoś przeżywa zauroczenie drugą osobą niewaidomo ile.. a ta osoba go nie zna.. ;/ JAk sie tego pozbyć, nie da się;/

To też nie jest tak, że im zależy mniej, przynajmniej nie wszystkim. Po prostu mężczyźni rzadziej poświęcają się całkowicie drugiej osobie, najczęściej mają jakieś swoje życie poza związkiem (mam na myśli hobby, kumpli itp.). To nie znaczy, że nie kochają mocno, tylko mają też swój świat. A kobiety? No cóż, często w związku rezygnują ze swojego życia i ich świat kręci się wokół mężczyzny. A w razie rozstania mają poczucie, że więcej tracą.

Zawsze mnie to zastanawiało.Moze to wina konstrukcji psychicznej albo wychowania?

Znam z teorii.Jeżeli tzw zimna suka , jak to ujałeś, jest na jednym biegunie, to ja jestem na drugim.Tylko czasem myśle, że takim zimnym ludziom już nie zależnie od płci jest łatwiej.Mniej się angażują, mniej przeżywaja i analizują. Nadmierna wrażliwość bardzo męczy.A empatyczność wypala.

Przestań biadolić i myśleć jednokierunkowo, zacznij doceniać co masz zamiast to krytykować. Trzba wykorzysytwć w życiu to co się ma, a nie ciągle patreć na innych i zazdrościć. Pozwól innym zazdrość tego czym Ty jesteś.

A, to czy im jest łatwiej - pewnie tak, ale zastanawiałaś się w jakich momentach i jak one długo trwają?
A terez zastanów się jak Ci sami ludzie odbierają to co się dzieje gdy są w związku - powierzchwonie, bo nie mają krytykowanej przez Ciebie Twojej wrażliwości i empatii. Nadal uważasz że im to tak fajnie?

Naprawdę byś chciała oddać tę umiejętność pełni przeżywanych radości itp., w zamian za to by łatwiej znosić rozstania?

"Nadmierna wrażliwość bardzo męczy.A empatyczność wypala." dopisz sobe .... ale ile potrafi dać frajdy

Bosa,Dunkis---nie wiem jak Wam to ująć,ale dla mnie te dwie moje cechy to wada.Nie mowie,ze to źle ogólnie je mieć,ale dla mnie to utrapienie.Teraz jestem w takim punkcie życia,ze wydaje mi się,ze lepiej by mi było być taka 'zimna''.
I nie biadole.:-)
Tylko stwierdzam fakt.Jak do tad nic mi to nie dało,poza tym,ze jeszcze czasem cierpie chociaż juz tyle czasu 'po'.
Nie odbierajcie mnie jak marude.
Dunkins-----co masz na myśli mówiąc,ze myślę jednokierunkowo?Juz któraś osoba mi to mówi (pozostałe akurat w realu),a ja nie wiem o co chodzi.Właśnie jak Ty mówią,ze myślę ,czy jednotorowo.To znaczy jak?Ze zakladam jakiś scenariusz?hm.

Hm,bo widzisz to jest tak,że z jednej strony, trudno mi się pogodzić z samotnością, pewnie, że chciałabym mieć kogoś bliskiego, zbudować coś,ale z drugiej , tej racjonalnej strony widzę, że najlepiej jakbym sobie dała i czas i otworzyła się na coś nowego.Jedna połowa chce już , teraz, natychmiast a druga chce poczekać, pobyć ze sobą.
Rozdzieliłam się jakby na dwie osoby, które nie moga się do końca porozumieć.;/

Z tym przestawianiem się na inne tory akurat trafiłes.To mo ja że tak powiem pięta Achillesowa.Ale ostatnio jest i tak lepiej.Jak byłam młodsza, to to co sobie zaplanowałam musiało być i już.Inaczej wpadałam w panikę.Teraz jest o niebo lepiej.Ale jak widać jakieś echo jeszcze jest.

Możliwe.

Patrz wyżej.Te dwie osoby co się kłócą i nie moga dojść do ładu.I właśnie to jest tym, co mnie męczy.Dodatkowo pierwsza z nich mówi, żebym zapomniała całkiem o byłym, ale druga na to nie pozwala.;/

Nie pozwalam by się zmienił?Ten scenariusz?

Ba, tylko jak to zrobić?Jak tak chłodnym okiem spojrze na moją sytuację, to wiem co robić(tak jak piszesz stoję wtedy z boku).Ale nie potrafię tego zrobić jako uczestnik,ja jako ja.
Mam jakiś blok. Jakbym w tej sferze była w dwóch osobach, czy coś.Nie umiem tego ogarnąć.

Sam więc widzisz, że trzymam się niejako w szachu.Sama siebie.N-I-E POTRAFIE tego przerwać.Pisałam, jak ten chomik biegnę i biegnę, ale stoję.;/
Czy wyrzuciłam wszystko z siebie?Ano nie.Nie wiem.Może przeze mnie to się rozpadło.

Juz odpisałam.

Wybieram się do lekarza..;/