Zrozumieć żonę - Netkobiety.pl

To załóżmy że się rozstajecie - to co w jej życiu się zmieni, oprócz tego że teraz naprawdę będzie sama z dziećmi?.
Czyli pływasz żeby utrzymać żonę?
A jak masz utrzymać dzieci to możesz już nie pływać?
Czegoś chyba nie zrozumiałem...
Załóżmy płacisz alimenty na dzieci...a ona z czego utrzyma siebie, mieszkanie itd.?

Zastanawiam się nad tym od dawna. Logicznym rozwiązaniem byłby boczniak w kolejce, ale jak mówię tu jest drugie inne dno.

Niestety. A miało się to właśnie zmienić teraz, gdy wreszcie postanowiła się ogarnąć z pracą

Na pewno to mniejszy wydatek niż żona

Ona sama nie wie jak to ma zrobić.

wieka: to nie jest tak, że ja o niczym nie decyduję, po prostu obserwuję jej zachowanie i mam jeszcze cień nadziei, że się może ogarnie. Ja mam sporo kart, ale nie będę ich wszystkich przecież od razu odkrywał. A z domem to raczej będę w nim chciał zostać, to jej tutaj jest niewygodnie, a nie mi, najwyżej ją spłacę jakoś.

Przyzwalasz na wszystko co ona wymyśli... jeszcze pomagasz w pisaniu oferty niszczącej całą rodzinę, bo ona coraz głębiej będzie w to wchodziła, a nie jak masz nadzieję, że się ogarnie jak będziesz siedział jak mysz pod miotłą i rozkminiał jej pretensje.

Nie miała powodu do rozwodu i tego się trzymaj, nie wracaj do tego co było, tyko co będzie.

Jeszcze mówisz, niech robi co chce, otóż nie, macie dzieci, ona będzie je indoktrynować i wychowacie kaleki/narcyzów samouwielbiających się.

Trzeba siebie lubić, kochać, akceptować, ale w granicach przyzwoitości, ona przegięła i to mocno, a Ty czekasz bezczynnie na opamiętanie się.

Miałbyś większą szansę, jakbyś pokazał, że masz jednak jaja i postawił warunki.
Dla swojego dobra i dzieci, bo ona o was nie myśli, tylko o sobie.

Potrzebny jej psychiatra i terapia, wg mnie, ale to nieralne, więc nie czekaj na oklaski tylko stawiaj na swoim.

Pytanie przede wszystkim do kobiet - jak Wy rozumiecie te słowa (to ten tekst z rana), bo jest on o kobietach i adresowany do nich: (to są niektóre zdania)

"MIŁOŚĆ do samej siebie to proces nierozerwalnie powiązany z odrzuceniem poszukiwania jej na zewnątrz."

"Jak często uświadamiasz sobie, że zanim nakarmisz siebie, musisz zaspokoić potrzeby wszystkiego i wszystkich dookoła Ciebie? Jak często w pogoni codziennych oczekiwań zapominasz o sobie odkładając siebie na jutro, które wcale może nie nadejść? Jak długo nalewasz światu wody ze swojego dzbanka, zanim stanie się zupełnie pusty?" (o tym dzbanku mi często mówi, że ona już nic w nim nie ma)

"Po czasie zrozumiałam, że nie znajdę siebie na zewnątrz, że zasługiwanie na aprobatę z zewnątrz czyni mnie jedynie niewolnikiem w rękach tego, w kogo oczach chcę się przeglądać i komu się oddaję."

Bo może jednak to nic nie znaczy i okazuje się, że ja dalej nic nie rozumiem?

Czyli stałeś się dawcą...dawcą kasy...jesteś to jesteś, a jak Cię nie ma to też niewielki kram...
Twojej żonie chyba siadły styki...

.

Może sposobem w nią ;)

Zapytaj czy wie czym jest duchowy materializm? ;) Dużo osób w to wpada.

„Walking the spiritual path properly is a very subtle process; it is not something to jump into naively. There are numerous sidetracks which leades to a distorted, ego-centered version of spirituality; we can deceive ourselves into thinking we are developing spiritually when instead we are strengthening our egocentricity through spiritual techniques. This fundamental distortion may be referred to as spiritual materialism.“  Chögyam Trungpa, Cutting Through Spiritual Materialism

Itd itp ;)

A ja mam szklaną kulę, w której widzę, że nic się nie zmieni. Ona będzie tobą poniewierać, a ty będziesz jej nadskakiwał. Dlaczego? Sam poniżej wyjaśniasz swoją postawę.

Szkoda, że za namowa ojca, nie chcesz sobie pomóc. Ale jak sam mówisz miłość jest ślepa. Wymaga poświęcenia i ofiary.

Witajcie

Legat: nie wiem, czy dobrze zrozumiałem, bo Cię nie znam, ale jeśli zajmujesz się wróżbami to scenariusz, który widzisz jest bardzo prawdopodobny. Mi szeptucha też powiedziała, że nie widzi rozwodu. Zapytałem ją czy widzi perspektywę poprawy, a jak tak to kiedy. Czekam na odpowiedź. Wiem, że to śmieszne jest dla niektórych, szczególnie facetów, ja 2 lata temu na pewno też bym się śmiał z tego razem z nimi, ale teraz jestem w szoku jak wiele można wyczytać z energii ludzi.

DeepAndBlue: dzięki za podpowiedzi, wykorzystam je w odpowiednim momencie.

Też odebrałem to jako pozytywny sygnał, ale przyznam że jest on chyba jedyny jak na razie. Powiedziała mi później, że nie chce mi robić absolutnie żadnej nadziei. Mimo wszystko myślę, że ona wciąż miota się sama ze sobą i ma przebłyski, czy aby na pewno dobrze robi, tyle że później wchodzi znowu w swój świat duchowy i ma odlot.

Oczywiście, dlatego do mojego ojca zadzwoniłem dopiero po czasie. Rok temu mu wspominałem, że jest źle, ale nie dopytywał się później jak sytuacja, a ona akurat chwilę później wróciła do normy na następne pół roku. Teraz nie chciałem o tym z nim rozmawiać, bo wiedziałem, że będzie mnie na nią napuszczał - i napuścił. Poprosiłem go tylko, żeby absolutnie nic ze swojej strony nie robił, bo doleje tylko oliwy do ognia. Rozmawiałem za to z osobami jej przychylnymi, jej rodzina, znajomi, z którymi się długo znamy i lubimy. Wszyscy jak jeden mąż mówią mniej więcej to samo co tutaj piszemy i nie myślę, żeby mi mydlili oczy wersją, która jest dla mnie wygodniejsza, a jej mówili co innego, bo to teraz już widać czarno na białym, że dobrze nie jest.

No właśnie - to jest najtrudniejsze. Gdy będę teraz dla niej grał wycofanego lub przynajmniej obojętnego to nie myślę, żebyśmy zrobili krok do przodu. Gdy będę miły i dawał, np. kwiaty do tego, to tak jakbym ją nagradzał za piekło, które mi zgotowała. Po prostu teraz zachowuję się jak gdyby nigdy nic, zresztą ona sama mi to poradziła parę dni temu, gdy to się wszystko na nowo zaczęło. Tyle że pozostawienie w ten sposób spraw takimi, jakie są teraz też raczej niewiele zmieni. Na pewno wspólne wyjścia czy wyjazdy byłyby pomocne, ale nie ma na to szans teraz, bo nasza córka ma egzaminy w 8 klasie i ciśniemy ją do nauki. Wspólny spacer, wyjście do kina też na pewno byłoby dobre, ale znów wyjdzie, że to ja nadskakuję a do tego wiem, że najprawdopodobniej odrzuci moją propozycję. Gdy będę tak robił to będzie miała potwierdzenie, że ma tą miękką poduszkę do ewentualnego twardego lądowania, o której pisała DeepAndBlue. Jedyna opcja jest taka, że możemy wyjść wtedy, gdy ONA to zaproponuje, i tak się wczoraj stało, gdy poszliśmy z dzieciakami się przejść po okolicy (ona oczywiście szła w oddaleniu jakby mnie nie znała). Obawiam się, że gdy dojdzie do kolejnej konfrontacji to może odwrócić kota ogonem i zarzucić później, że nic nie robiłem z tym, że po raz milionowy zrobiliśmy coś z jej inicjatywy, ale wiem, że dzisiaj by to wyglądało tak, że "teraz już nic od Ciebie nie chcę". Taka to g***iana sytuacja. Jak tego nie zrobisz - źle. Jak zrobisz - jeszcze gorzej. W tej chwili idzie to w tym kierunku, że najprawdopodobniej ja za miesiąc, półtora znów pojadę na morze, tym razem już na krócej, i nie będziemy mieć żadnego kontaktu, co będzie można nazwać separacją. Gdy wrócę to być może będzie w stanie powiedzieć więcej, gdy przemyśli całą sytuację i przekalkuluje, czy gra jest warta świeczki, albo ktoś ją np. z jej rodziny sprowadzi na ziemię.

Dzięki.

Granie wycofanego jak również obojętnego nie jest dobre, tym bardziej, że wcale tego nie chcesz i tak nie jest. Bądź sobą, skoro Ci zależy to spokojnie to okazuj. Nie wręczaj żonie kwiatów, bo to byłoby sztuczne, za to na wspólne rozrywki zapraszaj. Tylko, na Boga, nie rób tego tak:
-może byśmy zrobili sobie wycieczkę po obiedzie?
-a gdzie?
-a gdzie byś chciała?
bo zjebka murowana. Masz mieć pomysł, bo inaczej znowu wyjdzie, że wszystko na nią zwalasz, a ona już nie chce myśleć za Was dwoje. Jak odmówi też nie ma tragedii - spokojnie oświadcz, że proponujesz, bo podobno tego oczekuje.  Jeśli nie chce to spoko, poczekasz aż sama coś zaproponuje. Tu nie chodzi o miękką poduszkę, tylko zmianę stylu życia i Twój zdecydowany udział w tym. Najgorsze w takich wypadkach jest niezdecydowanie, bo to wygląda, ze coś byś chciał, ale w sumie to Ci się nie chce, i najlepiej, żeby ona znowu wszystko załatwiała. No tak se ne da. Za to konkretne propozycje są całkiem ok. Odmówi to się nie obrażaj, bo też nie ma o co. Córka cały dzień uczyć się nie może,  to niewskazane, a godzinną przerwę można spędzić na spacerze po lesie czy parku.

No i to są bardzo dobre cytaty. Należy zrozumieć, że miłości i akceptacji nie trzeba szukać na zewnątrz, bo jeśli sami w sobie jej nie mamy to nikt nas nie uszczęśliwi. Żadne pieniądze, żadne zaszczyty, żadne oklaski, żaden mąż czy inny mężczyzna, bo wszystko przepłynie obok nas i nic z tego nie przyswoimy. Choćbyś nie wiem jak ją kochał i co dla niej robił, jeśli sama nie pokocha siebie, to nie będzie czuła się wartościowa i kochana.

Człowiek powinien wiedzieć ile może dać innym,tak ustawić granicę, żeby nie został pusty, słaby i sam potrzebował opieki. Karmienie wszystkich oprócz siebie to zasadniczy błąd, bo potem sam nie jest w stanie zająć się sobą, tylko jęczy i czeka, żeby go inni napełnili. Należy dawać tyle ile jest się w stanie bez własnego upadku. Nikt nie oczekuje od drugiego tak wielkiego poświęcenia. Dawanie bez umiaru a potem wystawianie rachunku za dar, to nie jest żaden dar tylko kredyt do spłaty. Nie powinna wylewać wszystkiego i zostać pustą, zrobiła błąd i sama jest za niego odpowiedzialna. Możesz jej pomóc ten dzban napełnić ( jakieś rozrywki i co tam jej pomoże) a potem niech już tego błędu nie robi.

No i dobrze, że nie szuka siebie na zewnątrz, Ty tez nie szukasz. Jak coś robisz to z potrzeby serca i miłości, a nie dla przypodobania się i sztucznych pochwał. Nie potrzebujesz oklasków, bo wiesz ile jesteś wart. Ona też powinna wiedzieć. Po tylu latach psychoterapii powinna już swoje poczucie wartości mieć ustabilizowane. Tylko poczucie wartości nie ma nic wspólnego z życiem na czyjś rachunek. Może właśnie powinna zacząć pracować i zarabiać, bo to da jej większe poczucie wartości niż Twoje komplementy czy hołdy. Ma szukać tego poczucia wartości w sobie poprzez swoje działania, a nie przez oklaski za to działanie. Więc niech nie oczekuje zachwytów za każdą rzecz jakiej dokona, tylko sama siebie doceni za efekty.
Mam wrażenie, że boisz się jej niezależności, a w  jej samodzielności upatrujesz powodu rozstania. Jedno z drugim niewiele ma wspólnego. Pamiętaj, że najszybciej  pies się zerwie z krótkiego łańcucha. Niech się rozwija, realizuje te swoje projekty, a Ty w tym czasie też dbaj o siebie i jednocześnie bądź bardziej obecny w życiu rodzinnym, bo o to przede wszystkim szła batalia. Jak najbardziej coś organizuj, żebyś się kojarzył z przyjemnym spędzaniem czasu.

Ona chce Cię ulepić od nowa na swój wzór i podobieństwo...
Ty boisz się mówić co czujesz, żeby jej na odcisk nie nadepnąć, a ona wbija Cię w ziemię...

Dla swojego zdrowia psychicznego, im prędzej zakończycie te farsę, tym lepiej... I to Ty powinieneś zakończyć... I zacząć życie od nowa, ale już bez niej.

Te ich męczenie się ze sobą nie było takie męczące, bo nie mieli wzorców idealnych związków rodem z Instagrama, romansów czy innego jutuba.

To nie wal głową w mur i nie daj więcej niż możesz. Ta zasada dotyczy wszystkich, to też jej to powiedz. Jak się oboje wyczerpiecie to nie będzie komu Was podnieść, a w domu są jeszcze dzieci, które oczekują miłości i wsparcia. Postaw granicę i nie spalaj się tak bardzo. Siłą i tak do niczego nie dojdziesz. 

W tym nie doradzę, nie znam jej, ale kto wie.....

Pisałeś wcześniej coś w tym stylu ( nie mogę znaleźć tego fragmentu), że chce żebyście zachowywali się normalnie. No to reaguj normalnie. Jak Ci wyskoczy, że już niczego nie chce, to jej powiedz, że jest niekonsekwentna i niech się przestanie czepiać bo sama nie wie czego chce. Będziesz robił i proponował to co Tobie się podoba, bo masz taki kaprys, żeby z zoną iść na spacer i już.
Przestań traktować wszystko jak sprawę utraty honoru, bo normalnie dbanie o rodzinę, w tym żonę, honoru nie pozbawia.

No a po co opłacałeś wszystkie jej terapie i studia psychologiczne? Może po to, żeby zrozumiała, że za swoje pogubienia sama odpowiada.

Jasne, że oczekujesz miłości i podstawowych rzeczy jakie daje się rodzinie. W końcu po to zakłada sie rodzinę i w niej żyje.
Tak Ci to zobrazuję. Jak ratownik wyrusza a góry ratować alpinistę, to musi w pierwszej kolejności zadbać o siebie, a potem może komuś nieść pomoc. Bierze w drogą najpotrzebniejsze rzeczy, żeby potem mogli razem bezpiecznie wrócić. Nie tacha wersalki, coby turyście było wygodniej jak go będzie znosić, a jak pod jej ciężarem spadnie w przepaść, to nie turysta jest winien jego smierci.

Sranie w banie, za przeproszeniem. Jako psycholog powinna już dawno wiedzieć, że faceci tak właśnie okazują swoją miłość. Masz głowę to nią myślisz. Powiedz jej kiedyś, że jak woli słyszeć wiersze liryczne zamiast mieć ogarnięty samochód, to możesz się przestawić na to "serce"

Zgadzam się, cios poniżej pasa. Zostaw to sobie na rozmowę, jak już będzie dobrze i powiedz co o tym myślisz. Teraz jeszcze nie pora na to.

Zawsze warto wszystko zrobić wszystko dla utrzymania rodziny, wszystko to co napisałaś bywa w małżeństwach, ale trzeba chcieć być razem, widząc w tym najlepsze rozwiązanie.
A droga sama się znajduje

Jakby każdy chciał być w związku, żeby spełniały się jego wszystkie oczekiwania, jak żony autora, to żadne małżeństwo by nie przetrwało, bo nie bierze pod uwagę jego oczekiwań/potrzeb, tylko swoje, mało tego on ma się podstosować pod jej wizję... Nie da się.

Jakby zawsze szło się dogadać, nie byłoby rozwodów, niekiedy się nie da, jak w przypadku autora, nie ma opcji, żeby się z nią dogadał.

Bo ona dodatkowo ma rozum w sercu i ten Duch, dosłownie i w przenośni też pewnie tam siedzi Jak więc się dogadać, jak się ma rozum w głowie...

Zarzuca Ci że jesteś psychopatą w białych rękawiczkach, przynajmniej masz jakieś rękawiczki bo na leje Ciebie bez rękawiczek.
Już pisałem ale powtórzę bo chyba nie dotarło - ona nad Tobą się znęca psychicznie a jako wyuczona wie jak to zrobić żeby bolało.
Odnoszę wrażenie że problemem nie jest ostatnie dwa lata tylko jej "agresja", fochy i rożnego rodzaju zarzuty w Twoja stronę trwają od kilku ładnych lat tylko wtedy szybko mijały i nie groziła separacją to się tym nie przejmowałeś za bardzo a ona trenowała.
Nie chcesz słuchać ojca bo on widzi ją w przeciwieństwie do Ciebie taką jaka jest, a wiesz dlaczego? bo on jej nie kocha.
Nie chcesz odchodzić to nie odchodź, tylko co chcesz zrobić? Czekać aż znowu jej minie i tak co jakiś czas będziesz miał w życiu zadymę?
Chcesz z nią trwać to trwaj tylko naucz się nie reagować na to co robi, mówi. Bądź dla niej jak św. Piotr - bądź skałą na której ona zbuduje swoje nowe ja.
Może...ale tylko może, wtedy będzie dobrze.

Czy Ty czytasz co piszesz? Przecież w każdym wpisie Ty ją bronisz, na różne sposoby ale jednak. Przecież to Ty jesteś tu ofiarą jej nieogarnięcia mózgowego.
Ona nadałaby się do lat 60 i jakiejś tam komuny to tam znalazłaby uduchowienie i to wielokrotne z wieloma guru.
Bo wiesz oni byli UDUCHOWIENI a Ty "prostaczek" z Polski co Ty wiesz o tym duchu?

Jak wiesz to napisz bo ja nic o nim nie wiem przyznaje się bez bicia.

Musi do Ciebie dotrzeć, że  jej nie wyprowadzisz z błędu, bo nie jesteś w stanie.

Ma swój rozum, poszła gdzie chciała, a idzie w swoją stronę już dosyć długo i oczekuje, że Ty pójdziesz jej drogą...
A jaka Ty masz siłę, żeby ją z tej drogi zawrócić? Żadnej, więc nie walcz z wiatrakami...

Kobiety generalnie lekceważą takich uległych facetów jak Ty...

Bo robią Was te baby w konia, a potem śmieją się z głupich chłopów, gdy plotkują o was w kobiecym gronie.
Wiem, bo wiele razy też obsmiewalam niejednego faceta do koleżanek.
Stale gadki, na które wy ciągle się łapiecie i łykacie jak pelikany myśląc, że ta wasza kobita to jakaś wyjątkowa, skoro dostrzega takie rzeczy.
To tak jak z tymi głupimi babami, które dają się nabrać żonatym lowelasom. Od wieków kobiety łykają te bujdy i na każdej szerokości geograficznej.
Windy, zawsze trzeba uczyć się na cudzych błędach. Mniej boli tyłek.

Mam takie nieodparte wrażenie że twoja jeszcze małżonka po wielu analizach swojego życia doszła do wniosku że mało osiągnęła a powodem tego jesteś ty bo według niej ona jest doskonała. Ktoś musi być winien bo tak łatwo wytłumaczyć swoją własną porażkę. To jak w polityce coś się spieprzyło to na pewno wina poprzedniej ekipy bo ....(wpisz byle jaki powód na przykład że uśmiechnął się do pewnego przywódcy). Szczególnie kobiety mają taką przypadłość, nie przepraszają, nie przyznają że popełniły błąd, że zle zrobiły to ktoś inny byle nie one. Współczuje tobie że trafiło mieć taką małżonkę ale cóż : sama się łechtała sama się śmiała więc do kogo pretensje ( do męża że w dupę nie strzelił z ręki).

Wasze rady, może za wyjątkiem Agnes76 są jednoznaczne. Żmija na własnej piersi... coś w tym jest. Ja naprawdę mam tą świadomość, że ruch, który sugerujecie doprowadzi mnie w dłuższej perspektywie do czegoś o wiele lepszego niż obecna sytuacja. Ja po prostu jeszcze mam cień nadziei, że sama się jednak ogarnie, w końcu 2 kryzysy skończyły się samoistnie i "wróciła" moja dawna żona. Mówi się, że do trzech razy sztuka, jednak i teraz mogą jej się dwie kulki zderzyć i wróci, przeprosi (bo to akurat potrafi robić) i będzie jakaś podstawa do posprzątania zgliszczy i odbudowy. Wiem, że to może być bardzo naiwne, a nawet żałosne myślenie, ale w tej chwili piłka jest jeszcze w grze. Druga sprawa to że ja w tym koszmarze jestem na nowo i nagle dopiero 2 tygodnie i jeszcze nie jestem w ogóle gotowy na radykalne ruchy, mógłbym ją wywalić za drzwi i niech jedzie do mamusi, takie coś najłatwiej zrobić. Niestety ona potrafi być zawzięta i wtedy na pewno wszystko byłoby już przekreślone na amen. Już chyba wolałbym naprawdę walczyć z boczniakiem niż z taką zagmatwaną sytuacją, która przypomina chodzenie po polu minowym.

Deszczu, mi chyba podwójnie przykro jak to czytam, bo jest wiele, ale to wiele podobieństw w zachowaniach do mojej jeszcze żony...
Zacznijmy od tego, że ta bujda o pokochaniu siebie przez Twoją żonę to nic innego, jak tarcz i wymówka potrzebna jej do ewakuacji. Też to przerobiłem, jedynym czynnikiem jakim się kieruje jest EGOIZM i to taki wywalony w powietrze.
Jej argumenty są niczym 15-latki, która nie jest pewna chłopaka, a nie 40-letnia kobieta. Ona jest kompletnie niedojrzała, albo tak perfidna, a raczej stawiam na to drugie.
Następnie, czy widzisz sam ten fakt, że zdominowała Cie psychicznie tak w w 200%?
Tańczysz, jak Ona ci zagra, ale tak jak ludzik na sznurkach. Wiesz że dom, rodzina powinna być Twoja opoką, bezpieczną przystania? A Ty się boisz odezwać, bo boisz się jak ona odpowie. Ja pier****, słyszysz jak to brzmi?
Łaskawie na jakimś wyjeździe napisała Ci wiadomość, a Ty ją źle odczytałeś, bo to był znak? Widzisz też to przerabiałem, ale nie łudź się, że zrobiłeś coś źle, bo była szansa zrobić coś dobrze. Na pewno tak myślisz, że coś Ci koło nosa przeszło, ale to jest tylko jej wymówka.
Jedno Ci podpowiem, bo od początku wątku, a jest tego sporo pojawia się tylko jedna kwestia: co ona chce, czego nie dostała, co być może by chciała. Cały czas ona i jej wymagania, zauważyłeś?
Gwarantuje Ci, że miałem identycznie, mnie psycholog na terapii z żoną stawiał do pionu. Bo były jej wymagania cały czas, dlatego min. przestaliśmy do niej chodzić. Póki co masz identycznie, bo mogłeś tego nie zauważyć, ale ona kieruje się EGOIZMEM i ma EGOCENTRYZM wyniesiony pod niebiosa.
Cokolwiek zrobisz będzie źle, a ona i tak tego nie doceni. Ona chce, żeby było na jej, tak n 200%, a później Ci zarzuci, że się zgadzasz na wszystko.
Zastanów się jak mocno, bo raczej na pewno, zmieniłeś się przez całe to małżeństwo. Prawdopodobnie boisz się zmiany, dlatego też nie docierają do Ciebie argumenty, że można po prostu żyć inaczej.
Jeżeli chodzi o wcześniejsze konflikty - to jedno Ci podkreślam jeszcze raz, one się nie zakończyły, tylko ona przestała je ciągnąć dusząc to w sobie i zbierając odwagę na dalsze kroki.
Sama w sobie też się nie pogubiła, jest dorosła i odpowiada za swoje czyny. Ona ma plan i go realizuje, a Ty z kolei dotarłeś w ślepa uliczkę i nie przyjmujesz rady innej niż te, dzięki którym się w tym miejscu znalazłeś.
Uwierz mi na słowo, bo w dużej mierze przerobiłem takie zachowania.

Dla mnie określenie "żmija" to wielka przesada. Bo w sumie co takiego robi ta żmija? - chce separacji bo czuje się zaniedbana i samotna.
Widzi w tym winę męża i nie chce szybko ustąpić. To nie są jakieś wielkie winy.
To co się dzieje w głowie Autora to już jego odpowiedzialność, a boczniak to wytwór doradców forumowych, póki co.On to bardzo przeżywa, i ja mogę go zrozumieć, ale nie można wymagać, żeby żona była za to wszystko obarczana odpowiedzialnością. Deszcz może nabrać dystansu, może zrobić jakieś plany na przyszłość, a może na razie nie robić nic i spokojnie czekać na rozwój wypadków - ma wiele możliwości i sam o tym decyduje.
Nie ma potrzeby brać miotły i ją wymiatać.  Demonstracja siły nie jest potrzebna, chyba że ktoś potrzebuje sobie podbudować EGO.
Jak utrzyma decyzję o rozstaniu to sama wyjdzie.
Te wszystkie analizy żony, czy ona jest taka czy owaka, to już interpretacje. Dla kogoś może być egoistką ,a ona może widzieć w sobie  kobietę która nie chce potulnie czekać na męża i chce wnieść w życie zmiany.

Trzeba mieć na uwadze, że jak oni mają dalej razem być, to on chce, żeby go kochała. To jest dla niego istota sprawy. Jego nie interesuje  życie razem z przymusu i wzajemne robienie sobie przykrości, ani  rozgrywki kto komu bardziej dokuczy, i udowadnianie, kto komu robi większą łaskę.

Boję się Pozostaje mi tylko przytakiwać grzecznie na wszystko co napiszesz? Autor też ma tylko Ciebie słuchać? Super. Zgłoś mnie i Agnes za treści niezgodne z wytycznymi dla społeczności.

Cóż. Każdy ma swoją własną bańkę w postaci koleżanek z którymi się zadaje…

Łatwo się rzuca oskarżeniami i wyzwiskami w kierunku osób, których się nie rozumie. Ja i Agnes widocznie ją rozumiemy poniekąd. Nie ma co odbierać tego personalnie. Nikt nie próbuje Cię oszukać. Niby po co? W jakim celu?

No dobra... to się zadziało. Żona przyszła do mnie z pewnymi poważnymi zarzutami, które były wyimaginowane, i które byłem w stanie w prosty sposób obalić, po czym postanowiłem zatrząść w kontrolowany sposób. Słowo kontra słowo spowodowało, że żona skuliła się na podłodze w korytarzu ze łzami, a ja dołączyłem podkładając jej moje uda pod głowę. Siedziałem z nią tak obejmując ją mocno mówiąc jej o moich wielkich uczuciach względem niej, o tym że to naprawdę idzie z serca, bo idzie i że niestety ja może nie potrafię jej tego pokazać tak jakby chciała to zobaczyć. Po czasie jakoś oboje ochłonęliśmy, chciałem ją wziąć delikatnie za rękę, ale powiedziała "jeszcze nie" i poszła spać, ale dalej osobno. W końcu przyznała mi się też, że tak jak ja śpi po 4 godziny max. 

Teraz siedzę z nogawką mokrą od jej łez i zastanawiam się o czym Wam będę pisał tutaj jutro. Kolejny znak zapytania też został odkryty - powiedziała mi, że gdy wracam z rejsu to czuje się, jakbym ja wysysał z niej energię jak wampir. Faktem jest, że nieraz rzeczywiście tak mówiła, że czuje odpływ sił, ja to tłumaczyłem tym że jej świadomość mówi, że nie musi już działać w domu na wysokich obrotach bo ja jestem i ją to puszcza. Na pewno przy następnej okazji będę musiał z nią tego wampira przegadać. Tak oto skończył się jeden z najbardziej popie***lonych tygodni w moim życiu.

Ma duży problem z emocjami, tylko dlaczego traktuje Cię jak wampira energetycznego...Ja w to nie wierzę, ale wiem, że jak niektórzy sobie nie radzą z psychiką, to obarczają z reguły bliskich o ten wampiryzm.

Dlatego nie szukaj w sobie winy, bo to w niej jest problem, którego Ty nie jesteś w stanie rozwiązać, możesz jedynie bujać się razem z nią na tej huśtawce... jak zgodzi się okresowo posadzić Cię koło siebie.
Twój wybór, my tu jedynie dajemy Ci do myślenia.

Nie, nie tylko to pisałaś, A i wtedy nie przeszkadzało ci jechać po mnie publiczne...a teraz taka skromność?

Wybacz Autorze, sam widzisz, że kolega się narzuca i muszę sobie z nim parę spraw wyjaśnić. Co do tego opisu z tymi nogawkami od łez, to mnie rozczuliło to jak facet może bardzo kochać a jednak jak mało czasem to okazywać… To myślę, może pomóc dojrzeć takie małe oznaki uczuć… Często tego nie doceniamy.
Mam nadzieję, że Twoja żona otrzeźwieje… Wygląda na rozwaloną psychicznie, pełną jakiś konfliktów wewnętrznych, blokad… nie może się przy Tobie rozluźnić, a ten płacz to wygląda na taki wybuch, gdy już człowiek nie umie w sobie więcej schować rozżalenia i bólu… I to jest dobre!!! To beczenie jest bardzo dobre.
Uwierz mi, ja osobiście bym uschła z tęsknoty jakbym miała tak rzadko widywać męża, przyzwyczajać się do samotnego poniekąd chowania dzieci… i to co ona mówi może być tylko formą złośliwości, odwetu za pewnego rodzaju notoryczne porzucanie bądź pobożnym życzeniem, którego stara się trzymać, wedle jakiegoś planu, który ma być czymś dla niej ważnym bądź teoretycznie lepszym… ale gdzieś w środku jakieś emocje buzują. I czy to jest żal, że jej uczucie wyschło i nie może szczerze już z Tobą żyć tak jak kiedyś, czy miota się i boi tej decyzji o nowym życiu, czy cokolwiek… powodów może być mnóstwo i nie zawsze się dobrze wie dlaczego. Wiele jest w naszej nieświadomości, więc pytanie brzmi czy ona sama żyje w prawdzie? Bo jak takie coś Tobie zarzuca to oznacza, że sama chciałaby się z jakąś tam prawdą ujawnić choć będzie to niepoprawne… tak mi się kojarzy. Cholera wie. W każdym razie, trzymaj się. Nie takie rzeczy człowiek przechodzi. Łajba się chwieje ale może nie zatonie

Znowu zaczynasz? Ok. Hipokryta, manipulant, atencjusz i kapuściany głąb.  Ale wiesz, że mnie zaczepiałeś PIERWSZY z grubej rury i męczyłeś mnie PUBLICZNIE, atakowałeś i manipulowałeś wyciągając pojedyncze zdania z kontekstu próbując wcisnąć mi coś co tam sobie wywnioskowałeś, niezbyt uważnie i bez żadnej dobrej woli zrozumienia, próbując robić ze mnie idiotkę? Jak to wkurza Czy jestem buddyjskim mnichem? Nie Moja cierpliwość się czasem kończy. Do Ciebie nie mam cierpliwości. Uznaj to za znak, że wymagam od Ciebie pewnego poziomu rozumienia, bo chyba stać Cię na coś takiego (?).

I co? Nie masz sobie nic do zarzucenia? Fajnie to tak się kogoś do rogu przyciska, jako stary użytkownik nowego dociskać „bo tak”? Nie przeliczyłeś się wtedy? Miałeś chyba w planach łatwo rozsmarować mnie jak karalucha na ścianie I robiłeś to wszystko tylko dlatego, że miałam jakieś tam inne zdanie??? Grubo. I to punktowanie, ta litania… TLDR, jak sobie przypomnę to mam ciarki grozy na plecach. Auć.

Długo gryzłeś zęby? Zobacz, ja wszystkie Twoje posty pomijam, bo nie chcę się z Tobą wdawać w… hmm… sprzeczki A Ty TRZECI raz mnie zaczepiasz. Zawsze z pretensją. Zatem chyba podtrzymuję swoje zdanie. Tak… dobrze Ci wtedy napisałam

Myślę też, że nie jesteśmy w stanie wypracować kompromisu… dlatego muszę się skupić na miłości własnej muahaha Bez Ciebie… ok? Możemy się omijać i nie robić już więcej śmietnika? Ewentualnie nowy temat sobie załóż, tak jak Be. „Maku- roast me”, to sobie tam nawrzucamy, bo chyba tęsknisz za tymi naszymi przepychankami, co?!?!?

Czyli zrezygnujesz z pływania? Chyba mus skoro po powrotach masz jazdę.

DeepAndBlue
Właśnie opisałaś siebie a za razem żonę autora - Deszcz jeśli tak postępuje Twoja żona to życzę siły.
Tylko nie rozumiem po co mi przypisujesz swoje przywary.

Ale zgadzam się takie osoby jak Ty trzeba przemilczać...

Obstawiamy na której stronie wątku autor sprawdzi żonę i potwierdzi, że jest ktoś inny? Ja stawiam na 9 stronę.

Bez powodu nic się nie dzieje. Gościa może jeszcze nie być, ale to też może być grunt pod kochanka. Inna sprawa, że takiej historii jeszcze nie słyszałem, by nie było w niej kogoś trzeciego.

Jeszcze opcja jest taka, że ktoś mógł być, ale gdy Autor wraca z morza - ją puścić, bo nie chciał ryzykować. W głowie sieczka, nie może sobie tego ułożyć, stąd ta walka z samą sobą i obrywa się Deszczowi.
Generalnie opcji jest wiele, ale to samouwielbienie, odpychanie i że "jeszcze nie" na dotyk... nie wróży za dobrze.
Tak czy siak powodzenia, obyś miał jednak rację, jednak jeżeli nie chcesz mieć powtórki z rozrywki - musicie wyprać wszystkie brudy, wszystkie.