Wielka niemożność - Netkobiety.pl

A mogłabyś w takim razie rozwinąć myśl?
W jaki sposób leczenie u psychiatry mogłoby Tobie zaszkodzić?
Kto miałby wykorzystać taką informację i w jakim celu?

Jeśli nie chcesz iść do psychiatry, możesz ponownie spróbować innych lekarzy.
Po prostu warto brać pod uwagę różne scenariusze, w tym te niewygodne i nie ustawać w szukaniu przyczyn obecnego stanu.
Zwłaszcza, że on się może z biegiem czasu pogłębiać, a kolejne epizody "niemożności" wydłużać.

Generalnie po ostatnich postach odnoszę wrażenie, że bardzo nie lubisz być przekonywana do zrobienia czegoś, czego nie masz ochoty się podjąć. To chyba dość typowe dla osób, które w dzieciństwie często doświadczały przymusu. Automatycznie wiele sugestii z zewnątrz odbierają jako nacisk i reagują nerwowo, robią uniki, atakują. Odpuszczę sobie wchodzenie w szczegóły, chyba że wyraziłabyś chęć podjęcia dyskusji na ten temat, ale doszłam do wniosku, że mimo wszystko podzielę się swoimi odczuciami, ponieważ ten mechanizm potrafi naprawdę skutecznie utrudniać relacje z innymi ludźmi.

Na przykład może być trudniej uzyskać pozwolenie na broń, zgodę na wjazd do niektórych krajów, zgodę na adopcję dziecka, możliwość pracy w służbach mundurowych.

Nie mam.
I niespecjalnie wierzę, że cokolwiek może mi pomóc.

Nie lubię i myślę, że nikt nie lubi.

Lucy twoje obiekcje są legitne. Leczenie psychiatryczne jest źle przyjmowane w służbach mundurowych. Tylko że czy to jest praca która rozważasz, czy tak sobie gdybasz?
Masz 40 lat, otyłość, problemy ze zdrowiem. Może być ciężko jeśli na serio rozważasz taka ścieżkę kariery. A nawet jeśli to i tak przechodzisz ewaluację więc o problemy psychiczne cię zapytają. Czy miewasz okresy obniżonego nastroju bez wyraźnej przyczyny? Czy dobrze radzisz sobie ze stresem? Można kłamać, tylko że to droga dwukierunkowa. Nie chodzi o to żeby cię uwalić, ale żebyś była dobrym matchem do przydzielanych ci zadań.

Pozwolenie na broń? Miałaś kiedyś broń w ręku? Mieszkasz w środku lasu z dala od cywilizacji? Planujesz karierę strzelca sportowego?

Jasne lepiej mieć opcje niż nie, ale czy ty te opcję faktycznie masz i faktycznie rozważasz je jako atrakcyjne ? Nie wiesz też jak będą zmieniać się przepisy. Teraz do psychiatrów i psychologów chodzi każdy, może zostanie to znormalizowane i nie będzie przeszkodą za 5 lat jak ci się coś odmieni?

300zl to dużo. Zamiast gadać pierdoły na forum zadzwoń na telefon zaufania. Czasem mają tam psychiatrów na dyżurach, albo umówią cię na dzień kiedy takowy będzie. W dużych miastach centrum interwencji kryzysowej powinno się tobą kompleksowo zająć, jeśli to rzeczywiście problemy psychiczne uniemożliwiaja ci funkcjonowanie albo jak ci się pogorszy w przyszłości.

Jeśli uważasz, że jesteś zdrowa psychicznie, to niezła bania, że nawet spacer i to zalecany przez lekarza od którego wiesz lepiej cię przerasta. Nie wiem jak myślisz że wyrobisz w służbach mundurowych skoro spacerek po osiedlu przekracza twoje zdolności.  Mocna odklejka. Może pojedź do Palestyny tam jako żołnierz obibok zrobisz furorę. Miałem parol ale mi się nie chciało, wybrałem Netflix &chill.
Może jesteś zwyczajnie leniem? Dlatego ci się nic nie chce.

Jak się było często przymuszanym, to wrażenie nacisku może wywoływać nieadekwatne reakcje.
Zwłaszcza, gdy padają sensowne argumenty, które ciężko odeprzeć, ponieważ niechęć wynika głównie ze strachu, wstydu, czy niemocy.
Wtedy pojawia się coś w rodzaju bycia „w potrzasku”.
Takim osobom ciężej jest przyznać, że po prostu nie chcą albo nie dadzą rady czegoś zrobić.
Bez nerwów, tłumaczeń, niepotrzebnych fikołków.

Przyszłaś do nas z problemem, więc trochę ciężko sobie wyobrazić dyskusję bez żadnych interpretacji i ocen. W warunkach forumowych to zawsze są w pewnym sensie zgadywanki, bo wiemy tylko tyle, ile o sobie napisałaś, a mogłaś przecież celowo pominąć jakąś ważną kwestię, albo zwyczajnie jej nie dostrzegasz. Żeby rozmowa dokądś zmierzała, trzeba wyjść z pewnymi założeniami. Oczywiście zdarza się, że ktoś się zagalopuje, albo postrzega coś zupełnie na opak, wtedy warto go przystopować, czy uświadomić. Natomiast uważam, że nie ma potrzeby wprowadzania przy tym nerwowej atmosfery.

Jeśli na ten moment nie jesteś zainteresowana wizytą u psychiatry, to może zrób listę innych potencjalnych przyczyn swojego złego samopoczucia i udaj się na badania, by sprawdzić, czy któraś z nich się potwierdzi? Gdybyś wykreśliła wszystkie i nadal nie znalazła odpowiedzi, miałabyś wtedy jasny sygnał, że problem może tkwić w głowie.

A skoro już przy tym jesteśmy, badałaś sobie cukier?

Podobnie jak z bardzo wieloma chorobami np. nadciśnieniem  samoistnym - wyleczyć tego się przy możliwościach współczesnej medycyny zwyczajnie nie da. Stosuje się zatem leczenie zwane objawowym. Podobnie z moimi zaburzeniami snu - trochę to trwało ale leki dobrane, teraz tylko wizyty kontrolne i żyjemy z tym, czego etiologia znana nie jest, za to objawy bardzo męczą i pogarszają funkcjonowanie.
Schizofrenii też się nie da wyleczyć, to jest z człowiekiem do końca życia. Co nie oznacza, ze skoro się pozbyć choróbska nie da należy odpuścić leczenie. Ba, zwykłej i powszechnej próchnicy zębów też się nie da wyleczyć. Umiemy tylko hamować rozwój i wypełniać ubytki.
Można rzecz jasna uznać  "całkowite wyleczenie albo nic", to już  wybór.
O swojej dolegliwości pisałam w kontekście "skąd więcej niż osoba statystyczna wiem o szukaniu psychiatry". 
Lucy do psychiatry iść nie chce nawet w celach diagnostycznych - jej prawo. Ja jej nawet za bardzo nie przekonuję, ja bym tak przy jej objawach zrobiła. Na dokładnie takiej samej zasadzie na jakiej z  budzącym mój niepokój znamieniem bym  poszła do dermatologa/onkologa. Skonsultować. One nie chce - wolna wola.

Trochę mnie nie było.

Dni bywają lepsze i gorsze, czasem uda mi się zebrać i coś zrobić, a czasem nie. Ale nie narzucam sobie presji, że muszę. Czytam różne książki i robię sobie listę badań do wykonania w najbliższym czasie. Trochę spacerowałam, trochę ogarnęłam różne sprawy domowe.

Samba, myślę, że samoświadomość mam całkiem niezłą, dość dobrze rozumiem swoje ograniczenia, więc z reguły wiem, co powoduje „dół”. Inna sprawa, to jak sobie z tym poradzić, w tym nie zawsze jestem skuteczna. Świadomość cudzych problemów mi nie pomaga. Ja wiem, co w życiu mam dobrego i wiem, że są osoby, które tego nie mają, ale cudze nieszczęścia nie poprawiają mi nastroju. Odcięcie się od rodziny było i jest dla mnie dobrą rzeczą, moja rodzina nie sprawdzała się w roli „naturalnego stada”. Nie mam energii na nowe kontakty towarzyskie i wątpię, żeby to mi jakkolwiek pomogło. Myślę, że nowi znajomi, zwłaszcza na początku, szukają raczej przyjemnego towarzystwa, dobrej rozrywki, zabawy, a niespecjalnie są zainteresowani zapewnianiem wsparcia potrzebującym.

Mrs. Happiness, „przyjście z problemem” nie oznacza, że trzeba się poddać osądowi ani posłusznie i bez dyskusji realizować cudze zalecenia. Jeśli ktoś chce coś doradzić, to proszę bardzo. Nie przyjmuję jednak presji, że muszę te rady przyjąć. Bo nie muszę. Będzie na pewno mniej nerwowo, jeśli te proste prawdy zostaną zaakceptowane.

Smutna, jakiekolwiek by nie były moje motywacje i powody to mam do nich prawo, a tobie nic do tego. Swoimi najazdami i niegrzecznymi komentarzami wystawiasz świadectwo samej sobie. Nie będę nawet tego szczegółowo komentować, bo szkoda czasu, odniosę się tylko do dwóch rzeczy. Przede wszystkim nie mam otyłości, moje BMI nie jest aktualnie najlepsze, ale do otyłości daleko. Czy miałam kiedyś broń w ręku? Tak, wielokrotnie. Czy mogę potrzebować pozwolenia na broń? Tak, rozważam taką opcję, ale szczegółowo nie będę tego roztrząsać.

zwyczajna depresja
albo sama sobie z nią poradzisz, albo szukaj pomocy

depresja jest chorobą
idź prywatnie do psychiatry