Koniec wieloletniego romansu - Netkobiety.pl

Jedynie terapia może coś by pomogła, sama widzisz swoje błędy, a w to brniesz.
Jesteś jaka jesteś, pozostaje pracować nad sobą. Nie wiem jaka lektura Ci pomoże, jak wszystko wiesz, tylko nie potrafisz wprowadzić w życie, więc sama raczej niewiele zmienisz.

Powtórzę za Paeonia - zapamietaj do końca życia to mianowicie, że skoro facet ożenił się z daną kobieta, to musiał tego chcieć i musiał mieć powód, by dla tej kobiety zmienić swój stan cywilny.
On wybrał tę kobietę na swoją żonę, więc według niego ona była tego godna.
Z nią założył rodzinę, ponieważ chciał właśnie z nią założyć swoją prywatną rodzinę.
Nie rzuci więc dorobku swojego życia, a rodzina jest dorobkiem życia, tylko dlatego, że spotkał kobietę, która wpadła mu w oko i zgodziła się na boczny układ.
Owszem istnieją wyjątki, ale to już naprawdę rzadkość.
Kiedyś o tym pisałam, ale napiszę raz jeszcze.
Znam prawdziwy przypadek z życia pewnego żonatego faceta, który praktycznie od samego początku swojego małżeństwa zawsze miał jakąś boczną.
Te romanse kończyły się, kobiety albo same odchodziły, albo on je spławiali, nigdy nie było awantury z żadną.
Aż trafiło że jedna z jego kochanek zaczęła go szantażować, robić sceny i wygrażać mu na różne sposoby.
Siedzimy więc kiedyś przy okazji jakiejś imprezy i rozmowa zeszła na TE sprawy.
I wiesz co miałam okazję usłyszeć z ust tego znajomego?
A co? Mam rozwalić swoją rodzinę dla zwykłej kur...wy?
Jak to?- ktoś zapytał - dlaczego ty tak o niej mówisz?
A nie puszczała się z żonatym gościem? Puszczała się, to tylko czekać, gdy puści się z innym i ja miałbym brać sobie taką?
Chłopie!
Tak, moja kochana. Zapamiętałam tę wypowiedź i wyciągnęłam odpowiednie wnioski. W swoim życiu popełniłam wiele błędów, ale nigdy nie zadałam się z żonatym, może właśnie dzięki temu znajomemu? Żeby był złoty i brylantowy i gadał nie wiadomo co, dla mnie żonaci zawsze byli aseksualni.

Nie wiadomo czy byłaś jego pierwsza kochanka, czy któraś tam kolejną, jednak pewne jest, że on po przekroczeniu tej granicy w swoim małżeństwie dalej będzie zdradzał żonę.

Cieszyłas się, gdy w Twojej obecności on spławial żonę, ponieważ myślałaś, że to dobrze dla Ciebie.
Nie, to nie było dobre dla Ciebie. To tylko był dowód na to, że za jakiś czas Ty znajdziesz się w położeniu jego żony.
Żonaty gościu leżąc na nagim brzuchu swojej kochanki pisał do żony czułe SMSy - oboje pękali ze śmiechu, oczywiście żonaty i jego kochanka. Kochanka była zachwycona.
Życie jest piękne, ale potrafi być też bardzo brutalne.

Co możesz teraz zrobić?
Pierwszą rzecz już zrobiłaś, ogromny krok naprzód - uświadomiłas sobie, że to nie ten żonaty zmarnował Ci ileś tam lat życia. Bo to Ty sama sobie zrobiłaś.
To że Cię zwodził, a Ty byłaś zakochana to żadne tłumaczenie. To normalne, że on Cię zwodził, chciał przecież spotykać się z Tobą, bo było mu z Tobą fajnie. To jak miał inaczej postępować? Był miły i przyjazny.
To że się w nim zakochałaś, to też normalne. Większość kochanek zakochuje się w swoich żonatych.
Problem tylko w tym, że przez własną głupotę, kompletny brak wyobraźni i doświadczenia straciłaś kontrole nad sobą i może nawet swoje zasady, jeśli wcześniej je miałaś.
Tak więc duży Twój sukces, ponieważ uświadomiłas sobie, że wszystko to masz na swoje własne życzenie.
Plan masz dobry - za moment kończysz 30-sci lat.
To bardzo dobry moment na to, by zacząć wszystko od początku, by zacząć Nowe Życie.
Ja ze swojej strony życzę Ci życiowej roztropności oraz siły, byś podniosła się teraz po tej porażce.
Wszystkiego dobrego.

Piszesz, że to nie pierwsza próba zerwania kontaktu. Znaczy, że już się rozstawaliscie i kończyło się powrotem. Myślę, że teraz najważniejsze co masz do zrobienia to wytrwać w decyzji. Nerwy Ci w końcu puściły, uświadomiłaś sobie to i owo i bardzo dobrze. Ale to nie jest czas na nowy początek. Za kilka dni nerwy Ci miną, poczujesz, że jeszcze trochę cierpliwości z siebie wydobędziesz, on się odezwie, poczaruje, może coś obieca i ani się obejrzysz, a zaś będziesz siedzieć po uszy w bagnie. Teraz WYTRWAĆ w decyzji. Jak to się uda, to będzie Twój wielki sukces. Już samo to doda Ci skrzydeł. Mnie się nie udało do tej pory, chociaż były momenty, że wszystkie znaki na niebie na to wskazywały.
Co zrobić?
Mnie pomaga Grabska z youtuba i kanał, cos w rodzaju "Grzeczna już byłam..". Bardzo fajnie kobieta opowiada tam o małej dziewczynce, która jest w nas. Selfmastery też do mnie trafia.
"Uciekanie" w pasje, w sport, chodzenie po górach, w znajomych, dodatkową pracę.
Ksiazka, która zmieniła moje życie to "Jak przestać się martwić i zacząć żyć".
Założyłam instagrama, śledzę wielu psychologów, terapeutów, motywujących ludzi z pasją. Dobrym sposobem jest również prowadzenie pamiętnika. Takiego jak Ci pasuje, wg swojego widzi mi się. Np. spisywanie emocji, reakcji na konkretne wydarzenia..
Niczego nie zmienisz w jeden dzień, to bardzo długi proces. Trzymam kciuki.

Ty 30 lat, a tamten?

Pierwszy raz rozstaliśmy się w połowie lutego, trwało to miesiąc. Pękłam. Brakowało mi go jak powietrza.
Drugi raz odeszłam na samym początku czerwca. Odezwał się na początku lipca, że kocha, że się gubi, że się boi, że nie daje sobie rady i prosi o czas, czas by sobie wszystko poukładać. Dałam mu go - z zaznaczeniem, że maksymalnie do moich urodzin. Miał na to prawie 2 miesiące. Po upływie tego czasu usłyszałam, że on dalej nie wie, że się boi. A do mnie dotarło, że kolejne dni, tygodnie, miesiące czy lata niczego nie zmienią. Totalnie niczego. Dlatego odeszłam. Nie było w tym żadnej złości, nie zrobiłam tego w emocjach. Choć raz dotrzymałam danej sobie obietnicy.
Tak jak on dla siebie zostaje w tym małżeństwie, tak ja dla siebie odeszłam od niego, żeby ratować resztki tego co ze mnie zostało.
Nie chcę analizować tu dlaczego mnie nie wybrał, dlaczego ON SIĘ TAK ZACHOWYWAŁ.
Chcę zrozumieć dlaczego ja na to wszystko pozwalałam, dlaczego pozwalałam sobie na obdzieranie mnie z godności, dlaczego ja sama nie miałam dla siebie szacunku, dlaczego miałam w dupie swoje potrzeby i go stawiałam na pierwszym miejscu.
Nie chciałabym już tego nigdy w życiu więcej powtórzyć, ale dziś dotarło do mnie, że każdy mój związek był okropnie toksyczny, nie tylko ten.
Czy jestem ofiarą? Jeśli tak, to tylko samej siebie, bo gdybym potrafiła postawić granice, to nie byłoby mnie tutaj.

Ile lat tak się z żonatym bujałaś, Autorko?

Ten czlowiek co napisal ten komentarz nie rozumie ogolnie sedna rozmów i zawsze wyciaga wnioski niczym czarodziej krolika z kapelusza.Ani ja ani TY, nie zrobilyśmy ofiary z autorki.To jest nonsens. Cytuje ...ze piekne uzytkowniczki zrobily ofiare.Kolega jak widac ma potezne problemy z interpretacją

Smiem nawet twierdzic, ze najbardziej niezawiniona jest tu żona..Ktora poki co i tak o niczym nie wie.Od facetów zdradzaczy to trzeba trzymac sie z daleka..niczego dobrego nie wnoszą w zyciu jedynie sobie przyjemnosc.Taki to jest kłamcą na dwoch frontach

Legat, czytaj dalej.

Tak sobie wziąłem pierwszy lepszy portal o zdrowiu. Na temat egoizmu cytuję:

Hmm... Uważam że zaniżone poczucie wartości własnej ma niewiele wspolnego z egoizmem, choć na pierwszy "rzut oka" obie postawy mogą wydawać się podobne.

Nie wiem czy to jest rozwiązanie mojego problemu, bo jak na razie, to ja się dostosowuję do czyichś planów i ignoruję swoje pragnienia.
Co do tego czy on sam się wyrywał do planowania życia ze mną - ja nie namawiałam go do rzucenia rodziny, on sam poruszył ten temat na początku roku, wtedy, kiedy ja zaczęłam się wycofywać. Między innymi dlatego odeszłam w lutym, bo nie chciałam już dłużej słuchać, że jestem fajna, aleee.... dobrze mi z toba, aleee... kocham cie, aleeee... jesteś cudowna, aleee...
Myślę, że od każdej reguły są wyjątki i może każdy romans to jedno wielkie gówno, które w większości kończy się tak samo, ale każdy wygląda inaczej, bo tworzą go inni ludzie.

40

Stanowczo za długo, prawie 4 lata.

Pain...
Faktycznie brak mi empatii i pokory wobec jego żony czy dzieci. Czy opowiadał, jaka to ona straszna i beznadziejna? Raczej nie. Bardziej słyszałam, że nigdy nie był to związek, który go satysfakcjonował w 100%. Wywarta presja otoczenia, zwłaszcza rodziny - sprawiła, że wzięli ślub. Później ponoć latała za nim, jak głupia, bo chciała dziecka, potem drugiego i wszystko się zmieniło. Od tamtej pory brak czasu dla niego, całkowite poświęcenie się dzieciom, seks raz na jakiś czas, zero szczerych rozmów, brak zainteresowania jego osobą, więc uciekł w pracę. W domu stał się gościem, bo ciągle był albo w delegacjach, albo spełniał się w swoim hobby. Na każdą próbę wyciągnięcia jej z domu, czy oddania dzieciaków dziadkom, żeby mogli spędzić razem czas reagowała brakiem chęci.
Lata mijały i pojawiłam się ja. Może przez to mam podejście jakie mam, bo skoro przez kilka lat nie wykazała się zainteresowaniem co robi, gdzie i z kim, dlaczego nie ma go w domu, bo tak się przyzwyczaiła, to w mojej głowie pojawił się obraz kogoś, kto chciał spełnić swoją potrzebę bycia matką, ale nie żoną. Czy słusznie? Czy faktycznie tak to u nich wygląda? Mogę tylko domniemywać, że dużo było tam rutyny, oddalenia od siebie, a przede wszystkim życie obok siebie, a nie ze sobą. Nie czułam, żebym odbierała jej coś, czego chce. Nawet gdy siedział w domu byliśmy w stałym kontakcie, nie takim sporadycznym raz na kilka godzin, tylko wiadomość co kilka minut. Obudziła się w lipcu, kiedy poprosił mnie o czas. Wtedy chyba zauważyła, że coś się dzieje. Zaczęła przeprowadzać rozmowy, że wszystko się między nimi wali, że chciałaby to naprawić, że dzieciom brakuje ojca, bo go nie ma w domu.. Moje podejrzenie jest takie, że została sama, w pustym domu, bo dzieciaki wyjechały na obozy, on był poza domem i zobaczyła, jak to wygląda.
Mówisz, że gdyby była taka zła i okropna, to nie tkwiłby tyle lat, zwłaszcza teraz gdy jestem ja, w tak nieudanym małżeństwie. Pytanie czym się kieruje zostając z nią, bo na pewno nie z miłości do niej.
Po naszych rozmowach wnioskuję, że jego "nie wiem" obarczone jest ogromnym strachem. Boi się straty tego co zbudował przez lata, boi się opinii innych ludzi (tutaj mam wrażenie, że aż panicznie boi się- co powiedzą rodzice, którzy tak bardzo ją kochają), boi się, że nie dźwignę ciężaru jakim będzie droga przez rozwód, że nie dźwignę jego dzieci i tego, że mogą mnie nigdy nie zaakceptować, a on się od nich nie odwróci z tego powodu, boi się, że jego rodzina się od niego odwróci, albo ja nie będę miała do nich wstępu, boi się, że nie udźwignę tego, że jego żona byłaby już zawsze w naszym życiu, bo jest matką jego dzieci i zawsze będą mieli jakiś kontakt, boi się, że sobie nie poradzę w nowej sytuacji i od niego odejdę zostawiając go samego z tym całym bagnem, który dla mnie narobił, boi się, że nigdy mu nie zaufam, że mi nie zrobi tego samego co jej, boi się, że zakocham się w kimś młodszym bez bagażu i się od niego odwrócę, boi się, jak poradzi sobie finansowo w nowej sytuacji, czy nie będzie pomiędzy nami kłótni na ten temat. Cały czas mi powtarzał, że życie nie jest 01, że świat ma inne kolory niż czarny i biały, bo to nie jest decyzja na pstryknięcie palcami, że wszystko będzie odtąd piękne, gładkie i pachnące. Ja wiem, że on ma już poukładany swój świat, który zwyczajnie mu pasuje. W domu ogarnięte, dzieci bezpieczne, nakarmione i zadbane, hajs się zgadza, na nic mu nie brakuje, a i on ma swoją wolność i przestrzeń tylko dla siebie. Ciężko zmienić coś co w jakiś sposób mu pasuje, bo przez lata ma to wypracowane, na coś co jest niewiadomą. Więc nie sądzę, że chodzi tu o nią, nie trzyma się kurczowo żony, bo mu z nią dobrze, tylko trzyma się komfortu, który ma.

Co dostawałam tam, że tyle w tym tkwiłam? Nie wiem... Muszę nad tym siąść i się dobrze zastanowić. Na pewno podzielę się z Wami swoimi wnioskami, ale na ten moment jedyne co mi przychodzi do głowy, to to, że na pewno nic ponad to, co mógłby dać mi ktoś, kto jest wolny, a nawet mniej.. Smutne...

Poczucie własnej wartości jest poniżej zera. Nie kocham siebie, mam poczucie, że na wszystko co dobre - muszę sobie zasłużyć. Jak będę dobra i miła, to może spotka mnie coś fajnego. Zastanawiam się skąd we mnie ta satysfakcja, gdy on zlewał żonę, skąd ta radość. Może z wewnętrznego poczucia rywalizacji, bo im bardziej ją olewa, tym bardziej ja jestem górą... Więc może naprawdę mnie chce. Jakie to śmieszne i żałosne.
W mojej rodzinie od dziecka były zdrady. Ojciec odkąd pamiętam miał kochanki, mama wyrzucała go z domu, a koniec końców i tak wracał. Ja jako dziecko o wszystkim wiedziałam. Co jest ironią losu - nie ma we mnie choć odrobiny szacunku do niego. Nawet ostatnio przez przypadek odczytałam wiadomość od "moje kochanie".... Mama już tego nie drąży. Odnoszę wrażenie, że zaakceptowała ten fakt, że on taki po prostu jest i to się nie zmieni.

Pain, masz tak bardzo dużo racji, że aż mnie ściska w środku. Tu były słowa, dużo słów, nawet bardzo dużo słów. Czyny też były, ale nie takie, które dawałyby stabilizację i bezpieczeństwo, a ja ślepo wierzyłam, że przecież to się zmieni. Mam noc z głowy, przepłakałam ją całą. Tylko czemu? Za czym? Chyba za tym, że czułam się choć trochę kochana, odpychałam wszystkie inne jebitnie wielkie czerwone flagi, pozwalałam na przesuwanie moich granic, tylko po to by pozornie być szczęśliwa.

Salomonka,
nie mam pojęcia dlaczego weszłam w romans.
Bardziej skupiam się na Twoim pytaniu, dlaczego zakończenie tej relacji odbieram jako porażkę, bo jeszcze przedwczoraj uważałam, że w obu przypadkach rozwiązania tej sytuacji będę wygrana. Jeśli odejdzie od żony i będę z nim, no to będę mogła zacząć nowy rozdział z kimś kogo kocham.
Jeśli odejdzie ode mnie - będę miała szansę na stworzenie relacji z kimś, kto ma czystą kartę, bez całego tego bagażu i ogromnej dozy cierpliwości, którą musiałabym się wykazać
Ale dziś emocje strasznie mną szarpią, cały czas płaczę. Płaczę za utratą kogoś, kto był dla mnie cholernie ważny, pomimo tak pokręconej relacji czułam, że mu na mnie zależy. Widziałam, jak się o mnie martwił czy troszczył. Nie byłam typową kochanką od cichych spotkań w hotelu na seks i nara, ale.... nie byłam też kimś wartym, żeby schować swoje tchórzostwo do kieszeni i zaryzykować.

Autorko, nie pisze złośliwie ale Twoja naiwność sięga zenitu. Zenitu. Te gadki o odsunięciu się od żony, braku miłości... Wiesz jak wygląda życie z dziećmi gdzie są obowiazki? Ten Twój gach nie odsunalby się od żony gdyby zamiast bzykać na boku wracał do domu i razem z żoną tymi dziećmi się zajmował i dbał o swoją rodzinę. Tak, dzieci to duże wyzwanie ale jak ludzie są dojrzali to podejmują rękawice i nie odwracają się od siebie skuszeni wizja motylków bez zobowiazan tylko razem pchają ten wozek. Po jakimś czasie dzieci odrosną i wtedy może być trochę lżej. Ale to potrzeba dwójki dojrzałych ludzie nie skupionych tylko na swoim ego. Nie jesteś lepsza od tej żony bo porownujesz jabłka z gruszkami. Ty bez zobowiązań, spotkania pełne uniesień i jakichś tam ckliwych wyznan
I ona, uwalona w domu i z dzieciakami. Myślisz, że gdybyś Ty była na jej miejscu on by siedział z Tobą w domu i radośnie przewijal z Tobą pieluchy?? To nie chodzi o Ciebie jako osobe. Nie jesteś lepsza od zony. Jesteś inna, nowa, bez obowiązków i rutyny codzienności. Nie da się Ciebie porównać z tamtą. Mogłabyś gdybyś dzieliła z n życie już wiele lat i miała z nim dzieci. Dopiero wtedy byś dowiedziała się czy on chce Ciebie bo tak Cię kocha (yeah right;) czy dlatego że jesteś po prostu odskocznią.
Nie rozumiesz, że on najprawdopodobniej ma spoko małżeństwo a cała gadka o żonie potrzebna by była właśnie żebyś miała te uczucia co masz? Że on musiał, że nieszczęśliwy, że się oddalili bla bla bla. Na koniec mój ex mąż mi i kochance mówił że już 3 miesiące po ślubie chciał rozwodu:D A ja pamiętam że dużo czułości, seksu i tak dalej było wiele lat. Że to on nawet chciał trzecie dziecko i to ja się dzięki Bogu nie zgodzilam.Mi szczęka opadała jak slyszalam co on mówił o naszych wspólnych latach, które były ogólnie spokojne i względnie szczęśliwe. kosmos. On te swoje wielkie nieszczęście uświadomił sobie jak poznał kochankę i wtedy przepisał historię na nowo. Narcyzi tak robią. Polecam książkę "W cieniu narcyza", myślę że może sporo rzeczy o swoim ukochanym się dowiesz...
Naprawdę wiele takich historii widziałam. Czujesz się góra bo niestety mania wyższości zawsze bierze się z poczucia niższości i kompleksów. A fakt jest taki, że uczestniczyłas w niszczeniu życia jakiejś kobiecie i jej dzieciom,nie znając nawet wersji tej kobiety. Usiądź i powiedz to na głos: " Uwierzyłam w wersję faceta który latami okłamuje kobietę, z którą codziennie zasypia i dzieli życie". Czujesz ten paradoks? Tak jakbyś wiedziała że ktoś jest złodziejem i mu pożyczała pieniądze. Właśnie to robicie. Nawet sąd rozpatruje zawsze wersje dwóch stron, dając każdemu prawo do obrony. Ty osądziłas tę kobietę nie wiedząc NIC o niej. Sugerujesz się tylko tym co powiedział nagminny kłamca. Serio nigdy nie zrozumiem głupoty kochanek i podstawowego błędu logicznego, który popełniają. A to poczucie lepszosci jest tak naprawdę przykrywką do ogromnej czarnej dziury wewnątrz. Życze Ci mimo wszystko żebys te dziurę zaczęła powoli wypełniać czymś dobrym wartościowym. Miłością do siebie, spokojem, prawdziwymi relacjami z porządnymi ludźmi, jakimś hobby.

Ulle wyluzuj. Jeśli zadba o siebie, przemysli, popracuje nad samoocena to bez przesady, może wyjść na prostą. Każdy ma prawo do wybaczenia. Pytanie czy z tej szansy skorzysta. Ale to już jej decyzja i jej życie

To prawda, że świat bardzo się zmienił i istnieją środowiska, gdzie zdrada jest czymś normalnym i nikogo nie bulwersuje itd.
Wiem też o tym, że ona otrzepie się porządnie po tych żonatym, głowę podniesie wysoko, bo będzie dumna z siebie i zacznie jskgdyby nigdy nic z jakim innym.
Pain, główna moja myślą była chęć przekazania autorce, że straciła szansę na ułożenie sobie życia z porządnym człowiekiem, żaden mądry facet nie będzie jej przecież chciał.
Jeśli jest w środowisku tych bardziej nowoczesnych,to raz ona będzie zdradzana, a raz ona kogoś zdradzi, oni tak żyją ci ludzie. Zdrada już tej kobiety nie opuści.
Musiałaby zmienić środowisko, może kraj i tam zacząć od nowa. Tu ta kobieta jest spalona i skazana na odpad męski.

Ulle to nie jest 12 wiek, że ma szkarłatna literę na czole i jest shanbiona w całej wsi...
Chyba już mnie trochę kojarzysz i czy ja bagatelizuje zdradę? Błagam Cię, to była trauma mojego życia. Ale nie bądźmy zgorzkniałymi ofiarami kamienujacymi kochanki. Bądźmy od nich bardziej świadome. To co one robią pewnie robią z dużej nieświadomości, braku miłości do siebie, krzywd z dzieciństwa. Nie tłumacze ich. Ale po co nam ta zła energia? Z ofiary chcesz się zamienić w kata? Żaden smród się za nią ciągnąć nie będzie jeśli autorka postanowi być lepszym człowiekiem. Nie zmarnowała życia bo 4 lata to nie całe życie.
Dajmy jej szansę bo widać, że próbuje coś zmienić

Nie chodzi mi o żadna sprawiedliwość dziejową, o jakąś karmę, ponieważ nie wierzę w takie rzeczy, jestem na coś takiego za bardzo racjonalna, a zresztą życie wiele razy pokazuje, że kawał uja dobrze się ma przez całe życie, włos z głowy nigdy mu nie spadł i umarł w swoim dobrostanie, a biedny żeby nawet wychodził że skóry, to i tak zawsze ma pod górkę.
Pod tym względem nie mam złudzeń.
Ja pisząc, że wszystko to co niej wróci mam na myśli zupełnie coś innego.
Co zasiejesz w życiu, to zbierzesz - zasiejesz pietruszkę, to zbierzesz pietruszkę a nie marchew. Chodzi o konsekwencje swoich czynów. Skoro ta kobieta przez kilka lat żyła jako boczna przyssana do jakiegoś małżeństwa, to nie ma siły, żeby taka sprawa rozeszła się po kościach i żeby nie miała żadnych konsekwencji. Już chociażby to, jak ona dzisiaj się czuje jest konkretna konsekwencja jej działań.
Nawet mimo tego, że dzisiaj czasy są takie, jakie są i coraz więcej ludzi patrzy przez palce na tak prowadzące się kobiety, to jednak nie znaczy, że nie ma już ludzi, których odrzuca od tego typu klimatów.
Mnie np odrzuca od takich ludzi, a nie sądzę, żebym była jedyna taka osoba na świecie.

To żaden powód do dumy że było się kochanka jakiegoś żonatego.

Wiem Pain o co Ci chodzi - jesteś teraz na etapie odrzucenia pogardy, nienawiści i żalu do bocznej swojego byłego męża. Nienawiść niszczy, a Ty chcesz żyć, a nie zatruwać sobie życie jakąś babą.
Ja nie mam z czymś takim żadnych problemów, bo minęło już tyle lat i tyle innych spraw zaprzatnelo moja uwagę, że naprawdę los jakiejś kobiety, która weszła w układ z byłym mężem jest mi zupełnie obojętny. Nawet więcej, czasem Bogu dziękuję, że znalazła się taka, która sprawiła, że uwolniłam się od tego człowieka. Był to bardzo przykry człowiek, by można było z nim dobrze żyć pod jednym dachem. Naprawdę.
Ja po prostu nie lubię ludzi, którzy zdradzają, nie znoszę przemocy, a zdrada jest przemocą. Zdrada to brutalny gwałt na drugim człowieku, to napaść na człowieka, który nie zrobił katowi żadnej krzywdy.
Ja rzecz oceniam na takiej płaszczyźnie, troszkę inaczej do tego podchodzę niż stereotypowo.
Ja wręcz boję się takich ludzi, jak autorka.
Naprawdę trzeba mieć odpowiedni charakter, żeby wejść w vis takiego. Nazwać to błędem? To tak jakby nic nie powiedzieć.
Nie, ja czegoś takiego nie przyjmuje do wiadomości. 

Psa z kulawą noga nie będzie obchodziło to, że była boczniarka? Bo dzisiaj takie czasy, że każdy z każdym i każde dziecko z innym / inną. ( Twoje słowa)
M!ri, jeśli tak się stanie, to znaczy, że jest jeszcze gorzej niż myślałam, że chyba już totalnie odbiłam się od rzeczywistości. Dla mnie to smutna wiadomość.

Porządny, to nie zawsze znaczy zaściankowy, zakompleksiony i zahamowany. Dla pewnego siebie faceta przeszłość kobiety z którą związalo go uczucie prawie nigdy nie gra żadnej roli. Ludzie którzy tworzą związek po 30-tce zawsze mają za sobą jakąś przeszłość w tym temacie i nie każdy chce robić retrospekcję tego co było a nie jest.
Autorka nie była przestępcą i nie ma na koncie wyroku aby musieć o tym informować swojego przyszłego męża ze strachem o jego reakcję, a związek z kimś, nawet wieloletni nie skreśla jej jako kobiety. Podobnie jak faceta nie skreśla jego przeszlość, nawet gdyby był kochankiem męzatki kiedyś tam. Co więcej, ludzie którzy dostali swego czasu porządnie po siedzeniu od życia, tworzą później bardziej dojrzałe związki o które dbają i starają się ze wszystkich sił.

Tak to co teraz ona czuje jest konsekwencją, ale poboli i przejdzie. Jak ból po każdym innym związku.

Tak samo jak żadnym powodem do dumy jest bycie żoną i przymykanie oczu na romanse męża.
Żadnym powodem do dumy jest bycie z (i wybaczanie) przemocowcomi.
Żadnym powodem do dumy jest każdy zły związek w którym się było.

Gdyby mnie zdrada spotkała to do głowy by mi nie przyszło, aby winić kochankę. Nie kochanka zdradziła tylko mąż. Nie kochanka krzywdziła tylko mąż. Nie kochanka kłamała tylko mąż. Kochanka nie ma żadnych powinności względem kogoś kogo nie zna (żony). Męża przecież nie ukradła, bo mąż nie jest rzeczą którą można sobie wziąć. On sam podjął taką decyzję.

W życiu kochanki nie ma żony ponad jakiś abstrakt, jest za to obecny duszą i ciałem gołąbeczek gruchający kochance czułe słówka, wyznania o prawdziwej miłości i snujący plany wiecznej szczęśliwości gdy tylko uda mu się przezwyciężyć zły świat.

Co do współczesnych czasów. Ilu to mężczyzn podbijało do mnie chociaż dobrze wiedzieli, że jestem w związku. Ba, czasami byli to znajomi mojego partnera. Tak więc… Chyba obecnie wychodzi się z założenia, że nie ma takiego wagonika, którego nie da się odczepić.

Brawo, ktoś to w końcu napisał.

Zdradzeni używają tego w ramach poprawiania sobie samopoczucia: "Karma wraca", "Bóg nie rychliwy, ale sprawiedliwy". "Nie można zbudować szczęścia na cudzym nieszczęściu".

No przykro mi, ale to nie działa. Wszystko się może zdarzyć, także to że nic z tego co powyżej nie będzie miało miejsca.

A jak ktoś ma wątpliwości, to polecam poczytać "Rozwód po polsku".

Mnie też ruszyła ta historia strasznej matce co to sie zajeła tylko dziećmi.Ale autorka nie pomyslala, ze ojciec wypiął sie na rodzine i teraz matka zastępuje równiez ojca.Dzieci tesknily za tatą.Wiec jako matka, uznała ze jesli wyjedzie z ojcem, to ich tesknota zdwoi sie..Zresztą moze ten caly tatus w oczach matki był kims kto sie odsunął od nich..a na sex, aby zrobic wypad z ojcem , zostawiac pociech nie chciala.Delegacje ,emocjonalne odduniecie brak fizycznej rowniez pomocy.A teraz autorka nawet pojąć nie chce ze on jej nie kochał.Tylko angazowal sie w sex i sie przy tym bawil bez kosztów, jakie musiałby dac swojej rodzinie.Do tego jeszcze doszlo jego hobby.No facet jak marzenie ))))))

No oczywiście że macie po trochu wszyscy rację. Ja kiedyś już pisałam że odrzuciłam zaloty gościa który naprawdę wydawał się fajny, ale po lampce wina się wysypał mi, że zdradzał żonę. Całe, dosłownie całe zainteresowanie nim uciekło mi w sekundę. Skubani próbował potem jeszcze przez pół roku, ale nie dałam się nawet na kawę wyciągnąć. Bo tak, uważam, że jeśli ktoś ma taki Modus operandi, że jak robi się rutyna albo ciężko w związku to zamiast wziąć na siebie część odpowiedzialności i popracować nad rozwiązaniem - ucieka w łatwo, miło i motylki - to nie reprezentuje cech, których ja szukam u potencjalnego partnera. Podejrzewam, że faceci mogą myśleć podobnie.
Ale też bym z drugiej strony nie robiła już z autorki wiedźmy. Ona jest po prostu niedokochana, nieświadoma i chcąc tak bardzo utrzymać iluzję, że ktoś ją jednak kocha - uwierzyła bez żadnej weryfikacji w wersję o złej żonie, "zaniedbującej" męża*. Jasne, ona jest dorosła i powinna wiedzieć w ci się pakuja ale z tego co czytam to chce się zmienić. I na tym bym się skupiła.

* Zawsze mnie bawi to określenie. Jakby trzeba było między pracą, dziećmi, obowiązkami domowymi etc jeszcze skupiać się na tym by okazać dostarczająco dużo uwagi biedulkowi, inaczej skoczy w bok i to będzie wina tej kobiety. To dla mnie zabranie całej sprawczości i wpływu na zwiazek mężczyźnie i sprowadzenie go do roli dziecka, który nie umie wyrazić swoich potrzeb, coś sam zainicjować i zrobić.

Farmer, ty masz takie spostrzeżenia a ja mam inne. Choćby - dziewczyna 18 letnia, która dała się uwieść żonatemu i dzieciatemu facetowi i żyła z nim przez 10 lat. W końcu się ocknęła, może dojrzała, może jej się znudzilo, tego nie wiem, ale rzuciła go w diabły i za jakiś czas poznała wolnego faceta w swoim wieku. Dziś są małżeństwem i to bardzo zgodnym, mają dwóch synów i żyją naprawdę fajnie. Jej mąż to nie jakaś "popierdółka", tylko naprawdę ktoś z charakterem. I doskonale wie, że dziewczyna żyła w takim związku bo jej były partner nie mogąc się pogodzić że ją stracił robił jej "jazdy" z prześladowaniami wlącznie. Tymczasem rozpadło się jego malżeństwo, bo rozpaść się w końcu przecież musiało i facet został z ręką w nocniku.

Wprawdzie to jedyny przykład jaki znam osobiście, bo więcej byłych kochanek nie znam tyle co z forum, ale jeśli istnieje jeden taki to pewnie jest ich więcej

To ciekawa jestem co byście powiedzieli o kochance mojego ex ( teraz już dziewczynie ,miłości życia czy jak tam zwał ),która nie raz spala z żonatym ,nawet już jako panienka .Nawet w swojej miejscowosci ma opinię " dupodajki".I w takiej mój ex się zakochał i dla takiej rodzinę zostawił.Wiec myślę ,że autorka też ma jeszcze szansę ...

Może ma szansę?
Życie pisze różne scenariusze.
Tylko że ja nie wiem o co Ci dokładnie chodzi. Czyżbyś chciała napisać nam, że Twój były mąż, który zostawił Cie dla dupodajki jest mądrym i porządnym facetem?
No ja bym tu dyskutowała na temat Twojego byłego męża.
Odpad związał się z odpadem, a Ty widzisz w tym przykład, jak to dobrze wychodzi się na lajdactwie?

A widzisz Są na świecie rzeczy o których ci się nawet nie śniło

Jeżeli zdefiniujemy porządnego jako takiego, który oczekuje nienagannego prowadzenia się wybranki to faktycznie, nie jest porządny.

Niektórzy są tak porządni, że wymagają czystości aż do ślubu. A cała reszta jest “nieporządna”…

Zależy, kto jak definiuje kogoś, jako porządnego. Jednemu coś będzie przeszkadzać i będzie go skreślało z góry, a drugiemu nie będzie to w żaden sposób wadzić.
Czy ja bym się związała z kimś, kto kiedyś był czyimś kochankiem? Jeśli wyciągnął z tego wnioski i przepracował to ze sobą, to dlaczego nie? Przecież nie jest seryjnym mordercą, czy pedofilem.

ŚwiatbezBarw masz dar opowiadania. Wciągnęła mnie twoja historia.

Poczucie własnej wartości jest potrzebne wszystkim, jest takim buforem, który często nas chroni. Nie jest też dziwnym, że gardzisz kimś, kogo uważasz za gorszego, skoro też i dla siebie nie masz współczucia i empatii. Swoją wartość budowałaś na innych ludziach,  to oni byli od tego, aby poczuła się ładna, mądra, właściwa, lepsza... bezpieczna. Ty gdy weszłaś w ten związek miałaś 26 lat. Jeszcze czas gdy czułaś się młoda (dalej jesteś jakby co, ale jest dużo zjebów, którzy lubią uświadamiać kiedy zaczyna się starość, zwłaszcza kobietom) atrakcyjna, lepsza od innych, paradoksalnie to nie wyklucza poczucia niskiej wartości. Tego co się dostało w dziecięcym życiu się nie oszuka, to będzie wracać jak opryszczka, która wyłazi jak jest z nami źle. Nie piszę tego tego jako krytykę, tylko jako schemat myślenia bardzo często młodych ludzi, ogólnie ludzi.
To jest odwieczne koło życia. Zaburzeni rodzice, a ich nie brakuje, nigdy nie wychowają normalnego, zdrowo myślącego o sobie dziecka. Dodatkowo doświadczenia, porównywanie się, obserwacje, również utrudniają budowanie dobrego podejścia do siebie. Czego my jako kobiety (wiem, że mężczyźni też mają swoje "prawdy najprawdziwsze" od społeczeństwa)uczymy się w życiu, że liczy się twój wiek, uroda, płodność, dyspozycyjność, uległość, pracowitość, oddanie, inteligencja może być, ale w sumie po co to kobiecie, tylko może przeszkadzać w umilaniu życia innym, dobry humor i mężczyzna. Jeśli jest ten mężczyzna to podbija twoją "wartość". Inne umiejętności, zalety no mogą być jak podnoszą przy okazji budżet domowy, ale jakby co to może ich nie być. I tak wychodzisz młoda dziewczyna, córka zdradzanej matki, zdradzającego ojca w świat. Matki, która nie potrafiła uwolnić się od ojca i od ojca, który nie wiedzieć czemu nie odszedł definitywnie od matki. Idzie 30, schemat starości, nasza ludzka idiotyczna pułapka, która odbiera nam radość życia,  zaczyna działać. Chcesz zrobić porządki, ale czy na pewno zrobisz to czas pokaże, bo może tak tylko zawodzisz, a potem znowu schemat rodziców zadziała.
Przede wszystkim spójrz logicznie, ale bez oskarżania siebie, tylko z intencją zrozumienia, na swoje życie. Szukaj w nim tych schematów, które cię ukształtowały i je zmieniaj. To się dzieje, latami, bardzo wolno, ale od ciebie zależy czy się pochylisz nad sobą. Zacznij od najwcześniejszych, wracających momentów z dzieciństwa, one ci pokażą dalszą drogę.
Powodzenia dziewczyno, obyś nie wróciła do swojego "powietrza", bo to nie powietrze, a śmierdzący "narkotyk".
Terapia na pewno ci się bardzo przyda, bo jak napisałaś ciągle wchodzisz w toksyczne relacje. Szkoda czasu by się za to nie zabrać. Bo to się samo nie naprawi.

Wyjątki nie stanowią reguły.

W podanym przez Ciebie przykładzie kobieta podporządkowała się silnemu mężczyźnie.
Gdyby tego nie zrobiła, to by nic z tego nie wyszło.
A teraz powiedź z ręką na sercu ile kobiet by to zrobiło?

Autorko, wczoraj o 12.21 napisałaś post, w którym ja przeczytałam, że ten żonaty był dobrym człowiekiem, który poświęcił swoje życie dla żony, dzieci czyli dla rodziny oraz to, jaka bezplciowa jest jego żona, kura domowa i matka roku, która obudziła się dopiero w maju tego roku, a także o tym za kogo Ty się miałaś w tym układzie.
Sorry, ale czytając Twoje wywody robiłam oczy jak pięć złotych, gdyż zobaczyłam w Tobie wyjątkowa egoistyczna osobę z przerostem ambicji i wielkim mniemaniem o sobie.
Ten post sprowokował mnie, by napisać Ci parę słów na lekkie otrzeźwienie.
Dopóki nie przeczytałam tego posta nawet Ci współczułam.
Po tym, co napisałaś zobaczyłam te rodzinę, do której byłaś przyssana przez lata, zobaczyłam żonę tego człowieka, jego samego i pewna siebie egoistyczna zadbana i pachnąca kochankę, której żona do pięt nie dorasta.
Jeszcze dzisiaj rano pisałaś, że owszem czujesz się od niej lepsza.
Teraz dochodzi piętnasta, a Ty już rzekomo masz takie refleksje, jakbyś była przynajmniej miesiąc PO po głębokich przemyśleniach.
Szybko to się u Ciebie toczy.
Nie mam do Ciebie nic osobiście i niech wiedzie Ci się jak najlepiej, jednak nie wyobrażaj sobie, że nie poniesiesz żadnych konsekwencji oprócz tego, że drugi dzień płaczesz w poduszkę.
Będą konsekwencje i jeszcze wiele razy zapłacisz wysoką cenę za te historię.

Naprawdę wierzysz w to, że o wszystkim wiedza tylko dwie osoby? Litości dziewczyno.
Kompletnie nie znasz się na ludziach.

Chyba znasz ich lepiej niż ja W tym związku nikt nikomu nie jest podporządkowany. Skąd ty czerpiesz wiedzę o kobietach i związkach, bo wychodzisz mi na gościa którego lepiej omijać szerokim łukiem.
Co do twojego pytania, to mogę tylko odpowiedzieć za siebie, a ja bym się nigdy nikomu nie "podporządkowala" i z żadnych powodów. Dawno już z takiej głupoty wyrosłam.

Napiszę z punktu widzenia zdradzacza kilka słów: Mi żona zawsze powtarzała, ze jak jest w domu dobrze, to się na zewnątrz przygód nie szuka i jest w tym dużo prawdy, chyba że ktoś ma po prostu kurwienie się wpisane w DNA. Ja przez kilkanaście lat byłem jej wierny i inne kobiety dla mnie nie istniały, po czym żona się kimś zauroczyla, kto wg niej bardziej zwracał na nią uwagę (po prostu chciałby ją tylko przelecieć) i pomimo że skończyło się na samym flircie to ją po prawie 20 latach olśniło I stwierdziła ze nie pasujemy już do siebie, po czym powiedziała, żebym poszukał sobie kogoś innego, co też w końcu (po 2 latach) uczyniłem. Gdy powiedziałem o tym żonie to nagle zmieniła zdanie i zapragnęła wrócić wybaczając nawet zdradę. Do czego zmierzam:

Autorka absolutnie nie powinna się biczować za te lata, kiedy żyła nadzieją, nie znamy dokładnie jej przypadku i wyciąganie lekko wniosków nie zawsze jest dobre. Nie myślę też, że ta kobieta jest napiętnowana u płci przeciwnej, mi absolutnie ta historia by nie przeszkadzała, mowilaby mi bardziej, że ona jest wręcz stała w uczuciach.

To co zauważyłem na tym forum to ten sam wciąż powtarzajacy się schemat:

Terapia = tabletka na wszystko
Powiedzenie "serce nie sługa"- już dawno wyszło z mody.

Ja osobiście tego faceta rozumiem, bo pewnie w domu nie ma tego, co jest na boku, A na boku nie ma tego co jest w domu i dąży do tego, żeby mieć jedno i drugie, co oczywiście nigdy nie nastąpi. W naturze każdego człowieka jest chęć polepszenia swojego statusu, czy to materialnego, czy zdrowia, związku itp. Tu jest klasyczna pułapka, w której są 3 osoby, ja po części tego gościa rozumiem, bo naprawdę trudno jednym cięciem rozwalić coś na co się ciężko pracowało latami, myślę że kobietom to latwiej przychodzi. Kobieta zostaje z dziećmi, w które włożyla wiele serca i energii, facet natomiast zostaje zazwyczaj z niczym.

Znam też np taki przypadek, gdzie kobieta romansowala z kumplem z pracy prawie 10 lat i zdarzyło się tak, że jego żona zachorowała i zmarła. Teraz od 5 lat dawni kochankowie tworzą szczęśliwą parę. I tak w życiu bywa.