Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Niemal we wszystkim się mylisz. Gdybym miał dziewczynę to ja pierwszy bym zasugerował by wspólnie coś wynająć i co więcej powiedziałbym jej wprost, że chcę to zrobić właśnie po to by się usamodzielnić, a dzięki niej powstała taka możliwość.

Zauważ, że jedyne oferty pracy jakie się tu pojawiały to albo na jakiejś produkcji na Śląsku albo już w ogóle za granicą. Gdyby padł choć jeden pomysł na pracę w Warszawie z pewnością bym to sprawdził. I tak, to musi być praca lepsza niż obecna, zmienianie na gorszą całkowicie mija się z celem.

Chciałem zostać policjantem kiedy jeszcze nic nie wiedziałem o tej pracy i jak to na prawdę wygląda. Teraz już nie chciałbym takiej pracy z wielu powodów, a to, że jest tyle wolnych miejsc świadczy jedynie o tym, że ludzie chyba nie chcą tam pracować. No chyba, że ktoś fałszuje statystyki.

W przypadku związku oczywiście, że byłyby rozkminy ale po pierwsze na pewno nie zmieniłbym dosłownie całego życia dla jednej dziewczyny choćby nie wiem jaka to była miłość. Po drugie starałbym się być z nią tak szczery na ile to by było możliwe i po prostu mówiłbym jej o tych rozkminach tak żebyśmy mogli razem o tym porozmawiać. Po trzecie szwagier na luzie przyjąłby mnie z powrotem, a nawet jeśli nie to znam kilka firm w tej samej branży, które przyjęłyby mnie od ręki nawet teraz. 

Nieźle trafiłaś bo właśnie zacząłem tak robić. To była sugestia psychiatry, na początek zapisywać godziny kładzenia się spać i wstawania, jak na razie udaje mi się co do dnia.

Shini, ale musisz sobie w końcu zdać sprawę, że kiedyś przyjdzie taki moment, że będziesz musiał wziąć pełną odpowiedzialność za swoje życie. To jest wręcz nieuchronne, a czego namiastkę miałeś w chwili diagnozy Twojej mamy. Dlaczego zatem czekać aż wydarzy się coś, co Cię do tego zmusi? Trzeba przy tym wziąć pod uwagę, że to może zdarzyć się nagle, z dnia na dzień, a wtedy może okazać się również, że jest to naprawdę ekstremalne wyzwanie. Teraz masz ten komfort, że branie życia we własne ręce możesz sobie zaplanować, a w razie niepowodzenia wciąż będziesz miał miejsce, do którego możesz wrócić. Potem takiego komfortu prawdopodobnie już nie będzie.

Obawiam się także, że przy Twojej kruchej psychice jakikolwiek nagły wstrząs może wcale nie zadziałaś motywująco, ale zupełnie Cię rozłożyć.

Oczywiście, że dał radę bo to jest właśnie taka mała rzecz, którą mógłby zrobić każdy i od takich trzeba zacząć. Sugestie Muqin w żadnym razie nie były bezużyteczne, dzięki niej w ciągu kilku miesięcy zrobiłem więcej niż od początku obecności na forum mając te kilkaset rad.

Oczywiście, że ja to wiem od dawna i wiem też, że gdyby taka sytuacja się wydarzyła byłoby znacznie trudniej sobie z nią poradzić niż teraz. Tyle, że to wszystko nie ma znaczenia bo jak już pisałem nie mogę sobie nawet wyobrazić żadnego dobrego scenariusza takiej sytuacji nawet w kontrolowanych warunkach. Na samą myśl z automatu odpala się bezradność, niechęć i niemal fizyczny paraliż.

Robić coś bez przekonania, niechętnie i bez wiary w efekty, czy mogłabyś podać choć jeden przykład rzutujący na życie towarzyskie?

W przypadku pracy pisałem już wielokrotnie i pytałem i jedną konkretną rzecz ale jak dotąd nikt na to nie opowiedział. Oczywiście możnaby było robić jak piszesz i wysyłać te CV ale najpierw musi być jakikolwiek pomysł czego w ogóle szukać. Czysto techniczne, wchodzę na stronę z ogłoszeniami typu Pracuj.pl czy OLX i muszę coś wpisać w wyszukiwarce, nazwę jakiegoś zawodu, branżę, cokolwiek bym widział w tym choć minimalny sens. By ta praca była na przynajmniej tym samym poziomie co obecna, przeglądanie wszystkich ogłoszeń jak leci, których jest kilkadziesiąt tysięcy nie ma ani krzty sensu, to całkowita strata czasu o czym już nie raz się przekonałem.

Z wyprowadzeniem się jest podobnie. Nawet dziś poprzeglądałem trochę ogłoszeń wynajmu i jest kompletny dramat. Kawalerka 40m za 4k plus opłaty i to wcale nie w centrum. Przykłady osób, które znam iż które właśnie wynajmują też brzmią niemal dramatycznie. Praca po 12h dziennie i nic nie zostaje, jeden kolega już się wpakował w niezłe długi i gdyby nie pomoc finansowa jego ojca już dawno musiałby wrócić do domu. Siostra szwagra mieszka z chłopakiem i oboje pracują po 12h dziennie, a i tak ledwo im starcza. Te historie na prawdę są prawdziwe, na prawdę taka jest rzeczywistość i już nie wiem jak inaczej to napisać byście mi uwierzyli. Przy mojej obecnej wypłacie to jest po prostu fizycznie niemożliwe. Nawet gdyby było możliwe to żyłbym w niemal skrajnym ubóstwie nie mając nawet tego co mam teraz. Nie mógłbym ani trenować, ani próbować innych aktywności, ani pójść do lekarza prywatnie, a terapia już w ogóle stałaby się całkowicie nierealna, ja tak to widzę.

Wiem, że będąc dorosłym trzeba robić rzeczy, których się nie lubi, które są nieprzyjemne ale nawet to musi być w granicach jakiegoś rozsądku i trzeba mierzyć siły na zamiary. Dlatego też pisałem, że rodzice powinni nauczyć swoje dzieci, że życie jest ciężkie. Powiedzmy, że teraz bym wynajął i nawet przy obecnych zarobkach dałbym radę gdybym uruchomił moje oszczędności tylko co potem l? To by wystarczyło na kilka miesięcy, a potem i tak musiałbym wrócić do rodziców i jeszcze nie miałbym żadnych oszczędności.

Obecnie zarabiasz poniżej minimalnej wiec... każda, jakakolwiek praca będzie na WYŻSZYM poziomie niż Twoja obecna.

Miałam na myśli to, że to, co pisałam, nie odnosi się do naprawiania/budowania życia towarzyskiego, bo wtedy takie nastawienie będzie widoczne i zniszczy wszystkie próby. Znaczy: możesz rozsyłać CV niechętnie, na rozmowach wystarczy na początek, że będziesz spokojny i profesjonalny, szukać mieszkania też tak możesz itd., ale że to nie przejdzie w relacjach, o ile nie jesteś wyśmienitym aktorem.

Imho w Twoim przypadku praca może nie być lepsza ani gorsza, tylko... inna. Inne środowisko, inni ludzie. Zresztą masz Warszawę pod nosem, lepszych ofert znalazłbyś na pęczki, gdybyś tylko chciał.
Zresztą o tym była mowa już ile lat temu? Dwa? Trzy? Więcej? Nie chce mi się sprawdzać, ale przecież w tym czasie można ogarnąć multum kursów, szkoleń czy czegokolwiek, co się może przydać przy szukaniu innej pracy.

I nie wiem, jakich konkretów oczekujesz. Jesteś młody, starsi od Ciebie ludzie zaczynają studia i zmieniają branżę. Tylko że to Ty musisz wiedzieć, co chcesz robić albo próbować różnych rzeczy. Więc nie wiem, czego tu się spodziewasz. Spisu możliwych zajęć zarobkowych? Jak Ci napiszę, żebyś został pokerzystą, to rzucisz się do analizowania pokera, a jak - trenerem czy instruktorem czegoś tam, to ruszysz na trening? Przecież to Ty musisz wiedzieć, co umiesz, czego chciałbyś się nauczyć i co ewentualnie mógłbyś robić.

To zależy. Jeżeli uznałabym, że to mieszkanie z rodzicami uniemożliwia moje plany, to wynajęłabym nawet pokój. Albo wybrała inne miasto - nie masz żony, dzieci, możesz mieszkać gdziekolwiek. To nie musi być Warszawa. Albo - jeśli duże miasto jest niezbędne - to wybrać małe miasteczko 30-50 km dalej. Wciąż można korzystać z dużego miasta, ale płacisz mniej. Generalnie wybrałabym najlepszą dla mnie opcję z tych, które pozwoliłyby mi osiągnąć cel.

Przecież wszyscy chyba tak robią? Jeśli czegoś chcą - faktycznie chcą - a wykorzystali już opcje przyjemne, o których skuteczności byli przekonani, wybierają pozostałe metody. Mniej przyjemne i/lub co do których nie mają pewności, wydaje im się, że... i tak dalej. Motywacja zostaje taka sama, to wciąż to coś, czego chcą, tylko w tym przypadku nie "na pewno się uda", a raczej "warto spróbować", "a może akurat" itp. Tylko tu warunek jest jeden, trzeba dopuścić możliwość, że nie jest się płatkiem śniegu, dana sytuacja nie jest absolutnie wyjątkowa i że inni mogą - tylko mogą, żadne tam muszą - mieć rację. Przecież ludzie z reguły tak działają we wszystkich sprawach, od drobnych po poważne.

Dla mnie wydźwięk tej historii był zupełnie inny. Raczej coś w stylu: spojrzyj na swoje problemy z boku, na chłodno - to wcale nie są sprawy, których nie da się ogarnąć, jeśli się zacznie działać.

@SaraS

Zasadniczo ludzie tak działają jak opisałaś. Ale ...nie wszyscy.  Nie wszyscy na przykład znają odczucie "naprawdę chcę" i są w stanie je odróżnić od "chcę, ale nie bardzo" , "chciałbym, ale tylko trochę" - niby całkiem naturalne i pozornie oczywiste, nie dla wszystkich. Samo chcenie  można w dziecku skutecznie stłumić. W dorosłym trudniej, ale też się da, tyle że tu już trzeba użyć metod naprawdę brutalnych.
Maluch doskonale wie, czego chce choć tego nie jest w stanie opisać. Jeśli nigdy nie dostanie tego, czego chce  i/albo jak za to swoje "chcę" ileś razy oberwie to się oduczy chcieć i nie nauczy odróżniać różnych rodzajów chcenia.

W dziecku nietrudno zabić oczywiste pragnienie i potrzebę decydowania o sobie i swoich sprawach, poczucie, że ma wpływ na rzeczywistość, że może coś osiągnąć, odnieść sukces, że warto w coś włożyć wysiłek, że warto próbować nawet jeśli szanse na sukces nie są 100%,  że jest wartościowymi ciekawym człowiekiem - niewiarygodnie dużo pozornie oczywistych rzeczy da się w dziecku stłumić albo i zniszczyć.

Shini jak sam pisze nawet nie jest w stanie określić, czego mianowicie on sam chce i co chce zrobić ze swoim życiem dalszym.  Możliwości wprawdzie wie, ze istnieją, ale podjęcie decyzji i dokonanie wyboru to dla niego ogromny wysiłek. Wprawy w wybieraniu i decydowaniu o sobie nie nabył w stosownym czasie i nie on jest za to odpowiedzialny, bo to się zdarzyło w czasie, w którym był zdecydowanie zbyt młody, bo ogarnąć, co się dzieje i co jest nie tak, jak być powinno.  Wybierania i decydowania też się uczymy i to od najwcześniejszych lat. I to wybieranie i decydowanie rodzic jest w stanie dziecku tak ograniczyć, że potem dla dorosłego to straszliwie trudne jest.
Człowiek w naturalny sposób uczy się siadać i chodzić. Jeśli się mu to uniemożliwi to nie będzie umiał. Takoż samo z decydowaniem o sobie, dokonywaniem wyborów, ponoszeniem odpowiedzialności itd. Tego się też uczymy, od dzieciństwa, to są pewne umiejętności. Jeśli proces nabywania tych umiejętności zostanie zablokowany czy zdeformowany to człowiek musi się tego sam uczyć jako dorosły. A nie jest to ani łatwe ani przyjemne. I na dodatek tzw. świat chórem mu  mówi "no przecież jesteś dorosły, dlaczego nie umiesz robić prostych i oczywistych rzeczy? plus  że jest niedojda, nieudacznik, leń, niedorobiony jakiś i inne takie...no i sam też widzi, że inni umieją a on jakoś nie.
Trochę sytuacja taka, że "Masz owcę i druty, weź se zrób sweter jak ci zimno. Wszyscy umieją, ogarnij się, naucz i nie zawracaj głowy. No masz tu wzory ściegu norweskiego, żeby nie było że ci nikt nie pomaga i spadaj, bo mnie denerwujesz"

Shini jest dorosły, jeśli pisze, że chce zmian, to ludzie odpisują tak, jakby tych zmian chciał. Inaczej cały ten wątek nie miałby sensu.

Tak, ale jako usprawiedliwienie to by zadziałało, gdyby Shini był świeżo po maturze. No nie nauczyli, a on dopiero co w dorosłość wkracza, to skąd ma umieć. Nie tłumaczy to jednak dziesięciu lat niemal zupełnego braku działań w tym zakresie. To już nie działał on, nie jego rodzice; on jest odpowiedzialny za własne życie i własne wybory. Zrzucanie tego na innych nie popchnie go do działania - bo po co, skoro to nie od niego zależy?

Oczywiście. Dziecko uczy się przez próby. Jeśli ktoś przez 10 lat tylko siedzi i analizuje, to nigdy nie zacznie chodzić. Musi zaliczyć swoją porcję wypierdzielania się na ziemię i tyle.

No właśnie. I tu jest moment na:
- skoro wszyscy umieją, to to nie może być specjalnie trudne, powinno to być w moim zasięgu,
- wykorzystywanie sposobów, co do których byłem przekonany,
- ojej, nie działa,
- wniosek: nie miałem racji, jeżeli chcę coś zmienić, muszę spróbować czegoś innego - metody trudniejsze/mniej przyjemne/bez przekonania.

No gdybym chciała własnoręcznie zrobiony sweter, to bym próbowała. Tylko że byłabym świadoma, że przez pierwsze X prób stworzę bezkształtne koszmarki. Ale miałabym chociaż czym się owinąć i wiedziałabym, że zbliżam się do celu. Myślę, że po 10 latach umiałabym wyprodukować coś, co przypomina ten sweter.

Sara, czy twoim zdaniem człowiek staje się dorosły (psychologicznie, nie formalnie) w momencie ukończenia 18 roku życia czy tam zdania matury?
Toż stawanie się dorosłym to proces. Doroślejemy i dojrzewamy w sumie przez cale życie, a niektórzy to do śmierci w późnym wieku nie do końca są dorośli i dojrzali w tym psychologicznym rozumieniu. Jak spojrzysz na maturzystów to ich stopień dorosłości/dojrzałości jest bardzo zróżnicowany. Ja po 18 urodzinach córki między innymi zaprzestałam chodzenia na wywiadówki, ale córka była do tego wychowana i przygotowywana przez lata. Miałyśmy w sumie sporo zabawy i śmiechu związanego z tą akcją, tak na marginesie. Reakcja ciała pedagogicznego była przekomiczna.  Czy jest to norma, takie wyłączenie się rodzica z pewnej sfery życia dziecka? W Polsce absolutnie nie.
U Shiniego proces dorastania/dojrzewania nie przebiegł prawidłowo. Nie z jego winy. Stan jest jaki jest, przyczyny są mniej więcej znane i na tym w sumie dywagacje na forum publicznym można zakończyć. Jest przyczyna, jest skutek.
I teraz jak dla mnie ważne - ja nie wchodzę w usprawiedliwianie, ja traktuję info od Shini na temat jego dzieciństwa i systemu rodzinnego jako informacje, które służą tylko, wyłącznie oraz jedynie do wyjaśnienia i zrozumienia stanu obecnego. Mam je w stopniu wystarczającym dla potwierdzenia hipotezy wstępnej. Więcej nie potrzebuję i drążyć nie zamierzam. W związku z uzyskiwaniem informacji nie uruchamiają mi się nijakie emocje czy odruchy macierzyńsko/opiekuńczo/ratownicze, jestem o lata świetlne odległa od "grania w drewnianą nogę" opisywanego w filmiku zalinkowanym powyżej, a dokładniej to grę znam, na filmiku jest poziom "for beginnegs", ja jestem ileś poziomów wyżej, w tej akurat grze to na pewno.
W tak zwanym międzyczasie doszliśmy z Shini do pewnych uzgodnień i ustaleń, między innymi do tego, że wprawdzie odpowiedzialnością za stan obecny można obarczyć ileś tam osób, ale fakty są jakie są - te osoby spowodowały pewien rodzaj okaleczenia powiedzmy "życiowego", ale jedyna osobą, która dalej może coś z tym zrobić jest sam Shini. Co spokojnie można uznać za paskudnie niesprawiedliwe, ale tak jest i inaczej nie będzie. Ustaliliśmy też, ze obecnie Shini ma dobre warunki, żeby się zająć swoją rehabilitacją czyli niwelowaniem skutków tych czyichś działań i zaniechań. Bo z tym stanem psychiki, z tym sposobem myślenia i interpretowania rzeczywistości działania radykalne w sferze czy to zawodowej czy mieszkaniowej w wykonaniu Shini nie rokują sukcesu. Innymi słowy mniej więcej ustaliliśmy priorytet. Ustaliliśmy też, że Shini jest w stanie zaakceptować metodę małych kroków jako prowadzącą do zmiany, metoda skoku na głęboką wodę jest dla niego zbyt przerażająca. Ok. To samo można wykonać różnymi metodami. Skok jest związany z dużym ryzykiem, małe kroki nie.

Dziecko uczy się przez próby? Oczywiście. Jak dziecku nie wolno próbować to się nie ma jak nauczyć. I wychodzi z tego dorosły co nie umie, albowiem "Czego Jaś się nie nauczy tego Jan nie będzie umiał". No i są Janowie co nie umieją, mogą mieć lat 30, 40, 50 ...i z mojego punktu widzenia to także 50-letni Jan może się nauczyć, warto by spróbował.

Dalej to bardzo fajnie w punktach opisujesz swój ( i wielu ludzi) sposób funkcjonowania, myślenia itd. Sensownie, zdrowo i funkcjonalnie, aż miło czytać.  Tyle że to jest twoje. A Shini się tego musi nauczyć, czy raczej przeuczyć, bo on ma wdrukowany i wypraktykowany  inny sposób funkcjonowania i myślenia.  I do tego mu się przyda fachowa pomoc.Samodzielnie teoretycznie wykonalne, ale trwało by straszliwie długo i można się pogubić. O tym to on  wie i to akceptuje. Ma za sobą jedną nieudaną terapię, czego mu współczuję na zasadzie nieudanej inwestycji w siebie, zysk okazał się znacznie mniejszy od przewidywanego, ale jakiś tam jest. Przy okazji Shini się nauczył, że absolutnie nie powinien się zgadzać przy następnym podejściu do terapii na żadne eksperymentalne metody.  Zawszeć to jakiś zysk dodatkowy, człek się uczy cale życie...

NIKOGO to nie obchodzi. Zgodnie z literą prawa jesteś dorosły. Możesz nabyć broń palną, możesz założyć firmę, możesz zostać kreatorem treści pornograficznych. Jak twój indywidualny rozwój nie nadąża to problem jest z tobą. Nie ze światem, nie z innymi. Z tobą.

Jakby odciąć tą komponentę, to za chwilę okaże się, ze masz 30-40letnie mentalne dzieci. Bo przecież 'każdy ma swoje tempo rozwoju'.

Nie ma to żadnego związku z dorosłością. To jest obowiązek szkolny i tyle.

To jest w granicach OBOWIĄZKU rodzicielskiego. Nie ma żadnego związku z pełnoletnością. Obowiązki rodzicielskie w PL nie wygasają z osiągnięciem pełnoletności.

Pierdolenie. To by przeszło jakby Shini był nastolatkiem, a nie niemalże 30letnim koniem. To, że coś jest wyjaśnieniem, nie oznacza, że ma być usprawiedliwieniem do grobowej deski.

Acha. Widać.

Czekaj.....co kurwa? Jakie 'doszliśmy' i w jakim 'międzyczasie' ? Przecież to jest absolutna podstawa, którą mu się tłumaczy od początku jego obecności tutaj. I to pisali mu w zasadzie wszyscy po kolei. 

Przecież to były wnioski z jego pierwszej terapii, których nie chciał i dalej nie chce wcielić w życie, co było powodem zaprzestania współpracy przez pierwszą terapeutkę. To nie była żadna eksperymentalna terapia. Po prostu żaden lekarz i żaden specjalista nie będzie tracił czasu jak pacjent odmawia współpracy.

Co ustaliliśmy, że nigdy prawdą nie było. Dlatego Shini jako JEDYNY w rodzinie skończył studia i zdobywał medale z zawodów sportowych. Bo rodzice popychali go naprzód. Więc sorry, ale Shini pierdoli, a ty mu wtórujesz. Gdyby mu rodzice pozwalali tracić czas na głupoty to nigdy nie zdobyłby żadnych medali. Żeby coś osiągnąć, to trzeba mieć priorytety. I widząc osiągnięcia sportowe/edukacyjne to jego rodzice jak najbardziej się spisali. I podobnie uczyli go dorosłości. Szczególnie ojciec dający mu kolejne 'bojowe zadania' do ogarnięcia, na które Shini psioczył, a gdzie teraz się rozpisuje, jak to jego rodzice nie zrobili nic, aby go przygotować do dorosłości.

Dokładnie. Ileż to gadek było o gotowaniu czy praniu? Ileż to gadek było o zaburzeniach snu i jego skutkach? Ileś to gadek było o chujowej diecie i jej wpływie? Ileż to było zmieniających się jak w kalejdoskopie historii o jego rodzicach i to skrajnie odmiennych? Ile to gadek o wnioskach z tamtej terapii i jego całkowitego braku jakiegokolwiek zaangażowania w tą terapię? Ile to kolejnych wymówek i usprawiedliwień i fantazji o szukaniu pracy/poleceniu go komuś do pracy i wzięciu odpowiedzialności za jego błędy itp?

Wiesz komuś może być wstyd że do 30 nie jest jeszcze na emeryturze, albo że nie ma trójki dzieci, albo że nie odwiedził Azji i Afryki.
Kolejna rada w stylu "ja w twoim wieku to X".

Nie. Ale gdzieś w tej okolicy następuje moment, w którym - niezależnie od stopnia dojrzałości, chęci, przekonania i co tam jeszcze można wymyślić - ta osoba staje się odpowiedzialna za własne życie. Tzn. ona jest odpowiedzialna za siebie i swoje wybory niezależnie od okoliczności zewnętrznych, rodziców nie takich, wychowania nie takiego itd. Więc o ile to, co działo się do ~ skończenia szkoły, możemy beztrosko skwitować hasłem "rodzice", o tyle późniejsze rzeczy już zależą od, ekhem, pacjenta. Nawet jeśli te rzeczy oznaczają pozwolenie na brak zmian.

To przyczyna, że Shini taki był w okolicach wejścia w dorosłość. Najpóźniej - kiedy zorientował się, że jest problem. To nadal było lata temu. Że nic z tym nie zrobił, to już nie wina rodziców. Gdyby to była wina rodziców, to by znaczyło, że nie istniała możliwość zmiany tego stanu rzeczy. A istniała, a raczej - istniały. I o tym przekonują właśnie wszystkie wstrętne historyjki "patrz, a temu się udało".

I to jest ten moment, w którym nie do końca się zgadzamy. Nie do końca, bo co do zasady - tak, małe kroki - jak najbardziej, wszystko super. Ale nie uważam, żeby trzeba było/żeby najlepszym rozwiązaniem było czekanie, aż, hm, Shini poczuje się do czegoś tam przekonany, przygotowany, cholera wie jaki. To może w pierwszej chwili brzmieć źle, ale biorąc pod uwagę, że przez dekadę nie był gotowy właściwie na nic, to on nawet nie tyle, że nie zdąży ze zmianami w sensownym wieku, tylko zwyczajnie nie zrobi nic. Po prostu - niech działa nawet wbrew sobie, no trudno, bywa i tak. Jest sportowcem, to w zasadzie nie powinno być dla niego problemem, bo nie wierzę, że za każdym razem chciało mu się lecieć na trening, zamiast walnąć się przed anime.

Co do fachowej pomocy - jak najbardziej. Tylko to musiałaby być osoba, która będzie dla niego autorytetem, której, hm, z powyższych względów zaufa bardziej niż swoim opiniom. Imho to nawet by nie musiał być terapeuta, ktokolwiek, kogo Shini by posłuchał. Tzn. posłuchał w tym znaczeniu, że gdyby podczas rozmowy doszli, że np. żeby zmienić pracę, trzeba wysyłać CV, to po powrocie do domu Shini zaczynałby wysyłać CV, a nie rozkminiał, czy na pewno, czy warto, czy może będzie gorzej, czy... Czyli, cóż, nie robiłby tego, co tutaj.
Chociaż pewnie takiej bliskiej osoby nie ma, a terapeuta może mieć tę przewagę, że zawsze Shini może uznać, że skoro już tyle zapłacił, to warto dać szansę.

Jest jeszcze jedna kwestia. Shini nie chce tylko samodzielności (do której, w zasadzie, mógłby sobie dochodzić i latami, a co, wolno mu), ale też dziewczyny. I to drugie, zagaduję, raczej bardziej teraz niż w sanatorium na emeryturze.

Powiedzmy, że gdzieś tam, tymi nano kroczkami, Shini doszedł do poznania koleżanki. Coś tam gadają, coś tam się poznają, no, nieważne. Są w tym wieku, że bujanie się na samych randeczkach na długo nie wystarczy, jakieś planowanie przyszłości w tle majaczy, nawet jeśli jeszcze nie na teraz i konkretnie, to wiadomo, że do tego dojdzie. I teraz dwa scenariusze.
1. Shini nakreśla swoją historię i swoje problemy, ale jednocześnie pokazuje, że zaczął solidnie nad tym pracować - zmienił pracę, nie jest idealna, ale hej, widać, że szuka, że jak trzeba, to zmieni. Wyprowadził się, co prawda nie na swoje, warunki studenckie, w drugim pokoju współlokator, ale hej, późno zaczął, niemniej - zaczął, idzie do przodu. Znaczy - jakoś tam rokuje, zmiany są w jego zasięgu, problem zdiagnozowany i zwalczany.
2. Shini nakreśla swoją historię i swoje problemy, ale jednocześnie pokazuje, że zaczął nad tym pracować - założył notesik i zaczął więcej spać. Chwalić pana! A do tego może zacząć wchodzić w samodzielność, jest gotowy wynająć coś z dziewczyną, ponadto - no paczciepaństwo - porwie się nawet na naukę gotowania, bo rozumie przecież, że obowiązkami domowymi trzeba się dzielić, więc nie zrzuci tego na dziewczynę, o nie.

No która się na drugą wersję skusi, która?

Na forum jest taka laska hinarta, albo golde eye. IMO to on na luzie by pasował do kogoś w takim stylu. Nawet taki związek by mu dobrze zrobił, że zamiast na forum może sobie pogadać z dziewczyną o jakiś takich pomysłach z notesikiem, bo ona by uznała, że to genialne i sama sobie taki notesik poleciała założyc.
Ty go mierzysz pod siebie- czy on nadaje się na partnera dla ciebie i twoich koleżanek. Pewnie nie. Ale przecież on nie przyszedł na forum żeby sie dowiedzieć jak poznać SareS tylko kogokolwiek. Związek to nie tylko ślub z odpowiednim kandydatem do grobowej deski, ale tez jakiś situashionship na 2 miesiące. Ludzie spotykają się i rozchodzą jak coś nie pasuje.

@SaraS

Z tym stawaniem się odpowiedzialnym za własne życie to w praktyce tegoż życia nie jest tak prosto. Statystycznie owszem, człowiek u nas w okolicach tego wieku jest na tyle dojrzały, żeby tą odpowiedzialność na siebie wziąć w mniejszym lub większym stopniu - dlatego w tym wieku kończy się u nas formalnie władza rodzicielska. No ale w praktyce życia są ludzie, którzy tą odpowiedzialność na siebie biorą wcześniej, są zaś także tacy, co później. Bo odpowiedzialność się bierze. Jeśli ktoś nie chce wziąć (boi się, jest przekonany, że nie umie bo samego siebie postrzega jako głupszego, nieudolnego i "urodzonego przegrywa") to się przed tym wzięciem odpowiedzialności zwyczajnie broni. Nie zawsze świadomie, nie zawsze skutecznie ale po prostu się broni. Jednym ze sposobów obrony jest tak zwany opór bierny. Wyjątkowo wredny mechanizm  w psychologii. Nie wezmę tej odpowiedzialności  i co mi kto zrobi? Dziecko w pewnego podtypu rodzinach dysfunkcyjnych już dosyć wcześnie może załapać, że jeśli nie chce czegoś zrobić to wystarczy, że "przeczeka gadanie rodzica" i rodzic zmięknie i zrobi za nie. Jako że dziecko uczy się metodą prób i błędów może eksperymentować dalej i sprawdzać, czy to działa tylko na rodzica czy na innych też. Okazuje się, że na innych też działa, choć trochę inaczej niż na rodzica, ale nadal - działa. Oczywiście jeśli na rodzica opór bierny nie działa, dziecko szuka innych sposobów. Tym niemniej są dzieciaki, które są na tyle silne psychicznie, ze metodą oporu biernego są w stanie przetrwać także zestaw kar w wykonaniu rodzica - wtedy to już jest słabo, bo jeśli rodzic wachlarz kar wyczerpie to staje się bezradny, a dzieciak sobie utrwala, że opór bierny działa znakomicie. A że jest dzieciakiem nie jest w stanie zobaczyć całości z jakiejś dorosłej  perspektywy i zauważyć, że nader często tym biernym oporem to sam sobie szkodzi.
Shini w okolicach tej swojej 18-ki nie chciał/nie mógł/nie był w stanie/nie umiał/nie pozwolono mu , no po prostu nie wziął tej odpowiedzialności i tyle . Fakt. Nie ma o czym dyskutować. I ten stan trwał następne lat 10. Fakt. Znowu nie ma o czym dyskutować.
Skutecznie zastosował opór bierny wyuczony w dzieciństwie - i nie, nie uczynił tego świadomie ani z premedytacją, bo idiotą to nie jest. Za to tak na teraz zauważył, że "sam sobie jestem największym wrogiem" czyli zauważył, że odczuwa dyskomfort w funkcjonowaniu, pracę ma byle jaką, mieszka z rodzicami, nie ma dziewczyny i z pewnego punktu widzenia sam sobie to robi. Choć oczywiście umie ten swój stan obecny znakomicie zracjonalizować (ten mechanizm obronny ma bardzo ładnie rozwinięty), ale dyskomfort mu się powiększa.

Czy dobrym pomysłem jest metoda małych kroków? Od strony teoretycznej na temat metod można dyskutować. A od praktycznej? Czyli dla konkretnej osoby w konkretnej sytuacji?
Wstrząsu z zewnątrz to nikt mu nie wyprodukuje. Do skoku na głęboką wodę nie da się go zmusić metodą namawiania - jak widać, wiele osób na forum usiłowało to zrobić, ileś tam "pojedynków słownych na racjonalne argumenty" wszak się odbyło. Zakończonych powiedzmy remisem, albo i wygraną Shniego, bo skoku żadnego nie wykonał.  Ataki ocenami i epitetami - nie działa, jak po gęsi woda. Jak sam Shini napisał to, co o sobie na forum usłyszał, to dla niego nic w porównaniu z tym, co miał w realu. Ma pancerz. No to realnie co zostaje?

Psychoterapeuta ma autorytet niejako z urzędu, ostatecznie jest fachowcem. Shini z autorytetem terapeuty  to akurat zdaje się problemu nie mieć. Terapeuta w jakimś doświadczeniem, stosujący metody znane, sprawdzone i moim zdaniem będzie ok.  Sytuacja, w jakiej jest Shini nie jest jakimś przeraźliwie radykalnym ekstremum w kategorii "ofiary przemocy psychicznej", na wielkie szczęście. I gdyby nie te eksperymenty jego terapeutki to by już mogło być znacznie bardziej do przodu, tak moim skromnym zdaniem.

Nie mierzę pod siebie, tylko pod to, co wyłania się z postów Shiniego. A to jest związek, miłość, wspólne mieszkanie, a nie radosne bzykanko dla bzykanka. W tym momencie nie jest kandydatem do tego pierwszego dla dziewczyny, która też ma takie priorytety.

No nie. On sobie może myśleć, że nie jest odpowiedzialny za siebie, co nie zmienia faktu, że jest. Odpowiedzialny za swoje działania i zaniechania. I brak chęci, mechanizmy obronne i co tam jeszcze można napisać na ten temat, nie mają tu nic do rzeczy.

Lubisz sport. Dlaczego nie masz jeszcze ściany wytapetowanej certyfikatami, choćbyś nawet miał ich nigdy nie użyć?

To nie było moje porównanie, tylko Muqin.

Wiesz, z czym jeszcze tak jest? W Twoim przypadku z pracą. Sam napisałeś, że w razie czego szwagier przyjąłby Cię z powrotem i że istnieją inne firmy z branży, do których mógłbyś iść ot tak. Co więc takiego byś ryzykował?

Shini, nie jesteś idiotą, więc nie udawaj, że tego TAK NAPRAWDĘ nie wiedziałeś. Co, siedziałeś sobie, rozkminiałeś temat odpowiedzialności i wyszło Ci, że nie, Ty nie będziesz za siebie odpowiedzialny? Wyobrażałeś sobie, że rodzice będą żyć wiecznie? Nie. Jeśli już, to zwyczajnie wdupiemiałeś, wyrzuciłeś z myśli niewygodny temat i tyle. Nie Ty jeden, nic niezwykłego.

No i super, za to piąteczka z plusem, a co dalej?

Nie chodzi o porównanie sportu do życia jako takiego, tylko o to, żebyś sobie uświadomił, że Ty już teraz jesteś w stanie robić rzeczy, na które nie masz ochoty. Założę się, że przy tylu latach treningów miałeś też inne problemy, które jakoś przezwyciężyłeś. Że, no nie wiem, uznałeś, że coś tam jest bez sensu, że nie warto, że nie... A jednak nie poddałeś się zwątpieniu, przynajmniej nie na dłużej, bo nie pamiętam, skąd ta przerwa, i robisz swoje.

Mhm. Shini, nie gniewaj się, ja wierzę, że Ty w to wierzysz, znaczy, że zrobisz to, co zapowiedziałeś, ale dla mnie ten komunikat brzmi wciąż tak samo jak ten nr 2, a nawet jeszcze gorzej. Bo między słowami można wyczytać, że jedyne, co realnie zrobiłeś (a nie - myślałeś, zadeklarowałeś itd.) w kwestii ogarnięcia się, to dłuższe spanko, a za resztę... przenosisz odpowiedzialność z rodziców na dziewczynę. Jeśli ona będzie wspierać, to Ty się grzecznie nauczysz domowych obowiązków, wyprowadzisz się z nią, pójdziesz na terapię, zaczniesz szukać pracy...

Przyszłość. Bajki. Nic pewnego, dużo wątpliwości, bo skoro nie zrobiłeś nic z tego dotąd, to dlaczego uwierzyć, że zrobisz teraz? I serio, nie piszę tego złośliwie, bo życzę Ci, żebyś był w stanie tak zrobić, ale po prostu ja bym to odebrała - w zależności od tego, co bym myślała o facecie - albo jako mrzonki, no, że może i chwilowo jest zapał i dobre chęci, ale wierzyć w to nie można, albo jako celowe manipulacje i robienie z siebie biednego misia, co to taki skrzywdzony tylko czekał na swoją księżniczkę, a tak naprawdę szukał naiwnej, która się nim zajmie zamiast rodziców. I jeśli laska będzie względnie ogarnięta i powyżej lat 15, to małe szanse, że w to uwierzy. I to mimo Twoich dobrych chęci i tak dalej. To po prostu... zbyt podejrzane.

Nic się nie stało i nie zmieniłam strony. Zmienilam jednak zdanie o charakterze porad ktore sa ci udzielane.
Jesteś jedyną osoba na forum o której wiemy gdzie mieszka, jakie skończyła studia, gdzie pracuje, ile zarabia, w ilu była związkach, jaką ma sytuacje rodzinną. Reszta ludzi którzy udziela ci rady pozostaje anonimowa. Rzuca jakieś dwuznaczne teksty i sugestie, ale tak na serio nie wiemy o nich nic. Zgaduje że czesc z nich ma mniej kolorowa sytuacje niż ty, czy to zawodowo, czy związkowo, czy finansowo. Mimo to dosłownie każdy udziela porad z punktu wyższości nad tobą.
Mimo że dostałeś dużo rad, wiekszosc z nich sprowadza się do "syn kolezanki ma 5, czemu ty masz 3", "inni mają gorzej", "weź się w garść".

Przykład Jacka który doradza ci kariere w anime. Czy zawody artystyczne są dobrze płatne? W większosci nie. Czy na sklepach z rekodzielem sie dobrze zarabia? Raczej nie, średni sprzedawca rekodziela na Etsy zarabia ok 2,200$ rocznie. Więc ogólnie tego typu zajęcie nie jest dobrze opłacalnym i nie warto się w to pchać. Jack natomiast, na podstawie tego ze zna jedną osobe ktoremu coś się udało wnioskuje że jest to świetna porada zawodowa. Wnioskuje niepoprawnie, poniewaz zna osobe z 1% kariery w tej branzy, ktora jesty wyjatkiem od regoly a nie regola, ale już ma się za eksperta i ci doradza.
Podobnie Olinka, chociaż jej opowieść była bardzo motywująca, to ona tak na prawde nie wie czy ludzie wychowani w patologii sobie dobrze radza. Statystycznie taka przeszłość zwieksza ryzyko wlasciwie każdego rodzaju problemów psychicznych i uzaleznien, tacy ludzie mniej zarabiają, mają mniejsza satysfakcje z zycia. Czy rada zobacz ze wszystko jest możliwe ma sens? Nie bardzo, wydaje mi się że takiej osobie sensowniej jest doradzić poszukanie pomocy u specjalisty, bo statystycznie to mozesz doswiadczyc w przyszlosci jakis probelmow psychicznych.
Porady Sary, co zrobić żeby zostać rozchwytywanym kawalerem. No niestety w Polsce mamy bardzo wysokie statystyki rozwodow, wiec nie rozumiem skąd Sara wie co potrzeba zeby byc w idealnym zwiazku, a ludzie ktorzy ida do oltarza i sobie obiecują dozywotnią miłość tego nie wiedzą.

Każdy chce mieć dobre samopoczucie, bo udzieliło się wspaniałej rady, niestety większość tych rad na chłopski rozum jest po prostu głupia i nie zadziała. Nie ze względu na ciebie, ale na to że niewielu by taka porada pomogła.

Nie wiem, skąd to wzięłaś, ja raczej, ee... nie miałam rozczarowań mężczyznami, wprost przeciwnie, uważam, że są super.

Dużo sobie dopisujesz. Ja nigdzie nie pisałam, że gotowanie jest niezbędne, ja sama lubię i chętnie to przejmuję, więc to nie jest problemem, jeśli to jest jedna rzecz. Jednak między "nie lubię/umiem gotować i nie zamierzam, więc albo dziewczyna będzie gotować w zamian za inne rzeczy, albo weźmiemy catering" a "nie mogę się zdrowo odżywiać, bo gotuje mi mama, a obowiązki domowe zapiszę w notesiku i zacznę ogarniać przy wsparciu dziewczyny" jest przepaść.

I nie, nie od gotowania zależy bzykanko/związek. Ale osoby, które myślą o poważniejszych związkach, myślą również o przyszłości i wybierają osoby, z którymi tę przyszłość mogą budować. A nie - dla których muszą najpierw wejść w rolę niani.

Ee... Że co? XD Masz manię hiperbolizowania, szkoda, że przy tym zmieniasz całkowicie sens tego, o czym mówisz.
Nie, nie pisałam nic o idealnych związkach i byciu rozchwytywanym. Jeśli już to wskazywałam, co potencjalnie zainteresowaną może odstraszyć. Od tego do ołtarzy droga daleka.

Pisał też, że nic nie może w domu robić, bo zawsze się to kończy awanturą.

Pisał też, ze rodzice nie nauczyli dorosłości, choć rozpisywał się jak to nie ma na nic czasu, bo go tatuś bombarduje 'bojowymi zadaniami'.

On wiele kompletnie sprzecznych rzeczy pisał. Bo jak pogodzisz teraz te przywoływane twoje słowa np o sprzątaniu z deklaracją, że rodzice nigdy niczego go nie nauczyli i niczego od niego nie wymagali? Jak to pogodzisz z rzekomym zdobywaniem medali?

Do relacji (jakościowej) dyskwalifikuje go cały czas to samo: brak decyzyjności, apatia życiowa i generalna pasywność. To nie jest tak, ze on mieszka z rodzicami, bo jest to środek do celu (nie chce tracić funduszy na najem, chce mieć odłożone na wkład własny). Mieszkanie z rodzicami jest celem samym w sobie, jego stylem życia.

Ty dalej nie rozumiesz co?

Nikt mu nie doradzał kariery w anime czy rękodzile. To były proste pomysły/sugestie na wykorzystanie tego czym dysponuje obecnie. Niczym nie traci próbując. Ty piszesz, że nie warto się w to pchać, a właśnie nie brakuje przykładów kiedy tego typu zajęcia były katapultą dla wielu ludzi.

Jak grochem o ścianę. Prawda? Jak weźmiesz przykład ludzi sukcesu to absolutnie każdy zaczynał od swojej pasji. Przykład choćby Quentin'a Tarantino jest szczególnie znany, bo z jego pisarstwa kpiła nawet jego matka. I co? Odniósł sukces? Ogromny. Dlaczego? Bo próbował i się nie poddał w zawodzie, gdzie odsetek sukcesów można liczyć chyba ułamkami promila. Tak jest zawsze i w każdej branży. Nie ma absolutnie żadnej kariery prowadzącej do dużych pieniędzy, w której odsetek porażek nie byłby ogromny. Bo ludzie się wypalają, wykruszają, zmieniają branże. Dlatego tylko niewielki procent społeczeństwa zarabia średnią lub więcej. 70% ludzi zarabia mniej. Sens moich porad miał być taki, ze nawet w jego sytuacji, którą uznaje za beznadziejną, jest wiele opcji do spróbowania, do poszerzenia horyzontów. BEZ RYZYKOWANIA CZYMKOLWIEK i bez wywracania sobie życia do góry nogami. Bo mógłby to robić dalej siedząc u rodziców na zapiecku.

Weźmy to twoje wytykane anime. Czy ja mówię, że ma tworzyć anime i zostać wydawcą? Nie. Oczywiście jakaś tam szansa istnieje, ale też trzeba umieć na to patrzeć wieloaspektowo, bo czyż nie potrzebują grafików komputerowych? Czy gdyby robił fajne fanarty to nie udałoby mu się nawiązać współpracy z jednym z producentów akcesorów na ten rynek? Żyjemy w takich czasach, że każdy może zrobić grafikę i wydrukować ją sobie na koszulce. Jako 'artysty' uważasz, że jego szanse na rynku matrymonialnym by się zmniejszyły, czy może by wzrosły? Wiesz, że tego pokroju kreatywność można również wykorzystać w innych branżach, przy rozmowach o pracę w niezwiązanych zawodach? Ludzie zawsze wolą pracować z tymi, którzy wiedzą czego chcą i którzy wiedzą jak się realizować.

rękodzieło - wysokie zdolności manualne, samodyscyplina i umiejętność przekształcenia obrazu w głowie w namacalny produkt + dobra wyobraźnia przestrzenna i zdolność planowania/doboru materiałów (różne drewna różnie pracują i w wielu projektach trzeba to uwzględnić) i tak dalej.

anime/manga - umiejętności graficzne, pisanie dialogów, tworzenie scenariuszy = dobre umiejętności komunikacyjne + umiejętność zarządzania czasem, samodyscyplina, zdolność samodzielnego doprowadzenia projektów od początku do końca i tak dalej.

To zupełnie jak podczas rozmowy o nauce czytania ze zrozumieniem w szkole. Uczymy się analizować wiersze nie po to, żeby lepiej rozumieć poezję, bo to jest umiejętność kompletnie nieprzydatna, ale żeby umieć analizować np artykuły w gazetach i internetach, żeby nie dać się złapać na powszechnie używane manipulacje w artykułach sponsorowanych czy przy innych lokowaniach produktowych. Nie chodzi o to, że ma Shini ma podjąć któreś konkretne kroki, ale o to, żeby podjął jakiekolwiek działania bez względu na prawdopodobieństwo porażki. Bo rozpatrując problem pod tym kątem, to absolutnie każde działanie będzie można podsumować, ze jest bez sensu, bo za duża konkurencja, bo jest za stary, bo przyszłość danej branży niepewna (rozwój AI, outsourcing i dynamiczne zmiany ekonomiczne + widmo zagrożenia wojennego). To droga donikąd.

.
.
.
.
.

2022-11-10 10:13:59

Od tamtej pory:

- Słuchaj, potrzebujesz zrobić to, to i tamto

- Nie, w moim przypadku to niemożliwe

- Przestań, przecież możesz. No zrób to

- Nie, w moim przypadku to niemożliwe

- Przestań, przecież możesz. No zrób to

- Nie, w moim przypadku to niemożliwe

- Przestań, przecież możesz. No zrób to

- Nie, w moim przypadku to niemożliwe

A lata lecą;)

Ale rozumiesz, że dla dziewczyny która podobnie jak Shini nie ogarnia wspolne życie wcale nie jest nieńczeniem? Ty jego postawe oceniasz jako mniej dojrzala od swojej, co nie oznacza, że każda kobieta tak oceni. Polecam poczytać posty hinarty gdzie laska nie może iść do psychiatry bo boi się że zgubi się w mieście więc musi iść z mamą. Przy niej Shini z włąsnym samochodem, stała pracą i kasą na prywatną terapie to jest orzeł zaradności. Kobieta która nie chce związku z mniej zaradnym partnerem zwyczajnie z nim zerwie. Kobieta która jest mniej zaradna niż on i tak bedzie zadowolona.

Niestety wielu ludzi żyje w nie-jakościowych relacjach z nie jakościowymi partnerami. I podobnie jak do Sary. Poczytam przeczytać posty hinarty i golden eye. On przy nich jest decyzyjny i aktywny.

No to jak nie chce sluchac zadnych rad to przestac dawac rady bo niektorzy to sie tyle produkuja a widze bez skutku jak on nie chce to nic  nie pomoze bo chciec zmiany to fundament i podstawa zmiany zycia

Rozrabiako, spotkajcie się z Julką w końcu! Znawcy tematu znajomości internetowych twierdzą, że szkoda czasu na takie pisanie w nieskończoność .

Koralciu, zgubo Ty jedna,

Julkę poznałem i zdobyłem, bedziemy mieli dzidziusia.
Co prawda, po wszystkim trudno było mi się domyć z czarnej pasty do butów, ale czego się nie robi dla miłości!!!

Ze co ? Jakie zdobylem.?  Mnie juz nikt nie moze zdobyc bo jestem dozywotnio bez-zwiazkowa

Niestety nie wszyscy podzielają tę opinię, więc szykuj się Rycerzu na białym koniu do obrony czci i dobrego imienia tej Niewiasty .

Nie wyobrażam sobie nic. Zakładam że po prostu nie wiem i się nie znam. Na pewno nie na tyle żeby coś doradzić. Nie mogę powiedziec zrob X to osiągniesz cel. Nie wiem. Nie mam pojęcia jak ludzie nagle zmieniają wszystkie swoje przyzwyczajenia. Zakładam ze na świecie żyją pewni ludzie, którzy żyją inaczej niż ja i nie jestem w stanie sobie wyobrazić jak to jest być nimi. Dla mnie hinatra, golden to postacie którzych nie jestem w stanie sobie wyobrazić. A jednak istnieją, mają swoje plany i marzenia. Nie mogę wypowiadać sie za ogół kobiet, skoro nawet dforum potrafi mnie zaskoczyc.

Uważam też że większość użytkowników ma podobnie. Patrzą po swoich znajomych i są w stanie dać takie rady jak dla znajomych. Albo dla nich samych.

Jakie certyfikaty związane ze sportem masz na myśli?

Napisałem, że raczej przyjąłby mnie z powrotem, nie mam co do tego 100% pewności. Tak samo z tymi firmami, nie ma 100% pewności. I na pewno ryzykuję warunki bo teraz mam bardzo dobre. Tak na prawdę w całej tej pracy tylko zarobki są o wiele mniejsze niż bym chciał. Co ciekawe odkąd zacząłem więcej spać i mam dzięki temu więcej energii to pracę też zaczynam lubić.

Wiedziałem ale miałem poczucie całkowitej bezsilności i starałem się jak najbardziej wyrzucić te myśli z głowy. Będąc jeszcze na studiach żyłem w przekonaniu, że muszę się na nich skupić i je ukończyć więc była klasyczna myśl, że po studiach będę miał dobrą pracę dzięki, której się wyprowadzę i będzie tylko coraz lepiej. A skończyło się bezczynnością wynikającą z tej bezsilności, potem terapią i dalej już wiesz.

I dalej terapia się nie udała, a ja ponownie straciłem nadzieję, że cokolwiek może się jeszcze udać aż dotarliśmy do chwili obecnej.

Oczywiście, że były sytuacje, w których myślałem, że nie warto, że to bez sensu itd. Studia są jednym z tego przykładów, przynajmniej kilka razy myślałem o rezygnacji z nich, tak samo jak nie raz myślałem, że nie wyrobię się z jakąś prezentacją, projektem czy czymś podobnym na zajęcia, a jednak zawsze robiłem wszystko w terminie. I wciąż nie widzę w tym podobieństwa do zmiany pracy czy wyprowadzenia się, to nadal są sytuacje na zupełnie innym poziomie.

To nie tak, że ja sobie wymyślam nie wiadomo skąd te wszystkie historie czy teorie. Bazuję na obserwacjach znajomych i ludzi z bliższego otoczenia. Większość moich znajomych miała właśnie taką historię jak opisałem w 3 wersji. Może nie dosłownie, że powiedzieli swoim partnerkom/partnerom, że właśnie teraz zaczynają się uczyć samodzielności itd. ale pierwszy raz wyprowadzili się z domu dopiero jak byli w tych związkach. Nie licząc tych, którzy na przykład dostali mieszkanie od rodziców to niemal wszyscy ludzie jakich kiedykolwiek znałem mieli właśnie taką historię. Nie wiem jak było u nich z kwestiami takimi jak gotowanie, sprzątanie itd. ale tej stricte samodzielności z dala od rodziców uczyli się dopiero po wejściu w związek. Znam dosłownie dwie osoby, które mieszkały w pokojach z obcymi ludźmi i jeszcze kilka, które wynajmowały mieszkania na pokoje razem z wieloletnimi znajomymi. Co do tych dwóch dziewczyn to obie po studiach wróciły do rodziców i z tego co wiem przynajmniej jedna z nich wciąż tam jest bo dostała pracę po rodzinie. Mam też paru znajomych jeszcze z podstawówki, którzy przez jakiś czas mieszkali w mieście, nie wiem jak dokładnie ale teraz praktycznie wszyscy wrócili do rodziców na wieś i dojeżdżają do miasta do pracy, każdy mówi to samo, że ich nie stać albo się nie opłaca. Ja na prawdę piszę to wszystko szczerze i stąd też się bierze moja wizja przedstawiona w wersji 3. Na prawdę nie znam nikogo kto sam się wyprowadził z domu nie dostając od nikogo żadnego wsparcia finansowego i z tego poszedł dalej na swoje, znalazł partnera/partnerkę itd.

Facet czekały na księżniczkę, a z twojego opisu wynika, że to dziewczyna czeka na księcia, czeka na gotowe. Dla mnie to jest bardziej podejrzane i prawdę mówiąc jak przeczytałem ten fragment to moja pierwsza myśl była podobna jak u Smutnej, dla mnie też to zabrzmiało jakbyś kiedyś doświadczyła jakiegoś rozczarowania facetem, a teraz jesteś wręcz uprzedzona. Nie twierdzę, że tak jest, po prostu taki był wydźwięk tego fragmentu posta. Gdyby zamienić miejscami i gdybym to ja miał wybrać dziewczynę to wolałbym tą, która mieszka z rodzicami niż tą, która mieszka na jakimś pokoiku z obcymi ludźmi.

Właśnie o to chodzi, większość tych rad nie zadziała bo każdy pisał je dostosowując do siebie. Dlatego psychoterapeuci są tak potrzebni, uczą się jak dostosować rady do kogoś innego. 

Z tego co ostatnio sprawdzałem to jest chyba 23zł brutto minimalna z czego netto wychodzi jakieś 18-19zł, ja mam te 20 właśnie netto więc nie jest to mniej niż minimalna.

Nie zamierzam na siłę cię przekonywać bo ty i tak lepiej wiesz co ja miałem w szkole. Nie miałem nic z takich rzeczy, nigdy nie było nawet malutkiej wzmianki o gotowaniu.

To były zawody w karate dla dzieci, a nie gala KSW. Jaki doping, jakie suplementy, jaka dieta, jakie kwity? Tam nawet żadnych eliminacji nie było, jechał ten komu trener pozwolił i tyle. Nie było żadnych badań, ważenia ani nic z tych rzeczy. To była bardziej zabawa dla dzieci niż prawdziwe zawody ale jednak były uznawane za Mistrzostwa Polski, oczywiście mowa o sekcji dziecięcej, w sekcji dorosłych było zupełnie co innego.

Dawno nie czytałem większej głupoty.

Ja patrzę na to w zupełnie inny sposób i wręcz nie rozumiem dlaczego panuje takie nastawienie, że partner/partnerka od samego początku muszą być gotowi, ukończeni, idealni. Po to jest związek żeby wspierać się nawzajem. Nie chodzi o to by dziewczyna była podobna do mnie w kwestiach samodzielności bo to tak na prawdę są kwestie poboczne, niewiele znaczące, a wszystkiego co wchodzi w skład tej samodzielności można się dość szybko nauczać, szczególnie mając wsparcie drugiej osoby. Może się mylę ale czy nie jest tak, że jeśli się kogoś kocha i lubi się czyjeś towarzystwo to wszystko inne schodzi na dalszy plan i się współpracuje by razem rozwiązywać problemy? Obowiązki domowe zawsze można podzielić właśnie tak jak już pisałaś. Ja posprzątam, dziewczyna ugotuje, a w międzyczasie oboje będziemy się od siebie uczyć tego czego nie potrafimy, oboje wypełniamy swoje luki. Co to jest w ogóle za absurd by na starcie wymagać od kogoś by już wszystko umiał i ogarniał?

No jak to kto? Koralina!
Widzisz, że chce bym konia oporządził, kopią ją atakował!

Rękami obejmie, nogami oblecze
i rzeknie- wyplącz się, człowiecze!

Julka, ratuj!!