Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Raz w tygodniu, następna wizyta w poniedziałek.

Tak, to teraz się stało moim nadrzędnym celem.

Wrażenia wciąż dobre, jak na razie nie mam zastrzeżeń. Nic wyjątkowego nie pojawiło się ostatnio, był po prostu ciąg dalszy opowiadania o sobie, tym razem z naciskiem na dzieciństwo ale temat jeszcze nie został wyczerpany. Poruszyliśmy też temat pracy i terapeutka powiedziała, że z opisu mojej pracy wynika, że bardzo słabo się cenię, i że warunki jakie mam wcale nie są takie dobre jak mi się wydaję.

Shini, a jakie masz wykształcenie, jeśli to nie jest jakaś tajemnica? Nie wiem, czy już to gdzieś pisałeś wcześniej, ale tyle tu wątków i tematów, że nie chce mi się tego szukać. Mieszkasz blisko Warszawy, dobrze pamiętam? Bo troszkę nie chce mi się wierzyć, że nie można tam znaleźć pracy zgodnej ze swoim wykształceniem. To nawet ja mieszkam w małym mieście, w jednym z biedniejszych województw, a mi się to udało.
    Może i usłyszał to od 10 osób z forum, a terapeutka go w tym teraz utwierdziła.

Aha, czyli wybrałeś studia po prostu po to, by mieć wyższe wykształcenie, nie kierowałeś się tym, co chciałeś zawsze robić w życiu. To faktycznie może nieco utrudniać sprawę. Shini, a może wybierz się do doradcy zawodowego?
A ten paniczny strach przed wyjściem ze strefy komfortu to kolejny punkt do przegadania na terapii.

Myślę, że i tak warto odwiedzić takiego doradcę. Bo odpowiedz sobie na pytanie, czy naprawdę chcesz całe życie robić to, co robisz teraz? Trzymam kciuki, żebyś dojrzał do myśli, że pora najwyższa zmienić swoje życie zawodowe.
Dobrze, że powiedziałeś o tym lęku na terapii.

Jeśli nie wiesz dokąd zmierzasz żadna droga nie będzie właściwą.

To teraz czekam aż się Shini przyzna ile to już minęło czasu, odkąd pierwszy raz tą radę na forum dostał i nic z tym nie zrobił. Rok? Półtora?

A czy ktoś tu pisze, żeby Shini od razu rzucił swoją pracę i szukał nowej? Ale pójść do doradcy i szukać innych ofert zawsze można.
Ja tylko dałam radę. Domyślałam się, że już taka mogła gdzieś się pojawić. A co Shini z tym zrobi, to jego sprawa, jego życie

Możliwe więc, że i tym razem to się skończy tak samo i moja rada pójdzie do kosza. Ale niespecjalnie mnie to rusza, niech z tym zrobi co chce. CV można znaleźć w internecie i przerobić pod siebie. Tak samo list motywacyjny. A teraz to sztuczna inteligencja wszystko za nas pięknie napisze. To nie jest żaden problem, o ile komuś naprawdę zależy. A jeśli nie zależy, to wiadomo, że znajdzie milion wymówek. Trochę mi szkoda takich ludzi, ale dużo jest teraz takich ok 30latków, którzy są trochę jak dzieci we mgle. Często Jack przywołujesz historie z tego forum i faktycznie tu można znaleźć dużo dziwnych wątków. Ja w swojej pracy też mam z takimi ludźmi styczność i to jest masakra. Jak ich za rączkę nie będziesz prowadzić i krok po kroczku zapisywać, co mają zrobić, to sami tego nie zrobią, zapominają. I tylko mają same roszczenia do wszystkich wokół, a od siebie nie wymagają nic. Nie mówię, że wszyscy tak mają, ale większość.

Byłem na grupowym wyjeździe do innego klubu sztuk walki, który organizował całkiem sporą imprezę. Powalczyłem z nowymi osobami, jeden był na sporo wyższym poziomie ale przeżyłem ta walkę i mam wrażenie, że całkiem sporo mnie to nauczyło. Pierwszy raz doświadczyłem takiej sytuacji, że musiałem walczyć z przeciwnikiem wiedząc, że jest o wiele silniejszy ode mnie. Był lekki strach ale walczyłem na ile mogłem choć pewnie patrząc z boku wyglądało to żałośnie. Ale cieszę się, że nie odpuściłem, spróbowałem i nie było aż tak źle choć wiem, że gość nie walczył na 100%. Ogólnie przed całym wyjazdem mocno się stresowałem już na tydzień wcześniej. Szczególnie dojazdem 200km i moimi problemami żołądkowymi ale dojazd poszedł wyjątkowo gładko. Samo wydarzenie też było bardzo fajne mimo iż teraz wszystko mnie boli. Bardzo fajna atmosfera, większość ludzi w porządku, mogłem obejrzeć walki turniejowe na na prawdę wysokim poziomie, jeden gość nawet został znokautowany. Z naszą klubową ekipą też bardzo fajne się jechało, rozmawiało, wymienialiśmy się doświadczeniami, oglądaliśmy swoje walki, doradzaliśmy sobie w narożnikach. Samo to, że w ogóle udało mi się tam pojechać można nazwać pewnym krokiem w stronę wyjścia ze strefy komfortu.

W ogóle też zaczynam zauważać, a raczej uświadamiać sobie coraz więcej źródeł moich poszczególnych problemów. Przede wszystkim to, że ciężko mi uznać cokolwiek za sukces bo nie było żadnych wielkich korzyści. Teraz zaczynam rozumieć, że takich małych sukcesów pewnie miałem więcej przez ostatnie lata ale ponieważ nikt tego nie zauważył, nie pochwalił, nic z tego nie miałem nawet ich nie uznałem za sukcesy.

Jutro na to odpowiem i kontynuujemy rozmowę. Dziś już padam i nie mam siły myśleć.

Nie no kurwa, serio, bądźmy poważni. Przecież ty podobno na zgrupowania jeździłeś i medale zdobywałeś.....

Aż musiałem uciec z tamtego wątku, bo już się powoli zrobiło nieznośnie, powiedziałbym nawet, że denerwująco. Chciałem przeczytać jakieś pozytywne wiadomości i najwyraźniej się udało
Brawo Shini! Zdobyłeś kolejną bazę! Osiągnąłeś coś wielkiego, gdyż odczuwasz z tego powodu satysfakcję. A to się liczy niezwykle wysoko w życiu. Sam musisz pozwolić sobie na przeżywanie swoich sukcesów, niezależnie od opinii z zewnątrz. Muszę przyznać, że zdecydowanie lepiej czyta się Ciebie niż wywody pozostałych Kolegów, gdzie w zasadzie nie da się zauważyć choćby najmniejszego śladu pozytywnych emocji płynących z życia. Cała reszta tej krucjaty, gdzie za wszystkie porażki i nieszczęścia w życiu obwinia się swoje otoczenie, z kobietami na czele, skutecznie odstrasza od kontynuowania dyskusji.

Zatem, śmiało do przodu!

Super Shini, bardzo fajnie! Jak najbardziej możesz to uznać za mały krok do wyjścia ze strefy komfortu. Czyli co, można? Można . Tak trzymaj:)
I tak jak pisze Happyness, nigdy nie opieraj swojego poczucia wartości i swoich sukcesów na opinii innych. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał temu umniejszyć.

Tu po prostu chodzi o perspektywę i jakąś racjonalność. Gdyby to był jakikolwiek chłopak z ulicy, który poprzez naukę sztuk walki chce faktycznie wyjść ze strefy komfortu, bo nigdy czegoś takiego nie robił i chce zbudować pewność siebie i powalczyć z kompleksami - super. Wtedy taki wyjazd to faktycznie duże wydarzenie, stres i ogromny krok w dobrym kierunku. Nic tylko gratulować i się cieszyć - zwłaszcza z pozytywnych wrażeń.

Ale jak tu gratulować kolesiowi piszącemu z przejęciem o podróży 200km i sparingu z silniejszym przeciwnikiem w momencie, jak pisał o treningach (ciągiem) przez kilkanaście lat różnych sztuk walki, wyjazdach na obozy, zgrupowania, zawody i MISTRZOSTWA POLSKI? I to jeszcze rzekomo z takich wyjazdów wracał z medalami. Nie z medalem za udział w osiedlowych zawodach. Z MEDALAMI. Liczba mnoga.

Mając taką perspektywę to rozpisywanie się jakim to wydarzeniem i przeżyciem był ten sparing jest po prostu niepoważne. "Pierwszy raz doświadczyłem takiej sytuacji, że musiałem walczyć z przeciwnikiem wiedząc, że jest o wiele silniejszy ode mnie." - czy coś takiego ma prawo paść spod palców osoby, która rzekomo przez kilkanaście lat trenowała różne sztuki walki i zdobywała medale z zawodów, w tym o randze ogólnokrajowej?

Mógłbym zrozumieć, jakby Shini przeżył jakąś traumę - potężny nokaut zakończony w szpitalu. Uszkodzenia organów, mózgu, zadrutowana szczęka, miesiące jak nie lata rehabilitacji i powrót. Spoko. Po czymś takim mało kto wraca na ring. I to wymaga kolosalnych jaj. Gdyby tak było - zazdrościć odwagi i pasji do sportu.

Ale gdyby coś takiego miało miejsce, to bajkopisarz Shini już dawno by o tym wspomniał. Byłaby to pierwsza rzecz o jakiej by napisałł w swoim poście powitalnym. Lub w którymkolwiek przejętym przez niego wątku na przestrzeni tych 2,5 roku jego obecności tutaj. A tak, to kolejny raz narracja mu się rozjeżdża. Bo mamy wielokrotnego zdobywcę medali i doświadczonego fightera z kilkunastoletnim stażem semizawodowym z jednej strony, a z drugiej mamałygę, co boi się zadać cios i dla której sparing w innym mieście z silniejszym przeciwnikiem to ogromne wydarzenie emocjonalne. Sorry, ale tego nie da się pogodzić.

A ja się tylko podpiszę pod słowami Anewe. Ja zrozumiałam, że ty, Shini, trenowałeś i jeździłeś na zawody jako dziecko/nastolatek. Potem ci się odmieniło. Ten ostatni wyjazd to twój sukces i ciesz się tym, może wkrótce będziesz mógł to powtórzyć.
A ty Jack nie możesz w końcu odpuścić? Co ci daje bieganie za Shinim po forum i analizowanie każdego jego wpisu? Aż tak się nudzisz?

Shini, ja kończę udzielanie się w tym wątku. Jednak fajnie pisało mi się z tobą i Happyness o filmach i książkach, a nawet przez chwilkę o grach. Jeśli będziecie mieli jeszcze ochotę kontynuować te rozmowy, to będę widziała, czy wątek zalożony przez Happyness ruszył. A jeśli nie, to i tak fajnie się pisało, dzięki wam mogłam chociaż na chwilę oderwać głowę od codziennych trudnosci. Trzymaj się

Można było podejrzewać, że taka przepaść w odczuwaniu skali odnoszonego sukcesu jest spowodowana jakimś nagłym wydarzeniem. Kontuzja sprawiła, że zwyczajnie wypadłeś z obiegu a kolejny okres przyniósł szereg negatywnych zmian w życiu. Po takim czasie oraz podobnych przeżyciach ciężko się jest podnieść.
To wiele wyjaśnia.

Co ty kurwa pierdolisz jak pisałeś, że treningi młodzieńcze skończyłeś w okolicach matury, a w szkole to nikt na ciebie ręki nie podniósł, ani nikt się z ciebie nie śmiał, nie wytykał palcami? Jedyne co, to ty sam odtrąciłeś innych, bo nie interesowały cię tematy rozmów twoich kolegów i koleżanek. Nawet to twoje dzisiejsze trenowanie to trwa przynajmniej tyle, co twoja obecność na tym forum.

Cały twój lament tutaj polega od początku na tym, że utknąłeś w tym samym miejscu, że w twoim życiu nie zmieniło się nic i dlatego zatrzymałeś się na etapie gimbazy. A teraz pierdolisz o tym, że tyle rzeczy wydarzyło się w dekadę?

Kurwa jakich?

Pracujesz nieprzerwanie u szwagra. Mieszkasz nieprzerwanie u rodziców. Nigdzie nie wyjechałeś, nigdy nawet o inną pracę się nie starałeś. Nie zdobyłeś przyjaciół, dziewczyny, nie założyłeś rodziny. Ostatnie prawie 3 lata płaczesz nad życiową stagnacją na tym forum, a teraz rozpisujesz się ile to się nie wydarzyło w twoim życiu przez ostatnią dekadę? Litości......

Niejeden człowiek o takim spokoju i stabilizacji marzy i nie ma w nim złego. Takie życie ma wiele zalet.

Po prostu nie da się narzekać na stagnację jak on i twierdzić jednocześnie, że tyle się wydarzyło.

Dla dokładności dodam, że to była bardziej choroba niż kontuzja. Przez rok nie mogłem wykonywać żadnej aktywności fizycznej, z WF miałem zwolnienie na cały rok. Po tym roku już było na tyle dobrze, że mogłem wrócić do treningów ale moja chęć i pasją, które miałem jako dzieciak już zniknęły. Potem próbowałem różnych sztuk walki ale nigdzie się nie utrzymałem dłużej niż dwa lata i już się nie angażowałem tak jak wcześniej, bez wyjazdów, bez zawodów, bez obozów. W trzeciej klasie liceum skończyłem trenować i przez prawie 10 lat niewiele trenowałem. Po trochu siłownię i bieganie ale to już nie był ten poziom co kiedyś. Mając 18 lat biegałem po 20km, teraz nie wiem czy bym 5 przebiegł. Obecny trening kickboxingu trwa dokładnie rok i dwa miesiące licząc od teraz. Teraz nie mam nawet połowy tej chęci i pasji, które miałem jako dzieciak.

Gdyby tak było, to byłaby to pierwsza rzecz, o jakiej by napisał już tych kilka lat temu.

Sam rozjebałem kręgosłup (i to naprawdę poważnie) więc doskonale wiem jak to jest. Miałem też pierdylion innych kontuzji z tytułu sportów i aktywności jakie uprawiałem.

Gdyby to była ciężka kontuzja eliminująca ze sportu, to powrót na ring byłby niemożliwy. Nie ma czegoś takiego jak "dość poważna choroba kolana". Można mieć chondromalację rzepki (nieodwracalne - różne stopnie), uszkodzenia łąkotek (operacyjnie da się je szyć w przypadku pęknięcia lub w ostateczności można je usunąć w przypadku całkowitego ich zniszczenia) lub można zerwać więzadła. Można żyć bez nich, ale u sportowców i ludzi aktywnych to się robi ich rekonstrukcje. Wszystko inne związane ze stawem kolanowym to akurat podstawą leczenia jest ruch w odciążeniu + najczęściej ostrzykiwania kwasem hialuronowym i podobnymi rzeczami uzupełnione zabiegami fizjoterapeutycznymi (pole magnetyczne, prądy różnego rodzaju, okłady, ciepło-zimnolecznictwo itp.). I prawie taki sam sposób leczenia jest wszystkich struktur na około, typu zapalenia gęsiej stopki ("kolano biegacza"). Proste choroby i kontuzje w tych rejonach to kilka tygodni leczenia. Ciężkie eliminują cię ze sportu dożywotnio. W tym z pracy fizycznej, którą Shini wykonuje.

Poza tym zrób matematykę. Przerwał treningi z końcem ogólniaka, a temat sportów walki wyszedł bardzo szybko i już wtedy deklarował, że wrócił do tego sporu już jakiś czas wcześniej. I zobacz na to - niby miał ciężką chorobę kolana, która go na rok wyłączyła tak, że nawet z lekcji WF był zwolniony, ale mając 18stkę biegał na 20km już?

Nie, jako człowiek aktywny fizycznie całe swoje życie i przerabiający różne kontuzje - to niemożliwe w tych przedziałach czasowych, które Shini podał. No bo jak to? Zaczął treningi mając lat ~8, skonczył z liceum (~19?). W tym czasie miał 'ciężką chorobę kolana', co go na rok wyłączyła ze sportu, ale jednocześnie mając 18lat biegał po 20km ? Gdzie ty tu masz deklarowane przez niego kilkanaście lat treningów? Gdzie ta choroba, co go tak wyeliminowała, że miał 10 lat przerwy? Bo przecież po tamtej chorobie wrócił do sportu jeszcze przed skończeniem szkoły.

A właśnie. Sam to widzisz. Nawet bez doświadczenia własnego.

A w historii Shiniego mamy ogólnie "kilkanaście lat" treningów zrobionych w dekadę, z roczną przerwą, powrotem, medalami na poziomie mistrzostw Polski i zakończeniem przygody ze sportami walki na poziomie kondycyjnym umożliwiającym przebiegnięcie półmaratonu. Więc siłą rzeczy to nie była poważna dolegliwość i to nie ona była przyczyną porzucenia sportu. Bo sam napisał - wrócił po przerwie do walk, tylko w innych stylach. I trzeba to podkreślić - w międzyczasie zdobywał medale na różnych zawodach, w tym właśnie na tych mistrzostwach Polski.

Nie chce kopać leżącego. Bo tu nie o to chodzi. Tylko chodzi o jakąś normalną gradację ważkości wydarzeń. Jak będziemy peany pisać z powodu takich pierdół, to co mamy pisać o tych, co faktycznie mieli ciężko (typu kilka-kilkanaście operacji i rok-dwa rehabilitacji?) i faktycznie osiągnęli sukces przez wielkie S?

Jak można peany pochwalne pisać kolesiowi z powodu SPARINGU? Jakbyś to był ty - super. Ale ktoś, kto wracał już z medalami z zawodów?

Wbrew jego deklaracji, w jego życiu w międzyczasie nie wydarzyło się nic. Nawet CV nigdzie nie wysłał. BA - nawet na wakacje żadne nigdzie w tym czasie nie pojechał. I nie dlatego, że nie był w stanie. Po prostu mu się nie chciało.

I jakież to piekło mogli zgotować szkolni koledzy tak doświadczonemu fighterowi? Tam nie było rękoczynów, bo to już ustaliliśmy dawno. Kilka przykrych słów? Z tak słabym mentalem nikt by go do reprezentacji klubowej nie wziął. Przemilczę już kwestię jakie zawsze szkoły robiły manewry wokół uczniów, którzy cokolwiek osiągali poza szkołą. Życie usłane różami, to mało powiedziane. Bo to i stypendium idzie w grę (szkolne, ale i też z miasta) i zwolnienia z lekcji za czas zawodów i niekiedy (jeśli jest taka potrzeba) nauczanie indywidualne.

Nawet za moich czasów, jak braliśmy udział w międzyszkolnych zawodach w pingla, koszykówki, siatkówki, pływackich itp (SKS - startowaliśmy we wszystkim co się dało) to członkowie SKSów bywali regularnie zwalniani z lekcji na treningi. Tak samo jak członkowie kół naukowych bywali niekiedy zwalniani w okresie poprzedzającym olimpiady przedmiotowe na specjalne zajęcia, żeby mogli się lepiej przygotować. Szkoły po prostu na takich rzeczach zarabiają, bo udział w takich wydarzeniach to podstawa podań o pieniądze z ministerstwa - to na pomoce naukowe, to na remont i wyposażenie sali gimnastycznej, ale i na premie dla nauczycieli itp.

Ta choroba to była martwica kości i przez cały ten rok musiałem chodzić w stabilizatorze i z przynajmniej jedną kulą ortopedyczną. Nie pamiętam już dokładnie jak to było leczone ale regularnie jeździłem do szpitala ortopedycznego na badania i wizyty. Co do kariery to ostatni medal nie licząc tych z ostatniego roku z kickboxingu za udział w wydarzeniach dostałem jeszcze przed tą chorobą. Zawody dla dzieci w karate wyglądały tak, że jechał każdy kto chciał niezależnie od umiejętności ani czasu treningu. Mistrzostwa polski były prawdziwe ale dla dorosłych, dla dzieci to była bardziej zabawa, a medal tylko pamiątką. Co do tych ilości lat trenowania to wyglądało mniej więcej tak, że zacząłem mając 7 lat, skończyłem na skutek choroby mając chyba 14. Potem jeszcze przez mniej więcej 3 lata trenowałem dwie inne sztuki walki, a jeszcze później pierwszy raz był kickboxing, który wtedy skończyłem mając 18 lat. W międzyczasie jeszcze biegałem i właśnie doszedłem do tej formy na 20km, biegałem praktycznie odkąd znów mogłem trenować po tamtej chorobie. Ale tak na poważnie, że udało mi się zrobić tą formę na 20 km zacząłem dopiero w liceum i dojście do tej formy zajęło mi ze dwa lata. Po skończeniu liceum zaczęła się ta przerwa ale cały czas miałem tu na myśli przerwę od treningów grupowych czy może bardziej "poza domem" takich jak właśnie te sztuki walki. Cały czas trenowałem po trochu na siłowni i w cieplejszych miesiącach po trochu biegałem choć to były dystanse po ok. 5km. Podsumowując to wszystko wyjdzie łącznie kilkanaście lat jakichkolwiek treningów.

Na pierwszy rzut oka brzmi trochę złośliwie i chyba źle to ubrałes w słowa, ale trochę masz racje. Shini z dobrze funkcjonującego nastolatka zapuścił się do stanu piwniczniaka uzależnionego od anime z depresją. Teraz klepie sie po plecach za najmniejszą aktywność, dużo poniżej jego możliwości.Troche jakby Tyson bił się z niepełnosprawnym dzieckiem na wózku i cieszył że wygrał. No tak, niby wygrał, ale obiektywnie to nie jest sukces w świeicie boksu dla stu kilowego faceta.
Wersje życia Shiniego zmieniają się dość drastycznie. Od kolesia który całą młodość ostro trenował, do kaleki któremu pysk obijał nawet chłopaczke z zerówki. Gość się zapętlił na forum. Chciał się każdemu przypodobac, uczetniczyć w każdym watki i każdej sytuacji i napisał już tyle że wersje zdarzeń zaczeły się wykluczać. Co chwile nowa diagnoza.

No właśnie. A tu trudno uwierzyć, żeby i wychowawca tą sprawę olał i dyrektor, i nauczyciel WF i jego trener i jego rodzice. Zobacz ile jest zrzutek na starty w zawodach dla fighterów. Tego jest zatrzęsienie. A tam co - nic? Cisza?

Sam z takich międzyszkolnych eventów wracałem z nagrodami - to jakieś koszulki i czapki, to piłkę do kosza, to paletkę do pingla i podobne pierdoły. No ale właśnie - na takich rzeczach szkoły i nauczyciele zarabiają i wyciskają z tego ile się da. A w przypadku Shiniego niby nic nie było? Za to problemy od kolegów w szkole?

A słyszałeś kiedykolwiek, bo dokuczali fighterowi z medalami? To po prostu absurdalne.

Ani razu nie próbowałem być złośliwy. Takie sparingi są naprawdę bardzo fajnym i budującym doświadczeniem. Każdy dobry klub takie organizuje, żeby wyjść poza własny kisiel (co jest super ważne dla rozwoju).

Ale właśnie znam trochę realia fight klubów w PL. Co chwila są organizowane jakieś zrzutki na wyjazdy na zawody. Takie jak te: https://zrzutka.pl/2z2xjr i tego jest na pęczki. To co robi Shini to po prostu uwłacza ich godności i trudowi włożonemu w ten sport.

Jeszcze jedna sprawa.

Nikt normalny takich rzeczy nie podsumowuje jako "kilkanaście lat treningów" i "zdobywania medali"

Idąc tym tropem, to mam ponad 30 lat doświadczenia, bo od dziecka brałem (i okazjonalnie dalej biorę) udział we wszelkiego rodzaju eventach. Bo zawsze coś się działo przy okazji 'zimy w mieście' czy 'lata w mieście' dla dzieci, zawsze było też coś organizowane przez PTTK, LOK, czy Strzelca albo ZHP i ZHR czy lokalne domy kultury i zawsze były tam jakieś konkursy, zawody czy inne regaty o błękitną wstęgę sołtysa Wąchocka. Ale to nie jest i nigdy nie była rywalizacja sportowa. To były zabawy dla dzieci/rodzin i czysta rekreacja. Tego nie da się nazwać 'trenowaniem' i 'zdobywaniem medali'. 

Dla jasności - mówię o takich rzeczach:

https://strzelec.erzeszow.pl/aktualnosc … -sportowej

https://pm1-debica.pl/spartakiada-sport … a-dziecka/

https://zyrardow.zhp.pl/zyrardowskie-regaty-optymist/

https://www.sportmarketing.pl/aktualnos … renowania/

https://blizejprzedszkola.pl/konkurs-41 … -dzieciom#

Takich konkursów i zawodów dla dzieci, młodzieży i rodzin są dziesiątki, jak nie setki w każdym roku:

https://konkursydladzieci.eu/

nie wiem Shinigani ale czasami czytając Wasza wymianę zdań mam wrażenie ze Jack lepiej wie jak wyglądało Twoje życie, co czułeś, jacy byli rówieśnicy i jaka była Twoja sytuacja emocjonalno - środowiskowa a wręcz jak cos piszesz to sugeruje Ci ze klamiesz. Mi to trochę podchodzi pod pasywna agresje.

To się nazywa bycie człowiekiem. Nie śledzę każdego twojego wątku, Jack pokazał ciekawe wyprowadzi których wcześniej nie widziałam.

Masz dziwną obsesję sukcesu.

Jak wyżej. Po prostu dyskutujemy od prawie 3 lat i tak mu się wersje rozjeżdżają, że to niestety trzeba podkreślić. Bo raz robi z siebie fightera-medalistę, który nie był zainteresowany rozmowami kolegów o dziewczynach i imprezach, a kolejnym razem robi z siebie ofiarę przemocy. To rodzice nic w niego nie inwestowali, a teraz jednak sie okazuje, że wszystko opłacali - obozy, wyjazdy, zawody itp.

To zdobywał medale - to brandzluje sie sparingiem, bo nigdy nie walczył z kimś silniejszym.....no ludzie kochani. Co bedzie nasępne? Brandzlowanie się samodzielnie zrobionymi kanapkami przez 30letniego konia?