Zrozumieć partnera czy odejść? - Netkobiety.pl

Nie, nie jest Polakiem.

Witam. Może wy moi drodzy pomożecie mi rozwikłać zagadkę i zrozumieć mojego mężczyznę. Otóż od pół roku spotykam się z nazwijmy go O. Początki były bajeczne,  był bardzo romantyczny, czasem wręcz nachalny ale słodki w tym wszystkim. Wciąż jest romantyczny i nieba by mi przychylił, ale przy tym notorycznie spóźnia się na wszystkie umówione spotkania. Pojęcie czasu jest dla niego bardzo elastyczne i złości się, że ja się złoszczę, ale zawsze mnie przegada i odpuszczam. Kolejna sprawa, jest bardzo wybuchowy.Wystarczy czasem drobnostka by podnosił głos, wręcz krzyczał, czasem to tylko nie podobajace sie mu wiadomosci w TV, ale tez w stosunku do mnie, a po chwili zachowuje się jak gdyby nic się nie stało... cały czas powtarza, że założy ze mną rodzinę i mnie kocha a nie znam nawet dobrze jego znajomych. To kolejna sprawa. Widziałam ich parę razy, byli zdystansowani do mnie, nie zagadywali, niektórzy nawet nie podali mi ręki. Czułam się w tym towarzystwie bardzo źle ale O. powtarzał, że przesadzam i zachowywali się grzecznie. Pokłóciliśmy się o to zresztą ale w końcu odpuściłam. Mieszkamy za granicą, napatrzyłam się na różne związki ale mam wrażenie, że mój jest wyjątkowo nieudany. Czasem O. traktuję mnie jak dziecko, które trzeba prowadzić za rączkę, we wszystkim by mnie wyręczał i wszystko za mnie załatwiał a kiedy się przeciwstawiam to się obraża. Często się obraża jak dziecko. Tak właśnie z nim jest. Raz się obrazi, raz krzyknie a po chwili zachowuje jakby o tym nie pamiętał. Mam czasami dość. Ogólnie O. To dobry człowiek, bardzo pracowity, nie pije i nie pali,  we wszystkim mi pomoże, co tydzień odwiedza swoich rodziców i im też pomaga, ma wielu przyjaciół i jest rodzinny. Dlatego cieszyłam się z początku bardzo na takiego chłopaka, a teraz po prostu czasem nie idzie z nim wytrzymać. Doradźcie mi proszę, co robić. Czy starać się go zmienić i pracować nad związkiem?

Dlatego cieszyłam się z początku bardzo na takiego chłopaka, a teraz po prostu czasem nie idzie z nim wytrzymać. Doradźcie mi proszę, co robić. Czy starać się go zmienić i pracować nad związkiem?

Nie jest istotne jakiej jest narodowości, nie chce być negatywnie osądzana, wiem jak nietolerancyjni i uprzedzeni są Polacy. Nie jest istotna ta narodowość bo każdy jest inny i sprawę trzeba rozpatrywać indywidualnie. O. Bardzo o mnie dba, niczego mi nie brakuje, spędzamy dużo czasu razem, zawsze o mnie pamięta,  czesto robi niespodzianki, ma wiele zalet tylko te krzyki i obrazanie się to jego tak naprawdę jedyne wady. Starałam się rozmawiać o tym, by nie podnosił głosu ale jak grochem o ścianę.

Starałam się rozmawiać o tym, by nie podnosił głosu ale jak grochem o ścianę.

Czy Wy wszyscy trochę nie przeginacie? Bo na razie z tego co widzę to bardzo mi to pasuje do normalnego porządnego acz dość emocjonalnego Włocha (no wielu takich jest reagują emocjonalnie, co nie znaczy że wyrywają się do przemocy!). Zresztą nawet autorka opisuje faceta jako bardzo rodzinnego, z szeregiem zalet, którego jedynymi wadami są niepunktualność i emocjonalność; autorka nawet nie napisała faktycznie że gość ją w jakiejś sytuacji (za przeproszeniem) zyebał tylko że emocjonalnie podchodził do tego co powiedziała czy zrobiła. No wypisz wymaluj normalny Włoch z południa kraju, prawda Autorko? I tacy faceci wbrew pozorom nie leją swoich kobiet, ale słów potrafią z siebie w takiej emocjonalnej wymianie zdań wyrzucić tyle co przeciętna kobieta.

Lady Loka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Czy Wy wszyscy trochę nie przeginacie? Bo na razie z tego co widzę to bardzo mi to pasuje do normalnego porządnego acz dość emocjonalnego Włocha (no wielu takich jest reagują emocjonalnie, co nie znaczy że wyrywają się do przemocy!). Zresztą nawet autorka opisuje faceta jako bardzo rodzinnego, z szeregiem zalet, którego jedynymi wadami są niepunktualność i emocjonalność; autorka nawet nie napisała faktycznie że gość ją w jakiejś sytuacji (za przeproszeniem) zyebał tylko że emocjonalnie podchodził do tego co powiedziała czy zrobiła. No wypisz wymaluj normalny Włoch z południa kraju, prawda Autorko? I tacy faceci wbrew pozorom nie leją swoich kobiet, ale słów potrafią z siebie w takiej emocjonalnej wymianie zdań wyrzucić tyle co przeciętna kobieta.

Ale krzyki i wyzwiska to też przemoc. Obojętnie czy używa ich facet czy kobieta. Trzeba brać odpowiedzialność za swoje słowa. A on nie bierze. Albo udaje, że nic się nie stało, albo czeka, aż Autorka odpuści kłótnię.
Co z tego, że jest emocjonalny, skoro nie da się z nim porozmawiać o tym, co Autorkę gryzie, bo od razu się unosi i nie przyjmuje do wiadomości tego, że jej coś nie pasuje?

Loka, a gdzie ona pisze że ją wyzywa? Bo widzę info że reaguje bardzo emocjonalnie, ale jakoś nie widzę tu tego że ją wyzywa.
A emocjonalny ma prawo być. Co jest, facet ma obowiązek być opanowany jak kamień? No bez przesady. Zresztą nie wiesz co ona mówiła, o co się czepiała (bo widzę tu też i czepianie się do jego rodziny, a nawet z jej relacji widać że byli co najwyżej zdystansowani, ale starali się być uprzejmi. Innymi słowy: to raczej ona się przywalała do nich...

Lady Loka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Loka, a gdzie ona pisze że ją wyzywa? Bo widzę info że reaguje bardzo emocjonalnie, ale jakoś nie widzę tu tego że ją wyzywa.
A emocjonalny ma prawo być. Co jest, facet ma obowiązek być opanowany jak kamień? No bez przesady. Zresztą nie wiesz co ona mówiła, o co się czepiała (bo widzę tu też i czepianie się do jego rodziny, a nawet z jej relacji widać że byli co najwyżej zdystansowani, ale starali się być uprzejmi. Innymi słowy: to raczej ona się przywalała do nich...

Krzyczy na nią. Obraża się. A za chwilę udaje, że nic się nie stało.
Nikt nie mówi, że facet ma być jak skała i nie pokazywać emocji. Ale z nim się nie da spokojnie porozmawiać, a to już źle świadczy. Bo to, że się poemocjonuje to telewizora jak są złe wiadomości to jedno, a to, że za chwilę naskoczy na nią, bo akurat ona będzie pod ręką, to już co innego i tego być nie powinno.
Nie wiem czy ona się czepia czy nie i nie wiem o co. Ale napisała, że chciała rozmawiać o jego reakcjach, a on co? Wkurzył się i znowu była awantura.
Jak można coś budować z facetem, który nie potrafi spokojnie porozmawiać? Ja bym się nie czuła w takiej relacji stabilnie, bo to typowa karuzela emocji. Nie chciałabym wychowywać dzieci z takim ojcem.

Poza tym dla mnie źle wygląda to, że to Autorka zawsze odpuszcza w tych kłótniach. Nie ma balansu. Jak on wie, że jest emocjonalny, to niech też odpuści, ochłonie i wróci do rozmowy, a nie czeka, aż ona dla spokoju się wycofa.

Krzyczy NA NIĄ? No tego konkretnie też nie widzę; jest że podnosi głos "także do niej", ale równie dobrze może to wynikać z tego że jego argumenty spływają po autorce jak woda po gęsi (i sama podała kilka przykładów, które by uwiarygodniały tę wersję). Poznała jego znajomych, z opisu wygląda że starali się być uprzejmi; nie znają jej jeszcze dobrze, więc nie byli wylewni, co jej tłumaczył; jeśli baba nie jest w stanie przyjąć takiego wyjaśnienia i dalej się dla zasady przypierdala, to nie dziwię się że facetowi ręce opadły. Mówię, opis pasuje mi do Włocha z Południa (Neapol czy podobne strony) i charakterystycznym obrazkiem jest że jak się nie jest w stanie przebić przez "logikę" takiej pani, to rozmowa kończy się teatralnym machnięciem ręką i wycofaniem się faceta do siebie. Taka tamtejsza natura i temperament, jak się postanowiła związać z południowcem, to niech okaże trochę więcej tolerancji i zrozumienia dla różnic kulturowo-temperamentowych i niech pojmie że oni też w niej pewne rzeczy mogą widzieć, nad którymi ona powinna popracować.

Autorko, krzyk to forma przemocowa, emocjonalnie szkodliwa, to akt agresji i psychicznego znęcania się. Jeśli czujesz, że to nosi tego znamiona to źle, że odpuszczasz, bardzo źle. Powiedziałaś mu kiedyś, że nie życzysz sobie bycia ofiarą przemocy i albo przestanie krzyczeć na Ciebie (na Ciebie, do Ciebie, obok Ciebie?) to odejdziesz?

Mój mąż pochodzi z bardzo krzykliwego i narwanego kraju a jakoś na mnie nie krzyczy. Dało się, wystarczyło przemówienie o tym, że u nas to przemoc, że trochę już u nas mieszka i ja nie życzę sobie by na mnie krzyczano poza tym córka będzie to obserwować i czy by chciał, aby ktoś krzyczał na jego córkę. No nie chciałby. I nie krzyczy. Owszem dalej jest bardzo emocjonalny, ale nie krzyczy. A z kolei gdybyś posłuchała jego rozmów z kolegami, to nie wiedziałabyś czy na siebie krzyczą/kłócą się czy co gdyby nie gromki śmiech co chwila i klepanie po plecach : D Sama nauczyłam się tak z nimi rozmawiać.

Może spróbuj ostatni raz tak jak Ci zasugerowałam mówiąc o przemocy, a jak nie to odejdź bo ON MUSI CHCIEĆ WSPÓŁPRACOWAĆ.

Poza tym napisałaś, że to nie istotne jakiej jest narodowości. To bardzo istotne. Patrz, w pierwszym poście napisałaś, cytuję a nie znam nawet dobrze jego znajomych. To kolejna sprawa. Widziałam ich parę razy, byli zdystansowani do mnie, nie zagadywali, niektórzy nawet nie podali mi ręki. Czułam się w tym towarzystwie bardzo źle ale O. powtarzał, że przesadzam i zachowywali się grzecznie. Może nie kłamał? Może faktycznie nie podając Tobie ręki zachowali się w ich mniemaniu grzecznie? Np. w kraju mojego męża niepodawanie ręki kobiecie tylko delikatne skinienie głową to oznaka szacunku, bo należy się jej osobne traktowanie i coś w rodzaju ochrony. Poza tym Ci mężczyźni znają się wzajemnie i tam dotyk, zwykłe muśnięcie to już erotyczny bodziec. I ja to wiedziałam poznając nowo przyjeżdżających znajomych męża.

Więc jak możesz pisać, że nie ważne skąd pochodzi Twój partner? Poczytaj sobie o mentalności narodu Twojego partnera, przywarach, jak podrywają, jaki mają stosunek do związków. Chociaż tyle. i zastanów się czy umiesz zaakceptować określony temperament.

Ale co to w ogóle za tłumaczenie, że krzyczy, bo jest emocjonalny i/lub po autorce spływają jego argumenty? To już może krzyczeć? A jakby był nerwowy, to jej może przyłożyć? A jak histeryk - zalewać się łzami przy każdej rozmowie?
No bez jaj. Od dorosłego można oczekiwać opanowania się i normalnej rozmowy niezależnie od jego cech charakteru. A jeśli to wykracza poza możliwości tego dorosłego, to znaczy, że problem jest z nim, a nie z tymi oczekiwaniami.

Autorko, krzyk to forma przemocowa, emocjonalnie szkodliwa, to akt agresji i psychicznego znęcania się.

Nowe_otwarcie napisał/a:

R_ita2 napisał/a:

Autorko, krzyk to forma przemocowa, emocjonalnie szkodliwa, to akt agresji i psychicznego znęcania się.

R_ita, psychicznym znęcaniem jest też np. poniżanie faceta przez kobietę, ale także uparte przywalanie się o coś, czego ten ktoś np. ze względów rodzinnych nie jest w stanie zmienić, zwłaszcza jeśli takie działanie jest obliczone na to że nękany złamie się psychicznie i w końcu ulegnie naciskom znęcającego się. Także jest to znęcanie się jeśli znęcający się wykorzystuje zależność uczuciową.
My dysponujemy tylko relacją autorki i w tej relacji nie mamy śladu nie tylko jakiejkolwiek przemocy fizycznej ze strony gościa, ale i nawet nie mamy sprecyzowanej kwestii jego "podnoszenia głosu", nie mamy nawet pewności co go do tego podnoszenia głosu doprowadza; istnieje nawet możliwość że to częściowa lub pełna zasługa autorki, która zdaje się pewnych rzeczy nie rozumieć lub wręcz nie chcieć zrozumieć. Tak więc przy tym zasobie informacji chyba lepiej wstrzymać się z dywagacjami nad "krzykiem jako formą przemocową", bo jeszcze zaraz się okaże że krzyk (jak to bywa) pełni tu funkcję obrony i odruchu bezsilności wobec przemocy psychicznej z drugiej strony.

Opisałeś mikroagresje i zachowania pasywno-agresywne.
Istnieje przemoc psychiczna i toksyczne związki też.

Zauważyłem, że gdy kobieta mówi, że jej dotychczasowi partnerzy byli toksyczni, to okazuje się, że to ona jest źródłem agresji, ponieważ psychicznie się nad nimi znęcała.

Bez symetrii daleko nie zajdziemy z tej prostej przyczyny, że nie można zaznać szczęścia z osobą nieszczęśliwą w związku.
Przemoc psychiczna jest równie bolesna co fizyczna, a rany psychiczne goją się  dłużej niż siniaki. Niestety przemoc fizyczna często jest połączona z psychiczną i wtedy jest podwójnie trudno.

Okres poznawania się i chodzenia ze sobą to czas kiedy należy poznać partnera. Jego wady i zalety powinny być wskazówką czy chcemy z taką osobą żyć, czy dobrze nam będzie razem mieszkać, wychowywać dzieci, a potem razem się starzeć.
Tymczasem ludzie myślą - wezmę od niego co mi odpowiada, a co mi nie gra to w nim zmienię. Potem zaczynają proces "wychowywania" partnera, który zaczyna przybierać formę łamania psychiki i zmieniania zachowań przez fizyczne albo psychiczne naciski.
Dlatego jestem zwolenniczka przypatrywania się jakim człowiekiem jest poznana osoba i czy będzie nam po drodze.
Nie zrobi się czyścioszka z brudasa. Nie zrobi się zrównoważonego partnera z osoby nie kontrolującej emocji. Nie zrobi się empatycznego męża/żony z osoby o zachowaniach narcystycznych. Nie dojdziesz do porozumienia z manipulatorem i kłamcą, nie wypracujesz z nim uczciwych kompromisów.
Poznaj człowieka, zaakceptuj go jakim jest, a dopiero potem myśl o wspólnym życiu.

Więc dobierajmy się na zasadzie akceptowalnych cech

Nowe_otwarcie napisał/a:

To wszystko wiesz w naszym wieku, ale praktycznie nigdy się tego nie wie na etapie studiów

No i druga kwestia: dopóki plusy przeważają nad minusami (nie mówiąc o okresie gdy MOCNO przeważają)...

Szczerze mówiąc wiedziałam to jako nastolatka
Babcia zawsze cynicznie komentowała kobiece nadzieje na zmianę mężczyzny, a zwłaszcza te, że przestanie pić " Jak się ożeni to się odmieni - z boku na bok"
Co do plusów czy minusów, to bardziej bym się zastanawiała, które minusy jestem w stanie zaakceptować, a które przekreślają partnera.
Dla mnie wybuchowość i niepanowanie nad emocjami są właśnie tymi przekreślającymi. Podobnie jak złośliwość i kłamstwa. Nie potrafiłabym żyć z człowiekiem, który mnie oszukuje albo używa przemocy jako formy egzekwowania czegokolwiek.
Za to może być nudny bo ja mam energii za troje - pociągnę siebie i jego. Nie musi się mną opiekować bo sama potrafię o siebie zadbać. Nie musi stale być przy mnie i na każde skinienie, bo sama dobrze sobie zorganizuję rozrywkę i mam sporo znajomych.
Kasa też na mnie nie działa - byle nie był rozrzutnym utracjuszem to spoko, sama tez potrafię zarobić i dobrze zarządzać kasą.

Więc dobierajmy się na zasadzie akceptowalnych cech

-Nowe_otwarcie bardzo mi przykro, ze byleś ofiarą przemocy. Jednak trochę nie rozumiem twojego racjonalizowania postępowania O. Nie, nie jest Włochem. 

-Agnes76 uważam  ze obiektywnie oceniam O. I uważam że jeśli chodzi o plusy i minusy to ma prawie same plusy, jedyne minusy to krzyk i obrażanie się dlatego szkoda mi to odpuscić bo mój poprzedni partner był akurat Polakiem a mnie oszukiwał i był ostatni do pracy, a taki był miły i spokojny. Jestem wrażliwa i spokojna a jak O. się obraża to jest to w stanie wyprowadzić mnie z równowagi i sama podnoszę głos, że znowu to robi. Z kolei jak krzyczy to sie wycofuje. Może nie umiem z nim o tym rozmawiać dlatego nie możemy dojść do porozumienia. Nie chodzi mi o zmienianie partnera ale o to by zrozumiał że jego postępowanie mnie dotyka i wybija z poczucia bezpieczeństwa. Spróbuję ostatni raz, tak  porozmawiać o mojej kulturze i że to forma przemocy. Niech krzyczy już do tego telewizora, do innych czy do siebie bo też jak się wzburzy to mówi do siebie podnosząc głos ale niech nie krzyczy na mnie. Może nie jest tak, że się go wtedy boję ale czuję dyskomfort i czuje się stłamszona.

-R_ita2, dobrze, przyznam ze tak, jest muzułmaninem. Jest Francusem arabskiego pochodzenia ale nie chce zdradzać kraju. Zrobię tak jak radzisz, poczytam więcej o kulturze tego kraju. Mój O. Też jest bardzo głośny podczas spotkań z kolegami dlatego bardzo nie lubię jak się spotykają bo siedzę w pokoju i czuje niekomfortowo. Jestem za spokojna na to towarzystwo. Z początku mi zależało na relacjach z nimi i przeszkadzało, że byli zdystansowani dlatego napisalam o tym w pierwszym poscie ale jak o tym pomyślę to cieszę się, że nie uczestniczę w tych spotkaniach.

Cały związek był bardzo dynamiczny, szybko zamieszkaliśmy razem bo każdy grosz się liczy a wiadomo jak jest z życiem za granicą bez większych kwalifikacji i może to był błąd, może nie poznaliśmy się wystarczająco dobrze.

Dziękuję wszystkim za rady. Pozdrawiam.

Agnes76 napisał/a:

To Twoje zdanie Nowe_otwarcie i masz do niego prawo.
Ja mam inne
Każdy sam decyduje co ma robić, i Blondynka też zrobi co będzie uważać.
Zapytała na Forum więc każdy z nas odpowiada jak to widzi.

Ty też doświadczyłeś przemocy - czy w Twoim przypadku ta przemoc pojawiła się znikąd? A może jednak były podobne symptomy, tylko liczyłeś, że są mało ważne i wszystko dobrze się  ułoży? Ułożyło się? Sam sobie na to odpowiedz.

Mimo wszystko nie żałuję że nie zakończyłem tego gdy pojawiły się pierwsze symptomy.
O to właśnie chodzi w plusach przewyższających minusy.../

Agnes, nie zmienia to faktu że dochodzicie do niebezpiecznej granicy i to dokonując ekstrapolacji niczym z użyciem szklanej kuli...

Nowe_otwarcie  Przecież to Ty zmierzasz do jakichś granic absurdu i piszesz o gównoburzy gdy prowadzona jest dyskusja. Gównoburzą nazwałeś również post zaczynający wątek, a dziewczyna zupełnie spokojnie przedstawiła swoje obawy.
Nie emocjonuj się tak

A o te oskarżenia się nie bój. Na pewno jeszcze długo faceci nie będą się zgadzać z kobietami. Kobiety z kobietami i faceci z facetami też. Czy zostanie to nazwane przemocą będzie zależeć do tego, jak wyrażą  swój sprzeciw