Netkafejka 40+ ... czyli dla dziewczyn po czterdziestce - Netkobiety.pl

Hahaha - ja też nie mogłam się powstrzymać .....  :  a kto lubił zespoły z lat 80-tych ?

np. Kult, Róże Europy, Chłopcy z placu broni, Tilt, Brygada Kryzys, Sztywny Pal Azji ............... itd

Ja jednak jestem od was starsza ,  no cóz w latach osiemcdziesiątych nie byłam nastolatką.

To nie jest moja muzyka

Po za tym miałam wtedy małe dzieci i jak sobie przypominam bylam zajeta wyłącznie ich wychowywaniem.
Miałam jakąs totalną przerwe w słuchaniu muzyki.

nie leżą ?

och malenczuka to ja wielbie! tak samo zreszta jak wojtk awaglewskiego

pozwole sobie jeszcze raz cos polecic- plyta nosowskiej- piosenki osieckiej -REWELACJA!

Mam bardzo zajęte dni, dlatego prawie nie piszę.
Dzięki Marylin, że o mnie pamięta i obiecuję napisać wkrótce o swich upodobaniach muzycznych i koncercie Omegi.
Mam nadzieję, że u niej wszystko dobrze.
Karmina na zaj. plast. znowu martwa natura, ale w planach plener Nikiszowca.
Pozdrowienia i oczekiwania na Wasze wpisy!

Zazdroszcze tego że mieszkasz na wsi. ale wymysliłam sobie taka teorię : nie każdy może mieszkac na wsi.
No bo jak sobie radzić jeżeli codziennie chodzimy do pracy na okresloną godzinę. A jeszcze dzieci do szkoły,trzeba je zawieść. Wieksze same musza autobusem. A jeśli zona pracuje to podwójnie cięzko.
NapiszPortiso co robisz na wsi, czy macie gospodarstwo , czy tylko mieszkacie.
Myślę że nie jestem zanadto ciekawa.
Uwielbiam wieś, jestesmy tam jednak bliżej natury.
Myśle że byłabym szczęsliwa gdybym  miała mały domek na wsi. I tak częśc roku na wsi a część w miescie. Super.

Cos mało wpisów w naszej kafejce. Może wieczorem ktos zasiadzie do komputera.
Portiso ,bardzo ciekawa jest twoja opowieśc .
Wielu ludzi teskni za domem na wsi , taki dom kojarzy sie z rodzinnym gniazdem, gdzie wychowywały sie pokolenia od babci do wnuczat. Do takiego domu zawsze chętnie wracamy.To tkwi w ludziach.
Zawsze ktos tam czeka i wita wracajacych do takiego rodzinnego domu.

Ja ci zazdroszczę że możesz mieszkac mając wokół wspaniały ogród i wspaniala nature.

Co do spotykania z ludzmi to widzę naokoło siebie  że ludzie nie kontaktuja się ze sobą, każdy żyje w zamkniętym domu. W izolacji od innych.

Pewnie na twojej wsi gdzie mieszkasz ludzie sa bliżej ze soba niż w mieście.

Ja mieszkam w małym miescie  ale nie pamietam kiedy ostatni raz rozmawiałam z jakąs sąsiadka.

Mam na szczęście grupę znajomych o wspólnych zainteresowaniach , spotykamy sie i możemy porozmawiac.

Własnie wróciłam z takiego spotkania,Trzy godziny pogadalismy i było bardzo fajnie.

.Może ktos jeszcze dziś cos napisze.
Wlaczyłam teraz komputer ,więc będę miała czas żeby odpisac.

Witam ! Ja również pragnę dołączyć do Waszego szacownego grona. Mam 45 lat,pochodzę z woj.Swiętokrzyskiego,prowadzę  działalność gospodarczą.Mam 1 syna , który ma 20 lat i własne życie.Jeszcze raz serdecznie pozdrawiam!:)

Witam Nieśmiała! Zapraszamy do kafejki. Kawę robimy we własnym zakresie, ale na miłe towarzystwo można liczyć.
Jakie własne życie mają teraz 20 letni mężczyźni? Bo mój syn jak miał 20 to poszedł sobie ...
Karminko, widziałam Twój obraz marynistyczny, jaką techniką jest malowany i jak malujesz obrazy: siedzisz nad brzegiem morza ze sztalugami czy z wyobraźni?
Ja troche też maluję, ale w wyobraźni. Dotyczy to mojego ogrodu. Kiedy stoję wpatrzona w jakiś punkt to mnie pytają: co ty robisz? A ja maluję, to znaczy sadzę w wyobraźni roślinki i próbuję je zobaczyc za rok i za 5 lat - bardzo miłe zajęcie.
Tak więc mogę powiedzieć, że tez zajmuję się malarstwem ;-) hahah.

portiso,

Czsami siedzę nad morzem i maluję. ale to latem jak jest ciepło.
Często ze zdjęc.
Z wyobrażni  w minimalnym procencie, jakies szczegóły, poszczególne elementy.

W maju mam plener nad morzem więc już się cieszę.
Obraz na blogu olejny.

Moje córki obydwie mieszkaja na stałe za granica. A syn własnie został w domu. Mało tego pracował rok w Anglii i wrócił . Woli być w domu.
I do tego nie jest maminsynkiem. ciesze sie z tego.

Portiso, ja myśle że twoj ogród jest piekny, chyba bardzo o niego dbasz.

Zrobiłam kiedys piekne zdjecie na dzialkach u przyjaciolki. I kusi mnie żeby malowac ogród.
Cudowne kwiaty. Ja w moim ogródku nie potrafie takich wychodować.
Mysle że problem w ziemi, chyba nie mam zbyt dobrej.

WITAM DZIEWCZYNY! Powiem tyle że ja mam o tyle dobrze  ,iż dziewczyna syna jest blisko mnie.Śmię twierdzić  ,że zamiast stracić syna zyskałam córkę , która wyciąga mnie na basen ,siłownię itd... tak ,że jest ok!:)

Karmino! W dużej mierze masz rację , ale dużo też zależy od sytuacji.Ja również zawsze byłam łagodna, ale życie wymusiło na mnie dużo samodzielności . Sytuacja rodzinna zmuszała mnie do tego ,że syn bardzo szybko musiał dorosnąć i to Mu pozostało.Jest odpowiedzialnym i pracowitym człowiekiem i najlepszym synem na świecie!:)

No i piszcie dziewczynki, piszcie

Zgodzę się z Tobą karmino, że wychowanie jest bardzo ważnym elementem w kształtowaniu osobowości człowieka.

Marilyn,myslałam o tobie ,jak tam zabieg i kiedy cie wypuszczą ze szpitala.
Swietnie że masz laptopa, mozesz do nas pisać. Jak sie czujesz po zabiegu?.

Co do genów ,Myśle że kiedy dziecko jest drastycznie żle wychowywane lub traktowane ,nie wykształca pewnych zachowań społecznych,i nie rozwija wrodzonych cech charakterologicznych.
Mam taki przykład .Mój kolega z dziecinstwa dośc zle traktowany w domu /ojciec tyran/ nie radzi sobie w zyciu.Dominujaca żona ,on boi sie ludzi ,słabo zarabia.Np. boi sie żony kiedy ta krzyczy itp..Myśle że nie nauczono go w dzieciństwie wielu własciwych zachowań. On boi sie walczyć w życiu.

Zastanawiam sie czy takie miał geny ,chyba nie.

OOo, cześć karmino

Już się wyloguję - jutro mam nadzieję, że w dzień będzie mi tu chodził net. Bo dziś dopiero wieczorem przestało mi zrywać.
Tak więc do jutra.

Dzięki nieśmiała Bardzo jestem wdzięczna losowi, że mam tak wspaniałego męża.

Witam.Miłego dzionka życzę.Odpocznijcie dziś sobie.

Myślę Marilym ,ze gdybym wówczas miała poukładane zycie  uczuciowe to może nie przeszłabym tak bezboleśnie przez czas choroby.
Może rozczulałabym się nad sobą..? kto to wie. Wierzę ,że ktoś nade mną czuwa ,ponieważ chorobę wykryłam podczas rutynowych badań , na które zaciągnęła mnie koleżanka, a był to już ostatni moment(obyło się bez chemii).Myśli miałam zajęte ,pracą , synem i przetrwaniem , a choroba była dla mnie nie istotna i jest tak nadal.Poznałam prawdziwych przyjaciół , którzy byli przy mnie.,
W związku z moją sytuacją zawodową  wówczas dwa dni po zdjęciu szwów ,już byłam w pracy.I powiem szczerze,że była to najlepsza terapia plus optymizm.A byłemu nigdy tego nie zapomniałam , że nie było go przy mnie.Najważniejszy w chorobie jest optymizm!:))

Lida, co się dzieje, musisz z siebie wyrzucić to co cię boli. To forum jest po to żeby się wygadać, wyrzucić z siebie wszystko. Jest w życiu tak, że nie wszystko układa się po naszej myśli. A jak jest dobrze, to musi się coś pochrzanić. Też mam problemy rodzinne. Mam chorego ojca na nowotwór jelita grubego z przerzutami do wątroby. W piątek zawiozłam go do szpitala bo bardzo schudł. Ale osoba co nie rokuje wyzdrowienia nie jest w szpitalu mile widziana. Ale ostatecznie dostałam skierowanie i teraz dają mu kroplówki. I jak widzisz też nie mam powodu do radości. A jeśli chodzi o forum, więcej czytam niż piszę, dlatego że mam mniej czasu. Piszę moją pracę dyplomową i muszę ją jak najprędzej skończyć. Pozdrawiam wszystkie piszące tu dziewczyny.

Za mało dojrzałych? Przecież my wszystkie po czterdziestce a ja nawt 50+. To ile Selena ma lat?. Po postach wydaje sie że nie tak dużo.

Nie wiem, na ile poważny jest ten Twój dół - ale pamiętaj, że forum służy nie tylko do kurtuazyjnych rozmów.  Pozdrawiam ciepło

Jutro do domu !!! Hura hura

No ,dziewczyny,nie poddawajcie sie. Większośc problemów da się jednak jakoś rozwiazać.
Czasem czas rozwiazuje za nas.
Nie zaradzimy kłopotom za kogoś, często jest tak że te kłopoty sprawiaja nam inni ludzie, przyjaciele mąż ,dzieci. Kobieta zawsze martwi się za kogoś .a to bład. Ludzie ,nawet najblizsi muszą sobie radzić sami.
Ja nauczyłam się z problemami życ . Są ze mna . Kiedy mnie dopada handra i dół nie sprzeciwiam sie tylko chodzę ze smutkiem w sercu i mówie sobie że tak musi być. Zycie jest też smutne.
Nie walczę ciagle z przeciwnosciami.
Czasami sie przegrywa. Tak to juz jest . Jak w sporcie.

Ja dzis sie nauczyłam