Kafejka, w której ludzie wiersze piszą i czytają - Netkobiety.pl

Dzień dobry - miłego dnia wszystkim na wątku.

Nieuk

Co ja umiem? Nic nie umiem!
Pierwszym ja w nieuków tłumie,
ani myśli związać składnie
ani zdania wyrzec zgrabnie
ani w śpiewne brzdąkać struny
jestem prostak, nie uczony

Czy mam iskrę? Tak! Lecz gaśnie...
Jak rybka pod wodą zaśnie!
Tchu brak aby iskrę wzniecił
co by chociaż skąpo świecił
i oliwy brak w kaganku
więc przygasa... bezustanku

Czym ja winien? Jam nie winien!
Niech na tych złe słowo spłynie
co rządzili moim światem
co nie znali brata z bratem
w wyzysku niezmordowani
krwiopijcy zdziercy tyrani!

Chcesz się uczyć? Już nie mogę
wkrótce życia skończę drogę
nie starczy mi już pamięci
już osłabły moje chęci
już się stara trzęsie głowa
a to trzeba by od nowa!

Emilia Michalska

Pociecha
jest jak balsam na głęboką ranę,
jak oaza
w
bezbrzeżnej pustyni
i
jak chłodna dłoń
na
twojej rozpalonej skroni.

Pociecha jest jak przyjazna twarz w pobliżu,
obecność kogoś,
kto rozumie twoje łzy,
przysłuchuje
się twojemu
utrudzonemu sercu,
a
w smutku i nieszczęściu

pozostaje przy tobie
i pomaga zobaczyć światło gwiazd.

Z książki:" Człowieku lubię Cię. "

Nie znam nazwiska autora, ale wiersz jest piękny.

OBRAZ MIŁOŚCI

Nie mów mi jaka jestem mądra i piękna
jakie me usta i oczy
bo nie takich słów pragnę
a wiary, że potrafię cię zauroczyć

Nie kochaj mnie tylko przez chwilę
bo nie jestem kolorowym motylem
nie przysiądę i nie odlecę
a jestem, czuję i będę

Podaruj mi szczęścia momenty
nieskończonych uniesień wzloty
namiętności pełne
chwile cudownej pieszczoty

Nie poprzestań na tym dziś, czy jutro
bo będziemy tu trochę za krótko
niech ta magia trwa z nami bez końca
od  wschodu do zachodu przez zaćmienie słońca

I tym najpiękniejszym ze słów
przyszłość mi maluj obłędnie
w obrazów niezwykłych pełne,
naszej miłości galerie

22.11.2010

Marzenie poranne
Adam Asnyk

Siedziała w ogrodzie w półświetle, w półcieniu,
    Przy blasku wschodzącej jutrzenki,
Wśród ciszy porannej oddana marzeniu,
    Słuchając słowika piosenki

Marzyła o szczęściu, miłości - tak trocha,
    Bo o czymże można by innym?
Wszak każda dziewczyna, choć jeszcze nie kocha,
    Marzeniem się bawi niewinnym.

Tęsknota, niepokój i dziwne żądania
    Nieznanych a słodkich upojeń
Budziły w jej sercu odblaskiem świtania
    Girlandy tęczowych urojeń.

I piła skwapliwie te wonie, te fale
    Powietrza, co pierś jej wznosiły,
I mocniej błyszczały jej ustek korale
    I żywiej się oczy paliły.

Patrzała na kwiaty, co jasne z uśmiechem
    Skłaniały kielichy miłośnie,
I dzieląc się wonnym rozkoszy oddechem,
    Szeptały o szczęściu i wiośnie.

Widziała konwalię dziewiczą, jak drżała,
    Łzy lejąc z drobnego kielicha,
W objęciach wietrzyka, a choć tak nieśmiała,
    Jednakże coś pragnie i wzdycha.

A dalej narcyzy tak piękne, urocze...
    Że muszą samotne pozostać,
Więc główki zwiesiły nad wody przeźrocze,
    Ścigając odbitą w niej postać.

Tam znowu fijołki, kryjące się w trawie;
    Tak dobrze tej cichej rodzinie!
Nie myśli o próżnej wielkości i sławie,
    Lecz żyje dla siebie jedynie.

Tak marząc o kwiatach i tonąc w marzeniach,
    Oparła na ręku swą głowę
I chmurki śledziła w słonecznych promieniach
    To srebrne, to znowu różowe.

Wtem widzi zdziwiona: że z słońca promieni
    W jej oczach gmach staje złocisty,
Z kopułą szafirów, z ścianami z zieleni,
    A cały jak kryształ przejrzysty.

Kolumny - to palmy splecione w arkady
    Przez liany i bluszcze wiszące,
Schodami - srebrzyste ściekają kaskady,
    Posadzką - mozajki kwitnące.

I widzi strwożona, jak kwiatów kielichy
    Ludzkimi ją mierzą oczami,
I widzi rój sylfów skrzydlaty i cichy -
    Jak igra w powietrzu z tęczami.

A jeden z narcyzów rosami wilgotny
    W pięknego młodzieńca się zmienia,
Lecz skrzydeł nie dostał i usiadł samotny
    Nad brzegiem srebrnego strumienia.

I widzi wzruszona, jak wiatrom się skarży:
    Że nie ma na świecie nikogo...
I słyszy westchnienia i w myślach się waży,
    A tak jej smutno i błogo.

Nad litość nic nie ma na ziemi świętszego,
    Więc litość skłoniła dziewczynę,
Że wstała powoli i poszła do niego
    Zapytać o smutku przyczynę.

Słyszała jak przez sen wyrazy namiętne,
    Co śpiewnym pieściły ją echem,
I oczy widziała tak piękne a smętne,
    Że odejść byłoby, ach! grzechem.

Słyszała, jak mówił: "Ty jesteś wybraną,
    By nowe ukazać mi życie
I duszę na wieczną tęsknotę skazaną
    W niebiańskim pogrążyć zachwycie.

Ty jedna! ach! możesz, na ziemi ty jedna!
    Otworzyć mi nieba podwoje,
Twa miłość nam władzę cudowną wyjedna,
    I skrzydła dostaniem oboje".

To wszystko słyszała jak w sennym marzeniu -
    I uciec, i zostać by chciała,
Aż wreszcie uległa słodkiemu wzruszeniu
    I rękę nieśmiało podała.

Podała - i nagle spostrzegła z podziwem,
    Że lecą oboje dłoń w dłoni,
Złączeni swych skrzydeł tęczowym ogniwem
    W obłoku jasności i woni.

A wszystko się przed nią roztapia w blask słońca,
    Pierś samą oddycha rozkoszą,
Kraina cudowna, bez końca - bez końca,
    A skrzydła ją w górę unoszą;

I płyną wciąż razem w błękitne etery
    Po szlakach przestrzeni gwiaździstych,
A pieśni - nadziemskie śpiewają im sfery
    O ducha pragnieniach wieczystych.

Więc czuje: że serce wyrywa się z łona,
    Że nadmiar uczucia pierś tłoczy,
Wśród jasnych błękitów, gwiazd złotych, stęskniona
    Na niego podniosła swe oczy.

I wzrokiem spoczęła w młodzieńca spojrzeniu,
    Co ognia płynęło falami,
I w sennej ekstazy bezbrzeżnym pragnieniu
    Ust jego dotknęła ustami.

Wtem wszystko przepada... i widzi, o dziwy -
    Świat jasnych urojeń znikniony!
I siebie zmienioną w krzak brzydkiej pokrzywy,
    A młodzian stał w oset zmieniony.

W rozpaczy i wstydzie chce płakać - nic zdoła;
    Cóż będzie nieszczęsna robiła?
Wtem słyszy z radością, że matka ją woła,
    I nagle się ze snu zbudziła -

I poszła zapytać do matki, co znaczy
    Sen dziwny o takiej przygodzie.
A matka z uśmiechem swej córce tłumaczy,
    Że marzyć nie trzeba w ogrodzie.

Witam serdecznie

Incydent

Zapach wody zimny ranek Wokół drzewa pusta plaża Dwie postaci całkiem same Taka chwila raz się zdarza Nieistotne kim jesteśmy Jakich zasad się trzymamy Żadnym prawdom dziś nie wierzmy Poigrajmy z zakazami Czytaj słowa z mojej twarzy Ja w twych oczach widzę wszystko Nie chciej wiedzieć co się zdarzy Bądź po prostu przy mnie blisko

z netu

Patrzę na pożółkłe fotografie
I uśmiecham się wśród łez,
Dziś już wytłumaczyć nie potrafię,
Czemu mi tak źle bez Ciebie jest.

Stara płyta kręci się i szumi,
Jest pęknięta tak jak serce me,
Serce, co zapomnieć Cię nie umie
I z daleka pożegnanie śle.

Przy kominku mrok zapadł szary jak mgła,
Przy kominku piosenkę starą ktoś gra,
Powracają wspomnienia z dawnych tych dni
Gdy po raz pierwszy kocham cię mówiłaś mi.

...z  netu  bez tytułu

Moje łzy nie mają mocy wskrzeszania,
moje łzy, to znak pożegnania.
Dzisiaj płaczę, zamiast się cieszyć z tego,
że jesteś już szczęśliwa, w Domu Ojca Swego.

Ja wciąż widzę Twe oczy, jak niezapominajki,
oczy Dobrej Wróżki, z najpiękniejszej bajki.
Będę o Pani pamiętać, Sabinko...
Żegnaj Kafejkowa Kruszynko:{:{:{

Czy pożegnalny wiersz o smierci może byc 'ładny"  w odbiorze ???
                    okazało się ze tak - emanuje z niego spokój, sczerości  zapewnienie  o niezpomnieniu bo takim symbolem sa kwaty niezapominajki
.

Dzień dobry w wierszowisku.
dziś A. Osiecka

UPIJ SIĘ ZE MNĄ NA WESOŁO

Upij się ze mną na wesoło.
Zechcesz coś chlapnąć, no to chlap.
I niech raz się zamknie koło
moich mężczyzn, twoich bab.

Upij się ze mną na wesoło.
Zechcesz coś zburzyć, no to zburz.
I niech raz się zamknie koło,
jak przebaczać, no to już...

Moje oczy zapłakane,
twoje szanse zmarnowane
i wydatki ponad stan,
jakaś pani, jakiś pan.

Długie listy od tej pani,
przeprowadzki z walizkami,
jakieś nieba, czyje, gdzie?
niewesołe gwiazdy dwie.

Nowi ludzie, nowe sprawy,
niebezpieczne gry, zabawy,
jakieś noce, jakieś dni,
nieudane rififi.

I ucieczki do Podkowy,
zawracanie ludziom głowy,
odbijanie się od dna,
z jakąś ty i z tamtym ja...

Upij się ze mną chińską wódką
i złotą rybkę dla mnie złów.
Życie zazwyczaj trwa za krótko,
chcesz coś powiedzieć - no to mów.

Upij się ze mną za niewinność,
kilka zabawnych nieprawd złóż.
Zapominanie - miła czynność,
jak zapominać - no to już.

Moi chłopcy, twoje baby,
i to życie aby, aby,
i to picie, nigdy dość,
i ta jędza - głucha złość.

Nagłe wstydy i bezwstydy,
i uśmiechy - okryjbidy,
i pieniądze. Jakie, skąd?
Telefony. To był błąd.

Długich kaców poniewierka,
kruchy talent jak iskierka,
samolotem nagle w dal,
do rozwodu - jak na bal.

Jakieś listy, jakieś kwiatki
i ucieczki - gdzieś do matki.
Później klęski gorzki smak.
Przekonanie, że nie tak.

Uprzątanie bałaganu
bez jasności i bez planu.
I tęsknoty - za kim że?
I powroty - takie złe...

Agnieszka Osiecka

Niu7nia, wklejaj swoje wiersze też,
bo po to jest ten wątek, aby prezentować
swoje myśli - śmiało

MOJA MIŁA

Ja już nie chcę poetycko łgać,
ja chcę widzieć to, na co patrzę,
a przy tobie -- śmiać się i łkać,
i tak na zawsze.

Spojrzyj, miła, jaki biały śnieg,
nad nim błękit sklepiony jak kościół.
Chodź na nartach na tamten brzeg
radości.

W tym pokoju, pełnym słońca, bez krat,
dobrze sercu, ale za ciasno...
Wiesz, nie spałem tysiąc lat,
teraz chcę zasnąć.

Rozpalimy na szczytach gór
ogromne ognie,
będzie głód, pożoga i mór --
ty pomyśl o mnie.......

Władysław Broniewski

I znów wiosennie

Wiosna

Wiosnę przez szybę poczułem
(jechałem samochodem)
Świat pobudzony jakiś
Jak te dziewczyny młode

Co obok szły chodnikiem
(wiatr włosy im rozwiewał)
I roześmiane takie
Jedną z nich była Ewa

Imię jej usłyszałem
(druga tak do niej mówiła)
Gdzie jesteś Ewo-Wiosno,
Wszak drzwi już uchyliłaś???

Ryszard  Opara

Werner Aspenström*

Niedziela

Z tego powodu, że nigdy nie wróci,
był to dzień wart zapamiętania.
Słońce wzeszło na wschodzie, zaszło na zachodzie,
ustępując gwiazdom
i sputnikowi płynącemu po niebie.
Przez otwarte okno gadało i śpiewało radio
zza uporczywie czerwonych pelargonii.
Kobieta ścięła nożycami parę kiści porzeczek
i wniosła je do kuchni.
Na dworze jeszcze kiedy trał dziennik,
przy skuterze klęczał chłopiec
i cieszył się iskrzeniem świecy

Są tacy ludzie

Są tacy ludzie pośród nas,
co pomagają dotknąć gwiazd
i tęczę tkają pośród zim,
a świat jest lepszy dzięki nim.

Są tacy ludzie ,jeszcze są!
Co pomagają wznieść nasz dom
i przetrwać samotności dni,
co ocierają nasze łzy.

Są tacy ludzie obok nas,
co zawsze mają dla nas czas
i nie żałują ciepłych słów
i nie zadają pytań stu...

Są tacy ludzie, uwierz mi,
co pomagają spełniać sny,
i gdy po nocy przyjdzie dzień -
jawą się staje dobry sen.

Są tacy ludzie, ja ich znam!
I wciąż poznaję tu i tam...
TO DOBRZY LUDZIE ... a wśród nich
widzę ,że jesteś również TY ?!
                                               autor E_J

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
--Trzeba marzyć.
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
--Trzeba marzyć.
Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
--Trzeba marzyć.
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
--Trzeba marzyć.
W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
--Trzeba marzyć.
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
--Trzeba marzyć.

                     /Jonasz Kofta/

Dzień dobry

* * * ( Ilu ludzi nasz świat uniesie... )

Adam Ziemianin

Babciu, a ten wiersz dla Ciebie

Morze

Czasami w życiu coś się wydarzy,
Dłoń rozpalona drży,
Serce wyrusza w krainę marzeń,
Cudowne roi sny.
Najlepiej w takich chwilach
Nad brzegiem morza iść,
Niechaj z falami biegnie zmęczona myśl.

Morze szumiące, kołyszące szumem fal,
Cudne jak bajka w blaskach wieczornej zorzy.
Morze, ty budzisz w sercu jakiś dziwny żal,
Gdy mgły na falach się położą.
Gdy wiatr obudzi cię zuchwały,
Tyś jest w swym gniewie rozszalałe, wspaniałe.
Morze, ojczyzną twoją niezmierzona dal,
A twoją pieśnią cicha melodia fal.

Czy wielki smutek, czy wielkie szczęście,
Ono zrozumie mnie,
Wszystko zapomnę w jego objęciach,
Niby w cudownym śnie.
I czy to ból rozstania,
Czy też miłości cud,
Wszystko nieważne nad brzegiem wielkich wód.

Morze, szumiące,  kołyszące ...

Jerzy Lawina-Świętochowski

Na dzień dobry

Czasem wiatr zdmuchnie
smutek przelotny,
Ciepłym tchnieniem znów dłonie ogrzeje,
I przegoni wszystkie kłopoty,
Więc dziękuję wiatrowi, że wieje.

Czasem deszcz o szyby zadzwoni
Mokra trawa kroplami lśni
Łzami łatwiej tęsknotę zasłonić,
Więc dziękuję deszczowi za łzy.

Czasem słońce w gonitwie do lata
Znowu ogród barwami roznieci
Pozapala iskry na kwiatach,
Więc dziękuję słońcu, że świeci.

No, a czasem się do mnie uśmiechniesz
Znikną smutki szaro ? niebieskie
Stoisz w progu i słońce masz w oczach,
Więc dziękuję Ci za to, że jesteś...

- Cz. Miłosz

?Pożegnanie zimy " Ewa Zawadzka

Ostatnie wzgórki śniegu znikają na łące,
cała ziemia paruje i wyżej świeci słońce.
Bałwanek na podwórku już się zmienia w wodę,
a wierzby wokół domu puszczają pędy młode.
Lecz wiosna nie przychodzi choć ciągle o niej śnimy
bo boi się Marzanny złej wróżki śnieżnej zimy.
Nie zakwitną pierwiosnki, nie zazielenią się zboża
dopóki zła Marzanna nie odpłynie do morza.
Niekiedy wiosna przybywa a zima szybko znika.
zrobimy dziś Marzannę ze słomy i z patyka.
Śpiewając pieśń o wiośnie, spotkamy się nad rzeczką,
wrzucimy w nią Marzannę niech płynie, lecz daleko.

Wiosenne tęsknoty

Jeszcze rzeki skute lodem,
Jeszcze noce straszą chłodem,
A mi, wiosno, już tak bardzo ciebie brak.
Przyjdź, oczaruj mnie zielenią,
Niech się szare dni odmienią,
Chcę na ustach znowu poczuć życia smak.

Pąki kwiatów wpleć we włosy,
Słońce umyj w kubku rosy,
Niech pokaże wreszcie swoją złotą twarz.
I już przyjścia nie odwlekaj,
Nie potrafię dłużej czekać,
A ty drogę zasypaną śniegiem masz.

Chcę z kwiatami patrzeć w słońce,
Z ciepłym wiatrem biec po łące,
I uśmiechem witać każdy nowy dzień.
Więc gdy majem znów zaśpiewasz,
W białym sadzie szumiąc w drzewach,
To mi szczęścia nie przysłoni żaden cień.

- Jan Lech Kurek

Cichutko na wątku

Wędrówka

Danuta Wawiłow

Zwabiłaś mnie niu7nia

Kotki marcowe

Na wierzbie
nad samym rowem -
srebrne kotki marcowe.
Na deszczu i na słocie
srebrnieją im futra kocie.
Ale kotki marcowe nie piszczą.
Huśtają się na gałązkach.
Mruczą:
- Nareszcie wiosna!
I sierść mają coraz srebrzystą.

Joanna Kulmowa

Na dobranoc i na koniec Dnia Kobiet

RADOŚĆ NAJPIĘKNIEJSZYCH LAT

To już przedmieścia gorzki smak
Autobus rusza w krótki rejs
Zdyszana biegnę z żartu w żart
Z podróży w podróż z wiersza w wiersz

I kocham pragnę tracę tak
Jakby się chwilą stawał rok
Jak gdyby świat
Wymykał mi się z rąk

To co mam
To radość najpiękniejszych lat
To co mam
To serce które jeszcze na wszystko stać
To co mam
To młodość której nie potrafię kryć
To wiara że
Naprawdę umiem żyć
Umiem żyć

Już jesień i latawców klucz
A w kinach tyle pustych miejsc
Z niedawnych zdarzeń ścieram kurz
Babiego lata wątłą sieć

I jestem wiatrem śpiewam wiatr
I jestem łąką trawy źdźbłem
Jak biały jacht
W nieznany płynę dzień

To co mam
To radość najpiękniejszych lat
To co mam
To serce które jeszcze na wszystko stać
To co mam
To młodość której nie potrafię kryć
To wiara że
Naprawdę umiem żyć
Umiem żyć

Janusz Kondratowicz
Wojciech Jagielski

Życie jest jak butelka dobrego wina. Niektórzy zadowalają się czytaniem etykiety na opakowaniu, inni wolą spróbować jego zawartość

-/Anthony de Mello/-

*** [raj zaczyna się za oknem]

Raj zaczyna się za oknem
lub na parapecie
w owocach
kwiatach
lub w zapachu mięty

mój najpiękniejszy świat
moja kwiecista przystań
moja błogosławiona ojczyzna

za drzwiami
ciche tajemnice
szepcą
ballady

nie musisz piać koguciku
nie przerywaj snów
tu zawsze jest
Dzień.

Joanna Szymańska: z tomiku ?Przez okno wiersza?

Przyjście wiosny
             

        Naplotkowała sosna
        Że już się zbliża wiosna.
        Kret skrzywił się ponuro:
        -Przyjedzie pewno furą?
        Jeż się najeżył srodze:
        -Raczej na hulajnodze.
        Wąż syknął :-Ja nie wierzę,
        Przyjedzie na rowerze.
                 
        Kos gwizdnął: -Wiem coś o tym,
        Przyleci samolotem.
        -Skąd znowu ?rzekła sroka-
        Ja z niej nie spuszczam oka
        I w zeszłym roku w maju
        Widziałam ją w tramwaju.
        -nieprawda! Wiosna zwykle
        Przyjeżdża motocyklem.
                         
        -A ja wam dowiodę,
        Że właśnie samochodem.
        -Nieprawda bo w karecie!
        W karecie? Cóż pan plecie?
        Oświadczyć mogę krótko,
        Że płynie właśnie łódką!

        A wiosna przyszła pieszo.
        Już kwiatki za nią spieszą,
        Już trawy przed nią rosną
        I szumią ?Witaj wiosno.
                                 
                         Jan Brzechwa

"Przyjście wiosny " umiałam kiedyś   na pamięć  i o dziwo nawet duzo pozostalo  w  starych komórkach  .mózgowych rzecz jasna
Hmmmmmmmmm  ciekawe prawda ??????.

Wiosna"

W kalendarzu wiosna nastała,
Za oknem śnieg wciąż pada,
Ironia losu bywa jak zniewaga.

Wiosna piękną porą roku bywa,
Jednak nie zawsze jest o nas troskliwa,
Nie zawsze bywa tkliwa i urodziwa.

Nie ważne, kiedy, ważne, że niebawem,
Ujrzymy wiosnę z jej zakwitającym kwiatem,
A tuż po nim przywitamy się z latem.

Każda pora roku jest pełna radości,
Lecz wiosna bywa ostoją w miłości

z  netu /rymowanki/

***
Niekiedy jedno oczu spotkanie,
a tak wiele w życiu zmienia.
Opada mgła dystansu,
rodzą się wspólne
o szczęściu marzenia.
Jedna malutka chwila.
waży o naszym
życiu szczęśliwym.
Jedna rozmowa dusz tkliwa
przypadkiem,
albo przeznaczeniem zwana.

Nie traćmy
nigdy nadziei
na zawsze,
nawet, gdy samotność
czterema ścianami ją zagłuszy.
Każdy dzień może
odmienić życie nasze
jednym głębokim
spojrzeniem,
jedną rozmową duszy.
           ***

Na po połdnie

Nic darowane

Nic darowane, wszystko pożyczone.
Tonę w długach po uszy.
Będę zmuszona sobą
zapłacić za siebie,
za życie oddać życie.
Tak to już urządzone,
że serce do zwrotu
i wątroba do zwrotu
i każdy palec z osobna.
Za późno na zerwanie warunków umowy.
Długi będą ściągnięte ze mnie
wraz ze skórą.
Chodzę po świecie
w tłumie innych dłużników.
Na jednych ciąży przymus
spłaty skrzydeł.
Drudzy chcąc nie chcąc
rozliczą się z liści.
Po stronie Winien
wszelka tkanka w nas.
żadnej rzęski, szypułki
do zachowania na zawsze.
Spis jest dokładny
i na to wygląda,
że mamy zostać z niczym.
Nie mogę sobie przypomnieć
gdzie, kiedy i po co
pozwoliłam otworzyć sobie
ten rachunek.
Protest przeciwko niemu
nazywamy duszą.
I to jest to jedyne,
czego nie ma w spisie.

Wisława Szymborska
(Z tomiku "Koniec i początek", 1993r.)

Kropelka uśmiechu ...

Każdy uśmiech to szczęścia kropelka,
taka tyci malutka niewielka,
zbieraj zawsze i wszędzie
szczęśliwe kropelki,
aż się zbierze eliksiru dzban wielki.

Zbieraj kroplę do kropli,
niech się toczy,
aż strumieniem perlistym zauroczy,
strumieniem poprzez potok i rzekę,
aż do krainy płynącej
miodem i mlekiem.

Ty też daj szczęściu szansę,
rozdawaj uśmiechy awansem.
Szczęśliwe kropelki z dzbana,
rozdawaj od samego rana
na ulicach smutnym twarzom,
niech uśmiechnąć się odważą.

Niech odzyskają ducha pogodę,
dobry nastrój, życia urodę,
optymizm niech w nich zagości,
niech poznają smak
prawdziwej radości
niech uśmiechem zagłuszą
wszelkie smutki,
wszak żywot nasz bardzo krótki.

Szkoda czasu na narzekanie
spójrz na inne twarze,
jakie one roześmiane,
ile w nich piękna, uroku ...
poprzyglądaj się im z boku,
aż doznasz olśnienia,
Uśmiech Spełnia Nawet Marzenia ..

Wkleiłam z netu, nie znam autora.

Zając i żaba

Szarak, co nieraz bywał w kłopotach i trwogach,
Nie tracąc serca, póki czuł się rączy,
Teraz podupadł na nogach.
Poczuł, że się źle z nim skończy.
Więc jęknął z głębi serca: "Ach, nie masz pod słońcem
Lichszego powołania jak zostać zającem!
Co mię w dzień pies, lis, kruk, kania i wrona,
Nawet i ona,
Jak chce, tak gania.
A w noc gdy drzemię, oko się nie zmruża,
Bo lada komar bzyknie przez siatki pajęcze,
Wnet drży me serce zajęcze,
Tchórząc tchórzliwiej od tchórza.
Zbrzydło mi życie, co jest wiecznym niepokojem,
Postanowiłem dziś je skończyć samobojem.
Żegnaj więc, miedzo, lat mych wiośnianych kolebko!
Wy kochanki młodości, kapusto i rzepko,
Pożegnalnymi łzami dozwólcie się skropić!
Oznajmuję wszem wobec, że idę się topić!"
Tak z płaczem gdy do stawu zwraca skoki słabe,
Po drodze stąpił na żabę.
Ta mu, jak raca, drgnąwszy spod nóg szusła
I z góry na łeb w staw plusła.
A zając rzekł do siebie: "Niech nikt nie narzeka,
Że jest tchórzem, bo cały świat na tchórzu stoi;
Każdy ma swoją żabę, co przed nim ucieka,
I swojego zająca, którego się boi".
                                                    Adam Mickiewicz

DZIELENIE SIĘ ŚWIĘCONYM JAJKIEM

Zadzwoniły już dzwony,
dzień nastał wesoły.
Pod święconym pieczywem
uginają się stoły.

Leży jajko święcone
malowane farbami ?
kto też dzisiaj tym jajkiem
będzie dzielił się z nami?

A więc ojciec i matka ?
oni pierwsi najpewniej,
potem bracia i siostry,
i sąsiedzi i krewni,

Potem ? nie wiem kto dalej,
a odgadnąć to sztuka
może jakiś gość z drogi
do drzwi chaty zapuka.

Może dziadziuś zgrzybiały,
co się modli w kościele?
To się także tym jajkiem
z biednym dziadkiem podzielę.
                                          Maria Konopnicka