Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Z takich "z marszu" nie licząc tych pierwszych to "zostaw, nie ruszaj" i "nauka jest najważniejsza", te najczęściej się powtarzały, a i oczywiście moja klątwa czyli "dziewczyna sama się znajdzie".

W wielu sprawach ale szczególnie w kwestiach relacji damsko-męskich i wychodzenia gdzieś, na przykład na jakieś imprezy i angażowania się w coś. Matka zawsze powtarzała, że "dziewczyna sama się znajdzie", a ojciec mówił by szukać. Matka zawsze była całkowicie przeciwna jakiemukolwiek wychodzeniu gdzieś, a o imprezach nie chciała nawet słyszeć, z kolei ojciec zachęcał do wychodzenia ale nie miał zbyt wiele do gadania w tej kwestii. Tak samo z angażowaniem się w cokolwiek, jakieś akcje typu piknik szkolny czy nawet wolontariat. Musiałem się namęczyć by przekonać matkę do uczestnictwa w czymś takim. O jakichś wydarzeniach typu konwenty też nie było mowy. Jak kiedyś poszedłem na osiemnastkę koleżanki to chyba ze 40min musiałem przekonywać matkę do zostania na noc i powrotu rano, ojciec i siostra mi w tym pomagali, a sam miałem już wtedy 18 lat. Ojciec zwykle był po mojej stronie, nawet na studia jakoś bardzo nie naciskał ale zwykle wolał odpuścić niż kłócić się z matką szczególnie, że sam miewał nieciekawe momenty z powodu problemu alkoholowego co powodowało dość ostre kłótnie.

W sferze finansowej nie czuję osobą, którą można traktować poważnie bo na niewiele rzeczy mnie stać, a zwłaszcza na usamodzielnienie się. Zarabiając minimalną nie ma szans na kupno mieszkania, budowę domu, kredyt czy nawet wynajęcie małej kawalerki. Z takiej wypłaty nie da się nawet odłożyć na wkład własny i to mimo mieszkania z rodzicami i braku dużych comiesięcznych wydatków. Samochód zaczyna mi się sypać, a na nowszy musiałbym wydał prawie wszystkie oszczędności. A najgorsze jest to, że nie ma za bardzo perspektyw na przyszłość w postaci jakiegoś spadku czy czegoś takiego. Kiedyś dostanę dom i drugą działkę ale co mi po tym jak będę miał 50 lat lub więcej i będę sam, zresztą kto wie czy za te 20 lat to jeszcze będzie coś warte. Czy kogoś takiego można traktować poważnie?

Nawet o tym nie myślałem ale jak teraz o tym wspominasz to faktycznie zdarzały się takie sytuacje. Ogólnie przez całą grupę typu klasa nie byłem dorzucany ale przez mniejsze grupki już się zdarzało choć częściej to miało charakter tymczasowy z powodu jakiegoś konkretnego wydarzenia. Gorszy czułem się w porównaniu do najlepszych, najbardziej utalentowanych uczniów z powodu słabych ocen mimo czasu i pieniędzy wkładanych w naukę. Podobnie było w przypadku sportów, zawsz byłem dobry we wszelkich sportach indywidualnych ale już w drużynowych byłem jednym z najsłabszych i to czasami powodowało różne spięcia. Z pewnością jakiś wpływ miało tu anime bo w gimnazjum było to postrzegane niezbyt przychylnie ale to było gimnazjum, o którym już nie raz tu pisałem. Było tam wielu osobników nie zasługujących na miano istoty ludzkiej, a może wręcz przeciwnie, w końcu tylko ludzie są zdolni do uprzedzeń, znęcania się i przemocy tylko dla zabawy. Później w liceum chyba w ogóle nie czułem się odrzucony czy niechciany. W czasach liceum należałem do organizacji pozarządowej działającej stricte na wzór wojska i tam na początku też dochodziło do spięć bo większość osób to były pseudo samce alfa ale z czasem się poznaliśmy i przyzwyczailiśmy do siebie. Na studiach ciężko mówić o byciu odrzuconym bo tam tak na prawdę nie było jakichś konkretnych grup. Były małe grupki trzymające się razem, ja też taką miałem i co ciekawe składającą się prawie z samych dziewczyn ale wszystkie były zajęte. Jednak to działało raczej tylko w obrębie uczelni, każdy miał swoje życie i po zajęciach ruszał w swoją stronę. Wiem, że miałem tam opinię samotnika będącego na uboczu, takiego typowego introwertyka ale po pierwsze raczej nikt się czymś takim nie przejmował, po drugie miałem całkiem dobre oceny więc nie spotykałem się z jakimś brakiem szacunku. W pracy to raczej nie ma o czym mówić bo styczność mam jedynie z klientami albo współpracującymi firmami, a tu wszystko zależy od tego czy "hajs się zgadza". Podsumowując ogólnie te najwcześniejsze lata czyli podstawówka i gimnazjum były chyba najgorszym okresem mojego życia. Tak naprawdę dopiero po skończeniu 18 lat zaczęło się cokolwiek poprawiać.

To chyba trochę zależy, jak zdefiniować "traktować poważnie". No i kto by miał być tym traktującym.
Sądzisz, że poważne traktowanie w sferze finansowej jest tożsame ze stanem posiadania?
Że to działa jak automat?
No oczywiście dla sprzedającego mieszkanie tak na dziś nie byłbyś "poważnym klientem", bo nie masz za co kupić tak z marszu. Ale w szerszym kontekście ja tam mam nieco wątpliwości czy nie można Cię poważnie traktować w sferze finansowej, tyle że pojmowanej nieco inaczej niż stan konta.
Usamodzielnienie się to coś więcej niż kupienie mieszkania. Usamodzielnia to się człowiek przede wszystkim we własnej głowie, jak sam o sobie decyduje i o ważnych sprawach swojego życia w takim zakresie, jaki jest dostępny. Takie "w sprawie mojego życia ja wiem lepiej, nie chodzę na czyjejś smyczy".
Owszem, nie należy traktować poważnie w sprawach finansowych kogoś, kto się kretyńsko zadłuża bez umiaru i rozsądku, kto pożycza i nie oddaje, kto hazard z upodobaniem uprawia, kto żyje zauważalnie ponad swoje możliwości zarobkowe z beztroską dziecka, że "jakoś to będzie". Ale to akurat Ciebie nie dotyczy.

Przesadzasz i to srogo, rodzina zapewniła ci zajebisty start finansowy.
Macie dom 30 km od centrum Warszawy, czyli realnie 20 km od Warszawy, dodatkowo działkę, zakładam, że rolno-budowlaną/budowlaną i w tej samej wsi. Jeśli ta działka leży sobie odłogiem, ma wszystkie przyłącza i tak chociaż z 600 m2 to pewnie już teraz można by ją sprzedać za 300 tysięcy, a jeśli jest większa to nawet i za pół miliona. Więc jeśli ta działka ma być tylko twoja to w tym momencie masz kasę na połowę fajnego mieszkania w Warszawie. No chyba że rodzice nie pozwolą ci sprzedawać 'ojcowizny' i chcą żebyś się tam budował, to zmienia postać rzeczy. Dodatkowo pisałeś, że dziadek ma mieszkanie w Warszawie..., if you know what I mean. Naprawdę nie zdajesz sobie sprawy jaki majątek ma twoja rodzina i jak zajebiście jesteś ustawiony. Twoim prawdziwym problemem nie jest brak kasy tylko brak sensownego planu kariery zawodowej, czyli regularnych wpływów pieniężnych w sensownej wysokości.

Anewe, wszystko pięknie, ale na teraz to trochę dzielisz skórę na żywym niedźwiedziu.
Można dysponować majątkiem, który się posiada, obietnice to obietnice. To, że w rodzinie Shini jest tusza do podziału to jedno - faktycznie jest zapewne jakaś. Ale Shini sobie tą tuszę może co najwyżej pooglądać i budować zamki na lodzie. On od strony finansowej być może za jakiś czas będzie powiedzmy ustawiony. Bez gwarancji, bo gwarantowane jest to,  co jest na jego nazwisko i bez obciążeń. Coś, czym może dysponować. Teraz ma dach nad głową i pensję. Możliwe, że skoro siostra swoje dostała to Shini mógłby nacisnąć na rodziców w sprawie drugiej działki, darowizna sporo by zmieniła. Wtedy faktycznie by miał majątek startowy.
Mając nieruchomość już coś się ma. Zauważalnie ma.

Brak sensownego planu kariery zawodowej i owszem, występuje. Ale Shini zdaje się nie za bardzo wiedzieć, co właściwie by chciał w życiu robić. On jako on. Nie pod dyktando czyjekolwiek. Jak człek nie wie, co by chciał robić planu kariery zawodowej sobie nie ułoży.

Czyli "tusza" (używając określenia Muqin) jest dostępna warunkowo, w zamian za spełnienie oczekiwań rodziców odnośnie założenia rodziny.

A jak kształtuje się teraz sytuacja siostry, czy ona może aktualnie swobodnie (czyli bez zgody rodziców) dysponować swoją darowizną, np. sprzedać działkę, którą dostała, i dom? Jak w tym wszystkim odnajduje się szwagier, w sensie czy jest współwłaścicielem działki i domu, czy wszystko jest na siostrę, kto wyłożył środki na budowę domu?

Twój komentarz ma się nijak do moich pytań. Nie pytam go przecież o jego relacje z siostrą i szwagrem, tylko o zasady na jakich rodzice w tej rodzinie dają "prezenty".

Shini
Od końca - nikt Ci nie napisze, jak nazwać to, co czułeś, bo nikt nie jest Tobą. O ile w sytuacjach bardzo prostych jeszcze jakoś można podpowiedzieć, o tyle w tej opisanej, w której doznałeś uczuć złożonych to nie za bardzo. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś przypomnę, że jest coś takiego jak koło emocji, dostępne darmo w necie, możesz sobie wydrukować i spróbować samodzielnie określić, jakie uczucia Ci się pojawiły. Z tego co piszesz mnie pasuje jakaś wersja smutku, żalu - ale być może z elementami rozczarowania czy złości - skierowanej na siebie albo i gdzie indziej. To Twoje uczucia i Twoje emocje - w z zewnątrz patrząc identycznej sytuacji różni ludzie mogą poczuć różne emocje. I niespecjalnie jest tak, że są jakieś emocje "prawidłowe" czy "nieprawidłowe", "dobre" czy "złe".

Zasady, na jakich w tej rodzinie "dają prezenty" w sumie można chyba odpuścić, bo wyjdzie z tego "co Shini powinien zrobić, żeby dostać prezent". Bez gwarancji, że jak zrobi to dostanie -  na przykład "córka to co innego niż syn" i cale kombinowanie psu na budę. Reguły takiego dawania dzieciom często nie są identyczne choćby i z powodu płci dzieci, ale też i wielu innych czynników.

Shini, czy Ty aby trochę nie mylisz poważnego taktowania w sprawach finansowych w świecie dorosłych ludzi z dostępem do pieniędzy takich, żeby móc sobie coś kupić? Może Cię to rozbawi, ale akurat w kwestii pieniędzy tak intuicyjnie to wcale Cię nie zakwalifikowałam do zbioru "osoby, których nie należy traktować poważnie w sprawach finansowych". Czemu - bo nie oceniam tego wedle "ile kto ma na bieżącym koncie, żeby sobie coś kupić". Takie moje prywatne i calkiem nieźle sprawdzone kryterium jest zupełnie inne.

Ale ja ci nic nie mówię. Rób sobie co chcesz ze swoim życiem, to nie moja sprawa. Po prostu uważam że wątek debaty co dostała siostra a co szwagier i maglowanie tego jest bez sensu, kiedy wbrew pozorom masz dużo różnych możliwości w życiu. Wydaje ci się że to głupia praca za minimalną i bez żadnych innych kwalifikacji jesteś w dupie(bo taka jest twoja perspektywa osoby z zerową samooceną), a tu masz przykład że nawet jak nie bedzie ci sie chciało szukać nowego zawodu, niczego nowego uczyć to jako stolarz z X lat doświadczenia i tak możesz sie urządzić tylko trzeba troche pokombinować jak. To nie był zaden nakaz co i jak masz robić i gdzie jechac tylko takie pokazanie że wcale nie musisz czekać co twoi starzy ci dadzą a sam masz jak największe szanse realnie się ustawić bez niczyjej pomocy.

Uświadamiam ci: masz fajny fach w ręku. Nawet robiąc to co robisz ale przy minimalnych zmianach możesz żyć na dobrym poziomie.

Jeszcze niedawno twierdziłem, że nie mam żadnych możliwości ale to właśnie forum i osoby takie jak ty nauczyły mnie, a raczej uświadomiły, że problemem nie jest brak możliwości tylko ich nie dostrzeganie. Nigdy nie twierdziłem, że ten fach jest zły czy bezużyteczny. To jeden z najstarszych zawodów świata, który zawsze był i prawdopodobnie zawsze będzie potrzebny i osobiście uważam, że powinien być szanowany. Jednak w dzisiejszych czasach większość zawodów fizycznych jest taktowana jakby były gorszej kategorii. To jest po prostu robota, tu nie ma awansów, wysokich stanowisk czy sławy więc nie ma też żadnej chwały, zaszczytów czy uznania. Nie ma też dużych pieniędzy. Szczerze mówiąc ja nie narzekam na samą pracę tylko moim zdaniem na o wiele za niskie zarobki w porównaniu do wysiłku i czasu jakich ona wymaga oraz brak możliwości poznawania kobiet. Wybacz ale właśnie nie widzę możliwości by z tej pracy się ustawić i żyć na dobrym poziomie. W dzisiejszych czasach żeby mieć chociażby swoje mieszkanie trzeba być niemal milionerem i będzie tylko gorzej w tej kwestii.

Zestaw "żal i poczucie straconej szansy" zdarza mi się właśnie tylko w odniesieniu do dziewczyn. Nie przypominam sobie innych szans, które mogłyby w jakikolwiek sposób odmienić moje życie, i które straciłem. Chociaż nie, jest jedna. Kiedy byłem zaraz po maturze i poddałem się rodzicom z pójściem na studia, a powinienem ich nie słychać tylko już wtedy pójść do jakiejś pracy i się wyprowadzić. Wtedy przy ówczesnych cenach jeszcze byłoby to możliwe, a nawet jeśli nie to pewnie wtedy jeszcze jakoś bym się zmusił by zamieszkać nawet z całkowicie obcymi osobami. To jest jedna z dwóch rzeczy, których na prawdę żałuję.

Nie skorzystałem z opcji B bo uznałem, że nie było do tego warunków. Oboje w ogóle się nie znaliśmy, widzieliśmy się pierwszy raz w życiu, oboje wychodziliśmy z zamiarem powrotu do domu, było widać jej pośpiech, padał deszcz co dodatkowo uniemożliwiło powolne pójście i rozmowę po drodze. To nie była żadna romantyczna czy nawet przyjacielska sytuacja tylko najzwyklejsza z rozmową o pogodzie, dosłownie bo padał deszcz. 

Kolega bardziej miał na myśli, że skoro go nie stać by zabrać gdzieś dziewczynę to nie ma szans jej zaimponować czy w ogóle zwrócić jej uwagi. To było kilka laCt temu, a kolega wciąż jest singlem i też nigdy nie był w związku. Jak już przy nim jesteśmy to jest jeszcze jedna ważna rzecz, która co jakiś czas mnie dręczy. Teraz w kwestii związkowej jesteśmy tacy sami ale prędzej czy później kolega raczej znajdzie jakąś dziewczynę, w końcu mieszka i pracuje w mieście. Ja choć wiem, że to okropne to chyba się tego boję, że jedyna osoba do mnie podobna jaką znam nagle zniknie. Co do pytania "Po co mi dziewczyna?" to mnóstwo razy się nad tym zastanawiałem. Chyba najbliższą prawdzie ogólną odpowiedzią będzie ciekawość. Ja nie potrzebuję dziewczyny bo jest mi ona niezbędna do przetrwania tylko jestem ciekaw jak to jest być w związku. Chcę się dowiedzieć czym jest miłość, jak to jest żyć nie tylko dla siebie, jak to jest kiedy ci na kimś zależy i kiedy komuś zależy na tobie, jakie uczucia towarzyszą fizycznej bliskości takiej jak całowanie i seks, jak to jest przeżywać coś z kimś i dzielić się uczuciami. Chce się dowiedzieć czy ktoś taki jak ja powinien żyć jak większość ludzi czy jednak to nie jest moja droga.

Proste i zarazem ciekawe kryterium, jeszcze takiego nie słyszałem. Po raz kolejny jesteśmy bardzo zgodni, ja myślę w bardzo podobny sposób. Pożyczyć komuś 20zł to luz, żadna strata jeśli nie odda ale już 100zł pożyczyłbym tylko komuś komu choć trochę ufam czyli niewielkiej grupie osób. Większą sumę podobnie jak ty pożyczyłbym ale tylko komuś zaufanemu i z omówieniem szczegółów. Osobiście nienawidzę mieć długów i jeśli już jakiś się pojawi co zdarza się bardzo rzadko to oddaje jak najszybciej. Ogólnie w kwestii pieniędzy jestem dość dokładny, zawsze płacę w terminie, dokładnie przeliczam po kilka razy i staram się w miarę możliwości nie marnować pieniędzy na rzeczy dla mnie bezużyteczne.

Przeczytałem 3 rozdział książki.

Mam déjà vu :>

Amen. To jest uniwersalne i prawdziwe (nawet międzynarodowo). W niektórych miejscach gdzie mieszkalem to zwyczajnie nie było nikogo takiego, co doprowadziło do tego, że musiałem nauczyć się naprawy podstawowej, domowej hydrauliki czy elektryki lub diagnostyki sprzętu AGD. Bo po prostu nikogo rzetelnego nie było w danej okolicy.

Ja widzę w awansie, sławie czy wysokim stanowisku uznanie i szacunek ludzi wokół, poważne traktowanie. Będąc sławnym czy zajmując wysokie stanowisko jest większa szansa, że zostanę zapamiętany, zostać zapomnianym to ostateczna śmierć. Już od dawna mam takie myśli, że skoro nie mogę mieć rodziny, która przekażę dalej pamięć o mnie to muszę dokonać czegoś co sprawi, że ludzie spoza rodziny mnie zapamiętają. No i będąc sławnym lub mając wysokie stanowisko jest większa szansa na znalezienie dziewczyny.

Bardzo możliwe, że z tą wyprowadzką mogło być tak jak piszesz ale jednak miałbym szanse się usamodzielnić i pewnie też miałbym już dziewczynę albo chociaż doświadczenie w zakresie związkowo-seksualnym. Znam kilka osób, które po podwyżkach czynszu musiały wracać do rodziców poza miasto. Niektórzy z nich wciąż siedzą u tych rodziców.

No dobra ale skoro dziewczyna tak pomyślała to czemu ona nie spróbowała czegoś więcej powiedzieć? Przecież nie musiała od razu gdzieś zapraszać tylko po prostu cokolwiek powiedzieć by ja nie myślał, że ona się śpieszy, a właśnie tak pomyślałem. Jeszcze szliśmy, a raczej biegliśmy w przeciwnych kierunkach, przez chwilę nawet pomyślałem, że mogła uznać mnie za jakiegoś creepa i uciekła bo tak bez wahania wyskoczyła na deszcz choć nie uważam bym dał jej do tego powód. Na prawdę nawet nie pomyślałem, że ona mogła pomyśleć tak jak napisałaś, to się wydaje zbyt nieprawdopodobne.

Wiem, że dziewczyna to człowiek ale po prostu nie potrafię tego inaczej opisać. Nigdy nie doświadczyłem miłości ani bliskości więc nie wiem czego powinienem oczekiwać od dziewczyny i ogólnie związku. Nigdy nie miałem z nikim tak bliskiej relacji jak związek z ukochaną osobą więc nawet nie wiem czego "chcieć". Najpierw muszę się dowiedzieć czym to wszystko w ogóle jest, jakie to są uczucia, jak nazywają się emocje temu towarzyszące.

Wiem ile i jak ciężkiej roboty wymaga zarobienie tych pieniędzy więc pochodzę do tego rzetelnie. Wręcz nie rozumiem jak ludzie mogą wywalać całą kasę na jakieś niepotrzebne im głupoty, a potem narzekać, że nie mają kasy. Znam też paru takich, którzy nabrali chwilówek i znaleźli się w sytuacji, że jeden kredyt spłacali drugim. Jeden znajomy nawet się zadłużył u jakichś nieciekawych typów i dosłownie uciekł z miasta. A mój jeden kolega to już jest niezły hit, wziął kredyt by spłacić dług swojej dziewczyny, z którą był ledwo kilka miesięcy. Niby nie była to duża kwota ale odwagi nie można mu odmówić, ja w życiu bym się nie zgodził na coś takiego. Na szczęście dla niego wciąż są razem, dziewczyna nie zniknęła zaraz po spłacie kredytu.
 
Z pewnością w moim przypadku te niewielkie urazy się skumulowały w kwestii tego zniechęcania do wszystkiego przez co teraz tak ciężko mi podjąć działanie czy też szybko rezygnuję z niektórych rzeczy, czasami jeszcze zanim na dobre zacznę. I to ciągłe wymaganie by było idealnie albo wcale przez co jeśli nie mogę sobie wyobrazić sukcesu to nawet nie próbuję. Jutro postaram się przeanalizować ponownie rozdział 3 i zobaczymy co jeszcze znajdę.

Dokładnie tak to, że teraz zajmuje się akurat stolarką wynika wyłącznie z tego, że akurat tym zajmuje się szwagier. Gdyby robił hydraulikę, elektrykę czy cokolwiek innego, ja też był to robił. A gdyby nie on to pewnie bym wylądował w tej samej firmie co mój ojciec. Na początku chodziło tylko o załatwienie jakiejś roboty, bez wysyłania CV, bez rozmów kwalifikacyjnych, bez konkurencji. Obecna robota nie daje mi jakiejś super satysfakcji czy spełnienia, oczywiście widok zadowolonego klienta zawsze jest bardzo miły ale nie czuję by to było moje przeznaczenie. To po prostu praca, bez żadnych wyższych uczuć z tym związanych, trzeba wykonać robotę by dostać pieniądze, trzeba dbać o wizerunek firmy bo to rodzina i tyle. Właśnie w tym leży cały problem, że nie mam tego "chcę". Nie mogę sobie wyobrazić pracy, o której bym myślał "to jest to, właśnie to chcę robić, tym jestem, to moje przeznaczenie".

Co do doradcy zawodowego żebyście wiedzieli ile razy już przymierzałem się by zadzwonić, napisać, sprawdzić jakąś opcję znalezioną przez internet.

Ale chodzi właśnie o to, że ja nie mogę znaleźć tylko trochę lepszej niż obecna bo nawet nie wiem czego szukać. Nie wiem od czego zacząć, jakich ogłoszeń w ogóle szukać.

Nie mogę pójść do gorszej pracy niż obecna bo chyba już do końca życia byłoby mi to wypominanie przez całą rodzinę. Nie miałbym problemu z tym, że musiałbym zaczynać od niskiego stanowiska ale muszę wiedzieć, że czas poświęcony na tą pracę nie będzie zmarnowany, że to się opłaci. Także nie od razu super pracę tylko przynajmniej na tym samym poziomie co obecna.

Gdybym wiedział co chcę robić to nawet jeśli nie byłoby z tego żadnych dużych pieniędzy ani wysokich stanowisk to przynajmniej miałbym świadomość, że nie zmarnowałem tego czasu i wysiłku bo robiłem coś co chciałem robić.

Nie da się czymś zająć na poważnie i być w tym dobrym nie lubiąc tego i nie mając pieniędzy na rozpoczęcie biznesu.

Skąd masz informacje, że nie chciałbym wynająć kawalerki albo wziąć kredytu? To pierwsze bardzo bym chciał, drugie mniej ale jakoś bym przeżył gdyby to było w ogóle możliwe. Nie stać mnie na wynajem i nie mam zdolności kredytowej. Nie chodzi o żadne idealne warunki tylko choć trochę lepsze niż obecne albo chociaż nie gorsze niż obecne.

Problem w tym, że On nic nie wie. Nie wie jakiej pracy szukać, nie wie jak tej pracy szukać, Nie wie jak wygląda pokora, nie wie jak wygląda rozmowa o pracę, nie wie ile czasami trzeba wysłać CV żeby zaprosili na rozmowę, nie wie ile takich rozmów trzeba zaliczyć i np na ostatnim etapie cholera ktoś był lepszy od Niego, a przecież On wie najlepiej i od nowa trzeba szukać. Nie wie, że jak znajdzie wymarzoną pracę to okaże się, że szef jest podły (teraz pracuje u szwagra - luuuzzz) nie wie że wśród pracowników może nie zaadptować się z jego wymądrzałym charakterem i znowu źle. On nic nie wie.
Teraz mieszka u mamusi, pracuje u Szwagra, zarabia że mu wystarcza i dlatego boi się zmian.
Żyć nie umierać, a tu uczepili się żeby pracę zmienił na lepszą, a gdzie On lepszą znajdzie.

Pomijając drobiazg taki, że każdy boi się zmian i akurat strach przed zmianą jako taki jest normalny to akurat to, co opisane, Shini wie. Nie z własnego doświadczenia rzecz jasna, ale z obserwacji i "od ludzi". I na takich tekstach i takim przekazie opiera między innymi swoje bardzo silne i dobrze skonstruowane racjonalizacje uzasadniające to, że działań nie podejmuje. Ładny prezent mu zrobiłeś/aś, OmegaO24. Nic tylko kopiuj /wklej robić. Bardzo udatnie spisana część tego, czego Shini się boi. Możliwe, że na coś dotychczas nie wpadł, to to teraz ma więcej cegiełek do umacniania swojego obronnego muru.

123qwerty

Ile osób może powiedzieć, że ich praca jest ich przeznaczeniem? Przeznaczenie to duże słowo. Zmniejszając skalę sądzę, że Sini paradoksalnie jest w sytuacji, w której może sobie pozwolić na zastanowienie się nad tym, co by chciał. Bo samotny, ma gdzie mieszkać i na podstawowe potrzeby zarabia. To jest w sumie z pewnego punktu widzenia całkiem luksusowa pozycja startowa.  Od zastanawiania się jego sytuacja się nie pogorszy. A jeśli znajdzie to jest szansa na pojawienie się "chcę" bardziej realistycznego niż "wysokie stanowisko za duże pieniądze spada z nieba".

Shini napisał, że gdyby znalazł coś, co chce robić, to nawet gdyby nie było z tego dużych pieniędzy ani wysokich stanowisk to miałby świadomość, że nie zmarnował czasu i wysiłku, bo robił coś, co chciał robić. A to moim zdaniem jest całkiem niegłupie podejście i opcja do rozważenia.  Wymaga pewnej odwagi i być może także stanięcia trochę "przeciw światu", ale co do zasady moim zdaniem tej wersji ciągu dalszego nie należy skreślać. Wszystkiego człek miał nie będzie, coś trzeba wybrać. Czemu by to nie miało być "robię co lubię"?

Priscilla, tego się po Tobie nie spodziewałam. "Problemy, których powinno nie być"? No ale są. I w odwłoku mają to, że ich być nie powinno. Amen.
jakoś się religijnie robi

Słodzić trzeba, słodzić i jeszcze po głowie głaskać, bo ze strachu nie zmieni pracy (jego życie) a jak posłodzone  to idzie w ciemno, że uda się. Widzisz co pisze o swoim dzieciństwie, Rodzice do chwili obecnej trzymają go pod parasolem i chętnie pod nim siedzi.
Muqin podejrzewam, że jesteś młoda i masz małe doświadczenie życiowe, a tym głaskaniem utwierdzasz go w tym nic nie robieniu.

  Magda Gwssler w swoich programach co robi z Lalusiami, którzy w prezencie od bogatych rodziców dostali na start życiowy RESTAURACJĘ i prowadzić nie potrafią ???? Przeczołga takich maminsynków, albo wysyła za granicę do obcych ludzi uczyć się zawodu od podstaw na zmywaku i dopiero dalej. Przeczołgany przez życie może wracać i prowadzić swoją RESTAURACJĘ

Czytałam reportaż jak Kulczykowa (najbogatsza) - wypowiadał się ich pracownik - uczyła swoje dzieci szacunku do pracy i pieniądza - nie pracownicy tylko Kulczykowa i jej dzieci ubrani w kufajki i gumowce, w błocie na placu budowy robili porządki  po robotnikach. Nauka pracy od podstaw.
Słodkie Lalusie siedzą i nic nie robią. Kiedyś jeszcze wojsko ich trochę wyprostowało, a teraz od małego rosną skrzywieni przez rozpieszczanie i głaskanie po głowie.

No widać, widać. Czyli - walenie głową w mur jego racjonalizacji jest skazane na klęskę. Pozostaje szukać innej ścieżki. Zbuduje nowy mur? Możliwe. Ale możliwe nie znaczy pewne. Spróbować nie zaszkodzi.
Shini nie czuje się szczęśliwy, to subiektywne. A nuż znalazłszy coś, co lubi, poczuje się mniej nieszczęśliwy? Albo i szczęśliwy? 
W postrzeganiu obserwatora z zewnątrz pan X powinien czuć się szczęśliwy. A on mianowicie się nie czuje. Wszystko mu nie pasuje, wszystko "nie tak". Albo i odwrotnie - powinien pan X czuć się fatalnie i tonąć w odmętach depresji, a on skubany czuje się ok. No są rzeczy, które się dzieją we wnętrzu danej osoby. Tam się zaczynają i kończą. Należy do nich czucie się. To dotyczy także Shini.

Problem w tym, że on nie szuka. On czeka, aż go olśni, co chce w życiu robić. A jak już go olśni, to będzie czekał, aż spadnie na niego z nieba ta idealna praca.

Priscilla
w depresję nie wpadnę
Też uważam, że problemy się rozwiązuje, od tego one są. Pytanie nie czy tylko jak to zrobić. Jeśli proste, znane i powszechnie stosowane sposoby zawodzą to pozostaje odpuścić albo drążyć. Uważasz, że drążenie nie ma sensu? Twoje prawo. A masz lepszy pomysł? Jeszcze nie sprawdzony? Masz jakiś sposób na wyrwanie Shini z marazmu? Ja zwyczajnie na wyrwanie nie mam. Wyrywanie jest rozwiązaniem siłowym. Ewentualnie na wyciągniecie może ślad pomysłu mam, ale wyciąganie to akurat trwa. Wyrwać by go być może mogły jakieś okoliczności zewnętrzne. Których w sposób oczywisty nie zdołam wyprodukować rozmawiając na forum.

OmegaO24

Co mój wiek ma do rzeczy? Ma być jakimś argumentem? Piszemy na forum, każdy może o sobie napisać, co chce. O sobie, swoim życiu, doświadczeniach. Prawda wyjdzie na jaw albo i nie. Jak napiszę, że młoda to jestem co najwyżej duchem to co, stanę się jakoś bardziej wiarygodna? Jak opiszę swoje doświadczenia życiowe to co, będę bardziej wiarygodna? Żebyś wiedział/a że czasem mnie korci.

Obserwując stan Shini na teraz cóż, najwyraźniej jego rodzice nie potrafili go mądrze wychować i odpowiednio przygotować do dorosłego życia. I teraz nie ma wyjścia, musi to, czego oni nie zrobili, sam zrobić. W pewnym sensie sam siebie wychować w jakimś zakresie.

Nie jesteśmy zwierzętami i nasze życie zarówno psychiczne jak i społeczne jest jakby ciut bardziej skomplikowane miejscami niż to ptaków czy sarenek. Takie na przykład wyrzucenie z gniazda nadmiarowego potomka na pewną śmierć (bociany) czy zagryzienie potomstwa konkurenta (lwy) ... proste, łatwe i działa.

Karmaniewraca
Jeśli  Twoim zdaniem "tu potrzeba behawioralnego działania" to na pewno się nie zgodzimy. Na wielu płaszczyznach, bo ja mam do takich działań stosunek wielce krytyczny. Nie że potępiam w czambuł i nie krytykancki, ale krytyczny i owszem. Po prostu wiem, że podejście behawioralne czy poznawczo- behawioralne ma zauważalnie ograniczoną skuteczność. Tyle w temacie. Mój sposób pisania jest mój, jednym się podoba, drugim jest obojętny, trzecim się nie podoba. Nie jest to mój problem, na szczęście.

Skoro piszesz o przybliżaniu do celu to znaczy, że masz lub miałaś jakieś oczekiwania. Jakie według ciebie powinno być to przybliżenie do celu? Co powinienem do tej pory zrobić by spełnić twoje oczekiwania? Weźmy na razie coś prostego. Przykładowo wracam z pracy koło tej 18 i tego dnia już nie mam nic innego do roboty, nie mam treningu i nie jestem bardzo zmęczony, a spać się kładę po 23. Jak według ciebie powinienem wykorzystać ten czas? Co powinienem robić po tym powrocie z pracy żeby przybliżyć się do celu biorąc pod uwagę te wszystkie rady jakie tu dostałem?   

Akurat to "wyrzucenie z gniazda" mogłoby pomóc ale przecież nie zrobię tego z własnej woli. To jest na zasadzie, że gdyby ktoś mnie porwał i wyrzucił w lesie z dala od cywilizacji musiałbym sobie jakoś poradzić i pewnie by się to udało ale sam, bez tego porwania nie wejdę w coś takiego więc nawet jeśli to mogłoby pomóc to jest raczej niemożliwe do zrealizowania. Dlatego u zwierząt usamodzielnienie działa znacznie skuteczniej niż u ludzi nawet jeśli jest też dużo bardziej okrutne bo zwierzęta nie są ograniczone przez prawo czy moralność. Na tą chwilę nie zdołam się usamodzielnić bo nie mam do tego możliwości finansowych i nie jestem w stanie wyjść ze strefy komfortu na tyle by świadomie, z własnej woli wpakować się w warunki gorsze niż obecne. Samo szukanie pracy mnie paraliżuje, a co dopiero wysyłanie kilkudziesięciu CV i czekanie w stresie aż ktoś się odezwie. Tak samo z rozmowami kwalifikacyjnymi, nawet logistycznie to byłoby bardzo trudne do zrobienia. Pracując po 10h dziennie i wracając do domu koło tej 18 kiedy odbywać te rozmowy? Wysyłając kilkadziesiąt CV te rozmowy mogłyby być dzień za dniem i jak to ogarnąć będąc w pracy? Pytam całkowicie poważnie bo na prawdę nie wiem jak ludzie to ogarniają.

Kto powiedział, że nie mam oszczędności? Mam, nie jest to jakaś duża kwota ale mam, na oko starczyłoby na kilka miesięcy. Tylko co potem jak oszczędności się już skończą?

Zrobiłbym to bardzo prosto, musiałbym zostać w domu do czasu aż te możliwości by się pojawiły i dlatego piszę, że muszę wiedzieć czy to się uda. Jeśli nie to nie tylko nie zarobię więcej niż obecnie ale jeszcze zmarnuję więcej czasu nic z tego nie mając. Odebrać telefon od pani z HR to nie byłby problem, byłoby nim pojechanie na tą rozmowę, nie mogę sobie przyjść do pracy 2h później bo pracujemy w różnych miejscach, do których wyjeżdżamy z samego rana. Przypominam, że to rodzinna firma więc nie ma czegoś takiego jak "załatwić sprawę" bez informowania całej rodziny co to za sprawa.

No i kolejny raz potwierdzasz to samo. Nawet gdybyś znalazł prace, która by Ci pasowała to i tak nic z tego. Teraz wymyslileś, że nie masz mozliwości uczestniczenia w rekrutacji. (Dla Twojej wiadomosci, teraz rekrutacje są organizowane zdalnie. Podejrzewam ze taka rekrutacja tez ci nie bedzie odpowiadac i zaraz wymyslisz ze rodzice beda w domu slyszec rozmowe, domyslą sie ze chcesz zmienic prace itd)

Dorosły chlop, a boi powiedzieć rodzinie ze ma swoje sprawy do załatwienia.
Niby firma rodzinna, pracujesz po 10h na dobe a zarabiasz minimalną - przynajmniej tak napisales ze tyle zarabiasz w innym wątku. Juz bys lepiej na tym wyszedl jakbys swoj biznes otworzył - skladanie gotowych mebli. Ponoc ikea bierze kilka tys zl za zlozenie mebli kupionych u nich. Gdybys bral połowe mniej za zlozenie takiej kuchni to masz dobry interes. Lepiej na tym bys wyszedl niz w tej pozal sie rodzinnej firmie. Taka rodzinna firma ze placi ci minimum. A szwagier pewnie trzepie gruby hajs na meblach.

I po co Ty w ogole rozkminiasz co chcesz w zyciu robić, skoro i tak tego nie zaczniesz robić.
Ten twoj brak mozliwosci uczestniczenia w rekrutacji skresla Ci mozliwosc zmiany pracy na jakąkolwiek i kiedykolwiek. Zacznij sie przyzwyczajac do zycia jakie masz, bo nic juz sie nie zmieni.

Ja juz koncze odpisywanie Tobie. Juz mnie to psychicznie przeorało bardziej niz rozmowa z moim toksycznym byłym. Normalnie jakby sie gadało do ściany. Kazdy dobry pomysł (nie tylko moj ale wszyskich tutaj) jest banowany jako zły. Na wszystko są kontrargumenty z dupy.

Ja pierd..le.
A ja nie mowie o partaczach tylko właśnie o Tobie, sam napisałes ze zrobiłbys to lepiej. I tak - zarobisz wiecej na samym skladaniu mebli, bo zlozysz 2 kuchnie w tyg (8 na miesiąc) i juz masz miesiecznie o wiele lepszy hajs niz obecnie. A ile skladasz taką kuchnie, jeden dzień, gora dwa. To przelicz ile mozesz zarobić.

Nooo ale co rodzina powie, co ludzie powiedzą, jak to tak, nie godzi sie bys mial swoj biznes i godnie zarabiał, tylko zebys był wycieraczką dla szwagra. Twoj szwagier bierze za kuchnie od 20 do 50 tys a tobie placi minimalną i boisz sie z tą rodziną zmierzyc i powiedziec ze robią z ciebie frajera. Brawo ty, bądz dla niego dalej sługusem. Koncze dyskusje na tym forum.

Ja czuję obrzydzenie czytając jego posty. Jego roszczeniowość jest przerażająca. Zdrowy, inteligentny, silny facet, siedzi na forum i biadoli jaki to on jest biedny, bo nie urodził się w bogatej rodzinie i musi pracować. Zupełnie nie docenia tego co ma. A zaraz potem wchodzę na FB i widzę posty mojej koleżanki raptem 2 lata starszej od niego, która od roku praktycznie mieszka w szpitalu walcząc o życie dwulatka z nowotworem złośliwym. I ona nie biadoli, nie skarży się. Potem moje myśli wędrują do innej koleżanki, która w wieku 25 lat miała wypadek samochodowy, ma usuniętą ćwierć czaszki, musiała się na nowo uczyć mówić, chodzić, przez 4 lata mieszkała w ośrodku rehabilitacyjnym. I też nie narzeka, cieszy się, że przeżyła. A dwa lata młodszy Shini siedzi na forum i czuje się najbardziej poszkodowanym człowiekiem na świecie, bo nie urodził się milionerem i nigdy nie ruchał.

To jest mniej niż obecne minimalne wynagrodzenie za prace. Szwagier robi z Ciebie frajera na całego

Wysokie stanowisko czy sława  - w tym widzisz uznanie i szacunek ludzi wokół? Odnoszę wrażenie, że widzisz jedno kompletnie nie widząc drugiej strony medalu.
Tej przykrej, wrednej, niszczącej. Której trzeba sprostać, jak się już na świeczniku znalazło. Zazdrości, zawiści, hejtu, obłudy, kopania dołków,  wysiłku iżby się utrzymać, bo spadniecie grozi w każdej chwili, a spadanie z wysoka boli... Shini, każdy medal ma dwie strony. A szacunku ludzi kupić się nie da. Choć wielu by chciało.
Odnośnie ostatecznej śmierci to sądzisz, że po śmierci (o ile jest coś po śmierci) człowieka obchodzi, czy jest pamiętany?
Nie chodziło mi o to, co ta dziewczyna z deszczu pomyślała ale o to, że Ty nie wiesz, co pomyślała. To możesz sobie co najwyżej wyobrazić. Czemu (hipotetycznie) ona nic nie zrobiła choć mogła? Też nie wiesz. A może jest taka, jak Ty? Coś ją blokuje, z jakiegoś powodu nie zdążyła, nie miała pomysłu? Cokolwiek. Ogólnie idzie mi o to, że zwyczajnie pewnych rzeczy się nie wie. I się strzela w ciemno, zakładając że być może się trafi. Nie trafienie niczym nie grozi, nie jest niebezpieczne.

Jak nie umiesz wyobrazić sobie sukcesu to nawet nie próbujesz? Jakimś sposobem na takie coś jest zaczynanie do małego. Sytuacji, w której sukces jest łatwy do wyobrażenia. Powiedzmy te Twoje śniadania. Odtąd/dotąd. Nie odlatując w rejony typu "szef wielkiej korporacji". Z tego co zauważyłam to poczucie "coś mogę, coś ode mnie zależy" masz w zaniku. No to może by zacząć fundament jakiś budować? Od małych cegiełek? Od zobaczenia, że coś ode mnie zależy, na przykład to, co jem na śniadanie? Wiesz, Wielki Mur Chiński zbudowano z cegieł. Niezbyt dużych. I co ciekawe, gdy rozpoczynano jego budowę nikt nie miał wyobrażenia, jak też ten Wielki Mur będzie wyglądał jako produkt finalny. Nie istniał żaden projekt zatwierdzony do realizacji.

Widok zadowolonego klienta jest miły? A czemu jest miły?

A obiektywnie to połowy (jak nie lepiej) tych problemów nie ma. W sensie one nie istnieją.

Za jednym z portali ekonomiczno-gpspodarczych:

Jeśli szwagier daje ci 20zł na rękę to wali cie w kakałko płacąc NIŻEJ niż najniższa krajowa. Po cholerę pytasz, jak już z pół rokuj temu ci tłumaczyliśmy, że szwagier cie rucha na kasę.

Taka chęć zapisania się w pamięci, dokonania czegoś znaczącego jest całkowicie normalna. Większość ludzi realizuje to poprzez spłodzenie potomstwa (a w wieku jest odpowiednim i inni jego rówieśnicy już to życie rodzinne rozpoczynają). Gdzieś nawet Peterson o tym mówił, że jak nie masz dzieci, to musisz mieć zajebiście dobre życie zawodowe (szeroko rozumianą karierę), bo inaczej to deprecha gwarantowana w poczuciu straconego życia.

Czy tacy ludzie często nie próbują? Wątpię. Raczej odwrotnie. Często próbują. Tylko to taki słomiany zapał najczęściej. Bo Shini też próbuje. Teoretycznie szuka porady jak wyjść ze swojego impasu. Jak się przełamać. To, że na rozmowie się kończy, to insza inszość. Próba jest. Można odfajkować.

Tej porażki mającej zachwiać wizerunkiem natomiast nie rozumiem. Porażka to jednak naturalny proces nauki. Uczymy się poprzez popełnianie błędów i wyciąganie w z nich wniosków. Nie wiem czemu takie coś miałoby zachwiać czyimkolwiek wizerunkiem. Porażka przy próbowaniu nowego to jednak co innego niż zjebanie w czymś, w czym teoretycznie powinno się być dobrym.

"Per aspera ad astra", jako jedna z dróg.
Działa i ma się dobrze, argumentów są całe tomy.

Wg jego kryteriów- to on się wypowiada w takim tonie. Jedno wielkie biadolenie na swoje życie.
Życie, które obiektywnie oceniając, nie jest takie złe. Szału nie ma, ale tragedii też. Niejeden by się zamienił.
Jeśli jednak autor chce żyć inaczej ale nic nie robi w tym kierunku, marnuje swoje życie.

Takich wersji dałoby się naprędce wymyślić znacznie więcej.
W każdej z nich autor będzie robił rzeczy, których teraz nie robi. Czasem takie, które teraz uważa za niemożliwe.
Jedyna zmienna to motywacja.

Przecież to oczywiste

Metod jest sporo. Żeby znaleźć odpowiednią dla siebie, trzeba choć próbować cokolwiek robić.

Jaka perspektywa go czeka, jeśli nie zacznie?
Poza tym, wszystkie są wewnętrzne i każdy da sie ruszyć. Może nie zawsze całkiem wyeliminować, ruszyć już tak.
Możemy decydować o sposobie, w jaki odbieramy rzeczywistość.

To działa w obie strony;) Ta karuzela jest też napędzana przez autora.

Jeśli nie zgadzasz się z tym, że cierpienie może być trampoliną wzrostu, nie mamy o czym rozmawiać w tym względzie. Dla mnie to oczywiste.

To Ty sie nimi bawisz. Ja się odnoszę do konkretnej sytuacji, opisywanej na bieżąco przez zainteresowanego, zastanawiając nad możliwością zmiany.

Sama zaczełaś z tym kombinować, stad moja uwaga. Tymczasem, rzecz sie sprowadza do tego, czy autor drgnie w temacie, czy nie.

Skąd to wiesz?
Wszelkie dane wskazują, że jedyne co autor robi ze swoimi problemami, to opisywanie ich publicznie.
Od dłuższego czasu, więc można podejrzewać że to mu wystarcza.

Niby jakim cudem miałbym znaleźć gościowi metodę co do której byłbym pewien, że zadziała? Widząc jego bierną postawę, podejrzewam że jeszcze takiej nie wymyślono.
Gdyby jednak chciał realnie coś robić, nie tylko jęczeć Ci w spódnicę, zacząłbym od próby oswojenia strachu.
To emocja, do której ma wyraźny dostęp i która mocno nim  powoduje.
Więc, świadome wywoływanie jej w sobie, w bezpiecznej skali, "przytulenie" jej- akceptacja i w efekcie, rozpuszczenie. Po tym, małe pierwsze kroki w realu z tym samym.
Budowanie małymi krokami przekonania, że się da.

Ni piszę o tym wątku, tylko o jego ogólnej postawie.
Oj, lubisz Ty się przerzucać słowami;)