Jak przekonać żonę do zmiany podejścia i zadbania o siebie - Netkobiety.pl

Bo jest głodna, sama o tym mówi gdy mała już się przebudzi - wtedy narzeka (także na małą), że nie może nawet spokojnie sobie nic zjeść . Co ja mam wtedy zrobić oprócz tego, że w myślach uśmiecham się z politowaniem?

Ja nie mam zamiaru jej niczego narzucać, jesteśmy dorosłymi ludźmi i nikt nikomu żadnych warunków nie dyktuje. Wspieramy się, pomagamy sobie. Po prostu - nieskromnie mówiąc - mam się za o wiele lepiej zorganizowanego i chcę tym jakoś pomóc, nauczyć może czegoś, co może i jej i mnie długofalowo uprościć życie. Gdy była okazja że sam przez kilka dni małą się zajmowałem to zrobiłem tyle, ile żona robi w 2-3 tygodnie, bez żadnego uszczerbku na szczęśliwości córeczki Uważam po prostu, że się da, tylko trzeba zerwać z pewnymi schematami i nawykami.

No bo podobnie to wyglądało też przed pojawieniem się dziecka. Teraz po prostu stało się to bardziej widoczne i w efekcie bardziej się martwię o nią

Nie widzę tu jakiegoś dużego problemu, oprócz tego, że nie bardzo Ci się podoba, co i kiedy robi żona. Tak bywa.
Przeważnie po porodzie faceci narzekają na okrojony seks...
Teraz nie jest zorganizowana, a jaka była wcześniej? Wygląda, że się za bardzo czepiasz.

Skoro było to widoczne przed urodzeniem dziecka to teraz będziesz to obserwował ze zdwojoną siłą. Teraz chyba trochę za późno na reedukację żony. To nie jest czas na to.
Żona jest zmęczona. Inaczej robi się coś przez 2 tygodnie a inaczej cały czas z myślą, że teraz właśnie już tak będzie to wyglądać. Nie ma tez co porównywać, ze jest młodsza, wiec powinna być bardziej „wydajna”. To ona urodziła dziecko. To jej organizm przeszedł burzę hormonów, ba, podejrzewam, że nadal nie doszedł do siebie.
Istnieje też depresja poporodowa. Różnie bywa. A Ty, mówiąc jej, ze jesteś bardziej zorganizowany wcale jej nie pomagasz. Jakby mi tak mąż powiedział, to czułabym się jakbym dostała w twarz.
Podejrzewam, że patrzenie w telefon rano  to odskocznia żony.
Ona się na pewno stara. Nie robi czegoś nie dlatego, że jest leniwa lub mało ambitna.
co przeszkadza Ci w zrobieniu śniadania żonie? To, że uważasz, że jest w stanie sama to zrobić? Zrobienie śniadania żonie może być elementem troski o nią, zwłaszcza ze stwierdziła, że jest głodna i nie poszła do kuchni robić sobie kanapek.

Czy rozmawiałeś z żoną o jej potrzebach? Czy ona Ci powiedziała czego potrzebuje? Czy pomagasz jej po omacku, uważając, że właśnie takie są potrzeby żony jakie Ty uznasz za stosowne?

Zamiast tylko "starać się robić jak najwiecej w domu" zacznij wykonywać swoje domowe obowiązki. To jest wasze dziecko i wasz dom, więc masz obowiązek współuczestniczyć w prowadzeniu domu i wychowywaniu dziecka, a nie tylko "pomagać".

Z tego co wnioskuje z słów autora,chce zmiany bo martwi sie że zona wpadnie w studnie pod nazwą "zwód madka"
Również z tego powodu ze pomimo jego pracy zarobkowej cytuje
"Poza tym staram się też robić jak najwięcej w domu, porządki, pranie, wieszanie, składanie, zakupy, śmieci. Co się da, zresztą zawsze to lubiłem. "
Wiec wygląda to tak że poza praca zarobkowa autor wykonuje jeszcze wszystkie prace domowe, a autorka w tym czasie patrzy sie na dziecko.
Skoro jego zona nie wykonuje aktualnie pracy zarobkowej,to jej praca jest dom, a autor tylko "powinien" jej pomagać w obowiązkach domowych.
Właśnie tylko pomagać.
Gdy małżonka wróci do pracy to obowiązki domowe powinny być dzielone po równo.

Przyjrzyj się tej wypowiedzi bliżej a zobaczysz patologie współczesnego świata w całej rozciągłości.

Patrzenie w telefon to nie jest w tym przypadku niewinna “odskocznia”.
Żona popadła już w takie uzależnienie, w taki marazm, że nie jest w stanie zadbać o swoje potrzeby fizjologiczne. Jest głodna, ale nie zrobi sobie śniadania bo scrollowanie telefonu jest zbyt dużym przymusem.

Rolą męża nie jest wchodzenie w rolę opiekuna (jak to AnnieF sugeruje - a dlaczego wszyscy wiemy) a zmobilizowanie żony, aby się ogarnęła. Tak jak mając partnera alkoholika rolą żony nie jest chowanie przed min butelek.

Obowiązki powinny być dzielone po równo, jednak nie z każdym da się coś takiego przeprowadzić. Różnie już próbowano w wielu małżeństwach rozwiązać pewne problemy
Pisano w punktach wykaz obowiązków i wieszano kartkę na lodówce
Dwie strony podpisywały kontrakty tak, jak robi to nauczyciel że swoją klasa.

Ja uważam, że autor jest po pierwsze człowiekiem myślącym, dobrze zorganizowanym i posiada różne umiejętności, które przydatne są w kuchni, przy dziecku i zajmowaniu się domem.
Na dodatek jest obowiązkowy, więc non stop ma robotę.
Jego żona natomiast weszła w to małżeństwo nie majac wielu umiejętności i jest źle zorganizowana.
Mężowi robota pali się w rękach i wszystko idzie do przodu, ona potrzebuje dziesięciu pomocników, bo nie myśli. Po co ma myśleć, skoro zawsze myśli za nią mąż i w razie czego poda jej np pieluszkę której zapomniała wziąć, chociaż poszła przewijać dziecko.
Ciekawie zacznie się u nich, gdy dziecko zacznie jest zupki, obiadki itd.
Wtedy to dopiero będzie jazda i jak znam życie ta kobieta będzie miała sto problemów ze zorganizowaniem sobie prac kuchennych, potem z nakarmieniem dziecka i po każdej tej zwykłej czynności będzie umordowana do granic możliwości.

Nie chcę się rozpędzać w swoich, być może, od czapy osadach, ale coś mi się wydaje, że autor poślubił księżniczkę bez żadnych umiejętności, wyobraźni i chętnie robioca wszystko cudzymi rękami, rękami męża, rzecz jasna.

Zgadzam się z Tobą tylko w tym, że jak wróci do pracy to obowiązki na pół

Z całą resztą już nie, ale nie będę pisać drugi raz tego, co napisałam wyżej.

Ja nie wiem, ale ona taka już była wcześniej.
Widziały gały co brały, było mysleć przed ślubem i przed dzieckiem, że jak dojdzie kolejny obowiązek, to będzie gorzej.

Po ślubie ludzie się nie zmieniają na lepsze i nie zaczynają dami z siebie sprzątać tylko dlatego, że mąż/żona jest obok, jeżeli wcześniej tego nie robili. Wręcz odwrotnie, można spodziewać się, że jak minie pierwsza chęć zaimponowania, to będzie gorzej niż początkowo.

tutaj pełna zgoda.

Fajnie to napisałaś.
Zgadzam sie z toba w 99%.
a czemu nie w 100 to napisze zaraz.

Na potwierdzenie twoich słów mam świetny przykład zony mojego przyjaciela, która również jest inżynierem.
Przed pojawieniem sie dziecka,WSZYSTKO musiało byc u niej zorganizowane i perfekcyjne.
Niestety zakrawało to (z mojje perspektywy) o toksyczność i jakaś nerwice, bo ja było ustalone że przyjeżdżają do mnie na 18 to punkt 18 byl dzwonek do drzwi.Równo o 18, robiła sie drażliwa i psuł jej się humor gdy cos było przed albo po czasie o 5 min. Mojemu przyjacielowi to nie przeszkadzało, a nawet to lubił ,wiec sie nie wtrącałem.
I dopiero dziecko,i potem jeszcze 2 kolejnych dzieci ja z tego wyleczyło, bo przy  dziecku rzadko kiedy można być punktualnie, bo zafajda pieluchę i spóźnienie 30min.
I przełożyło sie to na inne aspekty życia, przestała być taka despotyczna wręcz, bo wiedziała że wszystkiego zaplanować się nie da.

Ale dlaczego nie w 100>?
Moze to skrzywienie zawodowe,bo sam jestem inżynierem.
Ale dobra organizacja,dobre planowanie i wdrażanie planów w życie w ustalonym harmonogramie sprawia że mamy nieporównywalnie więcej wolnego czasu dla siebie.
Tak jak w pracy,tak i w domu rodzinnym, ustalenie sobie czy to grafiku czy po prostu odpowiedniego podziału obowiązków sprawia że ma sie więcej czasu dla siebie, dla rodziny.

Nie będę się tutaj odnosił do każdej wypowiedzi z osobna, bo niektóre osoby moooocno popłynęły z interpretacją zamiast najpierw zapytać o szczegóły i wyszły z tego niezłe banialuki - po co od razu takie, a nie inne założenia i oceny, nie wiem, ale naprawdę, to bez sensu, bo się naprodukowaliście, a można to wywalić do kosza.

Może tak w punktach, aby było łatwiej:

- to nie tak, że żona to jakaś księżniczka itd. oj nie, dzieckiem zajmuje się niesamowicie i widzę to zarówno ja jak i inni. Moim zdaniem czasami może "aż za bardzo" - np. mała już zmęczona, chce spać, ale nie może zasnąć to żona walczy i walczy dalej. Kilka razy za moją namową odpuściła i co ciekawe, mała wtedy chwilę postękała i usnęła. Jasne, matka odczuwa to inaczej, lepiej rozpoznaje sygnały dziecka, ale ja jestem też w domu i nauczyłem się sporo jak ich słuchać, niczego też nie bagatelizuję, ot mam nieco luźniejsze podejście, bo wiem, że inaczej bym zwariował i to na pewno w niczym by nie pomogło

- pisząc, że "pomagam" w domu nie miałem na myśli, że pomagam w żonie coś zrobić, tylko że ja to robię - na co dzień to ja ogarniam rzeczy wymienione w pierwszym poście. Praca w domu pozwala mi na to, ot dla samego siebie nawet, w przerwie, aby nieco odświeżyć głowę z przyjemnością zajmuję się czymś takim jak wieszanie czy układanie prania, w weekend latam ze ścierami, odkurzaczem, mopem i sprawia mi to radość. Z nas dwojga to ja jestem tym, który sprząta po drugiej osobie skarpetki z łóżka czy zamyka pozostawioną klapę sedesową

- ja jestem minimalistą, ale nie na zasadzie "będę spał na materacu" - ot, mniej, ale więcej jakościowo. Żona to nieco bałaganiara w moich oczach, no ale mówię to z przymrużeniem oka - jesteśmy razem nie od wczoraj, wiedziałem jaka jest i jestem z nią szczęśliwy. Podsuwałem pomysły pozwalające jej uprościć sporo, przez co miałaby więcej czasu dla siebie, no ale póki co nie skorzystała. Zaniechałem więc tego, bo przecież nie chodzi o to, aby coś na siłę wciskać

- też jestem swego rodzaju inżynierem, też miałem mocno perfekcjonistyczne podejście i też się to skończyło - zaraz po urodzeniu był to dla mnie szok, ale musiałem się przestawić, bo jw. nie da się zjeść ciastka i mieć ciastka i jeszcze się z nim podzielić. Udzie się na kompromisy, nie da się mieć idealnego porządku, wszystkiego na czas itd. gdy w domu jest dziecko. To jak z planowaniem projektów: trzeba brać DUŻĄ poprawkę na sytuacje nietypowe i dziecko nauczyło mnie tego w kilka tygodni dużo lepiej, niż praca przez kilka lat Nie wymagam perfekcyjnego podejścia ani od siebie, ani tym bardziej od żony

- pracuję w IT i wiem z jakimi zagrożeniami można się tu zetkną - taki niewinny telefon to za przeproszeniem "czasowpierdalacz" jeśli tylko podejdziemy do niego źle. Ja u siebie to zauważyłem i choć możecie mnie uznać za dziwaka, to używam np. trybu monochromatycznego (ekran wyświetla tylko odcienie szarości), nie mam na nim żadnych appek socjalowych ani komunikatorów, nie mam tam maila, a dostanie się do przeglądarki jest mocno utrudnione, aby nie zachęcała. Telefon jest od zdjęć, nawigowania, słuchania audiobooków, czytania książek i nauki języków. Tyle, jestem także i tu minimalistą i fanem podejścia Calla Newporta (jak ktoś nie zna, polecam wygooglać)

Podsumowując: wydaje mi się, że nie jestem taki zły, bo przecież ani nie zmuszam, ani nie naciskam, ani też nie sugeruję, że coś jest źle. Po prostu wiedząc, jak bardzo można zmianą nawyków poprawić swój komfort życia, przykro mi się patrzy na to, jak ona czasami się męczy. Jedna rzecz jest natomiast niezmienna i wyryta u mnie: nie dam sobie wejść na głowę. Po prostu jak ona nie będzie dawać rady, to powiem "nie". Uważam, że ma spore pole do działania i jedyne co musi zrobić, to je wykorzystać. Jak tu ktoś wspomniał, to ma być relacja na tych samych poziomach, ja nie jestem jej opiekunem - oboje mamy się opiekować dzieckiem, być rodzicami dla niego, a nie dla siebie wzajemnie.

Autorze, skoro ogarnianie domu sprawia Ci przyjemność, to super. Ty i Twoja żona tylko skorzystacie. Ona będzie robiła bałagan, a Ty będziesz po niej i za nią sprzątał. Potem dojdzie Ci jeszcze sprzątanie zabawek po dziecku i zeby tylko zabawek.
Skoro jednak to Ciebie uszczęśliwia, to coz można powiedzieć?
Trzeba po prostu spuścić na to zasłonę milczenia.
Twoja żona nie potrafi ululac dziecka, potrafi ślęczeć nad dzieckiem męcząc się niesamowicie, a i tak dziecko nie zasypia. Odłożone do łóżeczka zasypia bez problemu.
Wniosek? Tej kobiecie brakuje wyobraźni i umiejętności, tak jakby nie uczyla się na błędach i nie wyciągała wniosków.
Prędzej się ta kobieta zamęczy fizycznie, niż poglowkuje, jakby tu zrobić, żeby tym razem wszystko poszło sprawnie.
Jest dobra matką - ależ nikt tego nie kwestionuje. Mnie chodzi po prostu o to, że ona nie potrafi myśleć i niestety już tego się nie nauczy.
Taka po prostu jest.
Myślę, że dobrze się dobraliscie, bo nawzajem spełniacie swoje potrzeby.
Ty czujesz się stuprocentowa głową domu, przewodnikiem stada, dzięki jej nieporadności, a ona czuje się przy Tobie bezpieczna, gdyż wie, że gdyby nawet nie wiem, co się działo Ty problem rozwiążesz.
Ona rzuci byle czym i pójdzie radośnie dalej nie zaprzątając sobie głowy, że przecież np ciuchy walają się na podłodze, a Ty raz dwa podbiegniesz i zbierzesz te łachy bez słowa komentarza.
Gdyby ona związała się z bałaganiarzem i facetem imieniem Chaos oboje utoneliby w syfie i nigdy na nic nie mieliby czasu, oczywiście kłóciliby się o to, kto ma posprzątać.
Z Tobą takich problemów nie ma.
Im dalej w las, tym więcej drzew - przekonasz się, że z czasem roboty będzie Ci przybywało w zastraszającym tempie.
Kiedyś wypalisz się, bo ileż można tak wytrzymać
Napisałeś, że nie zamierzasz być jej opiekunem. No świetnie, tyle tylko że Ty już jesteś jej opiekunem i chciałbyś być jeszcze lepszym opiekunem
Obchodzi Cię nawet to, kiedy ona zje śniadanie. W takim razie zacznij robić jej śniadania, siądź przy niej i dopilnuj, żeby ładnie zjadła.
Jesteś nadgorliwy i nadopiekuńczy, a to nie są zalety, tylko wady.
Fajnie, że jesteś minimalistą - ja też uważam, że ludzie gromadzą za dużo rzeczy, że 90% swojej graciarni mogliby spokojnie wywalić itd wiadomo czym jest minimalizm, nie mylić go z lenistwem i dziadostwem.
Nie dasz sobie wejść na głowę. Wierzę w to, tylko że dla każdego co innego jest oznaką, że ktoś wszedł nam na głowę. Prawdopodobnie inny facet na Twoim miejscu czułby, że ktoś tu wszedł mu jednak na głowę i to ostro.
Ty jednak jesteś, jaki jesteś i akurat Tobie odpowiada rola wiecznie wszystko ogarniającego i myślącego za wszystkich.

Popracuj tylko nad swoją nadopiekuńczością i wtedy nie będziesz martwił się tym, kiedy Twoja żona zjadła śniadanie albo że znowu opowiada, jak bardzo jest zmęczona, bo przez godzinę lulala dziecko.

Dla mnie to znowu gruba nadinterpretacja - może kwestia tego, że pisząc nie da się wszystkiego tak jasno wyrazić jak przy normalnej rozmowie.

Żeby nie było, ja w tygodniu często po pracy wybywam - siłka, basen, bieganie, sauna, tak 4-5x w tygodniu.
Gdybym miał cały czas latać, sprzątać po niej wszystko to jasne, w ogóle nie doszłoby do tego, że jesteśmy rodziną z dzieckiem

Wiem po prostu, że dałaby radę zrobić więcej, gdyby zmieniła nieco sposób działania

Sorry, ale ja wysiadam.
Serio. Nie jestem w stanie czytać, jak ktoś wysnuwa takie wnioski mając pobieżną wiedzę.

Chyba za dużo ktoś tu się naczytał o problemach ludzi i teraz rzutuje to na inne przypadki
Zgłaszam wątek moderacji do zamknięcia, sam już nie będę się w nim wypowiadał

Spokojnie autorze,za rok,dwa wrócisz z tematem że myślisz o rozwodzie.

Ty wybywasz z domu, a żona? Ma jakąś odskocznię?
Chciałbyś, żeby żona była na wzór i podobieństwo Twoje, nie da się...

.