Czytając kolejne wpisy mam wrażenie, że Autorka coraz bardziej brnie w absurdalne pretensje i nakręca się w toksycznych emocjach, co wiąże się z faktem, że w jej związku nie dzieje się za dobrze.
I tu może być kilka przyczyn:
1) Są osoby, dla których trudny do przeskoczenia psychologicznie może być sam fakt, że partner ma dziecko, że część pieniędzy partnera lokowanych jest poza rodziną, to samo dotyczy (nawet bardziej) czasu, uczuć i zaangażowania - ja sama trochę należę do takich osób, więc już raczej w ogóle nie chciałabym się wiązać z osobą, która ma dzieci.
2) Być może ona upatrywała związek z konkretnym mężczyzną jako szansę na podniesienie swojego statusu materialnego - i plan niekoniecznie idzie po jej myśli, partner traktuje ją z ostrożnością, natomiast jest szczodry wobec córki, dlatego się wścieka.
3) Może być też inaczej: ona weszła w ten związek kierując się silnym uczuciem, nie będąc interesowna, ale po prostu z jakichś powodów czuje się w tej relacji "gorsza", "mniej ważna". Takie uczucie może powstać, jeżeli jest traktowana na zasadzie, o której ktoś napisał "córka to rodzina, a żonę zawsze można wymienić", czy jeżeli mimo wysokich zarobków partner rozlicza się z nią dość skrupulatnie. O ile na początku znajomości takie rozliczanie się jest normalne, to w trwającym już kilka lat małżeństwie czułabym się dziwnie polując na przecenione koszulki na promocji w H&M-ie, podczas gdy mój mąż kupowałby swojej córce torebki za grube tysiące. Nawet nie z tego względu, że jakoś szczególnie bolesny byłby dla mnie fakt chodzenia w taniej koszulce, tylko że nie czułabym tu wspólnoty, wspólnych starań, wysiłków, raczej takie podejście, że nie jesteśmy drużyną, tylko każdy gra osobno.
zabrać hajs bo dziecko miało by za dobrze. Ma mieć źle.
