Rozstanie po 8 latach plus depresja - Netkobiety.pl

Depresja to nie grypa, nie złapiesz jej w tramwaju. To sytuacja życiowa doprowadziła do jej stanu. Bez zmiany w otoczeniu żadna farmakoterapia czy psychoterapia nic nie da. Jeżeli z Tobą zerwała to znaczy, że zidentyfikowała Ciebie jako część jej problemu.

Tak i wydarzyło się to na przestrzeni 4 dni - od przyjazdu z wakacji do rozstania. Brzmi jak coś racjonalnego? W dodatku to rzeczywiste otoczenie w którym utknęła doprowadziło do depresji - czyli dom rodzinny. W którym się sama teraz zamknęła
zrywając ze mna.

Jesteś naprawdę nierozgarnięty jeśli sądzisz że tę decyzję podjęła w 4 dni. Myślała o zerwaniu pewnie od miesięcy.

I właśnie w tej depresji jest tak, że to wcale nie jest oczywiste, że mogłeś ją uchronić. Na pytanie czy mogłeś, czy nie - nie ma odpowiedzi.

Wracając do Twojego pytania - jak dotrzeć do takiej osoby. Nie umiem odpowiedzieć, każdy przypadek jest bowiem inny. Cały paradoks tej choroby polega na tym, że chory odrzuca pomoc jednocześnie bardzo jej potrzebując. Na pewno nie należy na nic naciskać, ponaglać. Nie stawiać ultimatum.

Może na początek wystarczy informacja, że gdyby Ciebie potrzebowała, to po prostu jesteś.

Gdybyś chciał jeszcze o coś spytać, pogadać, możesz wysłać info na maila. Ja zgłębiam ten temat od dwóch lat (ja nie choruję).

Nic nie jest w życiu pewne, a już na pewno nie relacja z innym człowiekiem. O związek trzeba dbać. A „miłość nie jest cennym i zawsze takim samym kamieniem, ale jest strumieniem wody, który może stać się rzeka albo zginąć na bagnach”. Miłość trzeba pielęgnować, podsycać. A druga osoba nie jest żadnym pewniakiem, który będzie stał w kacie i czekał, kiedy ty będziesz zajmować się firma, rozwojem osobistym i inwestycjami. I mniejsza o to, ze robiłeś to z myślą o wspólnej przyszłości. Od celu ważniejsza jest droga. To, żeby iść razem, a nie osobno, nawet jeśli osobno idzie się szybciej, bo idąc razem czasem trzeba zwolnić, dostosować się do tempa drugiej osoby. A czasem trzeba tez podać rękę przy większej przeszkodzie. Jeśli jedno idzie przodem, nie ma takiej szansy.

Słabe wasz związek miał podwaliny, jeśli fakt, ze inny jej nie dotykał, był dla ciebie najbardziej wyjątkowy i najbardziej atrakcyjny w tej dziewczynie. To może być urocze i może to być fajny bonus, ale na pewno nie jest to wartość sama w sobie.

Nie rozumiem tez dlaczego napisałeś, ze pojechaliście na wakacje do Hiszpanii (już pomijam, ze nazwy państw piszemy wielka litera). Czemu to miało służyć. Według Ciebie wakacje w np. Bieszczadach albo na Podlasiu są gorsze? Brzmisz tak, jakby tak właśnie było w Twoim przypadku. I nie mam na myśli tylko tego jednego zdania i tylko tego posta.

Poza tym w mojej ocenie brzmisz sensownie i przychylam się do zdania powyżej, ze to nie jest dziewczyna dla ciebie. Wielce prawdopodobne, ze będzie cię wbijała w poczucie winy za swoje niepowodzenia.

Przeraża mnie rada, której udzieliła ci tu niejedna osoba, żebyś oświadczał się dziewczynie ze zdiagnozowana depresja. Wyjdziesz nie tylko na desperata jakich mało, lecz przede wszystkim na człowieka ślepego na fakty, potrzeby, prośby, a przede wszystkim ślepego na jej stan i głuchego na jej słowa. W ten sposób pokażesz jej jedynie, ze wiesz lepiej, co jest dla niej dobre.

W równym stopniu śmieszą mnie i przerażają głosy, ze spóźniłeś się z oświadczynami. Ta dziewczyna dosłownie przed momentem skończyła studia, a ty także jesteś bardzo młody. Nie daj sobie wmówić, ze zawiniłes, bo czekałaś na moment, w ktorym będziesz w taki czy inny sposób gotowy. Za rok o tej porze przyznałabym osobom tak piszącym racje, ale nie dziś! I ta dziewczyna to była twoja partnerka, a nie córeczka, która miałeś niańczyć i zabierać z domu rodzinnego. To dorosła kobieta, a nie mała bezbronna dziewczynka, która spod skrzydeł rodzica musiała w trybie natychmiastowym przejść pod skrzydła partnera.

W tym momencie jest dorosła osoba w depresji, a nie świadoma siebie i stabilna emocjonalnie kobieta. To nie czas na oświadczyny i podejmowanie przez nią decyzji o przyszłości. Ona musi odbudować siebie i w tym na jej zasadach możesz próbować pomoc jako przyjaciel. Ale nic na sile. Skoro chcesz ja odzyskać, to poczekaj, aż przyjdzie na to odpowiedni czas, aż przestanie trawić ja choroba. „Miłość cierpliwa jest”…

„Jeśli coś kochasz, pość to wolno. Jeśli wróci, jest twoje, jeśli nie, nigdy tego nie było”.

Początkowo się tego bałem, odrzucenia po przyklęknięciu. Z czasem przestałem się tego jakoś obawiać, samemu uznając ze bierność i wysyłanie wiadomości jak do ściany jest jeszcze gorsze. Bede chciał doprowadzić do spotkania, na którym szczerze wyznam do jakich wniosków doszedłem, powiem o swojej terapii, przeproszę bez czołgania się, naprostuje sprawy które tego wymagają. Choćby miał to być tylko monolog z mojej strony, wyjasnie wszystko tak jak to czuje, bez względu na to jak ona miala by to odebrać. Powiem o wspólnym mieszkaniu i przyklękne - jeśli tylko rozmowa nie zejdzie drastycznie w innym kierunku niż mi się teraz wydaje. Chce jej dać do zrozumienia, ze wiem w czym zawiniłem, ze mogłem wiele rzeczy lepiej i szybciej rozegrać i oszczędzić jej wiele przykrości. Podziękuje za okazje do autorefleksji jaka było rozstanie na te 3 tygodnie, powiem o swojej terapii i licze, że ujrzy we mnie jakaś zmiane. Nie musi to być nic radykalnego, chociaż 1% na moje 99. Z reszta powinienem sobie poradzić. Jeżeli całkowicie nic z tego nie wyjdzie a ona zostanie przy swoim, mimo mojego całkowitego uzewnętrznienia i propozycji zaręczyn/mieszkania - wtedy wiem, ze zrobiłem wszystko co na ten moment mogłem. Zajrzałem w przeszłość, zajrzałem w głąb siebie, poszedłem na terapie, wyciągnąłem wnioski i oferuje życie na zawsze, na lepszych warunkach. Mimo choroby, ciężaru jakim ona jest, ze chce przy niej być, wspierać w najgorszych i najlepszych momentach. Jeśli mimo tego, odrzuci mnie - bede miał znacznie łatwiej, żeby pójść do przodu i rozpocząć w życiu nowy etap. Chociaż poki co sobie tego jeszcze nie wyobrażam

Ku sprostowaniu - błędna twoja interpretacja. Były to wakacje na Fuertaventurze i to moja dziewczyna wybrała to miejsce 3-4 miesiące temu gdy było między nami dobrze. Byliśmy oboje bardzo szczęśliwi, to były nasze pierwsze wspólne wakacje, ona wybrała to miejsce a ja sie od razu zgodziłem bo tez bardzo mi sie spodobało. Pierwsze wspólne wakacje to tez był jeden z „achievmentów” tego roku, który dopisywałem sobie na konto osiągnięć. Oprócz ogarnięcia swojego zdrowia, życia zawodowego, inwestycji, wyglądu, samochodu, zabrałem ukochaną na jej wymarzone wczasy. I choć byłem dla niej rzadziej dostępny niż przez ostatnie lata, jako jednostka moja efektywność była ponad wszystkie poprzednie lata razem wzięte. Był i jest to dla mnie przełomowy rok. Dlatego tak boli ta wielka skaza jaką jest choroba i utrata najważniejszej mi osoby, o której myślałem codziennie x razy, wstając i idąc spać przez ostatnie 8 lat.

Nie ma dla mnie znaczenia czy to wakacje w ciechocinku, czy na Mazowszu. Tylko tak to zabrzmiało. Spełnialiśmy swoje marzenia. Wszystko było przed nami. Było.

Pierwsze wspólne wakacje we dwoje w egzotycznym miejscu na pełnym wypasie. Bywaliśmy wcześniej tylko w Polsce, lub jakies 1-2 dniowe wypady typu Wiedeń, Praga, jakieś termy czy inne łatwo dostępne miejsca. Z reszta, co w tym dziwnego? Że studenciaków nie było stać na zdobywanie świata, skoro mieliśmy czynsz za mieszkanie do zapłacenia. Znam ludzi którzy maja po 50 lat, w małżeństwie od 30 i wciąż nigdzie razem nie byli. Już nie masz się czego doczepić. My nie mamy po 35 lat, tylko 25. To co innego poznać sie majac 25 lat i po ośmiu latach mając po 33 być w takim punkcie jak my teraz, a co innego poznać sie jako wyrośnięte dzieciaki 16/18 lat z ogólniaka. Jak nie widzisz w tym znacznej różnicy to skłaniał bym sie ku temu, ze to z twoim rozumowaniem jest coś nie tak.

Ok. Po nocy i po zgłębianiu sytuacji na temat depresji i stanów emocjonalnych wpadłem na inny pomysł.

Aby nie dostać od razu  „kosza” proponując/doprowadzając do spotkania, gdzie jej emocje są teraz ukierunkowane w przeciwnym kierunku niż moje spróbował bym innego rozwiązania.

Wyśle jej kwiaty, duży bukiet  do pracy lub do domu z załącznikiem w kopercie w postaci klucza. W domyśle będzie to klucz do mieszkania, ale tej informacji mieć nie będzie. Zostawie ją z tym na jakiś czas, tydzień lub kilka tygodni, żeby się troche oswajała z tym kluczem, zastanawiała do czego może być, przede wszystkim rozpatrywała w głowie jakies scenariusze inne niż te dotychczas. Licze ze po kilku dniach/tygodniach będzie to jakiś punkt zaczepienia w kwestii ewentualnej rozmowy, spotkania i prognostyk jak emocjonalnie Ona mnie teraz odbiera, że przełamie to jakoś dotychczasowe opory przed rozmową. Rzucamy nasionko, które może zacznie kiełkować. Uważam, że jest to rozsądniejsze niż wrzucanie nas oboje na głęboką wodę i latanie z pierścionkiem nie znając jej stanu emocjonalnego i postępu leczenia. Plus duży bukiet będzie jakimś tam elementem romantycznym, nie umknie to uwadze ludziom z pracy czy domownikom.

Chcesz jej wysłać klucz do nieistniejącego mieszkania? Chcesz żeby rozpatrywała różne scenariusze, tak jak ty teraz wymyślasz w głowie ich setki? Trochę dziwne, takie nakłanianie kogoś do swoich zachowań.

Wciąż mniej dziwne, niż wparowanie jej na chate bez zapowiedzi z pierścionkiem i kwiatami. Otrzymanie kwiatów i klucza niczego bezpośrednio od niej nie wymaga. Skoro nie ma do mnie teraz żadnych uczuć, niechże się jakies obudza/urodzą. A mieszkanie sam wolałbym żeby było istniejące, a ona zawsze uwielbiała dostawać ode mnie kwiaty i się nimi chwalić.

Jakieś rozwinięcie?

Chętnie bym się dowiedział, jeśli istnieje w tych okolicznościach coś, co można przewidzieć i założyć, ze sie wydarzy, lub nie wydarzy. Ja zakładam, ze dobrowolne spotkanie się raczej nie wydarzy.

Poza tym.. czy te kwiaty i klucz do mieszkania to taka potężna manipulacja? Większa od uderzenia największym arsenałem w postaci pierścionka? Pokazuje swoje intencje wobec niej (wspólne mieszkanie) bez stawiania jej ultimatum TU I TERAZ. Oświadczyć mogę się tylko raz i chciałbym swoje szanse możliwie zmaksymalizować. Tak bardzo ją ten bukiet i klucz zaboli? W jednym i drugim przypadku moje intencje są identyczne - chce zdobyć ponownie jej uczucia, względy i sprawić, ze będzie o mnie myśleć bardziej pozytywnie.

Po pierwsze jeszcze nic nie zrobiłem. Po drugie ma ode mnie na dzień dzisiejszy 3 tygodnie spokoju. Po trzecie mieszkanie będzie istniało. Po czwarte ją kocham i chce o nią zawalczyć, czy to dziś czy za kolejne trzy tygodnie.

Rozumiem, że jesteś w jej głowie i masz stuprocentową pewność, co ona czuje i kim jest. Obca osoba z forum. Bardziej niż jej facet przez ostatnie 8 lat.

Zdrowi ludzie to zdrowi ludzie. Zapomniałaś o tych w nie-depresji.

Niestety normalna komunikacja jest w tej chwili utrudniona i nie działa. Zamiast słów pozostają tylko czyny i działania. Jest jedyną kobietą której mógłbym się oświadczać nawet i co dwa dni, nie chodzi o moje ego tylko to co Ona zapamięta. Faceta który co chwilke klęka i odchodzi z kwitkiem. Cały czas byłem szczery i prawdomówny - bez efektów. Właściwie bez znaczenia dla mnie, czy do tego klucza będzie list wyjaśniający do czego ten klucz czy nie. Po prostu biorąc pod uwagę jej wątpliwy stan psychiczny wolałbym żeby się z tym sama chwile oswajała, niż zaatakować ją z tym od razu, a zaraz przyłożyć pierścionkiem.

Psycholog podpowiedziała mi, że swoim pacjentom nie zaleca podejmować życiowych ważnych decyzji podczas terapii takich jak rozstania czy śluby do czasu ukończenia terapii czy leczenia. Zareczanie się i zmuszanie jej teraz w tej chwili do podjęcia decyzji niejako stawia ultimatum. Propozycja wspólnego mieszkania to również coś dużego, pokazujące duze intencje ale nie determinującą od razu  przyszłości. Bardziej jako krok wyżej w kierunku innej przyszłości. Dlaczego by od tego nie zacząć?

Ale chcesz zrobić.

Nie muszę być w jej głowie. Wystarczy, żw czytam ze zrozumieniem. I słucham. Ty nie.

Jak już kombinujesz, to lepiej zamiast klucza dołącz do bukietu kwiatów liścik z konkretnym pytaniem, np. czy zechciałaby się spotkać, bo bardzo Ci zależy na tej rozmowie.
Jeśli nie, to uszanujesz jej decyzję i więcej nie będziesz jej niepokoić.

Dzięki za zlepek informacji wyrwanych z kontekstu.
Diagnozowanie pozostawie jednak terapeucie na następnych sesjach.
Nie mniej jednak, autentycznie, dziękuje za zaangażowanie w sprawe - każda opinia coś za sobą niesie

Dziękuje i za to, na pewno wezme to pod uwagę w najbliższym czasie i pochylę się nad tym głębiej zanim bede podejmował jakieś kroki, a jakiekolwiek zmiany zacznę najpierw od siebie.

Pozdrawiam Was.

W istocie, zacząłem uczęszczać, dlatego jak już wspomniałem, diagnozę mojego charakteru czy zaburzeń wolałbym zostawić dla terapeuty. Wszystko się okaże. Nikomu nie mówiłem, że nie mam wad, czy trudnego charakteru. Czas też pokaże co uda się z tym zrobić. Nie mniej jednak oceniając powierzchownie na podstawie kilku wpisów na forum można niesamowicie wypłaszczyć, spłycić i zaszufladkować osobę o której nic się nie wie. Kolejny raz, dziękuje każdemu kto coś w mojej sprawie dopowiedział, nawet jeśli się z czymś nie zgadzam to biore swiadomie pod uwagę i sprawdzę na ile koresponduje to z rzeczywistością

Nie jestem zamknięty na samokrytykę. Tym bardziej na zmianę. Najpierw muszę ogarnąć siebie, żeby spróbować coś uzyskać w relacji związku.

Nie ukrywałem też nigdy, że mam o sobie raczej wysokie mniemanie, nie mniej jednak raczej poparte osiągnięciami.

Oczywiście, że tak. Zaboli, rozwścieczy, rozczaruje.
Dlatego, że ona tego nie chce.
Dlatego, że tym nagabywaniem, niespodziankami, bukietami, kluczami - wręcz krzyczysz do niej, że masz tak głęboko w dupie jej decyzje, uczucia, postanowienia, że głębiej się chyba nie da.
Jak ktoś ci mówi - daj mi spokój - to oznacza że chce, abyś dał jej spokój.
Jak ktoś ci mówi - nie chcę z tobą być - to oznacza, że nie chce z tobą być.
Jak ktoś ci mówi - nie kocham cię - to oznacza, że cię nie kocha.
I nie oznacza to tego, że: - czeka na bukiet, chce dostać klucz do mieszkania, oczekuje pierścionka.
Jak możesz tego nie rozumieć? Jak możesz dawać sobie prawo do tego, że wiesz lepiej od niej samej, czego ona chce dla siebie?

Mój ex partner zachowywał się dokładnie tak samo. I o ile po rozstaniu miałam jeszcze niewielką nadzieję, że coś przemyśli, zrozumie, o ile miałby szansę na ewentualny powrót, o tyle kiedy zaczął się zachowywać dokładnie tak jak ty - znienawidziłam go za to osaczanie. A doświadczyłam dokładnie tego samego. Mówię - nie, nie chcę kontaktu, nie chcę się spotykać, nie chcę rozmawiać, a co robi lepiej wiedzący? Oczywiście pojawia się u mnie w pracy, wchodzi przez portiernię żeby wszyscy dobrze widzieli, z bukietem wielkości koła od traktora.
No ale on przecież wcale nie chce naciskać, zupełnie jak ty On chce tylko delikatnie dać do zrozumienia, on chce tylko pokazać, on chce tylko zakomunikować, chce tylko to i tamto i sramto. On chce. Dokładnie tak jak ty.
Żeby zrozumiał, że tak samo ważne jest to, czego ja chcę, to musieliśmy skończyć na policji i u prokuratorki.
Gdyby nie jego "on chce", to nie doszłoby do tego.
Dla kogoś powierzchownego, kto nie jest w skórze nagabywanej kobiety, może to być miłe i romantyczne, jednak to nie tych obcych komentatorów prześladujesz, tylko ją.

Loka ma rację, zabieraj się za to czym prędzej, im szybciej jej pokażesz, że totalnie zlewasz jej decyzje, tym szybciej wszędzie cię poblokuje i będzie miała spokój.

Autorowi rozsypało się życie i ma święte prawo podjąć tę ostatnią próbę. Ma prawo i jemu się ona należy, czy tobie i innym randomom stąd się to podoba czy nie. Mówiąc krótko: ta decyzja należy tylko do ich dwojga i tylko jeśli jedno z nich PODTRZYMA decyzję o nieodwołalności rozstania, to ta sprawa się zakończy. Ja, ty,Dracarys,M!ri i kilka pozostałych randomow biorących udział w tym wątku mamy w tej sprawie dokładnie tyle samo do powiedzenia. Czyli dokładnie g....

Cóż, z was wszystkich tylko ja ją znam. Wiem, jaka była przez ostatnie 7.5 roku, a jaka przez ostatnie 2-3 miesiące.  Jaka była ostatnio niestabilna, zmienna i błądziła. Czy rozstanie ze mną daje jej poczucie siły, kontroli nad swoim losem? Z pewnością.

Czy rozstanie ze mną rozwiązuje rzeczywiste powody depresji - sytuacje z dzieciństwa, domu rodzinnego, kontaktu z matką, konieczności opieki nad rodzicami, a wiec związania sie z domem rodzinnym na zawsze, sytuacje w której zostaje tam sama bo rodzeństwo się usamodzielniło i ten dom opuszcza ze swoimi własnymi rodzinami - nie. Tego rozstanie nie rozwiązuje.

Tylko czas pokaże czy ta decyzja była słuszna i dla kogo była słuszna.

Normalna, kochajaca osoba zwyczajnie stara sie dbac o druga osobe.
Dla Ciebie najwazniejszy jest twoj cel - jej odpowiednia reakcja lub udowodnienie sobie, ze zrobiles wszystko.

Tobie zalezy na osiagnieciu swojego celu co da Tobie dobre samopoczucie, nie dla niej (bo to by wymagalo twojego gorszego samopoczucia).
Z tego wzgledu nia zwyczajnie manipulujesz (probujac osiagnac swoj cel) oszukujac siebie ze ja wspierasz.

Jestes przekonany, ze ludzie tutaj nie rozumieja twojej sytuacji.
Nie poddajac w watpliwosc, ze to Ty jej nie rozumiesz (skoro znalazles sie w miejscu, w ktorym jestes i byles zaskoczony).

Tez bylem w twojej sytuacji - wiem jak absurdalne to sie w tym momencie wydaje - ale bez strzelenia sobie samemu liscia i wyjscia z automatycznego trybu "ja wiem" nie jestes w stanie zobaczyc niczego czego nie chcesz widziec - czyli tego co mogloby naprawic twoj zwiazek.
To co Ci pomaga w robieniu biznesu (biznesowych relacji) jest destrukcyjne w przypadku ludzkich relacji.

Nie odpuszczenie.
Dbanie o druga osobe i nie oczekiwanie zadnych konkretnych reakcji / zobowiazan.

Bo podobno kochasz. A to jest wlasnie milosc.

Popieram powyzsze.
Uwazam, ze glupio by bylo gdybys sobie spierdolil zycie tak samo jak wiekszosc osob, ktore osiagaja zawodowy sukces.

Niemal nikt w twoim wieku nie jest swiadomy, ze kontekst zawodowy i osobisty wymagaja niemal calkowicie odmiennego podejscia - by osiagnac sukces.
Jakie podejscie pomaga odniesc sukces w biznesie juz widzisz - masz to podejscie - co jest widoczne w twoich wpisach.
Wiec wierze, ze sobie radzisz niezle na polu zawodowym.

Sila, dyscyplina, chec popelniania problemow aby szybko sie z nich uczyc itp. - to te cechy, ktore Ci pomagaja na polu zawodowym.

I tak samo jak widzisz, ze to podejscie przyczynilo sie do twojego sukcesu w biznesie.
Tak samo widzisz, ze to podejscie doprowadzilo do zniszczen w zwiazku.

Aby byc szczesliwym to musisz nauczyc sie jak miec rozne podejscia w roznych kontekstach.
Zawodowo byc nadal - zdyscyplinowanym, samodzielnym, rozjezdzajac problemy zamiast sie nad nimi zastanawiac.
Natomiast w zwiazku - okazywac slabosci, stawac sie slabszym i bardziej zaleznym od twojej partnerki i zwalniac i obserwowac problemy / potrzeby drugiej osoby (zamiast biec przed siebie probujac je rozjezdzac po swojemu / dawac rady / probowac coachowac) po czym starac sie dawac taka pomoc, z ktora ona czuje sie komfortowo.

Jesli bedziesz dbal o druga osobe i jednoczesnie pokazywal, ze jestes slaby i jej potrzebujesz (a obecnie nawet celowo staniesz sie slabszy abys jej potrzebowal) to twoja partnerka bedzie czula sie spelniona w zwiazku z Toba i nie odejdzie.
Odejsc chce teraz - mimo, ze jestes taki silny - wlasnie dlatego, ze w zwiazku gdy druga osoba jest tak silna i samodzielna, ze nas nie potrzebuje to zwiazek przestaje miec sens.
Bo zwiazki miedzyludzkie budujemy aby sie wzajemnie wspierac. A aby siebie wzajemnie wspierac to obie osoby musza byc potrzebujace - nie jedna.

Bycie silnym, niezaleznym itp. zostaw w pracy - tam Ci przyniesie korzysci. W zwiazku ucz sie pozwolenia sobie bycia slabszym, wrazliwym, potrzebujacym - dawac drugiej osobie szanse aby pomogla Tobie (nawet jesli uwazasz, ze sam sobie lepiej bys pomogl) i czula sie spelniona.

Kiedys slyszalem taka anegdote, ze dwoch kandydatow na prezydenta spotkalo sie na randce z kobieta, ktora miala wskazac, ktory bedzie lepszy.
Pierwszy - powiedziala - byl wyjatkowo silny, inteligentny i madry.
Drugi - dodala - sprawil, ze ja czulam sie wyjatkowo silna, inteligentna i madra.

Zgadnij, ktorego wybrala.

@jjbp: w sumie całkiem fajnie napisane, tym bardziej że to nie było tylko JEJ 8 lat, ale także JEGO 8 lat, także JEGO życie, które JEMU się zawaliło i które ma pełne prawo próbować ratować.

@JohnyBravo: twój tok myślenia ma jedną, tyleż zasadniczą co dotyczącą bardzo popularnego zjawiska lukę (nawiązuję do przytoczonej przez ciebie anegdoty). Tak, kobieta doceni że czuję się przy facecie silna, inteligentna...tylko że to będzie efekt krotkoterminowy, bo po pewnym czasie (stosując teorię wzglednosci) zacznie dochodzić do wniosku że jest silniejsza, inteligentniejsza od swojego faceta, że np. lepiej od niego zarabia... nie yrzeba daleko szukać, wystarczy zerknąć do sąsiedniego wątku by zobaczyć gdzie to szybko prowadzi.

Ona poznala Ciebie i odkochala sie po 8 lata. Twoje wady przewazyky nad zaletami. Dlatego odeszla w ostaniej  chwili  by nie wiazac  sie z Toba na cale zycie. Nie dales jej milosci  jakiej  szuka, szczerej, lekkiej , nie zamykajacej  w klatce....

Czy ona ma prace? Jest samodzielna?

Jak dla mnie można to widzieć dwojako - ze 25 lat to teoretycznie może i młodo jak na ślub, ale trzeba też patrzeć na staż związku. Co innego był razem 2 lata w wieku autora, a co innego być razem już niemal dekadę. No i 25 to już też nie 18. Jak najbardziej można w tym wieku się zaręczyć, normalna sprawa.

25 lat ma dziś. Nietrudno policzyć, ile miał 4 lata temu.

Człowiek nie dojrzewa szybciej tylko dlatego, ze ma dłuższy staż związku. Miał prawo nie chcieć się zaręczać w wieku 21 czy 23 lat. Powtórzę: oświadczyny to nie rezerwacja.

Jaka awersja? Ona 3 miesiące temu skończyła studia. Gościu jest do odstrzału, bo nie oświadczył sie tej samej wiosny czy tam lata? A w czym gorsza jesień czy zima…