Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Nie no serio? Shini  owszem, jest jakoś tam ukształtowany, ale żeby dojrzały???
Z calym dla Shini szacunkiem ale dojrzały to on nie jest. Faceta, który zastanawia się nad tym, jak skutecznie okłamać mamę, żeby mu nie kazała składać CV  nazywasz dojrzałym? No oryginalną  masz definicję dojrzałości, może się nią podzielisz? bo jakby odbiega od tej powszechnie przyjmowanej. 

Czyżby kokieteria? "Ach jaki jestem niegrzeczny, ach jaki odważny, ach jaki kontrowersyjny"?

Byt zwany Jack Sparrow jak dla mnie jest niczym sól w kuchni zwanej forum. Niektóre potrawy (wątki) fajnie jak są odpowiednio posolone, inne potrawy (wątki) lepiej, żeby jednak  nie, bo smak psuje. Ten wątek zaś... zdecydowanie przesolony.

Dojrzały WIEKIEM.

Nie. Nazywam go KŁAMCĄ. Bo to kolejne kłamstwo mające na celu zwrócenie na siebie uwagi i wzbudzenia litości. Aby potem zostać poklepanym po pleckach za zajebistą robotę. Jak widać na załączonym obrazku, bo jego terapia najwyraźniej polega na odtwarzaniu rzeczy, które mu podkreślali LATAMI różni ludzie z tego forum.

Shini jest dorosłym człowiekiem, zaledwie rok młodszym ode mnie.
Natomiast do dojrzałego mężczyzny jeszcze mu sporo brakuje.
Co nie znaczy, że oceniam go z góry, jak tu jest sugerowane.
Sama przeszłam długą drogę i mocno się zmieniłam przez ostatnią dekadę.
Mam za sobą wiele potknięć, kryzysów, momentów zwątpienia.
Wiem, jak żmudnym procesem jest zmiana pewnych mechanizmów.
Dlatego całkiem nieźle go rozumiem i wierzę, że jemu też może się udać.
Moja postawa nie ma nic wspólnego z wywyższaniem się.

Matkowanie jest swego rodzaju formą kontroli nad kimś.
To sprzyjanie niezaradności jakiejś osoby, odbieranie jej sprawczości.
Bardzo często po to, aby stała się od nas zależna, by nas potrzebowała.
Absolutnie nie uskuteczniam tu czegoś takiego.
Tak mnie ukształtowało życie, że mam raczej łagodne, opiekuńcze usposobienie.
Zamiast komuś dowalić, wolę spróbować go zrozumieć i w miarę możliwości wesprzeć.
Ewentualnie trzymać się od niego z daleka, jeśli kontakt z nim mnie męczy.

Oczywiście, że wszyscy się wzajemnie oceniamy, nie mam zamiaru temu zaprzeczać. 
Nie zgadzam się tylko z tym, że zrobiłam to pozycji kogoś, kto czuje się lepszy.

Piszesz, jakby do wyboru były tylko dwie opcje, pochlebca albo cham. Moim zdaniem takim zachowaniem, które często prezentujesz, łatwo jest sprawić, że rozmówcy skupiają nadmierną uwagę na formie, zamiast na przekazywanej treści. Przez co nawet gdy powiesz coś mądrego, ale w sposób prostacki, czy agresywny, mało kto pokiwa głową w zadumie, że coś w tym może być i warto się nad tymi słowami pochylić. Cała wypowiedź staje się w pewnym sensie bezwartościowa.

Od kilku tygodni skupiał się głównie na tych aspektach w moim temacie, choć nawet to potrafiłeś skrytykować, bo zamiast trzystronicowych analiz symboliki oraz dogłębnej interpretacji omawianych filmów, anime, gier, czy książek, śmieliśmy na luzie pisać, co nam się w nich podobało i dlaczego. Tutaj większość tego czasu wesoło hulał wiatr, dopóki nie rozpętała się gównoburza, bo pochwalił się wyjazdem.

Czyli jak uzyskać atencję sposobem "na aroganckiego bubka". Sposób znany od lat, tak samo jak sposób "na biedną sierotką co potrzebuje pogłaskania".  Byt internetowy Jack Sparrow jest w tym, nie powiem, całkiem niezły. Ostatni jego koncept, oskarżanie Shini o bycie kłamcą, wydaje się całkiem nośny i trochę na tym zapewne pociągniesz, Jack.

Na poszczególne posty odpowiem później, a teraz wrzucam film z rozmową, która dość dobrze wyjaśnia o co chodzi z tymi przekonaniami.

https://youtu.be/JvFVZ5Pf124?si=pDt-pLItC2x9hDRz

Wiesz, z tym rozbijaniem, to był taki skrót myślowy. Zgadzam się, że cały ten proces jest mocno złożony i że często bezpieczniej jest chwycić za dłutko i rozbierać tę konstrukcję powoli, cegła po cegle, zamiast wlecieć tam z ogromną kulą wyburzeniową. Aczkolwiek zastanawiałam się, czy padły już jakieś propozycje ze strony terapeutki, jakie kroki mógłby poczynić, żeby w ogóle ten proces osłabiania muru rozpocząć. Jeśli dobrze kojarzę, to na ten moment odbyło się sześć sesji, nie jest to dużo, ale jeśli zadaje właściwe pytania, to mogła się już do czegoś istotnego dokopać. Zwłaszcza, że spotykają się na żywo, dzięki czemu widzi jego reakcje, jakich obszarów unika, co go uruchamia.

Oczywiście, jeśli uzna, że wolałby tu o czymś nie pisać, albo poruszyć temat bardzo ogólnikowo, to nie zamierzam w żaden sposób naciskać. Nie obrażę się, gdy mi powie, że na zadane pytanie nie ma ochoty odpowiadać, niezależnie od powodu.

Tak, mówiła, że psychoterapeutką nie jest, ale powiedziała, że prowadzi warsztaty dla kobiet, że jest kimś w rodzaju mentorki. Nazwała to bodajże terapią stylu. Powiedziała, że nie zajmuje się już stricte ubieraniem, tylko właśnie pomaga kobietom w podniesieniu własnego poczucia wartości, dzięki czemu będą w stanie dotrzeć do wnętrza, odkryć czego same pragną, a w efekcie czuć się lepiej we własnym ciele i ubraniach. Jako jedno z narzędzi proponuje im właśnie to pisanie list dziesięciu wartości, które są dla nich istotne, czy tam potrzebne na dany moment, do osiągnięcia wyznaczonego celu. Potem, jeśli chcą również porad stylizacyjnych, odsyła je do swoich uczennic albo zaprzyjaźnionych stylistek, które zajmują się ich garderobą.

Edytuję, żeby wrzucić ten fragment opisu z jej autorskiej strony internetowej:

Chyba można to nazwać pracą nad wewnętrznym dobrostanem.

Wymieniała bardzo dużo różnych cech, w tym siłę i odwagę. Być może faktycznie jej się pokręciło, albo sama jeszcze sobie tego do końca nie poukładała.

Inaczej wychowywani nie oznacza, że nie narzuca im się żadnych ograniczeń, bo przecież często nie mają przyzwolenia na okazywanie uczuć, zwłaszcza takich jak smutek, ból, rozczarowanie. Gdyby nie to, w jaki sposób to mówiła, machnęłabym ręką, ale ten konspiracyjny ton w pewnym momencie, żywa gestykulacja, nie podobało mi się to. Choć są to rzecz jasna moje personalne odczucia.

Myślę, że powinna była to bardziej rozwinąć, jeśli już chciała pójść w tę stronę, żeby nie zostawiać miejsca na własną interpretację, bo kobiety, które mają problem z nadmiernym kupowaniem ubrań, często przyjmują właśnie takie myślenie. Jak kupię ładną bluzkę, to będę miała lepszy humor. To faktycznie działa, przez krótką chwilę, a potem chcesz więcej łatwych zastrzyków dopaminy, więc składasz następne zamówienie, zawalając dom kolejnymi bibelotami, które wcale nie czynią nikogo szczęśliwym, a bywa, że wręcz przeciwnie. Przytłaczają, wywołują poczucie winy.
Ktoś, kto od lat siedzi w branży, na pewno ma tego świadomość. Choć jasnym jest, że skoro nadal ma z tego korzyści finansowe, to nie będzie prowadziła narracji, która mogłaby bezpośrednio zaszkodzić jej interesowi.
Moda od lat jest w top moich zainteresowań, słuchałam w życiu wypowiedzi bardzo wielu stylistek.
Dosłownie garstka z nich nie namawia na kupowanie.
Wiele z tych, co oficjalnie hołdują minimalizmowi, tworzy potem własne marki odzieżowe albo pojedyncze kolekcje we współpracy z różnymi zaprzyjaźnionymi markami i oczywiście reklamują swoje produkty na każdym kroku, bo przecież ich są lepsze od tych już dostępnych na rynku. Wyrzuć te, co masz w szafie, zrób tak modne teraz odgracanie i zwolnij miejsce dla sweterka sygnowanego jej nazwiskiem.

Bo jak ty oceniasz, to za pewne z boku, nie?

Dojrzały wbrew pozorom jest. Był już odpowiednio dojrzały w ogólniaku. Jedyne co, to teraz gra dla wzbudzenia litości, która zapewnia mu atencję.

Jak każdy człowiek. Bo tak się buduje tożsamość i charakter. Stąd bierze się pewność siebie.

Jako facet patrzący z boku - tak - matkujesz.

Patrzenie z góry nie zawsze oznacza patrzenia z perspektywy kogoś lepszego. Czasem wystarczy patrzenie z perspektywy kogoś, kto podobne doświadczenie ma już za sobą. Egro - zaszedł dalej.

Nie. Postuluję tu o trzecią opcję - normalną rozmowę na inne tematy. Obecnie to jest gra w jego grę, w jego manipulacje, że jest biednym misiem.

Jak widać na załączonym obrazku - moja metoda działa. Pochlebstwami i potakiwaniem nie zdziałasz nic. Prowokacją - najwięcej. Dlatego są to metody powszechnie stosowane przez wszystkie służby. Jak chcesz złapać złodzieja to zostawiasz samochód z kluczami i patrzysz kto łyknie. A nie robisz spotkanie moralizatorskie.

I tak się gryzę w język, bo nie widziałem, aby podał tam choć raz uzasadnienia dlaczego mu się coś podobało poza "fajny klimat" czy inne ogólniki tego pokroju. Nie zrozum mnie źle. Nie staram się być złośliwy. Po prostu jak ktoś się podaje za pasjonata, który i tak wie więcej niż większość ludzi (to są jego własne słowa), to oczekuję czegoś więcej.

Nie w tym rzecz. Chodzi o to, że to co pisze o swojej terapii to kopiuj-wklej tego co mu wytykali tutaj ludzie. Zupełnie tak, jakby nie był na terapii, a zwyczajnie powtarzał to, co tu przeczytał już wcześniej.

Heh. Śmiać mi się chce.

Sam byłem latami szkolony w takich bredniach. To elementy kreowania mody. Nie chodzi bowiem o to, co jest ładne w naszym własnym wewnętrznym odczuciu, ale o postawienie znaku równości pomiędzy ładnym, a modnym oraz dobrostanem. Dlatego zawsze jest o tym mowa w kontekście kupowania i zmiany życiowej na lepsze. Nowy ciuch, nowy gadżet, nowy mebel - mają się podobać bardziej niż stare, a konsumpcjonizm ma dawać poczucie spełnienia dzięki temu. Oczywiście to gówno prawda. Jak sama zauważyłaś. Jest kompletnie odwrotnie.

Obie z Muqui stwierdzacie w sumie to samo - babka mniej lub bardziej, ale pierdoli manipulacyjnymi frazesami, nazwijmy to ogólnie - sprzedażowymi. A Shini używa tego filmiku jak wyjaśnienia.......elementów jego terapii.

Wprawdzie kompletnie się z tym nie zgadzam jeśli chodzi o Shiniego, , ale przyjmijmy na chwilkę, że tak jest.
To co, uważasz że ktoś, kto  od lat "gra dla wzbudzenia litości , która zapewnia mu atencję" to człowiek DOJRZAŁY? Naprawdę ciekawa jest ta twoja definicja dojrzałości, szkoda, że ją tak starannie ukrywasz i podzielić się nie chcesz.

"Patrzeć na kogoś z góry" to stały związek frazeologiczny o całkiem konkretnym znaczeniu, jak najbardziej oznacza iż ten "patrzący z góry" uważa się za kogoś lepszego. Jeśli chcemy uniknąć tego znaczenia, używamy nie "z góry" ale np. "patrząc z innej strony", "patrząc z innej perspektywy, "patrząc z mojego punktu widzenia" itp. Podobne doświadczenia ewentualnie dopisując. Przy okazji - podobne doświadczenia mogą być wspierające oraz pomocne, ale jeśli ktoś swoją drogę uważa za jedyną prawidłową i jedyna wiodącą do celu i postrzega ją niczym niczym wzorzec metra z Sevres to już nie jest dobrze tylko głupio.

Twoja metoda, jak każda...czasem działa, czasem nie działa. Shini akurat jest na nią idealnie odporny.

Święte słowa, bez sztucznego wzbudzania pożądania w ludziach na nowe, tak na prawdę do niczego niepotrzebne im przedmioty sprzedaż się kręci, i ta spirala ułudy nieskończonego wzrostu jeszcze trwa.

Ja sam używam telefonów przez kilka lat, monitor mam z 2007, telewizor chyba z 2010, kompa musiałem złożyć tylko ze 3 lata temu bo poprzedni po 12 latach zdechł (ale monitor żyje). Jakby tak wszyscy rozumowali to ten zdegenerowany system by już dawno upadł.

Neofeudalizm to słowo klucz. Ciężko jest mówić że obecnie żyjemy w kapitalizmie (tak na prawdę prawdziwy był przez chwilę, po Ustawie Wilczka przed zmianami, notabene wieloletniego członka PZPR i ministra rządu PRL ), to ogromne korporacje, których nie dotyczą mechanizmy wolnorynkowe bo są często monopolistami w swojej działalności kształtują rzeczywistość gospodarczą i kreują te trendy, na które łapie się ogrom ludzi.

Nawet taki przykład gry piłkarskiej FIFA wydawanej przez EA - co roku coraz gorsza i coraz bardziej wypełniona mikropłatnościami, ale z racji posiadania przez nich licencji na czołowe ligi i piłkarzy nie mają żadnej konkurencji na rynku gier piłkarskich, przez co zarabiają grube miliardy i co roku windują zyski na coraz wyższy poziom, a ludzie i tak to kupią bo nie ma żadnej alternatywy a futbol jest w cholerę popularny i modny.

To co się dzieje w USA, a raczej współpraca dwóch bogatych magnatów Trumpa i Muska to też nic innego jak neofeudalny stosunek władzy. Tylko który z nich jest Suwerenem, a który Wasalem? Bo jakieś mam dziwne wrażenie, że pomimo ich oficjalnych stanowisk to jest tak na prawdę na odwrót...

Ogólnie ironiczne jest to, że zwycięstwo Trumpowi i Muskowi dała w dużej mierze biedna amerykańska prowincja, "białe czarnuchy" z trailer parków, opustoszałych regionów poprzemysłowych i upadłych miast jak Detroit, dla której oni nie mają tak na prawdę żadnych rozwiązań, oprócz standardowych prawackich haseł o przywróceniu narodowej dumy, walce z lewicą, LGBT, imigrantami i bliżej nieznanymi "siłami zła". Nawet te gadanie o odbudowie amerykańskiego przemysłu to kłamstwo, departament Muska już zapowiedział redukcje np. w kluczowej fabryce amunicji artyleryjskiej dla US Army.

Choć chciałbym się nie zgodzić to nie mogę bo masz rację. Taka jest prawda, że na chwilę obecną droga przede mną jest wciąż długa. Nigdy nie odebrałem żadnego twojego posta jako patrzenie z góry czy wywyższanie się. Od początku miałem wrażenie, że właśnie rozumiesz o czym piszę, a takich osób na tym forum było i jest bardzo mało. Patrząc na to jaką burzę wywołał ten jeden post, w którym opisałem tamten wyjazd okazuje się, że moje przeczucie się nie myliło. Być może nie powinienem o tym pisać ale z drugiej strony to pozwoliło potoczyć się dalej całkiem ciekawej rozmowie, która może mi się przydać. Mrs.Happiness głównie dzięki tobie i paru innym osobom, które we mnie wierzą.

W żadnym razie nie odebrałem żadnego twojego postu jako "matkowanie", to nigdy nie było nawet podobne do mojej relacji z matką.

Co do kwestii zainteresowań i pasji też nie bardzo rozumiem co było nie tak w naszym pisaniu na ten temat. Kiedy mi ktoś opowiada o swoich zainteresowań nie wymagam by był w tym temacie ekspertem na poziomie profesora. Przyczyna tego jest bardzo prosta. Rozmowa na takie tematy powinna być przyjemna i rozluźniająca, a gdyby ktoś mi o czymś opowiadał na takim poziomie nie miałbym co mu odpowiedzieć. Rozmowa typu "ja lubię to i to, a co ty lubisz?" nie jest stresująca w przeciwieństwie do analizy filozoficzno-egzystencjonalnej postępowania danej postaci w anime. Lubię takie analizy i sam często je robię coś oglądając łącznie z próbami interpretacji danych wydarzeń po swojemu ale to nie są dobre tematy do luźnej rozmowy. Jeśli już się chcę z kimś rozmawiać na takim poziomie znajomości danego tematu to trzeba przede wszystkim brać pod uwagę, że ktoś może mieć inne zdanie o danej kwestii. To nie nauka ścisła gdzie niezależnie od interpretacji czy sposobu badania wynik będzie zawsze taki sam. Ja widzę daną postać lub jej czyny w jeden sposób, któś inny w drugi i obaj możemy zarówno mieć rację jak i jej nie mieć. To bez znaczenia, liczy się to, że fajnie nam się rozmawia i wymienia poglądami, spostrzeżeniami, emocjami itd.

Jak na razie powiedziała to co już napisał tu Bert44. Rozmowa, powtarzanie i bombardowanie niewygodnymi prawdami tak długo ile tylko będzie trzeba. Często mi powtarza, że "musze sobie pozwolić...", ostatnio odpowiedziałem, że będziemy to jeszcze długo powtarzać. Terapeutka na to, że będziemy powtarzali jak długo będzie trzeba bo NFZ nie narzuca żadnego limitu czasowego terapii.

Dokładnie jak piszesz, to są rzeczy wymagające nie naprawienia tylko całkowitego nadpisania wielu przekonań, które od zawsze stanowiły prawdę absolutną. To wszystko się kreowało przez niemal 30 lat, a teraz trzeba to odrzucić i w to miejsce wstawić coś zupełnie innego w o wiele krótszym czasie. Trzeba zmienić program wgrany od najmłodszych lat i aktualizowany przez kolejne lata na nowy, w wielu miejscach wręcz przeciwny. To z pewnością będzie długi i złożony proces, na pewno jeszcze nie raz będę wkurzony, na pewno nie raz będą mi towarzyszyć negatywne myśli, na pewno będzie ciężko ale też na pewno będę próbował iść dakej Całkowicie raczej nie da się zmienić tego programu ale z pewnością da się na tyle być móc funkcjonować jako ten dojrzały mężczyzna, nadać swojemu życiu jakiś sens i nie spędzić tego życia w samotności. Muqin też bardzo fajnie to opisała, szczególnie w tym fragmencie:

Co do drążenia poszczególnych spraw na forum to nawet nie chodzi o to czy ja chcę o czymś pisać czy nie chcę tylko po prostu z niektórych rzeczy sam nie zdaję sobie sprawy i w tym już rola terapeutki by to ze mnie wyciągnąć.

Co do wstawionego przeze mnie filmu to zaznaczam, że nie traktuję go jako jakąś prawdę absolutną. Chodziło mi tylko o wytłumaczenie samej kwestii przekonań. Prawdę mówiąc nawet tego nie analizowałem tak jak wy tutaj, po prostu posłuchałem sobie w trakcie pracy i pomyślałem, że to mogłaby być całkiem niezła opcja do dalszej dyskusji na temat przekonań, ponownie się nie myliłem.

Skąd pomysł, że teraz nie potrafię tego wszystkiego? Nadal potrafię rozmawiać z klientami, załatwiać sprawy urzędowe i pewnie też przeszkolić nowego pracownika ale tego akurat nie mam jak sprawdzić. Pisałem już wielokrotnie jak wyglądały te obozy i zawody w karate będąc dzieckiem i chyba sobie daruję pisanie tego jeszcze raz. Dodam tylko, że karate nigdy nie było traktowane na poważnie jako sztuka walki na prawdę ucząca jak walczyć. Wszyscy ci szkolni prześladowcy, z którymi miałem do czynienia z karate się tylko śmiali. Dopiero w liceum jak już trenowałem kickboxing to robiło jakieś wrażenie. Plotki dość szybko się rozniosły i nie miałem z nikim za bardzo problemów, a przypominam, że szkoła była pełna patusów. W tym dresiarsko-patusiarskim środowisku sam fakt trenowania tego kickboxingu dawał pewien poziom szacunku.

Ciekaw jestem w jaki niby sposób anime miałoby być popularną i modną kartą? Jeszcze w czasach szkolnych to było raczej piętnowane, ktoś oglądający anime od razu kojarzył się z przegrywem, a ludzie nie mający o tym pojęcia kojarzyli anime jedynie z porno bajkami dla największych przegrywów. Przez wszystkie lata szkoły ze studiami włącznie poznałem dosłownie kilka osób, które wiedziały czym w ogóle jest anime. Dopiero odkąd zacząłem w miarę regularnie jeździć na eventy zacząłem spotykać więcej ludzi z tego środowiska, czyli od jakichś 2-3 lat. I od razu zaznaczam, że jedynie niewielka część z tych ludzi robi cosplay czy ma swoje stoiska na tych eventach, w zdecydowanej większości to zwykli ludzie, którzy po prostu to lubią. Filmy i sporty walki już faktycznie zawsze były popularne i modne ale co miały dawać poza znajomymi do rozmowy to też jestem ciekaw.

Jedyna rzecz, w której masz całkowitą rację, stać mnie na więcej.

Nie mam pojęcia o czym ty do mnie piszesz. Nigdy nie widziałem by ktokolwiek chciał się do tego podłączać, a już zwłaszcza nauczyciele, którzy zawsze mieli to totalnie gdzieś. Nigdy nie miałem nic za trenowanie ze strony szkoły, nauczycieli czy też innych uczniów poza tym lekkim szacunkiem w liceum.

Na prawdę nie musisz mi tego tłumaczyć. Znam Ghost in the Shell, te ze Scarlett też tak samo jak dawno wiedziałem o Matrixie. Jak pierwszy raz zobaczyłem Pacific Rim to pierwszym skojarzeniem był Evangelion, którego chyba nie da się nie znać. O Incepcji i Requiem For A Dream akurat nie wiedziałem bo ich nie oglądałem. Co do Avatara to podobieństwa widziałem ale nie wiedziałem, że sam Cameron o tym mówił. Dodam jeszcze nie tak dawno powstałą ekranizację anime Alita Battle Angel, która bardzo mi się podobała. Nie zmienia to faktu, że na palcach jednej ręki mogłem policzyć ludzi, którzy wtedy wiedzieliby o czym teraz piszemy. Pokemony znał każdy ale mało kto wiedział, że to anime, a Dragon Balla nigdy nie oglądałem. Nawet jeśli ktoś znał te tytuł to nikt się nie przyznawał, że je ogląda i lubi. Jeśli ktoś interesował się tym bardziej niż oglądając na Jetix lub w ogóle jarał się Japonią to był traktowany jak przegryw, a przynajmniej w moim otoczniu tak było.

Przeczytałem kilka razy i wciąż nie widzę w tym nic dziwnego. Sam fakt interesowania się czymś lub trenowania czegoś co było popularne i modne nie sprawiał, że wokół pojawiał się tłum ludzi chcących się do tego podłączyć. Nawet jeśli wszyscy wiedzieli, że jestem w jakimś temacie to nikt nigdy nie zagadał na ten temat. Nie zbudzało to podziwu ani nawet zainteresowania, a już zwłaszcza ze strony płci przeciwnej.

To po chuj zadajesz tak debilne pytania:

skoro to niby wiesz i nie trzeba ci tłumaczyć?

Nie no pewnie, połowa jak nie więcej twórców mówi na jakimś tam etapie wprost na jakich anime bazowali i oczywiście nikt tego nie wie.

A nawet jeśli ktoś jest ignorantem i nie wie, a film jednak zna i lubi, to co za problem wpleść to do rozmowy? Już lepszy starter ciężko sobie wyobrazić.

Odnoszę takie wrażenie, że ty po prostu projektujesz swoje lęki. Jak pisałem - nawet w Croppie i Housie można było i dalej są dostępne koszulki z postaciami anime.

Boże - widzisz i nie grzmisz, piorunów nie zsyłasz. Masz w ręku zajebiste karty i nie potrafisz nimi grać. Albo kolejny raz udajesz debila.

Jak ja bym miał kogoś, z kim mógłbym spędzać czas za granicą, to pewnie do dziś mieszkałbym w Niemczech xd

A może właśnie ten upadek do głębokiej wody jest tu potrzebny? Wtedy już nie będzie czasu na wymówki, tylko trzeba będzie zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Chociaż mam nadzieję, że obecna terapia skutecznie otworzy mu oczy.
    I jak tam Shini po kolejnej wizycie u terapeutki?

To prawda i wciąż nie wiem co to miałoby oznaczać. Też kupowałem te koszulki, chodziłem w nich po ulicach, do szkoły i na studia ale nikt nigdy nie zwrócił na to uwagi.

W jednej rzeczy masz rację, nie potrafię grać kartami jakie mam, o wielu z nich pewnie wciąż nie wiem. Niedługo idę na kolejny event, zobaczymy czy uda mi się zagrać tymi kartami.

Też jestem ciekaw czy terapeutka zaproponuje mi tego typu sposoby. Ja ani przez chwilę nie pomyślałem, że to dziwaczne, czytałem i słuchałem wielu podcastów o różnych sposobach terapeutycznych. Takie jak te wymienione są zaskakująco skuteczne.

Też nie ogarniam jak można przepuścić taką okazję no chyba, że wyjazd byłby do jakiegoś kraju trzeciego świata albo niezbyt bezpiecznego w dzisiejszych czasach.

Salomonka zajebista motywacja do dalszej pracy nad sobą. Tylko wziąć sznur i poszukać dogodnego miejsca. Po tylu postach Jacka jeszcze nie zauważyłaś, że takie metody na mnie nie działają? Jestem na terapii i zaczynam odzyskiwać nadzieję na zmianę. Posty takie jak twój nie pomagają, wręcz przeciwnie.

Szczerze mówiąc nie wiem czy teraz poradziłbym sobie z tym upadkiem do głębokiej wody. Powiem to tak jak mówię na terapii "nie potrafię sobie tego wyobrazić", przynajmniej na razie.

Po kolejnej wizycie byłem jeszcze bardziej wkurzony niż wcześniej. Terapeutka zapytała mnie jakie myśli się pojawiają lub co robię kiedy najpierw pomyślę o zmianie pracy lub zagadaniu do dziewczyny. Bez zastanowienia powiedziałem prawdę. Odpowiedziała, że to wszystko było mechanizmem obronnym, pomyślałem lub robiłem wszystko tylko nie to co trzeba i nawet tego nie zauważyłem. Jestem tak uwikłany w te przekonania, w relację z matką i w lęki, że totalnie z automatu robię wszystko co mnie odciąga od tego co powinienem zrobić. Użyłem określenia "jestem więźniem własnego umysłu", terapeutka potwierdziła.

Shini, nie mówię, że teraz. Nie mówię nawet, że to by mogło pomóc. Tak tylko sobie gdybam. Ja ci życzę, żeby terapia przyniosła oczekiwane skutki. Widać, że otwierają co się oczy i zaczynasz dostrzegać, skąd mogły się brać twoje dotychczasowe problemy. To dobrze.

Myślę, że za dużo się wydarzyło w życiu. Nadchodzi taki moment, że przestajemy wierzyć. Potem jest czas wyalienowania życia w samotności, potem już wszystko jedno i właśnie nic nie cieszy. Stare hobby czy zainteresowania są bez sensu. Jest to kierunek depresji jak najbardziej. Ktoś napisał o psychiatrze. Jasne, to jest rozwiązanie ale na poziomie leków czyli leki powodują mniejsze odczuwanie i teoretycznie jest w porządku. Niestety nie jest. To zaleczanie prawdziwego problemu, który leży u podstawy. Czasem są problemy, których nie można rozwiązać…

Raczej będzie trzy razy "Z", czyli zakuć, zdać, zapomnieć...

Tylko jak napisałam wcześniej; To jego życie.

Mogę wiedzieć o czym piszesz? Albo to ja się gubię albo ty nie czytasz postów. Jak myślisz po co ja poszedłem na tą terapię? Po co piszę tutaj to wszystko? Po co analizuję niektóre elementy terapii z osobami w to zaangażowanymi? Gdyby tak jak jest było mi dobrze i gdybym nie chciał niczego zmieniać to nie szedł bym na terapię, a tego wątku by nawet nie było lub pozostałby martwy już od dawna. Odkąd zacząłem tą terapię cały czas piszę, że to właśnie nie do końca moje decyzje i postanowienia, że świadomość i podświadomość działają że sobą w sprzeczności. Podświadomość jest zdania, że obecne życie jest łatwe i bezpieczne, a świadomość wie, że nie ma w nim przyszłości.

O co chodzi z tym "prosisz Boga"? Już pomijając fakt, że nie jestem zbytnio religijny to nie przypominam sobie bym kiedykolwiek pisał coś podobnego.

Odpowiedź jest prosta, robi mi to podświadoma część mnie nad, którą nie mam kontroli, która powstała na skutek wielu czynników. Opisywałem je już nie raz, zaczynam nad nimi pracować na terapii, a twoje absurdalne pytania tylko dowodzą temu, że nawet nie czytasz wcześniejszych postów. Nie będę oczekiwał, że zrozumiesz jak można nie mieć kontroli nad własnymi myślami i przekonaniami bo do niedawna sam tego nie rozumiałem ale kobieta w szczególności powinna rozumieć jak to jest jedno mówić, drugie robić, a trzecie myśleć. W twoich postach pojawia się podejrzane podobieństwo do Jacka, nie sądziłem, że ktokolwiek poza nim mógłby dosłownie zniechęcać do pracy nad sobą i próbą wyjścia z nieciekawej sytuacji.

Gdybyś ty z kolei czytał swój wątek dokładnie, to byś wiedział że choć nie udzielam się w nim za bardzo, to zawsze zachęcałam cię do pracy na sobą i do terapii. Tylko to ty w całym swoim wątku wciąż podkreślasz, jak małe robisz postępy i jak niewiele ci ta terapia daje. Poszedłeś na terapię z przeświadczeniem, że jesteś więźniem własnego umysłu i właściwie oprócz tego, że dalej nim jesteś nic się nie zmieniło. Atakujesz każdego kto ci to wytyka, to potrafisz jakoś zrobić, ale spojrzeć krytycznie na siebie - już nie.
Obawiam się, że niczego z tej terapii nie wyniesiesz, dlatego nie pogłaszczę cię pieszczotliwie po główce mówiąc, jak bardzo jesteś dzielny bo "chodzisz" na terapię.

Salomonka, nie obraź się, ale ty pisząc na temat psychoterapii nie za bardzo wiesz, o czym piszesz. Opcji "wiem , ale i tak piszę jak piszę" wolę nie brać pod uwagę.

W wątku się udzielasz sporadycznie i z doskoku i nawet trudno mi ocenić czy zauważyłaś, że psychoterapia, od której wątek się zaczął, to sprawa historyczna, że była to psychoterapia nieudana i to nie z przyczyn leżących po stronie Shini. Shini się nie załamał, nie zniechęcił, poszedł na terapię do innej terapeutki i w tej nowej terapii jest od niedawna. I nie, nie podkreśla stale, że terapia mało mu daje - tamta pierwsza, nieudana, faktycznie nie dawała. Na temat tej aktualnej, drugiej terapii napisał, że wreszcie wydaje mu się, że to ma sens i do czegoś prowadzi. To ci najwyraźniej umknęło?
Określenie "jestem więźniem własnego umysłu" całkiem udatnie obrazuje stan pewnej grupy ludzi zaczynających psychoterapię. Uwięzienie w pułapce, z której się samodzielnie wyjść nie jest w stanie. Jak sądzisz - ile czasu zajmuje sprawdzenie, z czego jest ta pułapka zbudowana, jaką ma konstrukcję i jak ją skutecznie otworzyć czy usunąć nie ryzykując katastrofy budowlanej, szkód w ludziach i mieniu? Miesiąc? Dwa? - Salomonka, realistycznie to  likwidowanie takich pułapek liczy się nie w tygodniach ale bardziej nawet w latach niż w miesiącach.
Psychoterapia nazywana jest leczeniem i wiele osób całkiem nieświadomie uznaje, że tu jak u lekarza - przychodzisz, dostajesz diagnozę, leki i zalecenia, wykonujesz i wracasz do zdrowia. Nic bardziej mylnego. Psychoterapia przypomina rehabilitację pourazową i to po skomplikowanym urazie, gdzie dodatkowo tak trzeba pracować, żeby rehabilitując jedno nie uszkodzić drugiego. Podobnie jak w rehabilitacji role są podzielone - fachowiec ma niezbędne 20% do wykonania, pacjent całą resztę. Dlatego mówi się o pracy w psychoterapii i o tym, że dla pacjenta jest męcząca.
Wyobraź sobie, Salomonko, kogoś, kto spędził przykuty do łóżka dwa lata, jest ofiarą wypadku. Ma się zamiar usprawnić, ale póki co jak jest każdy widzi, w tym sam pacjent. No kroku zrobić nie jest w stanie samodzielnie. Zaczyna się rehabilitować - powoli, ostrożnie, pod kierunkiem fachowca. Pierwsze ćwiczenia dla osoby sprawnej są banalne, toż to łatwizna nogę unieść. Dla pacjenta pierwszy krok o własnych siłach to będzie ogromny sukces. Dla osoby sprawnej - banał, łatwizna, robię to wiele razy dziennie, z czym ten typek ma problem?  Urazy fizyczne widać. Psychicznych - nie widać. Przy psychicznych widać tylko skutki czyli niesprawność. Ale proces przywracania sprawności w obu sytuacjach jest powolny, męczący i nie ma co marzyć o skokowej poprawie, spektakularnych szybkich efektach.
Shini nie tyle "atakuje każdego, kto coś mu wytyka" ile broni się przed atakami. Broni się jak umie, raczej racjonalizacjami niż czym innym, nauczony jest przeczekiwać spokojnie, aż się atakujący znudzą i odpuszczą, no agresywny to Shini nie jest. Ani wulgaryzmy, ani złośliwość od niego nie płynie. Nie wykluczam, ze skutkiem pracy  w terapii coś z mocniejszych obron się pojawi, w odniesieniu do niektórych przynajmniej.

Gdyby Shini nie był w stanie spojrzeć na siebie krytycznie to by nie chciał nic zmieniać.

@Lunka
"Głaskanie po główce" pojawia się jako tekst stały u pewnej grupy ludzi o określonej konstrukcji psychicznej (silnej) , którzy zwykle sporo przeszli, mieli pod górkę i  stanęli na nogi. W ich postrzeganiu podejście tzw. "miękkie" jest programowo zawsze złe i szkodliwe. Podobnie zwyczajne ludzkie rozmawianie bez krytykowania z kimś, kto ich zdaniem "powinien wziąć się wreszcie wziąć za siebie i zacząć robić zamiast gadać i dopraszać się współczucia".

Może nie tyle "ja miałem ciężko i inni nie wiedzą co to znaczy" (choć to też) ale przede wszystkim "ja miałem ciężko, wyszedłem z tego w określony sposób czyli ...mam patent na nieomylność, mój sposób jest jedyny dobry i inaczej na pewno się nie da". Okropnie zawężone podejście, ale trudno to ruszyć, bo oporne na racjonalną argumentację, skutecznie nie dopuszcza faktów nie pasujących do obrazka.

"Głaskanie po główce" jako zjawisko istnieje i jest szkodliwe. Tyle że oprócz "głaskania po główce" i "walenia bejsbolem" jest jeszcze sporo innych, sprawdzonych opcji. W tym wsparcie i dawanie wzmocnień pozytywnych. Które w jakichś dawkach Shini z forum dostaje. Między innymi od Ciebie, Lunka. A że przy okazji sobie pogadaliście na luzie o anime - i super, gadanie całkiem nie na temat aktualnych problemów własnych czy tam szarej codzienności znakomicie potrafi pomóc. Shini coś z tego ma, ty coś masz i pytanie otwarte oraz trochę retoryczne - co to komu przeszkadza?

Shini wykazuje sporą ostrożność w tym , co pisze na forum. Tu akurat jest bardzo wydolny i dba o siebie. Też mi taka myśl przemknęła, żeby się za bardzo nie odsłaniał, ale popatrzyłam sobie na całokształt jego rozmów na forum i wyszło mi, że w tej sprawie to wie, co robi. Zatem myśl porzuciłam. Umie o siebie w tej sprawie sam dobrze zadbać.

No zabronić nikt nie ma mocy, fakt. Ale już utrudnić albo i skutecznie uniemożliwić jakiekolwiek rozmawianie na temat oraz ujawnianie tychże problemów  da się jak najbardziej czyli można kogoś skutecznie zablokować, iżby głowy nie zawracał.

Salomonko,  o mnie wiesz tyle, co na forum napisałam, czyli bardzo, bardzo niewiele   Możliwe, że w którymś momencie napiszesz mi coś, czego jeszcze nie wiem na temat psychoterapii czy skutków przemocy u dorosłych ofiar, bo wszechwiedząca to ja nie jestem , ale abecadło teoretyczne  poznałam tak ze 20 lat temu, a nie poznałam go jako młodziutka panienka. Tkwię w temacie w realu od dawna, bardziej praktycznie niż teoretycznie  i nie o to chodzi, że tu chcę za autorytet robić,  bardziej o to, że  jeśli już coś mi piszesz, Salomonko, uwzględnij, że nie do teoretyczki czy świeżynki, tylko do wieloletniego praktyka z rzetelnymi teoretycznymi fundamentami.

Doskonale wiem,że są i tacy ludzie, którym psychoterapia nie jest w stanie pomóc.  Ale wiem też, że jeśli ktoś ocenia po JEDNEJ nieudanej terapii, że "temu człowiekowi terapia nie pomoże" to ...powiedzmy uprzejmie, błądzi. Jest to bowiem ocena/szufladkowanie przedwczesne oraz szkodliwe. Lista przyczyn powodujących, że terapia jest nieudana jest całkiem długa. Mamy tu i takie proste a jednoskładnikowe jak nurt źle dobrany do pacjenta ( w jednym nurcie żadnych wyników, zmiana nurtu i idzie jak burza) czy przeciwprzeniesienie, z którym dany terapeuta nie jest w stanie sobie poradzić. Są też przyczyny znacznie bardziej skomplikowane.

Niechęć do zmian silna i blokująca działanie  to jest coś, z czym niekiedy się idzie na terapię. Sama taka blokująca niechęć wystarczy.  Dialog z tzw. pierwszej sesji :
Terapeuta: Z czym ma pan problem ?
Pacjent:  Chciałby sporo zmienić w swoim życiu, ale jakoś tak chciałbym a nie mogę, chociaż niby wiem co powinienem zrobić to nie idzie nijak i nie robię...

to jest, Salomonko, dla terapeuty całkiem normalna informacja, że będzie nad czym pracować.

Stan obecny jest problematyczny ale znany i przewidywalny zatem daje poczucie bezpieczeństwa - oczywistość. I Shini już o tym wie, że jedną z rzeczy, które go trzymają jest lęk. Lęk szeroko określany jako "lęk przed zmianą" na skalę uniemożliwiającą zmianę. Takiego lęku się własnymi siłami i bez fachowej pomocy raczej nie pokona, czego liczne przykłady z życia dowodzą. Osobiście zapewne tak silnego lęku przed zmianą nie czułaś, zatem...nie twoja to bajka, nie doradzisz skutecznie ani nie wesprzesz. A jeśli czułaś i poradziłaś sobie - nadal przy innej konstrukcji psychicznej twoje doświadczenie własne się komuś może nie przydać.

Na razie żadnych racjonalnych i sensownych podstaw by stwierdzić, ze u Shini tak to wygląda jak napisałaś odnośnie komfortu w dysfunkcji zwyczajne brak. Miał go i owszem - typowe. Nadal ma  i z tym sobie będą z terapeutką pracowali, między innymi nad tym lękiem jako składową.

Śledź sobie, skoro akademicko wątek ciekawy. Od komentowania w określony sposób zapewne nie dasz rady się powstrzymać. Czyli - będzie jak było.

No i wykład strzeliłaś, tylko po co?

Czy się powstrzymam od komentarza czy nie, nie twój problem. Wystarczy że ciebie w nim pełno.  Napisałam już, że wątek obserwuje ale nie przeżywam każdego wpisu. Napisałam, co miałam do powiedzenia i zostawiam pole do popisu innym, bo jak widać komentowanie nie tylko wpisów Shiniego to twój konik.

Robisz niepotrzebny off top

Uff, Dziękuję