Jak się odkochać? Miłość z różnicą wieku w tle - Netkobiety.pl

On bardziej ma uczucia ojcowskie do Ciebie, z podtekstem erotycznym przychodzącym z Twoim wiekiem, bo wyrosłaś na jego oczach, a jesteś mu jednak obca, a faceci wiadomo... do czego ich ciągnie.

Jak to Cię tak męczy to powiedz mu o swoich uczuciach, będziesz wiedziała na czym stoisz, może sprowadzi Cię na ziemię.

To że się nie ukrywacie może być spowodowane faktem, że wszyscy się do tego przyzwyczaili i do jego obecności w Waszej rodzinie. Przecież na początku nie było w tym nic złego - pomagał Twojemu bratu.

Czyli jednak jakieś oczekiwania względem Ciebie ma. Jest zły, bo robisz coś nie po jego myśli.
Nie jest w roli dorosłego, który otacza opieką dziecko czy kogokolwiek.

Wiesz, gdyby moja najdroższa przyjaciółka powiedziała, że ucina ze mną kontakt, bo się we mnie zakochała, to, wiedząc że nigdy nie odwzajemnię uczucia, choćby mi serce rozrywało, przyjęłabym jej decyzję i jeszcze sama bym pilnowała, aby jej nie przeszkadzać w wyzdrowieniu. Bo bardziej cenię jej dobro nad wszystko co mi daje w życiu.

Tego samego masz prawo oczekiwać od niego.

Kompletnie nie rozumiem komentarza. Możesz go rozwinąć? Kto wychowuje małe dzieci?

Z całym szacunkiem, ale moje rodzinno-religijne środowisko zostawmy w spokoju, tego nigdy nie zmienię, bo to moja tożsamość. Bez tego nie ma mnie. I tu nie ma czego komentować.

Tak, muszę w końcu W powiedzieć. Tak wprost. Bez żartów, wygłupów, całkiem poważnie i żeby sie do tego odniósł.
Przygotowuje sie do tego.

A czy ja napisałam, że to były nastolatki? Chyba wyobraźnia ponosi.

O to to! Komentarz w punkt.
Nie pojdę na terapię co najmniej do skończenia szkoły. Nie powiem nikomu obcemu „uprzywilejowanemu” o tym co się dzieje w mojej głowie bo przecież to będzie piękna informacja o tym jak brat sobie nie radzi, co nie jest prawdą. Ale instytucje wiedzą swoje, nie mam z nimi dobrego doświadczenia i niestety szukają zła nie tam, gdzie trzeba. Ja znam te wszystkie rozmowy - one nie służą temu by cokolwiek mi pomoc.
Znam pewne rodzeństwo w rodzinie zastępczej niespokrewnionej i to co sie tam dzieje to jakaś masakra. Rodzice zastępczy tak tresuja te dzieci, ze z tego domu na pewno wyjdą z traumą. Typowy przykład, że wzieli dzieciaki dla tego marnego tysiąca.
Brat i szwagierka są pod ogromną presją. Ja juz wcale nie chce im więcej dokładać.

O matko. Zaraz zwariuję. Wiadomość od W: "Annie co się dzieje? Dlaczego nie odbierasz? Co się stało? Wiem, że jesteś w domu. Czy rozmawiałaś z [bratem]? Czy o to chodzi? Obawiam się, że mogło dojść do wielkiego nieporozumienia. Przyjadę dzisiaj wieczorem. Bądźcie w domu. I niech [szwagierka] też będzie. Bez niej [brat] rozniesie dom. Trzymaj się ciepło. Nie martw się na zapas. I zadzwoń jak dasz radę."
Chodzi o to, że mój brat szybko się denerwuje, a szwagierka jest jedyną osobą, która potrafi go "ujarzmić". Nie wiem też co miał przekazał W mojemu bratu, robi się z tego jakaś telenowela, rzygać mi się chce.
bardzo się boję. dzisiaj pewnie się wszystko wyjaśni.

Ja jednak radzę nie tylko abyś była przy rozmowie, a czynnie w niej uczestniczyła. Nie może być tak, że ktoś dyskutuje o Tobie nad Twoją głową. Powinnaś powiedzieć o swoich uczuciach i wszystkim co się wydarzyło. Ty nie zrobiłaś nic złego! Nie ma tu Twojej winy!

Jeżeli nie powiesz, że zakochałaś się w W to sprawa może zostać zamieciona pod dywan. W powie, że nic się nie wydarzyło, nic nie miał na myśli. I nadal będzie mógł robić Ci wodę z mózgu, a Ty będziesz cierpieć.

Pamiętaj też, że brat jest Twoim zastępczym ojcem i opiekunem prawnym.
Nie radzę tego lekceważyć.
...................................
M!ri napisał/a:
Ja jednak radzę nie tylko abyś była przy rozmowie, a czynnie w niej uczestniczyła. Nie może być tak, że ktoś dyskutuje o Tobie nad Twoją głową. Powinnaś powiedzieć o swoich uczuciach i wszystkim co się wydarzyło. Ty nie zrobiłaś nic złego! Nie ma tu Twojej winy!
..................................
Dokładnie.

Trzymaj się dzielnie.

Cytat:
Szwagierka to dobry pomysł. Niech przeczyta ten wątek (albo chociaż tylko posty
AnnieF) to będzie miała wgląd w to co się dzieje z Annie.

...............................

A jeśli szwagierka wpadnie w trans panującej w wątku opinii pedofila?

Annie sobie poradzi, bo wie, czego chce.
Ma zdolność jasnego opisywania, więc także jasnego wypowiadania.

Wątek /moim zdaniem/winien pozostać Jej tajemnicą.

Może tak trzeba.

Annie teraz najbardziej na świecie pragnie ślubu z W. Nie można jej za to winić. Dorosłym zakochanie też często odbiera rozum

A dziwisz się bratu? Bo ja ani trochę.
Może wybije W z głowy relację z Tobą i wyjdzie to wszystkim na plus. Ty skup się na nauce teraz.

Czemu jesteś w domu, a nie w szkole tak btw? Znów jest nauka zdalna (sorry, nie śledzę tego)?

Nie, trochę mnie rozłożyło przez weekend. Pewnie jutro już pójdę normalnie do szkoły.

Rozwalił mnie tekst „wyje z bezsilności”. Po prostu rozwalił. Ja naprawdę nie chce być problemem dla nikogo. Nie robię tego wszystkiego specjalnie.

Wiem, że brat chce dobrze. Wiem, że sie martwi. Nie jestem jakaś zbuntowana nastolatka, która robi coś tylko dlatego żeby udowodnić swoją niezależność czy dorosłość. Naprawdę.

To wyjaśnij proszę to, co poruszyłam tu:

Swoją drogą jakim cudem bardzo religijna dziewczyna naciska na to, żeby w wakacje spać z W w jednym pokoju i jak nie potrafiła wpaść na to, że bratu to będzie przeszkadzać, ba zostanie to jednoznacznie zinterpretowane przez całą rodzinę?
Jakim cudem niby wszyscy ich znają, niby mała miejscowość, a nikt z nauczycieli faktycznie w tych cyklicznych wywiadach nie zwrócił uwagi na to, że to nie jest normalne? Jakim cudem w tych cyklicznych wywiadach nie wyszło, że dziewczyna nocuje i 2x starszego od niej faceta? Jakim cudem niby jawnie spacerują sobie po mieście i NIKT nie zwrócił uwagi jej bratu na to, jak to jest niestosowne?

Jakoś nie chce mi się też wierzyć w to, że prywatny terapeuta, którego Autorka sama sobie znajdzie będzie zobowiązany do zdawania raportów z jej leczenia. Jak, skoro nikomu o tym terapeucie nawet mówić nie musi.

Edit. Przypomnę, że gość zaczął się kręcić koło niej, jak miała 13 lat! A od kiedy poszła do LO to spędza u niego całe popołudnie. Przypomnijcie mi, czy 2 lata temu już były 8 klasowe podstawówki? Czyli Autorka miała 15/16 lat kiedy zaczęła u niego spędzać całe dnie po szkole, bo miała blisko.
I jej rodzina śmieszkowała, że on sobie wychowuje nową żonę, zamiast zareagować?
I szkoła nie zareagowała? Otoczenie?
No ja tego nie kupuję totalnie.

Gość miał 31 lat i zwierzała mu się 14latka. I NIKT nie reagował.

Brat zareagował w tym momencie bardzo dobrze, szkoda tylko, że nie te 3-4 lata temu. W. powinien wylecieć z tego układu całkowicie.

Ok.
No wymyśliłam taką głupotę. Dopóki sama tego nie przeczytałam, nie sądziłam, że to takie idiotyczne. Jakis rozpaczliwy akt przyciągnięcia W do siebie. Przez łóżko. No tak. To obrzydliwe. A z drugiej strony - ja naprawdę tego chciałam.
Skoro brat mi pozwalał na różne inne  rzeczy z W, to dlaczego nie to?
No teraz wiem ze to utopia
Ze coś sobie wymyśliłam
Gorzej ze w nie widział w tym bezsensu

Pisałam gdzieś ze nie mieszkam w dużym mieście ale w małym tez nie. Mamy chyba 140 tys ludzi. Wydaje sie dużo ale jak sie tu mieszka od zawsze to wcale tak nie jest. To miasto rodzin i małych dzieci. Mamy jakieś uczelnie, ale slabej jakosci. Mamy jeszcze fajne dojścia do różnych szlaków górskich. Poza tym nie ma tu nic. Nie znają nas wszyscy. Nigdzie tak nie napisałam. Na osiedlu pewnie znają nas wszyscy - tak samo jak ja ich znam. Poza tymi co się teraz budują/ są przyjezdni.

A skad ktokolwiek mógłby wiedzieć gdzie spałam? Przecież jeśli komuś nie powiem to nie będzie wiedział. Przecież w nie odprowadza mnie pod drzwi szkoły. Z reszta to się zdarzyło dosłownie kilka razy.

No nikt nie zwrócił bratu uwagi. Nie wiem co na to napisać. Długo brat tez nie widział żeby to był jakis problem.

99% terapeutów pewnie nie poda tego dalej. A jeśli trafie na kogoś nadgorliwego? Kogoś kto czuje misje i chęć ratowania świata?

O ile faktycznie to nie troll, to człowiek wlosy ma ochotę sobie wyrywać garściami. Wcale się bratu nie dziwię, bo to jest mega popaprana sytuacja. ŻADEN normalny mężczyzna w wieku 34 lat nie lata za licealistkami. No, chyba, że jedynie w celach czysto seksualnych.

A Autorka potrzebuje terapii pronto, bo ma tyle nierozwiązanych daddy issues, że nawet bycie nastolatką nie tłumaczy jej niedojrzałości.

Nie rozumiem czemu ktos pisze, że żaden normalny facet 34 letni nie ogląda się za licealistka. Otóż oglądają się i nawet bardzo ich pragną, tylko nam już dorosłym kobietom wydaje się to patologiczne. A nie jest i pewnie ma to jakieś wytłumaczenie biologiczne.
Co do związku z taka różnica wieku i to z licealistka. Owczywiscie jest to możliwe, nie tylko na seks. Myślę, ze facet dobrze kmini, młoda, można sobie wychować w sumie to już jest dobrze wychowana. Tylko kmini do czasu. Taki związek to tak z satysfakcja dla Was do Twojej 30 stki. Za 13 lat powstanie tu wątek : kocham go, ale nie chce już tak żyć. Nie miałam młodości, szans na poznanie życia bo związałam się szybko, a teraz zauroczyłam się w koledze z pracy. Kocham męża ale mam żal, bo był starszy i mądrzejszy a jednak mnie wykorzystał.
Obym nie musiała być już wtedy na tym forum i tego czytac, niemniej coś czuje ze i tak będziecie razem jakiś czas.
A Ty urośniesz, wylaszczysz się i odfruniesz. W sumie koło 30 stki wciąż będziesz młoda i ładna. a wiem co pisze, bo byłam w baardzo długim związku ze starszym o 20 lat. Także cóż, serce nie sługa, nikt nie planuje tego co będzie za kilka lat kiedy ktoś jest lekiem na całe życiowe zlo.

W życiu bym nie pomyślala, że mój facet ogląda się za licealistkami. Fizycznie pewnie jakieś go podniecają, ale w realnym sensie z takim dzieckiem nie da sie normalnie gadać, a co dopiero robić plany na przyszłość czy tworzyć związek.

Nie mam problemu z różnicą wieku w małżeństwie, bo sama jestem 10 lat młodsza od mojego mężczyzny, ale myśmy się nie poznali kiedy ja byłam nastolatką- ja już byłam po 30stce, więc byla glowa na karku, doświadczenia i jakaś podstawowa dojrzałość.

Nastolatka i dorosły facet to zupelnie odmiennne światy.

To jeszcze byś się zdziwiła
Nie rozumiem tylko twierdzenia że nastolatka ma siano w głowie. Powyżej widać, po postach autorki nie stwierdzam nieogaru życiowego, wręcz przeciwnie.
Naprawdę wg was trzeba być dość styranym przez życie żeby stworzyć dobra relacje?
Dobra wiadomość jest taka, że są faceci którzy chcą być z nastolatkami, którzy chcą być ze starszymi albo rówiesniczkami.
Poza tym. Kto nie lubi młodości. Tej perspektywy, naiwności, nawet jeśli autorka jest smutna i nie jest typowa wesoła nastolatka to wciąż ma to urok, tęsknimy za tym w sobie.
Co do Ciebie Autorko. Deficyt braku ojca będzie Ci ciążył całe życie, takich partnerów będziesz wybierać, takie relacje tworzyć. Ludzie się upierają na terapię. Tak, ale nie wiem czy teraz, nie każdy terapeuta jest zbawieniem świata i problemów. Można natrafić na potwornego dupka, który wpędzi cię w większe poczucie winy. To w tym wyborze trzeba być czujnym, bo jako ze terapeuta ma autorytet możesz go słuchać ślepo. Nikt nie jest nieomylny. Świadomość deficytów, świadomość ze ludzie nie zawsze są super jest ważna. I nie szłabym do jakiejś kobiety od 45 wzwyż. Najelpiej do jakiejś młodej, otwartej terapeutki.
I nie do faceta

Ja nie doradzam tego związku, ja już w takim miejscu byłam i wiem, że to się kończy. Ale też wiem i znam pewne mechanizmy, no i nie zawsze jest tak że postępujemy racjonalnie zwłaszcza w tak młodym wieku.
A co kobiety innego mają w głowie jak nie nie macierzyństwo i ślub? Nieliczne tego nie mają.
Wiele z kobiet z domu pod dach faceta, tylko pod jakaś otoczka powiedzmy czasu i chodzenia.
Oczywiście że nie ma bladego pojęcia o związku, kto ma pojęcie kiedy dopiero wchodzi w dorosłe życie i pierwsze związki?
To jest takie pisanie mądrych po latach, ona nic nie wie o życiu. No najwyższy czas żeby się nauczyła k dowiedziała. Ty wiedziałaś? Musiałaś czegoś doświadczać na własny rachunek.
A że gość taki nie inny, który facet myśli racjonalnie, niewielu jest dojrzałych mężczyzn. Wrzuć chociaż pierwszy lepszy pod spodem jak typ tęskni za młodociana miłością. Po 10 latach!

Ja wiem, że taki facet chce sobie mieć podporządkowana kobietę, nie radzi sobie w związku z wymagającymi kobietami. Ale każdy jest inny i trzeba się dopasować. Ja już pod koniec relacji ze starszym tylko słyszał, nie taka byłaś, nie tak się ubierałas, dlaczego używasz czerwonej szminki, nie taki miałaś styl. No bo to że dojrzeje i będzie chciała się kiedyś wyrwać to bank, pewne mur i beton.

Ale mi też mniej więcej o to chodzi. Że to i tak będzie porażka. Przecież nigdzie nie zachwalam takiego związku. Rozumiem że są tacy faceci, rozumiem czemu kobiety w to wchodzą ale w pełni wiem, na 100 procent że to nie jest to czego potrzebuje kobieta. To się nie udaje we wszystkich przypadkach jakie znam. Ja nie szalałam, nie randkowalam, nie miałam tego co dziewczyny do 30 rz, dopiero teraz sobie odbijam, ale wiem ze to już nigdy, nigdy nie będzie to samo. Z wielu powodów.
I jeszcze raz podkreślam. Taki związek dla kobiety jest zwyczajnie złym pomysłem - dla tak młodej kobiety rzecz jasna.

Mowa jest o związku, a nie oglądaniu się. Ktoś wyżej pisał, że kobiety wypierają fakt, że mężczyznom podobają się młodsze, bo boją się o swoje związki. Ja nie wypieram, zakładam możliwość, że mój facet odejdzie kiedyś do dużo młodszej. Ale czy do 17-latki? Nie, i dam sobie nerkę wyciąć za to założenie, bo wiem z kim się związałam - mój by się za dzieci nie zabierał. Żeby była jasność - nie jestem hipokrytką i np. związek Macrona i jego żony również uważam za obrzydliwy.

Wy za to jesteście odpowiedzialne XD

3/4 forum to rozterki typu zostawić czy nie, zakończyć romans czy dawać na boku dalej, on bogaty i tak jakoś się zbliżyliśmy i nie wiem kiedy wylądowaliśmy w łóżku a jemu się odechciało..i trylion innych tematów i rozterek jak u nastolatek.

To była najokropniejsza i najbardziej krępująca rozmowa w moim życiu. Napiszę o tym później. Może wieczorem. Jeszcze do siebie dochodzę.

Właśnie to założenie, że z facetem jest coś grubo nie tak. Może tak być że to będzie najcudowniejszy mężczyzna na świecie, oddany jej, dbający o jej dobro, kochający ja bardzo mocno i naprawdę będzie chciał wszystkiego co najlepsze dla niej. Może być zajebistym facetem. Ale tu chodzi tylko o to co jest dobre dla niej. Tacy faceci to nie są zboczeńcy wbrew temu co tu dziewczyny piszą, to oddani goście. Ale dla niej to nie jest dobre, jako kobiety, dziewczyny i tylko dla niej. Oczywiście że załatwiają swoje tematy tacy mężczyźni, czuje się silniejsi, lepsi no najważniejsze żeby każdemu to pasowało. A paradoksalnie to jest złe dla dziewczyny i już.

Tak zajebisty facet nie będzie się brał za nastolatki. Dlaczego?
1. Dla jej dobra. O czym sama wspomniałaś. Zajebisty facet wie o tym wszystkim.
2. Bo wie też, że nastolatka ma jeszcze siano w głowie i mało kiedy ma pojęcie co chce od życia, którego przecież nie zna.
3. Bo wie, że w takim związku układ sił jest tragicznie nierówny.
4. Bo w pełni zdrowi ludzie nie bawią się w ratowników.
5. Bo taki związek i tak się zawali, bo ludzie się zmieniają i rozwijają, zwłaszcza tacy młodzi. Po co sobie fundować rozwód, alimenty…

Więc nie, zajebisty, dorosły facet nie zwiąże się z nastolatką. Ale oczywiście każdy ma swoją definicję zajebistości

Gdyby chodziło o związek z taką samą różnicą wieku, ale ona 30 lat, a on 47 lata to większość nie miałaby żadnych obiekcji. (Co ciekawe wtedy najgłośniej krzyczą panowie, że ona na pewno jest z nim dla kasy)

Bez przesady Nie lubię robienia z facetów bezrozumnych szympansów.

Dopiero teraz chyba rozumiem, co masz na myśli. Chcesz powiedzieć, że będzie dla niej dobry i nie ma złych intencji, wbrew temu jak to wszystko wygląda, ale jest mało dojrzały i dlatego właśnie ciągnie tą relację. Tylko że on już specjalnie nie dojrzeje w tym wieku, a ona przecież nie stoi w miejscu. I może ją ta różnica uwierać za mniej niż (jak w Twoim przypadku) 10 lat.

Wszystko to teoria oczywiście. W prawdziwym życiu gdyby jakiś amant po 30 (i rozwodzie) kręcił się wokół mojego dorastającego dziecka, to nie bawiłabym się w takie rozkminy

Ania chyba zastanawia się nad dalszym scenariuszem...
Pisała dzisiaj post mniej istotny, nie wspomniała o tym spotkaniu, niby traumatycznym, a raczej w takiej sytuacji każdy na jej miejscu by coś napisał, chociażby ogólnikowo...Wywołana, obiecała wieczorem i cisza.

Mnie od początku zadziwia jej życiowa wiedza, styl pisania, w wątkach w którym komuś doradzała w sprawach małżeńskich, w jednym usunęła bardzo mądry wpis... Wygląda mi na dużo starszą, a ta historia wg mnie jest naciągana... Może fantazja...

No to... zaczynam pisać. Na pewno nie wszystko i pewnie nieskładnie, bo jak myślę o wczorajszym dniu to wciąż targają mną emocje. Ale do tego chyba już  będę musiała się przyzwyczaić. Nie chcę też pisać wszystkiego - część zostawię sobie, przetrawię, część wcale nie musi wychodzić na światło dzienne.

Rozmowa. Chciałabym napisać, że było słodko, cukierkowo, że było dużo wzruszenia, szczerych wyznań i cholera jeszcze wie czego, ale nie. Nie było. Mój brat, jakby mógł, faktycznie rozniósłby W. gdy ten pojawił się u nas w domu. Ja normalnie widziałam wściekłość w jego oczach, ale tak straszną, tak przerażającą, że... że nawet nie wiem do czego to porównać. Oczywiście najpierw oberwało się mi, znowu gadka w stylu nie masz prawa głosu, narobiłaś głupot to teraz siedź cicho i słuchaj co dorośli mówią, ale koniec końców złagodniał. Nie krzyczał, bo dzieci były w domu. Tak złagodniał, że dzisiaj przed szkołą przyniósł mi kawę do pokoju. I to chyba jedyny wzruszający moment w tej historii.
No bo wiecie, brat jakoś strasznie personalnie to wszystko odebrał. Jak ktoś tu pisał - że zaufał. W, a ten mu nóż w plecy wbił. Że brat tak mu ufał - cały czas to powtarzał. Szwagierka na to wszystko, że ona przecież mówiła bratu. Dawno temu. Że widziała co się ze mną działo już dawno temu. Próbowała ze mną rozmawiać, ale co miała robić jak ja nie chciałam i zawsze ją zbywałam. Ale brat nie widział tego wszystkiego. Mam wrażenie, że dopiero wczoraj przestał widzieć we mnie niewinne dziecko, bez swojego zdania...
Potem brat zaczął wyrzucać sobie, że o mnie nie zadbał, że zawiódł, że myślał, że dobrze sobie radzi - no tu już ryczałam, bo tak strasznie szkoda mi go było, czułam się tak winna temu wszystkiemu, że masakra. Przecież to nieprawda.
Potem uwielbiany przez wszystkich temat - seks. Tu nie ryczałam, ale patrzyłam w stół i nie byłam w stanie spojrzeć na kogokolwiek. To tak żenująca część rozmowy, że nawet teraz siedzę i nie wiem co pisać. Po tym co tu przeczytałam... mój brat serio myślał, że my sypiamy ze sobą. I to go dobiło najbardziej. Że nie tak mnie uczył. Że u nas to nie tak wygląda. Komentarz W. mniej więcej: ciebie martwiło to, że mogłaby sypiać ze mną czy z kimkolwiek innym? a nie martwiło cię to że spotyka się z tak starym gościem jak ja? dlaczego to robi? W. jeszcze powiedział, że bratu uderzyła religia do głowy i są rzeczy poważniejsze i ważniejsze niż seks, że na jego miejscu nie tym by się martwił, gdyby on był moim bratem. a nie moim dziewictwem. Cóż. Nie wiem jak to skomentować. Brat znowu zaczął o zaufaniu do W. Że pozwalał na to, żebyśmy byli blisko, bo myślał, że W. nie widzi we mnie kobiety. W: już dawno widzę.
Jak mógłby nie widzieć. Że mógłby uprawiać ze mną seks tysiąc razy jakby chciał. I brat nawet by się nie dowiedział
Tysiąc pytań do mnie. Gadanie brata, że W. to nie facet dla mnie. Że sobie życie zmarnuję. No takie gadanie jak tu na forum.
Pytania do W. Jak on to sobie wyobraża. Dlaczego tego nie przerwał. Dlaczego w tym tkwił. Co teraz zamierza zrobić. W jaki sposób chce wziąć odpowiedzialność za to co się działo przez ostatnie lata.
Jakoś tak szwagierka wzięła moją stronę. Nie to, że to popierała, ale była łagodniejsza w osądach.
Nie ma konkretnego planu. Brat powiedział, że ja i tak zrobię co będę chciała. Że nie ma takiej siły, która sprawi, ze go posłucham. Że może mi zabronić spotykać z W - ale co to da. Straci mnie i przyjaciela. Ostatecznie nazwał W przyjacielem, więc chyba nie jest źle. 
Powiedział, że jak się przejadę, to może dorosnę. Może coś zrozumiem. I że na pewno się przejadę.

Powiedziałam W. że mam żal do niego że mnie tak zwodził, że sama nie wiedziałam o co mu chodzi, dlaczego, że wariowałam przez to. Pokazałam mu posty z forum. Tylko W.  Więc... już nie mam nic do ukrycia. To, co powiedział, zostawię dla siebie. Za dużo tego.
Co postanowiliśmy - również.
Co do terapii - wszyscy uważają tak jak tu na forum. Że mam iść. Nie bać się. Za parę miesięcy będę mieć 18 lat. Trzeba znaleźć kogoś mądrego.

A ja... czuję się tak wypompowana, tak zmęczona... jakbym miała 70, nie 17 lat. W domu atmosfera jest tak gęsta, że można ją kroić nożem. Nie wiem jak mam się zachowywać. Brat jest zgaszony. I też nie wie co mówić. Jak rozmawiać. Widzę to. Mógłby nawet pokrzyczeć po mnie. Wszystko lepsze niż to co jest teraz. Chyba musi sporo czasu upłynąć żeby chociaż trochę było jak dawniej.

A gdzie ten szok, po którym nie mogłaś dojść do siebie?

AnnieF - przeczytaj jeszcze raz mój post z 24.10.
Zrobi dokładnie jak napisałem.