Koniec wieloletniego romansu - Netkobiety.pl

to nie kwestia mojego rozżalenia tylko usprawiedliwiasz zdradę gościa któy wg opisu tutaj zrobił zero w kierunku polepszenia swojego związku i ulżenia żonie w obowiązkach. też Twój wątek czytałam i tym bardziej się dziwię że to robisz bo nijak nie przypominasz gacha z tego wątku.

Nie wiesz jak jest na co dzień w ich związku.

Życie.
I tak, lepiej mnie omijać. Kieruję się zasadami.

Nie rozumiesz znaczenia podporządkować.

Wchodzenie w związek to proszenie się o kłopoty.
Nie ma “dobrych” kandydatów do związku...

Jak był długo sam, bez żadnej kobiety = źle, widocznie żadna go nie chciała.
Jak był sam i ruchał co popadnie = źle, tłumaczyć nie muszę.
Jak miał krótkotrwałe relacje = źle, może nie być stały w uczuciach.
Jak on kończył relacje = źle, pewnie ucieka od prawdziwego zaangażowania.
Jak one kończyły relacje = źle, pewnie nie da się z nim wytrzymać.
Jak miał długoletni związek = źle, bo może tęsknić i wciąż kochać byłą.
Jak się rozwiódł = źle, bo z jakiegoś powodu małżeństwo skończyło się porażką.
Jak się jeszcze nie rozwiódł = źle, bo powinien najpierw jedno zakończyć, aby zaczynać drugie.

Jak ktoś chce szufladkować ludzi to na każdego znajdzie paragraf.

Fajnie tak atakować?

Samotna?
Ciekawe dlaczego ...

Podporządkować w znaczeniu psychologii.
Nie stawianie siebie na piedestale i swoich potrzeb jako najważniejszych.
Myślenie w kategoriach my, a nie ja.

Nawet się wysilaj żeby zgadnąć

I kto to mówi? W każdym wątku stawiasz siebie na piedestale i opowiadasz jakieś bajeczki o ludziach 'z zasadami" do których niby ty się zaliczasz, oraz gorszych od ciebie, zwłaszcza kobiet którymi gardzisz.

Myślenie w kategoriach "MY" to partnerstwo, a partner powinien odwzajemniać szacunek którym go obdarzamy i nie ma tu miejsca na podporządkowanie, jakiekolwiek. To też "w znaczeniu psychologii".

Dla Ciebie to bajeczki o ludziach z zasadami.
Masz jakiekolwiek zasady, czy zmieniasz je w zależności od humoru?
Dziwnym przypadkiem jest, że z zasad śmieją się ludzie, którzy żadnych nie mają.

Nie musisz współczuć. To moja decyzja.

A zmienianie zasad w zależności od humoru to też zasada - pewnie.
Dlatego poważni faceci mają zasady, kierują się nimi i też oczekują, że inni postępują tak samo.

Podam przykład: dziś mi się znudziłaś jako żona i po 5 latach rozwodzę się, bo wole się bawić, a opieka nad dziećmi mi nie odpowiada
Bo przecież nie ma zasad

Fajnie jest wymagać zasad od mężczyzn, nie mając i nie postępując według nich samemu.

Współczuję twojemu partnerowi

Musisz przestać o nim myśleć. Im więcej myśli mu poświęcasz tym bardziej go kochasz. Przestań. Gdy złapiesz się na myśleniu o nim przekieruj uwagę na coś innego. Z czasem zobaczysz efekty.

Emocje się zmieniają, konsekwencje zostają - Anno to jest genialne.
Aż się zalogowałam, żeby Ci to napisać.

Niemniej jednak muszę jednak napisać także i to, że Tobie może pomóc takie zdanie, jednak autorce raczej nie.
Chodzi o te konsekwencje.
Autorko, jeśli byłoby to możliwe, to ja chyba radzilabym Ci zmianę miejsca zamieszkania.

Mam nadzieję, że ,,moja,, boczna też miała/ma takie przemyślenia i refleksje. Powodzenia autorko, następnym razem rozejrzyj się wśród wolnych facetów.

Hej!
Minął miesiąc, a ja czuję, że stoję w miejscu. Nie widzę różnicy pomiędzy pierwszym dniem od rozstania, a teraz. Może jedynie co, to przestałam płakać.
Czuję ogarniającą mnie nicość. Wszystko straciło smak i kolor. Niby się śmieję, żartuję, "bawię", ale w środku nie czuję nic, jakbym była wyprana ze wszystkich emocji i uczuć. Odnoszę wrażenie, że w tym momencie nic nie jest w stanie mnie poruszyć. Mówiąc szczerze, swoje życie określiłabym słowem - żyję. Nic więcej. Byle przeżyć kolejny dzień. Praca - dom. A dom tylko po to, żeby pójść spać. Straciłam nadzieję, że moje życie jeszcze się ułoży. Nie wierzę w to, że czeka na mnie jeszcze coś dobrego, że się zakocham i będę szczęśliwa. Wszystko mnie przytłacza, ale robię dobrą minę do złej gry. Staram się nie pokazywać, że życie mnie boli. Patrzę na te szczęśliwe pary, a mnie, aż ściska...
I oczywiście zaglądam na ten nasz komunikator. W piątek serce mi stanęło, bo jak weszłam, to coś do mnie pisał... Ale finalnie nie napisał. Podejrzewam, że to był taki znak dla mnie, że myśli o mnie...
Nie wiem jak sobie z tym wszystkim poradzić, bo koncentracja w tym momencie u mnie leży. Książki mnnie przerastają.

Troszkę wyżej masz post od użytkownika/użytkowniczki Lazuryt35 - jest to bardzo mądry i piękny przekaz. Wydrukuj sobie słowa zawarte w tym poście i czytaj tak długo, aż wbija Ci się głęboko w pamięć.
Musisz przyjąć ten ból i nauczyć się go cenić, jeśli chcesz zmienić swoje życie na pełne i wartościowe.
Gdyby nie było tego bólu miałabyś 100% szansy na to, że dalej zylabys tak, jak wcześniej, czyli nurzalabys się w szambie. Co chwilę zaliczalabys jakąś padaczkę, jednak kompletnie nie rozumiałabyś dlaczego non stop spotyka Cię coś złego. Wszystkie porażki przypisywałabyś pechowi.
Tak więc to, czego doświadczasz teraz jest dla ciebie straszne, ale też bardzo cenne.
Jeśli tak do tego podejdziesz, to sama sobie dasz szansę, żeby tak żyć, by nigdy nikt nie musiał przez Ciebie płakać.
Musisz po prostu swoje odcierpieć i albo narodzisz się z tego cierpienia jako jeszcze większą egoistka, jeszcze bardziej w sobie zadufana, albo jako fajny człowiek, z właściwie ustawionymi priorytetami życiowymi.
Ten żonaty odezwie się któregoś dnia, już go kusi, więc spokojnie, doczekasz się tego cuda.
Pytanie, co wtedy zrobisz?

zabokuj go tam i odinstaluj ten komunikator - bo rozumiem że masz go tylko i wyłącznie po to żeby mu odpisać. a skoro tego nie zrobiłaś to znaczy że byś zareagowała na jego zaczepkę. uweirz, nie chcesz tego. jakby miał Ci powiedzieć że rzuca dla Ciebie wszystko to by to zrobił dawno. jedyne co może Ci zaoferować to kolejne mydlenie oczu.

a jak już go odinstalujesz, przeżywaj żałobę, pozwól sobie czuć, ale małymi kroczkami idź do przodu.

Bardzo cię korci żeby sprowokować spotkanie,znaleźć pretekst żeby pęknąć szukasz chwilowej ulgi, nagrody, pocieszenia
to po miesiącu, dwóch, trzech od zerwania nic niezwykłego ,pamiętaj możesz wszystko tylko czy musisz
zawsze jutro możesz go zaczepić, odpowiedzieć zaproponować schadzkę",ale nie koniecznie dzisiaj
niestety detoks tak wygląda wypacasz się z myślenia i czucia o nim, to toksyny są,boli jak zimny indyk u heroinistów

KRÓLOWO! <3 Nie wierzę! Własna, obiektywna autorefleksja! <3 Kobieto! Po takim objawieniu to ja Ci radzę, Ty wypij szampana na swoją cześć, bo doznałaś olśnienia i postawiłaś pierwszy krok na drodze swojego nowego, wspaniałego życia! <3

Nawet nie wiesz, jak mądrą i świadomą kobietą jesteś w tak młodym wieku, żeby samej dojść do takich wniosków.

Rozpracowanie tego pod względem technicznym jest proste, gorzej z emocjonalnym, ale dasz radę. Nie zrobisz tego w 5 min, ale w końcu dojdziesz do sedna problemu.
Trzeba wszystko wypisać i wypisywać z czego to wynika. Np: pokochałam tego człowieka całą sobą -> dlaczego? co mi dawał? ->uwagę, zainteresowanie, czułam, że jestem czegoś warta, potrzebna -> dlaczego potrzebowałam zainteresowania i poczucia wartości od kogoś innego? -> ponieważ mam niską samoocenę, uważam, że jestem bezwartościowa itp. itd.

Jesteś tak cudownym zjawiskiem, że bardzo chętnie przeprowadzę ten proces z Tobą w prywatnej wiadomości, serio <3 Nie jestem psychologiem, ale mam te tematy przerobione w każdy możliwy sposób i wydaję mi się, że mogę pomóc

Nie, odejście od niego nie było próbą szantażu czy stawiania ultimatum. Po prostu doszłam do momentu kiedy zderzyłam się ze ścianą. Kiedy zrozumiałam, że jeśli nie odejdę, to to będzie tak sobie trwać i trwać, a mi lata będą lecieć. Jego dzieci będą rosnąć, małżeństwo będzie istnieć dalej, a ja będę spędzała kolejne święta sama, oczywiście z SMS "zastanawiam się co by było gdyby, gdybyś to Ty tu przy mnie była, ale... marzenia się spełniają. Wierzę, że będzie nam to dane". Teraz, nawet, jak to piszę, to rzygać mi się chce, jak bardzo mydliłam sobie oczy i jak bardzo wierzyłam w swoją zajebistość i wyjątkowość, bo on mi coś takiego pisze. ŻENADA
Nie chcę zakładać tej biżuterii, ma swoje miejsce w szafie i tak zostanie, tak samo, jak biżuteria od innych byłych partnerów. To koniec pewnego etapu w moim życiu i jest to świadoma decyzja.
Myśląc o tym, że krzywdziłam żonę nie chodzi mi o to, żeby się biczować, jaka ja zła byłam, tylko postawiłam się na jej miejscu. Nie chciałabym, żeby inna kobieta świadomie wchodziła w taką relację z moim partnerem, a wiadomo - nowe i nieodkryte jest ciekawsze niż to co w domu... Tak, nie chciałabym, a ja to zrobiłam i to bez żadnych wyrzutów sumienia...
Nie chcę analizować ich małżeństwa, nie chcę się nad tym zastanawiać. Niech sobie mają to co im pasuje. To już nie mój cyrk i nie moje małpy.
Problem Elu jest w tym, że ja z tego związku wbrew pozorom miałam dużo dla siebie i wcale nie uważam, że on mnie wykorzystywał. Dlatego teraz tak cierpię. Bo mi go zwyczajnie w świecie brakuje. Nie umniejszam swoim uczuciom, nie umniejszam emocjom, nie umniejszam swojej miłości do niego, ale to nie zmienia faktu, że mam do siebie żal, że poszłam tak daleko, że pozwoliłam siebie karmić pustymi słowami. Żałuję, że nie powiedziałam STOP.
Zastanawiałam się, jakbym zareagowała, jakby do mnie napisał. I nie oszukując tu przede wszystkim siebie, bo Wam mogę napisać co mi ślina na język przyniesie - z jednej strony czułabym, że kamień spada z serca, a z drugiej.. nie zrobiłabym nic. Nie odpisałabym, nie wykazałabym żadnej ochoty na jakikolwiek kontakt, spotkanie, rozmowę itp.
Ale jednak gdzieś ten kamień jest. I bardzo chcę się go pozbyć.

CZy ten kamień  to nie przekonanie przypadkiem,  że byłaś jakąś gorszą od żony kobietą?
Że gdyby napisał,  to by potwierdził Twoją wartość w jego życiu?
Mężczyźni  nie są emocjonalni, gdy już na jakąś sytuację nałożą  jakąś organizację  myślenia,  to się tego trzymają.
Są w tym lepsi od kobiet, potrafią się mocniej zdyscyplinować.
Kobiety się kierują emocjami, Ciebie też do działania w jakimś kierunku popchnęły emocje.
Ja osobiście uważam że emocje trafniej kierują w zakresie dotarcia do szczęścia, a racjonalność w dotarciu do spokoju.
Nie stawiaj się w miejscu żony.
Nie znasz jej, nie przypisuj jej swoich pragnień  i motywacji.
Nie wybiera się kochanki takiej samej jak żony.
Dla mnie naiwnością  jest myślenie, że obrączka coś  gwarantuje sama z siebie.
Wiesz o co mam żal do kochanki męża?
Nie o to, że z nim weszła w relację, że coś w nim zobaczyła  takiego, że chciała z nim być  wiedząc że ma żonę  i dzieci, ale o to, że gdy zrobił to czego chciała, czyli postanowił odejść,  ona się wycofała, gdy nie miał już do czego wracać. Bezmyślne działanie.
Po wielu przemysleniach: żona  to wcale nie jest taka najlepsza fucha u boku mężczyzny,  wbrew wszelkim pozorom.
Ja w każdym  razie takiej fuchy już sie nie podejmę  nigdy.
Ale rozumiem, że Ty chcesz mieć dzieci, rodzinę.
Więc za tym idż.

Czytam różne fora od wielu miesięcy i przepraszam, że tak wpadam w "słowo" bez przedstawienia swojej historii, ale nieustannie mnie rozbraja rzucanie takich stwierdzeń w rozmowach o zdradzie. Otóż jest szansa i to całkiem realna. Jestem jej żywym dowodem. Podstawowym wymogiem by taka szansa zaistniała jest autentyczna, trwająca w danym czasie miłość do drugiej osoby i bezgraniczne zaufanie. Jeśli się kogoś kocha i mu ufa, to jest się skłonnym wytłumaczyć sobie na korzyść zdrajcy dowolne przesłanki a nawet wyprodukować poczucie winy, że się jest przesadnie podejrzliwą. Miłość naprawdę jest nie tylko ślepa, ale również głucha i dość mocno upośledzona poznawczo. Można też kogoś kochać po kilkunastu latach małżeństwa na tyle, by niewzruszenie tkwić w przekonaniu, że uczucie jest odwzajemniane mimo (co dostrzega się dopiero później) wyraźnych objawów sugerujących, że tak nie jest.

I to jest prawda.Zdradzacze najpierw kłamią w małżeństwie żonę a potem dalej kłamią...choć już nie muszą ,ale już chyba mają to we krwi.

Po fakcie łatwo mówić. Sama ile się oszukiwalas?

W czym się oszukiwalam?
Że coś  nie gra wiedziałam od razu, a szansę dałam świadomie, tę pierwszą:)
I nie żałuję że tak zrobiłam.
Ale że coś jest inaczej nie da się przeoczyć.
Jak ktoś miał w miarę normalnie funkcjonujący związek.

Czytając Twoją historię można odnieść inne wrażenie
Przypomnę

Połapałaś się czy on Ci powiedział? Później oczywiście łapałaś co i jak ale przez te dwa miesiące wychodzi że nie.

No właśnie że nie, wszystko zależy od zdradzacza i tego jak bardzo on jest zaangażowany - zobacz ile jest historii gdzie partner dowiadywała się po latach o zdradzie. Lub przypadkiem w trakcie - czy oni wszyscy byli ślepi czy tamta strona dobrze grała? Oczywiście również są osoby które nie chcą dostrzec znaków i wychodzą z założenia że nie sprawdzi bo...i tu można wpisać ich tłumaczenia.

tyle wiemy o sobie na ile nas sprawdzono więc byłabym daleka od patrzenia czarno-białego. większość ludzi nie wytrzymuje presji romansu i dlatego te się wydają. ale potrafię sobie wyobrazić że jeśli ktoś tą presję wytrzymuje, ba, jest zadowolony że ma super odskocznię i dodatkowo próbuje "wynagrodzić" to żonie, seks jest lepszy,  kwiaty, wycieczki, etc. to można pewnych rzeczy nie widzieć. i owszem, znaczy to że związek się osłabił, ale przypomina się choćby jak Pain pisała ile mieli z mężem rozmów wieczorami "szczerych do bólu" i przez rok nie zauważyła że mąż zszedł do podziemia. a to było juz po odkryciu zdrady.

dodatkowo człowiek może widzieć że się z drugą połówką oddalił ale właśnie nie wiedzieć dlaczego, szukać innych przyczyn. jakby mój ex był odrobinę sprytniejszy i nie nosił dowodów zdrady w swoim plecaku to bym w życiu nie posądziła go o takie coś. szukałabym powodów aktualnej sytuacji gdzie indziej - a było gdzie szukać.

Elu, możliwe, że ten kamień to właśnie myśl, że może jednak coś znaczyłam (choć wiem o tym, że byłam kimś ważnym), że tak samo jak ja cierpi i tęskni, że byłam wartościowa (ha ha ha.....).
Ale zdaję sobie sprawę, że to też niczego nie zmienia. Nie zmieni to mojej sytuacji. Ale nie wyobrażam sobie sytuacji, w której on odchodzi od żony, a ja się jednak wycofuję. Ja tego człowieka naprawdę pokochałam i zrobiłabym wszystko, żeby to się udało. Nie chce? Trudno, ale ja idę dalej. Koniec rozdziału.

Ciężko mi się wypowiadać, bo materacem nie byłam, ale jak dla mnie, to oni z żoną blisko nie byli. Pod sam koniec naszego romansu, po tylu latach, kiedy została w domu sama, bo dzieciaki wyjechały na wakacje - zauważyła, że coś nie gra, że go w ogóle nie ma, że to już nie wygląda tak jak kiedyś. Przeprowadziła z nim rozmowę, że się wszystko wali, że przestali ze sobą rozmawiać i dlaczego tak jest- powiedział jej, że to już trwa latami, a ona dopiero się obudzuła, po czym wyszedł z domu i przyjechał do mnie.... Czy zorientowała się, że kogoś ma? Nie wiem. Pytałam go, ale mówił, że nigdy z jej strony takie przypuszczenie nie padło. Spędzał w domu tyle czasu, co na sen, ale zawsze tak to u nich wyglądało. Jak nie było mnie, to wieczne delegacje, albo pasje.

A powinna Pani, bo minęło już trochę czasu a Pani dalej nie ma żadnego trzeźwego osądu tej sytuacji. Dalej rozdziela Pani włos na czworo nad Pani interpretacją faktów, a nie nad samymi faktami. Dalej robi Pani sobie sama krzywdę.
Ale do rzeczy.

Po co Pani "miłość" faceta, który przez 3 (?) lata kłamie bezczelnie w oczy kobiecie, z którą przeżywał młodość, wszelkie pierwsze razy, przysięgał miłość, wierność i uczciwość, przeżywał najbardziej intymne chwile - radość z ciąży, narodziny dzieci, ich dzieciństwo? Dzielił troski i radości dnia codziennego, zasypiał się i budził koło niej przez wiele lat. A nie ma oporu łgać że idzie do pracy czy kolegi, a tak naprawdę posuwa w tym czasie inną, w dodatku opowiadając o żonie, jaka to zimna czy tam nieczuła kobieta.

Po co Pani facet, który przez tyle lat przygląda się temu, co robi z Panią romans - jak Pani cierpi, jak się miota, jak przeżywa samotne chwile, jak się Pani angażuje- czas, urodę, środki, swoje szanse na znalezienie człowieka tylko dla Pani, zostania matką, bo mu tak kur... de wygodnie? Bo jest tchórzem, złym, zepsutym człowiekiem niezdolnym do poświęcenia własnego komfortu dla kobiety, którą rzekomo kocha?? Bo tak się boi wychylić, wziąć na klatę sprawy majątkowe, ból żony i inne okoliczności, że nie robi dosłownie nic- ale Pani też puścić nie chce??? Czy Pani to w ogóle widzi?

Obie zrobiłyście ze swojego życia, Pani i żona, ołtarze dla biednego,skrzywdzonego Misia, który nie umie sobie radzić z trudami życia i trzeba go wspierać i ratować. A on oba te ołtarze bezcześci od lat w imię własnej WYGODY i egoizmu.
Żal mi bardziej żony, bo ona nie wie do końca z kim ma do czynienia. Ale Pani?? I dalej by Pani poleciała, gdyby ten potwór tylko kiwnął palcem.

Byłoby cudownie, bo on robiłby przez lata zapewne wszystko, aby to co poświęcił- dobre imię, majątek i to co stracił, opłaciło mu się. Czyli zaciskałby zęby w nowym związku z Panią, nawet gdyby mu było nie po nosie nie z miłości do Pani, ale przed utratą tej nowej stabilizacji, którą stworzył na zgliszczach poprzedniej. Pani też zresztą, żyjąc mitem miłości wielkiej, jedynej i zwyciężonej po tylu przeszkodach, stawałaby na rzęsach, aby to trwało.

Ale po kilku latach, Pani partner czy mąż, znów obrósł by w piórka, bo skoro raz sobie poradził z takim pożarem, to w sumie z kolejnym też by sobie poradził. W dodatku, miałby większe doświadczenie w ukrywaniu się, bo przecież rat to już przerabiał.  I w przypadku konfliktów, zmęczenia, problemów, poszedłby starą ścieżką- ucieczki. Może w czyjeś ramiona, a może w nałóg czy "pasje". I zapewniam Panią, że kolejna wybawicielka biednego Misia szybko by się znalazła i cieszyła by się z tego, że wygrywa z nudną, nieczułą żoną, tak jak Pani cieszyła się niedawno. A Pani- co Pani by przeżywała, kiedy on by pisał: kochanie, muszę dzisiaj zostać dłużej w pracy; wyjeżdżam na delegację; idę na piwo po pracy, wrócę później...
Naprawdę, warto to sobie robić?
Napisałam Pani już to wcześniej- proszę zacząć kochać i szanować siebie.
A jemu życzyć tylko jednego- żeby kiedyś poniósł konsekwencje swoich decyzji i niszczenia życia ludzi, których niby pokochał, a nawet sprowadził na świat, bo dopiero wtedy będzie miał okazję stanąć w prawdzie przed sobą samym i zawalczyć o to, aby umierać już jako człowiek, a nie dwulicowa kanalia.
--
"Ciężko mi się wypowiadać, bo materacem nie byłam, ale jak dla mnie, to oni z żoną blisko nie byli."

Trudno żeby byli, skoro mąż nie chciał konfrontować się z "ale" żony i jej zarzutami, tylko uciekał do Pani po poklask- tam mógł przedstawić swoją jedyną i prawdziwą wersję wydarzeń i uzyskać aprobatę.
--

"Pod sam koniec naszego romansu, po tylu latach, kiedy została w domu sama, bo dzieciaki wyjechały na wakacje - zauważyła, że coś nie gra, że go w ogóle nie ma, że to już nie wygląda tak jak kiedyś."

He he, no oczywiście, bo wcześniej miała cały dom na głowie i problemy dzieci sama, bo książę żył albo pasjami i pracą , albo uniesieniami w innym związku...
--

"Przeprowadziła z nim rozmowę, że się wszystko wali, że przestali ze sobą rozmawiać i dlaczego tak jest- powiedział jej, że to już trwa latami, a ona dopiero się obudzuła, po czym wyszedł z domu i przyjechał do mnie...."

Kur... Bo nie wytrzymam. Co za facet bez jaj. Żona staje przed nim, wyznaje, że czuje że coś jest nie tak, prosi o rozmowę, o zaangażowanie, a on się odwraca na pięcie i jedzie do kochanki. No tchórz to chyba najłagodniejsze określenie. Totalnie niezaangażowany facet, naprawdę dla żony byłoby lepiej, gdyby pozbyła się takiego balastu.
Dodam jeszcze, proszę pomyśleć o żonie, jaka to jest silna kobieta, która na swoich odpowiedzialnych barkach dźwiga życie rodzinne, zajmuje się dziećmi, organizuje codzienność i zapewne jeszcze w międzyczasie martwi się o męża- że ma jakiś problem,bo chodzi ciągle zamyślony, że może umówi mu lekarza, bo w sumie jakieś badania w jego wieku trzeba by zrobić... Szykuje mu na obiad ulubione danie. Bo go kocha, troszczy się o niego. A on, czy taki ktoś zasługuje choćby na jeden procent poświęcenia zarówno od żony, jak i od Pani?
--

"Spędzał w domu tyle czasu, co na sen, ale zawsze tak to u nich wyglądało. Jak nie było mnie, to wieczne delegacje, albo pasje"

I Pani by naprawdę kogoś takiego chciała? Kto ucieka, zamiast wspierać i konfrontować się z problemami? Żona już sobie z nim życie zmarnowała, ale Pani ma jeszcze wybór i może wybrać dobrze- znaleźć człowieka, dla którego to Pani i Wasze dzieci będziecie najważniejsze, z Panią będzie chciał pracować nad Waszym związkiem i dobrobytem, a nie uciekał tu czy tam, kiedy pojawi się proza dnia codziennego. Naprawdę Pani tego życzę.

Nie będę Ciebie żałował bo masz na co zasłużyłaś, weszłaś z buciorami do czyjegoś małżeństwa mając w d.pie żonę i ich dzieci pod hasłem - im się nie układa. Nie wiem co Tobą powodowało czy na początku seks a później uczucia czy odwrotnie ale naprawdę uwierzyłaś kłamcy, oszustowi w jego słowa? Nie zorientowałaś się po roku czy dwóch że jesteś czasomierzem?

I tu się zgodzę - materacem nie byłaś tylko całą wiedzę oparłaś na słowie - oszusta.
Cztery lata...facet musi mieć gadane...Ciebie zbajerował...żonę zbajerował...tak, ma gadane.

Maku , ten mężczyzna w niczym nie oszukiwał autorki.
Już bardziej mnie zastanawia jak to jest, że dopiero gdy zniknęły dzieci, żoną zauważyła że coś w ich małżeństwie jest nie tak?
Czyli co? W jakiej roli to potrzebowała?
Autorko powinnaś powiedzieć mu czego  chcesz, a nie tylko to, czego nie chcesz.

Autorki może i nie oszukiwał, choć to sprawa mocno dyskusyjna, bo widział jak się zaangażowała i liczyła na więcej, a jednak dalej trzymał ją na smyczy mrzonek, typu "co by było gdyby", karmił ją ciepłymi słowami, podbudowywał ego, w dalszym ciągu utrzymując- dla własnych korzyści- tę relację bez szans na finał, którego ona oczekiwała, bo wiedział, że z rodziny nie zrezygnuje. Dla mnie to jednak oszustwo i wykorzystywanie zależności słabszej osoby- zakochanej kobiety. No ale jak kto uważa. Natomiast, na pewno można go nazwać oszustem przez wzgląd na postępowanie wobec swojej żony oraz dzieci. Jedno już kłamstwo- jestem w pracy, a tak naprawdę u kochanki, uprawnia do takiego stwierdzenia. A co dopiero 3 lata... Kłamania i okradania rodziny z czasu i uwagi jej należnej.

Jak ja się z Tobą zgadzam dziewczyno, wszystko w punkt. Zaufanie to podstawa związku, nawet jeśli są problemy. Niestety jak życie pokazuje, nadmierne zaufanie czasem kończy się tym, że ten/ta któremu ufamy perfidnie to wykorzystuje. Ja się w końcu połapałam, ale 2 lata żyłam w błogiej niewiedzy.

Jesteś bogatsza o te doświadczenia.
Nie ma raczej człowieka dobrego jak i nie ma złego, jest taki co ma w sobie tak dobro jak i zło. Możesz uważać się za dobrego lub złego człowieka, wg. matki możesz być złą córką, nawet jeśli jesteś dla niej dobra, a wg. ojca dobrą, nawet gdy jesteś dla niego złą.
Człowiek przychodzi na świat, w głębi czuje, że coś jest z tym światem nie tak i powiedzmy ma na odkrywanie tego te paredziesiąt pare lat. Trudność polega na tym, że nikt inny w tym nie wyręczy. A naszą uwagę kieruje się właśnie jak najdalej od nas samych, to i jest zawód, frustracja, szukanie odpowiedzialności za to co spotyka gdzie popadnie byle nie u siebie. Zapomina się, że to nasze życie, że żyjemy sobą i dla siebie, a nie tak jak chcą tego inni, innymi i dla innych, bo tak wypada, żeby wyglądać, żeby nie gadali. To twoja decyzja co z nim robisz, podejmujesz decyzje, po decyzjach są konsekwencje, no i tutaj byle nie chować przy nich głowy w ziemie.

Jak chcesz się czuć wartościowa, to nikt tego nie poczuje za Ciebie. To zależy od Ciebie. Wola, chęci i działanie. Masz czas, masz siebie, można się czasem zatrzymać w tym biegu i spróbować poznać wreszcie siebie choć troszeczkę. Jak się poznać lepiej to i lepiej można sobie odpowiedzieć na te czy tamte pytania, bo jak przestaje się być dla siebie nieznajomym - to można zacząć mówić coś więcej, nieznajomemu swoich sekretów się raczej nie opowiada. Tylko jeszcze trzeba się dopuszczać do głosu, a nie hałasem z zewnątrz zabawiać. To może i zniknie potrzeba oszukiwania, okłamywania, zwodzenia samego siebie, a pojawi się czyste solidne zaufanie. Jak się chce kochać drugiego to myślę dobrze jest się najpierw nauczyć kochać siebie. Na swoją miłość chyba zasługujesz? Bo przecież bez Ciebie nie istnieje.

I boli i się cierpi i problem za problemem, to daje w kość, na tamtym można złamać serce. Tu motylki, radość i szczęście, to raz dobre raz złe chwile, tu się coś zbuduje a tam rozwali, tu się zagoi tam się skaleczy, można coś osiągnąć i można osiągnąć nic, może coś być a może tego nie być. Łódka sobie płynie można obserwować, odważnie wychylić, znaleźć siłę by powiosłować, chwilę zastanowić, dziure zalepić, smacznie pospać.

Bajki kończą się 'żyli długo i szczęśliwie'. Czyli tak nudno, że nie ma o czym pisać. To np. uciekają z tej małżeńskiej nudy w kochanka czy kochankę i znów jest ciekawie i nieszczęśliwie.