Zrozumieć żonę - Netkobiety.pl

Też biorę taki scenariusz pod uwagę, ale to chyba wtedy, gdy sprawa stanie na ostrzu noża, albo gdy moja terapeutka mi trochę poprzestawia myślenie i nie będę się bał jej tego wygarnąć. Słowo OFIARA też pochodzi z tego samego koszyka, z którego "karmi się" moja żona (tak jak OJCIEC/MATKA itp.). Jak mi powiedziała - przyczyną tego trzeciego najgłębszego teraz kryzysu było właśnie to, że ja niby stawiałem się w ofierze, a mi najzwyczajniej w świecie było zaj***iście przykro po tym jak zostałem przywitany, gdy wróciłem do domu i mój błąd polegał na tym, że od razu jej nie powiedziałem co mi jest, a ona "nie ma ochoty się domyślać". I tak jak ulle pisała wcześniej - prawdziwa konfrontacja dopiero jest przed nami i wiem, że po niej będę się czuł jak po wyjściu z ringu bokserskiego. Pozytywny scenariusz też nie jest wcale taki kolorowy, może znów przyjść taki moment jak rok temu gdy ona stwierdzi, że ja się zmieniam na lepsze i sama będzie inicjować kontakt fizyczny, boję się że tym razem to mnie kompletnie zmrozi na nią, albo że w inny sposób mnie to rozwali na kawałki. Czas pokaże.

Stanisława Celińska o życiu wie sporo, ja w tej chwili jestem mniej więcej tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=bXQyahzHWrQ

ulle: bardzo mocne było to, co dzisiaj tu napisałaś. Dziękuję Ci.

Ale przyznaj, że dość trafne, nie ?

@pasławek piękny rysunek sporządziłeś, serio .

Co dla Ciebie znaczy ostrze noża?
Znasz pewnie powiedzonko - do trzech razy sztuka? U Ciebie ile tych "sztuk"ma być?

Że przestanie się odzywać?
Że nie będzie seksu?
Że zagrozi rozwodem?
Czego Ty się boisz nazwij to?

Swoją winę przerzuca na Ciebie - to jej przestało się podobać, to ona mówi ze jest uwięziona w klatce to ona wspominała o rozwodzie - ona Twoim kosztem tłumaczy swoje porażki, a Ty zamiast się postawić próbujesz ją sobie tłumaczyć i każde jej słowo rozbijasz na atomy szukając tam Grala niczym prawdy objawionej która pozwoli Ci ją zrozumieć. I go tam nie znajdujesz...nie znajdziesz bo go tam nie ma.

I znowu to robisz...czekasz. Jesteś tak bardzo od niej uzależniony?

Nie, po prostu zrobisz to co za poprzednimi razami - nic.

Ale jak się nie mylę to jazdę robi Ci po raz trzeci, tak?
Czyli Twoje poprzednie dwukrotne działania nic na dłuższą metę nie zdziałały, tak?
Czyli z góry można założyć że jak pójdziesz w rejs to znowu się spie.doli, tak?
Bo przecież nie zrezygnujesz z pływania, tak?
Sam pisałeś o "baniu się" to spytam czego się boisz że terapeutka musi w tej sprawie działać.

Po prostu nie możesz zamieść problemu pod dywan na zasadzie - a jest dobrze jak się odezwę to się spieprzy...to się nie odezwę.
Nawet jeśli będzie dobrze nie możesz bać się jej powiedzieć co Ci się nie podoba.
Najważniejszym krokiem jest pozbyć się jej towarzystwa które miesza jaj w głowie.
Ona ma iść do pracy żeby nie miała czasu na bzdury.
Wasze życie musi się zmienić, nie możecie znowu wejść w te same koleiny bo to droga do powtórki.

Stopień uwielbienia sukcesywnie maleje z dnia na dzień i to mnie martwi, bo nie wiem czy będę w stanie to w sobie odwrócić. Chodzę na terapię, bo m.in. miałem problemy z wyrażeniem swoich emocji i stawianiem granic. Był to jeden z powodów, ktore moja żonę odsunely, przynajmniej tak mówi. Temat zamiatania pod dywan też niedawno padł w naszych rozmowach, na pewno takie coś do niczego nie prowadzi. Problem tylko jest taki, że gdy ja zaczynam jej przedstawiać jakąś niewygodną prawdę, to ona od razu rzuca się z pazurami. Wątpię też, żeby zrezygnowała w tym momencie ze swojego nowego środowiska, ja nigdy jej niczego nie zabranialem i nie zamierzam tego robić, bo wg mnie związek dojrzałych ludzi tak nie powinien funkcjonować.

Trochę to znam i niestety czy tego chcemy czy nie, to dzisiejszym babom granice trzeba stawiać i nie da się funkcjonować bez złości, agresji (oczywiście mówię tu o sensownym stopniu) i po prostu dominacji. Po moim związku jeden psycholog też mi mówił, że w imię miłości się wykastrowalem, bo wydawało mi się że będę lepszy, taki wiesz idealny, dobry itd. No i to był błąd . Umysł płata figle, bo jak kocha to chce nosić na rękach i ściskać tak, że zebra trzeszczą, a nie tupac nóżka, ale widocznie inaczej się nie da.

Piszesz

później

Piszesz o zabraniani a ja właśnie o stawianiu granic.
Widzisz że te jej znajomości są dla niej/Was szkodliwe/destrukcyjne a pomimo tego nic z tym nie zrobisz?
To w jaki sposób Ty chcesz zawalczyć o małżeństwo? Stojąc z boku patrzeć jak inni dolewają benzyny do Waszego małżeństwa i nie się gniesz po gaśnicę?
Właśnie z takim podejściem nic nie zmienisz i nadal będziesz jechał starymi koleinami.

Jeśli ona postępuje dojrzale to co tutaj robisz?

Deszcz, nie musisz jej zabraniać, ale komunikowanie że Tobie to nie pasuje i jak to odbierasz jest jak najbardziej wskazane. Zakładając nawet że nikogo nie ma na boku, to ta obecna forma jej,, duchowości " i spotkań z tym towarzystwem działa destrukcyjnie na waszą małżeńską relację.Z każdym dniem, tygodniem, miesiącem coraz bardziej się od siebie oddalacie. Coś takiego jak dotyk , pocałunek, nie wspomnę o reszcie, będzie za chwilę ciężki do przełamania dla Was obojga. Stawiaj granice już nie po to aby ją odzyskać, chociaż całkiem możliwe że to może ją obudzić, ale na ile będzie to prawdziwe, sam już będziesz musiał wyczuć. Ulle wczoraj napisała Ci wczoraj fajnego i życiowego posta. Daj żonie możliwość zebrania odpowiedzialności za własne decyzje. Twoja żona od lat żyje w błogiej nieświadomości oderwana od rzeczywistych problemów. Zajmowała się domem, małymi dziećmi, miała co robić, ale jest mnóstwo kobiet które dodatkowo łączą to z aktywnością zawodową i też dają radę. U Ciebie dzieciaki podrosły a żonę dalej trzymasz na piedestale. Zabezpieczaj się już na przyszłość. Zrób porządek z kontami, nie mówię o zostawieniu jej bez środków do życia, ale chyba nadszedł czas na zadbanie o siebie. Nerwy, stres, mogą zrobić straszne spustoszenie w Twoim organizmie. Dobrze że poszedłeś na terapię ale jest jedno ale. Ciężko trafić za pierwszym razem na sensownego  terapeutę, nie bój się zmieniać. Może się mylę, ale pomyśl czy nie jest warto rozważyć terapii pod kątem uzależnienia Ciebie od niej.

To nie jest bezradność autora lecz jego wychowanie gdzie od dawna tę rolę przejęły kobiety a mężczyzni zostali odsunięci (co im odpowiada). Chłopiec wychowany przez mamę i babcię nabierze cech kobiecych bo takie otaczają go wzorce. Dodatkowo wpojone zostaje mu uległość do kobiet i ,,zachowywanie się po dzentelmeńsku" czyli ustępowanie, tłumaczenie, wybielanie, wywyższanie dziewczynek / kobiet. Cechy męskie są tłumione. Efektem tego jest jak jest czyli brak wzorca męskiego w życiu dorosłym objawia się zniewieścieniem a tego jako partnera kobiety nie trawią i czują się nieusatysfaktowane w małżeństwie. Mało tego zmiany zaczęły zachodzić pokolenie wcześniej i mężowie nasiąknięci tymi cechami przekazują je swoim synom. Może dlatego zetknięcie europejki z innym kulturowo mężczyzną powoduje stany zakochania/zauroczenia bo on taki męski. Kobiety z natury pragną być też kierowane i poniekąt zmuszane do takich a nie innych zachowań bo to im pokazuje że są potrzebne, zauważane, że komuś zależy na nich. Puszczone samopas zaczynają się nudzić, szukać wrażeń, czują się niepotrzebne (rób co chcesz , nie zwracam na ciebie uwagi) co prowadzi do romansów, zdrad, sekt, uzależnień gdzie mają tam stawiane granice zachowań a nawet myślenia. A może twardej ,,ręki" brakuje żonie autora, postawienia twardej granicy w zachowaniu - sama nie wie czego chce.

Tez tak mysle, Autor sie zabardzo cacka z ta zona. To prawadzi do nikad.
Niestety ostatnie dziesieciolecia zarzywiaja droge emocjonalna i mamy co mamy.

"normalnyjestem napisał/a:
To nie jest bezradność autora lecz jego wychowanie gdzie od dawna tę rolę przejęły kobiety a mężczyzni zostali...

To jest bezradność wynikająca z wychowania.
Ale musiałbyś być na bieżąco z historią Deszczu, bo tu akurat to ojciec go tłamsił...

Deszczu, jak napisał Maku, czym innym jest zabranianie komuś czegoś, a czym innym jest pilnowanie swoich granic.
Zabronić możesz np dziecku rzucać piłka w okno. Dziecko zrozumie przekaz i nie będzie czuło się upokorzone, gdy uslyszy, że nie wolno tego robić.
Jeśli zobaczysz, że żona np myje w zmywarce drewniane porządne noże i inne sztućce potrzebne do grilla, to powiesz krótko " nie rób takich rzeczy, bo zniszczysz sprzęt" zakazesz jej po prostu. To jest zabranianie.
Ty natomiast mierzysz się z czymś znacznie gorszym, bo Tobie ktoś wlazł na Twój teren i panoszy się na nim.
Każdy człowiek ma swoje określone granice w polu swojego działania, wokół siebie i jeśli zdarzy się tak, że ktoś bez pytania Cię o zgodę na chama włazi na Twój teren, to naturalna sprawa jest, że czujesz się z czymś takim źle.
Podam przyklad- spotykasz kogoś i ktoś ocenia np Twoja kurtkę, która na siebie włożyłeś. Masz prawo wkurzyć się, bo nie pytałeś tej osoby o jej zdanie na temat tej kurtki. Gdybyś zapytał " zobacz, fajna kurtkę sobie kupiłem?", to ja rozumiem, że ktoś może wyrazić swoje zdanie. Jednak Ty nie pytałeś tej osoby o jej wrażenia na temat Twojej kurtki, a ta osoba i tak Cię ocenia.
Może nie podałam najszczęśliwszych przykładów obrazujących czym jest zwykle zabranianie czegoś i czym jest przekraczanie cudzych granic, ale mimo to mam nadzieję, że rozumiesz, o co mi chodzi.
Twoja żona przekracza Twoje granice i robi to bezczelnie oraz notorycznie i od długiego czasu. Bo czym innym, jak nieprzekraczaniem granic jest obwinianie Cię np o to, że ona nie mogła rozwinac się przy Tobie. Ty niczego jej nie zabraniales, mogła rozwijać się, ile by tylko chciała, a Ty chętnie byś jej kibicował, jednak rozwijać się, a rozwijać, to dwie różne sprawy. Gdybyś ona rozwijała się w pożytecznym dla waszej rodziny kierunku, bo np pracowałaby zawodowo i tam by się realizowała ku pożytkowi was wszystkich, to rozumiem
Ona jednak rozwinęła się kompletnie od czapy, bo jej aktualny rozwój niszczy rodzinę i uderza bezpośrednio w męża. Tak się rozwinęła, że Boże uchron przed takim rozwojem naszych współmałżonków, partnerów i w ogóle jakiejkolwiek osoby bliskiej.
Odkąd wniknęła w to swoje środowisko nie usłyszałes od niej żadnego pozytywnego komunikatu. Jest wprost przeciwnie. Jej zdaniem jesteś doopa a nie mężczyzna, przez Ciebie stało się to i tamto.
Kurczę - masz sama krytykę, niszczenie Ciebie i to za co?
Za to, że harujesz na nią, żeby niczego jej nie brakowało, że skaczesz koło niej, jakby była którymś tam cudem świata?
Jej rozwój poszedł w kierunku zniszczenia w swoim, a co za tym idzie, także w Twoim życiu, rzeczy dobrych.
No to podziękuj jej za zniszczenie twoich marzeń i planów na przyszłość. To co ona zrobiła i robi, to chamskie przekraczanie Twoich granic, a Ty w niczym nie zasłużyłeś sobie na coś takiego.
Rozumiesz?
Dlatego ta kobieta budzi we mnie odrazę, chociaż nawet jej nie znam i nigdy osobiście nie poznam.
Ona przekracza nie tylko Twoje granice, ale także waszych dzieci, bo one też nasiąkają jej wpływem.
Nie wiesz, jak ona rozmawia z dziećmi, gdy nie ma Cię w domu.
Później napiszę Ci też o tym, co ja sądzę na temat tego, że boisz się stracić do niej szacunek i resztki pożądania jej jako kobiety.

Dzisiaj zobaczyłem ten demotywator, identyczny mógłby dotyczyć kobiet (mężczyzn też)
https://m.demotywatory.pl/4507501

Ulle: znów jest tak jak piszesz. Niestety przez to, że kolejny raz przechodzę przez to piekło (oho, znów się stawiam w ofierze! )nadal tracę do niej szacunek, a tym razem przez osobne łóżka dodatkowo gaśnie we mnie jeszcze pożądanie. Bardzo możliwe, że jeśli w najbliższym czasie nic się nie zmieni to dojdę ostatecznie do ściany i zadam sobie pytanie "co mi ta relacja daje?". W białym małżeństwie wytrzymam max do końca roku, chociażby dlatego, żeby później sobie nie zarzucać, że nie próbowałem, że nie byłem cierpliwy, że nie wziąłem pod uwagę tego jak wrażliwą osobą jest moja żona i że jej dłużej zajmuje przemyślane różnych spraw, niż mi na przykład...

A plany co dalej w przypadku rozstania? Żona sama zaczęła je kreślić miesiąc temu, gdy już z początku nie dawała mi szans. Napiszę krótko- jej plany wydają mi się mało realne, chociażby dlatego, że wychodzi z postawy "jakoś to będzie". To znów jest myślenie nastolatki.

Wieko, zdecydowanie trzeba wziąć pod młotek dzieciństwo, szczególnie że ojciec naszego Deszczu był dominantem odnośnie syna i też stosował przemoc psychiczna.
Trzeba też popracować nad asertywnościa, bo póki co Deszczu boi się własnego cienia, oczywiście tylko w relacjach z żoną, bo w pracy radzi sobie świetnie i generalnie w życiu.

Ja odnoszę odwrotne wrażenie, żona wie, że mąż spokojnie poczeka na decyzję żony, więc ona tak przeciąga, jak jej wygodnie.

Deszczu w pracy odnosił sukcesy i zarabiał niezła kasę, co dawało mu wiele zadowolenia z życia, wrażenie siły sprawczej i poczucie człowieka sukcesu. I słusznie, bo na to zasługiwał.
Natomiast w domu mogło być zupełnie inaczej. Po powrocie z rejsu mógł spoczywać na laurach i czerpać profity głowy domu, a wspaniała żona zajmowała się wszystkim, co zapewniało rodzinie właściwe funkcjonowanie. I za tą żoną Deszcz tęskni, i chce aby ta dawna żona wróciła.
A żona już nie chce ciągnąć tego wózka sama. Chce jego zaangażowania i aktywnego uczestnictwa w życiu rodziny.
Więc nie zwalajmy wszystkiego na żonę.

To są dokładnie te same słowa, które mi mówi żona i jednocześnie jeden z głównych zarzutów "bo ja tyle z sobą zrobiłam, a Ty nic", dlatego teraz staram się to w końcu posprzątać na terapii. Wcześniej mi to w ogóle nie przeszkadzało, po prostu kochałem żonę najbardziej jak potrafiłem, teraz się okazuje, że to było złe.

Paslawek: nieraz się zastanawiam, czy ta zachęta ze strony żony, żebym sobie szukał kogoś innego to celowe zagranie, bo była pewna moich uczuć do niej, czy to może bez większych refleksji element jej lotu kamikaze.

Oczywistym jest ,że odbyło się to wszystko za zgodą żony ten podział w rodzinie było jej to wygodne i korzystne dla niej,miało dla dwojga uboczne skutki,małżeństwo okresami na odległość to cięższa sprawa,a formuła takiego związku się po czasie wyczerpała
powody kryzysów ,wiele z nich jest opisane wcześniej,wzajemny rozkład odpowiedzialności za to też,teraz stan zawieszenia przynosi żonie jakieś korzyści i w tym próbuje się ułożyć
z Deszczem w tle ale nie jako z  mężem.

Nie wierzę, że to napisałeś

Może dlatego, że jakoś mało jest mężczyzn chcących brać na siebie prowadzenie domu i wychowywania dzieci, nawet gdy żona jest bizneswoman i świetnie by sobie poradzili bez jego zarobków. No bardzo mało takich mężczyzn
Jak myślisz, dlaczego tak się dzieje?

Dlatego, że jest to przebadane zjawisko i dla kobiet taki mężczyzna staje się aseksualny, zaczyna tracić na męskości a tym bardziej gdy to ona zarabia, to taka kobieta naturalnie odczuwa wstyd i znowu facet traci w jej oczach. Nawet były wywiady z feministkami, które próbowały wdrożyć taki model u siebie po czym okazywało się, że źle się z tym czują. Pewnie DLATEGO takich relacji nie ma.

Ale tak szczerze - wówczas gdy dzieci były malutkie też byś się zamienił?
A co byś powiedział, żeby na czas pobytu w domu prowadzić cały dom co drugi tydzień? Jeden ona jeden Ty. Gotowanie, sprzątanie, mycie okien, zajmowanie się dziećmi i ich ubraniami, no cały komplet zadań?
Bo przecież jak Ty wypływasz, to ona wszystko robi sama 24/7.
Co Ty na to?

"Wszystkie miasta zbudowali mężczyźni,wszystkich ludzi na świecie urodziły kobiety"
Wiele wieków i wiele pokoleń na to pracowało na niegdyś nienaruszalny podział ról i jakąś tam równowagę zawsze niedoskonałą
ten podział nie był tak do końca naturalny dla ludzi i obu płci,warunki miały spory wpływ na to,a potem była rewolucja przemysłowa i dwie okrutne wojny
zmian już się nie da cofnąć i czasu to co się dzieje to jakąś faza być może przełomowa,być może przejściowa być może to kolejny upadek
Same kobiety jakaś ich część pomimo deklarowanej otwartości i równouprawnienia ( które dalej jest w powijakach i nie za bardzo niektórzy wiedzą co z tym robić) patrzy podświadomie i ocenia, nieufnie na facetów, czasem z pogardą, a czasem ze zdziwieniem,na tych którzy zajmują się dziećmi i domem,oczywiście inni faceci też tak patrzą 
trochę jednak czasu musi upłynąć żeby wytworzyła się inna równowaga wśród ludzi
a wojna babsko- chłopska to nie jest dobre rozwiązanie ponieważ najbardziej szkodzi dzieciom

Agnieszko, z całym szacunkiem, Pasławek ma rację. Wygodne jej to było (żonie Deszcza) i nadal jest wygodne. Ona żyje w bańce, w bajce, w której ma sponsora i opiekuna prowadzącego ja przez życie. Sama, z tego co Deszcz opisuje, ma psychike zbuntowanej nastolatki. Owszem, jest roboty przy dzieciach i w domu, ale ja samotnie wychowałam dwóch synów od malenkości i jakoś dałam radę pracując zawodowo cały czas, a mieszkam na wsi i wiele rozwiązań miastowych nie było dostępnych, chociażby brak przedszkola pracującego dłużej niż 5 godzin i z posiłkami.  A z biegiem czasu dzieci coraz samodzielniejsze i nikt nie powie mi, że dzieci Deszcza wymagają teraz tyle opieki (skoro małżeństwo ma staż 20-letni), co noworodki, w dodatku od starszych dzieci powinno się wymagać, żeby pomagały w obowiązkach domowych, co nawet wynika z KRiO.
Mam sąsiadkę, której mąż jest kapitanem żeglugi morskiej, tez ciągle w rejsach, jak rodziła pierwsze dziecko, to akurat był w Panamie. Pracowała zawodowo, teraz przeszła na emeryturę, zrobiła kurs florystyczny i zaczęła wyrabiać i  sprzedawać ozdoby z kwiatów. A mogła siedzieć w domu całe życie, bo mąż by jej byt wygodny zapewnił. Tylko zostałaby z ręką w nocniku, gdyby nagle męża brakło, choćby w przypadku jego śmierci.

Lub absurdalnych zarzutów np. takich jakie stawia żona autorowi.

Miałem w życiu taki czas gdzie musiałem zamknąć własną działalność,mniejsza o szczegóły
tak 4-5 miesięcy szukając zajęcia "siedziałem" w domu żona pracowała,nie jest co prawda bizneswomen ale ma absorbująca pracę
dostałem tez oprócz córki z pewnych względów dwie bratanice pod opiekę przez ten czas dwie małe sroki i jedna większa ( o wycieczkach do parków  i różnych wyprawach, innym razem opowiem )
jakiś tydzień trwał okres adaptacji potem to pamiętam świetną zabawę i mnóstwo radochy
z łezką w koku wspominamy tamten czas z dziewczynami,miałem coraz większy opór prze pójściem do roboty autentycznie.Dla w miarę ogarnionego faceta który w koło siebie potrafi zrobić różne rzeczy zajmowanie się podrośniętymi małymi dziećmi to naprawdę nie jest jakaś wielka filozofia,zapalenie pieluszkowe przechodziłem również dopóki nie padłem na twarz ze zmęczenia co zostało przyjęte z ulgą przez kobiety z rodziny
Był też taki okres gdzie miałem trochę jak Deszcz to było wcześniej jak miałem firmę ,trafiło mi się kilka zleceń za granicą
dość intratnych ostatni raz kiedy wyjeżdżałem stwierdziłem że czuje ambiwalentnie i jednocześnie silną tęsknotę i ulgę że wyjeżdżam dlatego to był ostatni raz ,nie dla mnie związki na odległość
bywają jednocześnie wygodne i niewygodne zbyt wiele sprzeczności jak dla mnie ,żona miała podobnie przystosowywała się do życia i odzwyczajała się od mojej obecności, jednocześnie martwiąc się i tęskniąc to groźne zjawisko było dla nas
wpadanie w ambiwalentny cykl uczuć do wyboru i dominacji któregoś ze stanów tak żeby mieć jakiś komfort
równowaga jest w takiej sprzeczności raczej niemożliwa albo bardzo trudna, w konsekwencji takie stałe cykliczne decydowanie i wiele uczuć mogły nas od siebie oddalić

Jak skreślić cały swój forumowy dorobek w jednej wypowiedzi.

Ty możesz tak to widzieć. Ja piszę z własnego doświadczenia.
W pracy zarządzam na odpowiedzialnym stanowisku. Wokół mam praktycznie samych mężczyzn, oraz mężczyzn którymi kieruję. Nieraz musiałam przełamywać ich opór przed słuchaniem poleceń od kobiety, tym bardziej, że oni są z grupą zarządzających niższym szczeblem. Kilka razy wchodziłam na jakieś stanowisko jako pierwsza kobieta i musiałam przetrzeć szlak. Zasada była prosta - albo daje radę albo trzeba zrezygnować. Niektórzy panowie niemal histerycznie reagowali na pierwsze dni współpracy, więc wiem co piszę o obronie  pozycji.
Byłam też na urlopie macierzyńskim i prowadziłam dom, zresztą cały czas prowadzę.
Mam porównanie i twierdzę, że odpowiedzialna i stresująca praca mniej mnie wyczerpuje niż obowiązki rodzinne.
Może to kwestia predyspozycji psychicznych, niemniej ja bym chętniej budowała domy niż rodziła dzieci i prowadziła dom. W domu do obciążenia psychicznego dochodzi obciążenie fizyczne. I jeszcze ta presja, żeby wszyscy byli zadowoleni a dom był ciepłym miejscem. W pracy nie muszę tak bardzo wyrzekać się siebie na korzyść zespołu, nie muszę zwracać uwagi czy każdy jest zadowolony i zaopiekowany. To wcale nie jest łatwe ani wdzięczne zadanie.
Dlatego tak bardzo upieram się, że żona Deszcza wcale nie miała różowo i staję murem za jej prawem do zmian w wspólnym życiu.

maku2 sprostuję, żebyśmy się dobrze zrozumieli
Męka a wyczerpanie to  różne rzeczy i mają inny wydźwięk. Nie czuję się męczennicą poświęcającą się dla rodziny, chociaż jestem często bardzo zmęczona.

Nie mogłabym pracować na swoim stanowisku gdyby męża nie było po 3 miesiące w domu. Logistycznie byłoby to nie do ogarnięcia. To zasadnicza sprawa moim zadaniem.

Mój sprzeciw budzi budowanie pozycji Deszcza przez umniejszanie jego żony. Każdy z nich w jakiś sposób korzystał na dotychczasowym układzie i Deszcz był z tego układu bardzo zadowolony.
Dlaczego nie ustawić ich w jednym szeregu i dawać mu wsparcie przez atuty jakie posiada, które są bezsprzeczne, bez pokazywania, że jego żona zginie bez niego, a jedyne czego chce to wykorzystać go? Bo tak odbieram tutaj wiele wypowiedzi.
To byłoby  lepsze moim zdaniem.

Żona bez Deszczu nie zginie, prędzej on sam, niestety...

A tu żona nie chce nic naprawiać, bo będąc psychologiem wie, że się nie da zmienić męża na swoje modełko, a pretensje wyciąga specjalnie, żeby Deszczu czuł się winny rozpadu małżeństwa. Ona już nie widzi się w tym małżeństwie, Deszczu jeszcze liczy, że jej się zmieni...
Ale ona jest już w innej "galaktyce" , uduchowiona na maksa, myśli jak tu się uwolnić od męża i wyjść z twarzą...a to jest trudne, tym bardziej jak są dzieci, jak im wytłumaczyć...

Rozmawiać... tylko o czym, jak jednej strona chce się wycofać z małżenstwa, druga nie...

Powiedziałem jej kilka dni temu, że uważam że powinna iść do normalnej pracy. Z początku inaczej zrozumiała, że wg mnie powinna pracować już wtedy jak dzieci były małe, jej reakcja była bardzo gwałtowna i skoczyła momentalnie z pazurami mówiąc, że dzieci były wtedy dla niej najważniejsze. Wytłumaczyłem jej, że chodzi mi o to co jest teraz. Przyznała rację i powiedziała, że chce poszukać pracy, tyle że jakoś nie widzę, żeby szukała (może się mylę - zobaczymy).

Odpowiedź jest prosta - zjeść ciastko i mieć ciastko. Z pewnych źródeł wiem jednak, że wbrew pozorom ona wciąż widzi światełko w tunelu, stąd też pomysł z zaczekaniem do końca roku, tyle że ja tego światła widzę coraz mniej, bo po prostu przestaje mi się chcieć walczyć o małżeństwo.

Napisałbym więcej, ale nie wiem czy tak naprawdę żona też tego nie czyta, gdyby tak się stało to miałaby wręcz tort na tacy, tyle że bardzo gorzki. Ulle: pisałem do Ciebie jakiś czas temu wiadomość na maila, nie wiem czy doszła.