Co mam robić w sylwestra? - Netkobiety.pl

Samba napisał/a:

Golden_eye napisał/a:

Jak mogę spędzać sylwestra?

25 lat kończę w styczniu.
Aktualnie jestem w rodzinnym mieście u rodziców, bo skończyłam studia.
Poszukuję pracy aktualnie.

W mieście, w którym studiowałam miałam się do kogo odezwać- z koleżanką byłam w Krakowie, do parku wychodziłam, kawiarni.

W związku z tym z tą koleżanką i resztą kolegów z akademika mam teraz kontakt internetowy.
W rodzinnych stronach nie mam kolegów, bo byłam gnębiona jako nastolatka.

Nie mam co robić w sylwestra w związku z tym.
Jak mogę sobie pomóc.
W mieście, w którym studiowałam, że miałam się do kogo odezwać to nie miałam  poczucia samotności.
Natomiast jak jestem u rodziców to mam poczucie samotności.

Przytłacza mnie to.
Co mogę zrobić z tym?
Czy to wstyd nie być na sylwestrze?

Mama nie wie co mi doradzić.
Czuje się samotna.

Nie możesz umówić się ze znajomymi ze studiów?
Samotnie też można spędzić, można także spędzić z rodziną.
Raz byłam sama w Sylwestra i nie było może super przyjemnie, ale też dało się spokojnie wytrzymać.
Przesadzasz troszkę.

Natomiast co do znalezienia sobie kogoś - istnieją portale randkowe, czemu nie chcesz z nich skorzystać?

Nie wiem, po prostu źle mi się kojarzy.
A w necie nigdy nie wiadomo kto jest po drugiej stronie.
Czy dzisiaj tylko ludzie dzisiaj poznają się przez portale randkowe?

... a ja wychodzenie na plac zabaw wszystkie grupy razem

Alessandro napisał/a:

Zawsze warto spróbować. Golden ma sprecyzowane oczekiwania co do potencjalnego partnera. Z jednej strony to dobrze, ponieważ dokładnie wie czego chce.  Zaś z drugiej strony może to stanowić problem. Czas pokaże. Trudno w tej chwili cokolwiek powiedzieć w tym temacie.
Najważniejsze, aby nadal próbowała. W tym celu musi uzbroić się w cierpliwość, upór i wytrwałość.

Ale jak próbować co robić?

Po prostu nie interesuje się kimś starszym 10-15 lat bo wiadomo za duża różnica, ale u kogoś mam neutralne zdanie.

Młodsi nawet rok i parę lat mnie nie interesują.

Koleżanka wspomnienia nie ma za bardzo kolegi, kuzyna(w tym wieku co mnie interesuje, czyli w moim i jej wieku lub do 8 lat starszego). U niej na uczelni też były dziewczyny, tak jak u mnie.

Koleżanka inna wypytywała rodzinę, znajomych czy nie znaliby kogoś w tym wieku, ale nie kojarzą.

Znajomi rodziców to raczej mają córki w tym wieku.

Ciocia jedna zapytała pań z bloku od siebie, bo znajomych nie ma, gdyż jej poumierali, ale mają w rodzinie chłopaków 10-16 lat.

Druga ciocia i babcia raczej kolegują się z paniami, które mają córki czy wnuczki w tym wieku, a jak wnuka czy syna to w wieku 10-16 lat. A jak już ta ciocia zna jakiegoś w tym wieku co mnie interesuje to nie jest wart uwagi.

To co pozostaje zrobić? Skoro koleżanki nie mają kolegi, z którym poznałaby mnie

Tak jak tu inni piszą może praca w innej miejscowości pomoże ci kogoś poznać. Z tego co piszesz to zaangażowałaś już sporo osób i nic z tego nie wychodzi. To może faktycznie starać się o pracę w jakiejś firmie i zmienić otoczenie. Jesteś młoda wszystko przed tobą.                                                               Pozdrawiam Iza

Może to jest dobra metoda. Ja nie mam doświadczenia. Opisała bym swoje dotychczasowe życie ale to raczej nie nadaje się na forum. Kawałek opisałam ale kilka osób z tego forum zbeształo mnie że zmyślam i jestem podszywem.
Pozdrawiam Iza

Dzięki a wracając do tamtej sytuacji to po rozmowie z wami byłam w staniku. Mąż był trochę zawiedziony.

Po prostu miał nadzieję że mnie przekona (lubi je) ale chyba większość facetów lubi.
  Wracając do tematu Golden Eye może u Ciebie w miejscowości są jakieś szkoły tańca słyszałam że często brakuje osób bez pary. Tam często uczęszczają osoby potrafiące się bawić bez alkoholu.

Wiesz taniec może być tylko poboczną sprawą może właśnie tam spotkasz tego jedynego wymarzonego. Warto spróbować może nawet się by udało dogadać o jakąś darmową lekcję dla sprawdzenia czy to jest dla Ciebie.

Iza19 napisał/a:

To nie wiem morze jakieś kursy programistów ciężko coś doradzić. Mówią że tego kwiatu pół światu a jak trzeba to pusto dookoła.

No tak.
A kto gdzieś kogoś poznał np?

Myślę że wyśrubowanie polega na tym , że może być ciężko to wszystko razem złączyć do kupy. Kiedyś jeszcze przed poznaniem męża do knajpy gdzie pracowałam wszedł taki wręcz DiCaprio. Wszystkie dziewczyny zerkały na niego a jak się odezwał to tak zwana ,,słoma z butów".

Golden, to, że nie masz teraz faceta to nie jest żaden powód do wstydu. W niczym nie jesteś gorsza od innych.
Zacznij myśleć pozytywnie. Wprawdzie cud nie nastąpi, ale zawsze poprawi nieco humor i nastawienie. Poza tym od czegoś trzeba zacząć.

Alessandro napisał/a:

Golden, to, że nie masz teraz faceta to nie jest żaden powód do wstydu. W niczym nie jesteś gorsza od innych.
Zacznij myśleć pozytywnie. Wprawdzie cud nie nastąpi, ale zawsze poprawi nieco humor i nastawienie. Poza tym od czegoś trzeba zacząć.

Mam poczucie, że zaraz zwariuje.
Gdy pisze z koleżanką to nie mam poczucia samotności.

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

feniks35 napisał/a:

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

Zastanów się co mówisz. Pomyśl jak się mogę czuć?

feniks35 napisał/a:

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

Zastanów się co mówisz. Pomyśl jak się mogę czuć?

Agnes76 napisał/a:

Golden_eye napisał/a:

Zastanów się co mówisz. Pomyśl jak się mogę czuć?

A jak czujesz się obecnie ze swoimi problemami? Bez pracy i partnera, bez wizji spędzania wolnego czasu?

Różnie, niby skupiam się na wysyłaniu cv(praca/staż), ćwiczeniach w domu, oglądaniu filmów, czytaniu książek, ale co jakiś czas to powraca do mnie. Niekiedy mam lęk o przyszłość.

feniks35 napisał/a:

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

Zastanów się co mówisz. Pomyśl jak się mogę czuć?

Golden_eye napisał/a:

Agnes76 napisał/a:

Czyli tak naprawdę nie wykorzystujesz rad co zrobić, by zmienić sytuację. Nie dziw się zatem, że ludzie widzą Twój mały wkład w poprawę swojego życia, stąd mocniejsze posty wykazujące Ci błędy. Ludzie nie robią tego byś źle się poczuła. Jeśli to robią, tak jak feniks35, to chcą Cie zmobilizować, przekonać, że bez pracy nad sobą, a co za tym idzie, zmiany siebie, nie zmienisz swojej sytuacji życiowej. Nie ma magicznego sposobu by stało się samo.
Piszesz, że nie używasz w realu takich słów jak tutaj. Wierzę Ci. Natomiast nie uwierzę, że nikt nie zauważy Twojej reakcji, a reagujesz złością. To odstrasza, niszczy relacje.

Przecież pisze gdzie wychodziłam czemu nie bierzesz tego pod uwagę?

Z postu, do którego się odniosłam, nie wynika, że obecnie gdzieś wychodzisz. Jeśli to robisz, to dobrze.
Masz trudny i wymagający czas. Skończyłaś studia, czyli zamknęłaś jakiś etap, a nie rozpoczęłaś kolejnego- pracy. Miałaś jakieś grono znajomych a teraz nie macie kontaktu i czujesz się samotna- to też niekorzystna zmiana.
By się odnaleźć w nowej rzeczywistości, znaleźć nowe grono i zajęcie, potrzebujesz czasu i wykonania sporego wysiłku. To niełatwe zadanie.
Odnoszę wrażenie, że masz wpojone wiele zasad, których się trzymasz. Zasady to dobra rzecz, ale zbyt wiele zasad i zbyt kurczowe trzymanie się ich usztywnia człowieka. W życiu nieraz lepiej być elastycznym. Łapać w lot okazje, sprawdzać możliwości, testować nowości. Czasem sami jesteśmy zaskoczeni jak bardzo można lubić rzeczy, których nigdy nie braliśmy pod uwagę, bo ich nie znaliśmy.

Golden_eye napisał/a:

feniks35 napisał/a:

Z całym szacunkiem do piszących tu osób mam dziwne wrażenie, że albo nie widzicie albo nie chcecie zauważyć pewnego wręcz walącego po oczach „szczegółu”. Tu naprawdę nie ma znaczenia gdzie autorka się zapisze, czy do szkoły tańca czy na warsztaty przerabiania masy twarogowej czy gdzieś indziej. Nie w tym leży problem.
Posty Autorki to w 85% ta sama treść. Żywcem wyjęte całe fragmenty tego samego tekstu z niezmienionym nawet jednym słowem. Jakby się czytało komendy z gry komputerowej która ma ograniczony zasób tychże komend. O czym to świadczy? Ano o pewnej „sztywności” Autorki czy to emocjonalnej czy psychicznej. Również ta wybiórczość wygladu  czy roczników które wchodzą w grę jeśli chodzi o partnera to żadne sprecyzowane gusta tylko znowu sztywny schemat, szablon który gdzieś Ta dziewczyna ma „wgrany”. Nie mnie oceniać czy to autyzm, Asperger czy coś innego ale na pewno jest to jakaś sztywność zachowań, przekonan i reakcji która delikatnie mówiąc wyklucza ze swobodnego poznawania innych ludzi a której to sztywności w mojej ocenie sama Autorka nie jest świadoma. Podejrzewam że ta właśnie sztywność była też w przeszłości przyczyną szykanowania jej przez rówieśników.Dlatego moja rada nt znalezienia pracy wcale nie jest i nie była złośliwością tylko praktyczną radą i koniecznością która i tak każdego z nas czeka w związku byciem dorosłym. Szukanie partnera może conajwyzej udać się przy okazji, bo może akurat spotka na swojej drodze kogoś podobnego do siebie kto będzie współgrał z jej sposobem bycia. Dawanie jej natomiast pierdyliarda rad gdzie ma się zapisać żeby poznać kogoś niczego nie zmieni, wzmoże najwyżej frustrację. Bo najpierw ktoś kto jest naprawdę z nią blisko musiałby uświadomić jej prawdziwy jej problem a potem terapia która być może nauczyłaby ją większego zakresu swobody w mysleniu i funkcjonowaniu  poza ramkami które zna.

Zastanów się co mówisz. Pomyśl jak się mogę czuć?

Uwierz mi że się zastanowiłam. Dobrałam słowa bardzo delikatnie ale jeśli chcesz rad to chyba szczerych prawda? Taka jest moja szczera obserwacja. Domyślam się że czytanie tego nie jest przyjemnością i wzbudza w Tobie dodatkowy lęk i niepokój. Dlatego napisałam że to powinno wypłynąć od kogoś bliskiego kto jest fizycznie obok, komu ufasz i kto Cię zna. Kogo słów nie odbierzesz jako atak tylko realna troskę. Skoro jednak jesteś tu i piszesz wkoło to samo że chodzisz na street work out, jeździsz na rowerze i enty raz o braku kuzynów wśród znajomych to zakładam że nikt nigdy szczerze nie usiadł i nie porozmawiał z Tobą „sluchaj niekoniecznie o niewłaściwe miejsca i momenty chodzi tylko o Twój sposób odbierania świata i zachowania społeczne. Trzebaby to zgłębić, popracować nad tym może z pomocą specjalisty. To nie wstyd”.
Dlatego ja to napisałam. Naprawdę w dobrej wierze.

A co takiego obraźliwego napisała feniks, że ma się walić? Nie brzmisz jak mądra,  wykształcona młoda kobieta, a jak rozwydrzona gówniara. I nabluzgaj mi, nie robi to na mnie wrażenia. Ale ludzie tu poświęcili swój czas, dając ci wartościowe rady, nad którymi wystarczy usiąść i pomyśleć, a nie do wszystkich skakać z gębą. Zastanów się nad sobą.
A facetów w tych rocznikach można tak naprawdę poznać wszędzie, trzeba tylko bywać między ludźmi. I umieć z nimi normalnie rozmawiać.

A co takiego obraźliwego napisała feniks, że ma się walić? Nie brzmisz jak mądra,  wykształcona młoda kobieta, a jak rozwydrzona gówniara. I nabluzgaj mi, nie robi to na mnie wrażenia. Ale ludzie tu poświęcili swój czas, dając ci wartościowe rady, nad którymi wystarczy usiąść i pomyśleć, a nie do wszystkich skakać z gębą. Zastanów się nad sobą.
A facetów w tych rocznikach można tak naprawdę poznać wszędzie, trzeba tylko bywać między ludźmi. I umieć z nimi normalnie rozmawiać.

Uważasz, że jestem nienormalny osobą?

Lunka86 napisał/a:

Nie wiem, nie ogarniam tego, żeby wpadać na forum tylko po to, by sobie pobluzgać, bo odpowiedź mi się nie spodobała. Można wyrazić swoje niezadowolenie w dojrzalszy sposób. Ale rób tam co uważasz. Mimo wszystko życzę ci powodzenia, oby ci się wszystko w życiu i w głowie ułożyło, i żebyś fajnie spędziła tego sylwestra.

A w jaki sposób mogę spędzić Sylwestra?

Golden_eye napisał/a:

Uważasz, że jestem nienormalny osobą?

Nie, uważam, że jesteś zupełnie normalna jeśli chodzi o rozwój intelektualny czy zdrowie psychiczne. Natomiast masz problemy natury socjologicznej, które wynikają z Twojego nastawienia do świata jaki Cie otacza. W mojej ocenie prezentujesz postawę roszczeniową. Obecnie to dość rozpowszechniona postawa wśród młodych osób. Myślę, że to wynika z wychowania jakie jakie dostają w domu.
Dzieciom się wpaja żeby się dobrze uczyły i nie rozpraszały energii na rzeczy niepotrzebne jak chłopcy czy towarzystwo rówieśników, bo wtedy odniosą sukces. Potem okazuje się, że upragniony i z trudem wypracowany dyplom ( studia nie są rzeczą łatwą) jakoś tego sukcesu nie zapewnił na żadnym polu - ani nie biją się o nas pracodawcy proponując wysokie stanowiska i uposażenie, ani wspaniali chłopcy/dziewczyny  nie stoją do nas w kolejce. Przychodzi poczucie krzywdy,złość, pretensje do życia i ludzi. Nasze zasady doprowadziły nas donikąd.
Studia są po to by zdobyć wiedzę, którą można wykorzystać w pracy. I tyle.
Umiejętność współżycia w grupie i dobre relacje z ludźmi, nawiązywanie i utrzymywania znajomości to cechy potrzebne na każdym polu - i w pracy i w życiu prywatnym. Tego nie można się nauczyć siedząc nad książkami i zaliczając kolejne trudne egzaminy. Jakby tego było mało rodziny nie są teraz zbyt liczne, nie ma takiego życia stadnego jakie było kiedyś, wielopokoleniowych rodzin mieszkających wspólnie. Ludzie się odcinają i izolują. Trudno te umiejętności społeczne wypracować i doskonalić. A to niestety rodzi poważne problemy w codziennym życiu. To wszystko można nadrobić. Nie jest to łatwe ale warto podjąć ten trud.