Ale mnie denerwuje mój mąż - Netkobiety.pl

Opisywałam tu wcześniej moją relację z mężem w innych wątkach. Na podstawie waszych porad mocno mu odpuściłam. Robi sobie co chce w swoim tempie. Nie powiem, bo wszystko jest ogarnięte tak jak powinno być z jego strony. Nie kłócę się już z nim o byle co. Relacją między nami się trochę poprawiła. Pojawiła się nawet intymność.
Ale...
On mnie tak denerwuje! Widzi ze sie staram, ale sam daje z siebie tylko minimum. Po ciąży czuję się gruba i brzydką, lecą mi włosy z głowy, a jedyne co od niego usłyszałam to że to normalne i żebym sobie dala czas. Nic że dalej mu się podobam i i tak mnie kocha... w ogóle jest taki irytujący... widać że ma gdzieś moje odczucia, co z tego że poprasuje ubrania wszystkie, czy zrobi śniadanie, kolację czy coś poogarnia i zajmie się dzieckiem, jak jego podejście jest takie... meh, jakby mu nie zależało już na tym czego ja chcę. Dla niego jest ważny synek i on, a ja tak przy okazji (on tego nie przyzna ale wiem, że tak jest)

(...) Ale... (...)

Kasia995 napisał/a:

(...) Ale... (...)

Idź, Kobieto, na terapię i zrób ze sobą porządek.

Kasia995 napisał/a:

Tylwyth Teg napisał/a:

A przepraszam, ile masz lat i jak dawno jesteś po porodzie?

Mam 27 lat i 4 miesiące po porodzie

No to chyba hormony Ci się jeszcze nie uspokoiły i równowagi w organizmie nie masz, to na pewno, stąd te lecące włosy na potęge.

To, jak się czujesz po ciąży, to jest Twój problem, a nie Twojego męża. Po pierwsze, idź, zrób morfologie, a potem do lekarza niech Ci przepisze jakieś witaminy, minerały itp, bo musisz organizm doprowadzić do porządku. Wypadające włosy to objaw, który można ogarnąć, także spokojnie. Potem zacznij się ruszać, coś ćwiczyć, odpowiednio się odżywiać, by stracić dodatkowe kg. 4 miesiące po ciąży to krótko, ale samo też to nie zniknie.

Twój mąż z tego, co opisujesz, robi dużo, ale Ty jesteś wciąż niezadowolona, bo wszystko jest na "nie". Komunikować się z nim też nie potrafisz i masz kilogramy pretensji do tego człowieka! Dlaczego? Skąd w Tobie tyle żalu? Niechęci? Co on Ci, tak naprawdę zrobił?

"dzban wodę nosi dopóki mu się ucho nie urwie". Uważaj!

jedyne co od niego usłyszałam to że to normalne i żebym sobie dala czas. Nic że dalej mu się podobam i i tak mnie kocha... w ogóle jest taki irytujący... widać że ma gdzieś moje odczucia, co z tego że poprasuje ubrania wszystkie, czy zrobi śniadanie, kolację czy coś poogarnia i zajmie się dzieckiem, jak jego podejście jest takie... meh

JohnyBravo777 napisał/a:

(...) Ciezko wyjsc z czegos takiego samemu.

W pierwszym poście napisałam o podjęciu terapii, w drugim także.

Tylwyth Teg napisał/a:

Kasia995 napisał/a:

Mam 27 lat i 4 miesiące po porodzie

No to chyba hormony Ci się jeszcze nie uspokoiły i równowagi w organizmie nie masz, to na pewno, stąd te lecące włosy na potęge.

To, jak się czujesz po ciąży, to jest Twój problem, a nie Twojego męża. Po pierwsze, idź, zrób morfologie, a potem do lekarza niech Ci przepisze jakieś witaminy, minerały itp, bo musisz organizm doprowadzić do porządku. Wypadające włosy to objaw, który można ogarnąć, także spokojnie. Potem zacznij się ruszać, coś ćwiczyć, odpowiednio się odżywiać, by stracić dodatkowe kg. 4 miesiące po ciąży to krótko, ale samo też to nie zniknie.

Twój mąż z tego, co opisujesz, robi dużo, ale Ty jesteś wciąż niezadowolona, bo wszystko jest na "nie". Komunikować się z nim też nie potrafisz i masz kilogramy pretensji do tego człowieka! Dlaczego? Skąd w Tobie tyle żalu? Niechęci? Co on Ci, tak naprawdę zrobił?

Nie wiem, co takiego zrobił konkretnie, kiedyś wydawał mi się najlepszym człowiekiem na świecie, teraz nazbierało się mnóstwo takich małych rzeczy które się ciągną. Ogólnie ostatnio działa na mnie jak plachta na byka.
W 3 miesiące zrzucił 7 kg, jak mi się pochwalił to aż mi para z uszu poszła bo ja w tym samym czasie przytyłam 4. Jak mu powiedziałam żeby mnie nie dobijał i mało mnie interesuje jego chwalenie się to już nawet się nie obraził tylko skomentował coś w stylu: "a no tak, zapomniałem, że od Ciebie to tylko taki komentarz może paść" i sobie poszedł do synka.

Nie wiem czy sobie z tym poradzę...

JohnyBravo777 napisał/a:

(...) Autorko, moze zapytaj partnera czy zamiast prasowac moze Cie czesciej werbalnie zapewnic o swojej milosci? (...)

Przed czy po zrobieniu mężowi awantury? I kto wyprasuje rzeczy?

W pierwszym poście napisałam o podjęciu terapii, w drugim także.

Ciekawe podejście swoją drogą.

Żyję się z kimś niby blisko, ale sukcesy ukochanej osoby, zamiast cieszyć, to jeszcze wzbudzają frustrację..

Wielokropek napisał/a:

JohnyBravo777 napisał/a:

(...) Ciezko wyjsc z czegos takiego samemu.

W pierwszym poście napisałam o podjęciu terapii, w drugim także.

Odnioslem sie tylko do upominania, ze ja partner zostawi.

Autorko, moze zapytaj partnera czy zamiast prasowac moze Cie czesciej werbalnie zapewnic o swojej milosci?
Mozesz to smialo uargumentowac faktem, ze jestes w bardzo wrazliwym, podatnym na zranienie momencie zycia.

Cześć dziewcznyny.
Mam spory problem ze swoim mężem.

Wczoraj pokolcilismy się 2 razy. Najpierw rano o drobnostkę ale przepychanka słowna trwała że 30 minut (przy czym to ja się produkowałam głównie, a ona za wiele nie mówił) a później wieczorem.
Ta wieczorna kłótnia była już ostra i do tej pory się do siebie nie odzywamy.

Poszło o to, że mąż po powrocie z pracy, odgrzał obiad zajął się chwilę z dzieckiem I zamiast pomóc mi posprzątać ogarnąć mieszkanie to usiadł sobie z telefonem w ręku. Krew mnie zalała bo zamiast się domyślić, że trzeba w mieszkaniu posprzątać to sobie usiadł. Zaczęłam więc, jak to on później ładnie określił "rozstawiać go po kątach", czyli według niego w złości wydawałam mu polecenia co ma zrobić. Mąż zrobił co mu kazałam a później przestał się do mnie odzywać. Nie odzywał się cały wieczór, jedynie zajmował się dzieckiem I na pytania o niego oschle odpowiadał. Przed snem zagadałam do niego o co chodzi. Powiedział mi, że nie podoba mu się jak się do niego odnoszę i, że można było normalnie powiedzieć: "chodź ogarniemy po obiedzie mieszkanie bo jest już brudno" zamiast: " może byś się łaskawie ruszył i zrobił to..."
Powiedzialm mu ze przeciez go kocham i zapytałam co w takim razie on ma z tym zrobić, liczyłam, że domysli się i powie, że nie będzie odkładał rzeczy do zrobienia na później. Bardzo się myliłam, bo on wypalił, że od 3 lat prosi, błaga i tlumaczy mi, że normalni ludzie sobie komunikują potrzeby, a nie "rozstawiają się po kątach z pretensją" i że tak się nie da normalnie żyć być pod ciągłym stresem bo o co tym razem będzie miała pretensje szanowna żona.  I jedyne rozwiązanie  tej sytuacji to był by rozwód bo jeśli przez 3 lata tego nie ogarnęłam to już nie ogarnę. (Wszystko powiedziane w złości)

Bardzo mnie tym zdenerwował. Powiedziałam że jeśli tak to zabieram synka, bierzemy rozwód, mieszkanie sprzedajemy a on niech szykuje alimenty, a z dzieckiem zobaczy się jak będę na to gotowa. On odpowiedział że to jest też jego dziecko I chyba niepoważna jestem jeśli chce mu go odebrać. To co powiedział jeszcze bardziej mnie rozzłościło, powiedziałam mu że jest psychiczny, że jest manipulantem, że nie ma prawa głosu w tej sprawie. Krzyczałam chyba że 30 minut w trakcie pakowania a mąż nic się nie odzywał tylko trzymał dziecko na rękach.

Ostatecznie się nie wyprowadziłam, ale od wczoraj atmosfera jest grobowa. Wciąż myślę nad tym co powiedział i jeśli chce rozwodu to mogę się z dzieckiem wyprowadzić nawet dziś. 

Doradźcie coś proszę bo już sama nie wiem co zrobić. Dodatkowym problemem jest to, że wszyscy w około uważają mojego męża za jakiegoś anioła. Koleżanki mi mówią że to idealny facet i ojciec. Moja matka za nim przepada i lubi go całą moją rodzina. Jak im opowiem co się stało to mi nikt nie uwierzy...

Cześć, po ostatnim moim temacie i waszej pomocy trochę się zreflektowałam. Przeprosiłam męża i obiecałam mu, że już nie będę się tak zachowywać. Udało nam się jakoś dogadać, ja też bardziej się staram. Codziennie jest ciepły obiad, staram się też poprawić relacje z jego rodziną (nie były złe,  po prostu ich nie trawię mimo, że w sumie nie zrobili mi nic złego).
W międzyczasie mieliśmy rocznicę ślubu. Mąż zaprosił mnie na kolację do restauracji w bardzo fajnym miejscu. Z dzieckiem został ktoś z rodziny. Wszystko wydawało się zmierzać w dobrym kierunku, tylko wciąż nie wszystko gra jak powinno...
Praktycznie nie ma u nas spraw łóżkowych. Mąż swoje po porodzie odczekał cierpliwie bez naciskania, potem po mojej wizycie u ginekologa coś napominał parę razy, próbował coś inicjować ale ja nie miałam ochoty i udałam, ze tego nie widzę innym razem odmówiłam wymigujacsie zmeczeniem. Teraz mam wrażenie że odpuścił i nie wiem czy się cieszyć czy płakać. Z jednej strony mam trochę spokoju bo głupio mi było co któryś raz mu odmawiać a z drugiej strony to przekłada się na to, że jest dla mnie bardziej oschły. Nie przytula już nie dotyka, muszę się o to prosić i nawet wtedy robi to niechętnie. Do tego zaczął ćwiczyć i biegać żeby zrzucić tatusiowe kilogramy. A mnie już zaczynają w domu łapać nerwy, że kogoś w pracy pewnie poznał. Przetrzepałam mu ostatnio telefon i prywatny i służbowy i nic nie znalazłam. Nie ma też innych przesłanek w stylu późniejszych powrotów do domu. Wraca zawsze o tej samej porze i pierwsze co to biegnie do naszego synka. Spędza z nim prawie każdą wolną chwilę. Nie wydaję mi się więc żeby miał kogoś innego, ale gdzieś z tyłu głowy ta myśl zostaje.

Boję się trochę, że wszystko co w naszym związku było dobre już się wypaliło. Rozmowy nie są takie jak wcześniej. Zbliżeń już nie ma wcale. Są tylko moje pretensje do niego i coraz bardziej opryskliwe jego odpowiedzi. Zawsze dzwonił do mnie z pracy, zapytać co tam u nas. Od ostatniej kłótni nie zadzwonił z pracy ani razu.
Czy jemu już nie zależy? Wszystko go denerwuje. Dowcip stał się uszczypliwy nie taki jak był kiedyś. Tak jakby nie chciał już walczyć o ten związek. Nie widzi tego, że się staram? Jestem impulsywną osobą i czasem mi się wyrwie, ale jeszcze przed ostatnią kłótnią jakoś starał się chociaż dogadać, a teraz to odburknie już tylko coś mniej lub bardziej wyraźnie i coraz bardziej zamyka się w sobie a mnie unika. Nie mówi komplementów, nie przytula, nie całuje, nie dzwoni bez potrzeby. Jakbyśmy byli współlokatorami z dzieckiem...

Nie pozostaję bierna. Napisałam, że się staram. Może być zły o ostatnią akcję bo kłóciliśmy się (a w zasadzie to ja się kłóciłam, a on raczej milczał) przez tydzień, ale już 2 tygodnie minęły. Ok zdarzały mi się nawroty wybuchowości ale w ciągu 30 minut go przepraszałam. 

Ostatnio mi powiedział, że ma poczucie pewnej beznadziejności, a jak zaczęłam drążyć to znowu się wycofał i zamknął w sobie. Widzę że coś ukrywa, z czymś się męczy.  Nie jestem najłatwiejszą osobą do życia, zdaję sobie z tego sprawę, ale łatwiej by mi było się zmienić gdyby dalej mnie wspierał jak kiedyś...

JohnyBravo777 napisał/a:

(...) Autorka jest przekonana, ze niezaleznie co ona zrobi partner ja zostawi (bo nie jest go warta) wiec to, ze schudnal a ona przytyla, to ze wypadaja jej wlosy, to ze on sobie samemu radzi... to sa wszystko oznaki zagrozenia.

Rzecz w tym, że takie myślenie można zmienić. Można też go nie zmieniać.

***
Rok temu (!) autorka napisała w pierwszym swym poście:

Kasia995 napisał/a:

(...) Mam drobny problem z moim mężem. Może opiszę wszystko od początku.
Z mężem jesteśmy 4 lata. Niedawno wzięliśmy ślub, a kilka tygodni temu okazało się, że jestem w ciąży.  Mąż się bardzo ucieszył tak samo jak ja.
Szczęście jednak szybko przerodziło się w obawy. Mój mąż jest atrakcyjnym facetem, do tego trenuje, odżywia się zdrowo, a ja zaledwie w kilka tygodni ciąży zdążyłam przytyć 5 kg. Boję się, że przez ciążę przytyję i on mnie nie będzie chciał. Nigdy z jego ust takie stwierdzenie nie padło, wręcz przeciwnie, ostatnio stwierdził, że to dla mnie się stara, że to dla mnie chce być atrakcyjny jak długo tylko się da. Wciąż mi powtarza, że mnie kocha , że dla niego jestem najpiękniejszą kobietą na świecie. Troszczy się o mnie bardzo, pilnuje żebym się nie przemęczała w ciąży, dba o zdrowe jedzenie, sam zawsze sprząta całą kuchnie i łazienkę żebym nie miała kontaktu z chemikaliami. Nigdy nie dał mi żadnego powodu do podejrzewania go o zdradę. Nigdy nic nie ukrywa. Znam wszystkie jego hasła ma je zapisane w notesie i sam mnie prosi czasem, żebym się gdzieś dla niego zalogowała.
Mimo tego wszystkiego strasznie się boję. Widzę jak kobiety na niego patrzą. Teraz w związku z moimi bólami nie uprawiamy seksu i dostaję jakiś ataków paniki, że jak idzie na te 50 minut na siłownię to na pewno mnie zdradza (mimo, że w każdej chwili mogę sprawdzić co trenował bo wszystko notuje w aplikacji, włącznie z tętnem). Myślałam, że będzie mi o to robił wyrzuty, a on mnie rozumie i stara się wesprzeć...
Już sama nie wiem. Mogę go poprosić, żeby przestał trenować. Jeśli powiem mu, że się boję, że mnie coś boli to na pewno zrezygnuje. Tyle, że to jego jedyna rozrywka. Wszystko inne poświęcił mi i naszemu dziecku. Dlatego też nie chcę tego robić. (...)

Miała problem ze swym mężem!!! Niczego w swym myśleniu nie zmieniła. Teraz też ma z nim problem. Z nim!!!!

Ciekawe podejście swoją drogą.

Żyję się z kimś niby blisko, ale sukcesy ukochanej osoby, zamiast cieszyć, to jeszcze wzbudzają frustrację...

Wielokropek napisał/a:

JohnyBravo777,zacznij czytać (me posty) ze zrozumieniem, nie zaś wybierając tylko odpowiadające Ci fragmenty. Napisałam, jak autorka może rozwiązać problem.

Pisalas o terapii.
Autorka odpisala, ze nie ma pieniedzy.

JohnyBravo777 napisał/a:

Wielokropek napisał/a:

Rzecz w tym, że takie myślenie można zmienić. Można też go nie zmieniać.

Mozna. Pytanie jak.
Sytuacja jest na tyle zaawansowana, ze nie zdziwilbym sie gdyby w rzeczywistosci ich zwiazek byl zapetlony:
Ona czuje, ze ja zostawi niezaleznie od tego co zrobi, on jest juz zmeczony jej zachowaniem i nieswiadomie (chocby nawet probowal sie swiadomie zmuszac do tego zwiazku) wysyla jej sygnaly, ze ten zwiazek sie konczy.
Zarowno jej jak i jemu, ze wzgledu na stan, w ktorym sie znalezli, najdrobniejsza zmiana przychodzi wielkim wydatkiem energetycznym a w odpowiedzi dostaje mniej wiecej to samo co wczesniej.

Nie wiem czy tak jest, pisze tylko, ze nie raz widzialem takie problemy w dluzszych zwiazkach i tego rodzaju negatywna petla (cokolwiek nie zmienisz, efekt jest taki sam) wystepowala.

Z jednej strony wiem świadomie, że mnie nie zostawi bo jednak mu zależy na naszej rodzinie. Na punkcie Synka zwariował po prostu. A może gdzieś podświadomie boję się, że może mnie zdradzić. Jak ostatnio wracał później z pracy przez 3 dni bo miał audyt to chodziłam jak osa i co chwila dzwoniłam do niego bez powodu, żeby się upewnić że na pewno ma audyt, a nie kręci się obok jakaś dziewczyna.

Denerwuje mnie też to, że on nie okazuje zazdrości o mnie. Ostatnio na spacerze ostentacyjnie obejrzałam się za innym facetem, żeby sprawdzić jego reakcję, a z jego strony kompletnie nic. Jakby się nic nie wydarzyło.

Wielokropek napisał/a:

JohnyBravo777 napisał/a:

Pisalas o terapii.
Autorka odpisala, ze nie ma pieniedzy.

O terapii w ramach NFZ słyszałeś? <pytanie retoryczne> Nieprawdą jest, że tylko prywatna psychoterapia daje efekty.

Na terapię na NFZ czeka się prawie 2 lata. I wizyty są bardzo rzadko w związku z problemami z dostępnością lekarzy. To w ogóle nie jest opcja, zostaję tylko prywatnie.

***
JohnyBravo777, jesteś mistrzem w stawianiu diagnoz!
Za chęć pomocy dziękuję, skorzystam, gdy będę miała problem, z którym w realu poradzić sobie nie będę mogła.

Kasia995 napisał/a:

Wielokropek napisał/a:

O terapii w ramach NFZ słyszałeś? <pytanie retoryczne> Nieprawdą jest, że tylko prywatna psychoterapia daje efekty.

Na terapię na NFZ czeka się prawie 2 lata. I wizyty są bardzo rzadko w związku z problemami z dostępnością lekarzy. To w ogóle nie jest opcja, zostaję tylko prywatnie.

Mogę Ci dać kontakt do świetnej psychoterapeutki, która prowadzi tereapie online lub przez telefon, więc ceny ma niższe i nie trzeba nigdzie jeździć, zwłaszcza przy małym dziecku jest to wygodne. Chcesz?

Tylwyth Teg napisał/a:

Stawianie granic i egzekwowanie ich leży przede wszystkim w umiejętności, a nie zdrowiu psychicznym. Tego trzeba się nauczyć i wyćwiczyć.

Nie zgadzam sie. Zabierz dziecku ulubiona zabawke to nauczysz sie sama jak sie stawia i egzekwuje granice.
Kulturowa indoktrynacja jak sie powinnismy zachowywac, co jest na miejscu, co nie, jak zachowuja sie dojrzali ludzie itp. ktora jest konieczna aby hodowane jak bydlo spoleczenstwo pracowalo na politykow, ksiezy i kapitalistow bez stawiania sie uczy nas, ze stawianie granic to bycie roszczeniowym.

Nic innego jak kulturowo wpajany problem psychiczny, ktory utrudnia budowanie relacji.

Tylwyth Teg napisał/a:

Stawianie granic i egzekwowanie ich leży przede wszystkim w umiejętności, a nie zdrowiu psychicznym. Tego trzeba się nauczyć i wyćwiczyć.

Nie zgadzam sie. Zabierz dziecku ulubiona zabawke to nauczysz sie sama jak sie stawia i egzekwuje granice.
Kulturowa indoktrynacja jak sie powinnismy zachowywac, co jest na miejscu, co nie, jak zachowuja sie dojrzali ludzie itp. ktora jest konieczna aby hodowane jak bydlo spoleczenstwo pracowalo na politykow, ksiezy i kapitalistow bez stawiania sie uczy nas, ze stawianie granic to bycie roszczeniowym.

Nic innego jak kulturowo wpajany problem psychiczny, ktory utrudnia budowanie relacji.

Tylwyth Teg,
kim jesteś, bo, wybacz, nie rozpoznaję. (może być mail) Za to pod Twymi postami mogę podpisywać się w ciemno.
Skoro mnie dobrze wspominasz, to byłyśmy blisko.

On ma też silne poczucie obowiązku. Jeszcze się nie zdarzyło od kiedy go znam żeby coś zawalił. Może siedzieć po nocach przy komputerze pracując a i tak nigdy nie zaśpi do pracy nawet. Przy poprzedniej kłótni,  sam powiedział że nie wyobraża sobie odejść od rodziny nawet z głupiego poczucia obowiazku.

Kasia995 napisał/a:

On ma też silne poczucie obowiązku. Jeszcze się nie zdarzyło od kiedy go znam żeby coś zawalił. Może siedzieć po nocach przy komputerze pracując a i tak nigdy nie zaśpi do pracy nawet. Przy poprzedniej kłótni,  sam powiedział że nie wyobraża sobie odejść od rodziny nawet z głupiego poczucia obowiazku.

Aż żal mi się chłopa zrobiło.
Siedzieć z taką kobietą pod jednym dachem, to gorzej niż praca w kamieniołomach.

Ciesz się, że jest misio i obowiązkowy, bo gdybyś trafiła na innego, to ... .