Kobiety, czy jest Wam lepiej po rozstaniu? - Netkobiety.pl

Wiele czytałam opinii i wyników badań wskazujących jasno, iż nam kobietom sprzyja bycie bezdzietnymi singielkami. Jesteśmy wtedy ponoć dużo szczęśliwsze i bardziej zrelaksowane. Mamy czas na rozwój, hobby i randkowanie. No ale nie można mieć wszystkiego samotnie. Dlatego zakochujemy się, wchodzimy w związki. Często okazuje się to wielką pomyłką i dopiero po rozstaniu / rozwodzie odżywamy, nabieramy wiatru w skrzydła, piękniejemy, jesteśmy spokojniejsze - nawet kiedy zostałyśmy z dziećmi.
(Panom ponoć z kolei służy zgoła odwrotna sytuacja - czyli związek, rodzina, dom.)

Powiedzcie proszę, dziewczyny, jak jest u Was?

Ja osobiście już długo (9 lat) jestem sama (z dzieckiem) i bardzo to sobie chwalę. Na 99% uważam, że już tak będzie - że pozostanę singielką, zresztą nie jestem już młoda. Ale kompletnie nie wyobrażam sobie życia z kimś na co dzień, a nawet na randki / związek nie mam w sumie czasu. Ogarniam samodzielnie swoją rzeczywistość i pokochałam ją. Lubię być sama (zresztą zawsze lubiłam, jestem typem introwertyczki) i samodzielnie o wszystkim decydować, dysponować czasem jak chcę. Czytam tutaj i słyszę od koleżanek czy rodziny historie kobiet, związków i rzadko są one szczęśliwe (niestety). Najczęściej wyłaniającym się obrazkiem w tych opowieściach jest polski standard: zarobiona na 2-3 etaty (praca + dom) kobieta i facet, który owszem -  pracuje, ale poza tym jest zbyt zmęczony, by zrobić cokolwiek w domu, prócz legnięcia z piwskiem przed tv, ewentualnie siedzenia do nocy przed kompem. Zwykle nawet własnymi dziećmi nie potrafi / nie chce się zająć a jak już musi to jest lament i "wykończenie". Czeka na obsługę w wykonaniu partnerki / żony. Strasznie to smutne. Naprawdę nie wydaje mi się, że cokolwiek tracę.....
Napiszcie, jak Wy się macie jako singielki i czy tęsknicie za związkiem?

Czytam tutaj i słyszę od koleżanek czy rodziny historie kobiet, związków i rzadko są one szczęśliwe (niestety). Najczęściej wyłaniającym się obrazkiem w tych opowieściach jest polski standard: zarobiona na 2-3 etaty (praca + dom) kobieta i facet, który owszem -  pracuje, ale poza tym jest zbyt zmęczony, by zrobić cokolwiek w domu, prócz legnięcia z piwskiem przed tv, ewentualnie siedzenia do nocy przed kompem. Zwykle nawet własnymi dziećmi nie potrafi / nie chce się zająć a jak już musi to jest lament i "wykończenie". Czeka na obsługę w wykonaniu partnerki / żony. Strasznie to smutne. Naprawdę nie wydaje mi się, że cokolwiek tracę.....

Szeptem pisze o związkach, dziecko już ma, więc nie o to sie rozchodzi, tylko o relacje z mezczyzną, tak to odebrałam.

Zacytowany fragment - brzmisz jakbyś nie chciała być sama, bo chcesz być sama, tylko chcesz być samą, aby nie byc w jakimś beznadziejnym związku, a to zmienia postac rzeczy.
W takim razie to jest ucieczka od jakiegoś stanu a nie realna potrzeba, a raczej brak chcęci bycia z kimś.

rossanka napisał/a:

Zacytowany fragment - brzmisz jakbyś nie chciała być sama, bo chcesz być sama, tylko chcesz być samą, aby nie byc w jakimś beznadziejnym związku, a to zmienia postac rzeczy.
W takim razie to jest ucieczka od jakiegoś stanu a nie realna potrzeba, a raczej brak chcęci bycia z kimś.

No ale to przecież sensowne i normalne - nikt nie chce być w złym, wyniszczającym związku, Ty pewnie również? A skoro wiem, że na dobrą relację raczej nie mam szans, wolę być sama. W nieszczęśliwych już byłam i podziękuję. Stąd temat wątku przecież - bycie PO

A dlaczego Ross czujesz, że będziesz w związku nietypowym, co to znaczy?

szeptem napisał/a:

Wiele czytałam opinii i wyników badań wskazujących jasno, iż nam kobietom sprzyja bycie bezdzietnymi singielkami. Jesteśmy wtedy ponoć dużo szczęśliwsze i bardziej zrelaksowane. Mamy czas na rozwój, hobby i randkowanie.

(...)

Ja osobiście już długo (9 lat) jestem sama (z dzieckiem) i bardzo to sobie chwalę. Na 99% uważam, że już tak będzie - że pozostanę singielką, zresztą nie jestem już młoda. Ale kompletnie nie wyobrażam sobie życia z kimś na co dzień, a nawet na randki / związek nie mam w sumie czasu. Ogarniam samodzielnie swoją rzeczywistość i pokochałam ją. Lubię być sama (zresztą zawsze lubiłam, jestem typem introwertyczki) i samodzielnie o wszystkim decydować, dysponować czasem jak chcę.

A tym czasem, w krainie rzeczywistości:

szeptem napisał/a:

Witajcie. Za 2 m-ce skończę 48 lat, od 8 lat jestem samotna, w tym czasie miałam tylko jedną kilkumiesięczną znajomość z mężczyzną, z której nic poważniejszego nie wyszło. Jestem zdana sama na siebie, nie mam w moim mieście przyjaciół, gdyż się tu przeprowadziłam właśnie 8 lat temu, kończąc poprzedni związek i tak wyszło, że ciężko nawiązać mi teraz jakieś głębsze relacje z ludźmi (choć próbowałam).
Samodzielnie ogarniam siebie i syna, który zaraz zaczyna szkołę podstawową. Mam poukładane, trochę nudnawe życie. Wykonuję pracę twórczą którą kocham, ale bogata nie jestem, żyję raczej skromnie. Ale do sedna - ostatnio dopadł mnie potężny kryzys związany ogólnie z całokształtem mojego życia, z tym że niewiele osiągnęłam, jestem samotna, starzeję się i czuję, że "mój czas już minął"

(...)

Kiedyś byłam piękną kobietą, cieszyłam się sporym zainteresowaniem, miałam powodzenie a dzisiaj dosłownie zero.

(...)

Mimo, iż nie szukam aktywnie partnera i pogodzona jestem ze swym samotnym życiem, przeraża mnie myśl, że prawdopodobnie już nigdy nie zaznam dotyku, czułości, seksu - po prostu relacji z kimś bliskim sercu. Że już jestem za stara, nikomu się nie podobam a z czasem będzie tylko gorzej.
Gwoździem do przysłowiowej trumny było moje niedawne wyjście ze znajomymi do klubu tanecznego. Ostatni raz byłam tam przed pandemią, w 2019 roku (ogólnie jestem niezbyt imprezowa, jak to introwertyk - ale czasem się zmuszałam do wyjść i było ok). Poprzednimi razy zawsze na takiej imprezie znajdował się jakiś mężczyzna - lub nawet kilku, w różnym wieku, którzy mnie zagadywali, prosili do tańca itd. Tym razem.... nic. Po prostu nikt na mnie nie reagował, mimo iż ubrałam się ładnie w sukienkę, miałam delikatny makijaż itd. Strasznie mnie to dobiło. Nie mówiąc o tym, że facet (singiel), obok którego przypadkiem usiadłam w naszym kąciku na sali i zaczęliśmy bardzo interesującą rozmowę, kontynuując ją przez pół nocy, przy pożegnaniu nawet nie poprosił mnie o żaden kontakt (dodam, ze był sporo młodszy, ale kiedyś nie stanowiło to problemu).
Po prostu załamałam się. Serio

+ na przestrzeni lat kolejne wątki o czekaniu na miłość, kącik samotnych, straszna samotność, czy o tym jak to nie możesz się przyzwyczaić do abstynencji seksualnej. Ale pewnie, okłamuj siebie i mość się w dupie w jakiej się znalazłaś, aby udowodnić, że to wcale stolcem nie zaciąga. Tylko problem będzie taki, że swoje potrzeby związkowe będziesz przerzucać na dziecko. I będziesz dla niego tak samo toksyczna, jak twoja matka była i jest dla ciebie.

(...)

Wiec wy tak naprawdę nie macie zielonego pojęcia czym jest samotność.
Gdzie nie ma do kogo gęby otworzyć, nie ma komu żartu opowiedzieć, nie ma komu sie pochwalić dokonaniem czegoś, nie ma komu sie wyżalić, nie ma kogo prosić o rade, i nie ma kogo prosić o pomoc.

Poradzę sobie!
Do czasu, do czasu problemów emocjonalnych/psychicznych czy zdrowotnych.
Do czasu starości, problemów finansowych.

(...)

Wszystkim kobietom, które daja sobie wyprać łeb tym, ze szczęśliwe to mogą być tylko bez męża i bez dzieci, proponuje wybrać sie do DPSu.
Raz dwa, wróci rozum i instynkt samozachowawczy.

szeptem napisał/a:

Wiele czytałam opinii i wyników badań wskazujących jasno, iż nam kobietom sprzyja bycie bezdzietnymi singielkami. Jesteśmy wtedy ponoć dużo szczęśliwsze i bardziej zrelaksowane. Mamy czas na rozwój, hobby i randkowanie. No ale nie można mieć wszystkiego samotnie.

Matki żyją w stanie permanentnego czuwania. Znasz historię z dzieckiem potrąconym przez suva na przejściu? Według dużej części komentatorów matka jest bardziej winna niż kierowca. Nie ma co się dziwić, że bezdzietni są bardziej zrelaksowani. Wysiłek i zdrowie, które kobieta musi poświęcić życiu rodzinnemu można równie dobrze zainwestować w zapewnienie sobie tzw spokojnej starości, więc podnoszone wyżej argumenty o dzieciach jako polisie na stare lata uważam za nietrafione, nie mówiąc o tym, że wyjątkowo cyniczne. Dla mnie rodzina to wielka wartość i planuję mieć ją dużą, bo mam z kim. Ale zadawać się z byle Cześkiem, żeby nie zostać samemu? Tak jak piszą dziewczyny, szkoda życia.

Bycie samemu niekoniecznie oznacza bycie osobą samotną, to raz.
Dwa - to miarą szczęścia kobiety jest posiadanie w życiu męża? To jest instynkt samozachowawczy? Nawet byle kto, tylko po to, aby był?
Szeptuch poza tym z całym szacunkiem, zakładanie, że jak jesteś w małżeństwie to będzie trwać ono wiecznie i nieprzerwanie jest w pewnym stopniu naiwne. Oczywiście, jest to czasem możliwe i osobiście życzę Ci dużo szczęścia i aby Ci się to udało.

Ale życie, wierz mi, pisze różne scenariusze.

istnieją osoby dorosłe o wzroście dziecka i one też mają prawo czuć się bezpiecznie w ruchu ulicznym

Ja skierowałam pytanie do innych kobiet, a tu mamy wysyp odpowiedzi facetów i w dodatku nie na temat. Ech...

Widocznie niektórzy panowie z tego forum boją się, że ich kobiety też odkryją, że są potrzebni jedynie do zapłodnienia, bo to panom jest gorzej, gdy nie są w parze.

rossanka napisał/a:

Szeptem pisze o związkach, dziecko już ma, więc nie o to sie rozchodzi, tylko o relacje z mezczyzną, tak to odebrałam.

Dziecko wiecznie dzieckiem nie będzie. Z resztą takie kobiety z dzieckiem, to fatalny materiał na teściowa z wiadomych przyczyn.

O samotności w superlatywach zazwyczaj wypowiadają sie ludzie młodzi/pełni sił, którym nic na głowę nie kapie i nie jest zimno.
Choć w tym przypadku trudno mówić o samotności, skoro jest dziecko, i to u kilku pan sie tutaj wypowiadających.

Wiec wy tak naprawdę nie macie zielonego pojęcia czym jest samotność.
Gdzie nie ma do kogo gęby otworzyć, nie ma komu żartu opowiedzieć, nie ma komu sie pochwalić dokonaniem czegoś, nie ma komu sie wyżalić, nie ma kogo prosić o rade, i nie ma kogo prosić o pomoc.

Poradzę sobie!
Do czasu, do czasu problemów emocjonalnych/psychicznych czy zdrowotnych.
Do czasu starości, problemów finansowych.

Jaka jest wasza możliwość negocjacyjna z szefem?
W przypadku pogorszenia sie warunków pracy, będąc w małżenstwie, zawsze możesz pierdolnąć wypowiedzenie, bo jakaś wypłata w domu będzie, i będzie można poszukać innej lepszej, pracy, dac sobie czas, pójść na szkolenia czy kursy.
Teraz musicie grzecznie wykonywać polecenia szefa, bo wypłata jest jedna, i jeszcze dziecko na utrzymaniu.

Czy żadne z was, nigdy nie było w szpitalu?
Nie widziało, jak traktowani sa choćby pacjenci oddziałów, których nie odwiedza rodzina?
Jak personel potrafi miec ich w dupie?
a nie daj ojcze szatanie jak nie możesz sie ruszać, samemu zjeść?
Jak rodzina cie nie nakarmi, to zdechniesz z głodu.

Wszystkim kobietom, które daja sobie wyprać łeb tym, ze szczęśliwe to mogą być tylko bez męża i bez dzieci, proponuje wybrać sie do DPSu.
Raz dwa, wróci rozum i instynkt samozachowawczy.

Noble napisał/a:

Widocznie niektórzy panowie z tego forum boją się, że ich kobiety też odkryją, że są potrzebni jedynie do zapłodnienia, bo to panom jest gorzej, gdy nie są w parze.

Jest już późna godzina ale jutro wyjdź z domu, pojedź do centrum miasta, pochodź po chodniku i popatrz na:

- ulice
- chodniki
- budynki mieszkanle
- biurowce
- autobusy, tramwaje
- samochody
- lampy uliczne
- szyby w oknach
- krawężniki

99% rzeczy, które zobaczysz dookoła Twojej osoby były zaprojektowane i zbudowane przez... mężczyzn.

Więc przestań mózgu farmazonić, że mężczyźni są potrzebni jedynie do zapładniania.

To nie jest tak, że Wy kobiety nie potrzebujecie mężczyzn do życia.
Bez mężczyzn nie mogłybyście funkcjonować.

Gdyby nie faceci to byście żyły dalej w XIX wieku (chociaż nie, bo nawet zwykłą lampę naftową wynalazł chłop...)

No dobra, to byście żyły dalej w XVIII wieku.

Tak i dlatego kobiety z wozkiem, nieplnosprawni, czy chocby ktos ze skrcona kostka ma utrudnione przejscie po chodniu, nie moze wejsc do budynku, nie ma wind. Kobiety sa empatyczne i jak widac to sie zmienia.

Mialam powrocic. Tak sie rozpisalam, a tu juz po wyslaniu: nie masz uprawnien do tej strony. Kurcze nie chce mi sie znowu pisac. Moglby ktos w koncu zajac sie tymi technicznymi bledami.

Nawiaze w takim razie tylko do ostatnich wypowiedzi. W mojej rodzinie nie bylo jeszcze, ani raczej nie bedzie nikogo w dpsie. Czy to w dalekiej czy w bliskiej rodzinie. Rodzice zawsze pozostawali w swoich domach pod opieka dzieci. Na ten czas ktores z dzieci wraz ze swoja juz zalozona rodzina zazwyczaj sie wprowadzalo do tego rodzica.

szeptem napisał/a:

Wiele czytałam opinii i wyników badań wskazujących jasno, iż nam kobietom sprzyja bycie bezdzietnymi singielkami. Jesteśmy wtedy ponoć dużo szczęśliwsze i bardziej zrelaksowane. Mamy czas na rozwój, hobby i randkowanie. No ale nie można mieć wszystkiego samotnie. Dlatego zakochujemy się, wchodzimy w związki. Często okazuje się to wielką pomyłką i dopiero po rozstaniu / rozwodzie odżywamy, nabieramy wiatru w skrzydła, piękniejemy, jesteśmy spokojniejsze - nawet kiedy zostałyśmy z dziećmi.
(Panom ponoć z kolei służy zgoła odwrotna sytuacja - czyli związek, rodzina, dom.)

Powiedzcie proszę, dziewczyny, jak jest u Was?

Ja osobiście już długo (9 lat) jestem sama (z dzieckiem) i bardzo to sobie chwalę. Na 99% uważam, że już tak będzie - że pozostanę singielką, zresztą nie jestem już młoda. Ale kompletnie nie wyobrażam sobie życia z kimś na co dzień, a nawet na randki / związek nie mam w sumie czasu. Ogarniam samodzielnie swoją rzeczywistość i pokochałam ją. Lubię być sama (zresztą zawsze lubiłam, jestem typem introwertyczki) i samodzielnie o wszystkim decydować, dysponować czasem jak chcę. Czytam tutaj i słyszę od koleżanek czy rodziny historie kobiet, związków i rzadko są one szczęśliwe (niestety). Najczęściej wyłaniającym się obrazkiem w tych opowieściach jest polski standard: zarobiona na 2-3 etaty (praca + dom) kobieta i facet, który owszem -  pracuje, ale poza tym jest zbyt zmęczony, by zrobić cokolwiek w domu, prócz legnięcia z piwskiem przed tv, ewentualnie siedzenia do nocy przed kompem. Zwykle nawet własnymi dziećmi nie potrafi / nie chce się zająć a jak już musi to jest lament i "wykończenie". Czeka na obsługę w wykonaniu partnerki / żony. Strasznie to smutne. Naprawdę nie wydaje mi się, że cokolwiek tracę.....
Napiszcie, jak Wy się macie jako singielki i czy tęsknicie za związkiem?

O w życiu Facet zawsze kobietę spowalnia, ogranicza, pozbawia możliwości rozwoju, zapędza do garów, sprawdza i kontroluje. Nawet jak okaże się taki opiekuńczy i pomocny, to kobieta zawsze musi coś w zamian dać: Swój czas np. który mogłaby spożytkować na swój samorozwój. Musi zrezygnować z wykształcenia, z robienia dodatkowych studiów bo facet ma fanaberię, aby ona teraz np. pojechała z nim w charakterze osoby towarzyszącej na palcówkę do Afryki A czas biegnie... Kobieta myśli że złapała pana boga za nogi, a tymczasem zakłada sobie pętlę na szyję, co wychodzi z czasem

paslawek napisał/a:

Salomonka napisał/a:

O w życiu Facet zawsze kobietę spowalnia, ogranicza, pozbawia możliwości rozwoju, zapędza do garów, sprawdza i kontroluje. Nawet jak okaże się taki opiekuńczy i pomocny, to kobieta zawsze musi coś w zamian dać: Swój czas np. który mogłaby spożytkować na swój samorozwój. Musi zrezygnować z wykształcenia, z robienia dodatkowych studiów bo facet ma fanaberię, aby ona teraz np. pojechała z nim w charakterze osoby towarzyszącej na palcówkę do Afryki A czas biegnie... Kobieta myśli że złapała pana boga za nogi, a tymczasem zakłada sobie pętlę na szyję, co wychodzi z czasem

Ale miałaś kiepsko z facetami marne wybory i decyzje - kiepskie prowo też
"Facet zawsze spowalnia kobietę" - bzdura na resorach

No cóż.. Facet zawsze ma inną perspektywę, wolno mu.

O w życiu Facet zawsze kobietę spowalnia, ogranicza, pozbawia możliwości rozwoju, zapędza do garów, sprawdza i kontroluje. Nawet jak okaże się taki opiekuńczy i pomocny, to kobieta zawsze musi coś w zamian dać: Swój czas np. który mogłaby spożytkować na swój samorozwój. Musi zrezygnować z wykształcenia, z robienia dodatkowych studiów bo facet ma fanaberię, aby ona teraz np. pojechała z nim w charakterze osoby towarzyszącej na palcówkę do Afryki A czas biegnie... Kobieta myśli że złapała pana boga za nogi, a tymczasem zakłada sobie pętlę na szyję, co wychodzi z czasem

paslawek napisał/a:

Ja swojej żony nigdy nie spowalniałem, jeżeli chodziło o rozwój jej kariery dodatkowe kursy,szkolenia więc nie każdy facet
cieszą mnie jej sukcesy i to że teraz uczy innych
zawsze na luzie dobrowolnie i swobodnie to robiłem
więc nie zawsze i nie każdy facet spowalnia kobietę, zależy jakiego sobie wybierze i jak się dogadają
dobrze jednak wyjść z roli wiecznie uciemiężonej ofiary losu i mężczyzny, jeden balast mniej w głowie

Pasławek, z całym szacunkiem Dobrowolnie coś dla niej robiłeś..A potrzebowała ona twojej ofiary? Bez ciebie nie zaszłaby tak daleko? 

Daj spokój.
Ja mam co mam, bo w porę zorientowałam się, że facet mnie ogranicza. Że z n im będę miała 4/10 a bez niego 10/10.

Ty uważasz że twoja żona zdobyła to 4 i to jest jej wielki sukces dzięki tobie zdobyty. I gratuluję wam obojgu.

paslawek napisał/a:

Dziecinne te wasze generalizacje
z kompletnie jednak nieprzepracowanych traum, lęków, urazów prawdopodobnie
przenoszonych na jakąś masę, plamę innych ludzi fragmentów strzępków wyobrażeń do czegoś potrzebnych i
hołubionych
słabiutki to fundamencik poczucia wartości ponieważ zależny od innych
Co kto lubi "wolna" wola .

Wiesz Pasławku, te wnioski nie biorą się z czapy tylko z wieloletnich obserwacji życia własnego i innych kobiet. Udane, szczęśliwe związki mogłabym policzyć na palcach jednej ręki. Nieudane zaś... sam się domyśl. I nie mówię, że zawsze winny jest facet, oczywiście, że nie. Kobiety też potrafią być podłe, oszukiwać, zdradzać. Ale mnie osobiście facet porzucił w ciąży (chcianej). Odtąd jestem sama. Sądzisz, że takie coś nie ma prawa odbić się na moim światopoglądzie i całym dalszym życiu? Straciłam kompletnie wiarę w facetów (sorry). Nie życzyłabym takich przeżyć żadnej kobiecie. Po kilku nieudanych i b. rozczarowujących próbach wolę bezpieczną samotność.

... których wychowały kobiety, które przez setki lat nie miały prawa, aby kształcić się na wyższych uczelniach, mogły tylko skończyć pensję, umiec kaligrafię, ładnie śpiewac, szyć, prowadzić dom, gotować i wychowywać dzieci.
To jakim cudem miałyby dokonac jakiś odkryć?

Teraz to co innego. Czytasz książki napisane przez kobiety, słuchasz muzyki wykonywanej przez kobiety, idziesz do kobiety dentystki albo do okulistki, w aptece obsługuje Cię kobieta farmaceutka, jak masz sprawy spadkowe idziesz do pani notariusz, angielskiego uczy Cię anglistka. Także Rumuński, nie masz na co narzekać.

Jedynie księdzem kobieta nie jest, tylko zakonnicą.

Czy aby nie przesadzasz w drugą stronę ? oj Rumi Rumi a taki kiedyś fajny mądry chłopak byłeś serio.
Rozumiem podokuczać sobie nawet ostro
,dla rozrywki płochej od czasu do czasu
ale aż tak w sobie wzbudzać negatywne emocje - przecież to Ty siebie nimi zatruwasz.
Ta cała licytacja kto ma gorzej jest o kant dupy potłuc
lepiej moim zdaniem zająć się tym co tu i teraz w danej chwili popracować nad dobrowolnie wybranym dobrym samopoczuciem bez takich akrobacji różnicowania, porównywania wybrzydzanie wzbudzania awersji do jakichś ludzi,
życie i tak samo w sobie daje srogi wpierdol czasem .
Po co sobie dokładać złej energii ?

O w życiu Facet zawsze kobietę spowalnia, ogranicza, pozbawia możliwości rozwoju, zapędza do garów, sprawdza i kontroluje.

Salomonka napisał/a:

O w życiu Facet zawsze kobietę spowalnia, ogranicza, pozbawia możliwości rozwoju, zapędza do garów, sprawdza i kontroluje.

Facet też ciężko pracuje, bierze nadgodziny, aby móc zapewnić jak najlepszy byt własnej rodzinie.
Facet również... Albo nie będę wymieniał bo jesteś tak zaprogramowana, że to nic u Ciebie nie zmieni.

Wiesz co jeszcze robi facet, taki wartościowy?

Przekazuje odpowiednie wzorce dziecku, dzięki czemu synek/córka może wychowywać się w pełnej rodzinie.

Kobieta nie jest w stanie przekazać męskich wzorców dla swojego dziecka, tak samo jak i facet nie może przekazać kobiecych wzorów.

Będąc samotną matką robisz krzywdę własnemu dzieciakowi, że nie uczy się męskich wzorców, dobrze o tym wiesz i tego nie zaprzeczysz, dlatego za wszelką cenę próbujesz wszystkim wmówić, że faceci tylko ograniczają i w ogóle są potrzebni jedynie do zapładniania.