Jak byc dobra żona? - Netkobiety.pl

Jak byłam mała, to bardzo lubiłam tego Pokemona. Słodziak, co nie?

Po ślubie nogi podnoszą a przed...

Na początku zawsze jest wersja demo na zachętę

Ba. W okresie różowych okularów nawet raz dziennie zęby myjemy

Potem to jak do stomatologa idziemy

Jak do internisty idziemy. Albo wenerologa

Równość można rozumieć na wiele sposobów, więc może zaznaczę, że nie mam na myśli tego, że każdy wkłada dokładnie tyle samo konkretnego zasobu, bo proporcje mogą być zmienne. Kwestia dogadania się. Najważniejsze to by wzajemnie o siebie dbać i ułatwiać sobie życie, zamiast je komplikować. 
Przykładowo mężczyzna w związku więcej pracuje i przynosi więcej kasy, ale też ma mniej wolnego czasu, więc kobieta, skoro korzysta na jego pracowitości, w zamian stara się go odciążać w różnych domowych obowiązkach, by również miał przestrzeń na odpoczynek.
Następuje wymiana.
On zyskuje i ona również.
A jednocześnie nikt nie czuje się lepszy, ani ważniejszy, bo oboje pracują na wspólny komfort, choć w inny sposób.

W obu można się spełniać. Kwestia charakteru i indywidualnych potrzeb.

Zdecydowanie wolę, by każdy kolejny dzień mojego związku był w pełni świadomą decyzją partnera, niż żeby czuł się w jakikolwiek sposób przymuszony czy zobligowany do tego, by przy mnie trwać. Po tylu latach jest dla mnie jak członek rodziny i przyjaciel, nie tylko partner. Nawet gdybym wiedziała, że finalnie związek nie przetrwa, nadal bym o niego dbała i szczerze wierzę, że on o mnie również.
Jak się kogoś naprawdę kocha, to jego potrzeby są dla nas ważne cały czas.
Nie tylko wtedy, gdy nam się opłaca.

Za bardzo demonizujesz, być może po to, aby utwierdzić się w przekonaniu, że obecny styl życia jest lepszy od poprzedniego.
Co może być prawdą w tym konkretnym przypadku.
Ale nie musi sprawdzać się każdemu. To, co dla nas jest wadą, dla kogoś innego może być zaletą.

Ale dlaczego ma w taką tożsamość wchodzić? Macierzyństwo to spektrum. Można nienawidzić śmierdzących pieluch i pobudek w nocy, ale być świetnym i obecnym rodzicem dla dziecka od okresu żłobkowo-przedszkolnego. Właściwie nie znam rodziców którzy by z sentymentem wspominali pierwsze dwa lata z dzieckiem.
IMO lepiej nie zaliczyć burnoutu na starcie macierzyństwa i nie udawać że smród kupy to fiołki. Można być fantastyczną matką, wspominając źle pewne okresy.
Wejście w tożsamość osoby absolutnie i całkowicie oddanej matki dla maluszka może prowadzić do nadopiekuńczości. Daje to poczucie władzy, spełnienia, potem trudno je zostawić. Jest takie zjawisko matek które są dobre z maluszkiem, a potem trauma kiedy dziecko idzie do szkoły bo więź zaczyna słabnąć i niknie poczucie kontroli, zależności. Pojawia się pokusa, żeby tej zależności nigdy nie przerywać i infantylizować dziecko. Z tego co widzę najsensowniejsze mamy to są te pracujące bo w pracy przecież nie chodzi tylko o kase, ale o rozwój umiejętności również miękkich.

W takim modelu klasycznym, kobiety muszą bardzo szybko zmieniać tożsamości, nie dostając przy tym feedbacku z realnego świata.  Myślę, że kobiety też chcą mieć większa skale wyboru niż kucharka, opiekunka niemowlaka, opiekunka dziecka, opiekunka nastolatka, sprzątaczka.
W tym modelu mężczyzna też jest pokrzywdzony, bo może wybrać losowo profesje i dostaje podkładke pod sensowność i celowość swojego życiowego wyboru tak długo jak hajs się zgdza, w postaci utrzymuję rodzinę. Bez tego może musiałby wziąć większą odpowiedzialność za swoje życie i to jak integruje się nie tylko z rodziną ale i szerszym światem. Zamiast czy przynoszę pieniądze do domu-mamy podkładkę sensowności w postaci żony i dzieci- musi się zastanowić czy moja praca ma sens, czy przyczyniam się jakkolwiek do życia swojej społeczności, miasta, gminy, kraju.
Jak taką podkładkę ma znaleźć mężczyzna który pracuje w przemyśle petrochemicznym, albo no nie wiem, redaktor gazety pudelek? IDK imo lepiej mieć satysfakcje z wielu źródeł. Wtedy młody chłopak może mieć motywację do zostania policjantem, strażakiem, ratownikiem medycznym, nauczycielem, bo nie zależy mu tylko na władzy nad żoną, uzyskaną przewagą finansową, ale większą celowością swoich działań zawodowych. Przez to że nie maksymalizuje kasy, może wybrać może mniej dochodową ale użyteczniejszą profesje, bardziej zgodna z jego predyspozycjami.

Trudno mi to wysłowić, ale czuję mocny prostestancko semicki vibe od twojego stylu życia. Tzn to jest gorsze na głębszym poziomie niż czerpanie mądrości z biblii. Fajnie, że sie w tym odnajdujesz, ale nie sądzę że duże społeczeństwa mogą tak funkcjonować. Może kiedyś wrócę do tego tematu z jakimś konkretniejszym argumentem, ale to nie jest vibe dobry dla witalności i zdrowia społeczeństwa.

Myślę, że u nas byłoby więcej takich związków, gdyby sytuacja materialna pozwalała ludziom na bardziej konserwatywny podział ról, ale jest on niemożliwy do wdrożenia przy zarobkach w granicach minimalnej krajowej. Przy średniej też byłoby ciężko spiąć budżet, mając na utrzymaniu dwie lub więcej osób. Tym bardziej, że teraz mnóstwo ludzi bierze kredyty, by mieć swój dach nad głową. Jedna wypłata idzie na opłaty, druga na jedzenie i różne potrzeby dnia codziennego.

Oczywiście! Zwłaszcza za Ojcem Pokemonem, Palcem Bogu we własnej osobie .

Słodziak! Kiedy ja byłam mała, nie było jeszcze Pokemonów, za to był Miś Uszatek.

I pewnie Coralgol

Też ja pamietam

Kiedy ja byłam mała, były dinozaury
Wygrałam!

Tak jest. Tutaj to nawet jak jakąś kobieta jest na utrzymaniu męża i np ktoś jej zada pytanie co robisz to zawsze coś zmyśla na poczekaniu  -sama takie znam. Ja to mówię otwarcie"ze jestem na zasiłkach " ,ale chyba też bym się nie przyznała publicznie, że mąż mnie utrzymuje,gdybym miała męża i nie pracowała- wiem,że kłamać to ciezki grzech no,ale trudno bym się nie narażała na wyśmiewanie i pogardę wśród innych kobiet. Raz kiedys na forum jedna kobieta napisała "ze ona nie pracuje,bo.maz dużo zarabia" to tam chyba przez 50 stron po niej jechali, że aż mi jej żal było i już wiedziałam,że ja bym się nie przyznała do tego

A ty przykładem bardzo inteligentnego, ale przepakowanego teoretyczną wiedzą gościa, który ma empatię oraz kontakt z własnymi emocjami na poziomie luźno leżącego na ziemi worka ziemniaków. Johny emocji nie nauczysz się z książek. Ale potwierdza to tylko pewien rys osobowości, który jaskrawo uwidocznił mi się po napisaniu przez Ciebie listy punktów dotyczących „dobrej żony”. Zależności tam opisane są, niestety, bardzo charakterystyczne. I spójne z przekazem, jaki widać po przeczytaniu większości Twoich postów na forum.

Julia, dla Ciebie 10 przykazań dobrej żony:

https://zapodaj.net/plik-rtSJ4dOTgt

Zgadzam sie z ostatnimi dwoma zdaniami.
Natomiast ja bym je rozszerzyl o opinie, ze jak sie kogos naprawde kocha to sie buduje zwiazek, z ktorego zadna z osob nie chce i nie bedzie chciala odejsc a nie tylko przy sobie dryfuje w poczuciu, ze drugiej osobie moze sie odmienic i to jest OK i trzeba zaakceptowac.

Doprecyzowalas, ze myslac o rownosci nie masz na mysli rownosci tych samych zasobow a rownosc wlozonego wysilku i zaangazowania niezaleznie od zasobow, ktore to oznacza.
W tym kontekscie kazdy chyba sie zgadza.

Sprzeciw, ktory budzi w niektorych uzytkownikach to co napisalem ja dotyczy rownosci w decyzyjnosci.
Ty i czesc innych osob uwaza, ze maz i zona powinni miec takie samo prawo w decydowaniu o zwiazku i ich samych.
Ja uwazam, ze maz powinien miec pelna wladze w decydowaniu o zwiazku, sobie i swojej zonie a zona, ktora swiadomie go wybrala byc w pelni oddana jego decyzjom i zachciankom niezaleznie jak bledne by sie jej wydawaly.

Moje podejscie dodaje mezowi poczucie wladzy i odpowiedzialnosci - bo moze zmienic wszystko i nie moze umyc rak od wypadkowej sytuacji, w ktorej sie z zona znalezli bo jakikolwiek rezultat nie jest wynikiem ich negocjacji i kompromisow tylko wylacznie jego decyzji.
Powyzsze uczy mezczyzne odpowiedzialnosci, jesli jest madry to uksztaltuje zone w taki sposob, ze nigdy nie bedzie chcial od niej odejsc i pozwala mu nabrac apetytu na wladze w relacji z reszta swiata tak aby nie pracowali z zona za minimalna czy nawet srednia krajowa.

Twoje podejscie gdzie dwie osoby maja rowne prawo glosu rozmywa odpowiedzialnosc, pozwala na pozniejsze - wyrazone lub nie - obwinianie sie wzajemnie (bo zawsze wina lezy gdzies po srodku) i odcina jaja facetowi, ktory w jakiekolwiek zyciowej sytuacji konfliktu z innym dominujacym mezczyzna zostanie kompletnie rozjechany.

Podsumowujac:
- Zgadzamy sie co do rownosci we wlozonym wysilku (ja uwazam nawet, ze dobry maz powinien wkladac jeszcze wiecej wysilku niz dobra zona)
- Zgadzamy sie w kwestii bezwarunkowego dbania o siebie (milosci)

Nie zgadzamy sie w kwestii decyzyjnosci dot. zwiazku i zony.
U Ciebie to wszystko wymaga negocjacji i dyskusji.
U mnie maz decyduje o wszystkim tak aby bylo obojgu dobrze a cala decyzyjnosc dobrej zony sprowadza sie do wyboru dobrego meza, w ktorego milosc i pomysl na zycie wierzy - po czym calkowite bezwarunkowe oddanie.

Nawet trzeba. Małżeństwo to nie jest niewolnictwo.

To zdjęcie z "10 przykazaniami" zrobiłam w muzeum w Białymstoku z intencją zachowania ich jako ciekawostki pokazującej zmiany społeczne na przestrzeni czasu. Zdjęcie pochodzi z kroniki, w tym poradnika, wydawanych na początku ubiegłego stulecia. Takie oczekiwania wobec "dobrej żony" dawniej miewano, a sama miałam zaledwie dekadę temu męża, który wcale nie uważał, że punkt 1 jest jakiś śmieszny.

Założyłaś ciekawy wątek, nad niektórymi postami uśmiecham się szeroko. Niektóre zaś są naprawdę interesujące.