Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Gdybym była, tobym nie musiała pytać

A czemu BMW?

Shinigam, dobrze, że powstał ten watek, bo są tacy, którzy się tak zatracili w pracy, w "wyścigu szczurów" , ze  zapominają, a nawet nie pamiętają  już, co to znaczy żyć.
Jeśli pracujesz ciężko, musi być jakaś odskocznia, bo dla twojej psychiki jest dobre. Inaczej nie da się dalej pracować, a przynajmniej z sukcesem.

Wszyscy tu piszą w mniej dosadny sposób.

A co by autora odblokowało, to pójście na dupy.
Ma to oczywiście swoje ciemne strony, ale nic tak szybko nie działa jak fajna, młoda dupa. (starsze panie proszę nie komentować :))

Też sądzę, że właśnie o to jej chodziło. Tak jak napisałaś to nie jest łatwe, a w niektórych przypadkach takich jak właśnie mój jest wręcz bardzo trudne. W ogóle patrząc na wszystkich ludzi, których kiedykolwiek spotkałem to okazuje się, że niewielu z nich żyło według tego co napisałaś. Ja nigdy jeszcze tego nie robiłem. 

Farmer zaskoczyłeś mnie z tymi cenami, serio nie sądziłem, że da się tak tanio gdziekolwiek wyjechać. Zawsze myślałem, że wyjazd do jakiegokolwiek kraju Europy to wydatek co najmniej kilka tysięcy, nie mówiąc już o bardziej odległych wyjazdach.

To też mnie trochę zaskoczyło. Serio są ludzie, którzy decydują się na wyjazdy z totalnie obcymi ludźmi i to jeszcze dziewczyny? To znaczy wiem, że są "laski-podróżniczki" ale nie sądziłem, że jakaś zdecydowałaby się wyjechać z kompletnie obcym facetem.

Muszę przyznać, że sam bym tego lepiej nie ujął, na prawdę dobre określenie z tym "okopaniem w piwnicy". Nikt nie mówił o nastu tysiącach choć oczywiście byłyby jak najbardziej wskazane ale właśnie chociaż te 5-6 bym chciał zarabiać. Co do kursów to oczywiście wiem, że jest ich sporo tylko tu powraca problem, o którym już rozmawialiśmy czyli nie wiem co chcę robić więc chyba najpierw muszę się tego dowiedzieć. Czy nie muszę? Serio są za darmo? Szukałem już wiele razy różnych kursów ale nigdy nie widziałem żadnego za darmo.

Pierwszy raz ktoś pochwalił mój wątek także dzięki, mam nadzieję, że komuś się przysłuży. Trudno się nie zgodzić z tym co piszesz. Wielu jeśli nie większość ludzi zatraca się w tym "wyścigu szczurów", a później żałują, że nie mieli czasu dla rodziny albo na realizowanie swoich pasji. Akurat mój problem jest jeszcze głębszy bo nawet nie mam pracy, w której mógłbym się zatracić. Za to aż za dobrze mi idzie zatracanie się w swoich przemyśleniach i zamartwianiu się moją sytuacją. Chociaż z tym już jest trochę lepiej i to w dużej mierze dzięki wam tu na forum.

Języki, programowanie, obsługa programów, czy gra na instrumencie ?
Jak chcesz po podeślę stronę.
Możesz wypróbować rożne kursy, jak któryś tobie podejdzie, to będziesz się szkolił dalej.
Na zwykłym rękodziele można całkiem fajne pieniądze robić.
Wszystko jest lepsze niż siedzieć u Janusza w fabryce smrodu za lekko ponad minimalną i wegetować latami.

Ty już zauważyłeś, że to nie dla Ciebie. Mam nadzieję, że już coś planujesz, a nie narzekasz.

Mam dwie odpowiedzi jedna czysto naukowa.
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/%C5%BBycie
Pozostałe to filozoficzne gdybanie
https://filozofuj.eu/jerzy-w-galkowski- … ens-zycia/

Jakoś żyję. Nie chcę mi się rozpisywać jak mi się żyje no ale są tacy którzy mają więcej i są nieszczęśliwi i tacy co mają mniej i są szczęśliwi. Dla każdego żyć znaczy co innego. Ja czuję że żyję kiedy w spokoju mogę być w swoim pokoju. Następnie podać się narcystycznym uzależnieniom i hobby. Mam nadzieję że moje życie nie pogorszy się w strefie materialnej. Spróbuj być bardziej dla siebie niż dla innych.

Jestem na prawdę pozytywnie zaskoczony tyloma interesującymi odpowiedziami. Farmer podałeś sporo opcji jak zrobić choć jeden mały krok na przód i za to jestem ci wdzięczny. Wiedz, że postaram się zrobić wszystko co będę mógł by twoje rady nie poszły na marne. Tifia i Tylwyth Teg, wasze posty skłaniają do poważnych przemyśleń. Nigdy nie myślałem w ten sposób, że żyję robiąc to co lubię. To co lubię dla większości ludzi będzie stratą czasu i marnowaniem życia na bezsensowne rzeczy, a jednak Ja to lubię. Na przykład granie w gry czy oglądanie anime. To sprawia, że się uśmiecham, że jestem ciekawy fabuły i chcę się dowiedzieć co będzie dalej, a przy tym jeszcze dowiaduje się wielu nowych rzeczy. Problem w tym, że tego typu zainteresowania z góry są utożsamiane z przegrywem siedzącym w piwnicy. I niestety mają też swoje negatywne skutki, a chyba najgorszym jest izolacja społeczna no i nie ma z nich pieniędzy. Jednak czytając posta Tifii spojrzałem na to wszystko z zupełnie innej strony i wygląda na to, że za bardzo się przejmuję zdaniem innych. Jednak postowi Tylwyth Teg też nie można odmówić prawdziwości. Zawsze myślałem, że żyć to znaczy pozostawić coś po sobie, coś dzięki czemu zostaniemy zapamiętani. Przez wiele lat kierowałem się przekonaniem, że jedynymi sposobami by zostać zapamiętanym to dokonać czegoś wielkiego albo stworzyć rodzinę i mieć dzieci i wnuki, które mnie zapamiętają. Z powodu braku perspektyw na to drugie uznałem, że muszę zając się pierwszym ale wygląda na to, że to też nie jest właściwa ścieżka. Mimo iż napisałaś coś co niby już od dawna wiedziałem to jednak dopiero teraz zaczynam rozumieć, że moja interpretacja celu cały czas mogła być błędna. Dla mnie "cel" to zawsze było coś narzucone przez społeczeństwo, coś co daje uznanie i szacunek innych ludzi, a nie coś co Ja sam chcę zrobić. I mimo iż nadal kompletnie nie mam pojęcia co chciałbym zrobić wydaje mi się, że samo zauważenie błędu w interpretacji jest już małym krokiem naprzód, a przynajmniej mam nadzieję, że nim jest. Kiedyś słyszałem tekst, którego aż do teraz nie mogłem zrozumieć. "Żyj tak by w ostatnich chwilach móc powiedzieć, że było warto". Mieć swój własny cel, a nie narzucony przez społeczeństwo czy innych ludzi, dążyć do niego i nie poddawać się aż do końca. Czy właśnie to macie na myśli?

Odgrzebałam Twój stary wątek, bo nie chcę rozbudowywać offtopa z wątku, w którym się ostatnio wypowiadasz. Czemu odgrzebałam? Bo w tamtym wątku opisałeś stan taki, że "teoretycznie wiem, co powinienem zrobić, ale mam jakąś blokadę, która mi to uniemożliwia".
A to jest coś, co mi się kojarzy z blokadą obserwowaną u osób, która przez jakiś zauważalny czas doznawały przemocy. W domu, szkole, czasem pracy. A Ty pisałeś o trudnym czasie swojego gimnazjum.
Nie lubię określenia "ofiara przemocy", ale lepszego jak na razie nie ma. Wybacz zatem tą "ofiarę" odczytując to nie jako "ofiara/niedojda/ nieudacznik" tylko jako "ofiara kataklizmu".
U ofiar przemocy takie zamrożenie w lodowej skorupie zdarza się całkiem często. Zamrożenie emocji. Jako skutek doznawanych urazów, zwłaszcza urazów związanych z szeroko pojmowaną przemocą psychiczną. Takie zamrożenie emocjonalne intelektu nie zaburza i stąd może być efekt "wiem, ale nie mogę" czyli blokady połączonej z frustracją , bo co cholery czemu ja nie mogę skoro wiem, co powinienem. I z poczuciem, że nic człowieka nie cieszy, nic nie zachwyca - a jeśli jakiś ślad przyjemnych emocji to ewentualnie w czymś wielce jednoosobowym, raczej bez interakcji z ludźmi i wchodzenia w głębsze, nowe relacje. Ofiara przemocy z taką blokadą funkcjonuje w mniejszym lub większym stopniu trochę jak zombi. Nie żeby nie dawała rady w ogóle funkcjonować, to rzadko. Ale często ma wrażenie, że nie żyje ino egzystuje. I to egzystowanie jest jakby mało sensowne, ale nie aż tak, żeby się życia pozbawiać.
To mi się skojarzyło z tymi słowami terapeutki, żebyś "zaczął żyć".
U ofiar przemocy żadne "zacznij coś robić i małymi krokami zmieniaj" niestety zwyczajnie nie działa. Za to często daje poczucie frustracji, że "ja się staram i nic się nie zmienia", co skutecznie zniechęca do kontynuowania wysiłków. "Zrób coś wreszcie, przecież MOŻESZ!", "jesteś leniem i tyle", "wymyślasz sobie jakieś blokady zamiast dupę ruszyć" itp...
Czy w tej Twojej terapii pracowałeś nad swoimi emocjami z trudnego czasu gimnazjum? Nie chodzi mi o intelektualne rozmawianie na temat tylko o pracę z emocjami. To nie to samo.

No dobra, chyba jest szansa spora, że trafiłam z tą przemocą psychiczną. W każdym razie ja bym to podrążyła, bo tej koncepcji nie sprawdzono, a przesłanki silne i widoczne.
Co do Twojej terapii to najwyraźniej pani zdołała przy Twoim udziale dookreślić, jak funkcjonujesz. Natomiast pani ani się nie zajmowała przyczynami ani tym, jak to funkcjonowanie zmienić. Nie rozmawialiście o Twoich emocjach praktycznie wcale. Nie pracowaliście z tymi emocjami w ogóle, bo żeby pracować z emocjami najpierw się trzeba nauczyć je identyfikować, a Ty napisałeś, że niespecjalnie umiesz. Co, przy okazji, nie jest Twoja winą i za ten brak umiejętności nie bierz na siebie odpowiedzialności. Nawet nie próbuj. To jest opis stanu na teraz. Po prostu. Czyli jest jak jest.
Do bani z taką "psychoterapią", tak to ja umiem u cioci na imieninach, między sałatką a sernikiem. Nie dlatego, żem taka wielce mądra tylko dlatego, że tu wcale wielkiej wiedzy nie trzeba.  Ani wielkich umiejętności.
Przemoc psychiczna jest wredna, ale da się jej skutkami  sporo zrobić. Czyli - tu optymistycznie - temat ogólnie jest znany, są sposoby, są terapeuci którzy wiedzą, jak to-to ugryźć, są nawet podręczniki do pracy własnej klienta. Czyli jest światełko w tunelu i nie oznacza ono lokomotywy tylko wyjście z tunelu.

Z takich bardziej psychologicznych cosiów to mam wrażenie, że dotychczasowe życie nie pozwoliło Ci na rozwinięcie czegoś wielce cennego czyli poczucia własnej sprawczości. Z takim poczuciem się człowiek rodzi, ale można je skutecznie doprowadzić do skarłowacenia albo i zaniku już u dziecka. U osoby dorosłej też. Częste u ofiar przemocy - głębokie wewnętrzne przeświadczenie, że tak naprawdę nic nie mogę zmienić. Żadne racjonalne argumenty tu nie działają. Ani dobre rady i lista tego, co można zrobić teoretycznie i co się powinno zrobić. Nie działają, bo blokada jest gdzie indziej, nie w myśleniu racjonalnym ale w szeroko pojmowanych emocjach. Emocje są napędem do działania. Rozum działaniem kieruje, ale napędzają je emocje.   

Czy jesteś skłonny wykonać pracę własną w postaci przeczytania całkiem konkretnej książki? Jednej. Celem sprawdzenia, czy  koncepcja z urazami przemocowymi jako przyczyną obecnej blokady u Ciebie  ma Twoim zdaniem sens.

Tak odnosząc się punktowo do tego, co w ostatnim poście - wcale nie jestem przekonana, czy dla większość ludzi zamieszkanie z totalnie obcymi współlokatorami jest czymś całkowicie normalnym. Większość? A badania jakieś ktoś robił na próbie reprezentatywnej? Nie? No to czemu mam przyjąć, że większość? No i ja bym w ogóle nie użyła określenia "normalne". To jest coś, co jednemu spoko pasuje i jest wesoło, drugi da radę w miarę bezszkodowo wytrzymać, a trzeci lepiej, żeby nawet nie próbował. Jak to się mówi - to zależy. Od masy różnych czynników. Ja osobiście to na pewno bym na to nie poszła tak z pierwszego wyboru. Dla mnie to by była ostateczność, jeśli alternatywą by było spanie pod mostem i to bez śpiwora. A nie jestem nienormalna. Po prostu znam siebie.

Herne, włożyłaś (eś? )  wysiłek iżby mi pokazać, jak wyglądały dotychczasowe rozmowy z Shinigami na forum. Za włożony wysiłek należą się podziękowania i oczywiście dziękuję.
Tym niemniej - ja jestem dużą dziewczynką, i samodzielną. Nie potrzebuję opieki.
Pozwolę sobie odnieść się do tej Twojej szklanej kuli. Bo o ile jakoś tam poznałaś (eś) Shinigami , o tyle mnie nie znasz.
1. Nie zamierzam szukać rozwiązań. Co najwyżej wspólnie z Shinigami rozważyć wersję, która być może nie została wystarczająco starannie zbadana. Taki wątek w śledztwie trochę odłożony na bok. Mnie to na pewno nie zaszkodzi, Shinigani też tym nie skrzywdzę, co najwyżej sobie pogadamy. Inteligentny jest, pisze poprawnie, nie wali emocjami w rozmówcę, ja mam moce przerobowe i czas by pogadać , spoko. 
2.  Mogę jedynie (być może) pokazać jakieś nowe możliwości ewentualnie inne spojrzenie. Bez przekonania, że mianowicie coś WIEM. Im jestem starsza, tym mniej wiem, a więcej przypuszczam z mniejszym lub większym prawdopodobieństwem. Nie grozi mi wpadnięcie w irytację czy frustrację, że "ja tu daję dobre rady a ktoś nie wdraża" albowiem ja rad nie daję, programowo.
3. Nie jest tak, że oto Shinigami "złapał kolejną naiwną ofiarę na forum". Jeśli mu wskażę jakieś możliwości i on z tym nic nie zrobi no to nie zrobi. Ja nie jestem za niego odpowiedzialna. Mnie to nie sfrustruje, nie zaboli oraz nie będę miała poczucia straconego czasu i energii. Poczucie własnej wartości ani własnej sprawczości też mi nie ucierpi.  Wiem, przećwiczyłam wielokrotnie.
4. Jeżeli po jakimś czasie prowadzenia rozmowy rzeczona rozmowa uwiędnie i za rok Shinigami napisze znowu "nie wiem co mam zrobić, nie rozumiem, pomóżcie" to co, świat się zacznie w drugą stronę kręcić? Moje życie się od tego rozsypie w pył i proch? Nic z tych rzeczy, i tak być może, jest to całkiem realne. Ten model pisania na forach jest mi znany, schemat funkcjonowania "tak, ale..." też.

Co do terapii Shinigami to jeśli terapeuta stwierdza "pacjent nie współpracuje zatem kończymy" jest to nic innego, jak porażka terapeuty. On jest od tego, żeby spowodować, że pacjent będzie współpracował. Porażka oraz temat do superwizji w ramach pracy własnej terapeuty, o ile tenże terapeuta nie zaniedbuje podnoszenia jakości własnej pracy. Porażka rzecz ludzka, to się zdarza. Terapeuci też mają swoje mocne i słabe strony, psychoterapia to nie usuwanie wyrostka tylko bardzo specyficzna relacja między dwiema osobami. Może coś nie zagrać bez winy żadnej ze stron. Przyczyna porażki może leżeć po stronie terapeuty.  Natomiast jest mocno nie-ok obciążać pacjenta odpowiedzialnością za własną porażkę i stwierdzać, że "pan nie współpracuje".

W przypadku niepowodzenia u jednego terapeuty zdrowy rozsądek nakazuje się zastanowić nad tym, czy jednak ktoś inny by nie pomógł. Trafienie właściwego dla siebie terapeuty bywa trudne samo w sobie, osobiście znana mi rekordzistka (ofiara przemocy w dzieciństwie) trafiła za 11 razem. Tak, jedenastym.  I jak już trafiła to poszło jak burza. Ale zanim trafiła.... było powiedzmy mało wesoło. Nie wiem, czy Shinigami po prostu źle trafił. Jest to zwyczajnie możliwe. I całkiem prawdopodobne. Czy Shinigami w związku z moją w tym względzie opinią poszuka innego terapeuty? Poszuka albo nie. Jeśli nie - znowu, mnie to nie sfrustruje ani nie wkurzy.

Nie wiem, czy terapeutka dobrze czy źle zdiagnozowała, o diagnostyce nic nie znalazłam. Może  przeoczyłam. W terapii ofiar przemocy ewidentnie praca z emocjami jest konieczna. W jakiejś wersji. Nic nie wskazuje na to, żeby u Shinigami coś takiego miało miejsce. Shinigami mnie okłamuje w tej kwestii coby rozmowę ciągnąć? Teoretycznie i to jest możliwe. Acz przyznam dla mnie to akurat mało prawdopodobne. Jeśli by tak było to co najwyżej ja sobie popiszę na temat zdrowienia ze zranień przemocy psychicznej z łaski na uciechę, mnie od tego nie ubędzie, a że  forum publicznie kto wie, może jakiś zysk uboczny z tego mojego pisania będzie i komuś innemu coś, co napiszę, pomoże jakoś tam...
Ogólnie to daj na luz w tej sprawie , Herne

Dlaczego w terapii zabrakło tematu gimnazjum, jeśli on stał się tak dużą skazą na Twoim życiu? Nie poruszyłeś go wystarczająco mocno czy to terapeutka w tej jej nowej "super skutecznej metodzie" nie widziała takiej potrzeby? Pamiętasz, w jakim nurcie pracowaliście?

Ja mam bardzo dużą gotowość do pracy nad sobą, ale też samoświadomość, co potwierdzają nawet osoby zawodowo zajmujące się meandrami naszej psychiki, dlatego kiedy podczas kryzysu zdecydowaliśmy się z partnerem na wspólną terapię, dokładnie wiedziałam, w czym tkwi problem, co musimy przepracować i w jakim celu, aby móc pójść dalej. Znając siebie i naszą relację miałam absolutną pewność, że pewnych wydarzeń z naszej przeszłości nie można pominąć, bo one mają wpływ na to, co jest tu i teraz. Jednak ile razy wykazywałam potrzebę, a wręcz oczekiwania, że zajmiemy się tymi tematami, to z zupełnie niezrozumiałych dla mnie powodów byłam niesłyszana. Co więcej, mój partner podzielał moje zdanie, więc to nie było tak, że usiłowałam coś narzucić. Terapeutce coś jednak nie pasowało do jej wizji "na nas", czasem wręcz odnosiłam wrażenie, jakby usiłowała wcisnąć nas w swoje własne ramki, dlatego ostatecznie skończyło się tak, że z terapii zrezygnowaliśmy.

Generalnie dążę do tego, opierając się na własnym doświadczeniu, że w terapii taka samoświadomość bardzo ułatwia nam właściwe ustawienie celów i zrozumienie oczekiwań w stosunku do podjętej terapii. Jeśli tego w sobie nie masz, to możesz ukończyć ją w poczuciu porażki, co obiektywnie rzecz biorąc nie znaczy, że Twój problem jest nie do rozwiązania, ale że jest nie do rozwiązania z daną osobą. Wtedy szuka się innej, z którą jest się kompatybilnym, a sama terapia przynosi postępy.
Nie zapominajmy jednak, że aby to ostatnie miało szansę powodzenia, to trzeba być gotowym na terapię, odpowiednio zmotywowanym i zaangażowanym w pracę nad sobą. Samo nic się nie wydarzy, choćbyś był pod skrzydłami najlepszego specjalisty.

Bez obaw odpiszę, tylko jakoś pod wieczór.

Tyle, że Shini tą samoświadomość miał i ma dalej. Tylko przyjął strategię bierności i wycofania latami odpychając emocje. W efekcie przegapił młodość, a jak weszły psychotropy, które łykał z przerwami (z własnej głupoty, bo zapominał wykupić leku) to stan jego emocjonalnej huśtawki się utrwalił. Reszta tego co pisze, to po prostu klepanie dla podtrzymania rozmowy, bo za każdym razem jak takie rzeczy (o jego przeszłości) wypływają, to mu się wersja wydarzeń rozjeżdża.

Najlepszy przykład to to:

Kiedy to samo, na różny sposób ma tu wałkowane od początku jego obecności na tym forum. Stąd i wpis Herne. Bo wszystko to co mu napisałaś, to tłumaczyliśmy mu na miliony sposobów. Bez skutku. Dostawał pozycje książek, linki do terapeutów, do fundacji i stowarzyszeń wyspecjalizowanych w pomocy facetom w jego sytuacji, linki do ofert pracy i wiele, wiele innych. Nie zrobił nic.

No pewnie, że mi się coś przypomniało, a edytować już nie mogę. Jaki rodzaj studiów kończyłeś, techniczne czy humanistyczne? To z ludzkiej ciekawości, żebyś nie był taki abstrakcyjny.

Jack
Informację o tym, że rozmowy na tym forum wyglądają jak wyglądają były w poście Herne. Uważałeś, że nie wystarczą i wymagają uzupełnienia?
Że za mało informacji otrzymałam uznałeś czy że mam jakiś kłopot z prawidłowym przetworzeniem ?

Duże, samodzielne dziewczynki zasadniczo są w stanie określić, ile im trzeba oraz przetwarzać prawidłowo. Informacji na razie to raczej mam nadmiar.  Z przetworzeniem już posiadanych nie nadążam i mi iskrzy na stykach.  Z tym, że faktycznie, linki załączone przez Herne doceniam, bo oszczędzą mi korzystania z wyszukiwarki oraz oczywiście zawierają materiał do potencjalnego dalszego wykorzystania. Zatem - za wykonaną pracę ewidentnie należą się podziękowania.
Zauważyć, że rozmowy z Shinigami na tym forum wyglądają jak wyglądają, to ja zdołałam samodzielnie. Mnie się już nawet gdzieś w tle zaczyna pokazywać obrazek grupy i ról w tejże. Który w tej chwili mi nie jest potrzebny, ale kiedyś być może się przyda, jak zwykle ja - nie wiem ani czy się przyda, kiedy i do czego. 

Strategii tzw.przetrwaniowych zwłaszcza w dzieciństwie się nie wybiera, tym bardziej świadomie. W dorosłości w sumie też w jakimś zakresie, w sytuacji zagrożenia na poziomie ekstremalnym leci na spontanie. Tak zwane psychologiczne mechanizmy obronne ma człowiek w wyposażeniu podstawowym, z tym się rodzi. Każdy ma. I są bardzo pożyteczne, bo umożliwiają przetrwanie w najszerszym tego słowa znaczeniu. Problem robi się wtedy, gdy te mechanizmy obronne stają się za mocne (mur z drutem kolczastym pod napięciem zamiast płotka ze sztachet), uruchomione są nie w reakcji na sytuację ale niejako na stałe i/albo reakcja jest zbyt silna niż by była potrzebna do przetrwania czyli reagowanie nieadekwatne. To widać jak najbardziej u Shinigami, oczywiście w jego indywidualnym schemacie. Urazowe dzieciństwo wstawiło go bez jego żadnego wyboru w pewien rodzaj pancerza czy kajdan.
Jasne że teraz Shinigami już jest w stanie stwierdzić, że coś robił "celowo". Ale to z pozycji teraz. Wtedy gdy to robił kompletnie nie miał na to wpływu. Kiedyś zrobił, teraz ma.
Jack, reakcję na bezpośredni atak fizyczny czyli faceta z kijem i wrogimi zamiarami mamy wpisaną w wyposażenie fabryczne. Na to każdy jakoś reaguje. I, w wersji wstępnej, reaguje z poziomu całkiem nieświadomego. Na kombinowanie czasu nie ma ani na wybieranie. Na dodatek póki ktoś nie sprawdzi to nie wie, jak zareaguje spontanicznie. Oczywiście nad reakcją na bezpośredni atak można pracować i można ją modyfikować. Już świadomie i łatwiej jak ktoś w tym modyfikowaniu pomaga. Vide na przykład kursy samoobrony dla pań czyli jak sobie poradzić z atakiem gwałciciela czy rabusia. Facet z kijem to atak najprostszy. W relacjach jest to o wiele bardziej skomplikowane.
Dziecko w sytuacji zagrożenia - a to się w dzieciństwie odczytuje bez świadomości i wyposażenia intelektualnego osoby dorosłej oraz z poziomu ogólnego rozwoju psychicznego właściwego dla wieku -  uruchamia mechanizmy obronne na czystym spontanie, a potem je wzmacnia i modyfikuje realizując bieżący cel podstawowy jakim jest równie podstawowa sprawa czyli poczucie bezpieczeństwa. Nic tu nie kombinuje, bo nie umie. A potem, już jako człek dorosły te przerośnięte i niefunkcjonalne mechanizmy obronne musi osłabiać, przetwarzać, dostosowywać do nowych realiów. Znaczy nie musi, może. To jest bardzo męczące i trwa. I wcale nie zawsze się udaje.

Co ja sobie wyobrażam? NIC. Bo nie chodzi o to, żeby Shinigami realizował jakieś moje wyobrażenia. Jeśli już ktoś miałby sobie coś wyobrażać to litości! nie ja przecież tylko on. Bo to jego życie, nie moje. Jak Ty to sobie wyobrażasz? Że ja sobie wyobrażę co on ma zrobić a on to zrealizuje? No weź, tak to ja się nie bawię.

Jak ma pracować z emocjami - tu  mogę mu coś podpowiedzieć nie szkodząc. Tak już bardziej od strony fachowej i praktycznej czyli jakie są sposoby, materiały pomocowe, techniki. Które, żeby nie było, znam w jakimś tam zakresie, przećwiczyłam między innymi na sobie, wiem też jak to robili inni i z jakim skutkiem, jakie są obszary ryzykowne - mam wiedzę i doświadczenie większe od statystycznego obywatela, po prostu. I znam granice tej swojej wiedzy.

Moim zdaniem w sprawie pracy i kwalifikacji Shinigami jest zablokowany przez zupełnie coś innego niż obiektywnie występujący wszechogarniający brak możliwości podniesienia kwalifikacji czy znalezienia innego zatrudnienia. Wy mu dawaliście liczne bardzo sprawne wędki coby sobie tą rybę ułowił. Co jak najbardziej jest sensowne, rozsądne i fajne, że wam się chciało.  Tyle że dawaliście je komuś, kto wielokrotnie był podtapiany, a wędką to go bito do krwi za niewinność  i na samą myśl o zbliżeniu się do akwenu większego niż mała kałuża po deszczu oraz na widok wędki dostaje takiego lęku, że umrze a nie podejdzie. Przy czym nie wie nawet, że to, co go paraliżuje to lęk. Bicie i podtapianie było latami jego normą codzienną. Kojarzy mu się to ryb łowienie jakoś fatalnie i zniechęcająco. Przy czym może wcale tego swojego skojarzenia nie być świadom, w zauważeniu tego może potrzebować pomocy.  Z rybą i wędką przykład prosty a prymitywny, w życiu oczywiście jest to i dużo bardziej skomplikowane i zindywidualizowane.

Zapytałam o cel, a Ty mi odpowiadasz "z podobnych powodów". Czyli na pytanie "dlaczego". No to sformułuję pytanie inaczej - co chciałeś osiągnąć pisząc co napisałeś. Powody mnie nie interesują. Interesuje mnie co innego.

....

Druga próba
Jeżeli nie wypali, proponuję "w drugą stronę"
I - oczywiście - kwestia wolnej woli jest sprawą otwartą w tym względzie...

Jack
To sobie, bez urazy, możemy spisać protokół rozbieżności i zakończyć rozmowę w tym wątku. Żeby offtopa nie stworzyć, ja mam skłonność do tego niestety. Ale jestem jej świadoma i z nią walczę Może w innym wątku i na inny temat sobie pogadamy, nie mam nic przeciwko temu.

Ano ciężko, ciężko. Nadopiekuńcze środowisko (jeśli akurat takie było/jest Twoje)  bardzo skutecznie sprawczość zabija.

Przy okazji to pisałeś, że wychowałeś się na wsi. To mi się skojarzyło z klimatami takiej stereotypowej wsi polskiej czyli "baba jest od domu i dzieci, facet od pracy na zewnątrz i od ciężkich robót w domu". Chłopcy są wychowywani do modelu czyli nikt ich nie uczy pewnych rzeczy, wręcz są od nich odsuwani, bo to niemęskie. Produktem końcowym tego modelu wychowania często jest mężczyzna, co nie jest w stanie ogarnąć takich tematów jak czyste gacie na jutro i pamiętanie o kupieniu chleba. Bo od tego jest kobieta. Najpierw matka, potem żona. Opcjonalnie w grę wchodzą siostry, ciotki i inne krewne. I te kobiety niczym harpie bronią "swojej działki". Możliwe że i u Ciebie tak - równolegle - było. Taki mężczyzna całkiem dobrze funkcjonuje społecznie, jeśli kontynuuje funkcjonowanie w modelu wiejskim, bo jest taki jak wszyscy. Przerzucony w inny model środowiskowy ma tak zwany problem, bo przestaje pasować oraz zwyczajnie nie umie zadbać o pewną grupę swoich potrzeb podstawowych i się musi nauczyć tego w trybie pilno/kryzysowym. Albo znaleźć również pilnie kobietę, co to na siebie weźmie. A że dziewczyny wychowane w modelu miejskim już nie są takie chętne, oczekują innego podziału ról bywa niełatwo.  Taka dygresja mi wyszła natury ogólnej, trochę obok tematu.

Nie wiesz jak zareagować? A nie ma przepisów obowiązujących w tym względzie. Nie ma "powinienem" żadnego. Masz prawo doznać lekkiego szoku, bo ja jestem nietypowa, rozmawiam też czasem inaczej i niezgodnie ze standardami. Spoko, albo się przyzwyczaisz albo zwiejesz.
Czemu ja się w tym czy w tamtym z Tobą zgadzam - ano zwyczajnie biorę pod uwagę pewne czynniki, których inni nie biorą czyli patrzę pod innym kątem. Oraz stosuję wolno, spokojnie, po kolei w praktyce. Jeśli sobie można na to pozwolić czyli jeśli się pod zadkiem nie pali. Zgadzam się uczciwie, nie zamierzam Ci sprawiać przyjemności przyjaznym a fałszywym poklepywaniem po pleckach, żeby Ci się miło zrobiło.

Na co sobie możesz pozwolić z uwagi na czas? A wiesz, że z pewnego punktu widzenia to wbrew pozorom na całkiem sporo. Przede wszystkim możesz sobie pozwolić na pracę z własną traumą przemocy czyli zajęcie się sobą. Tego akurat nikt za Ciebie nie zrobi, w tym można Ci tylko dać jakieś wsparcie. Jeśli tej pracy nie wykonasz, nie będzie zmiany w całej  reszcie. Ty musisz fundamenty naprawić zanim się weźmiesz za dach. Do tego masz warunki. Może nie idealne, ale też nie tragiczne. Na przykład nie jesteś odpowiedzialny za nikogo z wyjątkiem siebie. Nie jesteś w związku, dzieci nie masz, rodzice wydolni opieki nie potrzebują, nie tkwisz w patologii co wóda się leje strumieniami i co i rusz ktoś z siekierą lata ku bliźnim silną agresje kierując, nie jesteś uzależniony od alkoholu ani narkotyków ani fizycznie chory ciężko.  Masz dach nad głową. Zarabiasz. Że dach nad głową i zarabianie nie są takie idealne - fakt. Ale są.

Ustalić to należy co jest priorytetem dla Ciebie, a nie co powinno nim być. Sam sobie ten priorytet wybierzesz, wedle swojej woli i rozeznania i wara komuś od oceniania czy dobrze wybrałeś czy źle. O wadach i zaletach Twojego priorytetu możemy pogadać jak już będziesz miał pierwszą koncepcję. Może ta koncepcja przy przegadaniu się zmienić, nie ma obowiązku trafienia za pierwszym podejściem.
Jak się do wybierania zabrać ? Można na przykład oceniając szanse sukcesu w realizacji. Albo inaczej, po emocjach - czego obawiam się najmniej też może być kryterium. Albo jakieś inne. Powiedzmy jest cel cząstkowy - wybrać priorytet. To też można przegadać, czemu nie. Jak przypominam nie pali się i nie wali. Jest czas. Są warunki.

Humanistyczne? To tak, jak ja. Jeśli studia były ciekawe to nie były bezużyteczne. Gorzej gdybyś wypruwał z siebie flaki studiując coś, co Cię zupełnie nie interesuje. Bywa i tak czyli "studiuję to, co wskazali rodzice", kończę, jestem wykończony oraz sfrustrowany, bo całość była nie tylko męcząca ale i nudna. Dla Ciebie były ciekawe czyli rozwinąłeś się intelektualnie. To też wartość sama w sobie i jakiś kapitał. Może kiedyś do tego wrócisz, ja wróciłam z zachwytem po bardzo wielu latach. Jak zaistniały warunki. W życiu bym nie przewidziała, że to tak wyjdzie i w takiej konfiguracji wrócę. Wyglądało to u mnie dokładnie jak zmarnowane lata, te moje studia. A okazały się zamrożonym na dziesięciolecia kapitałem.
Skończyłeś z mgr, lepiej niż minimum wyższego wykształcenia obecne czyli licencjat. Nie wiesz czy Ci się kiedyś te literki do czegoś nie przydadzą. Ja też nie wiem, ale jest to możliwe. Świat bywa zaskakujący, życie też. Fakt faktem - literki masz i nic Ci ich nie odbierze. Znam faceta, co w krótkim czasie stracił pracę, bo przyszły nowe wytyczne z centrali i osoba na jego stanowisku musiała mieć mgr. Pal sześć, że facet pracował ćwierć wieku stale awansując i że był w tym, co robił naprawdę dobry. Nie ma mgr, do widzenia panu, odprawa, pudełko na rzeczy, do widzenia. Nie, nie możemy pana dać na niższe stanowisko, bo na niższe to pan ma za wysokie kwalifikacje, za dobry pan jesteś. Kretyńskie? A owszem. Za to prawdziwe.

Pudło.

Było mocno nadopiekuńcze i na dokładkę według starych przekonań w stylu "Skończone studia to gwarancja dobrej pracy".

Dokładnie tak było i już nie raz o tym pisałem na forum. Dokładnie ten schemat, że kobieta ogarnia dom, a mężczyzna okolice domu i wszystkie ciężkie prace. Tak było zawsze u moich rodziców, dziadków, wujostwa i jest do dziś u większości równiej dalszej rodziny. Zarówno ojciec jak i dziadek chyba nigdy nawet nie tknęli czynności takich jak robienie prania czy gotowanie wykraczające po jakieś jajka czy parówki. Przez większość życia ten schemat był dla mnie tak oczywisty, że nawet się nad tym nie zastanawiałem. Od ojca zawsze były "bojowe zadania" typu porąbać drewno do kominka na zimę albo budowa kolejnej szopy na jakieś graty. Matka nigdy nawet nie wspominała o robieniu czegoś w domu nie licząc standardowego sprzątania pokoju czy słania łóżka, teraz już jest trochę inaczej w tej kwestii.

Sprawiasz wrażenie jakbyś widziała więcej niż inni w tym co tu napiszę, jesteś przenikliwa i przewidujesz jak niektóre kwestie wyglądają zanim to napiszę. Pierwszy raz od dawna jeśli nie w ogóle pierwszy raz w życiu mam wrażenie, że ktoś mnie na prawdę rozumie i to jest dziwne ale też w jakiś sposób, którego jeszcze nie do końca rozumiem uspokajające, dodające otuchy.   

Wymyślić pierwszą koncepcję priorytetu, muszę przyznać, że to trudniejsze niż myślałem. Na tą chwilę mam totalną pustkę, nawet kawałka pomysłu, może jutro przy pracy coś wymyślę. Wbrew pozorom moja obecna praca mimo iż często jest nudna i wyczerpująca fizycznie to jednak czasami daje warunki do przemyślenia różnych kwestii.

Co do studiów to rodzice jedynie kazali po prostu na nie pójść, obojętnie jakie byle tylko pójść i skończyć studia. Nie miałem zbyt wielu opcji wyboru kierunków ale jednak wybrałem coś co w miarę mnie ciekawiło i mimo wielu na prawdę nudnych przedmiotów jakoś bardzo się nie nudziłem na całych studiach, co poskutkowało też dość dobrymi ocenami, porównując liczbowo na studiach miałem oceny lepsze niż kiedykolwiek wcześniej.

Ameryki to tym nie odkryłaś, z pewnością jestem podatny bycie wykorzystanym i sam się dziwię, że jeszcze nikomu się to nie udało. Widocznie moja nadmierna ostrożność i nieufność są silniejsze niż ta podatność. I od wrażenia, że ktoś mnie rozumie do zaufania tej osobie jeszcze daleko, zwłaszcza dla mnie.

SmutnaDziewczyna

Jack przyszedł i poszedł. Tyle może wróci, może nie.

Manipulujący vibe ... jakoś nie najlepiej brzmi. Zapewne dlatego, że słowo "manipulacja" ma w polszczyźnie ewidentnie złe konotacje. Jak do tego dodać porównanie do snajpera wychodzi tak jakby wrogo, wrednie, z ukrytym zamiarem zaszkodzenia.
Manipulacja w szerszym rozumieniu już nie jest taka nieprzyjazna. Rodzic manipuluje dzieckiem coby je skłonić do dobrowolnego pójścia do dentysty? Nierzadko manipuluje. Tylko wtedy nie mówimy o manipulowaniu tylko o umiejętności przekonywania. A techniki takie same... Z pewnego punktu widzenia zaś to we wszystkich relacjach międzyludzkich wszyscy wszystkimi nieustannie manipulują

Tak otwartym tekstem : nie , nie celuję w słabe punkty Shinigami coby mu potem z sadystycznym upojeniem w te uprzednio zlokalizowane punkty uderzyć. Najlepiej publicznie, żeby brawka dostać.

Swoje problemy i słabości opisywał wielokrotnie na forum, żeby poszukać wystarczy poczytać.
I nie, nie ma priv. Korespondujemy z Shinigami wyłącznie na forum publicznym. Ani on nie wykazał chęci przejścia na priv ani ja. Najwyraźniej żadnemu z nas nie jest to do rozmawiania potrzebne.

A co do bycia ofiarą to każda osoba, która miała/ma na przykład apodyktycznego czy/i nadopiekuńczego rodzica jest z definicji ofiarą przemocy psychicznej/emocjonalnej. Każda osoba, która w szkole była dręczona, gnębiona, wyśmiewana - jak wyżej, definicyjnie jest ofiarą przemocy ze strony rówieśników. Co nie oznacza z automatu, że każda osoba będąca definicyjnie ofiarą odczuwa w życiu dorosłym skutki radykalne, czuje się ofiarą, nie oznacza też, że  powinna natychmiast lecieć do terapeuty i ogólnie świat cały powinien się skupić na pochylaniu z troską i sypaniu płatków róż pod stópki.
Nie wiem, czy Shinigami chce być postrzegany jako ofiara, dla mnie po prostu nią jest. Definicyjnie. Nawet gdyby napisał, że się ofiarą nie czuje i nie życzy sobie takich sugestii i tak by nią był.

Biorąc pod uwagę jak zacofane są nasze uczelnie, to nie chwaliłbym się tym.

Oj, Jack, Jack....:)
Czy ja się chwalę aby? Czym tu się chwalić? Robota jak robota, się załapałam to robiłam. Do czasu. Moje życie zawodowe należy do solidnie urozmaiconych, jedną z rzeczy, które robiłam było bycie akademickim belfrem. Napisałam to w kontekście "Uwaga! Belfer!", bo się kiedyś tam nauczyłam pewnego typu upierdliwości. I mi się ta upierdliwość niestety rozwinęła przy okazji robienia czegoś innego. Na wtryskarce też pracowałam, ale to akurat nijak się ma do upierdliwości, za to wiem, jak to jest pracować przez kilka godzin wykonując uważnie niedługie sekwencje czynności w sposób powtarzalny. I mogę z doświadczenia własnego stwierdzić - nie dla mnie to, na pewno.

Piszesz o "naszych uczelniach"...a może ja wcale nie na jakiejś "naszej" tylko na przykład na jakimś amerykańskim zadupiu się załapałam, o poziomie nie wykraczającym wiele (jeśli w ogóle) ponad nasze dobre liceum? Albo wręcz przeciwnie  w czymś prestiżowym i wcale nie "naszym"?  W rozmowę o poziomie naszych uczelni nie wchodzę, nie mój temat.
Trochę mnie chyba przedwcześnie i ze sporym impetem pakujesz w znane szufladki.

Na razie czytasz to, co było przerabiane ino w nieco innej wersji. Za kontynuację jestem współodpowiedzialna, ale gros spoczywa na Shinigami, sama ze sobą nie pogadam.  Nie wykluczam, że już się zablokował, bo ja rozmawiam z nim inaczej, a to niepokojące jest.

Jack, czy my dyskutujemy? Jakaś teza się pojawiła do argumentowania? No chyba że masz na myśli dyskutowanie w modelu "udowodnij, że nie jesteś wielbłądem".

Ja Ci zwyczajnie udzieliłam informacji na swój temat, może trochę nie wprost - jasne że i mnie można wpakować do szufladek, ale typowa to ja nie jestem. Co z uzyskaną informacją zrobisz to już Twoja sprawa. Nie ma obowiązku ustawowego wykorzystywania jej.

Też jestem ciekawa, nie tyle co dalej ile czy będzie jakieś dalej w tym wątku.

Pisałam Ci na samym początku tej rozmowy, że to słowo "ofiara" jest wredne. I że lepszego póki co nie ma. Usiłuje się wprowadzić "osoba doznająca przemocy", ale to  jest długie i niewygodne w użyciu. Ofiarą jesteś definicyjnie. Jak wolisz, możemy wyprodukować na własny użytek skrótowca ODP czyli Osoba Doznająca Przemocy, coś na wzór DDA i DDD.

Matka  ma ograniczone możliwości, jak każdy. Od strony racjonalnej to ogarniasz, od emocjonalnej to już inna sprawa. Emocje związane z tym, jaka matka była i jest to druga część Twojej z nią relacji. Można jednocześnie rozumieć, czemu ktoś coś i być wściekłym na tego kogoś za to coś (albo za cosie liczne)  oraz tą wściekłość starannie tłumić. Brak synchronizacji między tym, co czujemy i tym, co rozumem ogarniamy bywa blokujący. Jakby się cały czas z kulą u nogi chodziło.

Z tą pustką spoko, nie pali się. Daj sobie czas. Możemy sobie bardziej ogólnie pogadać też.  Coś czytujesz, coś robisz poza pracą? Jakieś anime mi tam w tle błysnęło.

Książkę udało Ci się zamówić ?

Jack, wieś, o której z Shinigami  rozmawiamy to wieś, jak ja to nazywam "plemienna", mentalność pewnego typu zbiorowości. To się nie zmienia ani łatwo, ani szybko. Shinigami mieszka pod Warszawą czyli jest u nich wielu obcych, nowych osadników. Którzy są tolerowani, ale są oddzieleni niewidzialną ścianą od rdzennych. Żeby zostać zaakceptowanym trzeba poczekać, długo poczekać. I tu pozory mylą, bo jest zasadnicza różnica między byciem tolerowanym a byciem akceptowanym. Miejskim bycie tolerowanym wystarcza, bo nikt ich z widłami nie goni i ogólnie tubylcy zwykle uprzejmi są. A że nie ogarniają tej oddzielonej części - nie czują potrzeby wnikania, bo mieszkając w sypialni są "miejscy", przyzwyczajeni do dystansu.
Oczywiście młode pokolenie wybywa do miast, część się dostosowuje do miejskiego funkcjonowania. Ale to wcale nie powoduje skokowych zmian w funkcjonowaniu plemiennym.
Tu nie chodzi o lokalizację tylko o mentalność, funkcjonowanie grupy. Miałam okazję 20 lat obserwować takie coś w naturze. Zmiany w ciągu tych 20 lat zaszły, jak najbardziej. Ale pewne sprawy zostały jakie były, na przykład to, że nie jest się anonimowym czyli tzw. ludzie gadają. Siła i skala tego "gadania" jest dla miejskiej osoby niewyobrażalna. Tyle że do tego to nowi osadnicy mają skromny dostęp, o ile mają. Miasto jest mocno anonimowe, wieś plemienna nadal nie jest. Także taka sypialniana.

Innymi słowy mamy tu nieco odmienne obserwacje. Lokalna społeczność może być różnie definiowana.

Ja się staram skupić na pewnych jej cechach mogących mieć wpływ na obecne funkcjonowanie Shinigami. Fakt, że koleżanki Shinigami jeździły na imprezki weekendowe kompletnie nic nie zmienia. Pomijając drobiazg, że tu akurat młodej ładnej dziewczynie jest łatwiej "wejść w miasto" niż chłopakowi. Podobnie jak kompletnie nic nie zmienia to, że iluś tam jego kolegów być może skutecznie się do miasta przeniosło. I może któryś nawet tzw. karierę zrobił.
Ta ścieżka prowadzi co najwyżej w kierunku "inni są lepsi, a ja jestem do niczego". Na tym to się zmiany nie da wykonać, zły fundament takie dołowanie się przez porównanie z innymi. Gdyby takie porównanie działało na Shinigami zbawiennie to już by zadziałało. Bo to już w rozmowach z nim na forum było. Poza tym on sam jest inteligentny i sam to jest w stanie zaobserwować, że iluś tam rówieśników jakoś, a on utknął.

Akurat okolice Warszawy się bardzo zmieniły. Stolica się rozlewa. Na przykład dojazd do roboty dziś a 20 lat temu - tu się akurat wielce zmieniło, jest łatwiej. Co oczywiście generuje dalsze zmiany. I zaraz nam wyjdzie szkic do licencjatu z socjologii, jak w tym kierunku pogadamy.

Przy tobie najlepiej niczym się nie chwalić, jedynie przytakiwać, albo z słuchać z wielkim podziwem. Najgorzej jak ktoś śmie mieć własne zdanie, odnośnie chociażby swojego własnego życia.
co do Shniego. Pod warszawą jest otwock z czynnym reaktorem jądrowym, ale tez Wysychy gdzie ksiądz gromi z ambony po nazwisku na parafian którzy za mało dali na kolędzie. Przedmieścia miasta to spektrum. No chyba że ktoś ma ADHD i w 3 sekundy musi mieć gotowe wnioski i lecieć z nimi jak dzik w  żołędzie.

Kolejny błąd. On mnie nie wkurza. Jako przypadek jest dość fascynujący.

Dalej ten sam błąd popełniasz.

Nie ma tu 'jeśli'. Po prostu mnie nie wkurza. Czasem w swoim zawieszeniu bywa irytujący (bo nudny) jak Raka, ale to wszystko.

Można i tak na to patrzeć jeśli konicznie chcesz rozbijać gówno na atomy.

Bo taką mam fantazję.