Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Obawiam się, że niestety mógłbym być podatny na manipulację. Czasami łapię się na tym, że zaczynam opowiadać trochę za dużo o różnych elementach mojego życia komuś kto wykaże choć odrobinę zainteresowania.

W ogóle nie widzę tej drugiej strony i cały czas myślę, że będę się nią martwił dopiero kiedy będzie pierwsza. Właśnie o to chodzi, że szacunku nie da się kupić tylko trzeba na niego zasłużyć wielkimi czynami. Jak o tym piszę to przypominają mi się rożne postacie z anime. Bohaterowie, którzy niby zaczynali od zera, a na końcu stawali się niemal bogami. W praktycznie każdym przypadku taka postać jest ustawiona jeszcze przed swoim narodzeniem ale chodzi o ten schemat od zera do bohatera, a po drodze właśnie zdobywają szacunek i uznanie. Problem w tym, że ja widzę tylko ten ostateczny poziom, tego boga i zapominam, że oni mają tak zwany "plot armor" i wszystkie wydarzenia zawsze są ułożone by się tacy stali co nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem.

Kolejna rzecz dotyczy właśnie tej "dziewczyny z deszczu". Jak widzę ładną, atrakcyjną dziewczyną, która mi się podoba to automatycznie stawiam ją wyżej od siebie. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, że taka dziewczyna też może być nieśmiała, że też może nie mieć doświadczenia, że ona może myśleć o mnie to samo co ja o niej. Od razu widzę w kimś takim matkę albo te nauczycielki, które tylko czekają by mnie sprawdzać, oceniać i wymagać. Wielokrotnie próbowałem o tym zapomnieć, nie kierować się takim myśleniem i nigdy się nie udawało, to jest zbyt głęboko w podświadomości. Ciekawy przykład też jest z moim wyglądem bo czuje się mocno niekomfortowo w miejscach gdzie pokazuje się większość ciała odkrytego. Na plaży nie byłem już z 15 lat ale wiem, że miałbym z tym problem tak samo jak mam problem będąc na basenie. Nie mam super rzeźby ani sześciopaka na brzuchu więc od razu myślę, że każdy będzie mnie oceniał. To takie myślenie na zasadzie "Muszę być jak najbliżej ideału by w ogóle wyjść i się pokazać wśród ludzi, którzy w ogóle się czymś takim nie przejmują".

Właśnie w tym problem, że nie potrafię sobie wyobrazić tego początku i dalszej drogi tylko od razu patrzę na samą górę. Od razu pojawia się myślenie, że musze być tym szefem wielkiej korporacji by w ogóle zostać uznanym za "zwykłego" człowieka równego tym, którzy są w związkach itd. Choć dzięki tobie i tym małym to zaczyna się powoli zmieniać, tak mi się przynajmniej wydaje. 

Szczerze mówiąc sam nie wiem czemu widok zadowolonego klienta jest dla mnie miły. To chyba taka satysfakcja, że nie zmarnowałem czasu ani wysiłku, że ta robota miała sens.

Właśnie takim myśleniem kierowałem się dość długo. W życiu są tylko dwie opcje, albo masz rodzinę i dzieci, albo karierę. Albo zostaniesz zapamiętany przez następne pokolenia albo przez obcych ludzi za twoje dokonania. Ja od razu założyłem drugą opcję bo przecież by mieć dzieci trzeba najpierw mieć dziewczynę, a skoro jestem sam to jedyną opcją jaka mi pozostaje to dokonać czegoś wielkiego. Teraz zaczynam widzieć, że to było bardzo ograniczone myślenie.

Ja też tak to widzę choć jest jeszcze 4 opcja czyli klasyczny samobój. Najważniejszą kwestią decydującą o tym, która opcja stałaby się faktem byłoby to na ile by mi starczyło oszczędności. Jeśli starczyłoby ich na tyle by nauczyć się wszystkich niezbędnych do przetrwania umiejętności typu gotowanie, kupowanie tanich produktów itd. to pierwsza opcja byłaby możliwa. Jeśli nie to któraś z pozostałych.

Te mikro chyba zaczynają działać bo jednak coś się wydarzyło. Książki trochę przeczytałem i przy najbliższej okazji ruszę z nią dalej. Wydaje mi się też, że powoli zmieniam treści oglądane czy słuchane na YT, kiedyś słuchałem podcastów czy wywiadów o tematyce bardziej incelowskiej czy nawet redpillowej. Teraz słucham historii różnych ludzi i zaczynam wchodzić coraz bardziej w sferę psychologii próbując samemu się zdiagnozować. Choć to akurat nie wiem czy wychodzi mi na dobre bo im więcej się dowiaduję o różnych objawach, formach toksyczności, o tym jak pozornie błahe rzeczy mogą mieć ogromny wpływ na nasze życie to jestem coraz bardziej przerażony tym, jak zła jest moja sytuacja pod względem psychologicznym.

Ok to jest ciekawe tylko powiedz mi jak miałoby to wyglądać? Oswajanie strachu małymi krokami brzmi jakby na prawdę mogło zadziałać i chętnie bym tego spróbował tylko jaki masz na to pomysł?  Już wiemy, że na tak duże kroki jak zmiana pracy czy wyprowadzenie się jest za wcześnie więc jakie mogłyby być te małe kroki? Choć jeden przykład konkretnego działania będącego oswajaniem strachu. Czy próba zagadania do dziewczyny w miejscu publicznym może być takim krokiem?

Co do książki to jak już wspomniałem ruszę z kolejnym rozdziałem jak tylko będę miał trochę więcej czasu.

Shini
Wcale nie widzisz tej drugiej strony - patrzysz na to, co po lewej, to co po prawej nie istnieje bo na nie nie patrzysz?

Dzielny Jasio startuje od zera, wyrusza w świat, dokonuje czynów dobrych/bohaterskich a na końcu ślub z księżniczka i pół królestwa - to jest konwencja baśni.
Baśnie są i fajne i potrzebne, ale sam wiesz - nie są życiem tylko ...baśniami. Może skoro przy okazji wyszło oglądanie filmów spróbuj czasem obejrzeć jakiś film fabularny, obyczajowy i oparty na faktach? Nie kryminał, ale obyczajowy właśnie i koniecznie oparty na faktach. Ten rodzaj filmów zwykle ma jakąś wersję happy-endu,  i one zdecydowanie są bliższe życia, choć wersji optymistycznej.

Czy czynem bohaterskim jest uratowanie tonącego? No w konwencji baśni Jasiowi ten czyn zaliczymy na plus i on Jasia doprowadzi do Królewny. W życiu - jest oczywiście uratowanie tonącego czynem bohaterskim. Ale czy automatycznie daje sławę, powszechne uznanie, szacunek ogromny? Na skalę lokalną zapewne tak. Ale czy tak zwany świat takie czyny zauważa? No może krótka notka na onetach się pojawi, albo i nie. Filmiki z ogromną oglądalnością? Miliony wyświetleń? Książki na temat popularne i świetnie się sprzedające?
"Bohaterską postawą wykazał się 37-letni mieszkaniec gminy Jawornik Polski, który uratował życie 25-latka tonącego w zalewie w Łopuszcze Małej". Info pochodzi ze strony Policji Podkarpackiej. Aktualności lokalne znaczy.
Świat ten czyn bohaterski nagrodził sławą, honorami ? Łopuszka Mała stała się miejscem, które każdy chce zobaczyć, bo tam bohaterskiego czynu dokonano? Mieszkaniec gminy Jawornik Polski nie może się opędzić od fanów, majątek zbija a wywiadach, prawach autorskich do książek i filmów?

Co do "dziewczyny z deszczu" to pozwoliłam sobie zwrócić Twoją uwagę na fakt, że zwyczajnie nie wiesz. Nie wiesz o niej nic. Czyli - jeśli sobie coś wyobrażasz, to możesz się mylić. Dziewczyna to też człowiek, może mieć kompleksy, może być nieśmiała, może być tak wychowana, ze inicjatywy nie wykaże bo "dziewczynie nie wypada". Nie każda dziewczyna jest podobna do Twojej matki, nauczycielek. Są podobne, są też zupełnie inne. Po prostu - nie wiesz.

Czemu widok zadowolonego klienta jest miły? A bo odczuwasz miłe emocje. Nie na ogromną skalę, ale czujesz. Bo przyczyniłeś się do czyjegoś zadowolenia, radości.
Twój wysiłek zostaje nagrodzony nie tylko pieniędzmi należnymi za usługę, ale dodatkowo przyjemnością taką, ze ktoś się cieszy i Ty się do tego przyczyniłeś.

Dla dziecka radość i zadowolenie rodzica jest wspaniałym motywatorem. Nagrodą za wysiłek. Dziecko pieniędzy nie potrzebuje, ale zadowolenia rodzica jak najbardziej.

Nie startujesz w konkursie szybkiego czytania:) a ja nie oceniam tempa czyli - to zależy od Ciebie. Cieszę się, ze czytasz, Ty nadajesz tempo bo Ty wiesz, jakie są Twoje możliwości. I tak jest ok, moim zdaniem.

«szkoda moralna, fizyczna lub materialna wyrządzona komuś niezasłużenie; też: nieszczęście lub obraza dotykające kogoś niesłusznie» (definicja) nie zawsze jest czymś złym, czasem (nie zawsze, ale istnieją udokumentowane przypadki) jest konieczna (bez krzywdy nie nastąpiłby wzrost)  do wzrostu.

Z uwagi na to , że nie da się prześledzić dalszego rozwoju danej osoby w dwu wariantach czyli 1. z krzywdą i 2. bez krzywdy twierdzenie, że krzywda była ( w danym przypadku) konieczna trochę trudno obronić. Bo, od strony teoretycznej, jest możliwe, że w wariancie 2 także by nastąpił wzrost. Tyle że się tego nie da sprawdzić.
A czy jeśli dziecko pijaka i złodzieja zostanie bossem mafii narkotykowej nie tykającym alkoholu acz palącym papierosy
to mamy do czynienia ze wzrostem? Z pewnego punktu widzenia zapewne tak, w końcu syn ewidentnie wystrzelił ponad punkt wyjścia i przerósł ojca.

A odnośnie walki to cóż. pozwolę sobie na cytat "(...) sto zwycięstw w stu bitwach nie jest szczytem umiejętności. Szczytem umiejętności jest pokonanie przeciwnika bez walki". Sun Zi "Sztuka wojenna" III.3 

Dosyć łatwo jest taką tezę obronić i sprawdzić.
Wystarczy spojrzeć na ludzi, którzy żyli w określony sposób przez dłuższy czas, a po tym kiedy spotkały ich trudne rzeczy/krzywda/tragedia, zmienili ten sposób.
Zostali wytrąceni z utartych schematów, ruszyli z miejsca. Ja jestem tego przykładem.

Porównywać można tylko konkretną osobę i sposób jej życia przed i po traumatycznym wydarzeniu, by widzieć jego efekty.
Twój przykład nie ma skali porównawczej.

Pięknie brzmiące teorie znam. A Ty znasz wielu ludzi, którzy umieją je realnie stosować w życiu? Z reguły polega to na szarpaninie, walce z własną podświadomością.

Zresztą, jeśli autor spróbuje pójść tropem który mu podałem, ma szanse na zminimalizowanie oporu czy bólu.
A przynajmniej, będzie umiał sobie z nimi radzić bezkonfliktowo, kiedy te będą znów próbowały nim kierować.
Więc, usunie w wielu przypadkach konieczność walki.

Tym niemniej, umiejętność walki się przydaje. Czy to w pracy nad sobą, czy w pokonywaniu przeciwnika bez walki.
Szczególnie w drugim przykładzie. Nikt, w takich okolicznosciach, nie traktuje poważnie słabych.

Każda wojna prowadzi do rozwoju. Zarówno technologicznego, jak humanitarnego.

A jesteś w stanie podać choć jeden przykład rozwoju, który dokonał się bez związku z wojną - przygotowaniami do niej lub skutkami?

Kubeczki menstruacyjne.
A tak serio: wynalazki NASA, kamerka z Xboxa (znalazła pośrednie zastosowanie w chirurgii), rozwój technologii w Japonii, czy też w Chinach (zbanowano Huawei nie bez powodu). Tak naprawdę przykładów jest cała masa. Wystarczy zwrócić uwagę na prześcigające się modele telefonów, aut, RTV (telewizory - OLED, QLED, 4K, 8K; komputery - procesory), AGD, również w medycynie mamy postęp. Głównym motywatorem jest rywalizacja na rynku, kolejnym chyba chęć zaistnienia jako wynalazca/odkrywca/naukowiec, ciekawość (w danej dziedzinie).

Rozwój IA też zawdzięczamy wojnom?

Ale przecież NASA powstało w czasie zimnej wojny, jako element wyścigu zbrojeń. Większość rakiet kosmicznych powstało jako rozwinięcie technologii 2 wojny światowej i rakiet V2.

Miniaturyzacja technologii była związana przede wszystkim z działalnością agenturalną, ale i nie tylko.

Internet już sam w sobie jest narzędziem stricte wojennym i powstał to na użytek wojskowy w pierwszej kolejności. Tak samo jak telefonia mobilna.

Japonia została zrównana z zmienią dwoma atomówkami i nalotami dywanowymi z bombami zapalającymi, bo była oparta o budownictwo drewniane i istotnej technologii nie mieli praktycznie wcale. Rozwój tego kraju po 2 wojnie światowej został podyktowany potrzebami USA. Najpierw Japonię okupowali kilka lat, a potem w nią inwestowali chore pieniądze, aby zrównoważyć potęgę po tej stronie świata ZSRR i Chin. Dlatego Japonia oficjalnie nie ma Sił Zbrojnych, a jedynie Siły Samoobrony, a jednocześnie dysponuje technologią atomową. Kraj stał się obecnie znaną potęgą, bo zaopatrywał USA w czasie ich wojny w Korei.

Japonia tylko pomiędzy 1946 a 1952 rokiem dostała od USA 18 MILIARDÓW dolarów na odbudowę infrastruktury krytycznej.

Cała obecna technologia cywilna opiera się o to, czego używa się w wojsku dekadę czy dwie wcześniej.

Muqin rozwój rolnictwa jest ściśle związany z rozwojem metalurgii. A tą napędzała wojna (zdolność do wykuwania mieczy i zbroi była kluczowa). Młyny czy ogólnie przetwórstwo i przechowalnictwo oraz transport tak samo. Były to dziedziny kluczowe dla przetrwania oblężenia, suszy, odbudowy społeczeństwa po wojnie. Rezerwy strategiczne są wciąż kluczowym elementem wojny.

Gdyby nie fakt, że nasza historia to własnie historia niekończących się wojen, to byśmy latali z gołymi dupami jak plemiona w Amazonii.

Ale sumarycznie nie podałaś żadnego. Bo tam, gdzie wojny nie było (lub była zbyt intensywna), tam dalej uprawia się ziemię drewnianą tyczką, a nie traktorem sprzęgniętym z odpowiednimi agregatami.

To jak z tą pierwszą włócznią co piszesz. Bo niektóre małpy też używają prymitywnych włóczni do polowania na ryby i do obrony przed drapieżnikami. Różne zwierzęta używają różnych narzędzi do przetrwania.

Jak masz najlepsze miejsca do bytowania, to stada się nimi praktycznie nigdy nie dzielą z innymi, a walczą o utrzymanie dominacji nad takim terenem.

Piękne, ale nieprawdziwe. Najstarsze znane nam zmumifikowane ciało, człowieka z Otzi ma jakieś 5,5 tysiąca lat, kiedy to ludzi w Europie można było liczyć tysiącami, a nie setkami milionów jak obecnie, to i tak zmarł w wyniku odniesionych ran w walce z innymi ludźmi.

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C3%96tzi

Nawet w jeszcze starszych znaleziskach dotyczących neandertalczyków też znajdywano ślady na kościach, które wiązano z ranami zadanymi bronią. Ale tutaj nigdy pewności nie ma, dlatego wspomniałem o Otzi, bo ślady ran były świetnie zachowane.

Po prostu nie pasuje ci cofniecie się w czasie odpowiednio daleko. Zaczynasz od momentu, który jest dla ciebie wygodny. A miało być czysto teoretycznie, czy możliwy jest rozwój bez wojny.

Napisałam to, co chciałam i używając takich słów, jakich chciałam użyć. Czemu mnie "poprawiasz" ?

Rozumiem, rozpiździel musi być, a Jack samojeden sobie nie radzi

No tak, też zależy co rozumiemy pod pojęciem wojny, o której była mowa. Zimna wojna, to tak naprawdę okres intensywnej rywalizacji, bez typowej agresji.
Teraz też możemy powiedzieć, że pomiędzy USA, a Chinami, toczy się jakiegoś rodzaju wojna , ale to wojna jedynie z nazwy, bo przecież chodzi o rywalizację, prawda?

Pewnie, nie twierdzę, że wojnom nie towarzyszył postęp, to nieuniknione, bo wymuszają rywalizację pod względem technologii wojskowej, przygotowania żołnierzy, zasobów itd. Możemy więc stwierdzić, że wojna jest rywalizacją, ale czy każda rywalizacja jest wojną? Albo może inaczej - wojna jest efektem rywalizacji: o zasoby, tereny, o wyższość jednych nad drugimi.

Rzeczywiście, niektóre wynalazki zaistniały za sprawą zbrojeń, ale czy nie rozwinęły się bardziej już bez ich udziału? Zresztą, wracając do AI, mówi się o niej bardziej w kontekście wpłynięcia na przebieg ewentualnego starcia w przyszłości, niż w takim, że powstała w celu, by ją w nim wykorzystać. Tutaj motywacją było ograniczenie liczby pracowników, lepsza wydajność, większe zyski.

Co do tematu, przypomniał mi się Tesla, który miał wiele pomysłów, ale problem z finansowaniem realizacji owych projektów. Tu można się zgodzić, że wojna rozwiązuje ten problem, o ile projekt jest w odniesieniu do niej przydatny.

I to tyle, by nie zaśmiecać bardziej wątku.

To pełnoskalowa wojna gospodarcza z wzajemnymi banami na technologie i usługi.

AI powstała przede wszystkim do symulacji wojennych, opracowywania nowych taktyk i strategii oraz łączności (szyfrowanie i deszyfrowanie), mapowania, detekcji, możliwości autonomicznego działania dronów (nie tylko latających) i wielu innych. Wystarczy wspomnieć, że pierwszy komputer (ENIAC) powstał w 1945 roku i znalazł zastosowanie w Ballistic Research Laboratory, gdzie do 1955 roku wykonywał obliczenia tablic balistycznych na potrzeby amerykańskiej armii. AI to nie ma samoświadomości. Jeszcze. To po prostu zaawansowane algorytmy analityczne.

I tu robi się ciekawie. Bo pancerniki typu Iowa (wprowadzone do służby w 1940) miały coś takiego Mark I Fire Control Computer. Analogowy komputer używany do kontroli ognia. Bo na dystansach jakie zapewniało główne uzbrojenie strzelasz nie bezpośrednio w cel, ale tam, gdzie cel się znajdzie jak doleci tam pocisk. Podstawowe dane wejściowe komputera stanowiły takie zmienne jak kurs, szybkość i odległość celu (wprowadzane ręcznie na podstawie obserwacji optycznych lub za pomocą danych uzyskanych z radaru, informacje z dalocelownika i radaru były nieustanie przekazywane do komputera. Innymi danymi przekazywanymi automatycznie do komputera była szybkość i kurs okrętu, a także prędkość i kierunek wiatru oraz temperatura powietrza. Obsługujący komputer operatorzy ręcznie wprowadzali dane takie jak typ i temperatura prochu, wagę pocisków i ilość strzałów oddanych do tej pory – wszystkie z tych zmiennych miały wpływ na prędkość wylotową pocisku.

A to tylko 2 wojna światowa. Dziś jest to jeszcze bardziej skomplikowane, bo danych jest wielokrotnie więcej. Dziś IA pozwala na sterowanie samolotami. W tym roku było takie ćwiczenie. IA pilotowało F-16 i uczestniczyło w starciu powietrznym. Wygrało z człowiekiem i to dalej operując w parametrach zgodnych z ograniczeniami ludzkiego organizmu. To było normalne ćwiczenie w powietrzu. Nie w symulatorze na ziemi.

Nie. Pisałem o wojnie ogólnie. Nie jedynie o konflikcie zbrojnym w rozumieniu tradycyjnym.

Nie, ale to historyczny odpowiednik. Po prostu stopień komplikacji jest wielokrotnie wyższy, ale cel pozostaje ten sam: zwiększenie skuteczności i zdolności bojowych. Przykład pancerników amerykańskich z II wojny światowej miał ci jedynie uzmysłowić jak daleko sięgają korzenie ewolucyjne komputerów i że wojsko ich używało na wiele lat zanim pojawiły się cywilne odpowiedniki.

Bo właśnie wiele ciekawych technologii wojskowych było opracowanych, cześć zapomniana, a część trafiła po przeróbkach na rynek cywilny, np egzoszkielety. Projekt HULK zaowocował sumarycznie egzoszkieletem używanym do rehabilitacji, ale pochodne koncepcji i technologii zaczęto  niedawno też używać w budownictwie itp.

Ogólnie to bardzo ciekawy temat. Ale chyba faktycznie na inne miejsce forum.

Niepotrzebnie spiąłeś tyłek i podszedłeś do wyjścia jak do eksperymentu, co wywołało uczucie presji. Miało być na luzie, miałeś wyjść dla siebie, dla przyjemności, skupić się na swoich zainteresowaniach. Tymczasem przez 8 godzin katowałeś swój mózg myśleniem o tym, że musisz wykonać jakieś zadanie, zaliczyć test, zdobyć punkty. Nie dziwię się, że czujesz się wykończony. A już sam kontakt ze znajomą był sukcesem i wcale nie było tak źle, jak to postrzegasz, pod względem interakcji z drugim człowiekiem. Do tego zobaczyłeś kilka atrakcji, fajnie. Następnym razem wyluzuj, wyznacz sobie cel "Dobra zabawa, doświadczanie czegoś nowego", zamiast "Muszę zagadać do x dziewczyn, muszę zachowywać się jak inni".
Teraz najgorsze co możesz zrobić, to stwierdzić "Widzicie? Mówiłem, że nic z tego nie będzie" i więcej nie wychodzić. Wychodź, tylko nie traktuj tego jako eksperyment.

Tak się czuje większość ludzi. Czystych ekstrawertyków którzy mają charyzme i potrafią brylować w gronie nowych ludzi, albo co więcej wejść w nowe towarzystwo i je rozruszać jest jakiś mały ułamek. Taka umiejętność jest równie rzadka i cenna co napisanie dobrej ksiażki, czy granie na insturumwencie. Trzeb ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć. 
Normalnej osobie można powiedzieć: kup sobe piwo i wyluzuj, zapal papierosa czy coś. Dlatego ludzie sięgaja po używki. Zeby wyluzować i dopasować się. Słynne studenckie imprezy w akademiku itp. Potem taki delikwent lęki i nieśiałośc którą przełamał za młody może w wieku 40 lat praktykować na trzeźwo. Ty jesteś unicorn na lekach od psychiatry i nic w twoim życiu nie jest proste, więc nie wiem co powiedzieć. Przestań mysleć? Przestań być sobą?

IMO forum ci szkodzi bo rozwijasz ciągle autorefleksje a juz jej masz za dużo. Opisałeś swoje perypetie nam na forum i co teraz? Nic. Nie ma złotego leku, wszyscy mają to w dupie, pełnisz tu funkcje zwierzątka w zoo na które sie popatrzy przez chwile dla własnej rozrywki a potem zapomni bo pora na własne życie.
Mówisz po angielsku? Może przezuc sie na reddita czy coś normalniejszego bo tu tylko można mędrkować i karmić te same 10 troli co od X lat karmisz.
Tu przykładowe wątki podobne do twojego:

https://www.reddit.com/r/TrueOffMyChest … ?rdt=63909
https://www.reddit.com/r/dating_advice/ … _to_women/
https://www.reddit.com/r/AskMen/comment … to_a_girl/

Tu jesteś tylko dziwadłem wśród starszych kobietek, co pogłębia twoj narcyzm i wymagania snowflaka całe zycia babrającego się we własnych negatywnych uczuciach. Na innym forum możesz być jednym z wielu i dostać praktyczny feedback.

SamotnaWilczyca celnie to ujęła - idziesz jak na egzamin. Spięty jak diabli. W praktyce życia masa osób uwaliła egzamin tylko dlatego, że spięcie im mózg sparaliżowało. Wiedzieć, wiedzieli, umieć umieli ale ...jak przyszło co do czego to blokada. Gdyby ci się udało świadome podejść do tego inaczej - idę potańczyć na przykład, jako cel bardziej realny... Do samego tańczenia łatwiej się nakłonić. Czujesz się gorzej, bo "nie zdałeś".
Jest tak, że każdy człowiek w nowym i mało znanym miejscu i niespecjalnie znanej sytuacji  spina się, bo nowe miejsce, nowi ludzie. Jak się gdzieś bywa częściej, jest łatwiej. Bo i ludzi się zaczyna znać z widzenia i miejsce przestaje być obce. Choćby taka duperela, że nie musisz szukać kibelka, bo wiesz gdzie on jest. Jako kogoś widzisz 10 raz, jak kojarzysz barmanów i oni ciebie, zaczynasz się czuć luźniej. Miejsce zaczyna być trochę "twoje". Niektórzy nie są już tacy obcy, bo ich ileś razy widziałeś.
Ten twój pierwszy raz absolutnie nie okazał się twoją klęską. Był jak najbardziej normalny. Jeśli już postrzegasz to wyjście jako eksperyment na samym sobie to uznaj, że jest to początek, pierwszy etap eksperymentu, w którym na wynik trzeba poczekać. To  nie coś jednorazowego. Zasadziłeś, podlałeś - no dbaj dalej a wyrośnie. Nie wyrośnie natychmiast, to nie kreskówka "Asterix i Kleopatra" że nasiono włożysz w dołek i masz palmę zaraz, dużą i dorodną. Dbaj dalej czyli - powtórz wyjście, w to samo miejsce. Nie za rok tylko szybciej. Raz, drugi, trzeci. Zacznij w tym miejscu bywać.

Podręcznik, jak to podręcznik - ma część wstępną zwana wprowadzeniem i części dotyczące konkretnych tematów. Sugerowane jest zapoznanie z całością, bo wprowadzenie umożliwia prawidłowe przyswojenie dalszych części. W tym konkretnym podręczniku temat urazów dzieciństwa to dopiero rozdział piąty. Tam się ciekawie a psychologicznie łączą te miny przeciwpiechotne z  "banem na danonki do obiadu". Może najpierw przeczytaj, potem ironizuj?

A nie wpadłaś na pomysł że wkręcanie komuś że ma poważniejsze choroby psychiczne niż w rzeczywistości może mu zaszkodzić?
Że on może nie przejść magicznej metamorfozy z momentem przeczytania książki, a tylko zatrzymać się na etapie iluzji że życie z odoklejonymi starymi jest równoważne z trauma obcowania ze śmiercią?
Pytanie retoryczne bo przecież na forum jesteś żeby zabić nudę i popatrzeć na zwierzątko w naszym zoo.

A co to znaczy to pytanie ? Nie rozumiem yhyhyh

Hinarta to "trochę" osobna opowieść i inny kaliber, tam osobowość (sądząc po wpisach) wymagała natychmiastowej i pilnej pomocy psychiatrycznej, z resztą dziewczyna zniknęła z forum, więc najprawdopodobniej tą pomoc otrzymała.

Z tego co da się zauważyć, Muqin nikogo w niczym nie utwierdza
A książka o której mowa znajduje się na liście lektur obowiązkowych dla studentów do egzaminu "Praca w kanale relacji" Polskiego Towarzystwa Psychologii Procesu.
Więc nie jest to "bzdura z internetu".

Wyluzuj
Pozwól temu wątkowi płynąć w tym kierunku, w którym płynie.

Skoro dla studentów to nie dla zwykłego laika, Shiniego który nie rozumie darmowych źródeł jak działa dopamina na jego mózg.

Smutna również dostrzega ten absurd co tu się odwala, o czym już było mówione że zbyt doglebna autoanaliza zwlaszcza tak mało świadomej siebie jednostki jak Shini może doprowadzić do większego bałaganu niż faktycznie ma Shini.

Miquin to kolejny samozwańczy Jack który zamierza leczyć Shiniego, poczytała parę książek z literatury naukowej i sprawdza co może się sprawdzić na randomowe z neta a co nie. Obrzydliwe i nieetyczne.

Student to taki zwykły laik, co dopiero zaczyna kroczyć po ścieżce oświecenia . Czy odpowiednio skorzysta z dobrodziejstw, które można na niej znaleźć to także wielka niewiadoma, tym bardziej, jeżeli chodzi o studentów psychologii.
I chyba lepsza taka książka, niż poradnik z cyklu "Nabierz pewności siebie - kurs weekendowy", jakich dużo ostatnimi czasy na półkach księgarni oznaczonych "Psychologia".

A ja tam wierzę w Shiniego . I wierzę, że da radę. Ma ku temu potencjał.

Jak człowiek zdaje egzamin ustny i jest sam na sam z egzaminatorem ma pełną świadomość, ze w tym momencie jest "pod lupą" , że jest oceniany, oceniany krytycznie i na dodatek coś ważnego od zdania egzaminu zależy. Plus są egzaminujący silnie skupieni na wyłapaniu błędów, nawet niewielkich, no są tacy co lubią uwalać. Mało przyjemne.
Presja "znalezienie dziewczyny" może u Ciebie być pewną wersją "odpowiedzi przy tablicy", z dziewczyną wstawioną w role egzaminatora. Intelektualnie ogarniasz, że to nie całkiem tak jest, ale emocje swoje robią. Na pewno od prawdziwego egzaminu sytuacja różni się jednym - tym, że nawet jeśli ro rodzaj egzaminu na pewno nie zdanie niczym nie grozi. Nie będzie pały w dzienniku, nie będzie zostania na drugi rok - to tak a analogii do czasów szkolnych.
A egzamin na prawo jazdy to ładny przykład, że za którymś podejściem się udało. I zdałeś, i jeździsz.

Konwent raz w roku, ale podobne eventy zapewne możesz wyłapać. A że temat konkretny to i ludzie się mogą zacząć powtarzać. No możesz zostać bywalcem imprez pewnego typu, za którymś razem już się nie będziesz może czuł aż tak obco. I wiesz, fajnie że piszesz "po jednym razie na pewno nie odpuszczę". Tak to optymistycznie brzmi

Bo przynajmniej nie jestem hipokrytą tępa cipo. Obie zachowujecie się podobnie, jak niekiedy nie gorzej ode mnie, a udajecie święte cierpiętnice. Zluzuj kucyka bo coś za bardzo cie ciśnie.

uwazam ze pasywna agresja jest o wiele gorsza niż prawdziwa. szybka eskalacja konfliktu, szybki koniec. pasywna to takie sączenie jadu jak typowy pizduś.

Mogłabym zamiast słowa "pizduś" powiedzieć, że pasywna agresja to domena kobiet, które są słabsze fizycznie i niemęska broń. może przez swoj wzrost jesteś zmuszony specjalizować się właśnie w takiej bo na pełnoobjawowy rozwoj meskosci nigdy nie mogłeś sobie pozwolić. danie sobie po mordzie nie wchodziło nigdy w gre bo każdy ma cie najeden mocny cios w nos (różnica zasięgu ramion ty VS przeciwnik ). Widzisz? Masz przykład pasywnej agresji. Ale zostańmy przy pizdusiu.

Ciekwe że akurat niski facet wyspecjalizował się w najmniej męskiej ze wszystkich broni i się tym chwali.

Proszę cię, przecież na kilometr widać ze gość jest rak samotny i zdesperowany zeby podtrzymać jakiekolwiek złudzenie posiadania przyjaciół jest gotowy nawet przeczytać Koran i skonwertowac na islam.

wczesniej po wkręceniu doktryny redpila przez facetów z netu typ poszedł na dziwki.

jasne ze pójdzie na terapię, jeśli tylko odpowiednio mu zasugerować. albo na dziwki.

Po co korzystac z uslug prostytutek? To nie lepiej byc w zwiazku i slub wziasc i zyc w milosci ?

Udana psychoterapia daje w efekcie pożądane zmiany w funkcjonowaniu pacjenta. Psychoterapia nieudana albo nie daje żadnych zmian albo powoduje pogorszenie funkcjonowania pacjenta.

Z tego co Shini pisał to go nie zdiagnozowała tylko opisała. Nie lepiej niż niejeden forumowicz by opisał na podstawie rozmów na forum. Diagnozują psychologowie kliniczni. Używając tych stosownych numerków ICD. Psychoterapeuta, nawet doskonały i odnoszący liczne sukcesy, nie musi mieć uprawnień do diagnozowania. I często ich zwyczajnie nie ma.
Psychoterapeuta nie jest też od przedstawiania planów dalszego działania, co to pacjent ma je zrealizować. Jeśli w ogóle taki plan powstaje ( a wcale nie musi), to powinien być dziełem pacjenta, nie terapeuty.

Shini, właściwie Muqin sama ci odpowiedziała.
„Psychoterapia nieudana albo nie daje żadnych zmian albo powoduje pogorszenie funkcjonowania pacjenta.„
Danie zainteresowania człowiekowi zdesperowanemu, samotnemu i podawanie mu diagnoz na tacy ( zobacz ty i ten żołnierz macie podobnie!)  może mieć taki efekt.
Tak jak pisze Jack. niektóre formy „terapii„ sprzyjają ciagnieciu kasy i umyciu raczek przez „psychologa„.
tu nie mamy kasy muqin wystarcza dobre samopoczucie.