Hipokryzja i małostkowość kobiet - Netkobiety.pl

No właśnie. W UK takiej mentalności nie ma. Tu nikogo nie obchodzi czy masz dzieci czy nie. Również nie ma tu takiej typowej polskiej zawiści, kiedy osobom zamożnym przypisuje sie jak najgorsze cechy. Owszem, ludzie nie są ślepi na to gdzie mieszkasz, jaki masz zawód czy czym jeźszisz, ale bardziej aspirują by polepszyc siebie, a nie, że jak widzą Twój fajny samochód, to od razu musisz być zlodziejem, kombinatorem, korpo psychpatą czy wyzyskiwaczem.

Raczej to.

A ja mam pytanie: gdzie jest ten egoizm bezdzietnych w porównaniu do dzieciatych? Jedni i drudzy myślą przede wszystkim o swojej rodzinie. Tyle że w pierwszym przypadku tę najbliższą rodzinę stanowi dwoje dorosłych, a w drugim są dodatkowo dzieci. Z mojej perspektywy - różnicy żadnej. To mniej więcej tak, jakby ocenić, że Kasia jest super, bo pomaga dziadkowi popołudniami, a Basia nie, bo wtedy zajmuje się sobą, bez wzięcia pod uwagę tego, że dziadkowie Basi są w pełni samodzielni i żadnej pomocy nie potrzebują.

Jak jesteś egoistką, to też możesz chcieć mieć dzieci, co ma jedno do drugiego?nie znasz egoistycznych kobiet z dziećmi?

Nie podoba mi się też słowo poświęcenie w stosunku do dzieci.
Poświęcić by się ktoś mógł, jakby postawiono go przed faktem dokonanym, czyli przyniesiono dziecko i kazano się nim zająć. Ale jak można poświęcać się komuś, kogo się chciało mieć?
Potem są całe zastępy gderajacym matek polek"cale życie się dla Was poświęcałam, wy niewdzięcznicy jedni" -aż się dzieciom wszystkiego odechciewa.

Z resztą wiele kobiet( pisze tylko o nich bo o nich teraz mowa) albo ma dziecko z wpadki( nie lubię tego słowa), albo planowane, ale wtedy nie chcą one go mieć aby się poświęcać komuś tylko czują potrzebę posiadania dzieci l.

"Rozwaliliście" autorowi wątek

Prawda jest taka że albo kariera albo dzieci ...

Nie da się tego pogodzić ...

Wiec jak ktoś się ciągle rozwija i liczy się dla niego awans i pieniadze to dzieci nie będzie miał bo nie ma "czasu" ..
A jak by znalazł już czas to natura już nie pozwoli bo okaże się że juz za późno albo za dużą szansa na dziecko chore ..

Prawda jest taka że kobieta w ciaży i po ciąży na jakis czas "znika" i omijają je podwyżki , awanse a później też nie jest traktowana jako "zaufana" bo nie może być dyspozycyjna (bo ma dziecko) ..

Moja była jak byłą w ciąży to straciła 2 podwyżki. Mimo że chodziła do pracy do samego końca mimo że nie musiała i szybko wróciła do pracy ...

Kaszpir:
Zależy gdzie.
W IT czy w ogólnie high tech normą zaczyna być że 25 latka pod studiach zaczyna prace, i zachodzi w ciąże, 1/2/3 czasem i w 4.
Normalnie chodzi do pracy, i po porodzie na pewien okres przechodzi na prace zdalną.
Widzę to u siebie coraz częściej.
Norma staje sie też na szczęście to, że mąż rozumie że dziecko tez jest jego, wiec zwolnienia,l4 na dziecko, dzielą sie z żona po połowie.
Te czasy gdzie kobieta do wieku przedszkolnego siedziała z dzieckiem w domu, juz mijają.

Czyli nie zapewniłeś przygarniętemu zwierzakowi możliwości zaspokojenia jego potrzeb w domu i nie zważając na negatywne konsekwencje, zacząłeś go wypuszczać, żeby mieć to z głowy. Jeżeli to ma stanowić wzór postępowania ze zwierzęciem, to ja nie mam pytań.

O wypuszczaniu kotów i tragicznych tego konsekwencjach nawet się nie będę wypowiadał, bo trzeba by do tego duużo czasu i wysiłku, aby co po niektóe sprawy naświetlić..

Też mam takie koty. Dwa.
Od dwóch lat siedzą w domu i wychodzą tylko na osiatkowane parapety.

Da się kota przyzwyczaić do bycia bezpiecznie w domu, jak się tylko chce. A jak się nie chce, to się rzuca wymówki i idzie na łatwiznę.

Nie mówię żeby nie robić nic dla siebie; natomiast jeśli to jesteś tylko Ty (albo tylko Ty w 80-100%) to już egoizm.
I może (jak już jesteśmy przy Tobie) teraz znajdujesz setki wymówek, bo już po prostu Ci wygodniej z własną narracją i brakiem konieczności spasowania się z kimś?

Moment..

Jak można mówić o egoiźmie, jeśli nie mamy przy sobie nikogo, wobec którego moglibyśmy ten egoizm okazywać..Zatem w kogo uderza egoizm ludzi, rezygnujących z rodzicielstwa lub singli? Skoro SAMI wybierają pewną drogę, to komu niby okazują ten egoizm, jeśli nie chcą mieć dzieci? Egoistą można by nazwać osobę, która nie interesuje się życiem czy losem JUŻ posiadanych dzieci czy ewentualnie partnera..

Natomiast co do wymagań, to odróżnijmy DWIE rzeczy.

Patrzenie na inne, OBCE osoby z góry, bo te akurat zadowalają się np nizszym poziomem życia czy mniejszymi zarobkami lub ambicjami, co zdecydowanie nie powinno mieć miejsca.

Co innego zaś, kiedy dana osoba pragnie, aby partner prezemntował się odpowiednio, będąc na jej poziomie. Tu akurat nie widzę absolutnie niczego złego. Póki taka osoba żyje zgodnie ze swoimi standardami, dokonuje świadomych wyborów, ale nie "nawraca"wszystkich dookoła na tą, jej właściwą drogę czy też nie patrzy na innych z pogardą, niech sobie podąża swoją ścieżką Absolutnie nie ma w tym niczego, czego można się wstydzić.

Nie mieszajmy dwóch, zupełnie odmiennych kwestii!

Rozumiem, o co Ci chodzi, ale to nie do końca tak jest. Tzn. oczywiście, że "egoistka, która nie chce dzieci, bo woli skupić się na sobie" jest całkiem spójną postacią, ale chęć posiadania dzieci jest totalnie niezależna od egoizmu czy jakichkolwiek innych cech. Egoistki, podejrzewam, chcą mieć dzieci równie często jak altruistki i wszystkie pomiędzy, bo to nie jest tak, że jak którejś się włączy instynkt macierzyński, to ona sobie powie, że no okej, marzy o dziecku, ale rezygnuje, bo chce się skupić na sobie. Mało tego, egoistka prędzej machnie sobie tego brzdąca, nie patrząc na nic innego - bo ona chce i już. A jak już się brzdąc pojawi, to ona go obejmie swoim egoizmem jako część siebie - i już, ona jest księżniczką, dziecko jest książątkiem, padajcie wszyscy na twarz. Przecież chęć posiadania dziecka jest egoistyczną właściwie - to kobieta chce dziecka, rodzi je, bo ona chce mieć dziecko. Nie ma osoby, która pomyśli, że dziecka w sumie to nie chce, ale sprowadzi je na świat dla dobra, no nie wiem, polskiej gospodarki na przykład. A Ty, mam wrażenie, traktujesz trochę to posiadanie dziecka na równi z posiadaniem rybek. Znaczy, jakby ich brak mógł wziąć się stąd, że ktoś owszem, chce rybki, ale w sumie to nie chce mu się czyścić akwarium, więc odpuści. A dziecko jest na tyle istotną sprawą, że większość kobiet, jeśli go chce, to staje się to priorytetem. Tak samo zresztą jak niechcenie.
I oczywiście w drugą stronę też to działa. Wielka altruistka, która dziecka mieć nie chce, nie będzie go miała, choćby dla jego własnego dobra. A na to, czy Ci się włączy chęć rozmnażania się czy nie, nic wpływu nie ma (no chyba że bierzemy pod uwagę jakieś traumy czy rodzenie dzieci w jakiś sposób interesowne). Bo bezdzietna egoistka jest tak samo spójnym obrazkiem, jak egoistka dążąca do rodzinki idealnej jak z obrazka.

Ale przecież ja Ci nie zarzucałam braku wiedzy ani doświadczeń. Do tego nie porównywałam dziecka do rybek, tylko chęć posiadania jednego i drugiego, dążąc do tego, że egoizm nie przekreśli pragnienia posiadania potomstwa, bo to pragnienie zazwyczaj jest na tyle silne, że przebije ewentualną niechęć do pieluszek.

Objawem całości zwanej "człowiek"? Przecież ludzie mają tyle rozmaitych cech, dlaczego akurat niechęć do dzieci w połączeniu z czymś tam miałaby być niemalże objawem wymagającym diagnozy? Można lubić i nie lubić gotować, można dbać o porządek i nie dbać, można chcieć lub nie chcieć mieć dzieci, można uważać pieniądze/wygląd/rozwój/miejsce zamieszkania/cokolwiek za ważne lub nie i można milion innych rzeczy. Dlaczego więc szukać w tym wzoru i jakiego, skoro wszystkie te rzeczy mogą pojawiać się w absolutnie dowolnej konfiguracji, nawet jeśli jakieś punkty wydają się na pierwszy rzut oka sprzeczne?

Co, chcesz powiedzieć że jak wybrać określone cechy, to Charles Manson i Jacek Kurski też są w sumie normalnymi ludźmi? Za bardzo czepiłaś się tej niechęci do dzieci; już pisałem że według mnie to jedynie objaw towarzyszący (coś jak zmiany w kręgosłupie szyjnym u niedowidzącego, który przez problemy ze wzrokiem regularnie pochyla głowę bliżej ekranu komputera). Można to, można to, można być porządnym człowiekiem, a można być samolubnym gnojem (czy żeńską odmianą); jeśli twierdzisz że obie postawy są normalne, to możesz tak sądzić. Ja uważam że niektóre postawy wymagają potępienia, a nie usprawiedliwiania czy naciągania kryteriów by uznać je za normalne. To że zachłanna egoistka na jakiś czas znajdzie drugiego zachłannego egoistę do pary, to nie znaczy że jest normalna i porządna.

Bullshit, właśnie typowo dyplomatycznie opisałaś że "Misiek" miał bardzo dobre perspektywy do rozrostu portfela i zapewnienia Ci stabilizacji ekonomicznej; bo po Twoim opisie musiał się jakić jako dobra i perspektywiczna inwestycja. No starasz się być poprawna politycznie, ale widać różnicę między tym jak ktoś się stara tak brzmieć i tym jak naprawdę tak myśli

Oczywiście. Dzisiaj wśród nastolatków i studentów nazywa się to "friendzone", czyli pakujemy tam kogoś z kim możemy jakoś pogadać, ale kto nie jest dla nas dość cenny by go rozważać jako partnera. Ja też mam takie osoby w otoczeniu, tylko nie jestem hipokrytą by nie zdawać sobie sprawy że to jednak (w różnych lub wszystkich) kategoriach nie ten poziom, który widzę u kobiety która mnie kręci. I nie wiem czy można Cię za to specjalnie piętnować, czasem to jest nawet podświadome że mimo że kogoś całkiem lubimy, to jednak czujemy że to nie nasz poziom. Co nie zmienia faktu że nawet jak nie chcemy by taki odbiór był u nas dostrzegalny, to jednak JEST dostrzegalny,

Pewnie można. Ale czy jak dwa sk...ny mają świadomość że ten drugi jest sk...nem, tylko przez świadomość własnej niedoskonałości o tym nie powiedzą głośno, to czy każdy z nich automatycznie stanie się dobrym, porządnym człowiekiem?

Oczywiście, że niektóre postawy można potępić, inne podziwiać. Nie to miałam na myśli.
Cały czas chodzi mi tylko o to, że elementów składających się na całość (taką, którą tu rozważamy, całość człowieka, a nie jakiś wycinek istotny dla zdiagnozowania zaburzenia) jest tak wiele, że nie ma sensu szukać jakiegoś wzoru. Skoro piszesz o "objawach towarzyszących", to, rozumiem, zakładasz jakiś zbiór cech, które będą występować razem i na podstawie których można wyciągać jakieś wnioski na temat całości. Ot, uznasz, że X występuje z Y i Z, więc jak już ktoś ma X, Y, to Z też. Tak się tworzy bardzo stereotypowe postacie, a ludzie są różni.
Tylko że nie jesteś przecież wyjątkiem, ludzie często tak myślą nieświadomie, ja sama na pewno też. Jak usłyszą, że dla kobiety jest ważny dobry wygląd, to część podświadomie uzna, że jej hobby to spędzanie czasu u kosmetyczki, fryzjera i na paznokciach. Część pójdzie dalej i zaszufladkuje ją jako tę, co chce tylko leżeć i pachnieć. Kolejni dodadzą do tego, że szuka jelenia, co ją będzie utrzymywał. I że jest głupia.
Albo w drugą stronę - dziewczyna robi imprezę, na którą przyszykowała ucztę, przy okazji pochwali się zawartością spiżarni. Znowu: część w niej od razu zobaczy perfekcyjną panią domu, co to jeszcze sprząta i prasuje, a niektórzy pójdą dalej i podświadomie uznają ją za materiał na taką idealną, ciepłą żonę, co to by gromadkę dzieci i męża ogarnęła.
A to tak nie działa. I ludzie bywają zaskoczeni.

Otwarcie Z pełnym zrozumieniem słabości czy niedoskonałości, jakimi może cechować się każdy, to wydaje mi się jednak, że te wnioski idą zdecydowanie za daleko.
Na jakiej podstawie mamy w ogóle kogoś potępiać? Jeśli żyję inaczej od nas? Jeśli nam dany tryb życia czy podejście nie odpowiada, to po prostu nie idziemy tą drogą a na ewentualne docinki zwyczajnie nie reagujemy. Tutaj widzę jakąś krucjatę przeciwko kobietom, o którym się tak naprawdę niczego nie wie. Nie byłbym na tyle odważny, aby wysnuwać takie teorie, ten argument z dziećmi jest widzę tak chwytliwy, że wystarczy wspomnieć o tym i już się jazdy zaczynają. To naprawę taka zbrodnia, żę ktoś rezygnuje z tych wszystkich problemów, obowiązków i kosztów, jakie ponosi wychowanie dziecka na rzecz innych aktywności?

Zdaje się, że określone działania, jakie człowiek w życiu podejmuje, stają się wręcz jego wizytówką, przez którą jest osdbierany tak a nie inaczej. Ciekawe czy w tym kraju, jeszcze za mojego życia, w końcu przestanie się patrzeć na osoby bezdzietne z wyboru, jak na jakiś dziwolągów.

Bagiennik, jako KOLEJNY przyjebaueś się do dzieci w sytuacji gdy to tylko jeden z elementów układanki i to wcale nie najważniejszy. Nie dzieci i ich posiadanie są centralnym punktem tezy.

Tu Nowe_otwarcie idealnie trafił sedno. Pozwolę sobie dokładniej wytłumaczyć o co chodzi. Beyondblackie piszesz, że spodobał ci się jego charakter i ja w to nie wątpię. Problem leży gdzie indziej. Ten charakter ci się spodobał bo miałaś możliwość by go poznać. "Misiek" zainteresował cię swoim wyglądem i jak to Nowe_otwarcie napisał, "dobrymi perspektywami rozrostu portfela" dzięki czemu dałaś szanse by poznać też jego charakter, który ci się spodobał. I jeśli piszesz, że to nie było świadomie to ci wierzę bo coś takiego dzieje się w podświadomości. Gdyby "Misiek" nie miał "trochę więcej kasy i własnego mieszkania" i gdybyś nie widziała w nim tej "energii i ambicji" nawet byś nie poznała jego charakteru, który tak bardzo ci się spodobał bo nie dałabyś mu szans nawet na rozmowę i przedstawienie tego charakteru. I nawet wiedząc, że nie myślisz w ten sposób specjalnie bo jesteś wredną, roszczeniową księżniczką tylko robisz to podświadomie, a na prawdę jesteś dobrą osobą ten "odbiór" jest bardzo dostrzegalny i zawsze będzie negatywny.

Szczerze mówiąc nie do końca rozumiem co macie na myśli pisząc, że można kogoś bardzo lubić i cenić, a jednocześnie w ogóle nie wiedzieć jako potencjalnego partnera. Patrząc z typowo męskiej perspektywy nie ma szans by facet, dla którego dziewczyna jest miła, słodka, uśmiechnięta, dba o niego i sprawia wrażenie jakby jej na nim zależało, nie spojrzał na nią jak na potencjalną partnerkę, chociaż przez chwilę. Dobrym przykładem jest tu historia z jednego z moich pierwszych tematów. Ta dziewczyna, o której była mowa powiedziała, że jest zajęta i między nami mogłaby być jedynie koleżeńska relacja. Ja pożegnałem się z nią najlepiej jak potrafiłem i od tamtej pory już nie mamy kontaktu. A jest tak dlatego, że nie mógłbym być jej kolegą czy przyjacielem nawet jeśli jest super dziewczyną i po prostu dobrą, porządną osobą bo wiem, że ciągle by mi się podobała i ciągle miałbym nadzieję na coś więcej. 

Wyżej wspomniany "friendzone" tu już jest skrajna patologia i przejaw najgorszych ludzkich cech. Dawać komuś fałszywą nadzieję tylko po to by nim manipulować, wykorzystywać, bawić się jego kosztem to jedne z najgorszych rzeczy jakie można zrobić drugiemu człowiekowi.

Nowe otwarcie/Shinigami.
Ale tak działa świat.
Niebo jest niebieskie.
Trawa jest zielona
Deszcz pada.

A każdy świadomy siebie człowiek chce mieć partnera.
Nie nadzorce.
Nie sługę.
Nie utrzymanka.
I sam nie chce być utrzymankiem.

Co w tym złego/dziwnego/niemoralnego że kobieta czy mężczyzna wybierają sobie na partnera kogoś kto IM odpowiada,czy dla NICH jest atrakcyjny.
A dla każdego co innego jest atrakcyjne.
Co innego przyciąga nas do drugiego człowieka.

To że kobiety cenią zaradność, no tak jest.
Pozostaje tylko zaakceptować.
To czy będziesz sie starał być zaradny i przyciągać kobiety, czy postanowisz sobie zyc po swojemu, twoja sprawa.
Masz prawo żyć tak jak TY chcesz, życie w pojedynkę nie jest w żaden sposób gorsze od życia rodzinnego.
Każdy wybiera swoja drogę.

I nie ma co sie oburzać na fakt że kobiety nie chcą kogoś poznać, bo tak samo jak mężczyźni mają do tego prawo.
Gdyby mnie chciała poderwać kobieta której zęby to jakieś czarne kikuty, to sory nawet jak by była najmilsza,najcudowniejsza,naj,naj,naj kobietą na ziemi, to kazał bym jej sie oddalić.
To jak ktos o siebie dba, samo w sobie dużo mówi o człowieku.
Nie mowie tutaj teraz o was.
Ale jak widzę płacz facetów, że żadna go nie chce, a ten w wieku 30 kilku lat mieszka u mamusi w piwnicy,( co samo w sobie nie jest jeszcze złe) nie ma żadnych oszczędności,wykształcenia,zawodu,perspektyw.
Za to ma nałogi,kompleksy,ttraumy,fobie.
To zawsze pytam.
Co ty masz do zaoferowania,i gdzie byleś przez ostatnie 15 lat.
Bo argument "miłość" w jego wydaniu,jest takim samym kretynizmem jak w ustach tych roszczeniowych księżniczek.
Nic nie znaczy.

Szeptuch, tak jak rozmowy z Tobą cenię (poza tematem rowerów), to niestety tę radę akurat możesz sobie wsadzić... do szuflady.

I nie chodzi tu tylko o to że ta rada dedykowana 30-letnim piwniczakom bez wykształcenia jest w moim przypadku dość od czapy ze względu na to że jestem 45-letnim inżynierem po polibudzie, z niemal 20-letnim doświadczeniem zawodowym; oszczędności nie mam chwilowo przez spadek koniunktury i rozwód (chociaż może coś mi się uda z firmy wyszarpać, bo mam obiecane, a centrala w za chwilę klepnie budżet). Ale właśnie problem w tym że te księżniczki zadzierają nosa nie tylko w stosunku do piwniczaków bez niczego...

Łatwo Ci mówić, bo masz szczęście mieć talent i zamiłowanie do branży IT, która jest teraz wuj wie czemu na topie płacowym. Ja akurat zawsze byłem antytalentem informatycznym (do tego stopnia że moja siostra, która przejęła całą pulę talentu w tej dziedzinie i jest informatykiem) zwykła mówić że wystarczy że ja się zbliżam do komputera i komputer się zawiesza. No trudno, ogarniam wyszukiwarkę (w tym skuteczne wyszukiwanie w necie czego potrzebuję), Office i może coś tam jeszcze; do mojej pracy póki co styka, reszta to nie IT; po to w firmie jest informatyk żeby to ogarniać. Ja mam wykształcenie kierunkowe i z tego do dziś żyję; do apek też nie mam ani specjalnego zaufania ani pociągu, korzystam z niewielkiej ich liczby i żyję. Lampę w pokoju montowałem sam, partnerce ostatnio kran wymieniałem (jak i uszczelniałem okna), ugotować i inne rzeczy też potrafię, więc nie jestem nieprzydatny dla kobiety. Jedynie przez ten cholerny trend forujący informatyków może się okazać że moim finansowym szklanym sufitem jest podwójna średnia krajowa (to znaczy według oficjalnego wskaźnika, bo powiem szczerze nie wiem skąd się wzięła rzekoma średnia i mediana na takim portalu jak pensjometr.pl), ale to do cholery nie powód żeby takich facetów też traktować jak odpad, tym bardziej że wygląd chyba też mam ok (a zawsze był oceniany jako raczej ponad średnią, co zdaje się potwierdzać i moja obecność na portalu randkowym i zainteresowanie ze strony babek, w które niektórzy tutejsi userzy nie mogli uwierzyć!). I absolutnie się nie uważam za produkt II czy III kategorii! Tym bardziej że nie chleję, nie palę i nie ćpam! Owszem, znalazłem kobietę rozsądnie myślącą, ale naprawdę mnie zdrowo wku..ia że takie kobiety są w tak zdecydowanej mniejszości. A jeszcze bardziej wku...ją kobiety, które mają oczekiwania do jakich same nigdy nie doskoczyły i to jest hipokryzja, którą mogę i zamierzam piętnować!

Ja nie rozumiem, jak można tego nie rozumieć. Pomijając wczesnonastoletnie wybryki (i poniekąd na ich skutek) przez całe życie poznałam tylko trzech mężczyzn, z którymi uznałam, że mogłabym być. Z jednym nie było nic, bo wolał panów, z drugim się spotykaliśmy po przyjacielsku i nie zdążyłam zastawić sideł (więc przynajmniej koleżeństwo zostało), bo poznałam trzeciego, z którym jestem do dziś. Trzech przez, powiedzmy, 15 lat. A ilu przez ten czas poznałam spoko znajomych, fajnych kumpli, dobrych kolegów? Mnóstwo przecież. Do związku się nie pchałam, dobrze mi było samej, a żebym o kimś pomyślała w kategoriach związkowych, to musiałam być pewna, że chcę, żeby to było coś na poważnie i najlepiej na zawsze (nie, że wiem, że będzie, ale że bym chciała). W innym przypadku, jak mi cokolwiek nie pasowało, to nawet nie brałam takiej relacji pod uwagę - szkoda czasu i energii. A czego potrzebuję, żeby ktoś został kolegą? Wystarczy, że będzie się nam przyjemnie spędzało czas razem... od czasu do czasu; funkcja bardziej rozrywkowa. Więc tu wymagań prawie nie ma.

Ale ludzie w tych oczekiwaniach mają różne priorytety. Można się podśmiewać z brzydala, który chce ślicznej dziewczyny, ale on może przecież znaleźć śliczną dziewczynę, która szukała np. "ciepłego misia", żeby mogła być tą, która głównie decyduje o ich życiu (taki przypadek znam z życia, jak na razie 10 lat małżeństwa, on się wpatruje w swoją śliczną żonę i jest zadowolony, że nie musi podejmować decyzji, a ona się grzeje w misiowym ciepełku i jest zadowolona, że może wszystkim sterować; nie, miś nie srał hajsem). Można się śmiać z dziewczyny po zawodówce śliniącej się do profesorów, którzy jej imponują, ale ona przecież może znaleźć sobie profesora, który intelektualnie wyżyje się na uczelni, a będzie zachwycony perfekcyjną panią domu szykującą pyszne żarcie. Przecież nie tylko wygląd, pieniądze i pozycja się liczą, nie dla wszystkich, nie w tych samych proporcjach. Poza tym każdemu podoba się coś innego, bo nawet jeśli kilka osób powie, że przyciąga je poczucie humoru, to to poczucie humoru będą inaczej ocenia. Kasia zachwyci się Krzysiem, a Basia powie, że Krzyś tylko pajacuje, za to Wojtek... Ale przerwie jej Gosia, twierdząc, że Wojtek jest chamski, a nie zabawny itd. Więc nawet jak ktoś uważa, że sam jest 8/10, a kręci na niego nosem panna 4/10, to musi brać pod uwagę, że dla tej panny on może być 2/10, bo ona ocenia zupełnie coś innego. A nawet jeśli to samo, to nadal ma do tego prawo, do tego i do czekania na kogoś, dla kogo ona będzie 9/10, bo oceni ją wg innych kryteriów.

Miłe spędzanie czasu razem nie jest dla mnie definicją koleżeństwa, tylko raczej warunkiem, żeby obie strony chciały tę koleżeńską znajomość tworzyć. Ot, spotkały się dwie osoby czy więcej, fajnie było, można to powtórzyć. Albo - super się gada w pracy, można skoczyć na piwo. Wiadomo, że żeby ktoś został dobrym kolegą, takim, z którym się regularnie spotyka, zaprasza na domówki, jeździ na wycieczki czy wakacje, trzeba trochę więcej. Ale jest też jakaś grupa... no właśnie, znajomych? kumpli? kolegów?, z którymi się po prostu można spotkać od czasu do czasu, pogadać, bo jest fajnie i tyle.

Hm. I tak, i nie. Charakter jest najważniejszy, ale nie jest jedyną rzeczą, która ma na ewentualną chęć bycia z kimś w związku wpływ. Plus to, że ten charakter to nie jest jakaś jedna nierozerwalna całość, tylko wiele cech, więc to nie tak, że jak fajny, to bierzemy, bo może być ogólnie oceniony pozytywnie, ale mieć jakąś jedną rzecz, która związek przekreśli. Inaczej, rzeczywiście, moglibyśmy interesować się połową poznanych ludzi odpowiedniej płci. Ot, wystarczy, że komuś podobają się ciche, spokojne dziewczyny, bo jakoś mu to się z kobiecością kojarzy, żeby wszystkie bardziej wygadane automatycznie klasyfikował jako kumpli.

Osobiście uważam że znajomość kobieco męskie to ciężki temat. Bo z takich przyjaźni może zrodzić się miłość i to miłość tylko jednostronna. Więc chyba wielu facetów woli Się nie angażować w takie związki.  Dlatego wielu fachowców mówi że nie ma takiego czegoś jak znajomość damsko-męskie i raczej w większości kobiety spotykaja  Się z kobietami a mężczyźni z mężczyznami aby nie kusic losu. Bo czasami alkohol I itd i tragedia murowana

Absolutnie nie miałam na myśli szukania ideału. Przecież w każdej osobie każdy znalazłby chyba coś, co by się dało zmienić tak, żeby ta osoba podobała się/pasowała (nie mam tu na myśli tylko wyglądu, a wszystko, co o kimś można powiedzieć) bardziej. Ot, nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby mój partner lubił się rozciągać, bo miałabym towarzystwo. Albo żeby nauczył się rozróżniać, które brudne rzeczy do którego kosza mają trafić. Albo w ogóle żeby lubił sprzątać, żebym ja nie musiała wcale. :DDD I żeby wolniej jeździł, chętniej chodził na łyżwy, nie zjadał moich nimm 2, nie budził się od najmniejszego szelestu, bardziej lubił horrory i pewnie milion innych rzeczy jeszcze bym znalazła. Natomiast chodzi o to, że żadna z tych "wad" tak naprawdę mi nie przeszkadza. Na zasadzie: gdybym miała wybór, to wolałabym inaczej, ale to nie są rzeczy na tyle istotne, żeby poświęcać im jakąkolwiek uwagę.
Natomiast istnieją też - obiektywnie patrząc - drobiazgi, które jednak powodują, że nie ma opcji, żebym się kimś zainteresowała. Np. niezależnie od tego, jak to się płytkie może wydawać, nie mogłabym patrzeć "związkowo" na faceta, który niepoprawnie się wyraża, choćby poza tym był chodzącym ideałem. Nie chodzi mi tu oczywiście o sporadyczne błędy, które popełniają zapewne wszyscy, raczej o sprawianie każdą wypowiedzią wrażenia, że się na polski nie chodziło, książek nie czytało itd. Ja jestem słuchowcem i zakochuję się w tym, co słyszę, więc gdyby to miało być "umią", "rozumią", "ja żem poszedł"... No, nie przeskoczę tego. Tak samo jak ktoś, komu podobają się tylko szczupłe dziewczyny, nie zwróci uwagi na babkę ważącą 150 kg, z kolei dla innego nie będzie to przeszkodą, bo kluczowe dla niego będą inne rzeczy.

A widzisz. A mnie kiedyś zwyzywał z tego powodu facet z portalu randkowego. Dodał, że mam za wysokie wymagania.
Najlepiej nie mieć ich wcale. Masz male wymagania-dostajesz jeszcze mniej-sprawdzone.

Ale jest mnóstwo mężczyzn, którym te kobiety odpowiadają i naprawdę nikt ich nie zmusza do życia i ślubu z nimi.
Najdziwniejsze jest to, że patrzysz z boku i widzisz: panna zadziera nosa  ani specjalnie ładna, charakter taki sobie, obejście też, pomiata tym chlopem-myslisz-co on w niej widzi, naokoło pełno singielek o całkiem innym charakterze, podejściu do życia, miłych, uśmiechniętych, trzezwo myślących, skromnych-a on siedzi z taką jedzą.  Ale jak siedzi, to widać mu to odpowiada,  widać takie jędze mają całkiem nieźle branie i mają, co zauważyłam całkiem niezłych tych facetów
Czemu jak facet jest fajny, do rzeczy i atrakcyjny musi się wiązać z jakąś roszczeniową panusią-pijawką? Zauważyłam, że takie księżniczki zbierają najlepsze partie.

Beyondblackie serio już abstrahując od tematu.
Ty trollujesz czy co?
Bo autentycznie nie rozumiem twojego sposobu myślenia.
Skoro dla ciebie bycie lekarzem to nic ambitnego, a praca w małej przychodni to żadne aspiracje, mimo że jako lekarz pierwszego kontaktu decydujesz w jakim kierunku potoczy się leczenie pacjenta, lubisz tą swoją małą społeczność której pomagasz, to pytam sie ciebie,gdzie jest ten sufit który cie zadowoli?
Nie można po prostu powiedzieć: dość, mam to co mi odpowiada.
Bo czytam twoje posty i wysuwa mi sie tylko jeden wniosek : Więcej więcej więcej więcej więcej.
Jak pisałem powyżej, każdy ma prawo oczekiwać co mu dusza podpowiada, ale u ciebie te ambicje przybrały absurdalne formy.
Nie można spocząć, odcinać kuponów od swojej pracy, tylko stale,nieprzerwanie isc do przodu, aż do grobu.

Szeptuch, mnie nie odpowiadało zycie w Polsce na jakiejś prowincji. Wiedzialam, nawet, jako mloda kobieta, że chce wyjechać do UK. Lekarz to świetny zawód, oczywiście, ale ile taki zarabia w przychodni na posadzie NFZ?Serio, bądźmy poważni. Gdyby on chcial mieć prywatną praktykę, to może inaczej byśmy rozmawiali, ale takie Judymowanie nie jest dla mnie. Co ważne, on znalazł sobie żonę, której takie życie odpowiada i są ze soba bardzo szczęśliwi od lat.

PS. Do Rossanki, nie mieszkam w Irlandii, a w Anglii, na południu, w hrabstwie Kent. Reszta się zgadza