Związek pod znakiem zapytania - Netkobiety.pl

Ale On nie chciał, na początku mówił ze jak mam możliwość to żebym kupowała. Ja chciałam się dogadać jakoś z nim, ale chyba wystraszył się ze go ktoś oszuka dlatego każą mi kupować samej…? A ja skoro byłam w zwiazku w tym czasie myślałam ze coś razem zrobimy, stworzymy i tyle czekałam ze i rodzice zmienili zdanie. Czuje się okropnie.

Tak przerabiałam, bo od tamtej pory nic się nie zmieniło oprócz tego ze facet oskarża mnie coraz częściej i wypomina ze to wyglada brzydko ze strony mojej rodziny ze on mi dał wszystko (w sensie mieszkanie u siebie) a ja nic nie robiłam żeby coś zmienić. Wtedy nie chciał  rozmawiać o niczym wspólnym a teraz odwraca kota ogonem, ze jak miał coś chcieć ze mną skoro ja nic nie mam. Ze mieszkam u niego na jego koszt, ze jego rodzice sie dokładają do jego mieszkania a ja sobie mieszkam i od moich nic nie dostałam.

No i moi rodzice chcieli by jakoś wyjść z tej sytuacji, proponowali wspólna rozmowę ale mój facet nie chęć się zgodzić. Powiedział ze o ewnetualnych planach będzie rozmawiał tylko ze mną a nie z osobami trzecimi. Ze ja powinnam coś dostac od swoich rodziców tak jak to było u niego. Facet widzi to tak ze w mojej rodzinie coś jest nie tak skoro „zadbali o moja siostrę” a ja nic nie dostałam, ma żal ze tak jakby skoro mieszkam u niego to już od niego mam wszystko dostawać, ze moi rodzice maja mnie z głowy.

On uważa ze to wina moich rodziców, ze mnie wyrolowali ze nie mam nic. I niby on nic od nikogo nie chce żadnych majątków, żadnych wspólnych majątków ze niby martwi się o mnie o mój los. Ze rodzice powinni online zadbać. A mam wrażenie ze jednak przeszkadza mu osoba która nic nie ma, ze to jakiś dla niego wstyd nie wiem, tak to odbieram. Wypomniał mi raz ze ten związek nie wniósł w jego życie nic przez tyle lat ze zmarnowałam mu życie, ze ja nic nie zrobiłam itp. Strasznie mi się przykro zrobiło, bo każdy popełnia błędy ale żeby aż tak komuś powiedzieć. Nie wiem co mam robić, boje się ze to się rozpadnie. On mi mówi w rozmowie jakiejś „ze lepiej już nie będzie” jakieś takie hasła a ja to odbieram jako coś co itak skazuje ten związek na porażkę?? Nie wiem co mam myśleć i co robić…

To ciekawe, że masz problem z określeniem czy masz brata czy siostrę. A moze Twoi rodzice postawili dwa domu za kasę, która nie wystarcztłaby na jedno mieszkanie?

Zachowujecie się oboje jak nastoletnie szczeniaki. Nieodcięta pępowina, zero odpowiedzialności za swoje życie, najlepiej zwalić na rodziców, że nie dali, a mieli dać.

Obydwoje jesteście jak dzieci. Zamiast brac odpowiedzialność za własne życie, to czekacie, aż rodzice dadzą. I nie odpuściłaś, skoro piszesz, że rodzice dadzą.

Rodzice nie są od tego, żeby sponsorować mieszkania dorosłym dzieciom.
A facet bardzo dobrze zrobił, że nie kupił mieszkania razem z Tobą. To najdurniejszy pomysł świata, żeby kupować mieszkanie i brać wspólny kredyt przed ślubem. U Was ślubu nie będzie nigdy, więc tym bardziej bez sensu się wikłać w coś takiego.

Nie wymuszałaś, ale sama masz ból, że Ci powinni coś dać. A nie myślałaś, żeby samej zarobić?

Znać znasz, sporo osób tak bierze kredyty, a to najgłupsze, co można zrobić.

Co zrobić, żeby nie toczyć walk? Dorosnąć i wziąć życie w swoje ręce zamiast oczekiwać, że rodzice dadzą.

Kazać jemu też dorosnąć i przestać wisieć na rodzicach.

To jest tak ze ciagle w budowie. Rodzice własnym sumptem. I nie wiadomo czy ona w ogóle tam będzie mieszkać, jej mąż nie chce. To jest tak ze rodzice postanowili pobudować nam domu na przyszłość skoro tutaj się nie potrafiliśmy dogadać.

To zmienia postać rzeczy. Czyli wygląda na to, że rodzice mieli jakąś wolną gotówkę i chcieli ją przekazać córkom, żeby było im łatwiej. Jednak nie widząc zaangażowania/pomysłu na zagospodarowanie tej kwoty od żadnej z córek, postanowili zacząć budowę drugiego domu, żeby po ich śmierci każda miała po jednym domu. Jakaś logika w tym jest.
Weź życie w swoje ręce, podnieś kwalifikacje, zacznij więcej zarabiać, to partner przestanie Ci dogryzać.

Może nie powiedział dosłownie tak jak tutaj napisałam, ale ja tak te jego wyrzuty zinterpretowałam. Tak czy siak przykre. Bo ogólnie jest dobrze między nami a na tym polu jest zgrzyt i nie to ze cały czas się o to kłócimy, ale jego czasem tak najdzie i wyrzuca z siebie to co myśli. Nie umiem tak po prostu olać zwiazku zwlaszcza ze długo razem jesteśmy już i zamiast cieszyć się życiem to ten temat ciagle gdzieś powraca, a czasu już nie cofnę i tkwienie w zadarzeniach z przeszłości nie ma sensu Ja bym chciała coś naprawić ale druga strona musi tez mieć taka wolę. A jak wyżej napisała Wieka, co do moich wad to tutaj wręcz przeciwnie, On uważa ze mam cudowny charakter, No chyba ze ściemnia.

Zastanawiam się nad tym, jak można być i żyć pod jednym dachem z człowiekiem, który od lat oskarża "partnerkę" o oszustwo, naciąganie, który twierdzi, że ona żyje na jego koszt (kiedyś taka osoba zwana była utrzymanką, kokotą, kurtyzaną), że zmarnowała mu życie, it.d.. Co trzeba ze sobą zrobić, by tkwić w tym układzie? Gdzie się podział, jeśli w ogóle kiedyś istniał, szacunek do siebie, poczucie godności?
Standardowe zapewnienie o miłości jako przyczynie takiego życia nie przekonują mnie.

Charakter to możesz mieć za cudowny, też niedobrze, może go irytować Twoja niezaradność, niezdecydowanie itp.

Jak i co byś chciała naprawić, masz jakiś plan?
Bo tego nie widać...

Czyli ogólny wniosek taki, że wina leży po mojej stronie. Wyrok został tutaj wydany.

Wina?
Hmmm... . To nie sprawa winy. To Ty zdecydowałaś o tym, by być z człowiekiem, który ani Cię kocha, ani szanuje, a który uważa, że zmarnowałaś mu zycie i oszukałaś.

Wyrok?
Kpisz czy o drogę pytasz?

Ale ja nigdzie nie napisałam ze facet ma mi dawać za darmo czy przepisywać swoje mieszkanie. Na początku była  taka propozycja ale nie chciał, później ze może coś wspólnie ale tu już rodzice zmienili zdanie o wsparciu. Ja mam jakieś oszczędności jeszcze może rodzice by wsparli gdybym z nimi pogadała i moja propozycja była aby coś kupić razem większego albo jego mieszkanie na pół, ale on nie chce bo dla niego jak rozumiem to i tak nie pokryje juz tego kosztu który on wniósł w swoje mieszkanie. Ja nie chce od Niego nic za darmo. Ja go poniekąd rozumiem ze w tej całej sytuacji juz nie chce nic wspólnego, ale moze sobie mieć to swoje mieszkanie, ja tylko potrzebuje spokoju żeby ie wracać ciagle do tego. To on zaczyna ciagle ze jak to Jego rodzice wspieraja a ja sobie mieszkam. Tylko ja nie jestem tu za darmo, dokładam sie tyle na ile sie umówiliśmy.

I od początku mógł się nie godzić na wspólne mieszkanie skoro go boli. Ale jak mi powiedział, „nie wiedział ze ktoś go tak wyroluje”

I od początku mógł się nie godzić na wspólne mieszkanie skoro go boli. Ale jak mi powiedział, „nie wiedział ze ktoś go tak wyroluje”

A mało tego uważa ze rodzina mnie tez wyroluje i nie będę miała nic i żebym myślała o sobie i pilnowała swoich interesów. I jeśli nawet kiedyś będę miała ten dom to nic nie chce mieć z tym wspólnego. A nikt tu nikogo nie chciał wyrolować po prostu tak wyszło, a on to odebrał jako oszustwo ze strony mojej rodziny. A ja mimo ze jaki tam mam żal do rodziców to nie mogę znieść takich oskarżeń w ich kierunku.

Burak jak nic.
Autorko, jemu nie chodzi o Ciebie.
Jemu chodzi tylko i wyłącznie o niego samego. To on poczuł się oszukany i czuje się jak frajer, bo na coś innego liczył a dostał figę z makiem
On po prostu nie lubi Twoich rodziców ani Twojej rodziny, więc znalazł kij, którym co jakiś czas Cie okłada.
Chce, żebyś czuła się winna i gorsza od niego oraz, żebyś myślała, że bez niego zginelabys marnie, szczególnie mając takich beznadziejnych rodziców, rodziców oszustów, którzy umyślili sobie, jakby tu skrzywdzić i okraść własną córkę.
Widzisz ten absurd?

Autorko, on Ciebie całkiem świadomie obraża i ubliża Ci oraz Twojej rodzinie.
Czujesz to, ale nie potrafisz nazwać po imieniu.
Jeśli dalej będziesz pozwalała mu ubliżać Tobie i Twojej rodzinie, to źle się to skończy. Postaw granicę i powiedz gościowi wprost, że nie wierzysz w to, iż on nie rozumie o co chodzi, że obraża Cię notorycznie i ubliża Twoim rodzicom i że jeśli jeszcze raz zrobi coś takiego Ty zakonczysz te farsę oraz, że oczekujesz przeprosin.
Zrob tak, bo buraczany wchodzi Ci na głowę.
Jeśli nie przeprosi Cię i dalej będzie jeździł po Twoich rodzicach stan za swoim slowem i po prostu zostaw go.
Powiedz mu, żeby się udławił swoim mieszkaniem, że nie potrzebujesz jego łaski.
Nie bądź ciapa, po której byle kto może jezdzic jak po burej suce.

Tak dokładnie, mocno napisane i o mnie samej ale to prawda,  pozwoliłam po siebie jechać na tyle, że w końcu sama zaczęłam wierzyć w to że rodzina chce mnie oszukać. A jak moi rodzice chcieli porozmawiać z nim i ze mną ( chcieli mimo tego co się stało, jakoś inaczej rozwiązać sprawę żeby nikt nie poczuł się pokrzywdzony itp. ) to powiedział ze nie będzie z nikim rozmawiał, wiec kto tu jest nie wporzadku ?? A wyczul ze ja jestem za dobra, za słaba i pozwala sobie mnie tak gnębić tym psychicznie. On nie rozumie o co chodzi dlaczego tak się stało tylko ułożył sobie w głowie swoj scenariusz i tego się usilnie trzyma nie wiedzieć czemu., czasem myśle ze może w taki sposób próbuje się mnie pozbyć? Ze może w końcu mnie złamie i sobie pójdę??

Nie masz na co czekać, bo on nie zmieni swojego nastawienia, tylko odejść, wtedy się przekonasz do końca na czym mu zależy.

Też jestem Ciekaw Autorko po ile macie lat.

A to zdanie (patrząc nawet przez pryzmat mojego przypadku) to bym sobie wydrukował i powiesił na ścianie

Pogrubiłem fragment wypowiedzi Violette bo to też jest bardzo istotne - nie zawsze obie strony wnoszą to samo do związku - pranie, gotowanie, sprzątanie, ogólne zaangażowanie w dbanie o czyjąś własność jest tak samo ważne i niewiele mniej warte niż ta własność. Można mieś piękny dom, ogród ale brak opieki drugiej osoby może dopuścić te dobra do ruiny.

Czytając post autorki mam te same pytania, co część z Was - jak to jest, że ich oferta była "za słaba na mieszkanie" (skoro musiałbyś dobierać kredyt), ale już wystarczająca na budowę domu, gdzie budowa chyba kosztuje znacznie więcej...
Ale to i tak po ptokach..

A faceta to bym zapytał wprost - czy jemu zależy na Tobie jako osobie, czy jest Wam tak codziennie źle, że się musi co chwila dopieprzać do kwestii tego co było i czy on jest taki dumy z siebie, że mu rodzice dali. To niech sprzeda to mieszkanie, odda kasę rodzicom i razem spróbujecie coś kupić "za własne" jak taki chojrak...

Przepraszam za błędy w tekście.

Raczej o wspólnym m już nie ma mowy. On się „obraził” ze mi dał wszystko co ma od siebie a z mojej strony nic wiec nie będziemy mieć nic wspólnego (w sensie majątkowym) chyba ze zdąży sie jakiś cud. Mi nie ukrywa przeszkadza to bo nie mam poczucia bezpieczeństwa, jestem z kimś a jakby osobno i jestem zła ze to tak wszystko sie potoczyło bo poza ta sprawą zawsze było w porządku między nami. Przeszkadza mi to tez dlatego ze będą w zwiazku chcialabym aby było w miarę po równo, w sensie wkładu w związek, bo ja tez nie uważam ze tylko jedno powinno dawać ale to już kwestia tego ze facet jakoś nie może przyjąć do wiadomości ze mój wkład mógłby być mniejszy, nie może znieść ze tam sie buduje dom a ja mu „dołożę jakieś grosze”. Ehhh nie chcialabym aby to był powód rozstania ale czuje ze sytuacja z tego powodu jest napięta.

Jest z tych co chciała by naprawiać ale wiem ze tak jak napisał ktoś wyżej „do ranga trzeba dwojga”. No i myśl ze nie mam gdzie pójść, będę musiała wrócić do rodziców i już nie będę miała szans na „ułożenie” sobie żucia.

w końcu ktoś napisał prawdę!
z moich obserwacji to co druga osoba która tu przychodzi i płacze ze jestem po 30 i nie mam nikogo powinna się już do trumny położyć, bo 30 lat to przecież koniec życia tyle finito. Nie znalazłam chłopa do 30 wiec życie się kończy.
za 10 lat zrozumieją ze życie dopiero się tak naprawdę zaczęło

Pewnie macie mnie za psychiczna osobę, ale tutaj przedstawiał  tylko wycinek codzienności i proszę nie oceniajcie źle, naprawdę jest to dla mnie trudna sytuacja z której nie wiem jak wybrnąć.
Jeszcze nurtuje mnie kwestia tego która strona ma więcej racji, czy rodzice dobrze zrobili czy mój facet. Czy moi rodzice to sknery i mnie zostawia bez niczego czy facet to materialista i nie liczy się z moimi uczuciami?

Długo jesteście ze sobą pojęcie względne ile lat?

Obydwoje jesteście mentalnie dzieciakami na poziomie podstawówki. I Ty i Twój facet.

Rodzice nie mają w obowiązku finansowania Waszego życia i zabezpieczania Waszej przyszłości.