Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Jesteśmy na drugim miejscu w Europie pod kątem ilości samobójstw dzieci. A nasza sytuacja geopolityczna i gospodarcza jest taka, że na chwilę obecną jesteśmy jednym z najbezpieczniejszych narodów świata. Dziwne co? Mamy jedne z najbezpieczniejszych szkół na świecie, o jednym z najniższych wskaźników przestępczości wśród nieletnich, a jednak przodujemy w samobójstwach. Także to nie jest tak, że problem agresji rówieśniczej jest u nas jakoś szczególnie trudny czy duży. Problemem jest nasza kultura jako narodu. Gloryfikujemy bezsensowną śmierć, a każde nasze święto to zawsze musi być o nieżyjących, co tragicznie zmarli, a nie ma nic o tych, co tak wiele osiągnęli. Przeciętny 50ciolatek to już przecież staruch więc nie musi się starać (w pracy, w związku, o zdrowie). Uczymy się na każdym kroku, że śmierć jest fajna i sumarycznie dobrze widziana, bo o zmarłych tragicznie się mówi i podaje ich za przykład pozytywny, a o tych co odnieśli niesamowite sukcesy nie mówi się prawie nic. Ile to mamy przykładów omawianych na lekcjach o tym, że nie wolno się poddawać, że nie ma słabości w szukaniu pomocy, że trzeba iść przez życie z podniesioną głową? A ile mamy debilnej tej martyrologii? Ile mamy negowania prawa do obrony? Bo po co? Bo jak ktoś się uczepi, to nie przestanie, bo najlepiej nie robić nic, to samo minie, bo się oprawca znudzi czy coś. Że masz być miły, potulny i....bierny. I za dzieciaka i jak dorośniesz. Efekty widać jak na dłoni - kolejne rządy walą nas w chuja, a my siedzimy biernie w domach zamiast wyjść i zawalczyć o swoje. Tego uczy się dzieci i tacy ludzie stają się w wieku dorosłym. Bierni, bezwolni i żądający od innych, żeby zadbali o ich bezpieczeństwo i komfort emocjonalny.

A wystarczy się postawić. Raz, drugi, dziesiąty. To jest też coś, co widać tutaj - z Shiniego niektórzy zrobili "ofiarę". To, że ktoś napisze coś przykrego, coś co tobie się nie podoba, nie czyni z ciebie ofiary. To, że ktoś cię zaczepi w szkole, szturchnie czy sprzeda kuksańca - tak samo. Dostałeś? Oddaj mocniej. Nikt o twoje nie zadba lepiej niż ty sam.

Ale wiesz w ogóle o jakiej skali jest mowa? W zeszłym roku 127 dzieci (w statystykę wchodzą również 18latki) odebrało sobie życie. A prób samobójczych było troszku ponad 4 tysiące.

4 tysiące prób, 127 zakończonych śmiercią. A dzieci w wieku 0-17 jest ponad SIEDEM MILIONÓW. A do statystyk wchodzą również maturzyści.

To, że w ogóle znamy skalę problemu, że w ogóle się o tym mówi, że podejmuje się jakiekolwiek działania, to najlepszy dowód na to, że system - choć nieidealny i z wadami - to jednak działa. Bo za czasów moich rodziców to było tabu. To się ukrywało, albo z samobójstw robiło się wypadki, żeby ludzie nie gadali i ksiądz problemów z pogrzebem nie robił. Teraz są i telefony zaufania, i pedagodzy szkolni i tak dalej i dalej. Nie da się zapobiec całemu złu tego świata, ale też nie popadajmy w skrajności, bo mówimy jednak o głośnym (i mocno nacechowanym emocjonalnie), ale mimo wszystko marginalnym zjawisku. 127 na ponad 7 milionów to które to miejsce po przecinku?

Nawiasem w samobójstwach tak nieletnich, jak i dorosłych przodują chłopcy/mężczyźni, a system edukacji jest w ponad 95% sfeminizowany. To widać nawet w emocjonalnym wpisie Mrs.Happiness. Także to nie jest tak, że mamy jakiś problem ogólnospołeczny. Mamy problem systemowy, który dotyczy wybranych jednostek - głównie chłopców i głównie takich, którym zabrakło wzorców w domu (np bierny lub nieobecny ojciec, samotna matka, rodziny skrajnie tradycyjne lub skrajnie liberalne).

Dodatkowo, w dzisiejszych czasach prawie połowa nastolatków ma ginekomastie. Za moich czasów to był jeden, może dwóch na całą klasę. Co też świadczy o mocnych zaburzeniach hormonalnych, a spadki teścia to deprecha, a jak za dużo to problem z agresją. I tu winnych jest trzech: za mała aktywność fizyczna, złe odżywianie, za dużo na fotelu w internetach.

Jestem daleki od wyszydzania czy oczerniania ofiar, bo to też byli ludzie. Raczej rozsądniej nazwałbym to ponoszeniem konsekwencji swoich czynów, co z pewnych zrozumiałych względów u nastolatków kuleje. Przyjęcie wyzwania, choćby najbardziej debilnego lub niewyobrażalnego, okazuje się najważniejsze, aby pokazać się przed rówieśnikami. Poczucie przynależności do grupy to ogromna presja, której się dzieciaki poddają niemal podświadomie. Nie ma tam miejsca nawet na odrobinę refleksji.
Sam w szkole nieco odstawałem od towarzystwa, więc na swoje szczęście, uniknąłem być może różnych krzywych akcji, czym pewnie nie uzyskałem wtedy uznania w ich oczach, tylko jakoś wtedy niespecjalnie się tym przejąłem. Dużo bardziej zależało mi na integracji później, w czasach studenckich czy choćby późnolicealnych, gdzie jednak ci ludzie już mieli nieco więcej oleju w głowie. Chociaż... Młodość przeżyta na przełomie wieków wyglądała nieco inaczej niż obecnie.

Pomimo, że takie przypadki nie stanowią jakiejś znaczącej większości, trafiają do mediów tym częściej im są bardziej "spektakularne". Ta młoda dziewczyna, zamordowana, bodajże w Mławie, też miała swoje za uszami, ale nikt o tym nie mówi, bo to nie powód, aby jej coś takiego zrobić. Nawet jeśli była sprawcą hejtu, to należało temu hejtowi przeciwdziałać, co jest niestety mrzonką w naszym społeczeństwie. Dla mnie osobiście już jest niepojętym fakt, że ledwie 16 letnie czy nawet młodsze dziecko ma przydzielonego kuratora sądowego.
Dziwi mnie natomiast postrzeganie przez niektórych ostrożności czy zdrowego rozsądku, jako objawu bycia nudnym czy zbyt sztywnym. Nie mówię już tutaj nawet o pewnych zasadach bezpieczeństwa podczas podróżowania czy przebywania za granicą. Przy całym szacunku dla tej zamordowanej w Grecji Polki, wszystko wskazuje na to, że w tamtym przypadku dziewczyna wykazała się skrajną lekkomyślnością czy nawet głupotą. Dając się namówić kilku obcym facetom, pochodzącym z kręgu kulturowego, gdzie kobieta zajmuje nieco inne miejsce niż u nas, pokazała, że można być osobą dorosłą, ale skrajnie naiwną. Utożsamianie tego z obwinianiem ofiary o to, że padła ofiarą przestępstwa, jest skrajnym nieporozumieniem. To raczej wskazanie na jej skrajną nieostrożność. Ciężko niektórym pojąć, że świadomość zagrożenia czy pewne środki prewencyjne z ich strony, znacznie zmniejszają zagrożenia.
Dobry przykład padł gdzieś wyżej z telefonami. Jeśli widzę dzieciaka wgapionego w telefon, przechodzącego przez przejście dla pieszych, mam ochotę podejść i mu ten telefon wyrwać, dodająć kilka nieprzyjemnych epitetów. Oczy wpatrzone w ekran i słuchawki na uszach - no, po prostu "idealne" połączenie..

Ano. O Pileckim słyszał chyba każdy. A o Łukasiewiczu - który zmienił bieg historii rozwoju technologicznego obecnego świata nie wie niemal nikt. A to on odpowiada za uprzemysłowienie wydobycia i obróbki ropy naftowej. I to jest przykre w chuj, że zamiast utrwalać silne i pozytywne wzorce, to się bawimy w wieczne męczeństwo.

Ona nie żyje. Jej jest wszystko jedno. Jak rodzinie oczy zarosły po śmierci tym gorzej. Nigdy nie rozumiałem tego, że o zmarłych mówi się albo dobrze, albo wcale. To bez sensu. Udawany żal nad grobem kogoś, kto był zwykłym chujem....po co to? Albo właśnie jakiejś ofiary gwałtu czy morderstwa. Jak nie będziemy o tym mówić to jak edukować na ten temat potem ludzi? Jak mają się młodzi ludzie uczyć wyłapywać czerwone flagi i przewidywać potencjalne zagrożenia skoro zachowanie ofiar to zawsze tabu?

Mało widziałeś, albo przez odstawanie od grupy zwyczajnie było to poza twoim kręgiem i wolałeś nie widzieć. Ja mogę powiedzieć, że odwrotnie. Zawsze byłem wyszczekany i nie raz sprowadziło to na mnie kłopoty. A że mam liberalne podejście do używek i seksu, to i w tym względzie ludzie byli zawsze bardzo otwarci wobec mojej osoby. Także miałem często wgląd 'od zaplecza' do wielu sytuacji. Mocno niektórych nie fajnych. Np pamiętam taką sytuację ze szkoły, że pobito dotkliwie jednego chłopaka, a potem to miał regularne pogromy robione, aż dzieciak zmienił szkołę. Niby taki przeciętny, niczym się nie wyróżniający i trochę odstający, ale w sumie sympatyczny chłopak. Tym czasem koleś lubił się wbijać nieproszony na imprezy, zalewać pałę i generalnie otumaniać się tym, co akurat mu wpadło w ręce. No i pechowo wbił na o jedną imprezę za dużo i będąc pod wpływem zbyt mocno przystawiał się do zbyt mocno nieletniej siostry jednego ze swoich przyszłych oprawców. Ogólnie do niczego nie doszło, ale dziewczyna tak czy siak się mega wystraszyła. Ale o tym wiedzieli tylko nieliczni. Dlatego jak słyszę historie o tym, że nauczyciele (ogólnie - nikt) nic nie robił w przypadkach znęcania się nad 'niewinnym' to mi zawsze zapala się neon "drugie dno głupcze!".

AMEN.

Shinigami jeżeli tutaj jeszcze zaglądasz ( ) i pokusi Cię o napisanie odpowiedzi na "to coś" powyżej, to szczerze się zastanów, czy warto tracić czas i energię na odpowiadanie Sparrowowi piszącemu z kilku kont

Czytam cały czas i zastanawiam się czy odpowiadać na posty takie jak powyższy. Na razie dzieją się rzeczy dla mnie nowe, których jeszcze w pełni nie rozumiem i potrzebuję trochę czasu by to ogarnąć, dlatego ostatnio niewiele piszę na forum. Wczoraj byłem na pierwszej randce z nową koleżanką i ogólnie pierwszej od prawie 10 lat. Jak na razie wszystko idzie w dobrą stronę i to jest właśnie coś dla mnie nowego co muszę ogarnąć.

Czyli powoli, ale do przodu? Cóż, pozostaje pogratulować i życzyć wytrwałości

Właśnie tak staram się do tego podchodzić. Wcześniej niemal każdą relację z dziewczyną, która choć trochę mi się podobała traktowałem jak coś ostatecznego. Że jak tylko zacznę rozwijać taką relację to od razu jakby to było małżeństwo, coś w stylu podpisania cyrografu i oddanie duszy na wieczność. Teraz staram się to traktować przede wszystkim jako nowe doświadczenia i naukę dla siebie. Co prawda nadal to przekonanie bardzo mocno tkwi w głowie ale przynajmniej przesuwa się dalej. Teraz na poziomie cyrografu byłoby dla mnie pewnie całowanie. Powiem całkowicie szczerze, że na tą chwilę nie mogę sobie nawet wyobrazić, że wyszedłbym w pełnoprawny związek z seksem i wszystkim innym i on nie byłby na stałe do końca życia. Jak widać jeszcze sporo roboty przede mną.

Jak na razie po jednym spotkaniu nie czuję jeszcze jakichś wielkich uczuć, nie czuję tej wielkiej miłości zdolnej przenosić góry, a może czuję tylko tego nie widzę. To co wiem na pewno to, że chcę dalej rozwijać tą relację, pójść na kolejne spotkania i zobaczyć co będzie dalej. Obawiam się tylko, że w jakiś nieświadomy sposób ją zranię i nawet tego nie zauważę. No i trochę też tego, że jeśli dojdziemy do etapu kontaktów fizycznych to moje ciało nie zadziała wystarczająco dobrze.

Alice1 gdyby to było tak proste. Zwiększanie ilości roboty nie działa, próbowałem. Zmartwień tyle samo, zmęczenie większe, a i pieniędzy z tego nie ma.

Wszystkie wymienione przez Ciebie czynniki w połączeniu ze stresem, który mógł zadziałać nawet na głębokim poziomie, mogły doprowadzić do sytuacji, która miała miejsce.
Mimo wszystko uważam, że największym błędem był alkohol. On pozornie rozluźnia i dodaje odwagi, ale to co robi z ciałem i sprawnością seksualną to jest jakiś dramat. Oczywiście mam na myśli większą ilość, a o takiej wspomniałeś.

Reasumując, uważam, że to jeszcze nie jest moment do paniki, ale otwarcie o tym porozmawiajcie, żeby następnym razem nie pojawił się paraliżujący stres, że znowu nie staniesz na wysokości zadania. Może mieć to miejsce, jeśli narzucisz sobie jeszcze większą presję.

Na marginesie dodam, że dosłownie dwa dni temu w jednym z podkastów mówiono, że dzisiejszy 23-latek ma taki poziom testosteronu, jak w latach dwutysięcznych miał przeciętny 60-latek i z każdym kolejnym rokiem ten wskaźnik zaczyna wypadać jeszcze gorzej. Znaczy to tyle, że ogólnie Wasza sprawność jest coraz mniejsza z uwagi na tryb życia, jaki prowadzicie.

I na koniec - cieszę się, Shini, że idziesz do przodu i coś dobrego dzieje się w Twoim życiu. Piszę zupełnie poważnie. Mam przy tym nadzieję, że tego nie spartolisz i to już z Tobą zostanie. Powodzenia!

SHini spokojnie nie od razu Rzym zbudowano ,,ogólnie trzymam kciuki i pozdrawiam

Na kacu to powinieneś naparzać jak królik Odstawić filmy dla dorosłych i tabletki na głowę

Od dawna o tym piszemy na forum. Dlatego niektóre dziewczyny się tutaj rzucają na wzmiankę, że dzisiejszy 40latek nierzadko może więcej niż nasze nastolatki i studenciaki.

Odstaw porno, odzwyczaj się od ręki i bodźców wzrokowych, a następnym razem pij mniej i będzie dobrze.

I tego się trzymaj.

Cześć Shinigami, co ciekawego u Ciebie? Mam nadzieję że znajomość się rozwija i fajnie się dzieje w Twoim życiu?

Jejku nie wierze, Ty masz dziewczyne czy mi sie wydaje?

To gratulacje
No wrocilam niedawno na forum

Potrzebowalam przerwy

Schimi i le masz lat ?

Gratuluję dziewczyny i seksu z nią 

Czasami każdy jej potrzebuje.

Tylko dzięki tym tabletkom udało się utrzymać erekcję. Dodatkowo ona jest dość wymagająca, trzeba się trochę napracować żeby ją zadowolić. Z jednej strony to jest na plus bo wszystko trwa dłużej ale z drugiej jest obawa, że bez tych tabletek nie dałbym rady tak długo o ile w ogóle udałoby się utrzymać erekcję. Staram się wyczuwać jak najwięcej, na ile mi się to udaje tego nie wiem. Zobaczymy jak dalej to będzie szło.

Mam 29 lat I dzięki.

Właśnie myślałem, że tak to zadziała. Że ta incelska mentalność zniknie kiedy już "to" się dokona. Prawdę mówiąc to mam wrażenie jakbym stracił pewną część siebie. Identyfikowałem się z byciem incelem, przegrywem, wiecznym samotnikiem i mogłem sobie na to narzekać bez ograniczeń. Cieszę się, że to wszystko zniknęło ale też nie wiem o czym teraz pisać w różnych komentarzach. Wychodzenie ze strefy komfortu czy też walka z samym sobą zaprawdę jest największym z wyzwań.

Taki jest plan by nie zbaczać z tej drogi. Nie czuję jakiejś ogólnej zmiany w jakości życia. Chociaż kilka rzeczy się zmieniło. Przez ostatnie kilka miesięcy wyszedłem z domu więcej razy niż przez ostatnie 10 lat. Jeszcze ten wyjazd uświadomił mi jedną ważną rzecz. W trakcie wyjazdu czułem taką dziwną wolność, mniej zmęczenia, mniej senności i jakaś taka czystość umysłu. Najprawdopodobniej to było dzięki chwilowej zmianie otoczenia, chwilowego uwolnienia się spod kontroli rodziców.

Nie wiem czy pamiętasz, ale kiedy gdzieś między wierszami (albo wprost) Ty i kilku innych użytkowników z grupy tzw. inceli przemycaliście coś, z czego wynikało, że nadejecie temu pierwszemu razowi jakiegoś mistycznego znaczenia, to my z kolei usiłowaliśmy sprowadzić Was na ziemię, że ani to jedno zdarzenie nie uczyni z Was na tyle wprawnych kochanków, że kobieta nie będzie mieć wątpliwości, że nie jesteście już prawiczkami, ani sam w sobie nie jest czymś, co wywołuje trzęsienie ziemi, ani tym bardziej nie przestawia życia o sto osiemdziesiąt stopni.
Ty już jesteś o tę wiedzę mądrzejszy, więc i tak punkt da Ciebie, za to teraz masz do odrobienia kolejne zadania z cyklu "życie w związku"
Niemniej jeśli będziecie potrafili ze sobą szczerze rozmawiać i wzajemnie się słuchać, a przy tym szanowali potrzeby, oczekiwania i uczucia tego drugiego, w razie konieczności wspólnie szukając rozwiązań, to to już będzie naprawdę bardzo dużo.

No właśnie, jak rodzice reagują na te zmiany? Na wyjazd, pojawienie się w Twoim życiu partnerki? Cieszą się czy mają z tym jakiś problem?

Da się zatrzymać starzenie a już napewno spowolnić jego procesy

Całkowite zatrzymanie starzenia to na chwilę obecną jeszcze fantasy ale kiedyś pewnie stanie się to możliwe. Spowolnienie tego procesu jak najbardziej jest możliwe jeśli jest się bogatym.

Seks jest wspaniały, jak najbardziej może być niezwykłym przeżyciem, ale... to nie są te pierwsze razy, kiedy człowiek tak naprawdę dopiero uczy się czerpać z niego przyjemność, obserwuje swoje ciało, jego reakcje, uczy się nad nim panować, w ogóle cieszyć się szeroko pojętą seksualnością itd.
To dlatego między bajki należy włożyć, że to coś zmienia poza świadomością, że ten pierwszy raz ma się już za sobą.
Dla mnie to też nie było nic niezwykłego. Ba, u mnie nie sprawdza się nawet ta sławetna teoria, że kobiety przez całe życie wracają do swojego pierwszego razu jak do czegoś wyjątkowego, a przy tym czują miętę do swojego pierwszego kochanka. Mój "pierwszy raz" był bardzo w porządku, partner zachował się jak trzeba, nic mnie nie bolało, nie było stresu, ale to by było na tyle, bo nie bylo to też nic niezwykłego.

Z całyym szacunkiem, ale nie wydaje mi się, żeby jeden stosunek seksualny czynił z kogoś mężczyznę. Męskość to coś znacznie, znacznie więcej. To cały zestaw cech i postaw.

Świetnie, to dobrze wróży na Waszą wspólną przyszłość. Poza tym nabierasz doświadczenia, z czym wiąże się bycie w relacji. Masz przy tym kupę szczęścia, że trafiłeś na taką fajną (czytaj: normalną) dziewczynę.

Takie uwagi, że mogłabyby być taka czy śmiaka proponuję puszczać między uszami. Zaś postawa matki może być trudna, jeśli podejmiesz decyzję o wyprowadzce. Możesz być poddawany naciskom, a nawet emocjonalnemu szantażowi i będziesz musial mieć w sobie dużo siły i asertywności, że żeby sobie z tym mądrze poradzić. 
Pomyśl, czy już teraz nie porozmawiać o tym na terapii, żeby jakoś się do tego przygotować. Może to wcale nie będzie potrzebne, ale tego nie wiesz, za to znając Twoją matkę nie można wykluczyć, że pojawią się problemy z akceptacją Twojej niezależności.

To prawda, że poza świadomością w zasadzie nic się nie zmienia. Jednak ta zmiana świadomości jest dużo większa niż mogłoby się wydawać. Jak już pisałem to jest jedna z tych rzeczy, których nie da się zrozumieć jeśli samemu się tego nie doświadczyło. Taka zmiana świadomości brzmi prosto, niby nic wielkiego ale dla takiego incela, który większość swojego życia podpinał pod tą jedną rzecz to jest ogromna zmiana. Bycie prawiczkiem jest chyba najważniejszym elementem bycia incelem i przegrywem. Niektórzy popadają w to tak bardzo, że staje się to ich tożsamością. Ten niby zwykły i prosty pierwszy raz może być dla kogoś całkowitym zaprzeczeniem jego dotychczasowej tożsamości. Bez cienia wątpliwości jest to zmiana na dobre ale też może być dużo większa niż się wydaje. Jeśli chodzi o to jak ja bym ocenił mój pierwszy raz to podobnie jak ty. Było w porządku, może bez tych wielkich fajerwerków ale bardzo fajnie i przyjemnie. Co ciekawe również pierwszy raz w życiu doświadczyłem pewnej rzeczy. Tego, że dawanie komuś przyjemności może być dla mnie równie przyjemne jeśli nie bardziej.

Wiem, że to znacznie więcej. Tu nie chodzi o stan faktyczny tylko właśnie tą mentalność. Chodzi o to by samemu sobie dać pozwolenie na postawienie chociaż tego pierwszego kroku w stronę bycia mężczyzną. Przy okazji jedna rzecz mnie zastanawia. Piszesz, że mężczyzną trzeba się "stać". Mówi się, że kobieta rodzi się kobietą. Jakie ty masz zdanie na ten temat?

To również prawda, trafiłem na bardzo fajną i wyrozumiałą dziewczynę. Ona tak samo mówi o mnie więc wygląda na to, że oboje nieźle trafiliśmy.

Wiem, że nie powinienem się tym przejmować ale niestety trochę to na mnie wpływa. Rodzice to jedno ale internet też robi swoje. Gdzieś tam wewnątrz ja też wykazuję spojrzenie podobne jak mnóstwo ludzi w dzisiejszych czasach. Mi też podobają się te wszystkie Insta modelki czy gwiazdy OF. Wiem, że są w dużej mierze sztuczne, że ich wizerunek jest jeszcze bardziej sztuczny ale i tak podobają mi się te wszystkie podrasowane kształty w ledwo zasłaniających ubraniach, najlepiej jeszcze na luksusowych wakacjach. Boję się, że nie będę w stanie docenić mojej dziewczyny tak jak powinienem i jak na to zasługuje.

Wielokrotnie już rozmawiałem z matką na ten temat i zawsze był on dość szybko ucinany. Wydaje mi się, że dopóki tego nie zrobię i nie postawię jej przed faktem dokonanym żadna rozmowa nic nie da.

Mam dokładnie takie samo podejście w tej kwestii. Też uważam, że zarówno mężczyzną jak i kobietą trzeba się stać poprzez nabycie określonych cech. Wrodzone są tylko cechy fizyczne choć w dzisiejszych czasach nawet one są negowane.

To z trawą to prawda, od zawsze miałem ten problem. Z początku też się obawiałem, że w jakimś momencie zacznę ją traktować właśnie tak jak piszesz. Jednak jest inaczej. Nie myślę o kimś innym tylko chciałbym by to ona wyglądała jeszcze lepiej. Już teraz mi się podoba i nie chciałbym innej. Jest super osobą, dobrze się dogadujemy, dobrze się rozumiemy, mamy wiele podobieństw i czuję się przy niej swobodnie, ona przy mnie też. Tylko te sztuczne wzorce wyglądu, które przez wiele lat wchodziły do głowy mnie martwią. Obawiam się też tego zjawiska, że gdy facet tylko wejdzie w związek to od razu zainteresowanie jego osobą się zwiększa. Coś w stylu tego efektu pierścionka.

Moze byc tak jak piszesz ale tez nie ma w tym nic nadzwyczajnego. W życiu sięgamy po to co jest dla nas dostępne. Staramy się piąć żeby sięgać wyżej i wyżej. W tej chwili dla Shiniego była to dostępna (głupio to brzmi wiem) dziewczyna.

Ludzie w terapii często odkrywają jakiś dla nich szkodliwym działaniem schemat itd i pojawia sie wiele zmian. Rozwody, zmiana pracy itp. Jesli Shini odbuduje swoje poczucie wartości, jeśli poczuje ze zasługuje na duzo to moze zacząć wybrzydzać.  Obecna dziewczyna to oczywiscie inny przypadek i ona bardzo mu pomaga w budowaniu wartosci siebie. A jak bedzie to się okaże. Shini startuje pozniej niz większość ale kto z nas zakończył na pierwszym zwiazku. Oczywiście moze sie okazać ze bedzie ok ale prawdopodobieństwo jest jakie jest.

Ale przy okazji powiem Ci Shini ze choc uroda zawsze dla faceta ma duże znaczenie to  z wiekiem uroda zaczyna przegrywac z charakterem dziewczyny. Ja na dzień dzisiejszy wiem ze najpiękniejsza jędza to może być brzydko mówiąc "na raz". Do zwiazku sto razy wolę wartosciowa dziewczynę nie najpiękniejsza  niz przepiękna i glupia. Choc jakies minimum atrakcyjnosci musi być bo bez tego sie nie uda.  Jak się obie cechy zgraja to super. Chodzi mi tylko o to żebyś przez zgrabny tyłek nie stracił czego bardziej wartościowego.

Ja chyba nie potrafię tłumaczyć niektórych rzeczy. Dla mnie to wszystko co wcześniej pisałem było w pełni sensowne i zrozumiałe, żadnych sprzeczności. Nigdy jeszcze nie miałem takich możliwości więc nie mam pojęcia co to oznacza ani jak będę się wtedy czuł. To co teraz wiem na pewno to, że chcę dalej rozwijać ten związek, a ona podoba mi się coraz bardziej.

To "dostępne" trochę dziwnie brzmi. Nigdy nawet nie pomyślałem o niej w takich kategoriach. Po prostu spotkaliśmy się w sprzyjających okolicznościach, oboje byliśmy wolni i chętni do stworzenia relacji, dobrze się dogadujemy, spodobaliśmy się sobie, nie na poziomie ideałów ale jednak.

To prawda, że cały czas odkrywam coś nowego dzięki terapii. Odbudowywać nie ma czego, powoli buduję ją niemal od zera. Chciałbym stać się jak najlepszą osobą dla niej, nie po to by szukać innej.

Wiem, że uroda przemija i charakter jest ważniejszy ale jak już pisałem internet i lata w nim spędzone zrobiły swoje.

Ledwo mi się udało znaleźć dziewczynę, a już są ludzie twierdzący, że mi się nie uda. Tego się nie spodziewałem. Mimo wszystko jednak będę próbował utworzyć ten chleb. Pierwsza, a czy ostatnia to tylko czas może pokazać, ja będę się starał by tak było.

Shini, to jest forum i ty je znasz, znasz tych ludzi i co, w cuda wierzysz? Że nagle się zmienili? Że ci, co cię dołowali przeżyli wewnętrzną przemianę  i przestaną?  Zajmij się tym, co ważne
Nieodmiennie kciuki trzymam

To Twoja pierwsza dziewczyna, masz zero doświadczeń, dlatego przypuszczam, że to nie jest ta jedyna, a Ty podchodzisz do tego na zasadzie lepszy wróbel w garści, niż gołąb na dachu. Trąci strachem i desperacją. To się rzadko sprawdza. Żeby wybrać, trzeba mieć wybór, poznać, porównać... a nie brać, co popadnie czy tam się nawinie...jak zwał, tak zwał...
Pokaż mi ilu ludzi związało się ze swoim pierwszym chłopakiem/dziewczyną? Mały procent.

Nie widzę u Ciebie ani zakochania ani jakiegoś entuzjazmu ani nic, co ludzie mają, gdy się poznają i są na etapie randkowania. Widze tylko jakąś logikę, że mam dziewczynę, może chciałbym lepszą, ale jest jaka jest, lepsza taka niż żadna, wiec muszę się starać, żeby i ta mi nie zwiała.