Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

To wtedy zrozumiale. Po prostu nikt albo malo kto mu mowil komplementy albo chwalil za cos dlatego tego nie widzi u siebie roznych zalet. Natomiast tez moze zrobic tak ze nie robi czegos dla KOGOS ale robi cos dla SIEBIE nawet jak ktos jego nie doceni to niech docenia siebie sam. Kiedys mi kumpel opowiadal "ze jak sie bardzo dobrze uczyl a nikt go nie pochwalil za to to on wtedy przestal sie dobrze uczyc bo nikt go nie docenial" wg mnie troche bledne myslenie. Jak stawia sie cele to dla siebie i wlasnego sukcesu i zadowolenia

No tak to tez prawda

Można się tutaj tak dalej przerzucać zarzutami o brak zdolności do wykonywania tego czy tamtego. Clou tego wątku pozostaje to samo: chęć wprowadzania w swoim życiu zmian dopiero wtedy, kiedy zajdzie odpowiednia okoliczność, czyli w tym wypadku pojawienie się drugiej osoby w postaci partnerki. Owa partnerka ma poświęcić swój czas i środki, aby stopniowo wprowadzać Autora w dojrzałość i samodzielność, pokazując mu codzienne życie, ucząc go podstawowych lub tych kolejnych zdolności, jakich do tej pory nie zdobył.
Każdy może się dziwić, dlaczego inna osoba nie potrafi wykonywać danej czynności. W szerokim spektrum jest to jakoś do zaakceptowania, choć np. sam usłyszałem wiele razy od innych coś w stylu: "Mieszkasz w górach i nie jeździsz na nartach?" albo "Nie potrafisz pływać?" No, ok mają prawo.. Tak samo, jak ja się dziwię, że ktoś nie potrafi się posługiwać siekierą czy zapalić palnik w kuchence gazowej zapałkami. Tylko co z tego? Nie oczekuję od nikogo, że mnie tego nauczy tylko dlatego, że chce to zmienić wbrew sobie. Muszę SAM chcieć coś zmienić.

Wzięłabym pod uwagę jeszcze taką kwestię, że panowie w wieku Shinniego narzekają, że w obliczu zmian, jakie zaszły na polu relacji damsko-męskich, trzeba być bardzo konkurencyjnym, żeby zostać zauważonym. Nie wnikam czy tak jest, czy to tylko wygodna wymówka, po prostu taka panuje retoryka.

Tym samym uzależnianie chęci dokonania deklarowanej zmiany do etapu, kiedy w jego życiu pojawi się partnerka, jest jak zaklinanie rzeczywistości i czekanie cud, który może się nie zdarzyć. Wydaje się, że jeśli komuś zależy na tym, aby być w związku, tym bardziej powinien działać w kierunku bycia konkurencyjnym na tle innych mężczyzn zainteresowanych osobą, która mając wybór może zwyczajnie nie chcieć czekać aż Shini się ogarnie. Wydaje mi się, że ten argument jest mocny i powinien stanowić jakąś motywację, a jednak tej jak brakowało dwa lata temu, tak nadal brak.

Sara, "nie chcę" to decyzja woli, moim zdaniem.
Układ  typu "chcę" czyli decyzja woli na poziomie świadomym i racjonalnym plus  emocjonalne "boję się i z tego lęku nie chcę" może się wydawać dziwaczny, ale tak się zdarza, także na skalę długookresową.
A tak ogólnie wiadomo, że silne emocje potrafią skutecznie zablokować rozum racjonalny. Człowiek wściekły na przykład robi i mówi rzeczy, których racjonalnie wcale nie chce zrobić czy powiedzieć. Tyle że nagły gniew wypala się szybko, a długo i na solidnych podstawach złych doświadczeń budowane lęki nie znikają same z siebie.

I nie jesteś w tym odbiorze retoryki Shini odosobniony, powiedziałabym raczej, że jesteś w większości.
Ja nie skupiam się na retoryce, bo wiem, że ona jest jaka jest i na dodatek mniej więcej wiem, dlaczego jest taka, jaka jest. Jestem obserwatorem z innej perspektywy. Wiesz, podwórko widziane z perspektywy sutereny, pierwszego piętra i piątego piętra jest tym samym podwórkiem, jednakowoż widok nie ten sam. Każdy w jakiś sposób jest prawdziwy.

Nie kręci to nie kręci, nie każdego musi. Ale iluż ludzi z tzw. "świata" upiera się, żeby zrozumieć, czemu nie kręci skoro ich kręci i lubią? Ilu namawia "weź spróbuj" i zalety wody pod niebiosa wynosi, zdziwienie wyraża, drąży temat... Z wodą jesteś w mniejszości, ja z podejściem do problemów Shini na tym forum też jestem w mniejszości.
No dobra, Shini o pomoc prosił na forum, drążenie jest  usprawiedliwione, sam się nikt nie pchał.

Ja używam słowa specjalizacja w takim kontekście jak pojawia się ono w teorii ekonomii. Ogólnie to specjalizacja pojawia sie w każdej bardziej złożonej strukturze społecznej. W małym sklepie internetowym możesz mieć jednego pracownika do pakowania zamówień i kontaktów z klientami. Jeśli macie powyżej 500 zamówień tygodniowo, to już musisz mieć 2 pracownikó: jednego "wyspecjalizowanego" w odpowiadaniu na maile i obsługe sklepu online, drugiego do pakowania zamówień i kontaktów z kurierami. O taką specjalizacje chodzi. Od pewnego momentu multitasking przestaje być opłacalny, bo komunikacja się komplikuje i te same zadania mogą być powielane (np na tego samego maila odpowie każdy z pracowników) a czesc niedopilnowana (np. zamowienie może byc nie wyslane przez nikogo bo kazdy mysli ze ten inny to zrobi). W rodzinach wielodzietnych, gospodarstwach na wsi, przekracza się prog kiedy specjalizacjza zaczyna się opłacać. Nie za bardzo mnie interesuje twoje życie osobiste, ale z tego co piszesz to u was nie przekroczyliście progu gdzie specjalizacja się opłaca. Każde po trochu robi prace domowe, każde po trochu dokłada się do budzetu domowego, każde po trochu robi prace budowlane. Ponosicie koszt w postaci niskiej specjalizacji (np nie pieczecie domowych bułeczek i drożdzówek codzinnie świeżych, czy innych fikuśnych dań, bo to za dużo pracy), ale też zyskujecie elastyczność przy zmianie się rolami. Zamiast bułeczek można wstawić dowolna rzecz do zrobienia w domu, która wymaga dużej wprawy i ponadprzeciętnego czasu nauki, to tylko przykład ceny jaką się płaci za niską specjalizacje.

O tym mówie. Niska specjalizacja. Ty jesteś w stanie postawić płot, twój chłopak ugotować zupe. Wykonujesz prace która na wsi jest strikte męska, twój chłopak potrafi wykonać traką która w klasycznej rodzinie jest tylko i wyłącznie kobieca.

Ja nie mówię o psychologi ale o prostej logice. 1. Musisz dokonać zmian 2. Nie możesz dokonać zmian bo teraz są one już za trudne (jesteś za stary, oczekujesz nowych okoliczności, a one się nie pojawia zanim nie zajdzie zmiana itp). Zawarcie obu podpunktów w jednej wypowiedzi jest paradoksem.

Nie mówię że się nacięłaś. Mówię jednak że mi się nie wydaje że taka podejrzliwość i szukanie dziury w całym to nie cecha standardowa u młodych kobiet w wieku 20-30 lat, które chcą wejść w związek i cieszy je ta wizja. Może jesteś wyjątkiem od reguły. Miałaś samych super partnerów, ale wykazujesz podejrzliwość i nieufność przy poznawaniu nowych. IDK. To tylko taka obserwacja, że skoro dajesz rady jak działa kobieca psychika, to moim zdaniem, jako kobiety, działa inaczej.

Może słowo potrzeby użyte niefortunnie. Chodzi mi raczej o wygodnictwo. Osoba troche nieporadna odstraszy osobę wygodnicką. Są takie tandemy cech które się widuje. Osoba zapatrzona w siebie, narcystyczna z osobą empatyczną i wrażliwą. Osoba apodyktyczna, nieznosząca sprzeciwu z osobą uległą, wycofaną. Mi taki tandem-super zaradna osoba i super wygodnicka osoba, która mocno kalkuluje się czasem przewijają. To nie była uwaga do sytuacji Shiniego, ale takie ogólne przemyślenie. Przeciwieństwa się pzyciągają, i takie historie.

Pozostaje pytanie, na ile wystarczy tej motywacji, kiedy opadnie pierwszy entuzjazm pomieszany z ryzykiem utraty tego, co dawało kopa do zmiany? Jeśli nie leży to w czyjejś naturze, istnieje obawa, że relatywnie szybko poczuje się zmęczony.

Od mojego ostatniego posta trochę ich przybyło i ciężko odpowiedzieć na wszystkie więc wybiorę kilka fragmentów. 

Ja ani trochę nie uważam czegoś takiego za niesprawiedliwe. Czyż całe wchodzenie w związki nie jest jednym wielkim dostosowaniem się? Ja się dostosowuję do drugiej osoby, a ona do mnie i szukamy w tym jakichś kompromisów żeby było mniej więcej stabilnie.

A podobno to ja mam ostro przesadzone rozkminy. Serio widząc jak ktoś nie umie umyć wanny zastanawiałabyś się nad tym czego jeszcze nie umie? Gdybym to ja widział kogoś takiego to jedyne co w ogóle przeszłoby mi przez myśl z wyżej wymienionych to "Nie przeszkadza mu brud?". W tym przypadku jej i nie miałoby to dla mnie zbytnio znaczenia. Albo po prostu bym tą wannę umył albo starałbym się ją do tego przekonać ale na pewno nie byłoby to nawet blisko powodu do rezygnowania z niej jako partnerki.

Co dokładnie rozumiesz poprzez "sama się sobą zająć"? Skoro mieszkanie z rodzicami nie jest tego głównym elementem o co dokładnie chodzi?

Co stoi na przeszkodzie to było tu pisane mnóstwo razy. Za mało pieniędzy i lęki, o których cały czas tu piszemy.

Jak już coś piszesz to chociaż czytaj wcześniejsze posty. Już nie taki przemęczony i ze snem też jest już trochę lepiej, zalecenia lekarza powoli działają. Wbrew pozorom większa ilość obowiązków mogłaby nawet pomóc bo nie miałbym tyle czasu na siedzenie przed komputerem więc nie byłbym tak przebodźcowany.

Zależy czego by dotyczyło to  "teraz mi sie nie chce ale potem bedzie mi sie chcialo". Nadwaga odpada od razu i piszę tak bo mogę, bo sam nie mam nadwagi więc mam prawo tego wymagać od drugiej osoby. I zanim napiszesz, że kobieta może wymagać ogarniania wszystkiego od faceta zadam ci jedno pytanie. Skąd ja mam wiedzieć, że ona sama spełnia ten wymóg? Pozostałe z wymienionych przez ciebie negatywów są łatwe i szybkie do poprawy.

Wyjaśnij mi jedną rzecz, czemu miałbym "czekać" na jej przemianę? Nie zamierzałbym na nią czekać tylko ją do tego zachęcał i pomagał na ile bym mógł. Dopiero gdyby po jakimś czasie, po iluś moich próbach pomocy nie wyrażała żadnych chęci tej zmiany to bym się zastanowił nad zakończeniem takiego związku.

Dla mnie też te posty brzmią w taki sposób, jakby osoby je piszące kiedyś się nacięły na jakichś facetów i teraz mają pewne uprzedzenia. A jak już jesteśmy przy księżniczkach itp. niedawno widziałem na YT film jak gość chodził po mieście i pytał (chyba)losowych dziewczyn co u faceta jest dla nich najważniejsze. Było ich kilkanaście i zdecydowana większość odpowiedziała, że "ogarnięcie życiowe" ale jak gość zapytał co dokładniej przez to rozumieją to się zaczęło. Prawie każda powiedziała, że to oznacza ogarnianie wszystkiego przy czym nie mówiły "wszystkiego wokół siebie" tylko wszystkiego w związku. Jedna powiedziała wprost, że musi zarabiać tyle by móc utrzymać ich oboje gdyby ona przestała pracować. Koleś prowadzący tą sondę uliczną nie raz wyglądał jakby chciał rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, w komentarzach też nie było zbyt wesoło.

Mam nadzieję, że masz rację i faktycznie byłbym elastyczny w tej kwestii, ciężko powiedzieć bez sprawdzenia tego. 

Zacznijmy od tego, że większość całej tej rozmowy nie ma na tą chwilę znaczenia bo rzeczami takimi jak ogarnianie domu ludzie zaczynają się przejmować dopiero jak razem zamieszkają. Ja nigdy nie byłem nawet blisko wejścia w związek i przez całe życie byłem na jednej randce. Od pierwszej randki i samego wejścia w związek do zamieszkania razem jest daleka droga trwająca zwykle kilka miesięcy albo i z rok, a to aż nadto czasu by nauczyć się obsługiwać piekarnik. Akurat ja bym się cieszył gdyby dziewczyna potrafiła śpiewać, grać na pianinie i składać origami bo skoro potrafi takie rzeczy to tej obsługi piekarnika czy zmywarki raczej dość szybko by się nauczyła.

Ta wizja też nie wzięła się znikąd. Nie raz już widziałem ludzi, którzy po wejściu w związek diametralnie się zmieniali, w ciągu roku robili więcej niż przez całe wcześniejsze życie i stawali się nie do poznania.

Dla ciebie wytłumaczenie jak coś działa albo pokazanie jak wykonać daną czynność od razu jest prowadzeniem za rączkę i to jest coś czego nie ogarniam. Poza tym nikt nie karze tego robić za darmo i mówię tu o pieniądzach tylko bardziej o jakiejś wymianie. Na przykład ty naucz mnie gotować, a ja nauczę cię sprzątać. Ty pomóż mi ogarnąć zdrową dietę, a ja pomogę ci ogarnąć trening. Ty mi pokaż jak się obsługuje piekarnik, a ja ci pokarzę jak się obsługuję piłę itd. zawsze znajdzie się coś czego druga osoba nie wie albo nie ogarnia co ja bym wiedział lub ogarniał.

Dokładnie tak, właśnie to miałem na myśli.

To są podświadome lęki, których nie da się tak po prostu usunąć. Podświadomość zawzięcie walczy by nie zmieniać tego "boję się" na nic innego bo odczytuje ten stan jako bezpieczny. Wychodząc ze strefy komfortu w pewnym sensie wchodzi się w niebezpieczeństwo, na terytorium wroga i całe ciało będzie się przed tym bronić. Dlatego staram się krok po kroku zmieniać mindset nawet samym siedzeniem tu na forum w tym temacie. Nawet rozmowy takie jak ta potrafią po trochu ten mindset zmieniać.

O to właśnie chodzi.

Ja to napiszę bardziej w moim stylu. Jak wiecie jednym z moich zainteresowań jest anime, a tam często pojawia się ten sam schemat. Każda postać, która w końcu staje się jakimś wielkim bohaterem, który ratuje cały świat i zdobywa niemal boskie moce zawsze ma jakiegoś mentora, mistrza, który przekazuje uczniowi swoją moc albo uczy go jak używać jego własnej. Oprócz tego ci mistrzowie zawsze też uczą jak po prostu być dobrym, odpowiedzialnym człowiekiem tak by nie używać tych mocy do złych celów. Zawsze mają też grupę przyjaciół, która ich we wszystkim wspiera i są gotowi oddać za siebie życie. To tylko przykład ale dobrze pokazuje o co chodzi. Większość ludzi miała jakieś autorytety, z których brali przykład. Ja nie miałem takich ludzi, a przynajmniej nie wśród na prawdę istniejących.

Okej, rozumiem, co chcesz przekazać, ale dwie sprawy.
Przede wszystkim Shini nigdy nie pisał nic, co by sugerowało, że on ten dom trzyma w ryzach jako mężczyzna, więc co my mu tu z jakimś gotowaniem. Nie było nic o tym, że gdy matka piecze te drożdżówki i robi inne babskie rzeczy, to on po pracy ma męskiej roboty na kilka godzin. Oczywiście Shini pracuje, ale przecież nie jest również osobą, która ten dom (głównie) utrzymuje. Imho to wszystko bardzo ładnie brzmi, ale ma się nijak do sytuacji Shiniego, która - przynajmniej z jego słów - przypomina znacznie bardziej sytuację współczesnego młodego doroslego, co to pójdzie do pracy, zarobi na swoje potrzeby, a w domu zrobi to, o co go akurat poproszą.

Druga rzecz: nie wiem, czy mama Shiniego piecze drożdżówki i świeże bułeczki co rano, może i tak. Niemniej nie zdziwiłabym się, gdyby te bułeczki i inne rzeczy robione od podstaw pojawiały się obecnie częściej w miastach (tzn. nie chodzi mi tu o miejsce, tylko typ rodziny zgodny z tym, co przedstawiłaś). Dzisiaj to raczej przywilej/fanaberia (zależy kto patrzy ) osób, które dbają o zdrowe odżywianie, a nie konieczność. Zostaje jeszcze przyzwyczajenie, ale nadal: teraz to już nie tak, że na wsi robi się wszystko od podstaw, a miastowi to sobie kupują bułki, sosy w słoikach i kostki rosołowe.

Ale chyba przekaz jest inny, raczej: "możesz dokonać zmian, ale żeby ktoś w nie uwierzył, musisz zacząć je wprowadzać, a nie tylko snuć opowieść o tym, co stanie się w przyszłości".

This.
Plus to, że razie w naturze Shiniego widać skłonność do wymówek i usprawiedliwień. I nawet przy motywacji i zapale ta skłonność nie ma powodu znikać. Wyobrażam sobie takie: "miałem zrobić X, ale ona nie miała dla mnie czasu, to nie zrobiłem/ona mi nie przypomniała/ona zrobiła coś, co mi się nie podobało" itd. Oczywiście w teorii nie musi tak być, ale od paru (?) lat obserwujemy, jak działa Shini, kiedy może zrzucić na kogoś choć ułamek odpowiedzialności za coś tam, dlatego uważam, że taki scenariusz wcale nie jest bezpodstawny.

Jest, ale niekoniecznie w ten sposób. Kiedy dzieliliśmy obowiązki domowe oraz kiedy potem zmienialiśmy podział, bo okazał się niewygodny , to w grę wchodziły wyłącznie nasze preferencje. Jeżeli były jakieś rzeczy, których oboje nie chcieliśmy robić, to właśnie tu wchodził kompromis. Gdybym dla odmiany oznajmiła, że nie umiem i nie będę, chyba że on mnie ewentualnie nauczy albo coś tam innego, to tu nie ma kompromisu, on musi ustąpić i tyle. Nie miałby nic do powiedzenia.

Oczywiście to nie w tym sensie, że siedziałabym i rozważała jego potencjalne inne niedostatki. Jednak, gdybym usłyszała, że dorosły chłop nie umie myć wanny, to raczej przyjęłabym automatycznie, że są i inne takie rzeczy. W sensie, wydaje mi się, że trudno o normalnie ogarniętą osobę, która akurat z tą jedną jedyną czynnością ma problem. Zresztą, gdyby nawet tak było, to nie uznałby tego za na tyle istotne, żeby się tym podzielić, nie w taki sposób.

Myślę, że w takim układzie nikogo nie interesowałoby udowadnianie Tobie czegokolwiek. Tzn. Ty masz prawo odrzucić dziewczynę z nadwagą, "bo sam spełniasz ten wymóg", tak samo samodzielna dziewczyna mogłaby odrzucić Ciebie. I to, czy wierzysz w jej samodzielność, nie byłoby jej zmartwieniem.

Swoją drogą - hipokryzja i podwójne standardy. Ty możesz odrzucić otyłą dziewczynę, bo sam jesteś szczupły, ale wielkie oburzenie na to, że Ty mógłbyś być na tej samej zasadzie odrzucony ze względu na niesamodzielność.

Trochę naiwne, a trochę z perspektywy osoby, która nie miała dziewczyny. I nie piszę tego złośliwie.

Ty byś czekał i zachęcał, bo - przynajmniej na razie - nie masz innych opcji. Znaczy, bardzo chcesz mieć dziewczynę, wianuszka adoratorek brak, więc nie byłoby to dla Ciebie marnowanie czasu. Żeby dziewczyna tak traktowała Ciebie, musiałbyś znaleźć bardzo podobną do siebie - która nie miała powodzenia i chciała wykorzystać choćby tę jedną szansę. Przy tym ta dziewczyna ma być ładna, choć trochę ogarnięta... Do tego to pragnienie związku... Jak myślisz, ile atrakcyjnych, marzących o związku dziewczyn nie miało powodzenia? A te, które powodzenie mają, uznałyby to za marnowanie czasu, bo gwarancji zmiany żadnej, a przecież istnieją inni mężczyźni. Pewnie sam, gdyby w kolejce czekało ileś atrakcyjnych i interesujących dziewczyn, nie zaczynałbyś od tej najbardziej ryzykownej.

No popatrz. A my mieliśmy obowiązki domowe i dzieci omówione jeszcze przed oficjalną pierwszą randką, podejście do ślubu - jakoś tak w pierwszych dwóch tygodniach związku, a wspólne mieszkanie zaczęliśmy planować po miesiącu z hakiem (planować, bo zamieszkaliśmy razem faktycznie po pół roku).

Nie twierdzę, że to jest wyznacznik i jedyna słuszna linia postępowania, natomiast uważam również, że trudno być w związku wykraczającym poza okazjonalne randeczki i się w podejściu do tego typu spraw nie zorientować. No, chyba że się trafi na osobę, która celowo manipuluje.

No i jeszcze jedno - robisz się coraz starszy. Jeżeli z tym rośnie również wiek interesującej Ciebie partnerki, to powinieneś liczyć się z tym, że one będą coraz bardziej świadome tego, czego chcą i czego nie chcą, bo się nad tym zastanowiły i/lub przerobiły wcześniej. Oczywiście są wyjątki, ale po prostu zwracam na to uwagę, bo mam wrażenie, że Twoje wyobrażenie związku zatrzymało się w czasach licealnych/tuż po.

Jak dobrze, że nie musisz ratować świata. Nie oglądałam wielu anime, więc spytam. Czy poboczni bohaterowie, którzy nie mają boskich mocy, tylko żyją sobie normalnie, gotują, sprzątają, mają jakieś dzieci czy chodzą do szkoły, też mają mentora, który mówi im, jak użyć odkurzacza albo ugotować makaron?

Poza tym zgodzę się z tym, co napisała Priscilla. Oczywiście, że są osoby, które w różnych kwestiach mi imponują albo których zdanie sobie cenię, ale mentor? To za duże słowo, wśród bliskich też się z taką relacją nie spotkałam, nikt nikogo nie prowadzi przez życie.

Moim zdaniem relacja mentor - uczeń to coś więcej niż podporządkowanie się autorytetowi "na odległość", choćby i fanatyczne. Brakuje relacji 1 na 1 i nauk przekazywanych w szerszym zakresie niż jeden konkretny temat. Więc o ile jakiś autorytet do dowolnego zafiksowania się na nim Shini by znalazł bez problemu, o tyle z prawdziwym mentorem miałby problem. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to zbliżyć się do księdza czy kogoś w tym rodzaju.

Czytała Krystyna Czubówna.

Nie miałem na myśli dosłownie tej jednej osoby, tego jednego mistrza, który uczy wszystkiego co sam potrafi. Chodziło bardziej ogólnie o ludzi w otoczeniu, którzy ciągnęli ku górze, a nie w dół. Wyobraź sobie, że ktoś nie miał tych mądrych ludzi, których mógł słuchać ani też nie czytał mądrych książek bo samo czytanie zawsze źle się kojarzyło.

Absolutnie do niczego nie byłby zmuszony. Właśnie o czymś takim pisałem, że właśnie taki brak chęci do zmiany mógłby być początkiem końca związku. Ta chęć ma w tym przypadku dużo większe znaczenie niż się wydaję, przynajmniej według mnie.

No dobra ale ta wanna to nie najlepszy przykład bo to jednak jest na tyle prosta czynność, że każdy by to ogarnął, wystarczy wpisać w wyszukiwarce "Jak myć wannę?" i po problemie. Gdyby mi dziewczyna powiedziała, że nie potrafi tej wanny myć to bym jej poszukał tutoriala jak to zrobić i nawet bym się nie zastanawiał czego jeszcze nie umie. Co do zmiany nawyków, obojętnie jakich są różne sposoby na to jak chociażby zapisywanie sobie tego, ustalanie harmonogramu itp. To na prawdę nie byłby problem. Tylko z tym gotowaniem byłoby trudniej bo to jednak wymaga dłuższej nauki, chociaż czy ja wiem. Ostatnio kupiłem gotowe danie w saszetce, które wymagało tylko upieczenia kurczaka, ugotowania ryżu i dodania zwartości saszetki. Chyba każdy by ogarnął coś takiego.

Teoretycznie tak chociaż nie do końca bo nadwagę widać z daleka, a niesamodzielność można całkiem dobrze ukrywać. To po pierwsze, a po drugie nadwagę o ile nie jest wynikiem choroby można pokonać w miarę łatwo, z niesamodzielnością jest znacznie trudniej i w pewnym sensie jest ona zależna od naszej przeszłości.

Wiem i dlatego często wypisuję w różnych tematach, że te różnice w postrzeganiu atrakcyjności tworzą coraz większy problem społeczny. Ja mogę wyglądać w miarę dobrze, pracować i mieć swoje pieniądze, nie być psychopatą, być dobrym i miłym człowiekiem i nic mi to nie da. A taka dziewczyna może nie posiadać ani jednej z tych cech, a i tak będzie miała kolejkę chętnych. Ja chciałbym jedynie by taka dziewczyna była moją kobiecą wersją, nie wymagam niczego więcej. To oczywiste, że dokładnie taki jak jestem teraz gdybym był kobietą nie miałbym żadnego problemu by mieć cały harem chętnych facetów. Jednak jestem facetem i nie mam nawet w połowie tak dobrze więc musiałbym czekać i zachęcać.

O ile kwestie takie jak podejście do ślubu czy dzieci omawiane na pierwszej randce nie są niczym dziwnym to już gdyby dziewczyna zapytała mnie czy potrafię myć wannę to byłbym nieźle zdziwiony. Pytania typu ile zarabiam, jakie mam doświadczenie seksualne, ile kosztował mój samochód czy nawet o to mieszkanie to już byłby solidny redflag. O coś takiego nie pyta się na pierwszej randce kiedy jeszcze ledwo byśmy się znali.

Oczywiście, że moje wyobrażenie o związkach zatrzymało się na czasach licealnych. Nie ma możliwości bym wyobrażał sobie to inaczej bo nigdy nie doświadczyłem żadnego związku. Ja nawet nie próbuję się teraz zastanawiać co będzie po kilku miesiącach związku, jak będzie wyglądało codzienne życie itd. bo nie mam możliwości sobie tego wyobrazić. Na tą chwilę interesują mnie jedynie same początki kiedy jeszcze jest słodko, niewinnie, kiedy są pierwsze pocałunki, trzymanie się za ręce, randki itd. Wiem, że najlepiej by było pominąć to wszystko ale nawet tu wiele osób pisało, że coś takiego jest niemożliwe.

Na to pytanie nie da się odpowiedzieć z prostej przyczyny. Nie ma takich połączeń gdzie jedna osoba ma boskie moce, a inne w jej otoczeniu sobie normalnie żyją, chodzą do szkoły, gotują czy sprzątają. Rzadko się zdarza połączenie takich gatunków, a nawet jeśli się wydarzy to takie totalnie poboczne postacie są raczej tylko tłem i nie mają zbytnio znaczenia dla fabuły. Z drugiej strony kiedy mamy tytuł z gatunku slice of life, nichijou(zwykłe codzienne życie) albo jakieś typowo szkolne komedie lub romanse właśnie taka codzienność i towarzyszące jej czynności są istotą fabuły, tu nie ma żadnych mocy, walk, bohaterów i złoczyńców, treningów ani mistrzów i uczniów. Oczywiście to tak ogólnie, są różne mieszanki gatunkowe ale w głównej mierze tak to wygląda.

To, że dieta jest nienajlepsza faktycznie nie raz piałem ale nigdy nie było nic o kartoflach czy makaronie, a już tym bardziej rozgotowanych.

Dobrze, że każdy może mieć swoją interpretację tego co widzi w anime. Moja jest inna niż twoja i nie przekonasz mnie do tej twojej. Całe życie starałem się wzorować właśnie na tych bohaterach i jedyne co z tego miałem to coraz większą frustrację i poczucie bezsilności. Dragon Balla akurat nie oglądałem większość najpopularniejszych shounenów już tak i absolutnie nie zgadzam się z tym, że to te wyzwania, przeciwności i treningi doprowadziły protagonistów do niemal boskich mocy. Chyba każdy jakiego znam miał jakąś ukrytą moc, która sama się odpalała w najtrudniejszych momentach, i która z automatu czyniła ich silniejszymi niż 99% innych postaci. Gdyby nie to poginęliby po kilka razy z czego pierwszy byłby już na początku. Naruto był wybrańcem z przepowiedni gościa posiadającego boskie moce żyjącego tysiąc lat wcześniej, który jeszcze na dokładkę mu się ukazał i dał część swojej mocy. Ichigo był hybrydą najpotężniejszych ras w uniwersum, posiadał wszystkie ich moce i w kilka dni treningu stawał się silniejsz niż postacie, które trenowały setki lat. Dodatkowo były dwa momenty, w których dosłownie zginął i został ożywiony, pierwszy raz przez inną postać, drugi raz właśnie dzięki samoistnemu odpaleniu ukrytej mocy. Oczywiście, że ciężko trenowali i mieli wielu przeciwników początkowo silniejszych niż oni ale bez tych ukrytych mocy i w większości przypadków wielkiego plot armoru nic by nie osiągnęli i tak samo nie pociągnęliby za sobą innych postaci na szczyt.

Isekaie to inna kwestia ale ja nie uważam by ich schemat był czymś złym. Niewiele jest na prawdę dobrych tytułów z tego gatunku ale w tych kilku postać dostaje coś co gdyby istniało w prawdziwym świecie mogłoby go całkowicie zmienić. Dostają drugą szansę i możliwości by żyć w zupełnie inny sposób niż w poprzednim życiu. Moim zdaniem w większości przydatków dobrze to wykorzystują i osiągają rzeczy, które w poprzednim życiu były niemożliwe. Poza ukrywaniem się przed światem zwykle go też ratują przed zagładą zyskując szacunek, podziw i co najważniejsze towarzyszy gotowych poświęcić dla nich życie, a czasem nawet miłość i rodzinę jakiej nie mogli mieć w poprzednim życiu. Ten gatunek jest w większości bardzo fajny do oglądania i bardzo destrukcyjny w próbach wzorowania się na nim.

Przy diametralnie różnych poziomach zaangażowania czy raczej ogarnięcia życiowego lub oczekiwań, niemożliwym jest, aby nie dochodziło do nieporozumień. Zawsze ta osoba, która znajduje się w tym momencie niejako "wyżej", czyli w danym momencie oczekuje więcej, będzie przytłoczona brakami tegoż ogarnięcia u partnera. Wiadomo, że pewnych braków nie da się nadrobić ot tak, w ciągu kilku dni, na niektóre rzeczy potrzeba znacznie  dłużej, nawet do kilku lat.
Potrzeba posiadania swoistego mentora może i by była niejako pewną opcją, ale na pewno nie w przypadku prowadzenia przez niektóre istotne życiowe kwestie i nauki samodzielności.

Pewnym komizmem sytuacji jest to, że z sylwetką sobie również nie radzi. Wszak narzeka na słabe efekty i uogólnione problemy ze zdrowiem, zwłaszcza z układem trawiennym, ale i nie tylko, bo przecież w grę wchodzą jeszcze zaburzenia nastroju, snu i tak dalej. O nałogach nie wspominając....

Ciekawe są te jego marzenia i wymogi w kontekście tego, że kompletnie niesamodzielny 30stolatek zmagający się z problemami ze zdrowiem psychicznym i fizycznym oraz nałogami to nie jest smaczkiem dla absolutnie nikogo. I najgorsze w sumie jest to, że on maksymalnie wypiera fakt, że żeby znaleźć kogokolwiek, to najpierw musi się uporać sam ze swoimi problemami. A on czeka na kolejną mamusię, tylko taką, którą będzie mógł wydupczyć.

Jedno jest związane z drugim. To jest takie tradycyjne polskie gotowanie. Z pokolenia twoich rodziców mało kto słyszał o tym, że makaron to powinien być gotowany al dente i w składzie makaronu nie powinno być.....jajek. Semolina (z pszenicy durum) + woda i to wszystko. To samo z gotowaniem ziemniaków czy innych warzyw. Aby uniknąć straty substancji odżywczych poprzez osmozę to większość warzyw zalewa się wrzątkiem i tylko niektóre gotuje od zimnej wody. O ile nie ma to znaczenia przy zupie, bo bulion i tak wypijasz, o tyle przy 'drugim' to ma znaczenie już kolosalne. To samo ze smażeniem - większość smaży na olejach i to tych chujowych, a powinno się na smalcu (kluczowa jest tu temperatura dymienia). Proporcje na talerzu tak samo się liczą. To samo danie, ale inaczej przygotowane i w winnych proporcjach może być bardzo odżywcze, a źle przygotowane będzie jedynie papką węglowodanów i tłuszczy trans z olejów użytych do smażenia.

To nie jest kwestia interpretacji. Ilu mistrzów miał Son Gokū z Dragonballa? Ilu przyjaciół od których się uczył i z którymi współzawodniczył? Ilu arcywrogów miał do pokonania po drodze, któzy najpierw rozkładali go na łopatki?

To sobie obejrzyj, bo to najbardziej kultowa seria chyba wszechczasów. I potem wróć do dyskusji.

Shōnen oznacza po japońsku młodego chłopca, młodocianego nastolatka. A idea walk i przeciwności to jest główny i w wielu aspektach praktycznie jedyny motyw posuwający fabułę do przodu, bez czego absolutnie żadna zmiana by nie nastąpiła. To nie są serie, gdzie główny bohater jest od samego początku opkiem, wręcz przeciwnie.

Nie mając absolutnie żadnych doświadczeń własnych, przez co bajdurzysz wierutnie, przekładasz własne fantazje nad to, co faktycznie dzieje się na ekranie. Już dałeś temu dowód jak była rozmowa o nauce interpretacji np poezji czy lektur na jeżyku polskim w szkole. Tak samo jak nie potrafiłeś tego wtedy, tak tego nie potrafisz dalej. Widzisz, to co chcesz widzieć, co tobie pasuje do twojego własnego wyobrażenia o świecie i tobie samym. Inni mogą, a ty nie, bo.....i tu pada wyliczanka usprawiedliwień.

Zasadnicza różnica pomiędzy starymi, dobrymi tytułami a isekajami własnie na tym polega. Dopiero obecni protagości są OPkami, ale i tak są pizdami bez osiągnięć. Bleach, czy SAO to masz klasyki gdzie protagości nie mają absolutnie żadnych ukrytych mocy od samego początku. Jedyne co mają wolę do nauki i w dążeniu do celu. To się zmienia dopiero w miarę jak serie zdobywały popularność i trzeba było w jakiś sposób rozbudowywać fabułę idąc w stronę, jakiej oczekiwali tego odbiorcy.

I jak był traktowany Naruto jako naczynie Kuramy? Ile potrwało i co sprawiło, że w końcu się dogadali?

Nie z początku. Tz w miarę popularności serii musieli dodawać nowe, kolejne wątki czy jakieś wymyślne uzasadnienia dla kolejnych, co raz większych mocy i co raz to potężniejszych przeciwników. Bo jak pierwszym (lub jednym z pierwszych) masz już antagonistów o wręcz boskich mocach, to co ci pozostaje? Z resztą już sam fakt skalowania przeciwników dowodzi temu, że po prostu nie masz racji.

A ile razy jeszcze po drodze dostawał solidny wpierdol? To są właśnie te przeciwności. Jak to anime - przerysowane i fantastyczne, ale to w końcu....bajka. Niemniej oddająca sens - aby dotrzeć do tego co rzeczywiście w tobie drzemie, to musisz doświadczać przeciwności i porażek. I musisz nauczyć się czerpać z nich wiedzę i naukę na przyszłość.

I żyją dokładnie tak samo i popełniają dokładnie te same błędy. Bo zamiast żyć swoim życiem to tak czy siak - albo uciekają od życia, albo karmią się chęcią zemsty - czyli dokładnie tym samym, czego doświadczali za pierwotnego życia. Ewentualnie - ich losy są tak naprawdę dziełem sumy czynników zewnętrznych, którym jedynie biernie się poddają. Bo tak najczęściej wygląda ich ratowanie świata. To nie jest coś, do czego dążą. To jest coś, co ich zastaje.

No właśnie. Nie robimy za partnera całej roboty, a tego oczekuje Shini.

Że to partnerka nauczy go gotować, sprzątać, prać, załatwi mu nową pracę, znajdzie im mieszkanie, ogarnie przeprowadzkę, nauczy go podstawowej komunikacji interpersonalnej....

Jak go czytam to mam niezmiennie taki obraz, że on chciałby ruchać młodszą wersję swojej mamusi.

Shimi założył sobie, ze jak kogos pozna to nagle bedzie mógł góry przenosić... bedzie miał cheć do ogarniania samego siebie : do nauki obowiązków domowych i szukania nowej pracy...

Tymczasem... jesli on kogos pozna to i tak mała szansa ze on sie wyprowadzi i z nią zamieszka... mysle ze w dalszym ciągu nie bedzie wiedział co chce w zyciu robić i nie podejmie sie zadnej nowej pracy...

Ona bedzie miec oczekiwania zeby znalazl jakąkolwiek robote lepiej płatną niż mininalna by ich bylo stac na wspolne zycie na wynajmie... a on bedzie jej marudził ze on to nie wie co chce w zyciu robic.

A jesli ta laska bedzie miec prace z ktorej jest choc troche zadowolona to ...  bedzie tragedia..
Mysle ze nawet gdyby ona wykladala towar na polki w sklepie ale by powiedziala mu ze jest z tej pracy zadowolona... to on wtedy stwierdzi ze tez musi miec prace z ktorej bedzie zadowolony....zacznie sie z nią porownywac... i argumentowac jej tak jak nam ze on to nie chce miec byle jakiej pracy tylko chce byc podziwiany... chce robic cos waznego itd.. i chce byc z tej pracy zadowolony tak samo jak ona jest zadowolona ze swojej....

I tu jest problem... bo on nie umie byc zadowolony z niczego... pisal tu nie raz jakie ma wymagania co do pracy i mysle ze on nigdy takiej pracy nie dostanie. Nikt mu nie da stanowiska ktore mu bedzie pasowac bo juz na wstepie musialny spelniac wymagania ktorych on nie spelni.... zamkniete kolo... chce dobrego wysokiego stanowiska gdzie bedzie podziwiany ale tego nie osiagnie bo zeby na takie stanowisko startowac to juz trzeba miec na wejscie wyksztalcenie, doswiadczenie i obycie. A shimi juz tu pisal ze on nie bedzie podejmowal dzialan ktore moga nie przyniesc efektu... wiec nie robi nic... wiec i stanowiska zadnego nie bedzie.... a bycie związku nie sprawi ze nagle go coś oswieci i bedzie wiedział co chce w zyciu robic

Skad wiesz? Moze sie wydarzy

Tobie 20 lat było mało, a i tak dalej tego nie potrafisz.

Acha....ale fakt, że masz prawie 30stkę na karku i nawet na jednej randce nie byłeś to nie zapala tobie jakiejś lampki w mózgownicy?

Halo halo ?! Ty nie tylko nawet nigdy na randce nie byłeś, ale nawet nie trzymałeś kobiety za rękę ani się nawet nie całowałeś z taką, a masz prawie 30stkę na karku. Jak ci dosłownie wszyscy inni tłumaczą, że pierdolisz farmazony i fantazjujesz to przyjmij to do wiadomości, że tak właśnie jest. Bo właśnie masz prawie 30sttkę na karku, a nie przerabiałeś tego, co większość 15stolatków ma już dawno za sobą. A próbujesz dyskutować z ludźmi przynamniej dekadę starszymi od siebie.

Kpina w żywe oczy. Po pierwsze od przynajmniej dekady jest od chuja tutoriali na necie i to naprawdę konkretnych, a nie jakieś mityczne 'bro sciance'. Po drugie w każdej młodocianej sekcji sportowej jest to wałkowane na miliony sposobów ze względu choćby na kategorie wagowe, regenerację między kolejnymi zawodami itp.

Bo znam ten rynek, bo na co dzień pracuję z takimi ludźmi oraz terapeutami. I uważam, że kłamiesz z tym ostatnim psychiatrą.

Ależ zrozum mnie dokładnie - ja mam to w dupie. To jest po prostu kolejny kamyczek do koszyczka "shini jest pierdolonym kłamcą", bo właśnie dieta jest jednym z kluczowych elementów wszelkich wyjazdów, zgrupowań i zawodów (hiperkompensacja glikogenu i te sprawy). I tak było nawet za moich czasów, a jestem starszy. A ty się ciągle dziwisz, choć to są podstawy choćby pod kątem eliminacji z powodu dopingu. Bo nawet głupie krople do nosa zawierają substancje uznawane za doping, które skutkują wykluczeniem. Dlatego uważam, że nigdy na żadne zgrupowanie nie pojechałeś. Bo co krok dajesz dajesz temu dowód.

A jednak dajesz swoimi wywodami dowód, że nie rozumiesz nawet tak prozaicznej rzeczy jak definicja gatunku. Tak samo jak w dyskusji o interpretacji wierszy i lektur.

Shini zastanów się - co Ci da ta "rozmowa" ze Sparrowem? Facet ewidentnie ma znowu problem w życiu realnym i wpadł tutaj na forum się wyżyć. Poczytał ze dwa artykuły i może z kilka wypowiedzi na jakimś forum o anime i kreuje się na znafcę-eksperta, co to posiadł już całą wiedzę na ten temat (z resztą - nie pierwszy raz tak robi )

Zastanów się, tak sam dla siebie - warto?
Przecież tego gościa nie przekonasz, a skończy się na 2 stronach przepychanek, w których Cię m.in zwyzywa.

Jest sens?

Móc możesz, ale rozumiem, że kusi obawiam się jednak, że nici z rozrywki, bo Jack jest krótkodystansowcem, małe szanse, że będzie podtrzymywał temat.

Rozmowa z Shinim o anime nie ma większego sensu, bo sam stwierdził już dawno temu, że jego nie obchodzi zdanie innych w tym temacie, bo sam wie więcej. Przy czym w dyskusji o interpretacji wierszy i lektur szkolnych sam przyznał, że nigdy się tego nie nauczył, bo nie widział w tym sensu, bo nikt nie wytłumaczył, ze to umiejętność niezbędna w codziennym funkcjonowaniu do odpowiedniego rozumienia tego, co się widzi/czyta. O czym tu rozmawiać jak facet wycina większość postaci i fabuły skupiając się na aspektach....de facto pomijalnych, które dodaje się jako zapychacze/wymówki do ciągnięcia dochodowej serii ? Wspominany Bleach to lata 2004-2012 a w tym roku wznowili serię dodając kolejnych bossów do pokonania. Przy czym opis pierwszej mangi zaczyna się tak: "Ichigo Kurosaki jest zwykłym, nastoletnim chłopakiem. No, może poza pewnym szczegółem – widzi duchy.". Dlatego skupianie się na tym ile razy typ umarł jest pozbawione sensu. Bo to nie o to chodzi. To jest element bajkowy. I to dość oklepany, bo w większości anime tego pokroju główny bohater umiera lub jest absurdalnie bliski śmierci i cudem przeżywa/zmartwychwstaje (dosłownie lub metaforyczne) przynajmniej kilkukrotnie.

Nie znam ani jednego tytułu, w którym wyglądałoby to tak, jak przedstawił to Shini - że jest JEDEN mentor, który prowadzi głównego bohatera za rękę pokazując mu absolutnie wszystko i rozwiązując za niego wszelkie problemy podsuwając mu gotowe rozwiązanie.

Taki scenariusz, jest po prostu.....nudny, mdły i niestrawny. Za to prawie zawsze jest utrzymany schemat kolejnych, stopniowo co raz trudniejszych przeciwników, dzięki którym protagonista się rozwija. Zdobywa nowe umiejętności - czy to walki, czy to magii, czy laserów z dupy. Ale także rosną jego umiejętności społeczne i zdobywa co raz to większe grono przyjaciół. Wyjątkiem są jedynie te pozycje, w których bohater od początku jest opkiem (over power) - ma siłę do zniszczenia wszystkiego, łącznie z bogami. Jedynym wyróżniającym się tutaj tytułem jest One Punch Man, który idealnie zgrał się w czasie z modą na bycie fit i powstało potem pierdylion programów treningowych ala 'bądź jak Saitama'. Ale poniekąd taki był też cel tego tytułu....

Jak można rozmawiać o różnych aspektach pewnych tytułów, jeśli kompletnie neguje się ich istnienie?

Napisane przez babkę, która nawet nie ogarniała czym jest skrót TCM, a uważa, że ma podstawy do oceny czyjejś wiedzy w tym zagadnieniu. Piękne.

To jak twoja wiedza z zakresu ewentualnych dróg rozwoju ścieżki tłumacza, gdzie nie rozróżniasz teoretycznych możliwości rozwoju zawodowego od charakterystyki pracy konkretnego rodzaju tłumacza.

Z resztą jak pisałem to wcześniej - tu nie chodzi nawet o interpretację, ale sam fakt wycięcia większości fabuły i postaci przez Shiniego.

Nope, nic z tych rzeczy. Zawiesiłaś się na wąskim aspekcie charakterystyki pracy w dyskusji o.....teoretycznych możliwościach dalszego rozwoju, zwiększaniu kompetencji i budowaniu siebie jako rozpoznawalnej marki. No bo przecież to oczywiste, że zostanie autorem kursów/podręczników/bycie założycielem szkoły językowej nie buduje autorytetu względem....zwykłego szaraczka, tłumacza nikomu nieznanego z nazwiska. I nijak nie przekłada się to na możliwości zarobkowe.....no nic, a nic. Zwiększanie kompetencji nie jest równoznaczne z zawężaniem specjalizacji co usilnie starałaś się tu forsować.

Z anime popełniasz ten sam błąd co w przypadku TCM - nie znasz, nie słyszałaś, coś ci ewentualnie świta, że istnieje. I nie przyjmujesz do wiadomości, że rozumienie Shiniego kolejnych tytułów zamyka się na....biernym przyswajaniu treści, bez przemyśleń, bez analizy, a jedynie jako fantazja o super mocach i ukrytych talentach. Bo to też jest rozmowa, którą z Shinim przeprowadzaliśmy na tym forum już kilkukrotnie. I ten sam schemat przedstawia wszędzie - z leczeniem, ze zmianą pracy i tak dalej. Wszystko to samo - niech ktoś zrobi za niego, bo on "nie ma warunków". Już tu bajdurzył o 10 milionach, bo tyle minimum by potrzebował na 'dobry start', albo że polecenie pracy dla niego to jest równoznaczne z tym, że ktoś weźmie na siebie całą odpowiedzialność za niego, jego pracę i popełniane przez niego błędy. Czytaj - ktoś zrobi za niego, a on przytuli wypłatę.

LOL. Mylisz dwa zagadnienia

1) zawężanie specjalizacji
2) zwiększanie możliwości zarobkowych

W większości wypadków zawężanie specjalizacji nie prowadzi do zwiększenia możliwości zarobkowych, a wręcz odwrotnie - owocuje spadkiem dywersyfikacji źródeł klientów. Są zawody, w których wąska specjalizacja jest niezbędna - np u lekarzy tak jest. Ale wciąż nie musi przekładać się to na wzrost wynagrodzenia. Podobnie będzie z uprawnieniami u spawaczy. Spawacz podwodny bez dwóch zdań zarabia najwięcej - teoretycznie. Ale ile jest miejsc/firm zatrudniających takich? No bardzo, ale to bardzo niewiele. Dlatego lepszym pomysłem jest zwiększanie zakresu usług - spawanie MIG, MAG, TIG, MMA, GAZOWE różnych materiałów (w tym spawanie plastików) lutowania i tak dalej. Można pracować jako złota rączka, można jako ślusarz, można pracować jako nauczyciel w szkole zawodowej, można robić filmiki na sociale itp.

Iście w super wąską specjalizację, do czego nawołujesz, bardzo, ale to bardzo rzadko przekłada się na stabilne i większe zarobki.

Pewnie. I dlatego trzeba było ci tłumaczy skrót używany przez cały świat od ~50 lat.

Acha. Tylko, że to JEST skrót anglojęzyczny. Traditional Chinese Medicine.

Tak jak wiki generalnie słabo lubię, ale....to mniej więcej będzie twój poziom:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tradition … e_medicine

Shinigani, w dziale Samotność jest temat, w którym młoda kobieta szuka znajomych. Może napisz? Spróbuj się zapoznać, zaprzyjaźnić

Skoro jest kilka podobnych tematów, to wybierz któryś i napisz tam. Ja Ciebie za rączkę prowadzić nie będę.

Ale wiesz, że oni też mają swoich trenerów? I to w liczbie mnogiej?

Ty po prostu wolisz nie dostrzegać morału skupiając się jedynie na aspektach trafiających w twoje fantasmagorie.

Misiaczku - bo to był początek. Jak chwyciło to trzeba było wymyślać co raz to absurdalniejsze rzeczy. To stały mechanizm.

Wygrywa, bo to bajka. On MUSI wygrać. A to, ile razy ociera się o śmierć i jakim kosztem ta wygrana następuje to jest właśnie element morału.

Ci źli to akurat rzadko kiedy cokolwiek robią na maxa, bo są przekonani o swojej zajebistości, co jest ich zgubą zawsze.

Innymi słowy dobre wiadomości, male sukcesy też cieszą. Kciuki trzymam

Taaaaaa jest nawet portal diety.nfz.gov.pl
To sekretny portal o którym zwykły lekarz nie ma prawa powiedzieć.

Mi lekarz polecał sok z buraków i watróbkę na żelazo. Czy mam zgłosić go na policje?

Nie było niedoborow. To bylo takie ogolne zalecenie, bo co innego było leczone. Tak samo jak u Shiniego. Takie luźne uwagi. Dlatego nie sądze ze Shini kłamie.

Ktoś mi mówił, że ginekolog mu zabronił noszenia obcisłych jeansow i stringów. Albo że śmiał się że w wieku 35+ ktoś chce robić badania w kierunku płodności, bo "ten pociąg już odjechał"(jakas stara lekarka pod emeryture to była).
No cóż, lekarz tez człowiek. Czasem coś chalpnie.