Netkafejka Wierzących w Boga - Netkobiety.pl

Te "głupoty" to według mnie integralna część istnienia, życia człowieka. Po mojemu sama wolna wola dana człowiekowi byłaby bez sensu, jeśli tenże człowiek nie miałby do czego jej "wykorzystać." Dlatego Bóg dał jeszcze swoje spisane prawo w Dekalogu i dodatkowo Apostołów którzy nauczali. My teraz, mając wolną wolę i stojąc przed codziennymi wyborami i "głupotami", decydując co, jak, gdzie, z kim, w jakim celu i okolicznościach robić, możemy się do owych nauk i Bożego prawa stosować bądź nie.

adamajkis a jednak wstrzymałabym się z przypowieściami, jeśli człowiek jest POSZUKUJĄCY. Nie ma nic wspanialszego, niż człowiek poszukujący własnej drogi do Boga i czekający na to, gdzie On go pośle.
Takie popychanie człowieka do danej denominacji, do której całkiem możliwe, ze kompletnie nie będzie pasował- nie daje nic dobrego.

Czy ja kogoś popycham? Przypowieściami przecież posługiwał się Jezus, czy on kogoś do czegos popychał? Chrześcijanie od samego początku tworzyli wspólnoty i od samego początku odprawiali msze, więc o jakiej Ty denominacji mówisz? Zachecasz do dróg poza chrześcijaństwem twierdząc, że to najlepsze drogi.

Mów mi Filip

Tylko Bóg wie kim jestem. Wracając do tematu, ktoś kto odrzuca obecność we mszy, nie może siebie nazywać chrześcijaninem.

Mów mi Filip

A Ty wiesz kim jestes?

Mów mi Filip

Ok wiec jaka grupa chrześcijańska odrzuca msze?

Mów mi Filip

Nie rozumiesz pewnej sprawy: Bóg ma swoje drogi, swój cel wobec danej osoby. I przede wszystkim: swój czas.
Jest czas na wątpliwości i na rozwiewanie wątpliwości. Na należenie do wspólnoty (to nie to samo co msze!) i na spędzanie czasu z Bogiem sam na sam. Jeśli człowiek chce się w Bogu "poruszać" to nie będzie się dostosowywał do tego co ty mówisz lub co ja komuś mówię odnośnie jego relacji z Bogiem .
Żeby była prawdziwa i trwała, musi narodzić się ta więź między człowiekiem jako JEDNOSTKĄ  a Bogiem.
Czasem tę "pustynię" zsyła Bóg.

Nie jest to droga religijna - bo ja nie jestem osobą religijną. A co do reszty: OK, niech tak pozostanie

Dlaczego zatem według Ciebie Chrześcijaństwo z definicji opisywane jest jako monoteistyczna religia objawiona?

Ja bym powiedział, że to, co nas czeka po śmierci zależy w dużej mierze od tego, czy przeżyjemy odpowiednio nasze życie doczesne.

To jak najbardziej też, jednakże od Jezusa także dostaliśmy pewne przesłania.

No . Zatem oboje także wiemy, że wolę bożą trzeba starać się spełniać nie tylko wybiórczo.

Abizer, to szerokie pojęcie W każdym razie jestem spokojna o każdego człowieka, który CHCE iść za głosem Boga i jest nastawiony na naukę i słuchanie.

No i teraz moje pytanie jest bez sensu!

Czemu bez sensu?

Trochę już czasu spędziłam na tym forum i "kojarzę" niektórych użytkowników i ich wypowiedzi, między innymi Ciebie, Catwoman. I zastanawiało mnie jak to jest, że z jednej strony dużo piszesz o wierze, relacji z Bogiem, że jest to dla Ciebie ważne itp., a z drugiej strony w wątku o cyklotestach piszesz, że używasz prezerwatyw. I chciałam o tym właśnie pogadać - jak to jest, że często nagina się przykazania, zasady naszej wiary do hmm... swoich potrzeb. Nie zrozumcie mnie źle - ja nikogo nie oceniam, nie krytykuje. Tylko po prostu często takie sytuacje obserwuję.

No ale teraz bez sensu jest podawać Catwoman za przykład!

Więc mogę podać swój własny. Jestem wierząca, jestem katoliczką. Ale aktualnie trochę zakręconą. Staram się chyba o tym nie myśleć, ale kiedy już przyjdzie chwila refleksji to zastanawiam się "czy grzech jest czarno biały czy raczej w odcieniach szarości"?
Mam na myśli - czy "naginanie" zasad, świadome nieprzestrzeganie części przekazań skreśla mnie całkowicie w oczach Boga?

Ehh dawno nie rozmawiałam na takie tematy!:)

dla mnie to znaczy utożsamiać się z religią katolicką, być członkiem tej społeczności, wyznawać wiarę w duchu katolicyzmu - i to miałam na myśli.

bloody_mary a odpowiadając na pierwsze z Twoich pytań: powtórzę: nie jestem katoliczką. Nie mam zakazu od  Kościoła używania antykoncepcji- jakiejkolwiek. Sama w swoim sumieniu o tym decyduję, patrząc, by nie niszczyć swojego zdrowia.

W tym cały problem - nie mogę się zwrócić do Boga mając nieczyste sumienie. Blokada i koniec. To już trwa bardzo długo i odsunęło mnie nie tylko od relacji z Bogiem, ale od praktykowania mojej religii w prawie każdym aspekcie, co mi zawsze tę relacje pomagało w pewien sposób utrzymać.

Tym bardziej nie pomaga mi fakt, że w mojej wierze nie otrzymam rozgrzeszenia, bo mieszkam z chłopakiem i to się nie zmieni w najbliższym czasie.

Szukam od dłuższego czasu jakiegoś rozwiązania. Przecież wiem, że grzeszę i czego ja się niby spodziewam? Nie wiem. Ale jak słyszę co księża mają do powiedzenia w tym temacie to ręce załamuje.

I tak chciałam zagaić w temacie, może mnie ktoś zainspiruje/dobije

nie rozumiem

lekarz: Bóg,  chora- ty. resztę sobie dopowiedz

Dziękuję Catwoman za miłe słowa.

Rozumiem jaki jest z tego morał...

No to tak:
Odp. na 1 pyt. - Powodów jest kilka. To wszystko narastało już od kilku lat, no i w końcu postanowiłam zacząć coś z tą wiarą robić, wcześniej jakoś tak odkładałam swoją zmianę na "czas późniejszy". Wiem, że tak nie powinnam była robić, ale byłam wtedy za leniwa. Poza tym uważam, że człowiek mówiący, że wierzy w Boga powinien jakoś to w swoim życiu udowadniać, a nie tylko gadać. No i chyba jestem też w takim wieku (19 lat), że po prostu dojrzewam, czyli to dojrzewanie może też dotyczyć wiary. No bo czemu nie?

Odp. na 2 pyt. - Tak jak napisałam wcześniej: za mało Boga było w moim życiu (samej Biblii nie znam tak jak powinnam), no wiesz dzisiejszy człowiek jest taki "zajęty" (ironizuję oczywiście) innymi sprawami, że brakuje mu czasu na zastanowienie się nad tym czego oczekuje od życia, jakim chce być człowiekiem i jakiej pragnie relacji z Bogiem (o ile jej pragnie).

Odp. na 3, 4, 5 pyt. - Po prostu wewnętrzne poczucie, że jednak nie jest tak jak być powinno. Doszłam do tego sama z pomocą Boga (tak myślę). Niedawno zaczęłam sobie zadawać różne ważne pytania (np. wiara), w związku z tym czytam różne książki, artykuły, no i znalazłam też to forum. Powiedziałabym, że właśnie to ostatnie najbardziej mi pomogło i pomaga. Nie wiem czy to śmieszne, ale po prostu w realnym życiu nie mam z kim pogadać na takie poważne tematy. Jestem osobą nieśmiałą i nie mam za wielu dobrych znajomych (zresztą są daleko), a rodzice nie mają do mnie cierpliwości w tych sprawach (naprawdę potrafię się rozgadać ), poza tym są osobami dobrymi, ale zamkniętymi w sobie (ja też, ale nie aż tak ). Czy z kimś się porównuję? To nie tak, ale patrzę na inne osoby i dochodzę do różnych wniosków. I co widzę? Że teraz świat dąży do wygodnictwa, egoizmu itd. A wokół mnie są ludzie wierzący, ale niepraktykujący (albo praktykujący od święta do święta). Może dlatego ja też się tak zachowuję? Możliwe, ale chcę w końcu coś zmienić w swoim życiu. Ale odnoszę wrażenie, że w moim wieku wszyscy interesują się czymś innym, tylko ja taka poważna jestem.

Odp. na 6 pyt. - Powinna być lepsza, głębsza, pełniejsza. Bez sensu jest tu opisywanie szczegółów, u każdego troszeczkę inaczej to wygląda (no pewne podstawy są, np. ten Kościół). Co do tego Kościoła: nie rozróżniam poszczególnych słów pieśni (brzmią one dla mnie jak jeden wielki chaos), jak jest czytane Pismo Święte, to słyszę tylko urywki zdań... Ech... A chciałabym słyszeć wszystko, tak jak reszta.
Może za dużo od siebie wymagam co do Kościoła?
Może to co mówię, to zwykła wymówka żeby nie chodzić do Kościoła?
Co wy o tym myślicie? Bo ja już sama nie wiem.

I wątpię czy czułabym się tak dobrze gdybym nieodwołalnie zrezygnowała z chodzenia do Kościoła.

to rozumiem tylko sens dla mnie trochę niejasny - masz na myśli, że nie powinnam czekać aż sama "ozdrowieje" tylko iść do "Lekarza"?

Też tak myślę. Pytanie, gdzie jest granica? Co z tego, że ja myślę, że nie jestem największym grzesznikiem świata. A może jestem?

I co, klękam sobie i dziękuję Bogu za wszystko, a On myśli sobie - "co ona chce ode mnie, niech się najpierw ogarnie. Nie pozwalam na seks przedmałżeński."
Może głupio to brzmi, ale tak właśnie myślę.

Granica jest płynna i sam człowiek ją przesuwa.
Nie da się zmienić w swoim życiu wszystkiego i od razu.
Obiektywnie patrząc należałoby się wpierw zająć tym, co oddala Cię od Boga na tyle, że nie możesz się z nim pojednać w sakramencie pokuty (brak rozgrzeszenia) a w konsekwencji Eucharystii.

Zapytaj Go osobiście. Po prostu przyjdź do niego jak do ukochanego Ojca i wylej swoje "bolączki". Odpowiedź będzie tylko dla Ciebie i nie będzie pozostawiała wątpliwości

"Nie jedz konfitur przed obiadem".

Na prawdę dobrze by było, gdyby wszystko było tak proste.

to mnie chyba przerasta. podziwiam ludzi, którzy to potrafią.

a może po prostu się boję odpowiedzi, nie wiem.

w każdym razie dziękuje za Wasze słowa, dużo to dla mnie i mojej pustej głowy znaczy.

Tak sobie myślę, że w owym przypadku właśnie coś jest pogmatwane, jednakże sam problem może tkwić w relacjach i zależnościach międzyludzkich, lecz jest to już dyskusja na inny wątek.

Dobrej nocy

Coś tam wiem, ale dopiero jak przeczytam Biblię, to poznam szczegóły mojej relacji z Bogiem.

Problemy zawsze były, są i będą.