Gdzie Ci mężczyźni? - Netkobiety.pl

Nie licz, że facet spełni wszystkie Twoje oczekiwania, ideałów nie ma.

Myślę, że rozwaliłaś dobry związek, skoro tak długo w nim byłaś, a jest mało prawdopodobne, że znajdziesz swój ideał, chociaż na początku może tak Ci się wydawać.

Do wysłuchiwania poszukaj sobie przyjaciółki i to takiej, która będzie Cię słuchała tylko dlatego, że masz dużo do powiedzenia... Choć też będzie ciężko.

To zmienia postać rzeczy, ja tylko chciałam podkreślić, zresztą sama się przekonałaś, że to co nam odpowiada na początku, a nawet przez kilka lat, nie oznacza, że tak będzie do końca życia i jeden dzień dłużej...

Dlatego bez akceptacji wad, które często wychodzą z czasem, nie da się stworzyć trwałego związku, ale na pewno trzeba się zgadzac co do priorytetów, nie da się wzajemnie spełniać wszystkich oczekiwań, bo one często się wzajemnie wykluczają, choć często jedna strona je spełnia... do czasu.

Tak realistycznie i na chłodno patrząc: zgadzam się z Wieką.
Mała szansa, że trafisz na ideał:
Czyli kogoś o podobnych poglądach i zainteresowaniach.
Z kim będzie dobra energia seksualną przez cały czas i kto nie będzie chciał dzieci.

Przykro mi, ale to nie będzie proste., ale powodzenia życzę.
Posiadanie dzieci lub nie: to jednak musi się zgadzać.
Ludzi na świecie wielu, czasami wystarczy akceptacją odmiennych światów, i związek przetrwa w milosci. Przeciezvparner nie musi być jedyną osobą do rozmowy o duchowości,  chociaż wspaniale gdy jest.
Ale i bez tego może być damsko męska energia między ludźmi.
Duchowe poszukiwania to także samotne poszukiwania.
Zaskoczyłaś mniejsze tym, że musicie lubić te same filmy wszystkie.
Niebwyobrazam sobie zmuszania faceta by oglądał że mną  Artystę czy Dumę i uprzedzenie" dlatego że muszę to z nim przeżyć 
Tak samo jak nie będę udawać, że nie znudziło mnie Breaking Bad, bo znudziło po 7 odcinkach..
Taka wolność wzajemna i prawo do znudzenia.
Ale też fajne odkrycie, gdy zainteresuje mnie książka czy film,  po które nie siegnęlabym sama.

A realne życie to dużo pospolitych spraw życiowych,  takich jak pieluszki i kaszki też.
Dlaczego będąc tak uduchowioną osobą, nie chciałaś otworzyć  drzwi do kompletnie odjechanej duchowej podrózy: nowy człowiek z Twojego ciała? Z ukochanym mężczyzną?
To jest przeżycie duchowo fizyczne Level hard bycie przewodnikiem  takiej duszy i ciała po świecie na początku drogi.
Z ciekawości pytam, nie odbieraj jako krytykę

Idealnie, idealnie wręcz pasuje mi tutaj ta przypowieść:

O DRZEWIE NA WZGÓRZU

Dostrzegło oko Zaratustry, że pewien młodzieniec unika go. Gdy któregoś wieczora szedł samotny po wzgórzach, okalających miasto, zwane „pstrą krową“, spostrzegł wśród tej wędrówki owego młodzieńca; siedział on wsparty o drzewo i znużonym wzrokiem spoglądał w dolinę. Zaratustra chwycił oburącz pień drzewny, o który wspierał się młodzieniec, i rzekł w te słowa:
„Choćbym wysiłkiem rąk obu wstrząsnąć zapragnął tem drzewem, nie zdołam przecie tego uczynić.
Lecz wiatr, którego nie dostrzegamy, dręczy je i przegina, jak zechce. Najnielitościwiej dręczą nas i uginają niewidzialne dłonie“.
I oto zerwał się młodzieniec spłoszony i rzekł: „Słyszę Zaratustrę, właśnie o nim myślałem“. Zaratustra odparł:
„I czemuż cię to przeraża? — Jednak człowieka dola jest, jak tego drzewa.
Im bardziej garnie się ku górze i ku jasności, tem gwałtowniej zapuszczają się jego korzenie w ziemię, w dół, w ciemnię, w głąb, — w zło!“
— Tak jest, w zło! — wykrzyknął młodzieniec. — Jakimże to cudem odkryłeś mą duszę?
Zaratustra uśmiechnął się i odparł: „Niejednej duszy nigdy się nie odkrywa, chyba że się ją wprzódy wymyśli“.
— Tak jest, w zło! — wykrzyknął młodzieniec po raz wtóry.
— Prawdę rzekłeś, Zaratustro. Nie domierzam ja sobie od czasu, gdy się ku wyżynom mam i nikt mi już nie dowierza, — czemuż to się dzieje?
Przeobrażam się zbyt szybko: moje dziś obala moje wczoraj. Przeskakuję często stopnie, wspinając się wzwyż; — tego mi żaden stopień nie wybacza.
Gdy na wyżynie jestem, samego siebie tylko znajduję. Nikt do mnie nie przemawia, mróz samotności dreszczem mnie przejmuje. I czegóż ja chcę na wyniósł ościach?
Moja wzgarda i tęsknota ma wzrastają równomiernie; im wyżej się wspinam, tembardziej gardzę tym, kto się wspina. I czegóż on chce na wyniosłościach?
Jakże ja się wstydzę wspinania i potykania swego! Jakże szydzę z swego gwałtownego zasapania! Jakże nienawidzę polotnych! O, jakżem umęczony na wyżynie!“
Tu zamilkł młodzieniec. A Zaratustra, spoglądając na drzewo, przy którem stali, rzekł temi słowy:
„To drzewo stoi samotnie na wzgórzu, wyrosło ono wysoko ponad głowami ludzi i zwierząt.
A gdyby mówić zapragnęło, nie miałoby wokół nikogo, ktoby je zrozumiał: tak wysoko wyrosło.
I oto czeka i wyczekuje, — nacóż ono czekać może? Chmur siedliska zbyt blisko zamieszkało: snadź pierwszego oczekuje ono gromu?“
Gdy Zaratustra te słowa wyrzekł, zawołał młodzieniec w gwałtownym wybuchu: „O tak, Zaratustro, prawdęś ty mi rzekł! Zaniku swego pożądałem, gdym ku wyżynom chęcią zmierzał, a tyś jest piorunem, którego wyczekiwałem! Spojrzyj, czemże ja jestem od czasu, gdyś się ty zjawił? Zawiść ku tobie zniweczyła mnie!“ — Tak oto powiedział młodzieniec i zapłakał gorzko. Zaratustra jednak objął go ramieniem i uwiódł ze sobą.
Czas jakiś szli tak społem, wreszcie Zaratustra rozpoczął w te słowa:
Serce mi rozdzierasz. Wymowniej niźli twe słowa wypowiedziały mi twe oczy całe twe niebezpieczeństwo.
Nie jesteś jeszcze wolny, ty szukasz dopiero wolności. Bezsennie czuwającym i nadczułym w nieustannej jawie uczyniło cię to poszukiwanie.
Ku wolnej garniesz się wyżynie, gwiazd łaknie twa dusza. Lecz i twe złe skłonności łakną również swobody.
Twe dzikie psy rwą się na swobodę; ujadają po twych piwnicach w ochocie szalonej, widząc jako twój duch burzy wszystkie więzienia.
Jeszcześ mi jest więźniem, co o wolności marzy: och, przebiegłą staje się dusza u tych więźni, lecz zarazem wykrętną i nikczemną.
Oczyścić winien się jeszcze wyzwolony duchem. Wiele z więzienia i zatęchłizny pozostało w nim jeszcze: oko jego czyste stać się winno.
O tak, znam ja niebezpieczeństwo twoje. Lecz na miłość moją i nadzieję zaklinam cię, bracie: nie porzucaj miłości i nadziei swej!
Szlachetnym czujesz się jeszcze, szlachetnym czują cię jeszcze i ci nawet, co głuchą niechęć i złe spojrzenia ślą za tobą. Wiedz, iż wszystkim stoi szlachetny na zawadzie.
Nawet i dobrym stoi szlachetny na zawadzie: a jeśli go nawet dobrym zową, to pragną go tem właśnie z drogi usunąć.
Rzecz nową pragnie tworzyć szlachetny i nową cnotę. Starego pragnie dobry i aby stare zachowane było.
Lecz nie to jest niebezpieczeństwem szlachetnego, iż się dobrym uczyni, lecz że się stanie zuchwalca, szydercą i burzycielem.
Och, znałem ja szlachetnych, co stracili swą najwyższą nadzieję. I oto spotwarzać poczęli wszystkie nadzieje.
I oto żyją czelnie w krótkich rozkoszach, i poza granicę dnia jednego nieomal że nie wyrzucają już swych zamierzeń.
„I duch jest rozpustą“. — wygłosili. W on czas połamali skrzydła duchowi swemu: i oto pełza wszędy i plugawi wszystko dogryzaniem.
Niegdyś marzyli, żeby zostać bohaterami: lubieżniki są to dzisiaj. Bohater jest dla nich grozą i utrapieniem.
Lecz na miłość i nadzieję moją zaklinam cię, bracie: nie wyrzucaj bohatera z swej duszy! Dzierż święcie swą najwyższą nadzieję! —

Tako rzecze Zaratustra, Fryderyk Nietzsche

Nie jesteś wyjątkiem, jeśli chodzi o decyzję o nie posiadaniu dzieci, więc ja to rozumiem, choć też to może się u Ciebie z czasem zmienić. Bo instynkt macierzyński ma swoje prawa.

Ale taki ideał o którym marzysz, chyba nie chodzi po ziemi

A ja myślę, że przy takim traktowaniu ludzi z góry, jak robisz nawet tutaj, to ciężko będzie Ci kogokolwiek znaleźć. Bo takich ludzi nikt nie lubi.
Gusta się zmieniają z czasem. Te muzyczne i filmowe też. Ciężko na kimś wywierać presję, że musi koniecznie lubić dokładnie to samo, co Ty i na dodatek że razem będziecie siedzieć i przeżywać duchowe orgazmy słuchając muzyki.
Powiedzialabym, żebyś zeszła na ziemię i popatrzyła na zwykłych ludzi, bo na ten moment próbujesz chodzić 5m nad wszystkimi.

Choćby przez napisanie do rozmówczyń "dziewczynki".
Ale to też wynika z tonu Twoich wypowiedzi. Więc tu bym się zastanowiła, jak jesteś odbierana przez ludzi.
Niezbyt interesuje mnie to, co przez te lata podczytywania forum wyciągnęłaś z moich wpisów, chociaż nawiązanie do tego też jest dla mnie dziwnym chwytem w rozmowie, w sumie nie wiadomo po co wspomnianym.
Dla mnie za dużo patosu w tym Twoim pisaniu. Za dużo tej duchowości. Z takimi ludźmi ciężko wytrzymać na codzień.

I faceci uciekają

A ja nie wiem dlaczego ale jakoś Lakszmi skojarzyła mi się z profesor Sybilla Trelawney z Harrego Pottera Ta od wróżbiarstwa i szklanej kuli
Bez urazy oczywiście - jak słysze o kimś mega uduchowionym to takie mam skojarzenie

"Facet jest prosty w budowie"
Ponoć jak budowa cepa
Nie wiem, kto to wymyślił, ale to raczej przenośnia.
Ale generalnie faceci uważają, że my kobiety, za dużo mówimy, a Ty Lakszmi chcesz, żeby facet Cię wysłuchiwał z zainteresowaniem bez końca, bo przecież Ty chcesz rozmawiać...

Są tacy dla których najważniejsze jest mówienie, a nie biorą pod uwagę, że ktoś nie chce tego słuchać.

Ale szkoda, że tak różnimy się od facetów, dla kobiet rozmowa jest dużo ważniejsza. Wspólne pasje też są ważne, bo wszystko przemija z czasem, jak sama zauważyłaś i nie ma o czym rozmawiać, tym bardziej jak nie ma dzieci.
Dlatego dobrze, że szukasz bratniej duszy, tylko jak znajdziesz, to zawsze coś może szwankować.

Ja tam lubię dużo mówić, ale i zawsze chętnie wysłucham, nie ma co generalizować

Loka: przepraszam że się wtrącę.

Lakszmi: To mnie zaskoczyłaś, bo ja w żadnym razie, i na żadnym etapie nie odebrałem loke, jako smutną osobę.
Na podstawie czego ty te wnioski wyciągałaś?
Nawet w najczarniejszym momencie swojego życia, nie podała sie temu smutkowi, znalazła w sobie nadzieje, i wyszła rzeczywistości na przeciw, i efektem tego jest SZCZĘŚCIE w postaci 2 dziecka.

Dzisiaj się zarejestrowałaś czyli jesteś nowa a że sobie czasem poczytasz nie ma nic wspólnego z byciem na forum.

Przecież to bzdura - znasz tylko wpisy i mogłaś sobie wyrobić jakieś zdanie ale nie możesz twierdzić że znasz a jeśli się mylę to słucham.

Długo i nie małżeństwo?

Żyliście w jakiejś ułudzie co do siebie że dopiero po 9 latach to zauważyliście?

...dlaczego na myśl przychodzą mi dwie myśli - że to zamiennik dzieci...oraz samotna starość...

Niczego nie odkryłaś. Zawsze na początku jest słowo. Widocznie słowa jakimi posługują się faceci Tobie nie pasują. Ale skąd pewność/myśl że to z nimi jest jakieś halo. Może to Ty masz zbyt wygórowane wymagania co do słownictwa?

Tutaj sama sobie odpowiedziałaś - Ciebie nie interesuje rozmowa poza tym co Ciebie interesuje. "Zwykła" rozmowa na "zwykłe" tematy Ciebie pewnie  nudzi. Dlatego uważasz że nie mają nic do powiedzenia.
W Polsce jest około 9 mln małżeństw, naprawdę myślisz że ludzie w małżeństwach...milczą, bo faceci nie mają nic o powiedzenia?

Może na tematy duchowe porozmawiaj z...duchownym?
Ale zdajesz sobie sprawę że tak ma duża część ludzkości? Nie tylko faceci w Polsce? Ba, tak samo mają kobiety w Polsce?
Nie wiem dlaczego tak duże jest parcie by z facetów robić kogoś innego niż są. A potem słyszymy że faceci to ciapy że zniewieścieli. I te pytania - gdzie ci mężczyźni prawdziwi tacy.

A kto nie lubi?

A kto wam zabroni? No chyba że musisz być z tą osobą w związku żeby był seks.

To po co ściemniasz że facet ma gadać? Potrzebujesz słuchacza a o takich łatwiej. Zwróć uwagę że nie napisałaś - chcę rozmawiać.

Tam gdzie zawsze. Tacy nadal są, nie ma z nimi problemu. Dlaczego uważasz że takich nie ma - bo nie spełnili Twoich wymagań?
A może problemem jest to że przez 9 lat byłaś z jednym facetem(może jedynym) i tak przywykłaś do jego sposobu bycia, jego słów że inne teraz Ci nie pasują?

Naprawdę myślisz że to ludzi wiąże? Jesteś tu od 3 lat i z historii jakie czytał wysnułaś taki wniosek?
Ja mam zupełnie inne zdanie.

A jak długo ma trwać ten projekt?
No i w jakim kraju?

A ja doszedłem do wniosku - skoro ani razu nie napisałaś o miłości o kochaniu i to Ty uduchowiona istoto - że siebie nie kochaliście i dlatego tak łatwo z siebie zrezygnowaliście. Przynajmniej z Twojej strony.

I tu jest prawdziwy powód rozstania. I dlatego pogoniłaś uduchowionego faceta a cała reszta to pierdamoty mające służyć wytłumaczeniu siebie  sobie i nam przy okazji.

Ponownie - Ty. Twoje wymagania. A jak facet nie lubi muzyki hinduskiej to do skreślenia?

Czyli skreślisz dobrego faceta jak nie będzie podzielał Twojego gustu muzycznego?
Upewniam się - uważasz siebie za wrażliwego człowieka?

Ale na pewno on tolerował Twoje wady - myślisz że ich nie masz?
Czy Ty nie byłaś pogrążona w swoich pasjach, książkach(których czytasz dużo), muzyce? Czy to również nie było powodem że mało spędzaliście ze sobą czasu? Tylko on w tym był winny? Potrzebowałaś 9 lat związku żeby zobaczyć że to nie to? Bo on się zmienił wciągu ostatniego roku? Nie, on zapragnął dzieci i wiedziałaś że będzie cisnął...
Podobno cenisz prawdę ale odnoszę wrażenie że nie jesteś szczera.

I tu brawo napisałaś prawdę - egoistka. I nadal go masz. A dzieci nie chcesz z wygody - oczywiście można użyć wielu słów - jak to zrobiłaś - ale to jest najbliższe prawdy.

Na pewien czas wypadłaś z obiegu - faceci zawsze interesowali się dziewczynami, tak było, jest...i mam nadzieje że będzie - ale chęć zaliczenia nie oznacza chęci budowania związku.
Generalnie kobiety nie mają problemu z zainteresowaniem ze strony facetów.

Ale nie możesz zaakceptować że facet nie podziela Twoich pasji?
Miałaś takiego faceta i się rozstaliście. Może należy zmienić podejście?
Może mniej tej duchowości a więcej realizmu?

Mam koleżankę, która ma trzech synów i trzy koty.  Uświadomię ją, że te koty to zamiennik kolejnej trójki dzieci.

A jeżeli chodzi o samotną starość - ogromna większość osób mieszkających w domach starców ma dzieci.

Życzę udanej starości.

A jakby był tylko dyrektorem regionalnym w polskiej firmie to  bys juz go nie chciała?

Szeptuchu, właśnie tak odbieram Lady Lokę. Oceniła mnie pierwsza nic o mnie nie wiedząc, a nie moją sytuację a dziwi się, że pozwoliłam sobie także wyrazić opinię na jej temat. Uważam, że jest smutną osobą bo ma wąski umysł, nie rozumie drugiego człowieka, nie jest otwarta, jest bardzo hermetyczna, jeśli coś jest poza jej rozumem to jest niewłaściwe. Tak ją właśnie odbieram. tak jak ona odebrała mnie jako wywyższającą. Zawsze ma dużo do powiedzenia jak przychodzi do pieniędzy, jest niezdrowo zacięta. Obie mamy prawo do swych ocen.

Maku. Twój komentarz jest bardzo w Twoim stylu Witaj. Nie zakupiłam tych kotów sama by rozważać, czy coś nimi wypełniam. Koty dostałam, że tak powiem w spadku po zmarłej mamie. Tata by je albo oddał, albo puścił na wieś, gdzie nie wiem czy by sobie poradziły. I tym sposobem na 53 metrach wylądowałam z czterema prawie seniorami całe szczęście są dobrego zdrowia. I tak o to zostałam samotną panną z kotami w oczach społeczeństwa I nie wiem co złego jest w świadomości siebie i niechęci do dzieci...

Pan od kawy się odezwał i zaprasza na kolejną Wstępnie umówiliśmy się na majówkę na mały wypad nad morze Interesuje mnie, ma dużo do powiedzenia, fajną męską energię...

A co zrobisz z kotami, gdy pojedziesz na majówkę?
Autorko, nie zgadzam się z Twoją ocena Loki. Zawsze z przyjemnością czytam jej komentarze i za każdym razem podziwiam ją za otwartość umysłu oraz umiejętność dostrzeżenia w poszczególnych wątkach kwestii dla innych niewidocznych.
Loka nie ma w zwyczaju pisać elaboratów, jednak jej uwagi zazwyczaj są trafne i w punkt. Czy jest smutna osobą?
No może nie jest jej teraz do śmiechu, bo siedzi w domu i czeka na poród, za sobą ma traumatyczne przeżycia.
Pamiętam jednak, że wcześniej zanim spadły na nią problemy tak ciężkiego kalibru potrafiła być bardzo wesoła, z pazurem.
Jeśli chodzi o moje wrażenia odnośnie Twojej osoby, to wydajesz mi się osobą bardzo zagubioną i bardzo pragniesz czymś się w życiu wyróżnić.
Nie ma w tym niczego złego, żeby nie było.
W wieku 21 lat rozpoczęłaś 9-letni związek, który jednak skończył się. Skończył się bez emocji, umierał przez lata, aż doszło do całkowitego rozstania.
Czuję, że mocno to przeżywasz, chociaż tak bardzo starasz się pokazać wszystkim, że ciągle super sobie radzisz.
Pytasz gdzie ci mężczyźni?
Autorko, mężczyźni podobnie, jak kobiety, bywają różni.
Jesteś jeszcze bardzo młoda osobą i odnoszę wrażenie, że nie za bardzo jeszcze wiesz, jak chciałabyś ułożyć sobie życie.
Moim zdaniem jesteś troszkę oderwana od rzeczywistości, chociaż Ty nie patrzysz na to w ten sposób, lecz uważasz, że jesteś wyjątkowa i tak niezwykła, że jeszcze się taki nie narodził, który by Tobie dogodził.
Proponuję, byś zeszła na ziemię i odstąpiła  od tego, co wyczytałas w różnych książkach, bo ciężko Ci będzie znaleźć kogoś do życia na co dzień.
Życie ma do do siebie, że daje nieźle popalić, a Ty wydajesz mi się osobą, która potrzebowałaby silnego wsparcia, kogoś pragmatycznego i konkretnego, a nie filozofa od siedmiu boleści dobrego w gadaniu, ale w czynach już niekoniecznie.

Na razie tyle, bo nie chce jechać po Tobie i dobijać Cię.
Do brzegu więc - zejdź troszkę na ziemię.

I tylko koty Ciebie ruszyły w moich wypowiedziach?
Świadoma osoba nie bujałaby się przez 9 lat z facetem którego na końcu spławiła bo on nagle zapragnął dzieci. Podejrzewam że te dzieci miały być...kiedyś i gdy to kiedyś nadeszło i zaczął cisnąć to nagle przestaliście do siebie pasować itd. itp.
I z Twoich wypowiedzi wynika ze Ty nie wiesz czy chcesz czy nie chcesz dzieci na pewno nie teraz ale może kiedy dojrzejesz albo ścieżki albo...
Świadoma siebie osoba tak nie postępuje.

Lakszmi, wydaje mi się, że Cię rozumiem i mam podobne potrzeby w związku. Również nie chcę mieć dzieci (jest to świadoma decyzja podyktowana potrzebami i światopoglądem) oraz wspólne zainteresowania są dla mnie priorytetem. Ja z kolei jestem ateistką i jest dla mnie ważne, żeby partner nie był związany z żadnym ugrupowaniem religijnym. Na co dzień uwielbiam spotykać ludzi o różnych poglądach i z zupełnie odmiennych światów niż mój - poznawać, dyskutować, wymieniać obserwacje - no ale w związku szukam porozumienia na tym najistotniejszym dla mnie poziomie i jest to dla mnie dużo ważniejsze niż seks, status materialny i cała reszta rzeczy, która stanowi priorytet dla sporej części społeczeństwa.

Btw nie odebrałam z twojej wypowiedzi, że potrzebujesz być identyczna z partnerem - odebrałam, że masz parę takich obszarów i poglądów, które muszą się zgadzać, żebyś czuła z drugą osobą głębokie porozumienie. Że są rzeczy w których możecie się różnić, ale jest parę (też dotyczących gustu estetycznego) w których potrzebujesz tego podobieństwa. Mam nadzieję, że dobrze zrozumiałam, jeśli nie to mnie popraw;)

I teraz problem polega na tym, że faktycznie jesteśmy w mniejszości (tzn. dosyć wąska grupa spełnia warunki wejściowe na wstępie;), więc siłą rzeczy trudniej natrafić na osobę, która będzie nam odpowiadać. Już po tym, jak zostałaś odebrana na forum, za opisanie swoich potrzeb, widać na ile jest to mniejszościowe podejście.  Mam nadzieję, że nikt tego nie odbierze jako wywyższanie, bo nie katergoryzuję żadnej z grup po prostu musimy rozumieć swoją różnorodność - jedna osoba spełnia się w płodzeniu potomstwa, a inna w rozmowach o filozofii - myślę, że jest zupełnie w porządku szukać drugiej osoby, która te nasze potrzeby zaspokoi. I gdyby na przykład chęć posiadania dziecka była w olbrzymiej mniejszości w społeczeńśtwie, to nie byłby to powód, żeby ktoś miał rezygnować z poszukiwania partnera, pod kątem spełnienia tak ważnej potrzeby.

Ale mniejszy wybór nie oznacza, że w końcu się nie natrafi na tę właściwą i takiego podejścia należy się trzymać:)

Nie zgodzę się za to całkowicie z tezą, że jest jakiś problem z chęcią i potrzebą rozmowy u mężczyzn. To znaczy rozumiem, że możesz mieć takie doświadczenia, ale być może one wynikają z tego, że szukasz partnerów w nie tych środowiskach co trzeba?
No bo tak - z jednej strony chcesz kogoś, kto podziela twoje zainteresowania, a z drugiej spotykasz się z inżynierem, który jest z zupełnie innej branży niż ty. Może byłoby ci łatwiej szukać partnera jednak w środowiskach z „bańki” jogowo-spirytualistycznej?

Co do dziwnych tez o „prostej konstrukcji mężczyzn” to przypomnę, że zarówno rynek sztuki, jak i dorobek filozoficzny to strefy baaardzo zdominowane przez płeć męską, więc chyba jednak całkiem sporo musi być tych facetów, co to są cholernie skomplikowani i uwielbiają dywagować o „babskich” zinteresowaniach;)

Bardzo mądrze to wszytko ujęłaś, jesteśmy różni, a w większości mamy tendencje do mierzenia swoją miarą i oceniania negatywnie, nawet z wypunktowaniem

Ulle, doprecyzuję, urodziłam 2 miesiące temu skrajnego wcześniaka, więc kolejne przeżycia doszły

Koniec offtopu

Oj Ela chyba bardzo mocno sobie dopisałaś - gdzie ona napisała że uważa swoją rodzinę za patologiczną?
Napisała

Wskazała to co według niej nie zadziałało.
Autorko uważasz że pochodzisz z patologicznej rodziny?
I drugie pytanie a jak ma się rodzeństwo - samotni, brak, dzieci, nie masz z nimi więzi - jak to u nich wygląda?

9 lat dojrzewać do zerwania związku? Ona taka uduchowiona, świadoma...9 lat? Mi wychodzi że facet ją przycisnął w sprawie dzieci i się sypło.
I zobacz jak ona pisze na temat dzieci, raz że nie chce a następnie, że się wacha. I ona siebie uważa za świadomą? strasznie się gryzie.
Co do reszty - żeby tylko nie straciła kolejnych 9 lat w trwaniu z nie tym facetem.

Temu się akurat nie dziwię.
maku2 całkiem dobrze opisał.

Będziesz dla kilku fajną zabawką.

Ale to nie jest problem, żeby rozmawiać o różnych rzeczach. Mój mąż interesuje się polityką. Ja nie. Ale wysłucham, jak lapie słowotok. On mój też wysłucha. Właśnie jak są kwestie, w których się zgadzamy, to jest problem, bo przy tej samej opinii nie ma pola do rozmowy i dyskusji tylko wszystko się zamyka w słowie "wiem".

Jesteś na poziomie mentalnym 23-24 latki.
Przez ostatnie 9 lat prawie się nie rozwinęłaś.

Co do: Może byłoby ci łatwiej szukać partnera jednak w środowiskach z „bańki” jogowo-spirytualistycznej?, to myślę, że dwa takie wolne ptaki to przepis na duże życiowe problemy.

Maku, uważam, że w moim domu była patologia. Tata był i wciąż jest alkoholikiem, ciągle zmieniał pracę bo go wyrzucali, ciągle brakowało pieniędzy, były awantury jak pił. Jak nie pił, był przekochany. Gotował obiady, zabierał nas na spacery. Ale to była rzadkość. Zazwyczaj albo pił, albo był na kacu. Cały dom ciągnęła mama. Miała jedną pracę, po pracy drugą by wiązać koniec z końcem. Mamy w naszym życiu było bardzo mało, byliśmy pozostawieni sami sobie, chowaliśmy się sami. Ale nie mam żalu do mamy. Jak zachorowała na raka to tata trochę przestał pić, pomagał. Ale jak zmarła to wrócił do nałogu. Ma tak, że pije ciągiem po kilka tygodni, potem kilka miesięcy jest trzeźwy, ogarnia się, ale potem znowu wszystko wraca... odwiedzam go, już nie namawiam na terapię bo mówi, że to dla oszołomów. Co do mojego rodzeństwa, mam dwóch braci. Starszy jest elektrykiem i pracuje w Holandii, ściągnął tam młodszego brata i już oboje od lat tam mieszkają. Nie utrzymywali praktycznie kontaktu z rodzicami, dopiero jak mama zachorowała to zjechali z 2 razy, no i na pogrzeb. Mam też siostrę, jako jedyna ma rodzinę, ale mieszka daleko więc nie wiem jak jej się układa. Ma dwoje dzieci, pracuje w banku, ma męża. Czasem rozmawiamy przez telefon, widujemy się tylko w święta. Uważam, że płodzenie dzieci nie mając żadnego zaplecza, zasobów, zabezpieczenia i pieniędzy do pierwszego to patologia.

Farmer nie uważam, że mogę być zabawką. Nie postępuję tak, by dać się skrzywdzić i oszukać. Jak przy moim panu inżynierze jesteśmy to on szuka związku. Rozwiódł się 3 lata temu, ma 12letniego syna. Spędzają każdy weekend razem, dlatego kawki wypadają w tygodniu. Z żoną był od 20 roku życia, także również wszedł młodo w związek. Rozstali się przez ciągłe kłótnie i niezgodność charakteru. Po rozwodzie był w jednej relacji, ale kiedy motylki opadły zrozumieli, że do siebie nie pasują. Twierdzi, że nie szuka zabawy, układów, że chciałby sobie jeszcze z kimś ułożyć życie.

Trochę jest tak jak pisze Magdalena. Może uciekłam, i wciąż uciekam....

I teraz konkret. Takie zachowanie jest patologiczne.

Czyli ogromna cześć społeczeństwa to patologia.
Ba, całe społeczeństwo czasów PRL-u było patologią. Okres pierwszych 15 lat III RP to patologia. Ba, sam jestem tą patologią...jak to powiedzieć żonie?

Haha, muszę przyznać Lakszmi, że szybka jesteś. W 24 godziny z problemu „gdzie ci mężczyźni?” Przeszłaś do fazy zatroskania o to jak wypadniesz przed konkretnym facetem.

To przejście jest dosyć zastanawiające i stawia pytania odnośnie twojej impulsywności, stabilności i dojrzałości.

Zaczynam się też zastanawiać, czy sama nie masz jednak problemów w kwestii umiejętność rozmowy, to znaczy twoje pytanie nasuwa takie wątpliwości. Jeżeli nie jesteś gotowa na seks albo masz obawy co do celu zaproszenia, to najlepszym wyjściem jest rozmowa z tym, który cię zaprosił.

Chyba te parę dni wolnego źle na mnie działają Cieszę się, że rozbawiłam. Twój post także mnie rozbawił, tak pozytywnie Zakładając temat faktycznie byłam w innym stanie emocjonalnym, trochę zdołowana, zastanawiająca się czy Pan się jeszcze odezwie. Od czasu rozstania spotkałam się chyba z dziesięcioma mężczyznami i na kawach się kończyło. Żaden nie urzekł, nie zaskoczył, nie zaintrygował. Z tym panem jest faktycznie inaczej. Imponuje mi... Chyba za bardzo przeżywam ten temat ze względu na zbyt dużą ilość czasu... Masz rację, najlepszym wyjściem są nie gierki, a szczera rozmowa. Przecież Pan wie, że jestem po jednym długim związku, on po dwóch... możliwe, że sam się zastanawia jak to odebrałam i co przez to zrozumiałam. Masz rację... pójdę i jak miałoby do czego dojść, to poinformuję, że nie jestem gotowa

Olać to, ci On sobie pomyśli.
Nie czujesz się swobodnie z zaproszeniem do domu? Powiedz ze wolisz kino, teatr, wspinaczkę, cokolwiek.
Cwaniak:)

Pomyliłam wątki.

Elu, dlaczego uważasz, że cwaniak?

JedynyRealisto, witaj. Ciebie z forum nie kojarzę, miło poznać. Trochę nie rozumiem twojego pytania o wady... oczywiście, że je mam. Całe mnóstwo zapewne, jak każdy. Przedstawiłam się w taki, a nie inny sposób, bo napisałam to co dla mnie kluczowe. Praca to moja pasja dlatego ją nakreśliłam, Indie to dla mnie drugi dom. Koty kocham, i nie jestem takim lekkim duchem jak tu się wszystkim wydaje, bo za mieszkanie spłacam kredyt... Zauważyłam, że panowie na randkach pytali, czy mieszkanie jest moje. Wydawało mi się, że to istotne.

Nie wiem co mężczyźni twierdzą o kobietach, czy jest z nimi o czym rozmawiać czy nie. Może źle zrobiłam generalizując pod wpływem pewnych emocji Potraktujmy to jednostkowo- ciężko spotkać człowieka, z którym byłoby o czym rozmawiać. Myślisz, że teraz lepiej?

Nie umniejszam zainteresowaniom typu sport, samochody. Nie przeszkadzałoby mi, gdyby Pan takowe miał. Może czegoś bym się nauczyła, rozwinęła...

JedynyRealisto, masz bardzo ciekawe zainteresowania. Zamęczasz ludzi? uśmiecham się pod nosem bo i mnie się zdarza moim gadulstwem... Jak już zdążyłeś zapewne wyczytać, spotykam się z Panem o technicznym umyśle, kto wie, może przyjdzie mi wysłuchiwać o technicznych sprawach i coś to we mnie obudzi...