Mam dziecko w rodzinie zastępczej - Netkobiety.pl

A czy naprawdę chorujesz psychicznie? Leczysz się?

Z psychologicznego punktu widzenia najlepiej żeby dziecko miało jeden dom. Jeśli chcesz odzyskać prawa rodzicielskie to musisz się mocno postarać. Co do bycia ciocią zamiast mamą to się nie wypowiadam, bo jestem za powiedzeniem dziecku prawdy. Kiedyś zacznie wypytywać.

Haha, zacytowałam nie tego co trzeba

Witaj onasamazawsze,
tak to już jest, że trzeba sobie zasłużyć, by dziecko zostało odebrane i przekazane do
rodziny zastepczej. W tym przypadku czas niestety działa na Twoją niekorzyść.
Nie będę Ciebie osądzać, ale już z doświadczenia wiem, że jeśli ta rodzina działa w dobry
sposób, w znaczeniu dla dobra dziecka, to musisz się pogodzić, że będziesz dla dziecka ciocią
i lepiej teraz gdy ono jest malutkie, to lepiej dać się dziecku polubić, by to procentowało na przyszłość, niż zaniechać kontaktów, bo zapomni o Tobie.
Swoją postawą możesz ocieplić swój wizerunek, albo wszystko stracić.
Załóżmy, że dziecko pozostanie jednak w tamtej rodzinie i będzie kochane, ale przyjdzie
moment gdy dorośnie i dowie się o Tobie, a nawet zechce Cię poznać i jesli kontaktów teraz
nie będzie, może nie zaakceptować Ciebie jako swojej matki, bo uczuciowo będzie zwiazane
z tą zastępczą.
Gdy kontakty jednak utrzymasz, to masz szanse na dobre relacje w późniejszych latach.
Tak się składa, że wychowałam dziewczynkę w rodzinie zastępczej, ale gdy ją brałąm do
siebie, to miała już 8 lat, a w ogóle jest moją kuzynką. Matka wolała wolność, niż obowiązek wychownia jej,
więc zaniedbała, a mała dwuletnia dziewczynka została zabrana do domu dziecka.
Kuzynka mamiła mnie opowieściami, że ma szanse odzyskać dziecko i czyni wszystko, żeby
ją zabrać, ale zbyt długo wierzyłam w te bajki i gdy zaczęłam się bliżej przyglądać to mała nie
miała szans na powrót do matki, bo matka co ukrywała przede mną była pozbawiona władzy rodzicielskiej, więc w porozumieniu z domem dziecka wystąpiłam o oddanie mi jej do rodziny zastępczej.
I była u mnie do pełnoletności powiedzmy z przymusu, a dobrowolnie została do 23 roku
życia, po czym wyjechała poza granicę i tam mieszka do dziś.
Przez cały ten czas nie rozmawiałam z nią źle o jej matce, tłumacząc tylko, że matka nie
miała warunków do jej wychowywania i że ją kocha. Czas jednak uświadomił jej, jaka jest
prawda.
I tak jest do chwili obecnej, że ja jestem jej ciotką biologiczną i nigdy nie traktowała inaczej
niż matkę, ale to był jej wybór.
Od początku na dzień matki dostawałam laurki, polne kwiatki, życzenia i do teraz w każdy
dzień matki z życzeniami dzwoni. To ty jesteś moją matką mówi czasem i wielką przyjaciółką.
Nasze relacje sa bardzo ciepłe. Gdy skończyła 18 lat, poinformowalam ją, że może iść do
sądu i zażyczyć sobie akta sprawy, z których dowie się wszystkiego, ale ona rozsądnie do tej informacji podeszła mówiąc, że do niczego jej to nie jest potrzebne.
Widywała się z matką, bo ja dbałam o te kontakty, a gdy dorosła to czasem sama pojechała,
ale potrzeba widzenia się z nią nie utrwaliła się.
Gdy jej matka zachorowała na raka ściągnęłam ją, przeczuwając, że to zbliża się koniec
i razem pojechałyśmy, to matka nie poznała swojej córki, nie miały o czym rozmawiać i nie skorzystała z okazji , by córkę przeprosić za jej dzieciństwo.
W trakcie tego spotkania ja poszłam na spacer, więc sama mi to przekazała.
Matka zmarła po niecałym roku od ostatniego spotkania i historia ta zamknięta.

Rozumiem, co Ty przeżywasz, ale to już się zadziało i nie łatwo jest naprawić, a dziecko nie
jest rzeczą, którą sobie można dowolnie przekazywać.Myślę, że pogodzenia się z taką jak
obecnie sytuacją, może zadziałać na Twoją korzyść i w przyszłości zaprocentuje ciepłymi
relacjami.
Nikt nie wie co przyniesie jutro. Wiemy tylko, co niesiemy z przeszlości.

Dodam, że od roku mój wnuk jest pełnoletni, a byłam jego matką zastępczą po śmierci
mojej córki.
Z chłopcem chyba jest gorzej, bo to ciągle jakieś bunty, ale 10 lat poświęconych na jego
wychowanie nie poszło na marne.
Odbierałam pochwały od nadzorującego WCPR-u i w szkole. Dostrzegano, że idzie dobrą
drogąi zwracano uwagę na jego samodzielność. Jestem pewna, że sobie w życiu poradzi.
Jego ojciec nie interesuje się swoim synem, ale nigdy nie mówiłam o nim źle, bo może
okazać się, że jeszcze się odnajdą.

Kiedyś z nadmiaru czasu, zaopiekowałam się dzieckiem, którego matka /panna/ jest
schizofreniczką więc dziadkowie przejęli opiekę po ubezwłasnowolnieniu swojej córki.
Opiekowałam się nią przez trzy lata i gdy na moją sugestię dotyczącą dobra dziecka, a
chodziło mi o rozwój w towarzystwie rówieśników, posłać już do przedszkola, była doń zaprowadzanaz wielkim płaczem, bo ona chce do Eli, a nie tam.
Chodziłam więc co kilka dni po nią do przedszkola i zabierałam do siebie, byśmy mogły
się sobą nacieszyć i to pomogło, bo czekała na nastepne ze mną spotkanie już spokojnie.
Trwało to jeszcze rok, ale spotkania na różne okoliczności bywały w ich domu bardzo często.
Mieszkamy blisko siebie, więc okazji do spotkań było mnóstwo.
Dzisiaj ta Panna jest za granicą, ma super poukładane życie, ale wciąż jest ze mną w
kontakcie poprzez Fb, a czasem nachodzą nas wspominki i wciąż w naszych sercach jest
ciepło wzajemne.

Tak więc nie wszystko jest złe, co dzieje się w życiu naszych i nie naszych dzieci.
Czas robi swoje i albo  nasza postawa zasłuży na ciepło w naszych sercach, albo przyniesie
straty.

Opisując tutaj kawał swojego w tym temacie życia, nie chcę wywołać fanfar, a dać wsparcie
autorce wątku "onasamazawsze", żeby nie przekreślała tego teraz, to moze zaprocentować
na potem.
W swoim temacie opisałam swoje problemy z własnym dzieckiem i rodziną nazywając
swoje życie piekłem, a tu wybrane trzy przykłady, które mówią, iż jestem zdolna do dobrych
relacji i to z dziećmi, których nie rodziłam.

Kto ma oceniac czy Ty jestes dojrzala i bierzesz odpowiedzialnosc?
Ty sama? xD

Trzeba w ogole obalic sadownictwo w tym kraju - bo ludzie sami siebie potrafia ocenic i im jakis sedzia niepotrzebny do rozstrzygania sporow.

Prawo... to jest w kodeksie.
I obecna sytuacja jest z nim zgodna.
Prawo... i to w dodatku karne - to Ty uwazasz, ze mozesz zlamac bo... uwazasz sie za dojrzala i odpowiedzialna xD

Myslenie psychopaty.

Z tego wynika, że dziecko przez półtora roku było z Tobą, a potem zadziało się coś rażąco nagannego, co spowodowało odebranie Ci dziecka i oddanie go pod opiekę rodzinie zastępczej.

Nadal nie napisałaś jaki jest powód tego, co się wydarzyło, a to może być istotne, jeśli wziąć pod uwagę, że od chwili przekazania dziecka tym ludziom minęło półtora roku, co w niektórych sytuacjach może budzić wątpliwości, czy to nie jest jednak zbyt krótko, by mówić o trwałej zmianie.
Komuś, kto bardzo zawinił, bardzo trudno jest na powrót zaufać.