Czego szukają w mężczyznach kobiety? - Netkobiety.pl

Oczywiście, że niczym. Tylko chwilę wcześniej ktoś już zauważył, że to nie był przypadek, że akurat Shini nie miałby żadnego problemu z tym, aby być sponsorowanym. To też dlatego napisałam, że istotna jest motywacja.

Jeśli zaś chodzi o kobiety, to znam takie, które prowadząc dom i wychowując dzieci naprawdę czują się spełnione, z kolei mężczyzna dzięki temu może w pełni oddać się robieniu kariery i cieszy się, że wraca do czystego domu, gdzie czekają na niego zaopiekowane dzieci, żona i obiad na stole. Przy czym to o czym piszę to jest taki dom przez duże "D", a nie tylko miejsce do mieszkania.

Kiedyś czytałam takie rozpisanie na profesje i ceny obowiązków "kury domowej". Totalne, serio. Prowadzenie domu z dziećmi to nie jest pełen etat, to jest praca w trybie 7/24 z krótkimi przerwami na jako-taką regenerację. W sprzyjającym układzie czasem krótkie wolne i może krótki urlop. Przy czym wolne oznacza pozostawanie w gotowości do świadczenia usług. Urlop zaś nie kiedy by się chciało tylko w dopasowaniu do sposobu funkcjonowania zakładu pracy, na życzenie to nie ma. L4 ograniczone do absolutnie niezbędnego i w minimalnym wymiarze. Prawa pracownika? Zapomnij. Sąd Pracy - nie dotyczy.
Jest co szanować.

Co prawda, to prawda, ale chyba kobieta sama wybiera sobie rolę "kury domowej", nikt jej do tego nie zmusza. Są kobiety które, przy kilkorgu dzieciach  pracują i choć nie zarabiają kokosów, to jednak są samowystarczalne i jakąś tam emeryturę sobie wyrabiają. Są jednak i takie które przy jednym dziecku nie ogarniają sytuacji, nie potrafią nawet wyobrazić sobie, że mogłyby pracować nawet na 1/3 etatu, bo przeciez to niemożliwe, żeby dzieckiem się zająć, o siebie zadbać i jeszcze pracować.
Niektórym kobietom wygodnie jest siedzieć w domu a potem gdy mąż zostawia je na lodzie, bo znajdzie sobie młodszą i szczuplejszą, czują się oszukane, kompletnie nie zdając sobie sprawy, że tak naprawdę same siebie oszukały.

Wiesz Salomonko, tak myślę na Twoim postem i mówiąc szczerze, to temat rzeka.
Kiedyś tez byłam przekonana, że kobieta sama jest za wszystko odpowiedzialna. Jak ja mogłam to inne też mogły. Mnie wiele to kosztowało, to inne też mogły płacić taką cenę za niezależność. Z czasem zaczęłam dostrzegać więcej niuansów, bo nie każdy dostaje taki sam start, nie każdy ma takie samo wychowanie, nie każdemu wpajają takie same zasady.
Chyba jedną z najcenniejszych rzeczy jakie dostałam z domu było wychowanie na kobietę niezależną. Od małego miałam wpajane, że jak masz wykształcenie to sobie dasz radę w życiu, że trzeba liczyć na siebie, że ile wypracujesz tyle będziesz mieć.
Nie wszyscy są tak wychowywani. Kiedyś spotkałam starszą znajomą, która stała z nastoletnią wnuczką i powiedziała coś takiego - a po co ona ma się uczyć - ładna jest, zaraz się chłopcy nią zainteresują. Jej córka, a matka tej dziewczynki, przerobiła kilka małżeństw z nieciekawymi panami, nigdy nie pracowała, za całą swoją inwestycję życiową uważała swój wygląd. Miała okresy gdy nie miała za co żyć bo akurat nie była z żadnym facetem, a jak z jakimś była to godziła się na poniżenie i przemoc. zastanawiam się, czy bardziej godziła się na to wszystko z lenistwa, czy z powodu  wychowania jakie otrzymała - wyuczonej bezradności.

Nie wiem czy takim niczym zajęciem jest edukacja dzieci i tworzenie przytulnego domu. Pralka czy zmywarka może jest, ale dom sam się nie sprząta, a lekcje z dzieciakami trzeba zrobić. Do tego, jak mąż ma być zadowolony, to trzeba dobrze gotować. To wymaga planowania, organizacji i pracy, często- nie 8 godzin- a 16 na dobę. Jakieś takie wyobrażenie, że kura domowa leży sobie i pachnie jest nieporozumieniem.

Nie mam dzieci i pracuje na pół etatu z domu, ale czas jaki poświęcam na zajmowanie się domem i teściową jest ogromny. Mój dzień zaczyna się o 6 i często kończy okolo 11 wieczorem. I to nie jest opieka nad osoba niedolężną, ale zwykłe robienie lunchu, obiadu, pranie, dzwonienie do lekarza, zamawianie sprzataczki. Do tego dochodzi pranie i prasowanie ubrań męża, sprzątanie naszych sypialni, kuchni, salonu, jadalni, biura, ogarnianie psa, praca w ogrodzie itp. Bo ja w nie lubię żyć w nieladzie, a mąż zasługuje na komfort, bo haruje jak osioł pracując w kancelarii.

Czy według kogoś jestem pasożytem?

Oczywiście, że nie choć pewnie według ciebie i paru innych osób powinienem to zrobić bo przecież ona by mnie utrzymywała. Jak ja będę zarabiał 5k, a ona 50k i będzie chciała pojechać na drogie wakacje to powinienem jej powiedzieć żeby jechała sama albo jeszcze lepiej nie pozwolić jej pojechać bo mnie osobiście na to nie stać? Gdyby to była odwrotna sytuacja w ogóle byś się nią zainteresowała?

Bezpieczeństwa, czyt. kasy.

Nigdy nie wiadomo na kogo trafimy. Oczywiście moim prawdziwym problemem jest całkowity brak jakichkolwiek dziewczyn ale kto wie czy pierwsza, która kiedyś tam się pojawi nie będzie tą milionerką.

Też nie znam nikogo takiego, pieniędzy nigdy za dużo. Mnie tu jedynie wkurza, że jeśli facet dobrze zarabia i płaci na przykład za jakieś drogie wakacje, na które zabiera kobietę to jest normalne. Ale gdyby było na odwrót to już nie jest i facet na pewno na niej żeruje albo jest jej utrzymankiem. Dobrze, że chociaż kilka osób traktuje to sprawiedliwie niezależnie od płci.

Oj może, może.... stereotypy i tak zwani "wszyscy" potrafią stłamsić. Może posiadanie znaczącej kasy nie jest wadą osobniczą tej bogatszej osoby, ale przeszkodą do zacieśnienia z nią relacji  to i owszem, jak najbardziej może być. Jeśli mamy układ znacznej różnicy majątkowej.

Shini, wkurzanie się na stereotypy jest nieco bezproduktywne, choć pozwala wywalić ciut złości w sposób bezpieczny, bo stereotypy nie czują ani się nie bronią. Za to są sobie, mają wielowiekowe tradycje i trzymają się nieźle.

Przenioslabym sie w takim razie do niego, umawiajac sie na to, ze moje mieszkanie zostaje moje i nie dokladam sie do utrzymania jego nieruchomosci, w razie jego smierci dostane caly dom zebym nie musiala sie gniezdzic z dziecmi na mniejszym a w razie rozwodu on nie ma praw do mojego mieszkania a ja do jego domu. Swoje mieszkanie bym wynajela , splalacala kredyt i odkladala powoli na nastepna nieruchomosc albo inwestowala. Problem solved.

*na papierze ta umowa by musiala byc ofkors.

To raz, a dwa: ja jeszcze bardziej nie rozumiem, dlaczego jego dom w razie ewentualnej śmierci Halina miałaby w całości odziedziczyć, ale już o jej mieszkaniu w analogicznej sytuacji nawet słowa nie piśnie, że byłoby jego? Rozumiem proporcje, ale to brzmi jak chęć ukarania kogoś za to, że śmie mieć dom bez kredytu

Słowo klucz, które pojawiło się w moim poście, to bogata świetna osoba, czyli między innymi taka, która swoim podejściem do posiadanego bogactwa nie razi otoczenia, a jeśli związuje się z kimś, to też odbywa się to na zdrowych zasadach. Znam naprawdę bogatych ludzi, dla których ich stan posiadania jest czymś zupełnie naturalnym i oni na nikogo nie patrzą przez pryzmat wynikających z tego faktu różnic, ale znam też takich, którym słoma z butów wychodzi i można o nich powiedzieć, że oprócz pieniędzy nie mają nic więcej, a na pewno nie mają klasy.

Patrzysz na problem od strony osoby bogatej i świetnej. Ale jak widzisz pieniądze stanowią problem dla osób, które ich nie mają.

O jezu bo to dla mnie tak oczywiste, ze by odziedziczyl, ze nie przyszlo mi na mysl, ze trzeba to pisac. Nie boj sie, krzywda by mu sie nie stala. Przy czym to dziedziczenie to raczej w przypadku jak sie ma dzieci i jesli ten dom nie pochodzi np ze spadku od rodziny. Bo jesli pochodzi np od rodzicow i nie ma dzieci to imo powinien raczej zostac w rodzinie. Jakbym miala dzieci, to bym nie odpuscila i nie zdecydowala sie je miec nie majac takiego zabezpieczenia.

Co ty kawy nie piles? Przeciez piszemy o konkretnej teoretycznej sytuaji, nie o tym co ja w zyciu robie xd Bo fakt, ja bym nie chciala kogos kto zarabia duzo mniej.
A o rachunkach juz napislalam wyzej.

Jeszcze raz to napisze: byla podana konkretna, teoretyczna sytuacja z problemem i postawiona teza, ze to sytuacja problemowa. Bez wglebiania sie dlaczego jest taka roznica w zarobkach itd. Ponadto plan jaki przedstawilam nie zaklada, ze kobieta by sie nie brala do roboty a jedynie ogarnia sytuacje mieszkaniowa i daje tej bedniejszej stronie mozliwosc poprawienia swojej sytuacji szybciej niz gdyby bez sensu wyskakiwala z wiekszej kasy.
Gdybym ja miala taka sytuacjie, ze bym sie zwiazala z bogaszym facetem, to bym sie starala sytuacjie mieszkaniowa rozwiazac wlasnie w taki sposob zebym miala opcje sie rozwijac i w przyszlosci tez kupic dom za 2mln, oraz wnoscic do budzetu rodziny coraz wiecej kasy, czyli zakasalaym rekawy i brala sie do roboty. Plus nie wywalajac kasy na rzeczy w stylu wymiana okien do domu faceta moglabym sie za ta kase ksztalcic albo odlozyc ja na procent albo zainwestowac, co przyniosloby z mojej strony wieksze korzysci. Ew. odlozyc to na poczet wymiany okien w moim mieszkaniu. Jak plec ci tak przeszkadza, to mozesz odwrocic sytuacje, ja mam plec w dupie, w tym scenariuszu akurat facet byl, of kors strona bogatsza ale nie ja to wymyslilam. Gdyby sytuacja plciowa byla odwrotna, to tak samo bym na nia patrzyla. 

Faktycznie pojebalam tamten pierwszy wpis, bo znowu, mnie sie wydawalo oczywiste, ze chodzi mi o koszty inne niz oplaty rachunkow, czyli cos, co dla mnie jest oczywista oczywistoscia, ze i tak bym musiala placic niezaleznie czy mieszkam u siebie czy u faceta. Wiec nie uznalam za wazne podkreslic, ze przez dokladanie sie do utrzymania czyli maintenance rozumiem wieksze oplaty takie jak fundusz remontowy, bo w domu wiecznie jest cos do wymiany albo poprawy. Oplaty za podatki, landscaping, ubezpieczenie, ktore sa duzo wieksze w duzym domu w porownaniu do mieszkania itd.

No i co z tego, że Shini nie miałby żadnego problemu z tym, aby go ktoś go utrzymywał :-/ Wiele kobiet tak funkcjonuje. No dobra funkcjonowało, bo to raczej tyczy się starszych pokoleń i jakoś nie zauważyłam, żeby Ciebie raziła ich motywacja.

To ja znam kobiety, które pracują i jednocześnie wspólnie z partnerem wychowują dzieci i prowadzą dom, a jak brakuje im czasu lub ochoty, to kobieta w związku nie musi robić za sprzątaczkę, praczkę i kucharkę, bo zatrudniają kogoś do pomocy. Bez przesady. Prace domowe to są przecież najprostsze czynności do ogarnięcia przez niemal każdego.

Sądzę, że tych problemów jest znacznie więcej, łącznie z tym, że ta przykładowa milionerka też ma coś do powiedzenia w kwestii potencjalnego związku. Ty zaś wciąż piszesz o tym w taki sposób, jakby tylko do Ciebie miała należeć ta decyzja.

Nie wiem kogo masz na myśli, ale dla mnie po żadnej stronie to nie jest normalne, że jedno pracuje, a drugie tylko korzysta. Ja w każdym razie czułabym się w takim układzie fatalnie. Niemniej ja mam problem z wieloma rzeczami, które dla wielu osób są bardzo proste do zracjonalizowania.

Dla mnie to by nie bylo nic zlego,gdybym byla w takiej sytuacji.

Wystarczy, że trawnik jest bardziej zielony po drugiej stronie płotu.

A wiesz, że ludzie w związkach nie zawsze rozliczają się co do grosza? Wiesz, że są ludzie, dla których zarobki nie są wyznacznikiem wartości danego człowieka?

Znam sporo małżeństw, gdzie babka zarabia więcej i stanowią zgrane pary.

Pytanie z jakiej racji kobieta ma cokolwiek fundować facetowi to strzał w kolano, który mogła napisać tylko rozwydrzona małolata zachłyśnięta feminizmem. Bo tą piłeczkę można odbić w drugą stronę: z jakiej paki facet ma stawiać coś kobiecie i ile razy? Znaczy ja wiem, że nie brakuje kobiet, które za kilka drinków i nowe buty z radością będą pędzlować sobie gardło oszczanym chujem swojego darczyńcy, ale jednak nie piszemy o utrzymankach, tylko ludziach pracujących i zarabiających na swoje potrzeby, a u których mimo wszystko jest różnica w wysokości zarobków.

Pieniądze mogą być odzwierciedleniem różnic w mentalności, ale przy dzisiejszej, zjebanej ekonomii, nie ma to aż tak dużego pokrycia.

I tradycyjne walczysz z tezą, którą postawiłaś sobie sama. Raka wyraźnie zaznaczył - faceta stać na własne wydatki. Niemotą zatem nie jest. Zarabia. Na swoje potrzeby ma. Jedyne co, to zarabia mniej od kobiety. Co w PL wbrew pozorom rzadkością nie jest.

Akurat co do najczęstszych powodów rozwodów to są to niezgodność charakterów, zdrada i nałogi.

Jedyny artykuł z danymi na ten temat jaki znalazłem jest dość stary:

To nie jest dużo.

Konflikt związany z pieniądzem jest spowodowany głównie nieumiejętnością rozmowy o samych pieniądzach nie tylko w związku, ale i ogólnie. Nie potrafimy się targować, ani negocjować (pensja, zakupy większego kalibru jak np mieszkanie ) mamy tendencję do przepłacania i mamy mentalność (jako naród) biednego niewolnika. Temat pieniędzy jest zapalnikiem nie tylko w związkach, ale i ogólnie w naszym społeczeństwie.

Tak czy siak, dane są jednoznaczne. Pieniądze nie są aż tak dużym problemem w stałych związkach (małżeństwach). To, że jak ludzie zaczynają ze sobą kręcić i coś tam im się o kasę nie zgra i się rozchodzą, to jest normalne, ale wciąż - na wczesnych etapach związku każdy powód rozstania jest dobry i ważny - czy to kasa, czy to seks, czy to kwestia posiadania dzieci, religia/światopogląd itp. Większość ludzi wchodząc w związki tak naprawdę się nie zna.

Nie cytuj mnie obleśny prostaku.

Odnosiłem się do tego fragmentu:

Tak było pierwotnie kiedyś. Dziś tak nie jest. Obecna, czwarta fala feminizmu jest bardzo wojownicza i raczej skupia się na udowodnieniu wyższości kobiet i gnojeniu facetów (ale uwaga - tylko białych).

Amen.

Otóż to.

Hehe, nie ma jak idealizm pod 60-kę XD
Niewiadomo śmiać się czy płakać z takiego infantylizmu.
Już widzę te tabuny kobiet, które zarabiają kilkukrotnie więcej od męża i z uśmiechem i uczuciem dumy fundują mu ileś razy wakacje, płaca za lepsze żarcie (bo jego nie byłoby stać a ona nie chce jeść tylko chleba z pasztetem) i robi to wszystko za słowo pochwały i poklepania po plecach od jakiego randoma z neta

Są pewne fundamenty związku - pieniądze są jednym z nich. To w końcu oczywistość.

Pisałam już wyżej o tym, nie będę się w nieskończoność powtarzać..
Nie istnieje coś takiego jak "równouprawnienie" wg twojej m.in. definicji. To nie równouprawnienie, a nieporozumienie. Tak jak są pewne fizjologiczne i biologicznie uwarunkowane cechy, które nas od siebie jako płeć odróżniają, tak samo są pewne cechy osobowościowe i charakterologiczne jak: potrzeba opiekowania się partnerką - TAKŻE na polu ekonomicznym (bo to nie czasy gdzie zabijało się mamuty, teraz "opieka" może być sfera finansowa, oczywiście nie tylko), potrzeba imponowania jej (i dzieciom), potrzeba samodoskonalenia i osiągania ambitnych celów, etc.
Oczywiście zaraz ktoś napisze, że to nie są cechy przypisane tylko jednej płci. Oczywiście, że nie, ale jednak intensywność przechyla się tu w stronę męską, dlatego, że która kobieta w momencie zaawansowanej ciąży myśli o tym jak uzyskać awans, walczyć o jakiś poważny kontrakt czy dopiąć go? Raczej skupiamy się wtedy w 100% na okresie ciąży i przyszłym porodzie, a potem maluszku.
No chyba, ze są tu panie, które do ostatnich dni ciąży stawiały sobie ambitne cele finansowe i zawodowe.

I tak, TO m.in. nas odróżnia od mężczyzn. Jednak na "kobiecość" składa się pewna miękkość - nie mylić z byciem nadmiernie potulną czy brak umiejętność konfrontowania się z mężczyznami bez klasy czy kultury.
I niestety (dla niektórych) tak to jest, że większość kobiet jednak będzie lgnęła ku mężczyznom, którzy choć są ciepli i opiekuńczy (dla rodziny i bliskich), to radzą sobie w świecie zawodowym i zewnętrznym wykazując typowo "stereotypowo" męskie cechy. I tak się składa, że są to cechy, które w większej mierze gwarantują taki sukces niż bycie pipulką, która ma na wszystko dużo wytłumaczeń i zero motywacji siły charakteru by spełnić swój męski potencjał.
Oczywiście, żeby nie było - nie twierdzę, że tacy faceci to jedyna opcja, bo na pewno są kobiety o przeważających męskich cechach charakteru, które wolą "miększych" mężczyzn co często wiąże się własnie m.in. z utrzymywaniem ich czy wspomaganiem finansowym. Ale naprawdę nie znam przypadku aby taka kobieta , gdyby miała wybór, pchała by się w coś takiego, a już na pewno była z tego powodu bardzo szczęśliwa na dłuższą metę.

Znów nie zrozumiałeś ..
Nie, chęć imponowania to składowa napędowa. Znasz powiedzenie: "Fake it till you make it?"  - to popularne powiedzonko znaczy mniej więcej tyle, że dopóki nie nabędziesz umiejętności to zachowuj się tak jak byś już je miał i już "tam" (u celu) był. A afirmacja tego stanu wiąże się m.in. z wyobrażaniem sobie wszelkich okoliczności z tym związanych, im dokładniejsze tym lepiej.
Jedną z takich okoliczności jest szacunek i podziw ludzi za to co osiągnęliśmy. Z czasem i dojrzewaniem akcent przesuwa się bliżej własnej satysfakcji i zaniku potrzeby imponowania, ale początki prawie zawsze są takie i to całkowicie normalne.
Drugie mądre powiedzenie świadczące za tym to - nie cytuję, oddaję w słowach sens tylko: Im mniej człowiek umie i wie tym większe poczucie, że wie wszystko i każdego poucza. Tu akurat jest poziom , na którym ciebie widzę, pomimo wieku.
Więc z której strony nie spojrzeć człowiek zawsze chce imponować. Można to robić mądrzej lub głupiej - np. jak ty wykłócając się arogancko i prostacko z każdym kto ma inne zdanie, ale - co do zasady- niezaprzeczalnie jest to jedna z ludzkich motywacji.

A pisząc o imponowaniu żonie i dzieciom miałam na myśli chęć bycia najlepszą wersją siebie. Jednak dobra żona i dzieci chcą mieć męża i ojca, któremu mogą ufać. A ufać można prędzej komuś kto stawia sobie wysoko poprzeczkę, a można robić to szerokim gestem lub ograniczyć się do zarabiania 5 koła na rękę. Jednak nie każda kobieta będzie zafascynowana kims o tak niskich oczekiwaniach.
I nie każda kobieta jest wówczas "w zasięgu", to działa w dwie strony.

Ciekawa jestem ile z tych pacjentek pracuje niemal do końca, bo nie ufa do końca swojemu partnerowi (z rożnych względów) i w ten sposób "zabezpiecza tyły" w razie W. Zdaje się, że nie prowadzono pogłębionych statystyk tego typu?

Po drugiej stronie: ciężarne, które chętnie korzystają z możliwości, jakie otwierają się przed nimi w tym szczególnym stanie. W ciąży na zwolnieniu lekarskim przysługuje bowiem zasiłek w wysokości 100 proc. średniego wynagrodzenia z ostatnich 12 miesięcy.

Ze skrajności w skrajność.
Nie ma nic po środku?

Otóż to. O tym pisałam: jeśli partner zarabia odpowiednio dużo by te kilkanaście tysi więcej nie robiło na nim wrażenia gdy kobieta jest w ciąży to wtedy i tylko wtedy można mówić, że kobieta sama podejmuje decyzje czy pracować do końca ciąży czy nie.
W innym przypadku jest to po prostu konieczność, o czym pisałam wyżej.

Bo ludzie nie maja pojecia co feminizm oznacza. Problem, jak wiekszosc problemow, wynika z niedouczenia. Czy tez ignorancji, bo bardzo latwo byloby sie douczyc, zeby nie robic z siebie pajaca a kazdym razem jak sie uzywa okreslenia ktorego znaczenia sie tak naprawde nie zna.

Chyba tylko kobiety potrafią robic ze zwykłych domowych obowiązków olimpiadę. To samo z moją siostrą, jak to ona narzekała jak była na przedłużonym wychowawczym ile to ona ma na głowie i jaka to zmęczona po siedzeniu z dziećmi i ogarnianiu domu. Jak poszła do pracy szwagier wziął 2 tygodnie urlopu, nie dość że nie narzekał, to jak siorka wracała z pracy to i było ugotowane i dzieci wybawione i jeszcze posprzątane mieszkanie xd

1. Zwracaja uwage na pieniadze--> jest zaradny zyciowo, zapewni potencjalny byt jej lub rodzinie.
2. Zwracaja uwage na sylwetke-->jesli chodzi na silownie albo cos trenuje, znaczy ze jest zdyscyplinowany. Oznacza to ze potrafi trzymac sie planu/zalozen pomimo roznych przeciwnosci. Obroni ja i dzieci w razie zagrozenia
3. Zwracaja uwage czy jest przystony --> zeby nie bylo wstydu pokazac go ludziom czy rodzinie ( plus, jesli kobieta jest ladna, istnieje prawdopodobienstwo ladnych dzieci)

Reszta to mniej liczace sie detale.

Istotnie trudno zestawić ze sobą kobietę, która wyłącznie zajmuje się domem z taką, która zajmuje się domem i równocześnie pracuje zawodowo, bo z góry wiadomo, że ta druga ma trudniej.

Równocześnie jakość pracy tej pierwszej siłą rzeczy będzie niewspółmiernie wyższa od drugiej, ale to już jest kwestią priorytetów, co dla kogo jest ważne.

Generalnie jednak widzę spory problem w tym, że zajmowanie się domem i wychowywanie dzieci, choć jest kluczowe dla rodziny, ma tak niski społeczny status i właściwie zerowe poważanie, nawet jeśli kobbieta naprawdę się temu oddaje. W dodatku nie daje poczucia bezpieczeństwa w postaci bycia finansowo samowystarczalną, co w pewnych sytuacjach okazuje się być kluczowe.

Ja osobiście zdecydowanie bardziej spełniam się w pracy zawodowej, w której jest ciekawiej, spotykam różnych ludzi i za którą mi płacą. Prawdę mówiąc za cholerę nie zamieniłabym się z kimś, kto podobno ma lżej, ale rzadko z tego powodu cieszy się szacunkiem, a przede wszystkim zajmuje się nudną, monotonną i na dobrą sprawę syzyfową (bo ona przecież nigdy się nie kończy), choć jakże potrzebną pracą w domu.
Dziwi mnie jedynie ta nagonka.