Zrozumieć żonę - Netkobiety.pl

Myślisz, że powinnam skasować post streszczajacy jej list? Było tego sześć stron pisane maczkiem, ja tylko przedstawiłam te główne zarzuty.
Jeśli też tak uważacie i jeśli Ty Deszczu też tak myślisz, to wykasuje swój post.

Myślę, że to Deszcz powinien zdecydować, bo to jego dotyczy. Ja swój post z cytatem skasowałam, bo  uważam, że tak będzie dla nich najlepiej

On udzielił mi pozwolenia, ponieważ jest bardzo tym wszystkim zmartwiony.
Uprzedziłam go, że w razie ewentualnej dyskusji będzie różnie.
Sama nie wiem, co robić.

Szczerze to myślę, że ten list nie pogorszy już niczego. Dużo bardziej negatywny wydźwięk mają wszystkie wcześniejsze wpisy, gdy faktycznie mogłaby się poczuć jak robak wdeptywany w ziemię, jak to napisałą DeepAndBlue.

Nie ma żadnej gwarancji. Raczej byłabym skłaniała się ku temu, że terapia skłoni ją tym bardziej do odejścia od Deszcza, bez wnikania, czy będzie to od razu z przeskokiem na drugą gałąź. Stoję za chłopakami w wątku, że bez konsultacji psychiatrycznej sprawa nie ruszy do przodu. Samo słuchanie żony, wycieczki, kwiaty nic jej nie da,  nic jej nie wróci tych 20 lat, które spędziła w domu (ale Deszcz pisał, że z pracy sama rezygnowała, bo cos jej zwykle nie pasowało i był to jej wybór, z którym się deszcz godził). Tu potrzebna jest farmakoterapia, skoro są myśli samobójcze, może nawet pobyt w szpitalu psychiatrycznym, ponieważ początki brania antydepresantów mogą wzmagać myśli samobójcze. I faktycznie niesłusznie oskarża męża teraz o wszystkie swoje niepowodzenia. Terapia powinna jej to uświadomić, a tymczasem jak mi sie wydaje, ona ucieka przed tym myśleniem. Żona Deszcza według mnie jest poważnie chora, może to wypalenie podobne do wypalenia zawodowego, może depresja,  Skoro widzi się idącą przed siebie z domu w kapciach, to faktycznie może dojść do tego, wiec może być bliska psychozy. Chory w 99,9% widzi siebie normalnie i wyklucza chorobę. Do tego dochodzi lęk przed leczeniem psychiatrycznym i postrzeganie w społeczeństwie osoby chorej psychicznie jako niepełnosprawnej umysłowo i wariata (wciąż to ma miejsce), więc naprawdę warto by było skonsultować problem z lekarzem, pokazać list i ze specjalistą zastanowić sie nad dalszymi krokami. Samo dawanie siebie w pobliżu, obecności swojej może nie wystarczyć.

Legat, gdyby byl to Twoj temat to rozumiem, ze moglbys mnie wyprosic ale nie jest wiec skoncz sie rzadzic.

Przychylam sie do usuniecia tych tresci ze wzgledu na delikatnosc sprawy i jednak osobistosc bez zgody autorki listu, aczkolwiek, gdyby ktos nowy chcial pomoc to nie bedzie mial pelnego obrazu. Cos za cos.

Deszczu, Twoja zona to mimo wszystko szczesciara, bo chcesz byc przy niej, chcesz... Po prostu chcesz, choc troche pozno to byc moze nie za pozno. Jednak kazda naprawa moze zakonczyc sie fiaskiem, czasem po prostu sie nie da przywrocic do stanu perfekcyjnego, czasem cos dziala na slowo honoru... Turkocze i sapie ale jakos jeszcze dziala. Zanim wyrzucisz chcesz probowac i ja to podziwiam. To mimo wszystko dobry znak. Teraz pytanie jak pomoc zonie... Nie da sie na raz dwa. Ale skoro wspolne wycieczki pomagaly to juz jest jakis trop. Wspolne wycieczki czyli wspolnie spedzony czas... Obecnosc. Cialem i duchem. Sposrod wszystkich zarzutow ten wzielabym na podium. I prawda, nie ma co sie rozdrabniac i wszystkie zarzuty brac na siebie. Lepiej skupic sie na najwazniejszych, wyciagnac je z calego tego obrazka jak symbol, tak jak rysujemy np drzewa, nie rysujemy mchu na nim, pekniec, zadrapan na pniu, kazdego listka na kazdej galezi... Upraszczamy do forem.

Trzymam kciuki za Was.

Dlaczego chore?
Bo w imię solidarności jajników miała ją po główce głaskać? czy z jakiego innego powodu?

Nie popadaj ze skrajności w skrajność.
Proponuję, żebyś przeczytał jej wszystkie wypowiedzi/opinie/rady. Przecież nie będę robiła "kopiuj wklej", bo jest ich mnogo.
Są pełne (niezrozumiałej dla mnie) napastliwości, złośliwości, szydzenia z jego żony, "sugerowania" rękoczynów. Wręcz nakręcała spiralę negatywnych wypowiedzi innych forumowiczów. Ostatnio przystopowała, zmieniła nawet front. Któryś nawet pisał, że trzeba jej dać z "liścia"(żonie). To powinno być karalne, takie namawianie do przemocy fizycznej.
Nie ma na forum moderacji, zrobiło się "bezpańskie". Stąd ten brak reakcji na tego typu rady.

Deszczu, weszłeś w to forum szukając rady, bo sypie ci się małżeństwo, a ja myślę, że  " z deszczu wpadłeś pod rynnę".
Bo obacz tylko, jakie masz wzięcie.....he...he...kobietom żal pupkę ściska, że ty taaaaki dobry, a żona zołza i nadal ją kochasz.
No,..niejedna by tak chciała.

Podczytuje ten zagmatwany wątek i zastanawia mnie jedno. Nikt nie próbował do tej pory obiektywnie spojrzeć na historię. Jest święty Deszcz, żywiciel rodziny i małżonek ogarniający każdy życiowy aspekt oraz żona nierób i wariatka. Serio uważacie, że to może być takie czarno-białe? Nikt nie bierze pod uwagę, że owszem czerpała korzyści finansowe, ale też z uwagi na pracę męża była w wielu kwestiach sama i samotna? Pamiętajcie udzielając rad, że znacie historię tylko z jednej strony.

Zajrzyj na drugą stronę, a znajdziesz adwokata diabła.
Jakiś czas starałam się dać w miarę obiektywny obraz sytuacji, ale z czasem przestałam tutaj zaglądać i czytać. Nie miałam już do tego siły, w końcu pomyślałam - nie moje małpy, nie mów cyrk. Miałam jednak wiarę w Deszcza, bo był dosyć konsekwentny w swoim uporze co do wierności zony i wykazywał duży stopień uporu, aby  to wszystko poskładać.

Tez się tego obawiałam.

standard stary aż banalny, niepracująca żona i zapracowany, często nieobecny mąż a później słyszy "poświęcasz mi za mało czasu" "jestem dla ciebie nikim" no i znajduje się jakiś bezrobotny bęcwał który ma dużo czasu na adorowanie i oczarowywanie twojej żony....
smutne to ale jakże częste, tym bardziej że z biegiem lat nawarstwiają się wzajemne pretensje i już więcej jest w takim związku minusów niż plusów, niektórzy się rozwodzą a niektórzy (jak ja) pchają ten wózek życia jak Syzyf pod górę, coraz bardziej zgorzkniali i nieszczęśliwi oboje a nie tak miało być ..

Kumpel z pracy właśnie opowiada mi podobną historię, staż małżeński 16 lat, żona siedzi w domu, nie brakuje im nic oprócz ognia w związku i już właśnie złożyli pozew. To jedna historia, ale przypomniałeś mi drugą. Inny kumpel właśnie opowiedział o swoich rodzicach, których znam i odbieram jako fajnych ludzi, że oni już od dawna żyją obok siebie. Mają 75 lat i np. obiady gotują sobie osobno. Zmroziło mnie to i przeraziło jednocześnie. Nie chcę tak skończyć.

Znowu wystąpię w charakterze adwokata diabła, ale trudno - nie każdy musi popierać moje poglądy

Tak, uważam, że Deszczu zostal zaatakowany przez żonę niesprawiedliwie.
Dwie przyczyny uważam za podstawowe, jeśli chodzi o powody ich problemów
Już o tym pisałam.
Pierwsza rzecz - źle, że ona nie poszła do pracy. Jednak nie poszła, ponieważ kilkakrotnie podejmowała próby rozpoczęcia pracy, ale szybko rezygnowała, bo wszędzie coś jej nie pasowało, jak Kiepskiemu.
Więc sorry, Deszczu do kaloryfera jej nur przywiązywał.
Drugi powód, to fakt, że ona od początku źle rokowała jako żona marynarza i gdyby ktoś doświadczony spojrzał na te parę z boku i odradził im ślub, a oni by go posłuchali, to dobrze by na tym wyszli.
Ale wiadomo, stało się.
Ani jeden powod, ani drugi nie jest z winy Deszczu, jako efekt jego złej woli.
Im po prostu nie wyszło, bo od początku mieli średnie szanse na powodzenie.
Jak to się mówi potocznie - wyszło szydło z worka.
Lepiej że teraz, gdy oboje są jeszcze młodzi, niż później.
Jak w tym filmie - lepiej późno niż później.

Tylko czy naprawdę to tak trudne dpo przewidzenia, jaki charakter ma dany zawód? W tym przypadku chodzi oczywiście o pracę marynarza..Bo to nawet nie wyjazd zarobkowy za granicę, gdzie po jakimś czasi emożna wrócić albo się przenieść za granicę - sam poznałem w Holandii małżeństwo, które wyjechało, żeby zarobić na budowę domu, po czasie mają zamiar wrócić.
Ale właśniem jeżeli dany zawód wiąże się z nadmiarem czasu spędzonego poza domem, to czy naprawdę jest sporo ludzi, którzy to zaakceptują? Czy to wręcz nie zaciemnia trochę obrazu tej osoby, która wydawała się tak atrakcyjna?

Trudno oceniać czyjś stan zdrowia na podstawie postów, ale widzę podobieństwo do sytuacji, jaką ja miałem. Nie rozumiem skoro ma depresję i nie chcę iść do lekarza, bo nie chcę być uznana za chorą? Nie masz wrażenia, że to stwarzanie takich absurdalnych sytuacji, z których nie ma wyjścia?To jak ma się lepiej czuć niby kolejnymi terapiami z nutu pseudo nauki? Rozumiem że kiedy pozwolisz jej być taką jak teraz i nie denerwować jej to, co poczuje się lepiej?   Moja ex jak tylko jej mania przechodziła a odwalała wtedy ostro na słowo rozwód się rozsypała. Też depresja  jednak  szybko jej minęła jak uległem i wycofałem pozew . Ja nie wiem, czy twoja żona ma depresje, czy nie wiem, że jak ja miałem nasilenie objawów to uwierz mi, że nawet leżenie w łóżku sprawiało mi psychiczny ból. To było nie do wytrzymania, ale jasna może twoja żona nie jest na takim etapie tym bardziej niezrozumiałe, dlaczego nie chcę iść do lekarza? Przecież samo się jej nie poprawi. No, chyba że to forma manipulacji co by mnie akurat wcale nie zdziwiło.

Ulle, trudno powiedzieć, czy został zaatakowany niesprawiedliwie. Tam gdzieś w swoich pierwszych postach Deszczu dość pozytywnie o niej pisał, z jego postów wynikało, że to żona raczej dbała o ten związek. A potem, że sygnalizowała mu, że nie jest dobrze, on to bagatelizował, co sam przyznał. Fakt, że była niepracującą zawodowo matką, panią domu, z pewnością jej nie pomógł, ale tu chodzi o postawę jej męża. Śmiem twierdzić, że czekała długo, aż w końcu poczuła się niezrozumiana i samotna. No i dalej to już się rozjechali. I tu może nie ma winnych, w sensie, że celowo skrzywdzić się wzajemnie nie zamierzali, jednak nie wybielałabym autora aż tak bardzo. On po pierwsze nie został zaatakowany, po drugie niesprawiedliwości aż takiej tu nie widzę. Zobacz, ona ciągle czekała. Mi zapadł w pamięć post, w którym Deszczu dziwił się, że żona miała do niego pretensje, że do 22 musi czekać na niego (po tym, jak wrócił po kilku miesiącach) i on nie rozumiał, skąd te pretensje, stwierdził, że partnerzy w związku to nie animatorzy czasu wolnego, że hobby i takie tam. Ja się trochę nie dziwię, że ona ma pustkę, że nie bardzo ma już co z siebie wykrzesać. I teraz na ten przysłowiowy list czeka. Choć pewnie już nie czeka.  Już najzwyczajniej straciła nadzieję i nic w tym dziwnego. A to, jak sobie z tym radzi, że lata po terapiach, kursach, dziwactwach (które być może dają jej poczucie, że ma jednak wpływ na własne życie), to już zupełnie inna sprawa.

Bez kitu. Nie ma faceta miesiącami, a jak wróci to o 22.00 do łóżka na seks. Też bym zwiędła. A perfumy rozdała koleżankom z kursów. I tak się żona długo trzymała. Mogła szybciej zwiać. Nie wiem po co szukać tu jakiegoś bajkowego czarnego charakteru. I Deszczu i jego żona mają po prostu inną perspektywę.

To też do końca tak nie było. Mnie nie było jak już tygodniami, a nie miesiącami, a z tym przychodzeniem o 2200 to nie wyglądało tak, że ja na cały dzień znikałem w mojej "jaskini". W ciągu dnia robiliśmy coś razem i ja np potrafiłem o 19-20 zająć się czymś swoim i przyjść właśnie o takiej porze, gdy już chciała spać, i nie było tak codziennie. Usłyszałem zresztą nie tylko to. Jak dzieci były młodsze i ja byłem w domu to im dzień w dzień czytałem bajki na dobranoc. Później podrosly to zdarzało mi się czytać komiksy z nimi, raz na tydzień, dwa. O te komiksy też miałem pretensje, że były ważniejsze od niej. Gdy to wszystko wygarnela 1,5 roku temu to zmieniłem całkowicie moje niektóre zwyczaje i np na hobby poswiecalem czas, gdy jej nie było w domu, albo brałem to do salonu, gdzie siedzieliśmy razem. Tyle, że to i tak niewiele pomogło, podobnie jak wyeliminowanie wielu innych moich minusów.

Deszczu, nie myśl, że ja Ci coś zarzucam. Widzę, że Ci zależy... ale ona tego może nie widzieć. Związki marynarzy nie są łatwe z wiadomych przyczyn i tą trudność rozpatruję ze strony wrażliwej poobijanej w młodości kobiety, której dzieci dorastają i szuka dla siebie nowego celu w życiu. Tak myślę. Coś co pozwoli poczuć, że żyje, że życie ma sens. Niestety szewc bez butów chodzi ale nie wiadomo czy bez tych terapii i duchowości nie byłoby z nią dużo gorzej dużo wcześniej. Tego nie jesteśmy za bardzo w stanie ocenić. Wszak długo żyliście dobrze, prawda? Kupa czasu... Można pogratulować tak naprawdę i fajnie gdybyście odnaleźli się na nowo i mieli te wszystkie rocznice o których większość z nas może pomarzyć tylko To mimo wszystko dużo, naprawdę dużo! Brawo Wy! Ale jeśli nie będzie Wam dane to przecież nie musicie się rozwodzić z hukiem i gromami. Mimo wszystko, tak mi się wydaje, najważniejsza jest relacja jaka Was jeszcze łączy i nawet jeśli się zmieniła lub zmieni bezpowrotnie... Sam wiesz. Sam to dobrze napisałeś wyżej... Nie chciałbyś żyć w białym małżeństwie. Więc byłbyś w stanie puścić ją wolno jeśli tego tak bardzo chce. Pytanie czy to jest to czego chce naprawdę? I czy nie ma jakiegoś kryzysu wieku średniego? Czy takie coś w ogóle istnieje czy to tylko zgrabna wymówka? Nie martw się, z czasem więcej się wyjaśni. Dbaj o siebie i nie szukaj w sobie na siłę winy. Robimy tyle ile jesteśmy w stanie zrobić i nie zawsze nam się uda zaradzić. W przypadku choroby czy też zerwanej więzi... Niestety. Dla własnego dobra warto oswajać los oraz robić wszystko najlepiej jak umiemy. A co z tego wyjdzie to nie ma niestety gwarancji. Są dwa uda
Trzymaj się!

Po prostu nie komunikowała Ci co czuje i jak. Na koniec strzeliła focha że domyśl się a jak nie umiesz się domyślić to ją nie kochasz bo jakbyś kochał to czułbyś to co ona myśli a dobicie to odreagowanie że nie wie co chce i świat ją nie rozumie. Kobiety niektóre nie rozumieją że nie siedzimy im w głowie i trzeba słownie wyartykułować to co się myśli aby druga osoba wiedziała. Same tworzą problemy bo są kłębkiem emocji którymi żyją i przeżywają. Stąd podatność ich na romanse, harlekiny i inne emocjonalne sytuacje ( słowotok kochanka bez sensu ale ze słowami kluczami). Teraz jest w stanie samozapętlenia emocjonalnego (doszła do ściany) i albo to co powkładała sobie do głowy przekreśli uznając za głupoty (wątpie) albo sfiksuje, albo znajdzie się boczniak który schematem swoim będzie odpowiadał jej emocjonalnie i popłynie w śiną dal (on ją rozumie). Dużo zdrowia wszelakiego i cierpliwości życzę Ci autorze, w ciągu kilku miesięcy pewnie się wyjaśni co dalej będzie.

Nie domniemujesz tylko stwierdzasz, rozumiem że znasz osobiście autora i to pewnik co piszesz?

A z czego wynika pewność że ona ma depresję?
Z skąd pewność autora że żona ma depresję?
Bo mu to powiedziała żona?
A może ona unika psychiatry bo nie ma depresji?

Jak już pisałem dużo tutaj pisania po wodzie.

Witajcie po roku czasu. Postanowilem dopisac kolejny rozdzial tej smutnej historii i zapytac o rade przede wszystkim kobiety, co by na moja zone moglo jeszcze podzialac. Zdanie facetow znam, przegadalem temat z wieloma znajomymi, opinie sa wlasciwie podobne (zreszta te powyzej sprzed roku rowniez takie byly). W sumie nie chodzi mi juz nawet o same rady a i mowienie jakim jestem miekkim gosciem, bo ja mam ta swiadomosc. Po prostu teraz dopiero widze jak wielka krzywde moja zona chce sobie zrobic lecac lotem (odlotem) kamikaze i nic by nie bylo mi do tego, gdyby nie to, ze na pokladzie jestem tez ja z dziecmi.

Rok temu skonczylo sie wlasciwie na niczym, zona mi fundowala emocjonalny rollercoaster raz dajac nadzieje, a za chwile odbierajac, tak jakby to mialy byc jakies shit testy. W koncu jak powiedziala mi wyraznie, ze nie daje mi juz zadnych szans i ze mam sobie poszukac kogos innego bo wie, ze bede na pewno dla innej dobry to zrozumialem, ze ona chce odejsc i nic tu po mnie, bo ile przeciez mozna sie plaszczyc. Szkoda bylo mi przy tym dzieci jak cholera, ale co zrobic, gdy do tanga trzeba dwojga. Zdarzyla sie wowczas rzecz, ktora nie powinna miec miejsca, ale niekiedy niestety emocje biora gore nad rozsadkiem. Ja przez te prawie 2 lata zmienilem w sobie wiekszosc rzeczy, ktore mi ona wytykala, ale zauwazylem po czasie, ze nie zmienilo to u niej NIC w nastawieniu do mnie. Wyszla tez jeszcze jedna rzecz, ktora ja wypieralem ze swiadomosci, bo uwazalem, ze to nic takiego, a co mi sugerowaliscie juz od samego poczatku. Zona zauroczyla sie pewnym gosciem, ale myslalem ze to jest cos w zartobliwym tonie. Jak zaczal sie pierwszy kryzys to ona kiedys zostawila otwartego laptopa (gdzie 2 tygodnie wczesniej zalozyla sobie na niego haslo) i przeczytalem, jak napisala do swojej kolezanki cos takiego: "ide pobiegac, zeby przestac myslec o tym XX". Poniewaz przez kilkanascie lat zwiazku temat zazdrosci, a tym bardziej zdrad byl nam kompletnie nieznany, to ja to zupelnie zignorowalem. Dopiero pozniej polaczylem te kropki. W kazdym razie do rzeczy: ja faktycznie pomyslalem, ze nic tu po mnie i wtedy stalo sie tak, ze przez pewien przypadek zaczalem sie faktycznie spotykac z kims innym. Na samym poczatku stwierdzilem, ze wreszcie moja gehenna sie zakonczy szybko, bo znalazlem kogos, kto mnie rozumie i w mig zapomnialem o depresji, a prochy od psychiatry po paru dniach powedrowaly do kosza. Zeby doprecyzowac, nie byla to zupelnie obca osoba i znalem juz jej charakter, wiec faza rozowych okularow zupelnie nie wchodzila tu w gre. Ona mi przede wszystkim zaimponowala tym, ze twardo chodzi po ziemi i jest to jedna z madrzejszych i zrownowazonych osob, jakie kiedykolwiek spotkalem. Gdy relacja zaczela sie rozwijac coraz szybciej to ja stwierdzilem, ze jestem gotowy juz do rozwodu. Pewnego pieknego dnia powiedzialem o tym mojej zonie i razem zaczelismy wstepnie szkicowac plany rozwiazania malzenstwa. Czulem sie w tamtym czasie po dostawaniu regularnie emocjonalnego wpier**lu tak jakbym wreszcie wypłynął na powierzchnie szamba i zlapanie drabinki bylo juz wlasciwie tylko formalnoscia. Nastepnego dnia jednak stalo sie cos dla mnie zupelnie nieoczekiwanego...

Przyszedlem pogadac z zona o dzieciach i sprawie rozwodowej, do ktorej mialem w planach sie na dniach przygotowywac, a ona mnie nagle zlapala za reke mowiac, zebysmy jednak sprobowali moze to posklejac... Poczulem sie jakbym po raz kolejny wpadl pod pociag i doslownie mnie zatkalo. Po dluzszej rozmowie wyladowalismy w lozku tak jak gdyby nigdy nic. Wiem, ze to byl moj blad, nie wiem czy mam tutaj cokolwiek na swoja obrone. W kazdym razie ona to bardzo dobrze wie, ze ja tak naprawde na jej widok momentalnie miekne i w przyplywie jej dobroci racjonalnosc schodzi na drugi plan. Trudno, taka mam wade, mysle ze na tle innych facetow nie naleze jednak do mniejszosci, a trzeba wziac pod uwage tez fakt, ze nasz kilkunastoletni zwiazek dotychczas naprawde byl bez zadnych konkretnych rys i bywalismy przykladem dla innych.

W kazdym razie dopiero od tego dnia zaczalem poznawac co to jest prawdziwe pieklo na ziemi, bo to co bylo wczesniej to tak naprawde bylo tylko "przedszkolem". Caly nastepny dzien chodzilem struty, byla piekna pogoda, spedzilismy go na zabawie z dziecmi na ogrodzie, ot niczym fajna kochajaca sie rodzina. Kolejnego dnia zrobilem cos, co kilka osob z mojego otoczenia ocenilo jako co najmniej nierozsadne. Przyznalem jej, ze sie juz spotykam z kims innym. Moglbym klamac w zywe oczy, ale niestety zawsze tak mialem, ze staralem sie byc w 100% szczery wiedzac, ze mozna niekiedy przez to okrutnie dostac po dupie. Po moim wyznaniu nastapila kolejna nieoczekiwana rzecz: mojej zonie nagle cos zaswitalo i powiedziala, ze wie ze sama nawarzyla tego piwa, bo byla dla nie suka... i ze ona tak bardzo chciala pokochac siebie, ze przez to wszystko zapomniala, zebysmy kochali sie wzajemnie. Przyznam, ze tym wyznaniem rozpieprzyla mnie na kawalki choc wiedzialem, ze moze takie cos miec miejsce pomiedzy partnerami, gdy osoba inicjujaca rozstanie nagle uslyszy od drugiej osoby po dluzszej walce, ze ok w takim razie sie rozstajemy skoro Ty juz nie widzisz sensu bycia razem. Przyznalem jej, ze i tak ma duza przewage (bo jest zona, mamy dzieci, 20 lat wspolnego zycia, dalej mi sie bardzo podoba, itd) i wygasze ta nowa relacje, ale nie moge tej kobiecie tak nagle powiedziec, ze dziekuje, ale nie jestes mi potrzebna juz. Zona powiedziala, ze to rozumie pomimo tego, ze jest to dla niej wyjatkowo gorzka pigulka do przelkniecia. Pojechalem w "nowe miejsce" i moja nowa sympatia tylko powiedziala "trace Cie...". Cholernie mnie to dotknelo, bo poczulem sie jak smiec w zwiazku ze swoim postepowaniem, dalem jej nadzieje a teraz nagle stawiam ja przed nowa rzeczywistoscia. Jedyne pocieszenie dla mnie jest takie, ze ta kobieta jest bardzo racjonalna i opanowana, do tego relacja byla naprawde swieza, wiec jakas wielka rozpacz z jej strony nie byla tutaj zbyt prawdopodobna. W miedzyczasie chodzilem na terapie i psycholog powiedziala mi, ze nowa kobieta sama rowniez ponosi konsekwencji za swoje czyny, bo wie ze sie zgodzila na relacje z zonatym facetem. Mnie ten fakt niewiele pocieszyl (jak rowniez to, ze psycholog mowila mi, ze ze mna jest wszystko w porzadku i to zona potrzebuje terapii, a nie ja), ale tez zauwazylem, ze jednak u nowej kobiety zostala juz jakas czesc mnie i bardzo trudno mi sie teraz bedzie z tego wszystkiego wyplatac. Byl to dla mnie emocjonalny hardcore, bo nagle zywilem uczucie do dwoch osob jednoczesnie i sam nie wiedzialem co mam teraz z tym zrobic. W tym momencie wlasnie moge czesci z Was, ktorzy czytali historie wczesniej, zdradzic pewna tajemnice, otoz zalozylem tutaj drugi temat pod nickiem Clash, w ktorym poddalem do dyskusji temat czy mozna kochac dwie osoby jednoczesnie. Ja wiem, ze takie rzeczy na swiecie maja miejsce, czy to jest normalne, uwazam dzisiaj, ze nie mnie to oceniac. W tamtym watku zostalem przez niektorych z Was odsadzony od czci i wiary (byc moze slusznie), z jedna osoba szczegolnie sobie skoczylismy do gardel. Mysle dzisiaj, ze gdybym ja mial skomentowac ten watek nie majac za soba takiego doswiadczenia, to i ja chyba taka osobe nazwalbym podla kanalia. Wroce jednak do tematu. Zona w kazdym razie powiedziala, ze rozumie, zna moj charakter i wie, ze nie wyrzucilbym nikogo z zycia ot tak jak zabawke. Byla mimo wszystko roztrzesiona, gdy od niej wracalem, chociaz ja zapewnialem ze do zadnych zblizej nie dochodzilo, ot siedzielismy i gadalismy, pare rzeczy jej rowniez w domu przy okazji naprawilem, bo brakuje tam meskiej reki. Bylem jednak mimo wszystko uczuciowo wtedy nadal z nia zwiazany, co bylo przedmiotem dlugiej dyskusji na drugim zalozonym przeze mnie watku. W pewnym sensie caly czas mi nie dawal spokoju fakt, ze jakis czas temu (a moze wciaz dalej?) zona podkochiwala sie w XX i klepala o tym swoim przyjaciolkom na lewo i prawo, a one pewnie patrzyly na mnie przez ten czas z politowaniem i byla to chyba jakas podswiadoma forma rewanzu, gdy jezdzilem tam do nowej kobiety (trwalo to niecaly miesiac). Mialem rowniez ta swiadomosc, ze wyznanie zony wcale nie musi byc szczere, skoro juz ktorys raz w przeciagu 2 lat jest dobrze, a za chwile nie jest. Mysle, ze Zona myslala, ze to bedzie jakas pierwsza lepsza laska z Tindera, ktorej po kilku przygodach podziekuje, a tu sie przeliczyla.

To co stalo sie dalej bylo oczywiscie bardzo proste do przewidzenia. Ja pojechalem w rejs i stwierdzilismy z nowa kobieta, ze tak byc nie moze, ze ja powinienem najpierw uporzadkowac swoje sprawy, a dopiero pozniej ewentualnie pojawic sie w jej zyciu. W ten sposob wlasnie dla obopolnego dobra postanowilismy w zaistnialej sytuacji odpuscic poglebianie relacji. Po moim powrocie z rejsu powiedzialem w koncu zonie, ze juz emocjonalnie wrocilem do punktu wyjscia i ze ta "czesc mnie", ktora tez oczywiscie na moje wlasne zyczenie zmaltretowala mnie psychicznie, juz nie istnieje w innym domu. Zona wtedy zrozumiala, ze nie ma juz konkurencji i zagrozenie minelo. Co stalo sie dalej mysle, ze mozecie juz dopowiedziec sobie sami. Ja oczywiscie wiedzialem, ze tak bedzie, ale mimo wszystko patrzylem na dzieci i pomyslalem, ze moze poswiece sie dla dobra sprawy, zeby one dalej mialy pelna rodzine.

Zeby jednak uczynic ta opowiesc ciekawsza to dopisze jednak kilka szczegolow. Oczywiscie poza klasycznym obroceniem sie znow o 180 stopni zaczelo sie totalne wyrzygiwanie mi od A do Z wszystkiego. Absolutnie wszystkiego wlacznie z domyslami, insynuacjami i falszywymi oskarzeniami. Ja juz jednak znudzilem sie rola potulnego baranka zalanego lzami (zreszta juz dawno wyplakalem co wyplakac mialem i przestalo mnie wiele rzeczy ruszac). Postanowilem, ze bede w takim razie teraz oddawal jej kontre za kazdym razem pokazujac, ze jej wszystkie zarzuty, ktore do mnie miala rok temu sa kompletnie bez sensu, ze przeczy sama sobie praktycznie w kazdym miejscu i wiem, ze jest tutaj drugie dno. Ona akurat slyszac takie slowa ani razu nie zaprzeczyla. W koncu po dalszych probach lamania mojej psychiki powiedzialem jej, ze wiem o XX... To wyznanie z poczatku ja zatkalo zupelnie, ale w koncu zaczela sie tlumaczyc z tego. Powiedziala, ze ja zawsze ciagnelo do sportowcow (ten gosc jest trenerem), ale ze on w ogole o niczym nie wie. Jestem sklonny w to uwierzyc (chociaz dla mnie to i tak nieistotne, bo wystarczy mi fakt zdrady emocjonalnej), choc wiem ze ona jemu sie podoba, jak zreszta wielu innym facetom. Trudno mi w kazdym razie stwierdzic, czy laczylo ich cos wiecej (gosc jest zonaty), ale jakos na tym nie skupiam sie, bo od samego poczatku zona deklarowala sie, ze przy ewentualnym rozwodzie ona nie chce walki, bo jej rodzice sie ostro napieprzali, gdy byla nastolatka i wolalaby dzieciom tego oszczedzic. Mi szczerze mowiac pograzanie jej przed sadem tez do niczego potrzebne by nie bylo, jestem w stanie ja godnie odprawic na nowa droge zycia, a ja sobie i tak poradze.

W kazdym razie sytuacja jest do dupy, znow zyjemy osobno, mi jednak serce peka patrzac na dzieci i sama mysl, ze juz mialbym z nimi nie mieszkac pod jednym dachem lamie mi doslownie serce, pomimo mojej pracy i tego, ze sa juz nastoletnie i i tak za jakis czas z gniazda wyfruna. Cala jesien spedzilem w glebokiej depresji, mialem takie dni, ze nie moglem sie podniesc do godziny 12tej, przykrywalem sie koldra tak, jakbym podswiadomie chcial sie stac niewidoczny dla swiata. Bylo to koszmarne uczucie i mam nadzieje, ze juz nie wroci nigdy. Pomogl mi dopiero wyjazd do pracy, zmienilem szara bura jesien na upalne lato, zajalem sie praca i to wszystko na szczescie odeszlo. Ona w miedzyczasie chyba jeszcze bardziej odplynela w swiat duchowy, zdarza jej sie wysylac mi tak niestworzone rzeczy, ze mozg staje (np ze ktos jej powiedzial, ze w naszym domu jest duch, ktory jej zabieral energie i dlatego musiala polamac na 7 czesci swiece z komunii naszego syna, albo ze ja z nia w poprzednich wcieleniach spotykalem sie juz ponad 100 razy, bylismy niekiedy wrogami i mamy strasznie trudna energie pomiedzy nami przez to). Do tego wszystkiego na dokladke okazalo sie, ze kochana mamusia (tesciowa) dolewala oliwy do ognia buntujac je bezpodstawnie. Juz rok temu gdy ja prosilem o pomoc w ratowaniu zwiazku to dostalem wiazanke oszczerstw na moj temat, przyznam ze bardzo mnie tym dotknela do zywego, bo przez kilkanascie lat byla dla mnie tak samo dobra jak zona, pomagala nam, a my jej. Po czasie jednak okazala sie niestety zmija, a ja jej krzywdy nie zrobilem zadnej. Zarzucila mi, ze corka sie przy mnie nudzila (moze jakby poszla do pracy to by nuda odeszla) i jestem do dupy ojcem, bo co dzieci beda pamietac po latach... ze raptem raz w roku gdzies byly za granica, a np jej syn z synowa (ona go ciagnie) to co 3 miesiace w wnukami nawet chociazby w gory jezdza, narty czy zwykle chodzenie. Dodam, ze moja zona gor nie lubi, nart nigdy nie zalozyla, wzialem ja pare lat temu w Bieszczady to chodzila naburmuszona, bo ja takie chodzenie meczy. Na rower nie lubi, na plaze tez nie bardzo, itd.

Konkluzja jest taka: otwarcie mi mowi, ze jest juz inna osoba niz kiedys, ze ona sie rozwija w przeciwienstwie do mnie i mnie nie kocha. Zapytalem jej niedawno, czy w takim razie jest to miedzy nami koniec, bo chce to wiedziec. Jej odpowiedz brzmi: NIE WIEM. Absolutnie nie ma zamiaru wziac konsekwencji za to, ze znalezlismy sie w miejscu takim, a nie innym, bo to ona ta machine ruszyla (a gdy zatrzymala to po czasie znow nadala jej bieg). Przyczyn tego stanu rzeczy jest wiele, ja oczywiscie tez narobilem bledow od cholery, ale teraz po czasie najistotniejszym czynnikiem w mojej ocenie jest ta "zlota klatka", o ktorej pisalem rok temu. Ona uwaza, ze ja ja ograniczam i musi zrezygnowac z milosci, bo to jej zabiera ENERGIE samodzielnosci i zarabiania pieniedzy. Dlatego wlasnie uwazam, ze ewidentnie pod wplywem jakis osob (nowych szczesliwych kolezanek singielek, ksiazek o odkrywaniu kobiecosci itp) konsekwentnie robi sobie krzywde. Ona teraz karmi sie roznymi feministycznymi teoriami sprawadzajacymi sie do tego, ze samiec Twoj wrog (dlatego w chwili obecnej odrzucam w 99%, ze jest ktos na orbicie) i ze czasy patriarchatu sie skonczyly. Ja rozumiem, gdybym ja faktycznie w czyms ja ograniczal, ale absolutnie niczego jej nigdy nie zabranialem, ani z niczego nie rozliczalem. Miala taka wolnosc, jaka malo ktora kobieta moze miec. Niedawno mialem jeszcze spiecie z nia o nasza corke, gdy powiedzialem, ze nie moze jej wychowywac na roszczeniowa ksiezniczke, bo kazdy normalny facet bedzie uciekal w podskokach, a ona odwrocila kota ogonem, ze co ja sobie mysle, ze ona ma byc sluzaca? Ja jej wielokrotnie mowie, nie sluzaca, nie ksiezniczka, a rownorzednym partnerem. Niestety, gdy mowie takie argumenty, jak i dziesiatki innych, ktore wskazuja jak bledne ma podejscie do zycia, to mam wrazenie jakbym mowil do niej po chinsku.

Mam w tej chwili cztery wyjscia:

1. Trwac w tej sytuacji jak jest. Mojej zonie jest wygodnie, bo ma moje pieniadze (chociaz w koncu po latach poszla do pracy jako nauczycielka), ja ogarne dzieci jak jestem w domu no i posprzatam. Minus tego jest taki, ze zyjemy zupelnie osobno, tzn nie klocimy sie, ale to cos jak wspolpracownicy w firmie p.t. wspolny dom z dziecmi, spimy osobno, nie przyjmujemy juz w domu wspolnych gosci, generalnie zycie nie za wesole, chociaz jakos ja daje rade ze wzgledu na dzieci, ze sa blisko. Zona przychodzi po pracy i od razu leci do swojego pokoju zamykajac sie w nim. Spotykamy sie jedynie na posilki i czasem wspolnie zrobimy zakupy spozywcze.

2. Odejsc i ja zostawic w naszym domu z dziecmi i cieszyc sie nowym zyciem, tyle ze ona nie chce w nim zostac (powiedziala mi, ze nasz dom dla niej jest martwy, bo jej sie kojarzy z samotnoscia jak ja bylem w pracy itp). Mi nie bardzo podoba sie taka opcja, bo nie po to zasuwalem latami na to wszystko, zeby ot tak to zostawic (swoja droga w pewnym sensie podziwiam facetow, ze tak potrafia lekka reka jak moja zona rozbic rodzine i odejsc). Boje sie, ze jakbym zamieszkal sam w nowym miejscu, czy nawet z jakas inna kobieta, to i tak bede tesknil za tym co bylo, a swiadomosc, ze nie mialbym moich dzieci codziennie w domu doslownie rozrywa mi serce. Za duzo czasu minelo, za bardzo sie zaangazowalem w tworzenie domowego ogniska i wszystkiego razem wziete. Dla mojej zony jest to jak spluniecie, ale ostatnio jej powiedzialem, ze to by bylo tak jakbym ja mial jej zabrac na stale jedno dziecko, bo bym uwazal ze nie dba nalezycie o nie. Nie jest to moze do konca trafne porownanie, ale chodzi o kawal poswieconego zycia, ona tez sie oddala macierzynstwu i tu akurat nie moge na nia zlego slowa powiedziec, bo jest dobra matka, pomimo prezentowania przed dziecmi niekiedy dziwnej postawy zwiazanej ze swiatem duchowym.

3. Zostac sam w pustym domu i kupic jej duze mieszkanie gdzies niedaleko (najprawdopodobniej tak wlasnie bedzie, ona powiedziala, ze chetnie by na to poszla). Tyle, ze znow pozostaje ten sam problem, ze nie mam dzieci na codzien przy sobie. Ja wiem, ze moze byc opieka naprzemienna, chociaz to juz mlodziez przeciez, ale jednak bardzo by mi ich brakowalo, a tez widze jak bardzo mlodszy syn mnie potrzebuje. Gdybym mieszkal sam to pewnie mialby mnie na wyciagniecie reki, ale gdyby pojawila sie znow nowa kobieta to z oczywistych wzgledow musialbym dzielic czas pomiedzy nia a dzieci i znow mialbym poczucie rozerwania.

4. Dokonac cudu i przekonac ja, ze postepuje wbrew sobie i kompletnie bez sensu. Ona jest bardzo podatna na wplywy tych, ktorzy jej imponuja, czyli jak ja to nazywam, wszelkie "czarownice", astrolozki i inne roznej masci uduchowione kolezanki, ktore pewnie teraz ja "otulaja" w jej smutkach i problemach. Czy jest cos, co by nia potrzasnelo jak wczesniej, teoretycznie na sile nie mozna nikogo zmusic do tego, zeby pokochal, ale mysle ze ona sama w dalszym ciagu nie wie, gdzie jest i w glebi duszy nie wie, czy kocha, czy nie. Kiedys kochala bardzo i nie robila mi nigdy podobnych numerow. Niektorzy znajomi sugeruja, zebym ja odcial od finansow i wydzielal miesiecznie jakas kwote na wydatki. Ona teraz zarabia swoje pieniadze, ale chomikuje je na swoim koncie, ja nie widzialem z tego ani zlotowki i finansowo sie nie doklada do domu nic a nic. Place wszystkie rachunki z jej telefonem wlacznie. Boje sie jednak, ze oskarzy mnie o przemoc finansowa. Kiedys nie mielismy absolutnie zadnych tajemnic, a ona sukcesywnie sie ode mnie odcina, np wlasnie kontem, ktore sama sobie zalozyla, zalozyla sobie tez haslo na telefon i laptopa, chociaz wczesniej ona znala moje i ja jej, tyle ze zadne z nas nie mialo absolutnie nic do ukrycia.

Probowalem byc ostatnimi czasy jak najbardziej w porzadku dajac od siebie wiecej, niz powinienem, ale to zupelnie nie przynosi efektu. Niedawno jej wygarnalem wszystko, co mi lezy na watrobie, wszystkie krzywdy jakie od niej doznalem zupelnie bez powodu, ale zapytala czy mysle, ze jak bede ja obrzucal blotem to ona zmieni nastawienie do mnie na pozytywne? Oczywiscie, ze nie, ale niekiedy emocje biora gora i musze troche z siebie wyrzucic. Nie mysle, zeby miala kogokolwiek w tym momencie, bo malo wychodzi i raczej nie ubiera sie jakos wyzywajaco, poza tym mysle, ze gdyby faktycznie poczula te motyle do kogos innego to juz dawno spakowalaby sie w try miga. Boje sie, ze dzieci obserwujac ta sytuacje beda mialy problemy w doroslym zyciu. Mam kuzynostwo, gdzie rodzice maja taki uklad nr 1 juz ponad 20 lat i teraz brat z siostra sa po 30tce i nie sa w stanie stworzyc sobie normalnych zwiazkow. Smutne to. Niedawno tez mi powiedziala, ze to tak naprawde zaczelo sie psuc juz 5 lat temu, gdy byla u jakiejs astrolozki, ktora jej powiedziala, ze cos mamy krzywo w liczbach i nasz zwiazek sie rozpadnie (pamietam to jak mi mowila). Pozniej po roku ta sama baba powiedziala, ze cos tam jej sie jednak pomylilo w rachunkach i poprzednia wrozba czy przepowienia nie byla jednak prawdziwa. A pozniej jednak, ze prawdziwa. I ja takie rzeczy slysze od dojrzalej kobiety po 40tce.

Czuje w tej chwili pustke i beznadzieje liczac nie wiadomo na co. Chyba jedyny sposob to jakas terapia szokowa, tylko co na kobiety w takiej sytuacji dziala? Myslalem, ze Was juz troche znam, ale jednak nie jest tak do konca. W kazdym razie znow powodzenia zycze sobie.

Nie będę pisał z klawiatury piszę z mikrofonu. Jak dla mnie to zawaliłeś sprawę powinny dać ci do zrozumienia te wyjazdy kiedy wszystko zaczyna się niszczyć jak dla mnie rozwój małżeństwa to różne etapy po 5 latach już powinieneś znaleźć inną pracę być może zostać małym biznesmenem założyć sklep alkoholowy zrobić sobie parę punktów parę źródeł dochodu spełniać swoje pasje i być w domu rozwijać rodzinę przede wszystkim piszę ci to tak po części jak to ja bym mniej więcej zrobił. Kobieta ma pragnąć faceta takim jaki jest nie możesz być tatusiem dla niej bo ona wtedy będzie widzieć w tobie nie pożądanego mężczyzny ale tatuśka który robi wszystko dla domu to różnica ja już się tego nauczyłem na swoich doświadczeniach bądź najlepszą wersją siebie zmień pracę Nie wyjeżdżaj na 5-6 tygodni i uwierz mi że masz wspaniałą żonę bo 20 lat w takim czymś przetrwać to jest naprawdę kurwa ciężko pracuję latami za granicą i widzę co się dzieje widzę jak ludzie kłócą się ze sobą jakie są tematy rozmów na siłę podtrzymywanie tego wszystkiego A najgorsze jest to kiedy facet zaczyna latać za kobietą kiedy coś jest nie tak jeżeli u was w życiu i u ciebie zaczyna dziać się coś takiego to nie powinieneś nawet o tym mówić tylko czynami zrobić to w taki sposób żeby ona z powrotem do ciebie wróciła chujowo że wyjechały znowu na te sorry po tych czterech miesiącach to tak nie działa niestety życzę ci żeby wszystko w twoim życiu się udało ale trochę zawaliłeś stary

Desiree: dzieciaki mnie w takim stanie nie widziały, bo w szkole były. Gdy wracały do domu to wstępowała we mnie na nowo życie i fajnie spędzaliśmy czas.

Wątpię, żeby z takim poglądem na świat w tej chwili kogoś znalazła, chyba że ktoś poszedłby na jej wygląd i po krótkim czasie kopnalby ja w tylek, bo zobaczyłby z kim ma do czynienia. Zresztą parę miesięcy temu, gdy żonie się na chwilę ułożyło pod kopułą to sama przyznała, że wie, że mało który facet by to wytrzymał.

Beka smiechu: tak jak czasem lubię nawet poczytać twoje sarkastyczne komentarze to tu ci powiem, że nie wysiles się, albo czegoś nie doczytałeś. Przecież napisałem, że odpuściłem tej drugiej kobiecie. A nazywanie mnie frajerem... hmm że od razu nie odpuściłem kilkunastu dobrych lat  tylko walczylem? Ciekawe co ty byś zrobił na moim miejscu... Splunalbys na te 18 lat, powiedział było minęło  otrzepal się i poszedł dalej?

Rok temu chciałem już odejść, bo myślałem że decyzja mojej zony jest przemyślana, teraz widzę że błądzi jak dziecko we mgle.

Co jeszcze się zmieniło u mnie od tamtego czasu: rok temu panicznie bałem się samotności, a teraz chętnie bym chyba pobył jakiś czas singlem, chociażby dlatego, że już nawet nie pamiętam jak to jest (ostatni raz bylem 25 lat temu). Jedynie boje się, czy dam radę bez dzieci.

Deszcz udaj się do dobrego adwokata.
Zgraj wszystkie "odrealnione" wiadomości.
Uciekaj zawczasu z kasą.
Patrzysz na swój związek z perspektywy tych paru dobrych lat, ale od 5 lat już nie ten sam związek i już nigdy taki nie będzie.
Priorytetem są dla ciebie dzieci, więc o nie zadbaj.
To je weź w góry.
A twoja jeszcze żona ma więcej problemów psychicznych, niż tylko depresję.
To manipulantka i neurotyczka. Od takich się ucieka.