Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Jak pamiętam, to już jest kolejny raz kiedy ten temat zatacza koło. Shini, masz jakieś dziwne wyobrażenie na temat księżniczek, co to czekają na gotowe, bo to nie jest żadne "gotowe, ukończone, idealne", ale podstawy podstaw, które dla Ciebie są czymś tak dużym, że bałabym się związać z kimś, kto nie ogarnia takich kwestii. Bałabym się, że jako dorosły facet w tej swojej życiowej nieporadności będziesz oczekiwał, że ktoś będzie Cię tego dopiero cierpliwie uczył, a nawet matkowania, choć chciałoby się mieć obok siebie partnera.
Pomijam przy tym, że Twoje wyobrażenie na temat owej idealności jest kompletnie oderwane od realiów, a nawet rodem z jakiegoś mdłego romansidła, które sprawdzają się na szklanym ekranie, ale nijak nie przystają do prawdziwego życia.

Widzisz, autorze.
Dzieciak może zaliczyć wszystko, a Ty wciąż ani jednej.
Bo same nie zagadują:(

Znakomita sytuacja modelowa tego, jak być powinno.
Zmienimy ciut realia i zobaczymy, co nam wyjdzie.

Mamusia dysfunkcyjna niemal podręcznikowo. Tatuś - od pewnego momentu (zauważył kryzys) zaangażowany czynnie w rozwiązanie kryzysu. Zamiast tatusia takiego jak opisany, podstawiamy inny model - bierny. Czyli taki, który nawet jeśli zauważył kryzys, w rozwiązywaniu udziału nie bierze, bo "od wychowania dzieci jest kobieta", "ja pracuję na dom i nie zawracajcie mi głowy" ewentualnie "z żoną to ja nie wygram, nawet nie próbuję" czyli któryś z modeli klasycznych. Albo, mocniej, model ojca w kryzysie wchodzący w przemoc czyli na dziecko wrzeszczy, nakazuje się uczyć, wymyśla od leni i debili itp, ale do tego się ogranicza.

W życiu dzieciaka w związku z tym nie pojawia się żadna sensowna korepetytorka znajoma ojca ewentualnie pojawia się, ale mamusia teksty o zaległościach odbiera wedle swojego sposobu czyli "dziecko jeszcze biedniejsze oraz to bycie biednym trwało dłużej, olaboga!", tatuś wycofany ma gdzieś temat, tatuś przemocowy wzmacnia represje. Opinia korepetytorki zderza się z podejściem mamusi i wielce prawdopodobne, że mamusia zwyczajnie poszuka innego korepetytora, takiego, który dostosuje się do jej narracji.
Dzieciakowi szybko wytłumaczy, że tamta pani nie była dobrą korepetytorką, mamusia znalazła lepszą - a dzieciak, nawet jeśli by miał inne zdanie na ten temat przebić się nie ma szans. Może nawet dzieciakowi nic nie tłumaczyć, na zmienienie korepetytorki zgody dziecka nie potrzebuje.

Żadna sensowna praca nad pokonaniem trudności i wyjście z zaległości nie następuje, dzieciak zamiast sukcesu i poczucia, że nawet jak jest źle to da radę ma kolejna porażkę w określony sposób wyjaśnioną i usprawiedliwioną przez mamusię. Opcjonalnie zalicza solidną karę od ojca za to, że sobie nie poradził.

Opisany przez Ciebie chłopak okazał się mieć ojca, który wprawdzie dopuścił do powstania kryzysu, ale już w obliczu tegoż kryzysu zachował się sensownie i wydolnie. Usuń z historyjki takiego ojca, zastąp go innym - typowym dla tego rodzaju mamuś - a całość będzie miała inny ciąg dalszy.
W tej historyjce dziecko nie jest postacią decyzyjną, ono tu do gadania nic nie ma, zresztą będąc dzieckiem nie ogarnia sytuacji ani z dystansu ani w sposób dorosły.

Pytanie otwarte - jaką lekcję życiową wyniosło dziecko z sytuacji opisanej przez ciebie, Saro, a jaką dziecko z sytuacji przemodelowanej przeze mnie? Czego się nauczyło Dziecko 1, a czego Dziecko 2? 

@Shini
żadne minimum nie da się ustalić, nie licz na to.

Oczywiście, że gdyby ojciec był inny (tu byli po rozwodzie, a matka może nie ukrywała, ale nie informowała specjalnie ojca wcześniej o problemach, a dzieciak jak to dzieciak - "w szkole spoko", + ojciec średnio ogarniał internety, więc w librusie nie siedział, zresztą w sumie wielkich szczegółów nie znam, tyle że nagle dopuszczono go do wiedzy tajemnej i mało mu żyłka nie pękła ), to sytuacja mogłaby się skończyć inaczej.

Mnie wcale nie chodziło zresztą o to, że dzieciak zły sam w sobie, złe decyzje podjął czy coś (nie był, był wyjątkowo niezdolny, ale też spokojny, "usłuchany" i nie marudził ), anegdotka tylko dlatego, że się rozpędziłam , a tak naprawdę chciałam porównać postawę lamentującej matki i lamentującego Shiniego, bo dla mnie to jest ten sam poziom. Od trzydziestolatka oczekiwać samodzielności? Trzynastolatek ma sprawdzian, kartkówkę i jakieś zadania domowe? No świat się wali, co za wymagania. )

No właśnie. To jest twoja perspektywa, osoby z jakimś stażem w związkach i doświadczeniem życiowym. Nauczenie się gotowania, czy nawet certyfikat instruktora sportu nie zrobią na ciebie wrażenia, bo Shini nadal nie jest kandydatem dla ciebie. Ty opisujesz mężczyzne z którym będzie ci wygodnie iść przez życie, bo już dzieki swoim doswiadczeniom wiesz na czym to polega. Laska w stylu hinarty czy golden(podaje osoby które wszyscy znamy, zeby latwiej to sobie zwizualizowac) doświadczenia nie ma i dla nich taki Shini który chce razem uczyć się gotować to jest super opcja.
Wiekszosc lasek na forum pisze, że Shini nie nadaje się do związku, ale to są osoby które już mają doświadczenie za sobą. Troche jak z pracą. Jak dorabiasz sobie w liceum, szef płacący ci grosze pod ladą to jak złapać pana boga za nogi, bo można sobie pojechać za to na wakacje i kupić ciuchy.  Jak masz już jakieś doświadcznie, więcej opcji, bez luxmedu, benffitu, umowy na stałe i dobrego dojazdu nawet nie pojdziesz na rozmowe.
Prawda jest taka, że dla kobiety doświadczonej, żaden kurs gotowania i certyfikat instruktora sportu nie bedzie sie liczyl bo i tak zobacza jego niezrecznosc i jak to okreslilas wyobrazenia jak z "mdlego romansidla". On z kolei nie jest w stanie się tego pozbyć jakimś specjalnym treningiem umiejętności. A taka niedoswiadczona nawet nie pomyśli że coś z nim nie tak, bo sama jeszcze nie wszystko ogarnia.

Oj, Sara
Ten "twój" dzieciak miał przy okazji określone usposobienie. Gdyby miał inne to znowu historyjka miałaby inną wersję, bo on robił coś tam bo nie miał innego wyjścia czyli okazał się podatny. Ale nie będę mnożyć kolejnych wersji historyjek, w sumie idzie o to, że na to, jaki człowiek jest wchodząc w formalną dorosłość wpływa strasznie dużo czynników, to, jaki jest ten 18-latek to ich wypadkowa. No i rozmawiając z kimś konkretnym to warto moim zdaniem uwzględnić.
Histerii to ja u Shini nie zauważyłam, on jest spokojny. I do wiadomości przyjmuje, tylko dalej racjonalnie tłumaczy, że coś tam jest niemożliwe. Inny troszkę schemat.

Można zrobić coś bez przekonania czyli wiary jak ten chłopiec - można. Chłopcu to zorganizowano - dano korepetytora, nakazano działanie, pilnowano realizacji zadań cząstkowych. Gdyby Shiniemu teraz życie zorganizować, mieć autorytet niejako "z urzędu", tu  palcem pokazać co ma zrobić ale nie na poziomie "wyprowadź się" tylko rozlicznych zadań cząstkowych prowadzących do wyprowadzki, tam wyjaśnić coś jeszcze raz, pilnować na bieżąco, zapewnić oraz załatwić to by też inaczej funkcjonował, bo by pozostał dopilnowanym i pokierowanym dzieckiem. Twój dzieciak samodzielności to nie musiał wykazywać ani sam decyzji podejmować, ba! on wręcz nie miał wyboru co do tego, jak wyjść z kryzysu pięciu zagrożeń.

Jaką osobę "miał" Shini ? Terapeutkę? Ja serio nie jestem pewna czy ty to serio piszesz...tak ogólnie to nie jest tak, że terapeuta staje się rodzicem, nauczycielem, korepetytorem  i nadzorcą wykonywania poleceń, nie na tym polega praca w terapii. Zadaniem terapeuty było spowodowanie, żeby Shini zmienił swój schemat funkcjonowania na inny i przede wszystkim, żeby zmieniło się  właśnie nastawienie oraz podejście Shiniego do życia, ryzyka, wyzwań, decyzji itpd. To się daje zrobić, jak to robić skutecznie to się terapeuta uczy.
Może nie doczytałaś, bo to było dawno pisane, ale terapeutka Shiniego prowadziła jego terapię od pewnego momentu określoną metodą, która to metoda nawet jeszcze nie ma potwierdzonej skuteczności klinicznej.

Nigdy nie sądziłem, że tego typu kurs może się do czegoś przydać. Znam paru trenerów personalnych i instruktorów sztuk walki i każdy powiedział to samo, że na tym można dorobić ale nie zarobić. Każdy z nich normalnie gdzieś pracuje, a to jest dla nich bardziej hobby.

Nie za coś do zrobienia tylko za coś co byłoby najlepszym sposobem na większość problemów. Wielokrotnie jej mówiłem, że wiem o tym ale mnie nie stać i za każdym razem przestawała drążyć akurat tą kwestię.

Mnie nic nie przekonuje w wersji nr 1, którą ty uważasz za najlepszą. Gdybym miał do wyboru dwie dziewczyny. Taką, która mieszka z rodzicami, odkłada pieniądze ale stać ją na większość swoich wydatków nie licząc jakichś dużych sum i deklaruje, że czeka z wyprowadzeniem się do wejścia w związek by zrobić to razem z partnerem. I taką, która pomieszkuje w malutkich pokoikach z obcymi ludźmi, którą ledwo stać na utrzymanie mimo spędzania w pracy po 12h dziennie. Mój wybór byłby raczej oczywisty. Faktycznie osoba otyła albo przemocowa to byłby problem ale wciąż to nie jest dobre porównanie do kogoś kto mieszka z rodzicami. Tutaj mowa o chorobach, zaburzeniach psychicznych lub nałogach i to zawsze będą red flagi choć nie w każdym przypadku. Wiem, że masz na myśli nie konkretne sytuacje tylko schematy ale dla mnie wciąż to jest niewłaściwe. Ja wolałbym osobę z jakimiś niedoskonałościami, oczywiście w pewnych granicach ale wyrażającą chęci na ich poprawę niż osobę od początku idealną. W tej kwestii jestem twoim przeciwieństwem, ja byłbym bardziej podejrzliwy w stosunku do tej od początku idealnej osoby niż do tej z niedoskonałościami. 

Możemy się przerzucać tekstami o rycerzach i księżniczkach ale to niczego nie rozwiąże. Ty będziesz twierdzić, że facet od początku potrafią ogarnąć wszystko to minimum i nie ma nic "księżniczkowego" w tym, że dziewczyna od razu chce takiego, a ja będę twierdził odwrotnie i w tej kwestii się nie dogadamy.

Nie to jest absurdem, jest nim to, że kobiety wymagają tego jako absolutnego minimum i bez tego nie ma w ogóle rozmowy.

Podstawy podstaw to jest mieć jakąkolwiek pracę, ukończyć przynajmniej szkołę podstawową, dbać o podstawową higienę i nie być psychopatą czy to co jest niezbędne do życia i jakiegokolwiek funkcjonowania. W dzisiejszych czasach rzeczy takich jak sprzątanie, pranie czy nawet gotowanie są możliwe do nauki w ciągu kilku dni, tygodni. W internecie są poradniki, tutoriale, przepisy, instrukcje i co tylko jest jeszcze potrzebne. Kiedy muszę włączyć pralkę to oglądam na YT tutorial, w którym jest pokazane wszystko krok po kroku od włączenia pralki do wyjęcia z niej prania. Jak muszę coś ugotować to szukam przepisu albo oglądam cały film jak ktoś gotuję konkretne danie. Kiedy muszę posprzątać robię dokładnie to samo i tak raz, dwa, dziesięć aż internet nie będzie do tego potrzebny, to byłaby cała ta nauka, której tak byś się bała. To nie są rzeczy, na które potrzeba miesięcy czy lat ani pełnoetatowego zaangażowania osoby pomagającej. To byłoby kilka chwil objaśnienia i zademonstrowania, w przypadku gotowania z pewnością dłużej ale podobno wspólne gotowanie to jedna z najfajniejszych rzeczy jakie można robić w związku.

Właśnie widzę.

No właśnie sama tego nie wiesz ale wymagasz. Śmiem twierdzić, że dla każdego to by oznaczało co innego. Dla mnie na przykład sam fakt mieszkania z rodzicami nie ma wpływu na samodzielność. Znałem ludzi, którzy grubo po 30 wciąż mieszkali z rodzicami i ogarniali wszystko dla siebie i dla rodziców ale do rachunków się jedynie dokładali mając przy tym partnerów/partnerki. Znałem takich, którzy też będąc w związkach potrafili po kilka miesięcy czy nawet lat mieszkać u rodziców jednego z nich i odkładać kasę na na dom czy mieszkania właśnie po to by nie wynajmować. Znałem też takich, którzy mieszkali samemu, a matka jeździła do nich po kilka razy w tygodniu by ugotować i posprzątać albo jeździli do rodziców co weekend i brali zapasy jedzenia na tydzień bo sami potrafili ugotować co najwyżej wodę w czajniku. O dziewczynach, które wprost się chwaliły, że chodziły na randki z typami z Tindera tylko po żeby za darmo się najeść już nie wspominam. Typy zarabiające po 10k lub więcej miesięcznie i dzwoniące do matki by ich zapisała do lekarza też są. Tak samo widziałem i to w dość bliskim otoczeniu jak młodzi rodzice potrafili zostawić małe dzieci u dziadków, a sami jechali na cały weekend melanżu.

Rolą terapeuty nie jest wymusić tylko przekonać kogoś do czegoś tak by jego podświadomość w to uwierzyła. Gdyby całą robotą terapeuty było powiedzieć co i jak, a potem tylko czekać aż ktoś sam rozwiąże swoje problemy to ten zawód nie byłby nikomu potrzebny. Nie chodzi o to by ktoś mnie do czegoś zmusił tak jak w przypadku tego dzieciaka tylko, żeby ktoś sprawił bym w to wszystko uwierzył i zrobił to nawet mimo początkowej niechęci. Gdyby chodziło o samą rozmowę to po co komu specjalista po latach studiów i kursów. Idąc na taką terapię płacisz się nie za to by cię do czegoś zmuszać tylko za to by ktoś zmienił twój mindset tak by sama chciała to zrobić, nawet jeśli sama nie wierzysz, że to w ogóle możliwe, nawet jeśli początkowo to byłoby wbrew tobie.

I jeszcze co do historii dzieciaka. Ja też miałem zagrożenia i poprawki i też za każdym razem się udawało. Czasem bez żadnych dodatkowych lekcji, a czasem te dodatkowe lekcje nic nie dawały mimo pełnego zaangażowania obu stron. Ostatecznie i tak zawsze na szczycie był ten z talentem, który nigdy nie musiał się nawet starać.

Podstawy podstaw dają podstawowe umiejętności samoobsługi i poruszania się w świecie. Jak ktoś nie potrafi zrobić sobie śniadania, uprasować koszuli czy załatwić sprawy w urzędzie, to zgodnie z moim przekonaniem NIE opanował elementarnych podstaw. Koniec i kropka.

Skoro zatem podstawy sprzątania, prania i gotowania są czymś tak prostym do opanowania, to dlaczego, do cholery, Ty tego nadal nie potrafisz??
Dlaczego zamiast po prostu się nauczyć i potem doskonalić te umiejętności, zasłaniasz się tym, że zajęłoby Ci to chwilę? Wiesz jak absurdalnie to brzmi?
I nie rozumiesz, że właśnie w ten sposób tym bardziej tracisz w oczach innych ludzi, bo skoro nie jest to trudne do opanowania, a jednak Ty tego wszystkiego nie umiesz, to coś z Tobą musi być mocno nie tak. Tyle w temacie, tak postrzega Cię świat.

Nie wspominając, że moim zdaniem są to rzeczy tak proste, że śmieszy mnie, że ktoś potrzebuje do tego filmów z YouTube. Niemniej ja to ja, chwała za to, że są i jak ktoś potrzebuje, to ma skąd się nauczyć.

No i jak widać z tą definicją samodzielności to każdy ma swoją zapewne...
Ja od zawsze byłam dziecięciem, potem dziewczyną i kobietą uznawaną za samodzielną, nawet czasem za bardzo. Tym niemniej prasować się nauczyłam, jak zaistniała w moim życiu taka potrzeba, podobnie gotować. Załatwiania spraw w urzędach też. Żadnej z tych umiejętności nie wyniosłam z rodzinnego domu ani też nie zdobyłam ich ani dnia wcześniej, niż się okazały w moim konkretnym życiu potrzebne.
Jako 30-latka gotować nie umiałam poza kanapką, jajkiem na twardo i zupą z torebki. Nie było mi to potrzebne. Inne rzeczy były ciekawsze, wciągające, fajne. Spełniając jednak psychologiczne kryteria samodzielności (patrz: post wyżej) bez żadnego problemu i nerwów jak się okazały potrzebne w określonej sytuacji życiowej to je posiadłam. Szybko, sprawnie i przy okazji bawiąc się znakomicie, bo to była przeciekawa przygoda, uczenie się czegoś całkiem nowego a przydatnego. Ale - do głowy by mi nie przyszło, że ja się muszę czy powinnam  komukolwiek tłumaczyć, że ojej, trzydziestka na karku a gotować nie umiem. Nie potrzebuję umieć to nie umiem, będę potrzebowała to się nauczę. Jeżeli w czyichś oczach tracę, bo nie umiem gotować mając lat 30,  to w moich oczach traci ten ktoś, bo nie umiejętność gotowania mnie określa jako wartościową ludzką jednostkę. No chyba, ze bym się chciała za kucharkę nająć, wtedy faktycznie brak umiejętności by stanowił o mojej wartości jako pracownika najemnego. Tak mniej więcej myśl moja biegła w sprawie gotowania. I masy innych przydatnych skądinąd umiejętności życiowych. Samoobsługa? No myć się nauczyłam samodzielnie w czasie stosownym. I czesać. I ubranie zmieniać. Z praniem w domu rodzinnym to hurtem się prało i tak, nastawianie pralki i wywieszanie opanowałam w praktyce, acz i tak co pralka to nowy zestaw programów, za każdym razem od nowa się trza "uczyć", ale znowu - też mi umiejętność, instrukcja jest, analfabetką nie jestem. Sprawy urzędowe - toż każda jest inna, jest sprawa to się dowiaduję o tą konkretną jak i gdzie się ją załatwia i załatwiam, to nie jest wyzwanie intelektualne na miarę zdobycia Nobla. Dla mnie jaką jestem to raczej przygoda niż cokolwiek innego, taka sprawa do załatwienia w urzędzie. Iluż to ciekawych rzeczy się można przy okazji dowiedzieć...a jakie niewiarygodne formularze przy okazji poznać...w życiu bym nie przypuszczała, że pozornie proste sprawy można tak cudownie skomplikować jak to w sprawach urzędowych się daje zrobić.

Priscilla, Shini jest ofiarą przemocy czy szerzej dysfunkcyjnej rodziny  i nie rzecz w tym, żeby go przekonywać ze nie jest tylko w tym, żeby to stanowiło punkt wyjścia do zmiany. Albowiem bycie ofiarą nie oznacza , że tego, co człowiekowi zdeformowano nie da się naprawić i wyprostować. Uświadomienie sobie bycia ofiarą to znakomity punkt startowy. Jeżeli do czegoś bym chciała Shini przekonać to do tego, że jak wiele innych ofiar da radę wiele zmienić, życie przed nim i nie jest skazany na egzystencję smętną. Inni będący ofiarami i podobni do niego dali radę, nie jest od nich ani gorszy ani głupszy, ma warunki by o siebie zadbać czyli - warto zawalczyć. Tylko najpierw o siebie, nie o nową pracę a o siebie. Bo nikt za niego o niego nie zawalczy. Tak jak jest nie jest "w porządku" - tak, jak jest po prostu jest. To, jak jest należy zmienić, a nie z uporem godnym lepszej sprawy rozwodzić się nad tym, że "jest nie w porządku".
Nie jestem mamusią żadną (mamusią to jestem dla swojej córki tylko) , jestem obcą ale życzliwą osobą, która wielu ludzi  w sytuacji podobnej do  Shiniego poznała i wie, że z tego da się wyjść. I nie widzę powodu, by jemu się miało nie udać.

LOL. Więc zamiast dac Shniemu rade w stylu, nie przejmuj się że nie umiesz gotować, niepotrzebnie skupiasz się na takich głupotach. Twój większy problem to kiepsko płatna praca. Mój chłopak też nie umie gotować, ale zarabia na tyle dużo, że stać go na wynajecie kogoś kto to robi za niego. Jeździsz po Shinim że jest niesamodzielny i niezaradny i niezdatny do związku XD. Czyli on przyjal perspektywe, że brak umiejetnosci gotowania i prania to indywidualna kwestia do ogarnięcia w konkretnym już związku, tak jak w sumie było w twoim przypadku, ale on jest baaardzo zły. IMO mama to taki catering dla biedaków Tak samo mama to taka opiekunka do dzieci dla biedaków. Jeszcze porady żeby wydawać kase na certyfikaty do CV (lol niby w jakiej pracy? na pewno na office menagera, albo kierowce taksówki patrzą czy ktoś zna karate XD ), mimo że niby ten głupi Shini miał na tyle rozumu w głowie, żeby popytać kolegów, czy da sie na jego sporcie zarobić i podjął bardzo racjonalną decyzje, żeby nie ładować się w coś co jego koledzy mówią, że jest bardzo neioplacalne.

Właśnie o tym mówiłam, ze 99% rad ktore chlopak tu dostaje to o kant dupy potłuc, albo jakieś auto projekcje ze swojego życia. Gdyby teraz zaczal spedzać powiedzmy godzine dziennie na oglądaniu filmów YT i robieniu prac domowych, to za rok bedzie się idealnie nadawał do ... zostania płatną pomocą domową. Nie poprawi to ani jego sytuacji zawodowej, ani finansowej, ani na pewno nie pozna w ten sposob zadnej fajnej dziewczyny, bo przecież zakleszczy się niepotrzebnie w 4 ścianach, co i tak już robi. Moim zdaniem mniej więcej to co proponuje Muqin, czyli skupienie się na większym celu jak ułożenie sobie w głowie z pomocą psychologa czy bez, a potem wyznaczenie jakiś celów zawodowych ma więcej sensu niż obsesja na punkcie idealnie wypieczonego schabowego i śnieżnobiałych skarpetek, które jak się okazują wcale nie są wyznacznikiem czegokolwiek.

Bardzo mnie też intryguje, że tyle osób autentycznie nie wie na czym polega praca psychologa. Wy nie wiecie że jak ktoś nie potrafi zrezygnować z papierosów, picia alkoholu, oglądania porno mimo że chce, a nie potrafi to właśnie idzie do psychologa, żeby mu zaproponował jakąś mierzalną i systematyczną strategie działania? Bez wywoływania poczucia winy, bez przesadnego roztrząsania przeszłości, bez oceniania i porównywania. Bardzo mnie ciekawi co wy myślicie, że ludzie robią w tym zawodzie? Myślicie że jesli do psychologa przyjdzie 50 letni facet który pali jak smok, to psycholog powie "łoo panie, taki duży i nie wie że fajeczki są złe?! 50 lat a pali jak gówniarz na wagarach. No ja nie moge panu pomoc bo skoro pan palił 30 lat, to teraz już za pozno. Jest pan zbyt leniwy zeby rzucić palenie i widać że już pan umrze jako palacz. Albo jutro pan odstawia, albo konczymy wizyty!". Przecież gdyby każdy był tak "zaradny" jak powinien być dorosły człowiek, to nie mielibyśmy nigdy wypadków na drogach, mandatów, ludzi uzależnionych od czegokolwiek, bezdomnych, ludzi wykonujących niskopłatne zawody. To są przecież oczywiste słabości i problemy, które dorosła osoba powinna potrafić opanować i samodzielnie rozwiązac naturalnym samozaparciem.

Filmy z housekeeping to peekujący trend na YT i tik toku. Tu 300k subów: https://www.youtube.com/@UlaPedantula

No moim zdaniem różnica jest kolosalna. Możesz ogarnąć coś samemu (własnymi rączkami, własnym hajsem albo własnym podziałem) albo musisz polegać na dobrej woli innych, bo nie masz wyjścia. Czyli możesz gotować, możesz mieć catering, możesz jeść w knajpach, Twoja sprawa, Twój wybór, bo w każdej chwili decyzję możesz zmienić i - gdy trzeba - to jednak sobie ugotujesz, a możesz - jak Shini - nie być w stanie nawet zmienić sposobu odżywiania. Jeżeli jesteś od kogoś zależny w ten sposób, bo albo gotuje Ci mama, albo potrzebujesz drugiej połówki do zmian, to to koło samodzielności nawet nie stało. To takie delikatniejsze bycie na czyjejś łasce jednak. 

Biorąc pod uwagę, że jedyne zainteresowania Shiniego, jakie znamy, to sport i anime, a wymarzonej pracy nawet nie zdefiniowano, to nie widzę innego kierunku porad.

Takie nieopłacalne, że koledzy jednak tak dorabiają. Fakt, na pewno dokładają do interesu.

Ale Shini aktualnie jest na forum dyskusyjnym, a nie na kozetce.
Do terapeutki chodził i zadań nie wykonywał.
A kto tu roztrząsa przeszłość? My czy Shini?

Dokladnie to prawda trzeba chciec zmienic zycie sama terapia NIC nie da

Wybor catering/knajpa/gotowanie samemu dotyczy tylko osób zarabiających znacznie ponad sredniej. Opcja jedzenie na mieście i pełnego cateringu to tylko przejaw swobody finansowej, a nie odrebna sfera samodzielności. Wiekszosc ludzi ma jedynie decyzje w zakresie jakiej jakosci chce kupowac produkty i ile czasu spędzać w kuchni. Więc w ten sposób jak zdefiniowałaś samodzielnosc, to chyba chodzi ci o swobodę finansową - to wiekszosc ludzi nie stać na catering i knajpy i oddelegowanie zadań których nie lubisz na innych ludzi.

Ale masz rację. Jest zależny od rodziny. Oni pewnie od niego też bo pewnie ma jakąs pule prac domowych którą wykonuje jak koszenie trawników, odniezanie, odtykanie rynien czy co mu ojciec wyznaczył. Nie wiem na ile ten podział u niego jest sprawiedliwy i czy jego wkład jest porównywalny do gotowania. Nie zamierzam też wnikać. Podobnie jak Muqin uważam, że czasem mozna jesc zupki chińskie, nie przejawiać zainteresowania gotowaniem a i tak ogarnąć to kiedy zajdzie potrzeba.

Hm. Oczywiście, że finanse poszerzają możliwe opcje, jak ze wszystkim. Nie wiem, jak wg Ciebie zdefiniowałam samodzielność? Chodziło mi o to, że nie musisz robić każdej rzeczy własnymi rękami, ale że jesteś przy tym osobą, która nie jest uzależniona od dobrej woli/chęci pomocy innych. Pewne rzeczy możemy ogarniać sami albo zatrudnić fachowca, ale gdybym np. myła się tylko w zimnej wodzie, czekając na powrót tatusia/partnera/kogokolwiek, kto "zrobi mi coś z piecem", to to koło samodzielności nie stało.

Może i Shini coś w domu robi, nie wiem, wydaje mi się, że tu się też narracja zmieniała, ale aż tak nie śledzę, mogę się mylić. Jeżeli jednak ma wyznaczone obowiązki, to wciąż trudno powiedzieć, że rodzice są od niego zależni. Ja w domu np. odstawiałam naczynia. Nie posunęłabym się do twierdzenia, że mama była ode mnie uzależniona z tego powodu.

No i pytanie - co to jest ta potrzeba? Bo był motyw, że Shini chciałby/wie, że powinien odżywiać się zdrowiej, ale mama mu przecież gotuje. To może nie jest wielka potrzeba, ale przykład na bycie uzależnionym od innych w tej kwestii już tak.

Muqin, czyli żadnych przykładów przemocy psychicznej w rodzinie Shiniego. Okej. Że nie było idealnie, to się domyślamy, jednak przemocy - a sporo jego postów czytałam w ostatnich latach - specjalnie nie kojarzę. Raczej żal, że uczyli go innych rzeczy niżby Shini sobie życzył, chociaż nie do końca spójny, powiedziałabym. Ten żal. Bo niby miał mówione, że ma się tylko uczyć i to źle (może i lepiej by mu było, gdyby wymagali innych rzeczy, ale znowuż - ile osób wolałoby właśnie taką wersję?), ale też źle było, że ojciec dawał mu, jak to chyba Jack określił, bojowe zadania. No i, chyba najczęściej powtarzane, że powtarzano mu, że dziewczyna sama się znajdzie. No spoko, innym powtarzali, że są przystojnymi kawalerami, choć lustra pękały. Jaki grzech rodziców? No, główny to pewnie ten, że Shini nie jest taki, jaki chciałby być. Ale stąd do przemocy droga jeszcze daleka, dlatego prosiłam o konkrety.

Muqin, z jednej strony doceniam Twoje intencje i chęć pomocy, z drugiej zastanawiam się czy ktoś o tak mimo wszystko prostej konstrukcji psychicznej jak Shini nie odbierze Twoich postów jako wymówki do tego, żeby tkwić w obecnej sytuacji bo przecież on ma "powód" takiego zachowania.

Dla mnie to wszystko ma podłoże lękowe - Shini boi się wielu rzeczy które dla zdrowych ludzi są na porządku dziennym i kiedy my z tym dyskomfortem sobie jakoś radzimy (bo nikt z nas nie wie wszystkiego i wiele rzeczy robimy na czuja, nie mając gwarancji czy nasze starania przyniosą efekt, czy jak do kogoś zagadamy to on nas nie odrzuci, czy teraz jest ten dobry moment żeby się odezwać etc.). Każdy z nas ma te dylematy, a mimo to działamy, a Shini nawet nie startuje - bo się boi. Nerwice lękową się leczy i tyle. Co jest takiego wyjątkowego w Shinim że świat ma się dostosowywać do niego, a nie on do świata?

Bardzo mi tu przychodzą słowa z piosenki Dido - White flag:

While I am so afraid to fail so I won't even try
Well how can I say I'm alive?

Ale mieszkałaś w domu-domu, czy domu-mieszkaniu?
Jeśli naprawde nie wiesz jakie są obowiązki w domu to objasniam.
Całe lato koszenie traw i żywopłotów(skoszenie całego ogródka to praca na jeden dzień), średnio robi się to co 3 tygodnie. Jeśli ktoś ma ogródek warzywno owocowy to pracy jest type że właciwie w każdą sobote mozna coś robić i i tak czasu nie starcza. Jesień to grabienie liści, co 2 dzień w zależności od wielkości posesji i liczby drzew od 20 minut do kilku godzin. Zimą odsniezanie podjazdu oraz codznika przed posesją. Do tego obowiązkowo miejsca postojowe dla aut. W kazdy dzien kiedy pada snieg to z godzina rano i godzina po powrocie z pracy. Czas zalezny od długości podjazdu i długości chodnika. W zależnosci od rodzaju ogrzewania mamy różna pracochłonność ogrzewania. Rozumeim że ty obsługe piecy masz w małym palcu, ale orientacyjnie przypomnę ze w zależności od pieca i paliwa opałowego może to być od kiludziesięciu minut tygodniowo do kilkunastu godzin. Opał drzewny trzeba pociąć siekierką, węgiel własnoręcznie zmagazynować w piwnicy (na zime potrzeba kilka ton w zależności od wielkości domu i efektywności ogrzewania) i codziennie dosypywać do pieca. Tu zależnie od modelu pieca, paliwa czas może być różny. Płoty i rynny same się nie zadbają. Jesienią w zalezności od drzewostanu rynny się odtyka ręcznie zeby liscie nie zalegały. Czasem coś przeciaka, coś zatka środek i trzeba włożyć więcej pracy. W zaleznosci od konstrukcji płotu i rynien co kilka lat mamy malowanie. Płoty drewniane i metalowe sie szlifuje ze starej farby, potem deska po desce odmalowuje całość. To jest właściwie projekt na całe wakacje czasowo. Kilkaset roboczogodzin jak nie więcej. Czasem pojawiają się spontaniczne obowiązki jak gniazda os, gniazda kun, szczury, myszy, pasożyty w ogrodzie, jakaś zapchana rura czy odpływ do wymiany, zepsuta słuchawka prysznicowa, czy przeciekający kran, albo pralka. Jak ktoś nie ma kasy to obowiązkowo prace remontowo-wykonczeniowe samodzielnie. Rozłożenie kafelków, kucie tynków, malowanie ścian, cyklinowanie i malowanie podłogi co jakiś czas, pranie dywanów .
A jak mamy samochod to pojawia się kolejna sfera samodzielności-kontrolowanie stanu pojazdu i naprawa. Od prostych rzeczy które można robić ręcznie jak wymiana lampek, czy oleju i opon jeśli mamy warunki, po bardziej skomplikowane naprawy jak wymiana skrzyni biegów gdzie trzeba już mechanika.
Jak tak sobie wypisałam wszystko to dochodzę do wniosku że samodzielni są jedynie mezczyzni z głębokiej wsi. Tylk oni są uczeni tego wszystkiego i obudzeni wśrodku nocy są w stanie ogarnąć dowolny domowy proboblem, że coś nagle się zepsuło.
A i jeszcze zapominamy że nasz drogi autor to stolarz. Nie umiesz obsługiwać piły tarczowej i sobie przyciąć na wymiar szafeczki? Koło samodzielności to nawet nie stało! Dobra żart, akurat tego nikt nie umie. A moze powinien!

Jako bycie bogatym. Stać cię na to żeby zwalić obowiązki których nie chcesz na kogoś. Samodzielny jest tylko podział odbywajacy się przy uzyciu pieniędzy(catering,restauracja i opiekunka to samodzielna inwestycja, obiad u mamy, nawet taki niedzielny i zostawienie dziecka u babci to już zdanie się na łaskę tych ludzi). Układ że ktoś coś robi w ramach wspolnoty rodzinnej uznajesz za niesamodzielny. Np Shini odsnieza podjazd, mama mu robi kanapki to nie jest normalny podział obowiązków w domu, tylko niesamodzielność wg ciebie.

@Foxterier

Już o tym pisałam, ale powtórzę - im jestem starsza tym mniej jest rzeczy, które "wiem" a więcej tych, co do których "przypuszczam z większym lub mniejszym prawdopodobieństwem".
Czy Shini ma prostą konstrukcję psychiczną to akurat nie wiem, mogę co najwyżej podjąć próbę oceny na podstawie tego, co pisał. Nadal "nie wiem" bo ma mocarne mechanizmy obronne i pokazuje to, co uważa za bezpieczne dla siebie, nie ryzykuje otwartości na forum - i tu akurat słusznie oraz roztropnie. Pytanie otwarte - czy ktoś, kto tak perfekcyjnie opanował racjonalizację plus pisze bardzo poprawną polszczyzną, ma bogate słownictwo, jego zainteresowanie anime obejmuje takze wiedzę o Japonii wykraczającą poza statystyczną to ma prostą konstrukcję psychiczną czy też w nieprzyjaznych warunkach nie ujawnia stopnia jej skomplikowania ? A nie wiem....

Że Shini ma blokady lękowe na działanie owszem, zgoda. Nie mam przekonania do "nerwicy lękowej", bo to już termin diagnostyczny, a od diagnozowania są specjaliści. Pozostanę przy terminologii zwykłej.  I on się z tym też zgadza, do tego doszedł. Ale doszedł rozmawiając i czytając, nie doznał luminacji.
Przy okazji - mechanizm obronny racjonalizacji to nie usprawiedliwianie tylko wyjaśnianie - samemu sobie i innym. Oparty na działaniu rozumu racjonalnego. Czyli programowo oparty o rzeczy sensowne i racjonalne. Część argumentów Shini w wykonaniu kogoś innego i dotycząca życia innej osoby byłaby zapewne odebrana jako racjonalna i sensowna ocena sytuacji. Mechanizm obronny jako taki służy do bronienia się przed tym , czego się człek obawia i czego nie chce. Problemowy ten mechanizm się staje gdy jest nadmiernie rozbudowany i, zamiast bronić przed zagrożeniem, blokuje. Sam w sobie jest ok, wszyscy go mamy w oprogramowaniu fabrycznym i używamy ku własnemu pożytkowi.

Co jest wyjątkowego w Shini - z pewnego punktu widzenia każdy jest absolutnie niepowtarzalny oraz wyjątkowy. Czy świat ma się dostosować? A tu w  to ja chyba raczej miękko i  indywidualnie. Świat się nie dostosuje w całości do mnie,  ale ja do świata też nie zamierzam w całości, zwłaszcza że to oczekiwania "świata" są zróżnicowane od pewnego momentu,  i "świat" to nie monolit. Kompromis jakiś potrzebny, ważne byle działało

@Smutna

Prześliczny ten tekst o domu. Oczywiście dodam coś od siebie - "zapomniałaś" o kominie (gniazdo ptasie samo się z niego nie wyjmie), ułamanej gałęzi drzewa bo wiało albo uschła (ktoś ją musi odpiłować, przerobić na mniejsze kawałki, upchnąć w kompostowniku/zanieść do drewutni, a ta cholerna gałąź jest odporna na ustną perswazję i sama nic nie zrobi)  i o iluś innych rzeczach , co się same nie robią. Tak serio to dla mnie temat trochę rozrywkowy i nośny, bo wiem jak jest z domem własnym. Naprawdę fajnie to opisałaś

Co do psychologa to faktycznie psycholog potrzebuje informacji podstawowych. I udziela porad. Natomiast psychoterapeuta to jest inny zawód. Tu już różnie bywa z tym, co wystarcza i co jest potrzebne do zmiany. Psychoterapia to "leczenie rozmową", ale to nie jest normalna i zwykła rozmowa, to jest te 20% pracy terapeuty.
I w psychoterapii niestety wtórna wiktymizacja się pojawia, czasem jako element niezbędny do tego, by terapia się okazała skuteczna. Stąd miedzy innymi szukanie nowych metod by tą wtórną wiktymizację ominąć albo zminimalizować.
SaraS nigdy nie sugerowała, że jest psychologiem.

@SaraS

Tak dodam o tej przemocy w życiu Shini. Jak ja to widzę.
Dla mnie mocniejsza była przemoc rówieśnicza, o której Shini pisze bardzo mało. Czyli - w moim odczuciu z dysfunkcyjną rodziną by sobie sam poradził lepiej/gorzej,  rodzina powiedzmy z pogranicza czyli dysfunkcyjna ale bez hardcore nie sprostała w momencie pojawienia się przemocy rówieśniczej w gimnazjum. Gdyby Shini w gimnazjum nie wylądował jako ofiara przemocy to wsparcie grupy rówieśniczej (ogólne, z bycia w grupie można czerpać siłę) sporo  by mogło zmienić,  ono potrafi zdziałać wiele w relacjach z na przykład z nadopiekuńczą mamusią.
Ten rodzaj przemocy w szkole czy szerzej rówieśniczej już dziś ma swoja nazwę (bullying) i nie jest minimalizowany, wiadomo że przemocą psychiczną w tej wersji da się kolegę/koleżankę nawet do samobójstwa doprowadzić, w USA z łatwym dostępem do broni ileś masakr szkolnych ma w przyczynach także wcześniejszy  bullying wobec sprawców jako jedną ze składowych z pakietu "jak do tego doszło". Ale to jest w miarę nowe. Jak Shini do szkoły chodził to było inaczej. Poszedł z problemem do wychowawczyni i do pedagoga szkolnego - bardzo prawidłowo - i uzyskał "poradę" żeby przeczekał, to im przejdzie. Dziś może by już było inaczej, ale było jak było czyli "dorośli zawiedli". Plus z domu rodzinnego wyniósł przekonanie, że nie należy się bić, a już na pewno jak się jest dużym i silnym nie należy bić mniejszych. Co do zasady ok, się nie powinno. Ale sie w konkretnej sytuacji nie sprawdziło. On w konkretnej sytuacji się zastosował i choć był większy i silniejszy nie dal w pysk jednemu z drugim od razu na początku w ramach samoobrony. Być może gdyby ojciec po męsku mu powiedział "a dajże mu w pysk żeby się zamknął" to dalej by było z Shini w szkole inaczej. I ciąg dalszy jego życia też był inny. Czasu nie cofniemy, było jak było czyli mamy prawdopodobny ciąg przyczynowo-skutkowy.

Żeby nie było, ze od tematu gotowania uciekam i się migam

Ja to sobie doskonale umiem wyobrazić sytuację, w której zakochają się w sobie dwie osoby, co gotować nie umieją. Żadna nie ma postawy roszczeniowej tak ogólnie. Zakochają, zamieszkają razem  i zaczną się uczyć wspólnie. A że są to osoby zakochane w sobie to to uczenie się wspólne może się okazać wspaniałym sposobem wspólnego spędzania czasu czyli "robimy coś razem hura!",  przy zakochaniu jak wiadomo razem jest wspaniale choć osobno się nie chce, bo tu "razem" jest euforyzujące. Wrzucanie węgla do piwnicy konieczne, ale żeby ulubione? Ale to samo wrzucanie wspólnie z kimś, w kim jest się zakochanym z wzajemnością? A to co innego, fajnie się wrzuca. Bo z "tym kimś obok" to wszystko fajne, przynajmniej w fazie początkowej.
Poza tym takie wspólne uczenie się to równolegle budowanie wspólnoty w związku czyli fundamentów. Może  za ćwierć wieku ta modelowa para będzie sobie chichocąc wspominała "nasz pierwszy gulasz, co to się przypalił i sąsiedzi wezwali straż pożarną", "nasze pierwsze ziemniaki co to zdębiały i były twarde jako kamienie" , "nasze pierwsze ciasto z taaaaakim zakalcem" a  to ich wspólne uczenie się gotowania zasili pakiet zabawnych opowieści rodzinnych. Nie że tak będzie na pewno, ale tak też być może...:)

@SaraS

Nie sądziłam, że zamierzasz
Mnie się ta hipoteza o Shini jako ofierze przemocy pojawiła niejako "od tyłu" czyli od skutków obszernie opisywanych i sposobu funkcjonowania i myślenia, to też opisywał obszernie. Tu mi się skojarzyło.  Bo te skutki, jego sposób funkcjonowania, problemy są  typowe między innymi dla ofiar przemocy  i ja je akurat znam.  Skądś się takie rzeczy biorą, nikt się z takimi problemami nie rodzi. Mogło się okazać, ze nie o przemoc u Shin'ego chodzi? Mogło. Dlatego hipoteza, a nie teza.
A potem jak to z hipotezą - konfirmacja albo falsyfikacja. Nie że teza i uzasadnienie, trochę inny proces. To, co w postach Shini znalazłam poszło w kierunku konfirmacji. Gdybym startowała z tego, co Shini pisze o rodzinie i obecnej codzienności , to bym się z przemocą jako przyczyną problemów nie pchała, bo od tej strony to bym być może  przemocy nie zauważyła albo zauważyła w stopniu znikomym. 
W zwykłej rozmowie "przemoc" kojarzy się z solidnym kalibrem zdarzeń.  Nadopiekuńcza mamusia jako sprawca przemocy emocjonalnej ? Upierdliwa jest, ale żeby "sprawczyni przemocy", no bez przesady...

I pewnie w każdym z powyższych się odnajdę!;)

To raczej nie zbieranie informacji, bo wtedy po jakimś czasie takich rozmow, miałby je w głowie i umiał nimi operować.
To raczej sposób na zwracanie uwagi. Taką sobie niszę wybrał i się mu to sprawdza. Zawsze się znajdzie taka, która się zainteresuje jego problemami i cyk, już można sobie pogadać.
A za chwilę to samo, wyskakiwanie z czymś identycznym albo podobnym.

Heh, ten fanklub Julki. Żyć nam nie dają!

Koralciu, Ty gapo!

Przecież od dłuższego czasu niczego innego w tym temacie nie robię;)

Ta kwestia padła już wiele razy ale przypomnę. Tu nawet nie chodzi o to, że ktoś nie potrafi zrobić tego śniadania czy uprasować koszuli tylko o to czy musi, czy jest to konieczne. Większość ludzi nie uczy się czegoś bo chce, bo ma nadmiar wolnego czasu czy żeby odhaczyć punkt z listy umiejętności tylko bo musi, bo jest to konieczne w danym momencie, bo nie ma innego wyboru.

Sprzątanie z pewnością mam opanowane w stopniu wyższym niż podstawowy. Pranie kilka razy robiłem i gdyby zaszła taka potrzeba zrobiłbym je kolejny raz. Jedynie z gotowaniem byłby większy problem ale jak już pisałem i to jakoś bym ogarnął gdybym musiał, a na chwilę obecną nie muszę.

Ciebie to śmieszy bo nie rozumiesz jak można tego nie umieć, a dla mnie i pewnie wielu innych osób uczenie się tego z internetu byłoby czymś normalnym bo nikt wcześniej tego nie uczył ani nie wymagał tych umiejętności.

Dokładnie o to chodzi.

Nie wiesz jak współcześnie wygląda wynajmowanie i ogólne przeżycie w dużym mieście prawda?

Mówimy tu o miłości i związkach więc gdyby osoba, która podoba mi się na tyle, że chciałbym wejść z nią w związek deklarowała zmiany to tak, uwierzyłbym jej.

Ja nigdy nie pisałem, że oczekuję od kogoś by ogarniał więcej ode mnie czy nawet wszystko za to ty ciągle piszesz, że facet musi ogarniać wszystko.

Ależ właśnie cały czas piszesz o tym, że facet ma ogarniać wszystko czyli jak księżniczka, która będzie miała korzyść bez wkładu. To, że jedna osoba czegoś nie ogarnia nie oznacza, że druga automatycznie musi to ogarnąć za nią ani też, że ta pierwsza osoba nigdy się tego nie nauczy. Przykładowo ja nie potrafię gotować to nie oznacza od razu, że dziewczyna musi gotować sobie i mi. Może ugotować tylko sobie, a ja zjem coś zamówionego, może nie ugotować wcale i oboje coś zamówimy albo jeśli będzie chciała to może mnie tego nauczyć lub poczekać aż sam się nauczę. I tak można z większością rzeczy do wykonania w domu.

Ty od partnera wymagasz znacznie więcej niż samodzielność, a ja od potencjalnej partnerki wymagam jedynie tego by mi się podobała w każdym tego słowa znaczeniu. Szczerze nie ma znaczenie czy będzie samodzielna czy nie, czy będzie potrafiła gotować, sprzątać itd bo są rzeczy, które razem byśmy ogarnęli w kilka dni,tygodni. Nie zamierzam się zastanawiać jak będzie wyglądało życie w związku kiedy już wielka miłość się zmniejszy i wejdzie codzienność bo i tak nie mam możliwości sobie tego nawet wyobrazić. Na to przyjdzie czas później kiedy główny cel zostanie osiągnięty. Co do zostawienia dziecka to nie chodzi o sam fakt tylko o kłamstwo i totalny brak odpowiedzialności. Mnóstwo ludzi mimo tego, że mają dzieci sami się zachowują jak dzieci, imprezują, chleją itp, a dziadkom wciskają kity, że muszą załatwić to czy to.

Nie nazwałbym tej terapeutki kiepską, ona się dopiero uczyła prowadzenia terapii i raczej nie miała wcześniej do czynienia z kimś takim jak ja. Były momenty kiedy miałem wrażenie, że sama się gubiła w tym co robiła. Nigdy mi nie powiedziała nic w stylu, że nie współpracuję, że mi nie zależy, że nie chcę zmiany. Sama przyznała, że nie potrafi mi pomóc, że jej metody na mnie nie działają.

Ja też tak to widzę, też traktuję rozmowy w tym temacie nie tylko z Muqin jako coś podobnego do terapii, a psychiatrę faktycznie zmieniłem i jego pierwsze zalecenie już daje efekty.

Dokładnie tak.

Piszesz jakby to wszystko co jest dla "zdrowych" ludzi na porządku dziennym brało się znikąd, jakby to były ustawienia fabryczne każdego człowieka, a tak nie jest. Tego wszystkiego trzeba zostać nauczonym i tak samo jest z lękami, one też nie biorą się znikąd.

Zgadzam się, Smutna świetnie opisała obowiązki domowe. Jest sporo takich rzeczy, które mogą się wydarzyć niespodziewanie i przysporzyć nawet kilkudniowej roboty. Przykładowo rodzice właśnie prowadzą sobie ogródek warzywny, kiedyś dosłownie z dnia na dzień dziki zrobiły z niego pobojowisko. Trzeba było zbudować lepsze ogrodzenie, a to już była robota na parę tygodni. Albo drzewo zerwało druty energetyczne i trzeba było powycinać połowę gałęzi, wycinanie i sprzątanie zajęło cały dzień. To wszystko są rzeczy nie istniejące w przypadku mieszkania w bloku i mógłbym tak wymieniać znacznie dłużej. Wszystko co ma związek z użyciem internetu jak na przykład przelewy czy opłacenie rachunku tylko ja potrafię zrobić, i beze mnie żadna z tych rzeczy nie zostałaby zrobiona.

Kilka razy już pisałem i powtórzę. Ze strony rodziców niczego nie odbieram jako przemoc bo oni zawsze chcieli dla mnie dobrze ale po prostu brakowało im dostosowania do współczesnych czasów i wiedzy jaki może być wpływ ich działań. Co do rówieśników to się zgadzam i to z pewnością można uznać za przemoc. To nawet był jeden z powodów dla, których pierwszy raz zacząłem trenować kickboxing. Na początku nie jeden próbował przemocy fizycznej ale kiedy wszyscy już wiedzieli, że trenuję to przenieśli się na przemoc psychiczną, która potrafiła być gorsza od fizycznej. Coś takiego jak rozwiązywanie tego typu problemów przez nauczycieli nie istniało, a nie raz było wręcz przeciwnie. Oczywiście też każdy uczestnik tego typu sytuacji z automatu był uznawany za równie winnego niezależnie od tego po której stronie stał.

Piszę dopiero teraz bo byłem na małych zawodach w kickboxingu i nie było czasu. To był bardziej taki event niż zawody i każdy dostał medal za uczestnictwo ale miałem okazję się zmierzyć z nowymi osobami, poznałem kilka nowych osób i ogólnie było fajnie mimo sporego tłumu choć efekty tego tłumu były odczuwalne w postaci bólu głowy.

Co to znaczy "współcześnie"? Do 2017 roku mieszkałam w Wawie. Przeżyłam. Rozumiem, że Ty wiesz więcej na ten temat, bo "czytałeś", "znajomi powiedzieli" i tak dalej?

No okej, dla mnie to, że ktoś mi się podoba, nie podnosi wiarygodności tej osoby.

Nie musi ogarniać wszystkiego, ale musi być w stanie, jeżeli moje zdanie na się również liczyć przy podziale obowiązków. Jeżeli trzeba zrobić A, B, C i D, trzeba się tym podzielić, a facet powie, że bierze A i B, bo C i D nie umie, to znaczy, że ja nie mam nic do powiedzenia, żadnego miejsca na dyskusję.
Druga rzecz: bywają sytuacje, w których ten podział się zmienia. Tak po prostu bywa, wyjazd, choroba, ale też czasem jakieś zwykłe sprawy, jedno ma więcej czasu itd. I jedna ze stron wtedy ogarnia rzeczy także spoza swojej, takie życie.

Mhm. Trochę nie wyobrażam sobie jeść obiadu, a partnerowi nie dać. Podobnie nie wyobrażam sobie np. wyławiać swojego prania, żeby przypadkiem mu czegoś nie wyprać czy zetrzeć tylko to, co ja nabrudziłam, a po nim zostawić. Tylko żeby to miało sens, to musi działać w dwie strony.

I tak, oczywiście na upartego można nie gotować drugiej osobie, ale reszta? Pół sprzątnięte, a pół nie? Pół worka wyniesione, pół lodówki umyte i co druga szafka w kuchni? Pół pościeli zmienione? A co z prześcieradłem?

Imho w takich sytuacjach to nawet mniejszy problem z faktycznymi umiejętnościami (oprócz gotowania, bo z tym może być trudniej, jeśli w jedzeniu nie zadowala nijakość), bo jakoś (wolno, w bólu i pocie czoła ) to każdy chyba ogarnie. Natomiast trochę nie wierzę, że dotychczas obsługiwane osoby, nawet z jakąś tam pulą obowiązków w domu, same z siebie ogarną rzeczy, które się z reguły robi rzadziej. Że okna brudne, że lodówka i piekarnik, że cokoły szafek, że okap i kurz w nietypowym miejscu. No, te wszystkie rzeczy, które raczej nie wjeżdżają przy każdym odkurzaniu na przykład. I wtedy albo pokazujesz paluszkiem, albo robisz sam(a), albo mieszkasz w syfie.
To ostatnie to już raczej luźna uwaga, skoro sprzątasz, tak sobie tylko gdybam.

Gratuluję udziału w zawodach.

No tak. Jak pewnie większość ludzi, która wyprowadziła się z domu rodzinnego. Shini stwierdził, że jego umiejętności sprzątania są wysokie, więc przyjmuję to do wiadomości, zaznaczyłam zresztą, że to akurat nie do niego. Natomiast nadal to podtrzymuję - są osoby, które ze sprzątaniem mają tak, jak Shini z gotowaniem. I nie, one tak po prostu nie zauważą, nie pójdą i nie kupią, czego trzeba, nie sprzątną wszystkiego.

Przecież nikt Shiniego do Wawy nie wysyła. W zasadzie to przynajmniej kilka osób tłumaczyło mu, że wcale nie musi mieszkać w Warszawie.
Co nie zmienia faktu, że jeśli Shini roztacza wizję małego pokoiku, pracy po 12 h dziennie i - mimo to - braku kasy, to kojarzy się to raczej z małolatem tuż po maturze, którzy jednocześnie sporo czasu poświęca na studia dzienne albo - sporo kasy i mniej czasu na zaoczne.

Inna rzecz, że to Shini zdefiniował problem jako mieszkanie z rodzicami i opowiadał o błędnym kole - że żeby mieć lepszą pracę, musi się wyprowadzić, a żeby się wyprowadzić, musi mieć lepszą pracę. To i o wyprowadzce mu się pisze.

Natomiast ciekawi mnie jedno. Piszesz o Warszawie, że niepewna, droga itd. Shini natomiast małymi kroczkami idzie do celu. Współlokatorów
nie chce, innych miast nie chce, dojazdów do Wawy nie chce.Więcc, ekhem, ta Warszawa, jak się Shini w swoim tempie ogarnie, to się jakoś zmieni? Wtedy będzie taniej, piękne kawalerki w centrum za grosze? Czy wtedy jednak zmieni się narracja, że jak się chce, to i do Warszawy da się wyprowadzić?

Ja bardziej bym się cieszył gdybym poznał jakieś dziewczyny ale i tak nie jest źle.

To co się działo w gimnazjum z pewnością jest na dłuższą rozmowę i analizę.

Między innymi po to jest ten temat, by uporządkować jak najwięcej rzeczy.

Prawdę mówiąc rzadko mi się udaję spać te 8h lub więcej ale nawet 7h już robi sporą różnicę względem tego co było wcześniej.

Współcześnie czyli przy aktualnych cenach. Znajomi to jedno ale mam częstą styczność tym tematem bo większość robót jest właśnie w mieszkaniach w Warszawie. Często są to mieszkania na wynajem i wiem z pierwszej ręki ile ludzie sobie liczą za te wynajmy.

Sam fakt, że ktoś się podoba dla mnie też nie oznacza od razu wiarygodności ale jeśli mówimy o osobie, w której bym się zakochał i chciał wejść w związek to co innego.

Ja widzę to inaczej. Jeśli trzeba zrobić A, B, C i D, a jedna osoba powie, że zrobi A i B bo pozostałych nie potrafi to druga robi te C i D. Jeśli oboje nie potrafią zrobić C i D to razem się tego uczą. Jeśli jedno potrafi zrobić to czego drugie nie potrafi albo nawet wszystko naraz to uczy drugie i tyle.

Wiem, że to z gotowaniem tylko dla jednej osoby było słabe ale o chodziło o sam przykład. To, że jedna osoba coś potrafi, a druga nie to nie jest żadna tragedia ani tym bardziej powód by kogoś z góry odrzucać skoro to się da ogarnąć. Po to są związki, by wspierać siebie nawzajem.

Dzięki.

Większość ludzi myśli, że jak ktoś mieszka i pracuje w tej Warszawie to zarabia 10k lub więcej, a prawda jest taka, że ludzie tam zarabiają tyle samo co przeciętny obywatel wszędzie indziej czyli te 4-5k, a to za mało by przetrwać w Warszawie na wynajmie.

Gdybym zmienił pracę pewnie też zarabialbym tyle co małolat po maturze, mam doświadczenie tylko w jednej pracy. Nie pisałem, że musi być wyłącznie Warszawa, chodzi o duże miasto na poziomie Warszawy. Tylko takie miasto daje możliwości większe niż mam obecnie ale przy takich cenach gdyby się przeprowadzić do dużego miasta to już by nie starczyło na żadne możliwości. Dojazdy do Warszawy byłyby na luzie gdyby nie trzeba było stać w korkach. Tak na prawdę tylko tego mieszkania z totalnie obcymi ludźmi raczej bym nie zdzierżył.

Pewne sprawy życiowe wydają się tak oczywiste i banalne, że ciężko uwierzyć, iż ktoś zwyczajnie tego nie potrafi. Raczej jest tak, że mu się nie chce i zawsze szuka kogoś, kto by to za niego zrobił. Nadopiekuńcze matki zachowują się tak w stosunku do swoich dzieci. W następstwie tego typu działań, taki inwalida nie jest stanie niczego ogarnąć, choćby to było zrobienie sobie kanapki lub wyprasowanie koszuli.
Nawet, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że niemal każdej rzeczy w życiu da się nauczyć(bez względu na potrzebny do tego czas), niezależnie czy jest to obsługa pralki czy maszyny LHC, to jednak osoba z pewnymi deficytami w danym wieku może się jawić jako podejrzana czy wręcz odpychająca i nieatrakcyjna. Nie ma się co dziwić, że kobiety nie chcą wiązać się z chłopcami, przejawiającymi niemal dziecięcą nieporadność. Można mieć w życiu kryzysy, przejściowe problemy z pracą, szukaniem mieszkania czy samochodu lub kolejnymi wyzwaniami, jakie nam życie stawia. Tylko do licha ciężko uzmysłowić sobie, że osoba, która nawet mieszka z rodzicami, nie jest w stanie się sama sobą zająć.

Dokładnie. Będzie tłumaczyć potencjalnej kandydatce do związku "nie umiem, ale sie naucze." Czym on ją do siebie zachęci, czym zainteresuje. Lasce blisko 30stki będzie przeszkadzać taka "nieporadność" bo ona będzie szukała partnera, a nie typka, który "nie umie ale się nauczy." Sory, ale ja nie wierze w to, że dorosły typek nagle dla kobiety zmieni swoje nawyki, przyzwyczajenia i od tej pory będzie popylał do sklepów robić zakupy, gotował obiady, sprzątał, prał i prasował itd.

Kobieta w jego wieku nie będzie chciała tracic czasu na typka, który "nie umie ale się nauczy", bo nie ma pewnosci jak bedzie. Szkoda jej czasu. Bedzie wolala od razu ogarnietego.

Raczej po dorosłemu - tu nie ma nic do tłumaczenia. Jest stan faktyczny, jest decyzja i jest działanie. Nad którego podjęciem nie ma co dywagować, szkoda czasu i energii.

Swoją drogą cieszę się, że nie uznałam, że przed 30-ką jestem już nieelastyczna życiowo i mentalnie i jaka jestem taka zostanę.

"Po dorosłemu" haha
No tak bo normalna kobieta jak uslyszy od typka koło 30stki ze on dopiero teraz bedzie sie uczył obowiązków domowych i ogarniania samego siebie, to stwierdzi - mmmm jaki ten mężczyzna jest super elastyczny i mentalnie poukładany

Zadna normalna kobieta nie bedzie sie zastanawiac czy on "po doroslemu" zacznie ogarniac, czy jednak go to przerośnie i bedzie oczekiwał ze kobieta zastąpi mu mamuśke.  Taka kobieta szybciej obroci sie na pięcie i pojdzie. Nie bedzie tracic czasu na sprawdzanie czy typek jest jednak elastyczny.

Jako jedyna zachwycasz sie nim jakby był jakimś bożyszczem. Moze sie z nim zwiąż
Zaczniecie sobie zyc "po doroslemu"

Ps. Mowa o shinim. Jaka decyzja i jakie dzialanie. Od 2 lat nie bylo zadnej decyzji i zadnego dzialania... jak laska poslucha jakie on ma podejscie do zycia to od razu sie zawinie....kazda hipotetyczna praca zla, obecna zla ale znalezc innej nie chce, nie wie co chce w zyciu robic i nic nie robi zeby sie dowiedziec.. wyprowadzka zla.. mieszkanie w domu zle.. chcialby prace w ktorej bedzie podziwiany ale nie robi nic by zdobyc jakiekolwiek kwalifikacje i umiejetnosci.

Kazdy chce partnera a nie dziecko do nanczenia i wysluchiwania jak to inni maja lepiej bo dziedzicza mieszkanie po babci, nie mieli zlych doswiadczen z rowiesnikami i mieli pomoc rodzicow na studiach... on sie strasznie skupia na przeszlosci i wg niego ta zla przeszlosc odebrala mu szanse na dobra przyszlosc ale nic nie robi by to zmienic. A moze! Nic nie stoi na przeszkodzie w podjecou decyzji - zmieniam prace i wyprowadzam sie z domu. Sam na siebie nalozyl ograniczenia. Ludzie tu juz podawali przyklady ze da sie to zrobic. Brak mu tylko checi

Serio jeszcze tylko brakuje sytuacji gdzie on faktycznie pojdzie na randke i powie lasce "mam nadwage ale dopiero jak bede w zwiazku to cos z tym zrobie" no bo po co teraz cokolwiek z tym zrobic... zamiast tego mozna byc elastycznym i "po doroslemu" zmienic to pozniej

Dokladnie..na dodatek teraz pisze ze chodzi przemeczony i sie nie wysypia... a jak dojdą na raz wszystkie obowiązki to ciekawe jak wtedy bedzie funkcjonowal

Shimi, ciekawi mnie co bys zrobil jakbys poznal kobiecą wersje ciebie w wydaniu "teraz mi sie nie chce ale potem bedzie mi sie chcialo."

Poznajesz laske  z nadwagą, ktora notorycznie chodzi w przetluszczonych wlosach, w brudnym wyciagnietym dresie. I mowi do ciebie -   nie chce  mi sie ladnie ubierac, jesc zdrowo, myc wlosow itd... ale jak bedziemy razem  i bede miec dla kogo to schudne 20 kg, bede prac ciuchy, bede myc wlosy... nie mam tez pracy bo mieszkam z rodzicami wiec nie potrzebuje. Dopiero jak bede w zwiazku to znajde jakas robote zeby miec hajs na wyprowadzke z domu...

Wchodzisz w to? Chcesz "czekac" na jej przemiane? W ogole wierzysz w to ze faktycznie bedzie jej sie chcialo cokolwiek zmienic? Bo ja bym sie obawiala ze moze faktycznie na poczatku sie postara ale potem wrocą stare nawyki. To tak jak z postanowieniem ze bedzie sie jesc zdrowo... nie kazdemu wychodzi

Dokladnie tak. A Shimi juz nie raz tu wspomnial ze od nauczy sie obowiazkow domowych dopiero jak wyprowadzi sie z domu... a wyprowadzic moze wie dopiero jak bedzie w zwiazku. Zmiane swojego zycia uzaleznil od bycia w zwiazku

Na forum jest cała masa róznych osobowości. Osobą o której mówicie wydaje mi się raczej Chuopski-cyniczny, zepsuty, zdemoralizowany. Nawet pasuje do opisu-gruby, brzydki i zaniedbany, uważa, że super sprytnie obszedł system i chodzi na prostytutki, żeby mieć pewność że nikt od niego nigdy kompetencji dorosłego mężczyzny nie będzie wymagał. Wpierdziela obiad zrobiony przez mame, a potem leci na dziwki. Mama ma go za niedojde, który sobie nie radzi, a on ją rozgrywa i wykorzystuje kase którą oszczedza mieszkajac z nią na wizyty u dziwek, śmieciowe jedzenie i własne przyjemności.
Shini reprezentuje diametralnie inną postawe, wydaje mi się że dużo osób sobie coś projektuje.

Czyli macie inny stopień wyspecjalizowania. Każde z was troche umie to co robi druga osoba, co w mieście jest dośc standardowe, bo zadne z was nie musi specjalizowac sie w strikte fizycznych pracach. Shini opisał taką sytuacje:

Dla mnie to są prace które wymagają o wiele więcej sprawności niż gotowanie. Obsługa piły, noszenie materiałów budowlanych, praca cały dzień przy wywozie drewna. To nie jest coś jak gotowanie czego można się nauczyć z YT. To trzeba po prostu wynieśc z domu i ogólnie być przyzwyczajonym do cięzkiej prac fizycznej. Żeby się tego nauczyć trzeba mieć dom rodzinny z wysokim poziomem specjalizacji-tak jak opisuje Muqin, własnie dom wiejski. Jego mama nie potrafi obsługiwać piły, ani nie musi stawiać płotów. To zapewnia wysoka specjalizacja charakterystyczna dla wsi. Prac wykonywanych ręcznie jest na tyle dużo (nie zamawia się Glovo, więc każda kobieta musi umieć gotowac dobrze, różnorodnie i codziennie, nie zamawia się stolarza, ani hydraulika, więc każdy facet musi umieć postawić płot sam, albo mieć sprawność fizyczną pozwalajacą na luzie to zrobić w miare sprawnie), że nikt nie ma czasu podpatrywać co robi druga płeć. IMO na wsi facet który gotuje jest troche jak facet który chodzi na pilates czy zumbe w mieście. Troche za bardzo gender fluid i tak jak mówi Muqin, może być pewien opor spoleczny kiedy ktoś sie na to zdecyduje.

Widze, że nadal wypowiadają się osoby które chyba nie wierzą że istnieje coś takiego jak terapia i że może być skuteczne. Tak zgrubsza wyjaśniam: niektórzy ludzie odczuwają dyskomfort w życiu, nie mają zdolności miękkich które im pozwalają na osiągnięcie rzeczy, które chcieli osiągnąć. Np. palacz nie wie jak rzucić palenie, ale na poziomie racjonalnym wie, że to złe, że ma złe wyniki badań i chce to zmienić. Chce, ale ponieważ robił to już dużo lat, to nie wie jak. Tu na scene wchodzi psychoterapia. Terapeuta uzależnień wyjaśnia mu jakich może użyć technik które pomogą mu rzucić palenie. Sprawdzają kilka technik aż znajdą taką która pomoże osiągnąć efekt-rzucić palenie. Bez względu na to czy człowiek palił 10,20 czy 25 lat. Widzę, że kilka osób proponuje Shiniemu zmiane, określa że jego życie jest beznadziejne, ale jednocześnie podkreśla niemożliwość dokonania zmian w życiu ze względu na stare nawyki. Sami swoje posty z radami czynicie absurdalnymi-skoro on już nie może się zmienić, to po co wasze pogardliwe rady? Przecież nie pomogą mu się zmienić, skoro to już niemożliwe i nieprawdopodobne w jego sytuacji.

Nie sądzę, że taka podejrzliwość i szukanie dziury w całym to standardowy tok myślenia. Myślę że tak myślą dziewczyny, które się nacieły na jakiegoś faceta, który był wygodnicki w związku. Myślę, że dziewczyna która nie ma złych doświadczeń z mieszkaniem z facetem może nie zwrócić na to uwagi. Shini ma niecałe 30 lat, więc z 5 lat młodsza laska która mieszkała na studiach z rodzicami, bedzie okej i razem wszystko ogarna.
Myśle że nawet pewna nieporadnośc i brak ogarniania wszystkiego może być dla człowieka pewną zaporą bezpieczenstwa. Cwany lis, który patrzy na swoją wygode (czy księżniczka jak to mówi Shini) ominie szerokim łukiem kogoś w kim zobaczy jakąś nieporadność, bo już jest nastawiony na związek realizujacy jego potrzeby i mało elastyczny. Osoba bardziej elastyczna, więc też skłonna do poświęceń i z mniej twardym podejściem do własnej wizji partnera nie zwróci na to uwagi. Shini w kwestii partnerki też wydaje się bardzo elastyczny i chyba to by był dla niego lepszy match.