Czy to przemoc ekonomiczna? - Netkobiety.pl

Nowe_otwarcie napisał/a:

Smutno brzmią te ostatnie informacje. Przypomina się tekst o tym że "motylki" trwają ok. 3 lata. U Was po tych trzech latach nie zostało właściwie nic, czego dowodem jest to że właśnie po tym okresie nastąpiła zdrada, prawda? Teraz w wieku 29 lat musisz zaczynac w zasadzie od zera (także zawodowo, bo 5 lat przerwy w tym wieku do tego zasadniczo się sprowadza), a tym że z dwójką dzieci. Łatwo to Ci zdecydowanie nie będzie, ale po tych wyjaśnieniach to dla mnie max 20% szans że to przetrwa, nawet gdy pójdziesz do pracy

Po 5latach zdrada, do 3lat było jeszcze okej bo miałam wtedy dochód i nie byłam zależna. Aktualnie jesteśmy że sobą 6lat.
O pracę się nie martwię, wiem, że nie będę miała problemu z jej znalezieniem

Nowe_otwarcie napisał/a:

Elena_Lenu napisał/a:

Nowe_otwarcie, oczywiście że potrzeby faceta też są ważne. Tylko tu się wszystko rozbija o proporcje. Kochający mąż raczej nie pozwoliłby na to, by jego kobieta musiała rezygnować z kurtki na zimę, czy drobiazgów typu krem do rąk, podczas gdy on lekką ręką wydaje grube tysiące na drogie hobby. (Zakładając, że faktycznie tak to wygląda).

To co piszesz o sytuacji Autorki po ewentualnym rozstaniu i podczas sprawy w sądzie - bardzo prawdopodobne.

Zgadzam się z koniecznością zachowania proporcji (no, może obstawałbym przy bonusie dla tego kto zarabia, na zasadzie że więcej daje jej z tej podstawy, a to co dorobi to dla niego).
Jeśli chodzi o tę konkretną sytuację, to tutaj bardzo prawdopodobne jest drugie tło i to niekoniecznie musi oznaczac że on już ją spisał na straty i zaraz odejdzie do innej. To, że jeszcze nie ma uruchomionego komornika, to nie znaczy że facet nie widzi/nie przewiduje czarnych chmur, na okolicznośc których gromadzi sobie poduszkę. Jednocześnie zdrada świadczy że różowy okres u nich minął, a wtedy więcej rzeczy się dostrzega i więcej rzeczy zaczyna uwierac. I tak jak faceta autorki na początku mogła nie odstraszac perspektywa że ona na pewien czas wejdzie w rolę kury domowej, to po 5 latach (zwłaszcza wobec groźby przeciągnięcia się tego stanu, a nawet zwiększenia wydatków) mógł poczuc rozdrażnienie czy panikę, a obecnie przyznawane środki i ograniczanie kasy na paliwo może miec drugie tło (że nie chodzi tylko o zazdrośc, ale że takimi "aluzjami" stara się ją zmobilizowac do powrotu do pracy w trybie jak najszybszym). Bo powiedzmy sobie sobie szczerze: wielu facetów uzna okres 5 lat (kiedy cała rodzina jechała na plecach faceta) za czas więcej niż wystarczający by dzieci trafiły do placówki przedszkolnej, a partnerka go odciążyła. I to nawet w wypadku gdy na początku (pod wpływem różowych okularów) byli przekonani że pojadą tak bez końca.

Kilka kwestii:

1)Zgadzam się, że prawdopodobnie tu jest drugie dno, czyli np. spory dług alimentacyjny wobec poprzedniej partnerki. Tylko że ja absolutnie nie uważam tego za okoliczność łagodzącą w tej sytuacji, wręcz przeciwnie. Dla mnie facet, który miga się od alimentów i ma różne nieuporządkowane sprawy z przeszłości, byłby skreślony jako partner i na pewno nie planowałabym z nim własnych dzieci. Tu autorka uwierzyła i może się to na niej w każdej chwili odbić. Facet, który byłby uczciwy, w takiej sytuacji usiadłby z nią z kartką i długopisem lub tabelką w Excelu i porozmawiałby: mam do spłaty X, postaram się miesięcznie na to przeznaczać tyle, żeby nam zostawało tyle i żebym mógł dbać o swoje dziecko z poprzedniego związku, a jednocześnie żeby niczego nie brakowało wam. Jego przeszłość nie powinna uderzać w obecną partnerkę.
Jeżeli facet przy jego zarobkach celowo miga się od alimentów, to jest zwyczajnie idiotą, bo nie miałby problemów z płaceniem tego na bieżąco, a tak dług wraz z odsetkami może urosnąć z czasem do kolosalnych rozmiarów. Zamiast szykować poduszkę powinien to po prostu spłacić.

2)Jeżeli naprawdę chodzi przede wszystkim o jakieś zadłużenie, gromadzenie oszczędności na czarną godzinę, to jakim cudem facet wydaje takie kwoty na te tuningi?

3)Ja jestem zazwyczaj po tej mega aktywnej stronie, zachęcam kobiety do niezależności i sama po prostu się męczę, siedząc w domu i nie robiąc nic, ale tutaj nie mam wrażenia, by autorka była leniwą, zasiedziałą kurą domową. Raczej młoda mama, która mega kombinuje, jak wszystko pogodzić i poukładać sobie życie i dostaje kolejne ciosy: zdrada/"trudne" dziecko/ brak szacunku i skąpstwo męża. Czytając jej posty mam wrażenie, że ona wręcz by odżyła idąc na 8 godzin do jakiegoś biura czy butiku, gdzie miałaby koleżanki, kontakt z ludźmi/chwilę wytchnienia od zmieniania pieluch. I myślę, że gdyby fakt, że ona nie pracuje, był jedynym problemem w tym związku, to byłoby naprawdę dobrze. Bo zapewne po prostu przemęczyliby się rok, który byłby ciężki, aż młodszy poszedłby do przedszkola.

4)Ja rozumiem, że sytuacja, gdy facet jest "jedynym żywicielem rodziny" może być bardzo stresująca, ale wydaje mi się, że tu nie jest aż tak źle. Przez długi czas mieli dodatkowe środki, bo ona wcześniej pracowała. Jednak jeżeli facet bierze dużo nadgodzin czy jakichś dodatkowych fuch, to może po prostu być to fizycznie bardzo wyczerpujące.

Anidender napisał/a:

On ogólnie bardzo lekko podchodzi do życia. Nie przejmuje się zupełnie tym co może być, żyje chwilą, a jedyne zapłacze finansowe jeśli gromadzi to na swoje samochody. Jest świecie przekonany że była "partnerka" ani nie założy sprawy o wyższe alimenty ani tym bardziej nie złoży wniosku o egzekucję zaległości bo wie, że wtedy on by dążył do kontaktu z dzieckiem którego ani ona nie chce ani jej obecny mąż do którego dziecko zwraca się "tato" i nie ma co ukrywać, że po tylu latach zrobiłoby to bałagan w ich już poukładanym życiu.
A do pracy szczerze nie mogę się doczekać aż pójdę. Na prawdę wtedy odżyje, będę mieć bardziej spokojna głowę, bez obaw że mogę zostać z niczym. Niezależność finansowa była od zawsze dla mnie bardzo ważna i tylko czekam aż synek pójdzie do przedszkola. Jestem już nawet po wstępnej rozmowie z wychowawca, oficjalne jej stanowisko będę znać we wtorek

No, to co napisałaś faktycznie nieco zmienia obraz sytuacji. Przez byłą partnerkę został de facto sprowadzony do roli dawcy nasienia i przy takim układzie on faktycznie może miec przeczucie graniczące z pewnością że sprawa dla niego jest zamknięta. Jeśli chodzi o to zaplecze na tuning, to... faktycznie bywają ludzie tak fanatycznie zafiksowani na swoim hobby że staje się ono ważniejsze od wszystkiego. Ale tacy ludzie nie nadają się w ogóle do związków.

U ciebie natomiast widzę gniew i on w tej chwili cię napędza, napędza Twój optymizm, widac że dosłownie aż cię nosi. Nie zawsze jest to najlepsza motywacja, choc często skuteczna. Nie napalaj się może aż tak bardzo, bo jednak nieraz w życiu plany nie wychodzą idealnie w momencie ich wdrażania i byc może Twoje nadzieje zaliczą jakiś "cios w łeb" (mogą, ale nie muszą zaliczyyc). Smutne to wszystko... może facet nieco się opamięta gdy zobaczy że odchodzisz, może będzie skłonny do jakiejś terapii (bo ten tuning nieco przypomina uzależnienie); jeśli nie, to faktycznie chyba nie będzie czego zbierac.

Anidender napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

No, to co napisałaś faktycznie nieco zmienia obraz sytuacji. Przez byłą partnerkę został de facto sprowadzony do roli dawcy nasienia i przy takim układzie on faktycznie może miec przeczucie graniczące z pewnością że sprawa dla niego jest zamknięta. Jeśli chodzi o to zaplecze na tuning, to... faktycznie bywają ludzie tak fanatycznie zafiksowani na swoim hobby że staje się ono ważniejsze od wszystkiego. Ale tacy ludzie nie nadają się w ogóle do związków.

U ciebie natomiast widzę gniew i on w tej chwili cię napędza, napędza Twój optymizm, widac że dosłownie aż cię nosi. Nie zawsze jest to najlepsza motywacja, choc często skuteczna. Nie napalaj się może aż tak bardzo, bo jednak nieraz w życiu plany nie wychodzą idealnie w momencie ich wdrażania i byc może Twoje nadzieje zaliczą jakiś "cios w łeb" (mogą, ale nie muszą zaliczyyc). Smutne to wszystko... może facet nieco się opamięta gdy zobaczy że odchodzisz, może będzie skłonny do jakiejś terapii (bo ten tuning nieco przypomina uzależnienie); jeśli nie, to faktycznie chyba nie będzie czego zbierac.

Być może podchodzę zbyt optymistycznie, ale nic innego w życiu niż ta myśl mi nie pozostało. Głęboko wierzę, że tak właśnie będzie co by się nie wydarzyło. Nie dopuszczam już do siebie nawet innych myśli, bo gorzej być i tak nie może.
Wczoraj mieliśmy większą kłótnie, nie będę wchodzić w szczegóły, ale wszystko że mnie się ulało. Do tej pory wiele tolerowałam, byłam cierpliwa i tolerancyjna. Często milczałam żeby nie doprowadzać do zbędnej wymiany zdań, która skończyłaby się awantura. Potulnie wszystkie słowa brałam na klatę, dusząc to potem w sobie, bo ja nie z tym osób co zapomina, wręcz przeciwnie, ale wczoraj już było za dużo, nie mogłam znieść upokarzania i robienia że mnie potwora tylko dlatego, że obiad nie był na czas. Rodzina partnera która była na dole i wszystko słyszała bardzo szybko go wyprostowała. Nagle zaczął się tulić i przepraszać. Wtedy też trochę w emocjach powiedziałam, że to nie ma sensu, tam gdzie nie ma szacunku nie będzie normalnej relacji i najzwyczajniej w świecie mam tego dosyć. Wydaje mi się, że trochę się wystraszył i to była ostatnia rzecz jakiejby się spodziewał, bo zmienił NAGLE swoje zachowanie o 180 stopni. Pytanie tylko na jak długo...
Wiem, że jestem dobrym człowiekiem, cholerne dużo w życiu już przeszłam, nie jestem trędowata, mam w sobie pozytywna energię, chęci i sobie poradzę z nim czy bez niego.

Dziewczyno, Tobie się ulało za późno i za mało. Stąd te problemy, ale jakaś niewielka szansa na wyprostowanie tego może i jest. Ale IMHO niewielka. Bo podstawa to komunikacja, nawet "gruba" i emocjonalna. Problemy często wynikają z tego że tej komunikacji brak, że jedna strona nie wie jak bardzo coś jest ważne dla drugiej i vice versa. Z tego że jedna strona czuje się zbyt pewnie, a druga - za mało pewnie. Z tego że żale i rzeczy do wyprostowania są trzymane w sobie lub w zaciszu domowym, kiedy (jak tutaj) upublicznienie pewnych rzeczy może przynieśc zbawienny wpływ. I zawsze lepiej gdy to dzieje się wcześniej niż później, zanim negatywne emocje przekroczą poziom, przy którym żale nie pozwolą już tego odbudowac. Dobrze że jego rodzice wiedzą, spróbuj z nimi pogadac, bo mogą nawet posłużyc jako skuteczny (dla wyprostowania jego postępowania) mediator.

Anidender napisał/a:

Ale nie zawsze to tak wyglądało. Jak mówiłam prosto z mostu co mi przeszkadza, jasno komunikowalam było tylko gorzej. W kółko mówienie że wymyślam, że jestem znowu nieszczęśliwa, że przesadzam, że jestem przewrażliwiona, że on nic nie poradzi, że tylko się czepiam i za każdym z jego strony ta reakcja była agresywna. Dlatego przestałam reagować na jego zaczepki, kasliwe zachowania i cała resztę która mogłaby zakończyć się kłótnia. Jego interesuje tylko to żeby zawsze to jego zdanie było ostatnie, ja wgl niego nie powinnam mówić nic się może mu się nie spodobać. Też nie ukrywam że wiele razy gryzę się w język zanim coś powiem bo najpierw muszę się zastanowić jak na coś on zareaguje

No dobrze, ale naprawdę nie widzisz różnicy? Spięcia i twarde stanowisko były w rozmowach jeden na jeden, w których on raczej uważał że ma przewagę. Teraz ulało ci się w rozmowie w towarzystwie osób, z których zdaniem on się liczy (a przynajmniej czuje że musi się liczyc) i jaki efekt? Nagle masz efekt, nie wiadomo czy długotrwały, ale jest. Wyciągnij wnioski.
To jest to, o czym pisałem przy innych okazjach wcześniej: mediacje są potrzebne i mają sens, ale musi byc spełniony warunek tzn. obie strony muszą respektowac to co powie mediator. Owszem, trzeba się liczyc z tym że mediator poczęstuje i ciebie jakąś gorzką pigułką (choc najbardziej gorzkie dostanie pewnie on), ale jak widac jakaś tam skromna nadzieja jest i widzisz co jest jeśli on czyjeś zdanie respektuje. Wiesz, czasem dwóm osobom trudniej się dogadac jeden na jeden, bo dla każdej z nich to kwestia ambicjonalna, właśnie wtedy czasem łatwiej przełknąc werdykt rozjemcy. A los Tobie podał na tacy nieoczekiwanych rozjemców, przynajmniej na chwilę dobrych...

Anidender napisał/a:

To nie było w towarzystwie tych osób tylko kłótnia była na tyle głosna że kto ją miał słyszeć to słyszał stąd reakcja jego rodziny. On nigdy nie chce w nasze sprawy nikogo mieszać a tym bardziej stawiać te osoby w roli mediatorów i wiem że takiej konfrontacji by się nie podjął. Tam samo jak proponowałam po rozstaniu terapię co było dla mnie najlepszym rozwiązaniem bo przeprowadzała by ją osoba bez stronna, również nie chciał o tym słyszeć. Większe kłótnie zazwyczaj z jego strony prowokowanie są tylko wtedy kiedy jesteśmy w domu sami.

To całkowicie zrozumiałe: nikt przy zdrowych zmysłach nie rezygnuje z przewagi, którą ma w danej sytuacji
Sęk w tym że Ty już wiesz co zrobic żeby przeprowadzic dyskusję na równych zasadach. Dyskutuj z nim 1 na 1, to g... uzyskasz, bo on bedzie czuł że ma przewagę. Dlatego właśnie może byc pewna szansa na podregulowanie go , o ile wejdą w to jego rodzice. Bo o ile jedną babę i jedno dziecko "spisane na straty" mogli przełknąc, to nie sądzę żeby przeszli do porządku dziennego nad tym że on będzie zaczynał od zera mając bagaż w postaci dwóch takich nieudanych związków i trójki (w sumie) dzieci. Myślę że zaangażują się by nie doszło do katastrofy. To, jak go teraz podregulowali, to bardzo dobry znak dla ciebie. Tylko popatrz jeszcze raz na to co sama napisałaś i graj na takich zasadach, na jakich masz szanse (a gdzie je masz, to widac w Twoich postach).

Nowe_otwarcie:
Stosujesz  argumentacje, która nie ma tutaj zastosowania.
Bo to nie jest facet, któremu nie starcza lub który ma poważne obawy że mu nie starczy, że nie uciągnie dalej tego wózka sam.
On zarabia 8k, a na cała rodzine, daje ochłapy w postaci 2.7k + 300 zł autorce... on większość kasy przepierdala na głupoty.
a autorka nie pracuje, bo nie chce pracować, tylko zmusiły ja do tego okolicznosci.

Serio, postaraj sie wejść w buty autorki.
Masz 2 dzieci, jedno ma jakieś zaburzenia rozwojowe, nie chcą go przyjąć do przedszkola, nie masz jak wrócić do pracy zarobkowej.
w zamian za to, wykonujesz prace domowa, dzieci sa zadbane/dom posprzątany/pranie ogarnięte, kanapeczki do pracy zrobione i obiadek na powrót tez jest.
I twoja zona, która zarabia te 8k, daje ci na utrzymanie domu 2.7+ 300 kieszonkowego dla ciebie, abyś sobie dezodorant co najwyżej kupił i jakiś tańszy szampon
Jednoczenie, ona resztę pieniędzy przepierdala na ciuchy, wyjścia z koleżankami itp.
Jak byś się w tedy czół?
Bo myślę, że jak gówno, które jest poniżane i wykorzystywane.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Nowe_otwarcie:
Stosujesz  argumentacje, która nie ma tutaj zastosowania.
Bo to nie jest facet, któremu nie starcza lub który ma poważne obawy że mu nie starczy, że nie uciągnie dalej tego wózka sam.
On zarabia 8k, a na cała rodzine, daje ochłapy w postaci 2.7k + 300 zł autorce... on większość kasy przepierdala na głupoty.
a autorka nie pracuje, bo nie chce pracować, tylko zmusiły ja do tego okolicznosci.

Serio, postaraj sie wejść w buty autorki.
Masz 2 dzieci, jedno ma jakieś zaburzenia rozwojowe, nie chcą go przyjąć do przedszkola, nie masz jak wrócić do pracy zarobkowej.
w zamian za to, wykonujesz prace domowa, dzieci sa zadbane/dom posprzątany/pranie ogarnięte, kanapeczki do pracy zrobione i obiadek na powrót tez jest.
I twoja zona, która zarabia te 8k, daje ci na utrzymanie domu 2.7+ 300 kieszonkowego dla ciebie, abyś sobie dezodorant co najwyżej kupił i jakiś tańszy szampon
Jednoczenie, ona resztę pieniędzy przepierdala na ciuchy, wyjścia z koleżankami itp.
Jak byś się w tedy czół?
Bo myślę, że jak gówno, które jest poniżane i wykorzystywane.

Ja bym to uznał za niesamowicie czytelną aluzje że mam ASAP wracać do roboty.. Natomiast sam wiesz ze zarówno setki tysięcy rodzin tej wielkości muszą śpiąc o spinają wydatki miesieczne za kwotę 3700 (bo jeszcze 500+ na dwójkę dzieci) i pewnie jeszcze więcej rodzin nie może sobie pozwolić żeby kobieta siedziała 5 lat w domu z dziećmi.

Ale PRZEDE WSZYSTKIM jeszcze raz przeczytaj co napisałem o swoim podejrzeniu odnośnie jego uzaleznienia. Bo to może zasadniczo zmieniać obraz.

To, że siedzę prawie 5lat z dziećmi w domu nie znaczy, że przez 5lat nie miałam żadnego dochodu. Tak jak napisałam:
Urodziła się córka, przez pierwszy rok miałam macierzynski i nie była to mała kwota. Nie wróciłam do pracy, bo byłam już w zagrożonej ciąży a opieka nad dzieckiem mi tego nie ułatwiała- wtedy przeszłam po macierzyńskim od razy na zwolnienie lekarskie 100% płatne. Urodził się syn, znowu przeszłam na rok macierzyńskiego. Potem dostawałam jedynie tzw. kosinankowego od Państwa przez rok w wysokości 1tys. Całkowicie bez żadnego dochodu poza tym 500+ jestem dopiero od roku i też właśnie wtedy, po utracie dochodu partner mnie po prostu zdradził.
A odnośnie uzależnienia to niestety jest to prawda. To jest już uzależnienie, bo nie jest to kwestia spełnienia swojego marzenia, zrobienia jakiegoś tam projektu bo zawsze się tego chciało. Tu po jednym projekcie jest kolejny i kolejny, to jest jego cel. Mieć tego jak najwięcej, ale jego ojciec robi dokładnie to samo i w nim to zaszczepił.

Szeptuch napisał/a:

Serio, postaraj sie wejść w buty autorki.
Masz 2 dzieci, jedno ma jakieś zaburzenia rozwojowe, nie chcą go przyjąć do przedszkola.

Ja trochę odchodząc od tematu, ale to dziecko nie ma zaburzen rozwojowych.
Na odpieluchowanie jest czas, odnosnie mowy, to pierwsze dziecko tez mowilo później.
Przedszkola samorządowe mają obowiązek przyjąć takie dziecko, ale zniechecają rodziców, bo wiadomo, że nie chcą przebierać pampersow. Dlatego jest taki nacisk na szybkie odpieluchowanie, tymczasem fizjologicznie dziecko ma czas nawet do 5 roku życia.
Co do mowy, to w tym momencie wazniejsze jest to czy umie komunikowac swoje potrzeby. Sporo dzieci znam, które zaczely mowić później.

Fajnie, ze Autorka idzie do poradni, bo zawsze warto, ale to nie brzmi póki co na zaburzenia, więc ja bym tu takimi stwierdzeniami przed diagnozą nie rzucała.

Jest listopad, temat już wisi jakis czas. Ja na miejscu Autorki szukałabym jednak innego przedszkola zamiast siedzieć jeszcze rok w takiej sytuacji, jaką ma. Bo dopóki nie będzie samodzielna finansowo, to guzik zmieni w swojej sytuacji.

Anidender napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Ja bym to uznał za niesamowicie czytelną aluzje że mam ASAP wracać do roboty.. Natomiast sam wiesz ze zarówno setki tysięcy rodzin tej wielkości muszą śpiąc o spinają wydatki miesieczne za kwotę 3700 (bo jeszcze 500+ na dwójkę dzieci) i pewnie jeszcze więcej rodzin nie może sobie pozwolić żeby kobieta siedziała 5 lat w domu z dziećmi.

Ale PRZEDE WSZYSTKIM jeszcze raz przeczytaj co napisałem o swoim podejrzeniu odnośnie jego uzaleznienia. Bo to może zasadniczo zmieniać obraz.

To, że siedzę prawie 5lat z dziećmi w domu nie znaczy, że przez 5lat nie miałam żadnego dochodu. Tak jak napisałam:
Urodziła się córka, przez pierwszy rok miałam macierzynski i nie była to mała kwota. Nie wróciłam do pracy, bo byłam już w zagrożonej ciąży a opieka nad dzieckiem mi tego nie ułatwiała- wtedy przeszłam po macierzyńskim od razy na zwolnienie lekarskie 100% płatne. Urodził się syn, znowu przeszłam na rok macierzyńskiego. Potem dostawałam jedynie tzw. kosinankowego od Państwa przez rok w wysokości 1tys. Całkowicie bez żadnego dochodu poza tym 500+ jestem dopiero od roku i też właśnie wtedy, po utracie dochodu partner mnie po prostu zdradził.
A odnośnie uzależnienia to niestety jest to prawda. To jest już uzależnienie, bo nie jest to kwestia spełnienia swojego marzenia, zrobienia jakiegoś tam projektu bo zawsze się tego chciało. Tu po jednym projekcie jest kolejny i kolejny, to jest jego cel. Mieć tego jak najwięcej, ale jego ojciec robi dokładnie to samo i w nim to zaszczepił.

OK, tylko uwzględnij jedno: setki tysięcy kobiet przed Tobą zapewniały swoich partnerów że chcą po urodzeniu dziecka wrócic do pracy, a jednak duża ilośc z nich nie wróciła, dalsza ilośc nie wróciła do pracy na pełnych obrotach.  I jeśli kobieta 5 lat siedzi w domu z dziecmi, to ten scenariusz się uprawdopodabnia, co u każdego faceta może wywołac pewne obawy, a u nałogowca (zwłaszcza gdy pomyśli że w wyniku wydatków zabraknie mu na nałóg) wręcz panikę i nerwowe reakcje. Dlatego myślę że zanim podejmiesz decyzję o ostatecznym odejściu, to powinnaś choc podjąc próbę skłonienia go/ zmuszenia do leczenia nałogu. Wielu nałogowców podjęło leczenie gdy stanęła im w oczach grożba utraty najbliższych, dlatego warto wykorzystac ten motyw, tym bardziej że i tak myślisz o odejściu. Spróbowac warto (zwłaszcza że macie dwoje dzieci i w razie porażki każdemu z Was ciężko będzie ułożyc sobie życie, zwłaszcza osobiste,  na nowo).

A co do momentu zdrady, to dochodzi jeszcze jeden aspekt. Moją (byłą już) żonę poznałem na studiach: ekstra laska, do tego niegłupia; co prawda przez pochodzenie społeczne ani nie była oczytana (w ogóle nie ciągnęło jej do książek) ani kulturalnie obyta, ale mkała potencjał, wyglądało że po studiach pójdziemy do pracy, zaczniemy sobie normalnie układac wspólne życie... Tylko że zaraz po studiach uznała że zegar jej tyka, że musi zdążyc do 28 roku życia z pierwszym dzieckiem no i 10 miesięcy po ślubie dziecko już było (ślub w tym samym roku, w którym oboje się obroniliśmy). Przed zajściem i w pierwszych miesiącach nie szukała tej pracy zbyt intensywnie, po urodzeniu dziecka też się nie spieszyła. Siedząca w dresach i czytająca FAKT i równie ambitną lekturę, oglądająca "Taniec z gwiazdami" czy podobne  "bardzo wyszukane" programy tv (w jakich dziś celuje TTV) przyznam że nieco straciła w moich oczach (ale i tak nigdy mi nie przeszło przez głowę by ją zdradzic), odzyskała blask (a nawet wzmógł się) gdy w końcu zaczęła studia podyplomowe i (ponad 2 lata po urodzeniu dziecka) poszła do pracy. Jeszcze bardziej się rozwinęła gdy poszła na doktorat: przestała miec czas na czytanie FAKTopodobnych śmieci, musiała przerabiac literaturę fachową, zaczęła bywac na konferencjach...
Ty piszesz że dbasz o formę fizyczną, ale może gdzie indziej Twój blask przygasł...? Bo w kobiecie nie pociąga jedynie forma fizyczna i zewnętrzna uroda. Musi jakoś intrygowac, czasem nawet imponowac...

Anidender napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Ja bym to uznał za niesamowicie czytelną aluzje że mam ASAP wracać do roboty.. Natomiast sam wiesz ze zarówno setki tysięcy rodzin tej wielkości muszą śpiąc o spinają wydatki miesieczne za kwotę 3700 (bo jeszcze 500+ na dwójkę dzieci) i pewnie jeszcze więcej rodzin nie może sobie pozwolić żeby kobieta siedziała 5 lat w domu z dziećmi.

Ale PRZEDE WSZYSTKIM jeszcze raz przeczytaj co napisałem o swoim podejrzeniu odnośnie jego uzaleznienia. Bo to może zasadniczo zmieniać obraz.

To, że siedzę prawie 5lat z dziećmi w domu nie znaczy, że przez 5lat nie miałam żadnego dochodu. Tak jak napisałam:
Urodziła się córka, przez pierwszy rok miałam macierzynski i nie była to mała kwota. Nie wróciłam do pracy, bo byłam już w zagrożonej ciąży a opieka nad dzieckiem mi tego nie ułatwiała- wtedy przeszłam po macierzyńskim od razy na zwolnienie lekarskie 100% płatne. Urodził się syn, znowu przeszłam na rok macierzyńskiego. Potem dostawałam jedynie tzw. kosinankowego od Państwa przez rok w wysokości 1tys. Całkowicie bez żadnego dochodu poza tym 500+ jestem dopiero od roku i też właśnie wtedy, po utracie dochodu partner mnie po prostu zdradził.
A odnośnie uzależnienia to niestety jest to prawda. To jest już uzależnienie, bo nie jest to kwestia spełnienia swojego marzenia, zrobienia jakiegoś tam projektu bo zawsze się tego chciało. Tu po jednym projekcie jest kolejny i kolejny, to jest jego cel. Mieć tego jak najwięcej, ale jego ojciec robi dokładnie to samo i w nim to zaszczepił.

OK, tylko uwzględnij jedno: setki tysięcy kobiet przed Tobą zapewniały swoich partnerów że chcą po urodzeniu dziecka wrócic do pracy, a jednak duża ilośc z nich nie wróciła, dalsza ilośc nie wróciła do pracy na pełnych obrotach.  I jeśli kobieta 5 lat siedzi w domu z dziecmi, to ten scenariusz się uprawdopodabnia, co u każdego faceta może wywołac pewne obawy, a u nałogowca (zwłaszcza gdy pomyśli że w wyniku wydatków zabraknie mu na nałóg) wręcz panikę i nerwowe reakcje. Dlatego myślę że zanim podejmiesz decyzję o ostatecznym odejściu, to powinnaś choc podjąc próbę skłonienia go/ zmuszenia do leczenia nałogu. Wielu nałogowców podjęło leczenie gdy stanęła im w oczach grożba utraty najbliższych, dlatego warto wykorzystac ten motyw, tym bardziej że i tak myślisz o odejściu. Spróbowac warto (zwłaszcza że macie dwoje dzieci i w razie porażki każdemu z Was ciężko będzie ułożyc sobie życie, zwłaszcza osobiste,  na nowo).

A co do momentu zdrady, to dochodzi jeszcze jeden aspekt. Moją (byłą już) żonę poznałem na studiach: ekstra laska, do tego niegłupia; co prawda przez pochodzenie społeczne ani nie była oczytana (w ogóle nie ciągnęło jej do książek) ani kulturalnie obyta, ale mkała potencjał, wyglądało że po studiach pójdziemy do pracy, zaczniemy sobie normalnie układac wspólne życie... Tylko że zaraz po studiach uznała że zegar jej tyka, że musi zdążyc do 28 roku życia z pierwszym dzieckiem no i 10 miesięcy po ślubie dziecko już było (ślub w tym samym roku, w którym oboje się obroniliśmy). Przed zajściem i w pierwszych miesiącach nie szukała tej pracy zbyt intensywnie, po urodzeniu dziecka też się nie spieszyła. Siedząca w dresach i czytająca FAKT i równie ambitną lekturę, oglądająca "Taniec z gwiazdami" czy podobne  "bardzo wyszukane" programy tv (w jakich dziś celuje TTV) przyznam że nieco straciła w moich oczach (ale i tak nigdy mi nie przeszło przez głowę by ją zdradzic), odzyskała blask (a nawet wzmógł się) gdy w końcu zaczęła studia podyplomowe i (ponad 2 lata po urodzeniu dziecka) poszła do pracy. Jeszcze bardziej się rozwinęła gdy poszła na doktorat: przestała miec czas na czytanie FAKTopodobnych śmieci, musiała przerabiac literaturę fachową, zaczęła bywac na konferencjach...
Ty piszesz że dbasz o formę fizyczną, ale może gdzie indziej Twój blask przygasł...? Bo w kobiecie nie pociąga jedynie forma fizyczna i zewnętrzna uroda. Musi jakoś intrygowac, czasem nawet imponowac...

Jeśli kogoś to interesuje... Syn chodzi do przedszkola mimo pampersa, co prawda muszę być pod telefonem w razie wpadki ale to i tak ogromny plus, że ma możliwość oswoić się z sytuacją.
W partnera telefonie znalazłam rozmowy z "koleżanka" z pracy w którym umawiali się na seks i dokładnie opisywali jak będzie wyglądał. Mężatka z dwójką małych dzieci...
Oczywiście stwierdził, że to nic takiego i do niczego nie doszło.
Jak się po tym całym bałaganie życiowym pozbieram to będę najsilniejsza kobieta na świecie.

wieka napisał/a:

Anidender napisał/a:

Jeśli kogoś to interesuje... Syn chodzi do przedszkola mimo pampersa, co prawda muszę być pod telefonem w razie wpadki ale to i tak ogromny plus, że ma możliwość oswoić się z sytuacją.
W partnera telefonie znalazłam rozmowy z "koleżanka" z pracy w którym umawiali się na seks i dokładnie opisywali jak będzie wyglądał. Mężatka z dwójką małych dzieci...
Oczywiście stwierdził, że to nic takiego i do niczego nie doszło.
Jak się po tym całym bałaganie życiowym pozbieram to będę najsilniejsza kobieta na świecie.

To wygląda, że on te koleżanki na boku będzie miał zawsze, to już chyba wiesz, że nie można mieć do niego zaufania, pozostaje rozstać się i składać pozew o alimenty.
Fajnie, że dziecko poszło do przedszkola, a Ty zaczęłaś pracę?

Nie mam jeszcze na tyle możliwości, żeby pracować syn idzie do przedszkola, ale jeśli zdąży się kupka muszę jechać go przewinąć. Chodzi dopiero od stycznia także liczę że tam prędzej podłapie od dzieci korzystanie z toalety i przyzwyczai się, bo na razie po 2-3h mam telefon, że płaczę i muszę go odebrać.
Co do partnera to już drugi raz także nic z tego nie będzie, szkoda mojej psychiki i czekanie aż znowu to zrobi.

JuliaUK33 napisał/a:

Nigdy w zyciu NIE bede uzalezniona od kasy faceta. To jakis koszmar by byl

Julka, a nie jest tak, że jesteś uzależniona od kasy wszystkich pracujących - zarówno kobiet, jak i mężczyzn:D??
W wątkach dotyczących pracy nie powinnaś się wypowiadać...

JuliaUK33 napisał/a:

Ewe131 napisał/a:

Julka, a nie jest tak, że jesteś uzależniona od kasy wszystkich pracujących - zarówno kobiet, jak i mężczyzn:D??
W wątkach dotyczących pracy nie powinnaś się wypowiadać...

Juz nie jestem na zasilkach, za tydzien dostaje dofinansowanie na wlasna dzialalnosc.... ale wracajac do zasilkow to lepsze zasilki niz wyplate meza
Zasilki-ida na konto kobiety, wyplata na konto faceta
Zasilkow nikt nie wydziela, a sa faceci  ktorzy wydzielaja zonie wyplate np mowia masz 200 zl i rob za to zakupy,w przypadku zasilkow kobieta idzie do bankomatu i sama sobie decyduje, ile wyciagnie kasy.
Za zasilki nic nie trzeba robic,podatnicy nie wymagaja obiadku przed nosem, ani czystych,wypranych gaci , a z kolei bycie na utrzymaniu meza bardzo czesto jak nie zawsze  rowna sie uslugiwanie mu

Tzw. zasiłki kobiety (jak to nazwalas) idą również z wypłaty męża, sąsiada, teściowej, sprzedawczyni w warzywniaku, pana sprzątającego ulice....
nie biorą się z powietrza.
Tak, zasiłki wydzielają państwowe instytucje. Nie masz ich w nieograniczonej wysokości.
Jeśli którakolwiek kobieta pozwala na wieczne "usługiwanie" mężczyźnie to nie można nazwać tego związkiem partnerskim.

JuliaUK33 napisał/a:

A co mnie obchodzi z kad sie biora zasilki grunt  ze kobieta nie musi uslugiwac podatnikom za te zasilki,tak jak by musiala uslugiwac mezowi za jego wyplate.

Po pierwsze to może jednak powinno Cię to obchodzić. Po drugie w zdrowo funkcjonującym związku nikt nikomu nie usługuje, ludzie nawzajem troszczą się o siebie i jeśli coś dla siebie robią, to w imię tej troski, Ty zaś nazywasz to usługiwaniem.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Anidender napisał/a:

Nie mam jeszcze na tyle możliwości, żeby pracować syn idzie do przedszkola, ale jeśli zdąży się kupka muszę jechać go przewinąć. Chodzi dopiero od stycznia także liczę że tam prędzej podłapie od dzieci korzystanie z toalety i przyzwyczai się, bo na razie po 2-3h mam telefon, że płaczę i muszę go odebrać.
Co do partnera to już drugi raz także nic z tego nie będzie, szkoda mojej psychiki i czekanie aż znowu to zrobi.

Przykro mi że z Twoim partnerem tak wyszło; to niestety typ z takich, którzy nigdy się nie ustatkują i chyba najlepiej dla świata by było gdyby trafiła ich bezpłodność. Swoją drogą, jaką szmatą trzeba być (to w kwestii tej "koleżanki") żeby będąc mężatką z dwójką dzieci planować takie akcje? Brak słów.

Natomiast jedna kwestia jeśli chodzi o małego: faktycznie, byłoby korzystnie żeby podłapał nawyki toaletowe od innych dzieciaków i im dłużej tam będzie, tym większa jest na to szansa. Z drugiej jednak strony muszą być spełnione jeszcze dwa inne warunki: po pierwsze, przedszkolanka też się musi do tego przyłożyć, po drugie... to też nie może być na tej zasadzie co teraz, bo na razie to panie w przedszkolu idą (prawem kaduka) po linii najmniejszego oporu. One się przyzwyczajają że wystarczy że dzieciak popłacze i po 2-3h mają problem z głowy na resztę dnia; dzieciak też się przyzwyczaja że wystarczy że popłacze 2h i już po niego przylatujesz; owszem, jest tu pewna szkodliwa wspólnota interesów przedszkolanek i Twojego synka, ale w ten sposób to ten pociąg nie tylko nie ruszy raźno do przodu, ale i niedługo jeszcze się wykolei...

Panie przedszkolanki wysadzają synka razem z resztą dzieci mimo, że nosi pampersa i jak się okazuje pampers w tym przypadku jest najmniejszym problemem. Problem jest, że ok godziny 11 syn zaczyna płakać i jest telefon, żeby go odebrać bo nie mogą normalnie prowadzić zajęć. Teraz mamy też przerwę zimowa, więc powrót do przedszkola na koniec stycznia. Musi iść to w końcu do przodu, abym mogła zacząć normalnie funkcjonować. Na chwilę obecną szukam pracy na noce, ale z tym też ciężko

Anidender napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Przykro mi że z Twoim partnerem tak wyszło; to niestety typ z takich, którzy nigdy się nie ustatkują i chyba najlepiej dla świata by było gdyby trafiła ich bezpłodność. Swoją drogą, jaką szmatą trzeba być (to w kwestii tej "koleżanki") żeby będąc mężatką z dwójką dzieci planować takie akcje? Brak słów.

Natomiast jedna kwestia jeśli chodzi o małego: faktycznie, byłoby korzystnie żeby podłapał nawyki toaletowe od innych dzieciaków i im dłużej tam będzie, tym większa jest na to szansa. Z drugiej jednak strony muszą być spełnione jeszcze dwa inne warunki: po pierwsze, przedszkolanka też się musi do tego przyłożyć, po drugie... to też nie może być na tej zasadzie co teraz, bo na razie to panie w przedszkolu idą (prawem kaduka) po linii najmniejszego oporu. One się przyzwyczajają że wystarczy że dzieciak popłacze i po 2-3h mają problem z głowy na resztę dnia; dzieciak też się przyzwyczaja że wystarczy że popłacze 2h i już po niego przylatujesz; owszem, jest tu pewna szkodliwa wspólnota interesów przedszkolanek i Twojego synka, ale w ten sposób to ten pociąg nie tylko nie ruszy raźno do przodu, ale i niedługo jeszcze się wykolei...

Panie przedszkolanki wysadzają synka razem z resztą dzieci mimo, że nosi pampersa i jak się okazuje pampers w tym przypadku jest najmniejszym problemem. Problem jest, że ok godziny 11 syn zaczyna płakać i jest telefon, żeby go odebrać bo nie mogą normalnie prowadzić zajęć. Teraz mamy też przerwę zimowa, więc powrót do przedszkola na koniec stycznia. Musi iść to w końcu do przodu, abym mogła zacząć normalnie funkcjonować. Na chwilę obecną szukam pracy na noce, ale z tym też ciężko

A moze praca zdalna przez internet? Myslalas o swojej dzialalnosci?

Bycie na utrzymaniu faceta to najgorszy horror ekonomiczny jaki moze spotkac kobiete to juz sto razy lepiej byc nazywana pasozytem przez osoby pracujace, ale przynajmniej nie musiec nikomu uslugiwac, niz byc  nazywana dobra zona i cale zycie zapierdzielac ze scierka... tak sie traktuje pieska,bo pieska tez sie chwali  i glaszcze po glowie,gdy ten poslusznie wykonuje swoje obowiazki,a ten jak glupi merda ogonkiem zadowolony, ze dostal kosc-tak.samo mnie sie kojarza te kobiety na utrzymaniu faceta tez mozna je pochwalic jakie to sa zaradne  pracowite itp,a te lataja zadowolone, ze ktos ma o nich dobre zdanie,a maz czasem da wiecej kasy w nagrode

Aninder, przykro mi że Twój facet okazał się takim draniem, dużo siły Ci życzę.
Skup się teraz na sobie i na dziecku, nie musisz podejmować gwałtownie decyzji.
Ja bym na Twoim miejscu zaczęła powoli rozglądać się za pracą, poczekała aż dziecko oswoi z przedszkolem i nabierze nawyków toaletowych i wtedy - pomyślała o odejściu.