Mężczyzna pod 40 czy faktycznie bez szans na miłość? - Netkobiety.pl

Rakastanielo, bardzo mi przykro, że tak masz.
Ale to nie koniec świata, tylko niestety musisz włożyć trochę wysiłku  w te relacje,  może więcej niż inni.
Ćwicz się na co dzień w tzw Small talk, o glupotach, o niczym.
Nie każda  czy każdy zareaguje, tak jak sobie to wyobrażasz, ale daj im do tego prawo.
Ludzie mają swoje głowy  i swoje w nich problemy i lęki, więc niekoniecznie ich reakcję musisz wziąć do siebie personalnie.
Co któraś osobą zareaguje pozytywnie,  a takich feedbacków potrzebujesz.
Terapia też by mogła być przydatna,  wiele osób korzysta z takiej, by właśnie przełamać społeczne lęki.
Nie wiem ile masz lat i ile zarabiasz,  ale może warto zadbać o swój wygląd,  wizerunek  również z tej strony, każdy ma prawo do indywidualności, ale taki jest świat, że ludzie patrzą na takie wizualne aspekty..
Nie od razu Kraków zbudowano.

Nie. Ja chcę zdobyć doświadczenie i nie boję się. Ale czego bym nie próbował, to i tak nic nie przynosi efektu, bo kobiety nie są zainteresowane jakąkolwiek relacją ze mną. Cały czas próbuję, zagaduję, ale nic z tego nie wynika.

Koleżanki z pracy nie widzą żadnego problemu. Na siostrę i kuzynkę w tej kwestii nie mam co liczyć. Nie boję się kobiet i nie mam problemu, by zagadać, problemem jest otrzymanie choćby odrobiny zainteresowania z drugiej strony. Niekoniecznie związkiem, bo rozumiem, że mogę się podobać, ale one nie chcą żadnej, nawet koleżeńskiej znajomości. To wy ciągle piszecie o tym samym, bo nie rozumiecie, w czym tkwi problem, mimo że cały czas, najprościej jak się da, to opisuję. Chcę zdobyć doświadczenie, cały czas próbuję, ale kobiety cały czas nie są zainteresowane nawet rozmową ze mną.

Hoho, odważny ;P No to dajesz na priv. Tylko bez elaboratów, ściany tekstu nikt nie czyta. Zagadaj jak do rówieśniczki.

Specjalnie w oddzielnym oknie, bo ściany tekstu faktycznie źle się czyta, tym bardziej, że właściwie dopisuję, więc musiałabym użyć edycji.

Brawo, a potem poprosimy o jakąś informację zwrotną, dzięki której i nam będzie łatwiej. O ile oczywiście nie poczujesz, że to narusza jakieś zasady etyki czy cokolwiek, z czym któreś z Was mogłoby poczuć się niekomfortowo.

Nieprawda. Nic nie musi odbywać się kosztem reszty. No chyba, że mamy na myśli spotkanie w trzy czy cztery osoby, wtedy faktycznie może wyjść niezręcznie. Jeśli jednak spotkanie odbywa się w większym towarzystwie, to robiąc to taktownie (z naciskiem na: taktownie) nie narusza się żadnych zasad.

No właśnie nie. Człowiek, który nie ma problemu z ciekawym rozpoczęciem rozmowy ani jej równie ciekawą kontynuacją, nie ma też problemu z nawiązywaniem relacji. Ty twierdzisz, że nie masz problemu ani z jednym, ani z drugim, a jednak masz tylko małą garstkę znajomych, których trzymasz się kurczowo, bojąc się, że jak ich stracisz, to nowi mogą się nie pojawić, bo dla nikogo nie jesteś wystarczająco interesujący, by w ogóle dał Ci szansę do rozpoczęcia czegokolwiek. Twoim zdaniem to jest spójne? Bo mi tutaj zgrzyta i to mocno.

Może niech ktoś jeszcze się wypowie, bo może faktycznie to ze mną i moim zrozumieniem tematu coś jest nie tak. Zapewniam, że przyjmę z pokorą i na pewno się nie pogniewam.

No to jeszcze raz. Zagadanie nie stanowi dla mnie problemu, jednakże zazwyczaj nie otrzymuję odpowiedzi. Jeśli już ktoś ze mną porozmawia (zazwyczaj przypadkiem lub jeśli znajomość została nawiązana przez internet), to wtedy okazuje się, że jestem ciekawym rozmówcą. Znajomi internetowi mieszkają jednak dość daleko, więc regularne spotkania nie wchodzą w grę. Wyjątkiem jest jedna grupa znajomych (również poznana przez internet), z którą od niedawna regularnie się widuję (przy czym liczba osób jest różna i nie zawsze są to te same osoby). W tej grupie raczej nie odważyłbym się nikogo podrywać, bo odnoszę wrażenie, że nie byłoby to mile widziane (choć nie wykluczam, że inna grupa mogłaby mieć inne podejście), więc nie chcę ryzykować, że popsuję atmosferę i grupa ta nie będzie chciała się ze mną spotykać, bo nikogo innego w swojej okolicy nie mam.

Zagadaj, jak do rówieśniczki... Przecież to zależy od sytuacji i dziewczyny. Nie ma jednego uniwersalnego sposobu na zagadanie.

Olinko masz rację, przekaz jest niespójny.
Ale równocześnie można zauważyć u kolegi rakastankielia jedną rzecz - jeżeli tylko nie zapętla się w swoim nastawieniu, to Jego pozostałe wypowiedzi nie są pozbawione inteligencji i On ma potencjał do zmian w sobie. Trzeba go tylko ustawić w odpowiednim kierunku (lub, co bardziej właściwe, sam to powinien spróbować zrobić) i zasadzić potężnego kopa w rzyć.
Ja mu kibicuję, chociaż już na chwilę trochę odpuściłem dalszą dyskusję.
( rakastankielia sorry za formę wypowiedzi o Tobie w osobie trzeciej)

Z Tobą jest jak najbardziej wszystko w porządku. Podpisuję się pod tym co piszesz rękami i nogami. Piszesz o tym wszystkim o czym już wcześniej pisałem. O wyczuciu,  o takcie, o czytaniu sytuacji i osoby z którą chcesz nawiązać kontakt.  Podobnie zagaduje, choć nazwałbym to życiem w społeczeństwie, gdzie wiele sytuacji po prostu jest na tym oparte, na kontakcie z drugim człowiekiem. To nie jest żadna desperacja, a otwartość, otwartość i reakcja na wszystko co dookoła mnie otacza.

Dziękuję wszystkim za podzielenie się własną opinią i to wcale nie dlatego, że jest zgodna z moją , ale że daje większą pewność, że wyciągane przeze mnie wnioski są słuszne. Przy tym zgadzamy się ze sobą, że jest coś, czego Raka do siebie nie dopuszcza, choć tak gorliwie temu zaprzecza.

Nie zastanawia Cię, Raka, że aż tyle osób twierdzi podobnie, zauważając, że masz z tym wyraźny problem i to przecież nie tylko w tym wątku, ale i w równolegle toczących się dyskusjach również?

I uwierz, że ja naprawdę rozumiem, co do mnie piszesz, ale ja tego po prostu nie kupuję.
No to jeszcze raz . Twierdzisz, że potrafisz zagadać i to w sposób interesujący, dlaczego w takim razie nie otrzymujesz odpowiedzi? I dlaczego nikt na tym etapie nie chce tego pogłębiać? W tym miejscu retorycznie zapytam: bo może to tylko Tobie wydaje się, że robisz to wystarczająco dobrze (czytaj: interesująco), ale już Twoi rozmówcy nie czują tego tak samo?
Twierdzisz też, że potrafisz w równie interesujący sposób kontynuować rozmowę, dlaczego w takim razie, skoro jesteś tak ciekawym rozmówcą, co powinno przekładać się na kontakty towarzyskie, masz tylko jedną, niewielką grupę znajomych, a i to poznaną przez Internet, w dodatku dopiero niedawno? I ja nie piszę tu wyłącznie w odniesieniu do kobiet, ale w ogóle ludzi.

Uwierz, że ludzie ciekawi, otwarci na poznawanie innych, szanujący drugiego człowieka i jego emocje - są w cenie, o ile nie ma w nich czegoś, co jest dla otoczenia irytujące czy wręcz odpychające. Przysięgam, że nie znam chyba nikogo, kto spełniałby te wszystkie warunki i miał tak patologiczny wręcz problem z zainteresowaniem swoją osobą.

Oczywiście, ja tu koledze nie odbieram inteligencji, zauważam jedynie, że tak bardzo sam przed sobą boi się przyznać do czegoś, co niemal rozpaczliwie usiłuje odepchnąć i zamaskować, że broni się przed tym w każdym możliwy sposób, nawet za cenę spójności przekazu, działającej, a raczej niedziałającej logiki i konsekwencji, które w związku z tym ponosi. I tu znowu - zarzeka się, że gotów jest przyjąć wszystko na klatę, byleby dojść do sedna problemu, ale pomóc sobie nie daje, bo nie jest z nami w pełni szczery. I to nawet nie musi być intencjonalne, wystarczy, że samego siebie podświadomie sabotuje.

Co konkretnie?

Zastanawia, tylko ja naprawdę piszę, jak jest i żadnej niespójności tu nie widzę.

Na początku nie znam tych osób, więc nie wiem, co je interesuje, dlatego też zagaduję zwyczajnie. Tak jak każda inna osoba. Po prostu w zależności od sytuacji.

Bo ludzie orientują się, że jestem ciekawym rozmówcą dopiero jeśli zamienią ze mną te parę zdań, a do tego rzadko dochodzi.

Uwierz, że też tego nie rozumiem i pewnie miałbym takie samo zdanie, jak Ty, gdybym tego nie doświadczał. Jestem otwarty na ludzi, szanuję rozmówców i ich emocje, zawsze chętnie wesprę w trudnej sytuacji, a mimo to sytuacja wygląda jak wygląda.

Jestem z wami szczery i niczego nie ukrywam. Nie boję się do niczego przyznać, po prostu naprawdę nie widzę niczego odbiegającego od normy, co jednocześnie mogłoby powodować taką reakcję innych.

Nie masz za co dziękować To normalna reakcja. Nienormalnym było by, gdyby wszyscy to tak zostawili i w konsekwencji zaczełabyś się zastanawiać, czy to z Tobą jest coś nie tak. Nie, z Tobą jest wszystko jak najbardziej w porządku.

Raka, do siebie nic nie dopuszcza broniąc się wymówkami w formie kontry.
Raka się boi, Raka nie potrafi rozmawiać, nie ma błysku, nie potrafi do siebie nikogo przekonać, wręcz odpycha, zniechęca, nie ma doświadczenia, bo nie che go mieć, nie zagada do rówieśniczki, bo każda jest inna, nie zaryzykuje, bo znów się boi... i koło się zamyka.

Nie ma za co dziękować 

Błysk wynika ze sposobu bycia, ze swojej prezencji, z charakteru, oraz części fizycznej. Reagują na niego wszystkie te osoby, które mają go dostrzec, czyli takie same, bądź te które tego oczekują. Każdy swój ma, bo nie ma człowieka bez duszy,  tylko nie każdy potrafi go zaprezentować, bądź ten jest czymś przyblokowany. Nikt nie jest na nic skazany, wszystko leży tak naprawdę w jego rękach,  niedoskonałości można poprawić, pewne rzeczy wyuczyć, bo przecież człowiek to rozumna i operatywna istota . Wystarczy słuchać mądrzejszych i wiedzieć w czym jest problem. Wszystko się da, trzeba tylko chcieć

Pozdrawiam serdecznie

Można wiedzieć o czym rozmawiasz z tymi kobietami?
Czy myślisz że np rozmawiając na jakiś mądry naukowy temat zbliżasz się do nich?
A obserwujesz kolegów,  na których kobiety reagują bardzo pozytywnie?
Co oni innego robią? Czy wszyscy to samo?
Czy trzeba dużo gadać, by kobiety zainteresować?

A miał się sztudent flirtować uczyć,
obibok i leser

Nie, on przecież od początku wiedział o aferze z Kaszpirem i to go nie zniechęcało. Ja mam też na koncie korespondencję/zdjęcia od innego użytkownika, z którym byłam na to umówiona i on wie, że jest bezpieczny i nic ode mnie dalej nie wypłynie. Teraz też sama zaproponowałam pomoc, oczywistym jest więc, że to między nami. Zresztą żadne zdjęcia i dane nie były tu potrzebne, chciałam jedynie poprowadzić z nim rozmowę na neutralne tematy, żeby pokazać mu, gdzie popełnia błędy komunikacyjne. No ale nic na siłę.

Ale po co 23 latek ma tu pisać z jakimiś kobietami  w wieku jego matki?
Powinien w realu ćwiczyć na rowiesniczkach, a  porad w tym mogą mu udzielać 40 letni Panowie, specjaliści w tej dziedzinie. to nie sarkazm dla jasności.

+1

A o czym cały czas piszemy? Że jesteś trudnym rozmówcą, który stosuje mnóstwo zniekształceń, mających ukryć to, co jest pod spodem. Jak również, że nie dopuszczasz do siebie czegoś, co widoczne jest dla tych, którzy czytają, co piszesz, czyli:

Analogicznie, że wcale nie jesteś tak interesujący i nie potrafisz tak ciekawie rozmawiać, jak Ci się wydaje. Kiedyś już o tym wspominałam, zresztą zaledwie kilka dni temu, że pomiędzy tym co sądzisz na swój temat, a tym, w jaki jesteś odbierany przez rozmówców, najprawdopodobniej jest duża przepaść, dlatego nikt z Tobą nie rozmawia.

Ale skoro potrafisz zagadywać, to jak to możliwe, że dochodzi do tego tylko sporadycznie??? I dlaczego, kiedy już w końcu dostajesz swoją szansę, to i tak masz jedynie garstkę i to poznanych w sieci znajomych? Mam rozumieć, że w ciągu Twojego życia są to jedyne osoby, z którymi dane Ci było przeskoczyć do etapu owych kilku zdań, po których miałeś szansę pokazać, że jesteś ciekawym rozmówcą?

I można by tak w kółko i w kółko, i bez końca, bez szansy na refleksję

Taaaaak, mam te same odczucia, bo przecież jeśli konwersację dopiero się zaczyna, to zwykle o drugiej osobie jeszcze nic się nie wie, zatem jakie ma znaczenie, że każdy jest inny? Ta inność wychodzi dopiero w trakcie poznawania. Jednym słowem, Raka jeszcze nie zaczął, a już działa asekuracyjnie, dokładnie tak, jakby przewidywał, że coś może pójść nie tak. W tym miejscu retorycznie można zapytać: niby co, jeśli po jego stronie przecież wszystko gra i buczy?

Chyba się zmęczyłam, idę odpocząć gdzieś indziej .

Ej, nie mogłabym być matką 25-latka Ja nie Kaszpir, nie ten rocznik, nawet nie dekada I sprawdźcie sobie, jak wyglądała moja propozycja. Ja zażartowałam, a on napisał, że chętnie skorzysta z pomocy.

Nic z tych rzeczy. Nie boję się, potrafię rozmawiać, chcę mieć doświadczenie, ale nie mam jak go zdobyć, nie mam problemu z zagadaniem. Było już wiele razy.

rakastankielia te wypowiedzi dzieli 4 minuty

Nie, nie Mój syn to Aspi wysokofunkcjonujący, powiedziałabym, że klasyczny przypadek: geniusz Javy i C++ i jednocześnie totalna łajza w życiu społecznym. Nie rozumie rówieśników, czuje się od nich 10 lat starszy, nie łapie  ich żartów, a jak był młodszy, to zdarzało mu się odwrócić do rozmówcy plecami w połowie jego wypowiedzi, bo się znudził rozmową albo uznał, że temat został wyczerpany XD Lata pracy za nami, dziesiątki przeczytanych książek, obserwowanie z daleka jego terapii beh/pozn. i inne takie urozmaicenia życiowe. To dlatego proponuję rozmowy tutejszym aspołecznikom, mam zaplecze w postaci pracy z własnym synem. Wiele nie pomogę, wiadomo, to tylko maile/czaty, a ja nie jestem psychologiem. Ale wskazanie jakichś tam łatwych dla mnie do rozpoznania błędów komunikacyjnych może być dla kogoś cenne, bo może zacznie o tym czytać, słuchać podcastów psychologicznych, whatever. Byle się rozwijać, a nie zapętlać w poczuciu bycia poza nawiasem społeczeństwa.

rakastankielia Stop. Zatrzymaj się na chwilę przy tej wypowiedzi i dwóch powyższych, tych w odstępie kilku minutowym. Pomyśl, zastanów się.
Sam podałeś przykład niespójności w obrazie osoby, która kreujesz opisami. Z jednej strony napisałeś, że nie masz problemów z zagadaniem, a chwilkę potem problem jednak się uwidocznił - masz opory przed swobodnym zagadaniem do Kasssji i wymyślasz coraz więcej pretekstów, żeby tego nie zrobić. I to pomimo, że to Ona sama Ci to zaproponowała i zgodziła się poświęcić swój czas.
Osobiście zawsze jestem skłonny oceniać ludzi po czynach i efektach tych czynów, nie po słowach i biorąc pod uwagę sumaryczny efekt całości sytuacji, to niespójnośc ma miejsce właśnie w Twoim opisie Twojej osoby. Ponieważ osoba, którą piszesz, że jesteś, nie miałaby najmniejszych problemów z tym zagadaniem, a więc opisy bardzo mocno mijają się z prawdą.
Nie mówię tego, żeby Cię jakoś dołować czy coś w tym stylu. Prawidłowa identyfikacja problemu to zawsze właściwy początek drogi do jego rozwiązania
Pytanie, czy Ty naprawdę chcesz go rozwiązać.
Pytanie, czy Ty chcesz sobie dać pomóc.
Pytanie, czy chcesz to zmienić.
Nikt tutaj tego nie zrobi za Ciebie.
Ja już kilkukrotnie Tobie to pisałem - u Ciebie jest potencjał do zmian, Ty jesteś inteligentny, dasz sobie z tym radę.
Ale musisz chcieć. I całkowicie zmienić sposób spojrzenia na ten problem.
Na chwilę obecną chęci nie widać.

Jak to czym? Zawsze jest jakaś sytuacja, do której można nawiązać. Na uczelni zapytać o to jak minął weekend albo o kolokwium, na kursie językowym o to, dlaczego uczy się akurat tego języka, na planszówkach o ulubione gry czy cokolwiek. Tu nie ma żadnego kontekstu.

Jak mam kontekst, to nie mam problemu. A podtrzymanie to już łatwizna.

Rasta, masz zadanie: wymyśl kontekst. Przypomnij sobie sytuację, w której chciałeś do kogoś zagadać, ale się nie odważyłeś. Albo zagadałeś i poszło źle. Albo coś całkiem wymyślonego. Jeśli dostanę od Ciebie wiadomość typu "No hej, znamy się z ćwiczeń z chemii" i coś dalej (to już twoja działka) to się dostosuję do konwencji.

Zejdźcie z chłopa, jednak napisał wczoraj, tylko dopiero teraz dostałam powiadomienie. Już ćwiczymy.

Wymieniliśmy kilka wiadomości na zasadzie "czemu nie powinieneś zaczynać rozmowy od tego, od czego zacząłeś". Czekam co dalej, może wyjdzie z nową inicjatywą. Nie chcę sterować tą rozmową, bo to nie o to chodzi, żeby go ciągnąć za uszy. Dziewczyna, która mu się spodoba, nie będzie tego robić.
Myślę, że rozmowa telefoniczna to zbyt bezpośredni rodzaj konfrontacji. Ja sama bym nie zadzwoniła do kogoś obcego z netu, a nawet nie jestem w spektrum. Natomiast mój syn, gdy jego komórka dzwoni i wyświetla się nieznany mu numer lub nawet numer kogoś z rodziny, to leci do mnie z tym telefonem z paniką w oczach i krzyczy: boże telefon mi dzwoni, co robić!!!???

Nie olałem, ale nie mam w zwyczaju rozmawiać przez telefon z nieznajomymi osobami, zresztą nie chcę nigdzie podawać numeru. Jeśli już to jakiś komunikator albo priv.

Czyżby jednak nie było tak kolorowo, jak z całą swoją mocą usiłowano nas do tego przekonywać?

Nadal nie wiem, czym Kassja się interesuje i o czym mogę z nią porozmawiać.

Zresztą nie powiesz mi chyba, że Tobie rozmowa klei się z każdym

Nie, nie jedyne. Ale od czegoś trzeba zacząć, skoro kontekstu brak. Nie polegam na starcie, a w mojej wiadomości jak najbardziej było do czego się odnieść.

Można o czymś opowiedzieć, ale skąd mam wiedzieć, czy dla niej będzie to interesujące? Zresztą sama mi napisała, że mam jej elaboratów nie pisać, a więc odpada. Wymieniać się spostrzeżeniami czy doświadczeniami jak najbardziej, ale najpierw musi być już jakiś temat. No i druga strona też musi być zainteresowana, a tu tego zainteresowania nie widzę.