Ale mnie denerwuje mój mąż - Netkobiety.pl

To wtedy miałaby to, czego została prawdopodobnie nauczona: silne emocje, huśtawki, dramaty, walka o związek i dyrdymały o "prawdziwej miłości". Dziewczyna ma problem, ale dopóki tego nie przyzna, nikt nie będzie w stanie jej pomóc.
Tylko dziecka szkoda...

Tylwyth Teg napisał/a:

Wielokropek napisał/a:

Noż przecież to zaproponowałam ociupinę wyżej.

Yyy tak, umknęło mi w tym ferworze Johnny'owych analiz i mundrości Już napisałam

Pewnie, wszystko moja wina

Taka z Ciebie wojowniczka sprawiedliwosci i egoistycznego indywidualizmu ale jak przychodzi co do czego to zrzucasz wine na kogos innego.

Tak zapowietrzylas w swoim niekontrolowanym gniewie, ze Cie oslepilo?

Szeptuch napisał/a:

A ja myślę że jest to jakiś wykopowy trolling.
Żyje 36 lat, a nigdy nawet nie zahaczyłem o taki poziom aberracji jak w watkach tej autorki.
Pytanie serio.
znacie osobę które choć trochę zachowywała by się jak autorka i tak naprawdę, wbrew temu co tu pisze,nie miała ani grama auto refleksji?

Tak.

. Ona zapytała tylko, czy pranie włączył w pralce. On powiedział, że nie. A ona wiedziałam, źe nie mogę na ciebie liczyć i się rozłączyła.

W 3 miesiące zrzucił 7 kg, jak mi się pochwalił to aż mi para z uszu poszła bo ja w tym samym czasie przytyłam 4. Jak mu powiedziałam żeby mnie nie dobijał i mało mnie interesuje jego chwalenie się to już nawet się nie obraził tylko skomentował coś w stylu: "a no tak, zapomniałem, że od Ciebie to tylko taki komentarz może paść" i sobie poszedł do synka.

Nie wiem czy sobie z tym poradzę...

Kochana, to przemoc psychiczna pod przykrywką dobroduszności. Gdyby Ci powiedział  "schudnij" to mogłabyś mu zrzucić, że nie liczy się a Twoimi uczuciami i nie rozumie jak Ci jest trudno. A w taki sposób pięknie Cię załatwił i jeszcze pozuje na ofiarę.
Jak on z Tobą takimi sposobami pogrywa, to wcale mnie nie dziwi, że masz ciągle zły humor w domu.
Poczytaj sobie o manipulacji.

Kochana, to przemoc psychiczna pod przykrywką dobroduszności. Gdyby Ci powiedział  "schudnij" to mogłabyś mu zrzucić, że nie liczy się a Twoimi uczuciami i nie rozumie jak Ci jest trudno. A w taki sposób pięknie Cię załatwił i jeszcze pozuje na ofiarę.
Jak on z Tobą takimi sposobami pogrywa, to wcale mnie nie dziwi, że masz ciągle zły humor w domu.
Poczytaj sobie o manipulacji.

1.Chodzenie na terapię nie przynosi żadnego efektu. By efekt był, potrzeba dużo determinacji i pracy własnej (pod okiem psychoterapeuty) nad sobą.

2. Jesteś na prostej drodze do rozwalenia, z Twej przyczyny, związku. To, że mąż znosi Twe "harce", jest dowodem na to, że bardzo Cię kocha, ale "dzban wodę nosi dopóki mu się ucho nie urwie". Uważaj!

***
I jeszcze jedno.
Nie wiem, czy kochasz męża, ale siebie na pewno nie.

To że mnie denerwuje to też czasem tylko, mam dni, że cały dzień chodzę jak osa i cokolwiek by nie zrobil to jest źle, a następnego dnia nic mi nie przeszkadza.

Mam swoje przywary, nie umiem go czasem docenić ale ogólnie to jest między nami ok. Też nie jest tak, że on mi się daje po sobie jeździć bo tak nie jest. Tyle, że on w przeciwieństwie do mnie nie bierze wszystkiego do siebie.

Dla mnie problemem jest zapanowanie nad emocjami. Jak jest dobrze to jest dobrze, ale wystarczy że jestem głodna, albo mi zimno, albo coś jest nie tak z czymkolwiek to od razu się denerwuję i wtedy byle co potrafi spowodować mój wybuch.

Tak jak pisałam wcześniej  wrócę na terapię za jakiś czas.
Czytałam ostatnio w książce,  że takie moje zachowanie wynika właśnie z DDA.

Kasia995 napisał/a:

Tak jak pisałam wcześniej  wrócę na terapię za jakiś czas.
Czytałam ostatnio w książce,  że takie moje zachowanie wynika właśnie z DDA.

Musisz dokladniej to rozumiec aby sobie pomoc.
Uzaleznieni rodzice nie sa w stanie dawac dziecku cieplej, bezwarunkowej milosci.
To oznacza, ze dziecko nie moze podzielic sie swoimi problemami i gniewem, ktore czuje bo naraza sie tym na brak czulosci rodzicow lub wrecz ich wrogosc.
Dziecko w obliczu powyzszego konfliktu dusi w sobie ten gniew spychajac go do nieswiadomosci.
W nieswiadomosci ten gniew rosnie w sile bo nie ma mechanizmow (ktore sa w swiadomosci) by kontrolowac go poprzez racjonalna refleksje.
Stlumiony gniew staje sie poteznym zrodlem niekontrolowanej energii, wulkanem, ktory wybucha w momentach strachu i wlasnej niepewnosci.
Sa sytuacje, w ktorych pomaga - np. w karierze jesli uzaleznisz swoja wartosc od zarobkow to napedzajac Cie strachem przed byciem kims gorszym daje duzy zastrzyk motywacji i ambicji do tego aby zarabiac coraz wiecej.
Sa sytuacje, w ktorych tylko niszczy - jak w zwiazkach.

Jest kilka krokow, ktore musisz zrobic aby sobie z nim poradzic - glownie:
- Zidentyfikowac prawdziwe zrodlo gniewu (na podstawie pamieci z wydarzen, sytuacji, ktore otwarzasz w glowie, snow)
- Pogodzic sie ze zrodlem gniewu, wybaczyc tym osobom i zrozumiec ze z uwagi na ich wlasny stan w tamtym czasie nie mogly postapic inaczej.

Kasia995 napisał/a:

Mam swoje przywary, nie umiem go czasem docenić ale ogólnie to jest między nami ok. Też nie jest tak, że on mi się daje po sobie jeździć bo tak nie jest. Tyle, że on w przeciwieństwie do mnie nie bierze wszystkiego do siebie.

Przede wszystkim bardzo celnie odwraca sytuację:

a no tak, zapomniałem, że od Ciebie to tylko taki komentarz może paść

Jak się potem czułaś?

Loka nigdy nie odpowiadam w ten sposób.
Takie uogólnianie po pierwsze nie jest prawdziwe, a po drugie ma określony cel - umniejszyć wartość i wpędzić w poczucie winy. Nie odnosi się do bieżącej sytuacji tylko służy "załatwieniu" przeciwnika.
My tu przyjęliśmy, że ona te awantury nakręca z niczego, a ja myślę, że on w równym stopniu jest za nie odpowiedzialny.
Ona wyraża swoje uczucia i emocje wprost i dlatego wychodzi na agresorkę.
Tymczasem on doskonale gra na jej uczuciach, i nawet gdy nie jest do końca w porządku, wykręca sytuację i stawia się w roli ofiary.
Potem w takich związkach zaczyna funkcjonować schemat - ona rozdarta jędza a on taki pokorny i miły. A ja często widzę, że te niby miłe osoby,  dziury nie zrobią a krew wypiją.

mnie już zaczynają w domu łapać nerwy, że kogoś w pracy pewnie poznał. Przetrzepałam mu ostatnio telefon i prywatny i służbowy i nic nie znalazłam.

...
Boję się trochę, że wszystko co w naszym związku było dobre już się wypaliło. Rozmowy nie są takie jak wcześniej. Zbliżeń już nie ma wcale. Są tylko moje pretensje do niego i coraz bardziej opryskliwe jego odpowiedzi. Zawsze dzwonił do mnie z pracy, zapytać co tam u nas. Od ostatniej kłótni nie zadzwonił z pracy ani razu.
Czy jemu już nie zależy? Wszystko go denerwuje. Dowcip stał się uszczypliwy nie taki jak był kiedyś. Tak jakby nie chciał już walczyć o ten związek. Nie widzi tego, że się staram? Jestem impulsywną osobą i czasem mi się wyrwie, ale jeszcze przed ostatnią kłótnią jakoś starał się chociaż dogadać, a teraz to odburknie już tylko coś mniej lub bardziej wyraźnie i coraz bardziej zamyka się w sobie a mnie unika. Nie mówi komplementów, nie przytula, nie całuje, nie dzwoni bez potrzeby. Jakbyśmy byli współlokatorami z dzieckiem...