Jak się odkochać? Miłość z różnicą wieku w tle - Netkobiety.pl

To nie milosc. To psychika.

Wiekszosc kobiet, ktore nie mialy normalnej relacji z ojcem szukaja go w zwiazkach, najczesciej wybieraja duzo starszych mezczyzn, potrzebuja opieki itd. Jestes jedna z nich. Podswiadomie szukasz kogos, kto zastapi ci rodzica. Zadna normalna kobieta nie zauroczylaby sie w prawie 20 lat starszym facecie.

Ty w nim widzisz opiekuna, to raczej zauroczenie.
A on nie pójdzie dalej, bo się boi, wie jak to wygląda i jakie są szanse na trwały związek z Tobą.

.

No to już wiesz, że on jest pedofilem, że to, co czujesz nie jest tym, co czujesz i ogólnie, wszystko jest proste tylko musisz sobie uświadomić jak bardzo rzeczywistość jest inna niż Ci się wydaje.
Wszystko fajnie, pięknie, ale łatwo jest pisać takie rzeczy "starym", natomiast Ty błądzisz po omacku. Wszyscy traktują Cię z góry, bo znają odpowiedź, ale nikt nie jest w stanie Cię wesprzeć, usiąść i wyjaśnić "po Twojemu".
Jest mi bardzo przykro, że znalazłaś się w takiej sytuacji. Rozumiem ile emocji Cię rozrywa i co czujesz. Jesteś młoda i zagubiona, ale wszystko z Tobą ok, naprawdę Jak chcesz możesz napisać na priv

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi! To forum fajnie pokazuje jak różne mogą być spojrzenia na jedną sprawę.
Chciałam tylko wyjaśnić - ja się nigdy z W nie spotykałam w tajemnicy przed bratem, zawsze doskonale wiedział gdzie idę, z kim jestem, co robię. Po tym jak kilka lat temu zainteresowały się nami różne instytucje, które tylko udawały, że chcą pomóc jestem ostrożniejsza i wiem, że oszukiwanie brata może wyjść fatalnie. No i poza moją znajomością jest też przyjaźń W i mojego brata, przecież oni też się spotykają, sami beze mnie, co prawda ostatnio coraz rzadziej, bo więcej czasu spędza ze mną... W też jakoś nigdy nie ukrywał przed moją rodziną, że mnie lubi. A że brat z żoną pracują zdalnie z domu już od jakiegoś czasu to choćbym chciała coś ukryć i tak nie miałabym takiej możliwości.
Ale to, że mój brat o wszystkim zawsze wiedział i wcześniej nie reagował w jakiś sposób pozwoliło mi myślec, że wszystko jest dobrze i że nie robimy nic złego. Może nie jest to zbyt popularne, ale w dalszym ciągu dobre... Brat dopiero się wkurzył i zauważył, że coś jest nie tak, jak któryś z kolei raz zadzwoniłam do domu, że wrócę jutro. Za pierwszym razem, po jakiejś długiej wycieczce gdzie wytłumaczyłam się zmęczeniem i że od W mam bliżej do szkoły sam nawet uznał, że to dobry pomysł zebym tam została. Teraz myśli, że uprawiamy seks. Do W się nie odzywa. Do mnie w sumie też za bardzo nie. Ja wiem, że on w jakiś sposob czuje się zdradzony. Ja nie wiem czy on się o mnie martwi. Raczej nie. Raczej jest zły, że nikt mu wcześniej tego nie powiedział, ja nie wiem, nie skonsultował tego z nim? Taki głupi typ.

To, że się znamy od zawsze też myślałam, że jest na plus. Znam jego rodziców, przecież to moi sąsiedzi. Czasami chodzę tam na kawę - to już starsi ludzie. W zna mnie od zawsze, moją historię, nie muszę się mu tłumaczyć z niczego, rozgrzebywać wypadku, patrzeć jak mi współczuje, ale jednocześnie tego nie rozumie... jak wszyscy inni ludzie, których do tej pory poznawałam. Którzy zawsze próbowali coś mądrego powiedzieć, pocieszyć, a wychodziło jedno wielkie g*wno. Strasznie bałam się nowego liceum, tłumaczenia się znowu nauczycielom, na tle nowej klasy, dlaczego mam takich młodych rodziców - potem okazuje się, że jednak to moje rodzeństwo - czyli jeszcze gorzej, bo rodzice pewnie patologia i im mnie odebrali. Więc się tłumaczę, że był wypadek, że zginęli, że dom dziecka, że brat mi życie uratował, ale... oni wszyscy i tak już swoje wiedzą. Nigdy nie zapomnę upokorzenia z początków roku szkolnego. Dlatego nie lubię poznawać nowych ludzi. Prędzej czy później ten temat gdzieś wypłynie - np. zapytają - a czym zajmują się twoi rodzice? masz jakieś rodzeństwo? ile twoi rodzice mają lat?
Ja się naprawdę spotykałam z rówieśnikami. I to za namową W, co oczywiście łamało mi serce, ale myślałam, że skoro on tak mówi, to pewnie ma rację. Chłopcy z mojej szkoły - dramat. Jeden kiedyś po  trzecim spotkaniu próbował się do mnie przystawiać, nie rozumiał słowa nie i myślał, że ja to tylko po prostu dla zasady mówię. Na ławce, w parku. Na dodatek z mojej klasy. Na początku roku szkolnego pierwszej klasy. Wcześniej jakiś inny z klasy próbował się ze mną umówić. Po tym jeszcze jeden - i on mi się przyznał, że to jakiś głupi zakład, bo jestem ładna. Rozumiecie? Jak w jakimś durnym programie na tvn. chodzę do klasy informatycznej, gdzie jestem jedną z niewielu dziewczyn. gdyby nie to, ze z informatyką łączę przyszłość i sporo się tam nauczyłam już dawno zmieniłabym szkołę. ale wiem, że nigdzie nie nauczę się tyle co tam. no i wtedy brat interweniował - poszedł do wychowawcy - ale rozumiecie jaka łatka się do mnie przykleiła? sierota, cnotka, no spaczona jakaś. juz nie mysle o zmianie szkoly, ale na początku bardzo chciałam zwłaszcza jak słyszałam, ze znajomi ze wspólnoty chodzący do innych szkół robią sobie wycieczki, ogniska, osiemnastki... u mnie nigdy tego nie będzie.
Jedyni sensowni to ci z mojej wspolnoty młodzieżowej przynależącej do parafii. Których de facto też znam od lat, bo jedna podstawówka, jedno osiedle... Ale część z nich już poszła na studia, wyjechała, a reszta... myslę, że gdyby miało coś być to by było. Od lat w wakacje jeżdżę też na rekolekcje - i tam zawsze też trafił się ktoś, kto był mną zainteresowany. Nawet kilku. Ale zawsze, gdy dochodziło do pytania "a kim są twoi rodzice" to mnie już nie było. W. mówi, że jak już pójdę kiedyś na studia, że tam już będzie normalnie, bo nikogo nie będzie obchodzić moja rodzina. Nikt o to nie zapyta. Ale mi sie w sumie nie chce isc na studia. A jeśli już, to na pewno nie po to zeby kogokolwiek poznawać.
Co do czekania na seks przez W. no to miał już dużo okazji, żeby to ze mną zrobić, w życiu bym się mu nie opierała, bo bym po prostu nie potrafiła. Chyba bym umarła ze szczęścia, gdyby w końcu... mnie dotknął. Ale jednocześnie gdzieś z tyłu głowy wiem, że tak nie można. Że jeszcze nie teraz. Podczas pierwszej "wspólnej" nocy bylismy w jednym łożku, ale po pewnym czasie on wstał i poszedł do salonu spać. Uznał, że tak będzie bezpieczniej. I rozumiecie... z jednej strony czułam rozczarowanie, a z drugiej strony cieszyłam się, że na nic nie naciska. Śpimy w osobnych pokojach w sumie. Więc to czekanie na seks... nie wydaje mi się prawdopodobne.

Ale nie pomyślałam, że W mógłby w taki sposób mną manipulować, jak tu ktoś napisał - subtelnie... Że mógłby wykorzystywać moje słabości do swoich złych zamiarów. Ale... ehh, coś w tym może być. Bo gdyby nie było, to nie czułabym się tak źle, prawda? Gdzieś mniej od pół roku szwagierka gdy jesteśmy same próbuje ze mną rozmawiać. O W. Ja to widzę. Oczywiście gdy nie ma brata, bo chociaż to dobry człowiek to szybko się denerwuje i wielu rzeczy nie rozumie. Widzę, jak delikatnie próbuje podpytać o tą naszą znajomość, że w jakiś sposób się martwi. Ale co ja mam jej powiedzieć? Ja i tak wiem, że ona dobrze o wszystkim wie. Często mówi coś w stylu, że jak będę mieć jakiś problem, to jej powiem, prawda? I teraz sobie myślę, że to o W chodzi. Ale szwagierka ma też trójkę swoich prawdziwych dzieci, nie chcę jej sobą zawracać głowy.
To, ze W przykleił się do naszej rodziny zawsze sobie tłumaczyłam tym, że on nie ma rodzeństwa. A u nas dużo ludzi, głośno, wesoło, poza tym mój brat i W sami o sobie często mówili, że są jak bracia, bo razem się wychowali.

To, że gdyby W był rozsądny i dojrzały, że i dawno zakończyłby tą znajomość - ja to miałam zawsze z tyłu głowy. Tylko... to trudne. Przyznać się sobie samej, że coś jest nie tak. Wiedziałam też, że tutaj napiszecie to samo - i dosłownie gorąco mi się robi gdy myślę o tych zamiarach, złych zamiarach, że najbliższa mi osoba, najważniejsza dla mnie, mogłaby nie chcieć mojego szczęścia... Czasami tylko W mówił, że to w złym kierunku idzie, że nie tak to miało wyglądac, ale... tylko mówił, raczej do siebie niż do mnie, potem zmieniał temat i było jak wcześniej.
Poza tym ta pedofilia... jaka pedofilia. Przecież to poważne oskarżenie. Naprawdę W czekałby tyle lat na seks, ze znerwicowaną dziewczyną...? Czekałby, gdzie miał tyle okazji żeby to zrobić i dobrze wie, że ja bym się nie opierała.
Co do rozwodu. Coś tam sama wiem, bez tego co sam W mi mówił.  Na tyle ile W mówił naszej rodzinie, na tyle ile słyszałam jego rozmowy z byłą żoną. Pamiętam tą sytuację, bo oni wszyscy rozmawiali ze sobą, a że ja bylam obok, dziecko i słuchałam, nikogo to nie obchodziło. Tu o żadną pedofilię nie poszło. Na szczęście. Jak W miał żonę, to nie mógł świdrować mnie spojrzeniem, bo się wtedy ze mną nie spotykał - tzn był zajęty żoną, a nie naszą rodziną.
Sama już nie wiem... tu na forum pięknie nazwaliście wszystko to co ja miałam z tyłu głowy już od dawna. To przerażające. Wyć mi się chce. Jak ja mam z nim teraz rozmawiać.
Za niedługo jedziemy na wakacje. Tzn nasza rodzina i on. Ja już sobie ustaliłam, ze tym razem nie śpię z dziećmi jak zwykle tylko chcę do W, tzn, W miał to przekazać, kazał się nie martwić... odliczałam dni do tego wyjazdu. A jednocześnie byłam przerażona - i te złe emocje mnie dziwią. Że one sie pojawiają. Czyli jest coś nie tak.
Bo rozumiecie... ja już sobie wymyśliłam ślub po szkole, dzieci i działkę obok brata, razem z W, a tak serio to myślałam chociaż, że jak skończę szkołę i będę względnie dorosła to może chociaż za rękę się potrzymamy na mieście. Dla W. zawsze też wszystko miało swój czas - "jak skończysz szkołę". Zawsze się śmiał gdy mu o tym opowiadałam, ale mówił też, że to dobry plan.
Zawsze było ogólne przyzwolenie na to żebym spotykała się z W. może właśnie dlatego, że wszyscy traktowali mnie jak dziecko.
Na co dzień czuję się jak ofiara losu. Tylko przy nim czuję się dobrze. Pewnie.

Ja ewakuuje się z tego wątku. Źle pachnie.

To samo myślę. Twój brat i jego żona to bardzo dzielni ludzie. Porozmawiaj szczerze że bratową, jeśli z bratem nie chcesz. Nie zasłaniaj się jej dziećmi - Ty sama jesteś jeszcze dzieckiem, wiesz? Wybij sobie z głowy jeżdżenie do W. i spędzanie z nim wakacji. Pewnie tego nie rozumiesz i długo nie zrozumiesz, ale trafiłaś w łapy złego człowieka, a co najmniej niezłego cwaniaka.
I jeszcze - jesteś w klasie informatycznej, ambitna z Ciebie dziewczyna, dlaczego u licha chcesz zrezygnować ze studiów? Walcz o siebie, ucz się do matury. Za rok wyjedziesz do większego miasta, poznasz ludzi w swoim wieku i odżyjesz. Uwierz mi, będziesz się wtedy wzdrygać na myśl o swoich dawnych planach.

Kobiety zarzucają W. chęć wykorzystania Ciebie.
Gdyby chciał, to by dawno już to zrobił. Ale świadomość kim jesteś (dla niego) jemu na to nie pozwala, dlatego trzyma dystans.

On doskonale wie, że ty masz życie przed sobą, że jesteś nim jedynie oczarowana, a to nie żadna głęboka miłość, która przetrwa 5-10 lat. To dlatego powiedział, żebyś spotykała się z rówieśnikami.
Jeśli Ciebie kocha, to się odsunie dla Twojego dobra.

Wróć na terapię i korzystaj z życia.

Ja się dziwię, że brat się heszcze nie zorientował, co jest grane. Pozwalanie młodszej siostrze na spanie u 2x starszego od niej faceta? Serio?

Brat się nie zorientował wcześniej. Ba, sam mnie do niego pchał. Jak poszłam do liceum to trochę na początku nie ogarniałam z nauką, tzn. okazało się, że są pewne rzeczy, które fajnie by było jakbym wiedziała już wcześniej. No to powiedział: ja nie mam czasu, jedź do W, to ci pokaże. No naprawdę tego czasu nie miał, małe dzieci i te sprawy. No to ja wręcz na skrzydłach leciałam do W - kolejny pretekst żeby się z nim spotkać. Dobrze się uczę, ogarniam rzeczy ponad program - dużo zawdzięczam też W. No to brat nie zorientował się. Bo jak. Nawet cieszył się, że ja taka ułożona jestem, spokojna, no wiecie, idealna córka. Z dziećmi zostanę jak trzeba, do kościoła chodzę, zawsze jestem miła. W sumie sama tak o sobie myślę - ale to tak powierzchownie, bo w środku wiem jaką mam sieczkę.

Co do terapii - na pewno pójdę! Ale nie teraz. Teraz za bardzo boję się konsekwencji. Swoją drogą - W też często powtarzał, że powinnam iść na terapię - czy pedofil mówiłby coś takiego swojej ofierze? Bez seksu, w zasadzie bez żadnej fizyczności, bez sekretów, a nasze spotkania często wyglądały tak, że każde po prostu siedziało przy swoim komputerze i robiło co trzeba - czy tak wyglądają spotkania z pedofilem? Ktoś napisał, że na pewno jest coś, co odrzuca od niego wszystkie jego rówieśniczki. I że ja jeszcze tego nie widzę. Może i tak jest. I naprawdę zastanawiam się, co by to mogło być. W kiedyś powiedział, że dopóki my będziemy w tak bliskiej relacji on i tak nie będzie w stanie poznać kogoś innego. No a ja... jak dla mnie to po co on ma poznawać kogoś innego. Skoro jestem ja. Boli mnie każda jego myśl o tym, żeby kogokolwiek poznawać. Z resztą ja się nie dziwię, że żadna nie chciałaby 34latka, który zadaje się z jakąś małolatą. Też bym takiego nie chciała. Bo coś z nim jest nie tak. I ja to widzę! Czuję, że nie tak to powinno wyglądać. Ale czy nie ma chociaż jednego procenta szans, że W nie jest żadnym pedofilem, że ma wobec mnie dobre zamiary po prostu? Czy nie zdarzyła się w historii świata chociaż jedna taka para?

Źle sie czuję. Czuję, ze dzisiaj będę mieć migrenę. Czytam te komentarze ze łzami w oczach. Ani jednego pt "dajcie sobie szansę". Ja nie jestem jakaś na przekór, wbrew pozorom nie lubię się buntować. Wierzę innym ludziom.
Nie poszłam dzisiaj do szkoły, bo mam jakąś infekcję. Miałam dzisiaj spotkać się z W. Zapytał, czy w takim razie on może przyjechać popołudniu. Nie, jestem zbyt chora. Pytał czy tylko o tą infekcję chodzi. Zapytał. Przed tą nieszczęsną kłótnią z moim bratem po prostu stwierdziłby, że przyjedzie po pracy do nas. Ale teraz wszystko jakieś takie dziwne... czuję, że zaraz stracę i brata i W.

Co do studiów - nie chcę wyjeżdżać z miasta. Za bardzo się boję. Nie chcę poznawać nowych ludzi. Chciałabym żeby zostali wszyscy ci, którzy są teraz.
No i chcę mieć w końcu swoje pieniadze, nie tłumaczyć się z każdego wydanego grosza. Chcę pracować przede wszystkim. Nie chcę być od nikogo zależna. Mogłabym się bratu dokładać do życia. Chociaż tak się odwdzięczyć. Tzn do jakiekolwiek szkoły muszę iść, żeby brat otrzymywał świadczenia. Ale raczej zaocznie, pewnie jakaś informatyka.

Za niedługo będę chciała usunąć ten wątek. Boję się, że ktoś z rzeczywistego świata mnie rozpozna.

No to klops jak się nie da. Pozostaje liczyć na to, że w tych czasach mało kto wie, że fora jeszcze istnieją.

Pamietam moją „terapię” w podstawówce, gdy przestałam chodzić do szkoły. Psychiatra otumanił mnie lekami - nie byłam w stanie ćwiczyć na wfie, a w domu tylko spałam. W końcu uznaliśmy z bratem ze koniec leków.
A pani psycholog zamiast mnie wysłuchać to szukała potwierdzenia, że brat mnie np bije albo molestuje. To było okropne, bo już byłam tak zmęczona tymi pytaniami ze dla świetego spokoju miałam ochotę jej powiedzieć cokolwiek. psycholog napisała opinie. Pamietam tylko ze napisała, ze jestem wycofana, nieśmiała, niedojrzała jak na swój wiek.
A mój brat to złoty człowiek. Lubi sobie pokrzyczeć ale raczej nie personalnie tylko jakoś w eter rzuca różnymi docinkami.
A ja wtedy dostałam okres, urosły mi cycki, zle się z tym czułam, chłopcy nam dziewczynkom w klasie dokuczali, wstydziłam się nosić stanik. Raz nie wiedziałam ze dostanę okres i zakrwawilam ubrania, krzeslo, no wszystko. Nauczycielka zadzwoniła wtedy po szwagierkę. mamy nie było, a szwagierka to nie to samo co mama. I dosłownie tylko o to wtedy chodziło. Wtedy to była dla mnie tragedia.
Mam 17 lat, nie chce żeby ktoś czepiał się mojego brata. Albo W, który w sumie nic nigdy mi nie zrobił.

Why so serious?

Masz 17 lat, więc zgodnie z prawem, nawet 34 latek może Cię bzyknąć. Nie jest pedofilem - pedofila kręcą dzieci kilkuletnie, które jeszcze nie zaczęły dojrzewać. Jak już to efebofilem, te dwa pojęcia należy rozróżniać, bo to kompletnie co innego.
Ale..Ty brzmisz jak dziecko, zagubiony dzieciak, a nie prawie pełnoletnia panna.
Rzeczywiscie najpierw ogarnij i uporządkuj głowę (psyche).

Myślałam o tym.

Jest jeszcze jeden powód dlaczego on ze mną utrzymuje tą relację - z litości. Ale wtedy wolałabym żeby okazał się pedofilem, naprawdę. Nienawidzę litości.

Słuchaj, on nie musi być zły do szpiku kości. Poza tym określenie pedofil jest trochę na wyrost, bo w biologicznym sensie masz już trzeciorzędowe cechy płciowe. Ale gdyby naprawdę mu zależało na Twoim szczęściu uciąłby ten kontakt i zniknął z Twojego życia.

Aby miał z kim sypiać. Aby mógł iść dalej w swojej “karierze życiowej”. Aby miał partnerkę na której on też może się oprzeć. Która lada chwila urodzi mu dzieci (to już ten wiek dla niego). Z którą wspólnie się zestarzeją.

No dobra, a jak sobie wyobrażasz życie z nim? Jesteście na dramatycznie innym etapie życia. On będzie Ci opowiadał o mobingu w pracy, rosnących stopach procentowych, sytuacji społeczne-gospodarczej, wahaniach na rynkach finansowych. A Ty co? Powiesz co było w szkole zadane lub kto ściągał od Ciebie na klasówce? To tak jakbyś Ty miała budować relację z przedszkolakiem. On widzi w Tobie wyłącznie ładne ciałko. Jaką Ty jesteś dla niego podporą, jeśli np. on straciłby pracę. Chcesz za parę lat ugrzęznąć w pieluchach? A gdy Ty będziesz miała lat 40 to on już będzie starym dziadkiem. Chcesz być jego pielęgniarką na starość? Zresztą nie ma szans, że będzie razem do starości, bo to się po prostu rozpadnie. Kiedyś się obudzisz i zorientujesz, że zmarnowałaś całą swoją młodość na niego. Teraz masz czas na zabawę, na poznawanie nowych ludzi, na naukę na błędach, na rozwój - nie na trwały związek.

Większość w twoim wieku się bała. Ale musisz zrobić ten krok. Inaczej będziesz się bała już całe życie.

Bardzo bardzo smutne jest to co piszesz. Tęsknisz za pełną rodziną mimo wszystkich wysiłków brata i jego żony. Nie potrafili Ci zastąpić rodziców i nie ma w tym nic dziwnego. Ty masz rodzinę! Nie wmawiaj sobie, że "przynależysz do niej kątem". Musisz koniecznie podnieść ten temat na terapii, bo to jest samo jądro problemu - według mnie. Jesteś inteligentną, wrażliwą osobą, nie musisz młodo wychodzić za mąż i rodzić dzieci, żeby udowodnić sobie/światu swoją wartość.
Co do kościoła, czy będąc wierząca zaakceptowałabyś rozwodnika jako kandydata na męża? Pytam z ciekawości, bo sama jestem bardzo daleko od tych klimatów.

Ale co oni będą wiedzieli? Raczej się wkurzą, wyjdzie niezrozumienie, kwas i diabli wiedzą, co jeszcze. Zaczną się kłótnie, zakazy, nakazy, urażona duma i skończy się tak, że jeszcze dziewczynę wepchną w stronę tego faceta niż ją przed czymkolwiek ochronią. Przypominam, że dziewczyna ma 17 lat, a nie 14 i żadnej zbrodni nie popełnia. Obyczajowo, może owszem, ale prawnie oboje są czyści jak łza.

Odpływasz.

Tylko wiesz… dojrzały człowiek nie musi się wstydzić związku z drugą osobą, gdy ten związek jest zdrowy. Boisz się konfrontacji twarzą w twarz, więc wyślij ten wątek panu W oraz bratowej. Stań w prawdzie.

No to niech ujawni bratu co ją łączy z W.
Skoro nie robią nic złego nie ma powodu, aby to ukrywać.

Annie, sporo rzeczy jeszcze przed Tobą ale już w tym zdaniu widać, że będzie wesoło.

Ewidentnie czekasz na sygnał od W. żeby dał Ci zielone światło. Jak tak się stanie będziesz wniebowzięta. Gdy jednak W. Ci powie, że źle odebrałaś jego sygnały i nic romantycznego między wami nie będzie, to wybuchniesz ogniem piekielnym - odtrącona, oszukana, omotana, źle odbierająca jego sygnały. Może pełna zemsty. Samo to zdanie "czym jestem gorsza od innych kobiet" zapowiada jedną wielką katastrofę.

Potrzebujesz kogoś kto te wszystkie supły w Twojej głowie pomoże Ci rozwiązać.

Jako 18 nie pogardziłabym odpowiedzialnym, dojrzałym mężczyzną, który by mnie wszystkiego nauczył Nie wiem, czy nie lepszy taki związek niż równolatkiem, który ma pusto w głowie i rozbuchane hormony.
I właśnie przecież to napisałam, że jak będzie miała 18 lat to niech pomyślą we czwórkę nad związkiem jej z tym W.

Autorko, nie będę udzielała się w Twoim wątku, bo mam wyrobione zdanie na temat Twojego problemu, jednak moje spojrzenie na sprawę jest oddalone od Twojego o lata świetlne, więc nie będę klepać w próżnię.

Zadam Ci jednak dwa retoryczne pytania-  dlaczego chciałabyś odkochać się z tego W?
Taki jest tytuł Twojego wątku.

Czy chodzi Ci o to, że Twoim zdaniem on jest dla Ciebie niedostępny i nigdy nie będzie Twój i to właśnie Cię męczy, czy chodzi o coś więcej?

Drugie pytanie - dlaczego jest Ci wstyd, że zakochałaś się w tym człowieku i robisz z tego tajemnice?

Chcesz być dorosła to zachowaj się po dorosłemu. Porozmawiaj z nim i ze swoją rodziną.

To nie jest odpowiedzialny, dojrzały mężczyzna. Chyba, że dojrzały tylko wiekiem. To gość, który mąci w głowie nieletniej dziewczynie i kradnie jej czas w strategicznym momencie życia. Na dodatek hipokryta po tzw. stwierdzeniu nieważności małżeństwa. Dojrzały facet potrafi się przyznać do błędu, a nie płaci adwokatowi, żeby go przed biskupem uwolnił z danej przysięgi.

Bardzo potrzebujesz terapii. I powinnaś na terapię pójść ZANIM wejdziesz w jakikolwiek związek.

Szukasz rodziny. Tak. Ale nie z mężem tylko z kimś, kto jednocześnie zastąpi Ci ojca. Co sprawia, że na chwilę obecną nie jesteś w odpowiednim stanie, żeby być dla kogoś równorzędną partnerką.

Może i potrzebujesz terapii, ale bardziej potrzebujesz znowu przysiąść do Biblii i czytać ja aż do upadłego.
Biblia to najmądrzejsza księga świata, w niej znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania i odpowiednie wskazówki.
Idź do zaufanego starszego w zborze i powiedz mu, co się z Tobą dzieje, jaka masz sytuację.

Jesteś jeszcze za młoda na to, by zakładać rodzinę. Rozumiem, że nie czujesz się kompletna, jednak Aniu nie idź tą drogą. To zła droga i przecież widzisz to po owocach, sama po sobie.
Twój brat może też by Cię zrozumiał, ale ok, zostawmy brata, za dużo emocji kosztowałaby was taka dyskusja.
Pomoże Ci albo pastor, jeśli go lubisz i powazasz albo starszy w zborze.
Niewierząca terapeutka niewiele może Ci pomóc, ponieważ jej słowa nie trafia do Twojego serca.
Pisząc niewierząca terapeutka nie mam na myśli tego, że ona w ogóle nie wierzy w Boga - chodzi mi o to, że ona może być np katoliczką, a tacy ludzie nie uważani da przez prawdziwych chrześcijan za osoby wierzące.
Bardzo Ci współczuję, jednak musisz skończyć te sprawę, ponieważ ona Ciebie niszczy, a przecież powinna ubogacać i budować.

Biblia jako odpowiedź na wszystko?
Fajnie że są jeszcze jacyś szaleńcy, ale biblia jest jej niepotrzebna.

Przede wszystkim jest za młoda na takie rozkminy. Ma mnóstwo czasu żeby dorosnąć, zdobyć wykształcenie, poznać siebie.

Facet nie jest żadnym pedofilem , wy chore dewotki.
To że był blisko to raczej mówi o tym że jest miłym i empatycznym gościem.
Pedofil nie czekałby do 16 czy 17 urodzin.

M!ri, chyba na nowo Cię polubie.
Miły i empatyczny gościu - ale jaja, ale jaja, że tak powtórzę za pewna panią.

Ja mężczyzn nienawidzę? Ja ich kocham. Ale i złudzeń nie mam. Miły =/= dobry gość. Jest miły, bo coś chce. On sam może nie mieć kontaktu ze swoimi wewnętrznymi motywami. Zresztą sytuacja jest rozwojowa. Co się odwlecze to nie uciecze jak to mówią. Sam mówi, aby autorka najpierw skończyła szkołę. Może wtedy przed samym sobą będzie wybielony, bo ona jest już przecież dorosła.

On już ją całował! Stary chłop, dziewczynkę w szkole!

Naczytałaś się trochę bzdurek o męskiej i żeńskiej energii czy o podrywie i traktujesz to jak prawdę objawioną klepiąc w kółko to samo.

PS: Partner opowiadał mi jak parę razy w życiu miał okazję rozdziewiczać i to wcale nie jest taki miodek jak się wydaje i jak nie ma się fiksacji na tym punkcie.
PS2: Moi rodzice dożywają właśnie wspólnej starości.

To że są młode i niedoświadczone. Ma się nad nimi władzę. Dominacja kręci.
Porno jest tego najlepszym przykładem. Dlaczego ktoś miałby oglądać jak gwałci się (lub udaje się że gwałci) kobietę? No właśnie.

Poczytaj o groomingu
https://impuls.press/jestes-dojrzalsza- … yzwolenie/
https://natemat.pl/395449,grooming-co-to-jest

Dziwna opowieść,  oby jakieś fantazje licealistki:)

Fizyczność jest atutem i kartą przetargową. Szczególnie dla mężczyzn poszczących. Gdy czytam opis sytuacji jedno przychodzi mi do głowy. Pokusą jest wychowanie sobie młodej żony, wpatrzonej w męża jak w obrazek i chętnej na eksperymenty. Młoda kobieta jest statystycznie bardziej atrakcyjna niż starsza (tym bardziej zakochana młoda kobieta). Jeśli ma się w planie regularne współżycie, to jakie znaczenie ma pierwszy raz? I nie ma w tym  nic bardzo złego, póki obie strony wiedzą, jak ten układ może wyglądać, albo wręcz będzie wyglądał (tak mi to pachnie). Ty chyba nie do końca wiesz.

W opisanym układzie nie  ma mowy o partnerstwie. Z tego co piszesz, oboje to czujecie, jednak staje między wami więź, która już zahaczyła o fizyczność. Nie masz predyspozycji do budowania wieloletnich związków. Dopiero się całowaliście, a ty masz już w głowie plan wspólnego życia z substytutem ojca. To nic złego powiedzieć sobie, że ma się potrzeby, które chce się zaspokoić z konkretnym partnerem, ale w momencie gdy dodacie do relacji seks, nie będzie już żadnej mowy o powrocie do status quo, które było bezpieczne. Teraz jesteś rozedrgana jak struna gitary, a co dopiero gdy zabrniecie dalej bez refleksji?