Kobiety, czy jest Wam lepiej po rozstaniu? - Netkobiety.pl

Farmer napisał/a:

Oczywiście, że stać ciebie na "wybrzydzanie". Masz wykształcenie, pewną pozycję.
Tylko, czy za 5 lat będziesz miała męża i dzieci?

.

Co Wy się tak panowie boicie tego wybrzydzania kobiet:?
Dla każdego starczy.

Ale zważ też SmutnaDziewczyno, że Jack nie uwzględnia w ogóle, o czym była mowa, upływu czasu na kwestie poglądowe, a przecież nawet skała ulega erozji wskutek działania wody, czy wiatru. Ludzie też zmieniają poglądy, leczą się ze zdrad, są ostrożniejsi, ale to nie znaczy, że nie potrafią z czasem znowu zaufać. Pytanie zasadnicze wątku - czy kobietom jest lepiej po rozstaniu? Tak, mnie z upływem czasu było coraz lepiej, osiągnęłam poziom życia sprzed rozstania gdy samodzielnie zatrudniłam sobie panią do sprzątania domu.Nawet teraz będąc w związku słyszę od partnera, że jestem inteligentniejsza od niego i że on się tego boi. Jestem ładna, wykształcona, zamożna, z fajną satysfkacjonującą pracą, z prawem jazdy i samochodem, mieszkam w zamożnej okolicy w pieknej willi, dzieci już mam, na majstra który mi zrobi remont łazienki mnie stać - po co mi facet?

Pytanie zasadnicze wątku - czy kobietom jest lepiej po rozstaniu?

Nawet teraz będąc w związku słyszę od partnera, że jestem inteligentniejsza od niego i że on się tego boi.

Chęć posiadania potomstwa (rozmnażania) jest naturalna dla każdej istoty żywej.

Farmer napisał/a:

Fajnym tematem byłyby tzw. zielone flagi (green flags), w którym mężatki mogłyby opisać cechy faceta na dobrego męża.

A to akuratnie jest jasne: dobrze sytuowany, dobrze gdyby go można było odbić innej kobiecie, no i jeszcze wygląda atrakcyjnie.

JuliaUK33 napisał/a:

Akurat to,ze latwo go odbic innej kobiecie jest czerwona flaga,a nie zielona, bo oznacza,ze poleci do kazdej

A co jeśli ta miłość jest wielka, niepowtarzalna i oswobadzająca z kajdan małżeńskich jak np. tu?
https://www.netkobiety.pl/t132399.html

Bo zdaje się, że wiele razy i z wielu kobiecych punków widzenia wygląda to tak:

Facet zrobił co mógł aby zdobyć kobietę, w końcu udało mu się. Zrobił jej dwójkę dzieci, ale w tym czasie zdziadział, nie robi nic oprócz wymagania seksu kilka razy w tygodniu, a to na nią spadają wszelkie domowe obowiązki, pranie, sprzątanie, doglądanie teściowej... Często też pracuje na cały etat oprócz tego. Dziwisz się, że facet który wcześniej wydawał jej się spełnieniem marzeń i wzbudzał dreszcz pożądania, teraz tylko irytuje gdy śmierdzący piwem wieczorem dobiera jej się do majtek?

Natomiast też trzeba się zgodzić, że są jakieś cechy które charakteryzują ludzi też po to aby łatwiej było wydawać diagnozy.

Profil psychologiczny kandydata tworzy się na podstawie analizy pracy. Żeby wiedzieć, kto będzie najlepiej wykonywał dane czynności, trzeba wiedzieć, jakich czynności dana praca wymaga. Dodatkowo, w jakim kontekście te czynności będą wykonywane.Analizę stanowiska pracy tworzy się na podstawie:

> umiejscowienia w strukturze organizacji,
> wykonywanych obowiązków,
> metod pracy i wykorzystywanych narzędzi,
> Warunków pracy

Zajebiste rady od 40 letniego chłopa który cały weekend nie ma nic lepszego do roboty tylko spamuje na forum. dorośnij chłopie. masz 40 lat, chyba już pora odejsc od komputerka?

Nie. Najgłupsze co może zrobić, to się przestraszyć i brać  wszystko jedno kogo z łapanki.

Jack, mnie nie dziwi że ludzie którzy są sami mają czas na forum. Ale jak to możliwe że w weekend jako żonaty człowiek sukcesu nie idziesz nigdzie z żoną tylko zalegasz cały dzień z telefonem w łapie na forum?
Jak już pisałam, to kim jesteś ma wpływ na to jakie rady dajesz. Ja po twoim stylu życia: tysiące postów na forum, czas na gównoburze w każdym temacie nie widzę żebyś był zadowolonym z życia człowiekiem. Dlatego dziw mnie że udzielasz rad innym jak mają żyć. Jak jesteś takim człowiekiem sukcesu i masz żone, to czemu nie jedziesz z nią do waszego domku w gorach na weekend, albo nie idziecie do kina, albo jakąś impreze? Nawet jak ona ma jakieś weekendowe hobby to jakim cudem nie idziesz spotkać się z kumplem na rower, albo nie robisz teraz licencji na pilota śmigłowca? Nie znam ludzi z udanym życiem, którzy maja czas i ochote tak spamować w necie 24/7. Niekótrzy użytkownicy wrzucą kilka postów utrzymanych w kulturalnym tonie, a jak się robi spina to się ewakuują z tematu. Widać że są aktywni w jednym, dwóch wątkach. Ciebie wszędzie pełno. Męczysz wszystkim, również siebie swoimi swoją aktywnością na forum. Nie wolisz iść do sauny, albo na masaż tajski w sobote wieczór? Serio masz tak nudna żone i zycie że takie gównoburze są dla ciebie ciekawsze?
Jak będe miała wolną chwile zrobie ci wykresik analizy godzin twojej aktywności na formum. Z tego co widze cały piątek, sobote i niedziele siedzisz tutaj. No fajnie jak na "człowieka sukcesu"na którego się kreujesz, że nie stać cię nawet na jakieś hobby wekendowe XD

To jakim człowiekiem jesteś jest bardo wazne w kontekście rozmowy w której udzielasz porad jak mają i z kim mają żyć, więc nie to nie jest obelga a uzasadnione podważanie twoich kompetencji i sensowności twojej bytności na forum na którym nie ma moderatrow, wiedz nie ma kto przystopować twojego niszczącego wpływu na ogół społeczności. Z ciekawej rozmowy zrobiła się krucjata frustrata. Twój styl jest nad wyraz agresywny i natarczywy jak na osobę ze spełnionym życiem towarzyskim.

. Ja po twoim stylu życia: tysiące postów na forum

ak jesteś takim człowiekiem sukcesu i masz żone, to czemu nie jedziesz z nią do waszego domku w gorach na weekend, albo nie idziecie do kina, albo jakąś impreze?

Jak będe miała wolną chwile zrobie ci wykresik analizy godzin twojej aktywności na formum. Z tego co widze cały piątek, sobote i niedziele siedzisz tutaj.

Karmaniewraca napisał/a:

Mi się wydaje, że tu na tym forum to raczej przesiadują głównie ludzie samotni i raczej nieszczęśliwi.

Błąd. Zobacz ilu jest pośród choćby tylko stałych użytkowników, którzy nigdy nie założyli własnego tematu i generalnie nie piszą o własnych problemach. Po prostu wolą to niż jakąś sprawę dla reportera czy inny chłam tego typu. A są też tacy, którzy po prostu wrócili, bo x lat wcześniej, dzięki wytknięciu błędów przez innych, byli w stanie naprawić swoje życie.

A nawet jeśli jest tak jak piszesz, to skąd to przekonywanie mnie (nie tylko w tym wątku) o istnieniu 'szczęśliwych singielek' ? Skoro tutaj takich zatrzęsienie, to według tego co piszesz jednak są one samotne i nieszczęśliwe. Bo to jest jednak spora sprzeczność.

Także trudno mi uwierzyć, że spełnieni ludzie tu przychodzą, mówią że są szczęśliwi ale serio ?

A jednak. Są tacy. Obojga płci i w różnym wieku. Bo widzisz - ludzie są różni i mają różne motywy.

Dopiero jak moja samotność weszła na level taki, że niedługo będę mówić do siebie to przychodze tu za często. I to nie tylko samotność bo nie ma chłopaka czy coś. Takie odspołecznienie spowodowane że wszystko się zmieniło.

WRESZCIE to przyznałaś.

Popełniacie (bo i nie tylko ty) dokładnie ten sam problem co nasi forumowi incele. Zamiast posłuchać ludzi, którzy odnieśli jakiś tam sukces i są szczęśliwi, to negujecie mechanizmy ich działania, klucze podejmowania wyborów, bo...wiecie lepiej. Tylko czemu 'wiedząc lepiej', właśnie kończycie w taki sposób: turbo samotni i odspołecznieni?

Skoro jestem taki męczący, ograniczony to skąd potrzeba ciągłego 'prostowania' mnie, zamiast przejść nad moimi postami do porządku dziennego jak w przypadku np spamerów tabletek na damski wigor? Hę? Czy faktycznie dyskutujesz ze mną, o tym co piszę (a powtórzę dla jasności: według innego klucza szuka się znajomych, a według innego kochanka, a według innego - męża i przyszłego ojca dzieci)? Czy jednak doskwierają te emocje, które wzbudza mój STYL pisania, bo jednak gdzieś tam z tyłu głowy boli efekt ciągłego smakowania porażki samotności i odrzucenia? Tak w ramach prostego eksperymentu: zmienię styl. Ale nie zawartość merytoryczną. I tak samo jak przestaną moje słowa boleć, tak i zniknie potrzeba jakiejkolwiek analizy. Bo ty i ludzie tobie podobni nie działają na płaszczyźnie logicznej, a emocjonalnej. Nie chcecie się zmieniać. Chcecie jedynie utwierdzać się w przekonaniu, że to z wami jest OK, a reszta świata się myli. Tylko skoro tak jest, że jednak jesteś odspołeczniona i samotna do granic, to czemu przekonujesz mnie do słuszności swoich racji? Czemu przekonujesz mnie do słuszności klucza postępowania przy wyborze ludzi, którymi się otaczasz?

Mi się wydaje, że tu na tym forum to raczej przesiadują głównie ludzie samotni i raczej nieszczęśliwi. Ale w głównej mierze samotni. Nikt kto ma kochająca rodzinę, partnera, wsparcie od innych nie zamienilby tego na jakieś forum z obcymi ludźmi, którzy tylko szukają okazji żeby pocisnąć innym. Także trudno mi uwierzyć, że spełnieni ludzie tu przychodzą, mówią że są szczęśliwi ale serio ?
ja do ubiegłego roku nie miałam pojęcia o istnieniu tego forum. Dopiero jak moja samotność weszła na level taki, że niedługo będę mówić do siebie to przychodze tu za często. I to nie tylko samotność bo nie ma chłopaka czy coś. Takie odspołecznienie spowodowane że wszystko się zmieniło.
Więc są tu nieszczęśliwi ludzie, samotni, chorzy i aspołeczni. I lubiący jechać po innych.

Karmaniewraca napisał/a:

Ja pierdziele. Czy kiedykolwiek, gdziekolwiek pisałam że samotnisc jest fajna a samotne singielki szczęśliwe. Nigdy, nigdzie. A jeśli tak, proszę zacytuj to.
Pisałam od samego początku nawet w tym temacie, że lepiej być w związku, dobrym niż samemu. I nie mówię, że jest inaczej. Uroisz sobie coś wobec jakiegoś użytkownika, kręcisz jakiś scenariusz dla tej osoby i tworzysz teorie na temat, tak jak my na twój że musisz być w ch nieszczęśliwy, nawet tekst w to że chcesz innym pomoc nie jest wiarygodny bo pomagasz niby poprzez poniżanie, robienie z innych debili. I nie wierzę, że jesteś altruista i kosztem fajnej niedzieli z żoną, sadzisz posty które mają na celu dojechać jak największą ilość kobiet, bo nie lubisz kobiet i taki jest mój wniosek, jak twój niewiadomo skąd wzięty, że kocham singielstwo.

Popieram, czytałam wpisy Karmy i nie było w nich nic w stylu, że pisała, ze samotność jest fajna a samotne sa szczęśliwe z tego powodu, że samotne.
Pisała to samo co ja od lat, ze lepiej jest być w szczęśliwym związku niż samemu, ale to też żadna nowość, pisałam o tym już od lat (o dziwo własnie ileś lat temu była moda z tym twierdzeniem, ze facet szcześcia mi nie da i lepiej nauczyć się żyć samej ze sobą - z czym się nie zgadzałam, bo nie szukałam faceta by dał mi szczeście, tylko do  zycia, ale to nie ten wątek).
Karma i dziewczyny nie raz już tu pisały, ze jak sie ma do wyboru bycie samemu, a w beznadziejnym, nieudanym i nieszczęśliwym związku, albo związku z kimś na siłę aby tylko być - to wtedy jest lepiej być samej. Jak można na tej podstawie  wyciągnąc wnioski, że ktos pochwala singlostwo, które jest lepsze niż udany związek z ukochaną osobą? Chyba, z etu chodzi o celowe przekręcanie.

Poza tym to jest forum. Tu liudzie piszą tylko cześc informacji o sobie a inni lubią sobie tworzyć własne scenariusze co do danej osoby.

A teraz pytanie, autentyczna historia:
Poznaję mężczyzne , jest marzec czy kwiecień. Widujemy się czesto ze względu na dane miejsce wolnego spędzania czasu. Czesto rozmawiamy, na rózne tematy, ale takie neutralne. Meżczyzna zupełnie nie pociąga mnie fizycznie jest dla mnie jak brat, kolega, kuzyn. Nic a nic mnie nie pociąga.  Ja wolna on opowiada ze rozstał się z żoną,  żalił się, że to małzeństwo było pomyłką, nie dogadywał się z żoną, która miała ciężki charakter. I tak sobie rozmawiamy za każdym razem, ale głównie nie na osobiste tematy, tylko tak na luzie, ogólnie. Mija wiosna lato.. Nadal gadamy, nadal nie podoba ,nie pociąga mnie fizycznie. Ale zauważam, że z jego strony coś się zmienia. Dązy do kontaktu fizycznego, jakieś dotkniecie ramienia i tak dalej, wiecie, to sie wyczuwa. Jest spokojny, nieco wycofany, nie rzuca się w oczy.  Pewnego razu pod koniec wakacji chyba,  zaprasza mnie wprost na kawe  - ja nadal traktuje go jak kolege  - i odmawiam spotkania czując, ze byc może on oczekuje czegoś więcej, a ja chce zatrzymac znajomośc na stopie kolega koleżanka.

Teraz pytanie, czy zrobilibyście tak samo na moim miejscu, czy poszlibyście na spotkanie, próbowali się do niego przekonać także fizycznie?
I drugie pytanie czy wybrzydzam w tym momencie?

Jak można na tej podstawie  wyciągnąc wnioski, że ktos pochwala singlostwo, które jest lepsze niż udany związek z ukochaną osobą? Chyba, z etu chodzi o celowe przekręcanie.

Czy lepiej być samemu niż w związku na siłę? Tak - to oczywiste. Ale jeśli to stanowi usprawiedliwienie do niepodejmowania prób, to jest to wymówka. I to słaba. Bo oparta na strachu przed porażką i odrzuceniem.

Poznaję mężczyzne , jest marzec czy kwiecień. Widujemy się czesto ze względu na dane miejsce wolnego spędzania czasu. Czesto rozmawiamy, na rózne tematy, ale takie neutralne. Meżczyzna zupełnie nie pociąga mnie fizycznie jest dla mnie jak brat, kolega, kuzyn. Nic a nic mnie nie pociąga.  Ja wolna on opowiada ze rozstał się z żoną,  żalił się, że to małzeństwo było pomyłką, nie dogadywał się z żoną, która miała ciężki charakter. I tak sobie rozmawiamy za każdym razem, ale głównie nie na osobiste tematy, tylko tak na luzie, ogólnie. Mija wiosna lato.. Nadal gadamy, nadal nie podoba ,nie pociąga mnie fizycznie. Ale zauważam, że z jego strony coś się zmienia. Dązy do kontaktu fizycznego, jakieś dotkniecie ramienia i tak dalej, wiecie, to sie wyczuwa. Jest spokojny, nieco wycofany, nie rzuca się w oczy.  Pewnego razu pod koniec wakacji chyba,  zaprasza mnie wprost na kawe  - ja nadal traktuje go jak kolege  - i odmawiam spotkania czując, ze byc może on oczekuje czegoś więcej, a ja chce zatrzymac znajomośc na stopie kolega koleżanka.

Teraz pytanie, czy zrobilibyście tak samo na moim miejscu, czy poszlibyście na spotkanie, próbowali się do niego przekonać także fizycznie?
I drugie pytanie czy wybrzydzam w tym momencie?

rossanka napisał/a:

Gosiawie napisał/a:

Ja nie spotykam sie z "kolegami"
Jesli szukam kogos do zwiazku, to nie marnuje czasu na pisanie/spotkania z kims kto mi sie nie podoba, nie pociaga mnie!

Dlatego odmówiłam. Znałam go około 3 miesięcy, jak na początku żadnego pociągu do Niego nie czułam tak po tym czasie częstego widywania nie poczułam. Ale chętnie chciałam zatrzymac znajomosć na poziomie kolegowania się, jak i z dziesięcioma innymi mężczyznami , których znam obecnie, a którzy sa kolegami.

Moze masz tych 10 kolegow, bo jestes sama, ale po co ci oni? Ja bym wolala kolezanki.
Nie wierze w przyjazn damsko-meska i wiem, ze w takiej relacji/znajomosci, jedna osoba chce cos wiecej od drugiej, np. sex czy ma nadzieje na zwiazek/cos wiecej.

Odpowiadając 'grzecznie' w ramach wspomnianego przeze mnie 'eskperymentu' przewagi formy nad treścią:

Wszystko zależy od perspektywy i twojego podejścia. Normalnej, statystycznej osobie powiedziałbym, że dobrze robi. rezygnując z tej kawy, bo po co robić komuś nadzieję? Bo jak od początku nie iskrzy, to raczej są marne szanse na cokolwiek i to wtedy częściej wygląda na szukanie na siłę jakiegoś punktu zaczepienia, co na dłuższą metę prawie nigdy się nie sprawdza. Ale w twoim konkretnym wypadku - uważam, że robisz źle. Bo sama wielokrotnie podkreślałaś, że aby ktoś zaczął cię kręcić to musisz się zbliżyć emocjonalnie. Musisz poznać. Więc 'uciekając' od tej kawy torpedujesz sama siebie, bo twoje stosunki z nim zawsze pozostaną neutralne, a z czasem ulegną osłabieniu. Bo jak bez tej 'kawy' chcesz się zbliżyć do kogoś? Jak bez tego komponentu randkowo-romantycznego chcesz nawiązać bliższą emocjonalnie relację? A w konsekwencji jak bez tej bliskości chcesz czuć podniecenie, skoro wielokrotnie podkreślałaś, że....ty po prostu tego potrzebujesz przede wszystkim?  Takie trochę błędne koło, nie uważasz?

Zgodziłabym się, jakbym go widziała 3 razy na oczy i rozmawiała po 10 minut w tym czasie,
Jak pisze, widywałam Go bardzo często, praktycznie 3 razy w tygodniu, czasem cześciej, po przynajmniej godzinie, w czasie której rozmawialiśmy i tak dalej. Przez ten czas nawet przez myśl mi nie przeszło, ze chciałabym pójść z nim na kawe na bardziej prywatny grunt. Facet nie kręcił nie fizycznie na początku i nie zmieniło sie to po tygodniu, miesiącu, czy trzech czy czterwch kolejnych miesiącach.
Poszłabym na kawę i co dalej? Nie miałam z nim ochoty ość na kawe bo po co? Chyba, ze po koleżeńsku, ale z jego strony widziałam, ze to nie chodzi tylko o koleżeństwo.
To odmówiłam

Ale po co jak z nim nie miałam ochoty? Z nim chciałam się tylko kolegować. Przez te 3 miesiące slwidywania się regularnego nawet przez myśl mi nie przeszło, że chciałabym się z nim spotykać bardziej prywatnie. Miał cos takiego w sobie, że dla mnie był aseksualny.

rossanka napisał/a:

Ale po co jak z nim nie miałam ochoty? Z nim chciałam się tylko kolegować. Przez te 3 miesiące slwidywania się regularnego nawet przez myśl mi nie przeszło, że chciałabym się z nim spotykać bardziej prywatnie. Miał cos takiego w sobie, że dla mnie był aseksualny.

Bo z materiału na fajnego kolegę nie ma materiału na partnera. Ciekawe, nie? 

ć.

A teraz pytanie, autentyczna historia:
Poznaję mężczyzne , jest marzec czy kwiecień. Widujemy się czesto ze względu na dane miejsce wolnego spędzania czasu. Czesto rozmawiamy, na rózne tematy, ale takie neutralne. Meżczyzna zupełnie nie pociąga mnie fizycznie jest dla mnie jak brat, kolega, kuzyn. Nic a nic mnie nie pociąga.  Ja wolna on opowiada ze rozstał się z żoną,  żalił się, że to małzeństwo było pomyłką, nie dogadywał się z żoną, która miała ciężki charakter. I tak sobie rozmawiamy za każdym razem, ale głównie nie na osobiste tematy, tylko tak na luzie, ogólnie. Mija wiosna lato.. Nadal gadamy, nadal nie podoba ,nie pociąga mnie fizycznie. Ale zauważam, że z jego strony coś się zmienia. Dązy do kontaktu fizycznego, jakieś dotkniecie ramienia i tak dalej, wiecie, to sie wyczuwa. Jest spokojny, nieco wycofany, nie rzuca się w oczy.  Pewnego razu pod koniec wakacji chyba,  zaprasza mnie wprost na kawe  - ja nadal traktuje go jak kolege  - i odmawiam spotkania czując, ze byc może on oczekuje czegoś więcej, a ja chce zatrzymac znajomośc na stopie kolega koleżanka.

Teraz pytanie, czy zrobilibyście tak samo na moim miejscu, czy poszlibyście na spotkanie, próbowali się do niego przekonać także fizycznie?
I drugie pytanie czy wybrzydzam w tym momencie?

rossanka napisał/a:

A teraz pytanie, autentyczna historia:
Poznaję mężczyzne , jest marzec czy kwiecień. Widujemy się czesto ze względu na dane miejsce wolnego spędzania czasu. Czesto rozmawiamy, na rózne tematy, ale takie neutralne. Meżczyzna zupełnie nie pociąga mnie fizycznie jest dla mnie jak brat, kolega, kuzyn. Nic a nic mnie nie pociąga.  Ja wolna on opowiada ze rozstał się z żoną,  żalił się, że to małzeństwo było pomyłką, nie dogadywał się z żoną, która miała ciężki charakter. I tak sobie rozmawiamy za każdym razem, ale głównie nie na osobiste tematy, tylko tak na luzie, ogólnie. Mija wiosna lato.. Nadal gadamy, nadal nie podoba ,nie pociąga mnie fizycznie. Ale zauważam, że z jego strony coś się zmienia. Dązy do kontaktu fizycznego, jakieś dotkniecie ramienia i tak dalej, wiecie, to sie wyczuwa. Jest spokojny, nieco wycofany, nie rzuca się w oczy.  Pewnego razu pod koniec wakacji chyba,  zaprasza mnie wprost na kawe  - ja nadal traktuje go jak kolege  - i odmawiam spotkania czując, ze byc może on oczekuje czegoś więcej, a ja chce zatrzymac znajomośc na stopie kolega koleżanka.

Teraz pytanie, czy zrobilibyście tak samo na moim miejscu, czy poszlibyście na spotkanie, próbowali się do niego przekonać także fizycznie?
I drugie pytanie czy wybrzydzam w tym momencie?

Do tej pory robiłam tak, że jeśli w ogóle się nie widziałam w związku z danym kolegą i wiedziałam, że zdecydowanie to facet nie dla mnie, bo z jakiegos powodu mnie odrzucał lub za dużo nas róźniło i ciężko byłoby o kompromis, to wtedy odmawiałam grzecznie. Jeśli to był bliski kolega, to dodawałam, że widzę go tylko jako kolegę lub zgadzałam się po upewnieniu się, że to nie randka.

Jednakże, jeśli widziałam, że dana osoba wydaje się być w porządku, bo np. dobrze mi sie rozmawiało z tą osobą, to ja już takie zaproszenie zazwyczaj akceptowałam. Gdyby kolega dążył już do czegoś więcej, to traktuję to też dobry moment dla mnie, by wytłumaczyć, że potrzebuję czasu, że generalnie jestem otwarta na związki itd., ale dla mnie to za wcześnie na takie deklaracje, bo za słabo się znamy itd. To dobra okazja, by porozmawiać o tym, czego my szukamy w związku, czego oczekujemy od swojego partnera itp., jeśli wczesniej nie było takich rozmów. Różnie wychodziło, w większosci przypadków nic nie wychodziło z takiego spotykania się, ale byli też tacy, którzy chcieli dalej kontynuować.

Nigdy nie miałam tak, zeby jakiś zwykły znajomy ze sklepu czy angielskiego mnie pociągał romantycznie czy seksualnie, dlatego z reguły nie odrzucam takich zaproszeń, bo wiem, ze i tak nie spotkam kogos, kto by od razu mnie pociagał.

rossanka napisał/a:

Normalnie, jedni nas , gdy ich bliżej poznamy kręcą, inni nie, jeszcze innych poznajemy trochę i dalej nie chcemy ich bliżej poznać, więc moim zdaniem nic na siłę.
Na tyle co Go poznałam przez ten czas, nie chciałam go bliżej.poznac, nie byłam ciekawa.

Od czasów twojego było - czy ktokolwiek cię 'kręcił' ? I nie za sadzie, że wpadł ci w oko facet koleżanki, tylko tak faktycznie, że aż czułaś radość i ciepło pod skórą na myśl o spotkaniu?

rossanka napisał/a:

Tak poznałam, ale ja nie wzbudziłam zainteresowania.
To nie pisałam na forum bo nie było o czym.

Jeśli możesz policzyć takie sytuacje na palcach jednej ręki w ciągu swojego życia to tak - odpowiadając na twoje główne pytanie tej ostatniej historii - jesteś po prostu wybredna. I nie ma w tym nic złego (bo nie krzywdzisz tak nikogo i to twoje życie, niczyje inne, tylko twoje), o ile faktycznie jesteś zadowolona z podejmowanych przez siebie decyzji. Zwłaszcza patrząc na konsekwencje długoterminowe. Jeśli jednak nie jesteś - to znak, że pora zmienić sposób postępowania w tym temacie.

Po prostu jak kogoś lubie i mi sie podoba,

Facet, przy poznawaniu go regularnie w neutralnej sytuacji, czyli jak najbardziej właściwie, po tym czasie gdy zaprosił mnie na kawę, mnic się nie zmieniło. nie miałam chęci. Co innego pogadać po koleżeńsku, a co innego spotkać się na spotkanie sam na sam. To nie był obcy facet, ale taki, którego znałam około 3 czy 4 miesięcy, regularnie spotykałam i przez ten okres  ani razu nie miałam mysli, ze aby go bliżej poznac, umówić się bradziej prywatnie.

Ludzie zazwyczaj mają tak, ze wpada im w oko ktoś raz na jaki czas, a nie, ze w ciągu roku 10 chłopa czy kobiet? Przecież to normalne.

rossanka napisał/a:

Facet, przy poznawaniu go regularnie w neutralnej sytuacji, czyli jak najbardziej właściwie, po tym czasie gdy zaprosił mnie na kawę, mnic się nie zmieniło. nie miałam chęci. Co innego pogadać po koleżeńsku, a co innego spotkać się na spotkanie sam na sam. To nie był obcy facet, ale taki, którego znałam około 3 czy 4 miesięcy, regularnie spotykałam i przez ten okres  ani razu nie miałam mysli, ze aby go bliżej poznac, umówić się bradziej prywatnie.

Ale co to znaczy dla ciebie 'neutralna sytuacja' ? Bo wielu ludzi naprawdę dobrze rozgranicza role (społeczne) jakie wykonuje i inaczej zachowuje się w pracy, inaczej dla sąsiadów - a inaczej wobec bliskich.

Ludzie zazwyczaj mają tak, ze wpada im w oko ktoś raz na jaki czas, a nie, ze w ciągu roku 10 chłopa czy kobiet? Przecież to normalne.

W oko to wpada kilka osób dziennie, bo mija się ich setki lub wręcz tysiące na ulicy. Zwłaszcza w dużych miastach. Zwykła jazda metrem i w mogę wskazać babki, które 'wpadły mi w oko' w ilości przynajmniej tych kilku. Bo ma ładne rysy twarzy, zajebisty makijaż, ciekawy tatuaż lub świetnie zrobiony/dobrany piercing, wyjątkowo dobrze się prezentuje w danym ubiorze, ma świetną figurę, zgrabne łydki, niesamowicie się porusza. Normalnym jest się zadurzyć, poczuć fascynację od czasu do czasu, czy wręcz zakochać tylko kilka razy w życiu. Zwykłe 'wpadnięcie w oko' tym właśnie jest - błahostką, przez którą uznaliśmy danego człowieka za atrakcyjnego. To jest ta swoista gradacja atrakcyjności. Zachowanie odpowiedniej skali i proporcji intensywności uczucia.

.