Zajęte kobiety na portalach rankowych - Netkobiety.pl

No a kto, jak kobieta okresowo nie jest zdolna do pracy, powiedzmy przez rok do dwóch lat?
Dobrze jak ma płatne l4 i macierzyński, ale to nie są kokosy.

Kto ma zostawać z dzieckiem? Przecież sam nie będziesz w ciąży, nie urodzisz a potem sam nie wykarmisz piersią. Jak dziecko będzie większe, będzie już jadło normalne jedzenie - wtedy mozęcie się zamienić. Ona do pracy - Ty siedzisz z dzieckiem. Albo w razie choroby decydujecie się, które z was bierze l4, to kwestia dogadania się.

Zgrabnie ominąłeś ten punkt.

sam od siebie napisz, o ktore zawody Ci chodzi i dlaczego,

Mężczyżni mają zdecydowanie lepiej.

Tylko, ze to się tyczy również mężczyzn: wybór kariery albo rodziny, albo wybieraja taka pracę, która pogodzi posiadanie dzieci i rodziny.

rossanka napisał/a:

Tylko, ze to się tyczy również mężczyzn: wybór kariery albo rodziny, albo wybieraja taka pracę, która pogodzi posiadanie dzieci i rodziny.

I my taki wybór mamy. W pełni. Wy nie. Ja mogę podjąć się takiej pracy, jaką sobie wymarzę. Ty jesteś ograniczona do tego, na co pozwala ci nasze państwo. W myśl "twojej ochrony" pozbawia się ciebie wolności wyboru. Ktoś już zdecydował za ciebie, co jest dla ciebie lepsze.

Moze po prostu dziennikrka ta miała depresję, albo jakies zaburzenia, skoro zdecydowała się żyć będac kobietą jako mężćzyzna, tego nie wiemy? Odebrała sobie życie dlatego, ze miała depresje a nie dlatego, ze doszła do wniosku, ze mężczyźni mają gorzej.

Co do chorób to prawda, ale dlatego, ze kobiety częściej sie badają, dbają o profilaktykę odwiedzają ginekologa.

Mężczyzna skwituje o często "nic mi nie jest nie będę latał po lekarzach"  a do urologa siła go nie zaciągniesz.
A i kwestia diety, presja społeczna wymaga u kobiet bycie szczupla, stad te diety niskotłuszczowe, zdrowe żywienie,  produkty naturalne, unikanie gotowóców

Wielu meżczyzn (nie wszyscy aby nie było) o linie nie dba, gotowac się nie chce - to jadają na mieście, zamiast sałatki czy chudego mięsa i zielonej herbaty - stek, frytki ipiwo czy kawa do tego i mamy efekt jaki mamy.

Ale stawiam bardziej na profilaktykę, kobiety cześciej się badają.

O jakim zawodzie teraz mowa? Kim nie mogę np być?

rossanka napisał/a:

Moze po prostu dziennikrka ta miała depresję, albo jakies zaburzenia, skoro zdecydowała się żyć będac kobietą jako mężćzyzna, tego nie wiemy? Odebrała sobie życie dlatego, ze miała depresje a nie dlatego, ze doszła do wniosku, ze mężczyźni mają gorzej.

Nope. To był eksperyment, research do książki. Depresji dostała dopiero w jego wyniku. Ciężkiej. Bardzo ciężkiej.

[qd.

Jack Sparrow napisał/a:

Co do chorób to prawda, ale dlatego, ze kobiety częściej sie badają, dbają o profilaktykę odwiedzają ginekologa.

Mężczyzna skwituje o często "nic mi nie jest nie będę latał po lekarzach"  a do urologa siła go nie zaciągniesz.
A i kwestia diety, presja społeczna wymaga u kobiet bycie szczupla, stad te diety niskotłuszczowe, zdrowe żywienie,  produkty naturalne, unikanie gotowóców

Wielu meżczyzn (nie wszyscy aby nie było) o linie nie dba, gotowac się nie chce - to jadają na mieście, zamiast sałatki czy chudego mięsa i zielonej herbaty - stek, frytki ipiwo czy kawa do tego i mamy efekt jaki mamy.

Ale stawiam bardziej na profilaktykę, kobiety cześciej się badają.

Bo to wynika z wychowania. Mężczyzna ma nie dawać się słabościom, ma być silny. Mamy rozwiązywać problemy, a nie je generować. To my mamy opiekować się innymi, a nie być dla nich obciążeniem. Stąd to wynika. To że naprawdę duża część facetów zaraz po ożenku spoczywa na laurach to też wynik kulturowy, ale charakterystyczny dla nas, dla Polaków. Owszem - to się pojawia też w innych kulturach, ale nie na taką skalę. Dlatego tylko 2% narodu cokolwiek ćwiczy.

Nie zgadzam się z tym. Przeciętny m ezczyzna "umiera przy 37 stopniach gorączki i bólu gardła" leży, jęczy, każe sobie sok z cytryną podawać.

Jedyne co "gubi " mężczyzn to takie jakby zamknięcie. Kobieta, gdy ma problem, obgada go z koleżanka, druga koleżanką, siostrą.
Mężczyzna często zatrzyma problem w sobie, będzie chciał go sam rozwiązać czesto wtedy sięga po alkohol, a wtedy już prosta droga do uzależnienia.

Nie ma szans tyle podniesc. Musiałabym trenować podnoszenie a i nie wiem czy doszłabym do takiego wyniku.

Tylko pytanie skąd wiadomo, że wcześniej jej nie miała?

Nie zgadzam się z tym. Przeciętny m ezczyzna "umiera przy 37 stopniach gorączki i bólu gardła" leży, jęczy, każe sobie sok z cytryną podawać.
Akurat kobiety lepiej znoszą ból, pewnie ma na to wpływ, że przez niemal 40 lat miesiąc w wiesiąc miesiączkują w bolach i w bólach rodzą.

Mężczyzna często zatrzyma problem w sobie, będzie chciał go sam rozwiązać czesto wtedy sięga po alkohol, a wtedy już prosta droga do uzależnienia.

A wielu ludzi nie stać na takie drogie i często długie "leczenie" ...

Kaszpir007 napisał/a:

A wielu ludzi nie stać na takie drogie i często długie "leczenie" ...

Terapie TRT nie są aż tak drogie, ale ich dostępność jest dramatyczna. Na NFZ póki się mieścisz w normie, nie ma szansy. Dopiero prywatnie tak naprawdę coś tutaj da się osiągnąć, ale nie ma póki co jakiejś większej świadomości społecznej. Nawet nie ma diagnostyki różnicowej z depresją, co powinno być podstawą.

Bo tak jesteśmy nauczeni. Mamy rozwiązywać problemy, a nie je tworzyć. I gwarantuje ci, ze każdy facet przynajmniej raz otworzył się przed kobietą. Ale tak naprawdę, z głębi duszy. Po czym zostało to wykorzystane przeciwko niemu w najbardziej brutalny sposób. Dlatego szybko się uczymy nieprzyznawania do słabości. Nawet przed sobą samym.

To akurat, dostepność do badań niestety, ale dotyczy wszystkiego czy cukrzycy, czy nerkowców, sercowców i tak dalej, terminy są strasznie długie.
Nawet do dermatologa czekasz.
Na terapie na nfz to okres kiku miesięcy.

rossanka napisał/a:

To akurat, dostepność do badań niestety, ale dotyczy wszystkiego czy cukrzycy, czy nerkowców, sercowców i tak dalej, terminy są strasznie długie.
Nawet do dermatologa czekasz.
Na terapie na nfz to okres kiku miesięcy.

Tu chodzi o to, że na NFZ się nie doczekasz w ogóle, bo najpierw musisz dostać kompletnego załamania hormonalnego, aby zakwalifikować się do leczenia. 30stolatek może mieć poziom testosteronu 90latka i według dzisiejszych norm jest to OK. Musisz trafić na dobrego specjalistę i kogoś, kto ma aktualniejszą wiedzę, a nie ślepo siedzącego w tabelkach. Jak zmieniła się norma ilości plemników, to już to ci pisałem. Łatwiej było zmienić normę niż przyznać, ze coś z porządkiem obecnego świata jest nie tak.

[

Czyli wychodzi na to, że coś tam działo się już w cześniej.
Świadczyłby to fakt, że kobieta decyduje się robić eksperyment i rok żyć jak mężczyzna. Nie jeden dzień, nie tydzień ale rok, jak pisałeś. Czyli coś działo się już wcześniej, a to,że odebranie sobie życia jako wyniku eksperymentu - może być po prostu błędnym wnioskiem.

rossanka napisał/a:

[

Czyli wychodzi na to, że coś tam działo się już w cześniej.
Świadczyłby to fakt, że kobieta decyduje się robić eksperyment i rok żyć jak mężczyzna. Nie jeden dzień, nie tydzień ale rok, jak pisałeś. Czyli coś działo się już wcześniej, a to,że odebranie sobie życia jako wyniku eksperymentu - może być po prostu błędnym wnioskiem.

Nie. No po prostu nie. Norah Vincent to zwykła dziennikarka  topowych czasopism (m.in. Times, Washington Post etc), i robiła w ten sposób research do książki. Jako lesbijka chciała faktycznie sprawdzić czy rzeczywiście mężczyźni mają tak lekko w życiu jak środowiska feministyczne to kreują. Ale żeby nie być posądzoną o stronniczość, to musiała to zrobić dobrze. I zrobiła to jak należy. Nikt nie wiedział o jej rzeczywistej płci, nie traktował jej ulgowo czy przez tęczowy pryzmat. Chciała żyć jak statystyczny, stereotypowy, ciężko pracujący i o średniej urodzie facet. Ot i tyle. I robiła to przez 18 miesięcy. Ona zwyczajnie musiała się nauczyć jak być mężczyzną. To nie jest coś, co da się zrobić jak pstryknięciem palcami. I ostatecznie zapłaciła za to wysoką cenę. Oczywiście tu też dochodzi problem tożsamości, postrzegania samej siebie i jej wyobrażenia o tym jak kobiety traktują mężczyzn i uświadomienie sobie ile tak naprawdę kobiety mają władzy jeśli chodzi o randkowanie i nadawanie tonu relacji. Jak sama przyznała, w pewnym momencie stała się przez to mizoginem. Najbardziej zaskoczona była jak bardzo odebrano nam prawo do okazywania emocji, czy jakiejkolwiek słabości. Nawet w obliczu śmierci ukochanych. A jednocześnie jak wielkie wsparcie faceci są w stanie sobie pokazać nie używając słów czy gestów (jak przytulanie), ale robiąc to innymi czynami. Dla niej to było przełomowe w zrozumieniu różnic pomiędzy płciami.

Kobieta i mężczyzna kompletnie inaczej funkcjonują, inaczej myślą, mają inne obowiązki. Wypełniamy inne funkcje zawodowe i społeczne.

Tu nie chodzi o to kto ma gorzej, a kto lepiej, tylko o zrozumienie tych różnic.

rossanka napisał/a:

[

Czyli wychodzi na to, że coś tam działo się już w cześniej.
Świadczyłby to fakt, że kobieta decyduje się robić eksperyment i rok żyć jak mężczyzna. Nie jeden dzień, nie tydzień ale rok, jak pisałeś. Czyli coś działo się już wcześniej, a to,że odebranie sobie życia jako wyniku eksperymentu - może być po prostu błędnym wnioskiem.

Nie. No po prostu nie. Norah Vincent to zwykła dziennikarka  topowych czasopism (m.in. Times, Washington Post etc), i robiła w ten sposób research do książki. Jako lesbijka chciała faktycznie sprawdzić czy rzeczywiście mężczyźni mają tak lekko w życiu jak środowiska feministyczne to kreują. Ale żeby nie być posądzoną o stronniczość, to musiała to zrobić dobrze. I zrobiła to jak należy. Nikt nie wiedział o jej rzeczywistej płci, nie traktował jej ulgowo czy przez tęczowy pryzmat. Chciała żyć jak statystyczny, stereotypowy, ciężko pracujący i o średniej urodzie facet. Ot i tyle. I robiła to przez 18 miesięcy. Ona zwyczajnie musiała się nauczyć jak być mężczyzną. To nie jest coś, co da się zrobić jak pstryknięciem palcami. I ostatecznie zapłaciła za to wysoką cenę. Oczywiście tu też dochodzi problem tożsamości, postrzegania samej siebie i jej wyobrażenia o tym jak kobiety traktują mężczyzn i uświadomienie sobie ile tak naprawdę kobiety mają władzy jeśli chodzi o randkowanie i nadawanie tonu relacji. Jak sama przyznała, w pewnym momencie stała się przez to mizoginem. Najbardziej zaskoczona była jak bardzo odebrano nam prawo do okazywania emocji, czy jakiejkolwiek słabości. Nawet w obliczu śmierci ukochanych. A jednocześnie jak wielkie wsparcie faceci są w stanie sobie pokazać nie używając słów czy gestów (jak przytulanie), ale robiąc to innymi czynami. Dla niej to było przełomowe w zrozumieniu różnic pomiędzy płciami.

Kobieta i mężczyzna kompletnie inaczej funkcjonują, inaczej myślą, mają inne obowiązki. Wypełniamy inne funkcje zawodowe i społeczne.

Tu nie chodzi o to kto ma gorzej, a kto lepiej, tylko o zrozumienie tych różnic.

rossanka napisał/a:

I bardzo dobrze, ze istnieją. Wiele par naturalnym sposobem nigdy nie zaszłoby w ciąże. A że kosztuje - dlatego uważam, ze powinno być to refundowane na NFZ, bo nie ludzie mają rózną zasobność portfeli.

NIe, In Vito kliniki - nie są do leczenia bezpłodności czy niepłodności. Skąd Ci to przyszło do głowy?
Czasami żadno leczenie nie przyniesie efektu to nie cudotwórcy.
U mnie w dalszej rodzinie jest dziecko z In Vitro i całe szczęscie, że rodzice mieli taka możliwoośc, bo latami się już starali naturalnie i nic.

Wiesz gdyby były leki na bezpłodność i problemy z płodnością to takie kliniki nie miały by większego sensu, bo bez ich "pomocy" pary mogły by mieć dziecko.
Oczywiście byłby pewien procent gdzie takie kliniki były by potrzebne ale w większości te kliniki nie miały by sensu istnienia.

Tak te kliniki nie leczą ani bezpłodności ani nie leczą niczego. Ona umożliwiają za pomocą technologii aby kobieta zaszła w ciążę, ale nie jest to żadne leczenie a wspomagania zapłodnienia i tylko tyle.

.

Tak, tylko co jakby było odwrotnie i w czasie eksperymentu mężczyzna żył przez 18mcy jak kobieta? Ciekawe jakieby miał spostrzeżenia?

Nie takim małym.

rossanka napisał/a:

Nie takim małym.

Przeceniasz jego rolę. W większości wypadków jeśli do aktywności życiowej dodasz jeszcze trening fizyczny to testosteron będzie spadać, bo to za duże obciążenie psychofizyczne dla ciała. I to też mówię z własnego doświadczenia, bo mam testosteron na poziomie 80-ciolatka. A zdrowo się odżywiam, ćwiczę i tak dalej. Na razię z TRT się wstrzymuję, bo to prawdopodobnie też może być efektem depresji trwającej jakieś 25 lat. W każdym razie, pomimo obniżonych wyników z krwi, to kwestionariusz ADAM wypada bez zarzutu. Dlatego najpierw chcę podziałać w tę stronę i zobaczyć efekty za jakiś czas.

rossanka napisał/a:

Bo statystyka, to taka średnia, takie podsumowanie.

Statystyka to nie średnia.

Styl życia, a czynniki zewnętrzne to są dwie sprawy. Bo o ile nie chorujesz, to wszystko inne jest czynnikiem zewnętrznym - czyli zarówno to na co masz wpływ, jak styl życia, jak i to, na co wpływu nie masz jak zanieczyszczenie środowiska, stres, pogoda itp.

Ogólnie w ciążę trudno zajść. W idealnych warunkach i wytrysku w najkorzystniejszym terminie, to "tylko" 30% do 30 roku życia kobiety. Po 35 roku życia to już 12% i spada wręcz wykładniczo. Jak gdzieś kiedyś czytałem, takie realne (a nie idealnie wyliczone w warunkach laboratoryjnych) szanse na ciążę to tylko kilka procent tak czy siak.

Pod tym kątem mężczyźni są bardziej odporni na upływ czasu i jest wiele sposobów na podniesienie ilości ejakulatu i ruchliwości plemników. U kobiet za wiele się zrobić już nie da.

Dlatego obecna narracja kulturowa i negacja wartości związków i rodziny jest strzałem w kolano. Bo potem się te napalone 20stki budzą mając 35lat i są w dupie.

Jack Sparrow napisał/a:

Dlatego obecna narracja kulturowa i negacja wartości związków i rodziny jest strzałem w kolano. Bo potem się te napalone 20stki budzą mając 35lat i są w dupie.

Strzałem w kolano, to jest ignorowanie faktów i w związku z tym gadanie o tym, jak ciężko i strasznie jest po 30tce tworzyć rodzinę.
Zamiast tego lepiej przyjąć do wiadomości, że ludzie nie chcą wiązać się i pakować w pieluchy w swoich latach 20-tych, ale przekładają to na następną dekadę i dostosować do takiego stylu życia zaplecze. Tak zrobili np, Czesi. Przestali jojczyć, że coraz później rodzą się dzieci, ale stworzyli warunki 30-latkom takie, aby chcieli się rozmnażać.
Sama jestem teraz w ciąży, nawet kilka miesięcy szybciej niż planowaliśmy, wystarczyło, że raz sobie pofolgowaliśmy.to gdzie tu problemy z płodnością. Mam 30 lat. W ciąży są też aktualnie moja przyjaciółka, moja kuzynka i żona kuzyna. Wszyscy mniej więcej w tym wieku i bez najmniejszych problemów zaciążyli, a w dwóch przypadkach to jest kolejna ciąża.

rossanka napisał/a:

A jak ktoś nie chce, to tych dzieci mieć nie będzie.
Jeszcze nie słyszałam, aby ktoś chcial założyć rodzinę  mieć dzieci, ale przez propagandę tv, internetu i polityki stwierdził, że rodziny nie założy.

Oczywiście, że tak było i jest.
Po prostu w stosunku do wcześniejszych pokoleń ludzie odsuwają w czasie decyzję o założeniu rodziny i posiadaniu dzieci.
Jakby nie patrzeć, żyjemy dłużej, starzejemy się później. Wystarczy popatrzeć na zdjęcia kobiet 40-, 50-letnich kilka dekad temu i na dzisiejsze ich równolatki. Przecież to jest przepaść. Dzisiaj kobiety nawet menopauzę przechodzą kilka lat później niż ich rówieśniczki nie tak dawno temu.

Moim zdaniem chodzi o coś jeszcze. Kiedyś ludzie robili bardziej co wszyscy, wszyscy pracowali na etacie, mieli dzieci, jakiś to będzie. Coś takiego, jak naturalną koleją małżeństwa było dziecko, czy się chciało czy nie, bo wszyscy tak żyją. Potem zapytać się, kto gdyby miał wybór nigdy nie zdecydowalby się na dzieci? Wystarczy popytać pokolenia 70plus

[to gdzie tu problemy z płodnością.

ADzisiaj kobiety nawet menopauzę przechodzą kilka lat później niż ich rówieśniczki nie tak dawno temu.

Bo dane to dane a życie to życie.

Jack Sparrow napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

[to gdzie tu problemy z płodnością.

Po 30 roku życia szansa na zajście w ciążę wynosi około 20%, po 35 roku życia - ok. 12%, a po 40 roku życia - ok. 7%. Szansa na defekty genetyczne też rośnie wraz z wiekiem np u matek w wieku 20 lat ryzyko zespołu Downa u dziecka wynosi 1/1667; w wieku 30 lat 1/952; w wieku 35 lat 1/387; w wieku 40 lat 1/106; w wieku 45 lat 1/30; a u matek po 49 roku życia 1:11 urodzonych dzieci ma zespół Downa.

Biologii nie oszukasz. Bo to tak, jakby z pryzmatu osoby, która wygrała '6' w totka twierdzić, że wszyscy wygrywają.

Mnie po prostu śmieszy, jak ludzie probują udowodnić, że problemem zmniejszającej się liczby narodzin są problemy związane z płodnością, które to problemy wynikają z tego, że ludzie odsuwają decyzję o rozmnażaniu się o dekadę w stosunku do poprzednich pokoleń.
To może być jakiś marginalny problem, a problemy z płodnością części społeczeństwa były zawsze, także wtedy, gdy jeszcze tego nie badano. Dlatego bez sensu jest straszenie jak to sobie ktoś robi kuku, że zaraz po 20-tce nie pakuje się w pieluchy, bo na strachu jeszcze niczego fajnego się nie zbudowało. Ba! Wręcz, może mieć to efekt odwrotny od zamierzonego i część osób zaniecha rozmnażania się z powodu potencjalnych wad płodu, tym bardziej gdy w tym kraju każą rodzic kobietom niezdolne do przeżycia zniekształcone płody.
Bardziej adekwatne wydaje mi się zachęcanie ludzi do rozmnażania się po tej „strasznej” 30-tce. Bo problemem jest niechęć ludzi do posiadania dzieci z różnych powodów.

Bardziej adekwatne wydaje mi się zachęcanie ludzi do rozmnażania się po tej „strasznej” 30-tce. Bo problemem jest niechęć ludzi do posiadania dzieci z różnych powodów.

rossanka napisał/a:

Jak ktoś nie chce dzieci to nie chce i już. Nie namówisz go/jej bo niby jak?500zl? Wizja braku szklanki wody na starość? Grożeniem dps- em, czy niemożnością zajścia w ciaze po 30tce?
Jak ktoś nie chce, to te przykłady go nie zachęca.

I odwrotnie, gdy ktoś chce mieć dzieci,  jest zdrowy i ma z kim je mieć, a ten ktoś też chce dzieci, to nie pyta innych o zdanie, tylko ma te dzieci.

To nie są przykłady, które mają zachęcić. JA tylko wskazuje na konsekwencje.

To nie problem, że ktoś chce mieć dziecko. Problem tylko kiedy się na to decyduje i problem, że jednak ogromne gro ludzi zwyczajnie nie może, albo ma ogromne trudności. I to skala, o której się nikomu wcześniej nie śniło. Bo 'bycie zdrowym' nie wystarcza. Już sam wiek robi tu swoje.

rossanka napisał/a:

Piszemy o tych, co nie chcą dzieci. Jak ktoś nie chce, to nie chce I go nie zachęcisz.

Akurat nie jest to prawdą. Wystarczy stworzyć dogodne warunki ekonomiczno-środowiskowe i ludzie zaczną się rozmnażać. To jest uniwersalna prawda odnosząca się do wszystkiego, co żyje.

Przy dzisiejszym poziomie zanieczyszczenia środowiska (smog itp), negacji wartości posiadania rodziny, celebracji kariery jako najwyższego dobra i presji społecznej na sukces liczony miarą pieniądza i posiadania oraz przy obecnej patodeweloperce, to za chwile nikomu nie będzie się chciało mieć dzieci. Ale to nie będzie ich świadoma decyzja, choć mogą to sobie tak tłumaczyć.