Zrozumieć żonę - Netkobiety.pl

Czyli 1,5 roku Ci mało? A może wstrzymaj się jeszcze tak z ...15 lat? tak dla pewności że nie próbowałeś
Jak dla mnie cokolwiek teraz tu się napisze to i tak nic nie da bo pańcia zdecydowała że masz czekać do końca roku i basta, tego będziesz się trzymał.
A o rozwodzie/poważnych krokach i tak ona będzie musiała zdecydować bo Ty znajdziesz jakąś wymówkę przed podjęciem poważnej decyzji.
Tak jak robisz teraz.

Przyznam, że przez pierwsze 1,5 roku starałem się jak mogłem, chodziłem na rzęsach i stawałem w poprzek, żeby było dobrze i teraz wiem na pewno, że to było przez nią zauważone, tyle że to i tak na nic, bo nie chciałem dla towarzystwa się też terapeutyzować (bo nie czułem takiej potrzeby). Teraz gram dokładnie tymi samymi kartami co ona, albo inaczej mówiąc - jestem jak lustro, ale w międzyczasie robię swoje. Na razie miesiąc męczarni za mną, może to poskutkuje, a może nie - czas na pewno pokaże.

Starałeś się, robiłeś wszystko, aby była zadowolona, dawałeś nie 200%, a 300% a zadziałało to... odwrotnie? Jakoś tak znam z autopsji.

A i jak pisze pięknie ulle - nie daj się wciągnąć w rozmowy, że inni też mają kryzysy. To kolejna czynność mająca Cię zmanipulować, że w życiu tak bywa i trudno, to nie jej wina.

Dalej uważam, że rozgrywa Cię ona cały czas, a do tej pory nie uderzyłeś pięścią w stół. I nie chodzi o finanse, a o po prostu podejście do życia. Chce iść szukać szczęścia, zrozumienia siebie? To otwórz jej drzwi i pozwól to zrobić. Jak już nie chcesz się jej postawić, to po prostu jej nie zatrzymuj. W końcu te różowe okulary Ci zejdą z nosa...

Tak naprawdę cała reszta wygląda normalnie, żona gotuje obiady dla nas wszystkich, zapyta się czasem czy chcę też coś na śniadanie/kolację, gdy dzieciom akurat robi. Pranie teraz ona ogarnia, tzn ja też mógłbym to robić i robiłem wcześniej częściej niż ona włącznie z wieszaniem i chowaniem do szaf, ale widzę że ją to wkurza, gdy zajmuję się babskimi rzeczami, więc niekiedy jak jest słońce, a wiem że jej nie będzie do wieczora to na szybko wrzucam pranie, szczególnie gdy mi zależy na czymś do ubrania, i ogarniam tak, żeby już nic nie widziała jak wróci. To jest dobre, co?

Sprzątanie też jest ciekawą sprawą, może wspominałem że moja żona to bałaganiara (jej styl ogarniania domu polegał na "rewolucji" od dołu do góry, ale tak raz na 2 tygodnie, a co na codzień to niech sobie wszystko leży... Mi to osobiście bardzo przeszkadzało, więc sprzątałem ja bo nie umiem za bardzo funkcjonować w bałaganie (np. w kuchni, gdzie jest pełno brudnych garów nie dam rady zrobić sobie i zjeść śniadanie, dopiero jak sam to sprzątnę, a jak nie mam czasu na sprzątanie to nic nie jem i kupuję coś na mieście.

I teraz czemu piszę o tym ze szczegółami - otóż, gdy ja zacząłem się również dystansować od niej to zauważyłem kilka rzeczy, których wcześniej nie było - właśnie np. to sprzątanie. Nagle żona zaczęła bardziej dbać o porządek i robić to o co ja prosiłem wiele lat. Jest też parę innych drobiazgów, które mnie ostatnio zaskoczyły. Nie wiem jak dokładnie zinterpretować to wszystko, z jednej strony to może być moje naiwne myślenie, że i ona chce się jednak zmienić, ale też mówi się, że diabeł tkwi w szczegółach.

"Pranie teraz ona ogarnia, tzn ja też mógłbym to robić i robiłem wcześniej częściej niż ona włącznie z wieszaniem i chowaniem do szaf, ale widzę że ją to wkurza, gdy zajmuję się babskimi rzeczami, więc niekiedy jak jest słońce, a wiem że jej nie będzie do wieczora to na szybko wrzucam pranie, szczególnie gdy mi zależy na czymś do ubrania, i ogarniam tak, żeby już nic nie widziała jak wróci. To jest dobre, co?" - TO JEST ABSOLUTNIE ŻAŁOSNE. Zrobiła z ciebie małego chłopczyka, który boi się cokolwiek zrobić/powiedzieć.

Oto co Ulle napisała dokładnie miesiąc temu na pierwszej stronie:
"Autorze, Twoja żona powoli się starzeje i zaczyna to do niej docierać. Na dodatek ta kobieta po prostu się NUDZI.
Ona kompletnie nie zna życia, bo cała prozę ogarniales i ogarniasz sam.
Przydałby się jej lekki a nawet cięższy wstrząs. Jak uspokoić osobę w histerii? Trzeba mocno uderzyć ja w policzek. Histeryk szybko wraca do równowagi.
Nie sugeruje Ci, że powinieneś odwinąć jej z liścia. Nie jesteś przecież damskim bokserem.
Sugeruje Ci jednak, żebyś przestał aż tak ułatwiać jej życie. Ta kobieta żyje jak paczek w maśle i dlatego w doopie jej się przewraca. Gdybyś pogonił ja do roboty i odciął od źródełka ona najpierw popadlaby w totalna rozpacz, a potem zebrałaby się do kupy i obudziłaby w sobie instynkt samozachowawczy idący we właściwym kierunku. A nie w kierunku jakichś durnot.
Głupoty od razu wywietrzyalyby jej ze łba.
Zupełnie niechcący zrobiłeś z niej mimoze i życiową kalekę.
Domyślam się, że jeśli poszłaby do ludzi, to ci, którzy twardo stąpają po ziemi szybko uznaliby ja za dziwaczkę.
Chodzi latami na jakieś kursy, terapie, czyta książki których i tak nie rozumie - człowieku, nie widzisz idiotyzmu w tym wszystkim?
Wszystko to, te jej fanaberie kosztują kupę kasy, na którą ty zapierniczasz, a w domu trzymasz pijawkę, która jakby tego było mało jeszcze krew zatruwa Ci od prawie dwóch lat albo i dłużej, tylko wcześniej nie była może aż tak upierdliwa i męcząca.
Starość idzie.
Nie ma niczego gorszego niż starzejąca się baba, która ma za za dobrze.
Prawdopodobnie wdała się w jakieś romanse, takie paniusie zabijają przecież nudę, a nawet jeśli do tej pory na to nie wpadała, to za chwilę ja olśni i w tym temacie.
Będzie Ci wtedy łaziła po domu pół żywa z tęsknoty za boczniakiem, latała na kolejne kursy i terapię, Ciebie traktowała jako zło konieczne, a Ty będziesz zapierdalal, żeby zapewnić jej wszystko.
Potrzep nią finansowo."
Podziwiam ją, że przez kolejny miesiąc pisała dokładnie to samo w nadziei, że dotrze. Jak widać nie dotarło i pora pogodzić się z tym, że autor jest wysokiej klasy niedorobem, bo po prostu uwielbia być pod butem swojej "wspaniałej" małżonki. To jest ten typ, który lubi ponarzekać, lubi potwierdzić, że "rozumie", ale nic nie zrobi w kierunku polepszenia swojego losu.

Teraz rozumiem dlaczego tak bezsensownie produkujesz się w tym wątku. Oczywiście to nie ma żadnego znaczenia, bo ten facet jest niereformowalny.

Wszystko spoko zajebiście opisałeś ten typ babek. Masz irytujące wyjazdy no ale ta kobietę zacnie opisałeś. Autor czy trudny przypadek pewnie tak ale to wrażliwy typ którego nauczono że słowo drugiej osoby ma znaczenie. Słusznie pisał jestemnormalny takie chore czasu. Wychowano całe pokolenie facetów bez "wzorców"a za to kobiety jako takie się tym zajęły. Wiadomo nie mam deszcza ale ile jest takich ludzi co ojcowie nieobecny bez znaczenia czy wyjazdy czy wódka czy inne takie . Mamusie wychowywały synów żeby nie byłi jak ci "okropni" ojcowie od których same nie były w stanie odejść. Chcąc nie chcąc wielu jaja straciło w domu. No ale byl grzeczny i z szkoły dobre oceny. Inna rzecz że takie wychowanie to idealny zer dla narcysek borderk itp . Umiejętnie manipulatke sprawia że facet nie podejmie żadnej decyzji puki ona tego nie zechce.Łatwo pisać po przeczytaniu kilku Red piłki że babki to takie a facet ma umiejętnie wzbudzać szacunek i być niedostępny plus reszta zasad gry. Nie wiem jak tam autor się ma ale ludzie są różni niektórzy bardzo wrażliwi lub bez poczucia własnej wartości. Bo i skod jak to pisze żona deszcza ma się nauczyć zwykły gość męskiej energii i " stanąć w męskim" jak wkoło były kobiety i zakazy. Jak dla mnie to z tego syfu nie wyjdzie. Tam ma to co szuka atencję uznanie , zachwyt jakie wspaniałe rady daje tym jej koleżankom

Słuchajcie, sprawa jest dość trudna dla mnie. Mam jednak pozwolenie od Deszczu, żeby napisać. Przyznaje się bez bicia, że trochę za bardzo pojechałam po żonie Deszczu.
Z tego, co on opisał wnioski nasuwały się jakby same - kobieta pijawka, bluszcz i na dodatek nawiedzona.
Wszystko to jest prawda, ale istnieją jednak pewne okoliczności, które zmuszają mnie do troszkę szerszego spojrzenia na te kobietę.
Deszczu zrobi wszystko, żeby pomóc żonie, jednak kompletnie nie wie, jak to zrobić.

Tak więc czytałam wielostronicowy list żony do Deszczu. List pisany był w wielkich emocjach, sporo było w nim histerii, niemniej jednak oprócz tego, że był on jednym wielkim oskarżeniem męża, oskarżeniem dosłownie za wszystko mnie zaniepokoiła inna rzecz.
Ta kobieta miewała i miewa myśli samobójcze i doszła już do takiego momentu, że w każdej chwili mogłaby wyjść z domu w samych kapciach i iść przed siebie bez celu.
Ma ona nieleczona depresję, nie obniżony nastrój, ona ma po prostu depresję, ale nigdy nie poszła do psychiatry, żeby leczyć się farmakologicznie, tylko wspiera się terapiami i nie radzi sobie z wiedzą, która tam słyszy. Wszystko rozumie na opak.
Deszczu czuje się poniekąd winnym tego, że doszło do takiego jej stanu i dlatego tak dlugo opierał się, by ostro ja potraktować.

Szczerze? Trochę straciłam pewność siebie w ocenie tej sytuacji i chociaż szkoda mi Deszczu ( naprawdę super człowiek), ale żony też mi żal i boję się, że narobi głupot.

Jest możliwość, żeby jeszcze raz spojrzeć na jego problem?

Liczyłam na to, że się odezwiesz, bo tak naprawdę byłaś chyba jedyna osobą, która starała się spojrzeć na tę żonę inaczej.

Wina Deszczu polega głównie na tym, że gdy ona zaczęła mówić mu o swoich problemach on bagatelizował to i żył spokojnie uważając, że w domu wszystko bez zmian i jest ok. Tymczasem ona mu gasła w oczach. Jest dzisiaj psychicznym wrakiem bez woli walki o cokolwiek. To co przeczytałam to jeden wielki krzyk rozpaczy i poddanie się totalne.
Deszczu na pewno zaraz się włączy, dużo pisaliśmy że sobą przez te dwa dni i chce wyciągnąć ja z dołka bo ją kocha ale ona odrzuca wszelkie jego próby, gdy on chce ją przytulić.

Musi czuć się strasznie, jeśli nie daje się przytulić. Podejrzewam, że ciało to taki ostatni jej bastion, jej jedyna wartość niezależna od nikogo, to wszystko co jest tylko jej. Podobnie mają anorektycy - jedyna linia oporu to decydowanie o własnym ciele.
Nie  robić nic na siłę, nie przekraczać wyznaczonej granicy. Ważne by nie czuła się samotna i być przy niej.

Na przytulanie przyjdzie jeszcze czas.

Tylko kto tą granice wyznaczył?
On musi spowodować leczenie jej przez psychiatrę.

Deszcz boi się poprosić ja by poszła do psychiatry, bo ona zdenerwuje się że sugeruje się chorobę psychivzns

Ona ze swoim charakterem nigdy nie powinna wychodzić za marynarza od lat czuje się bardzo samotna i nie radzi sobie z tym.

Ok, tylko ona jest zaburzona i jej granice są strasznie płynne.
Deszczu nic sam nie zrobi.

Deszczu idź do psychiatry i pogadaj co można z tym zrobić.

Dziękuję za każdy punkt widzenia.

Na tą depresję zwróciła uwagę ulle, miesiąc temu zwróciła też szwagierka, która zna ją przecież osobiście i widzi co się dzieje. Ja żonie nie sugerowałem tego, bo jakakolwiek niewygodna prawda w jej kierunku w tej chwili odbierana jest przez nią jak agresja i taką samą agresją reaguje, a do tego jest przy tym wszystkim niezwykle wrażliwą i delikatną osobą (zawsze taka była). Myślę, że nawet gdybym jej powiedział o psychiatrze w kontekście myśli samobójczych, i gdybym nawet powiedział, że przecież sam byłem u psychiatry miesiąc temu po proszki to i tak by uznała, że próbuję zrobić z niej histeryczkę i wariatkę.

Agnes: ja staram się żyć normalnie mimo wszystko, ale jest to bardzo trudne. To jest takie uczucie, jakby się miało jakieś długie gumowe szelki, które pozwalają Ci uciec od problemu i zapomnieć. Przez chwilę jest dobrze, oddalasz się od tego, ale w końcu dochodzisz do momentu, gdzie już guma nie rozciągnie się dalej i zawija Cię z trzaskiem na start... Na siłę też nic nie robię, granic nie przekraczam, tyle że ona mi komunikuje, że potrzebuje wolności i przestrzeni, żeby wiedzieć czego chce. Pisałem jak kilkanaście dni temu powiedziała, że żal jest jej tego i bardzo chciałaby poczuć to co czuła z powrotem, ale nie potrafi. Ja jej wtedy powiedziałem, że bez względu na to co będzie to nigdy nie będę jej wrogiem i zawsze może na mnie liczyć (co mogło być wtedy i być może teraz też jest przez niektórych odczytywane jako naiwność i frajerstwo z mojej strony).

Jest w niej na mnie tyle gniewu, że on aż kipi, tyle że większość to nie są moje zasługi. Całkiem niedawno uświadomiłem sobie, że sterują tym też nie moje ciężary, które noszę na plecach latami - ciężar jej ojca alkoholika, który był na przemian najcudowniejszym człowiekiem na ziemi i oprawcą bez jakichkolwiek uczuć. Ona ma tą świadomość i próbowała uwolnić mnie od tego na licznych terapiach, ustawieniach hellingerowskich itd., tyle... że nie udało jej się to i ja wciąż płacę za to wysoką cenę. Wspominałem pewnie, jak pierwszy raz 4 lata temu po alkoholu nawrzeszczałem na nią (choć to ona pierwsza zaczęła na mnie krzyczeć) - powiedziała, że to właśnie wtedy zaczęło w niej coś pękać. Całkiem niedawno dołączył drugi ciężar, gdy skonfliktowała się tym razem z moim ojcem i teraz mam drugi worek kamieni dla równowagi.

maku: też myślałem, żeby poradzić się psychiatry, tyle czy można cokolwiek zrobić, gdy osoba zainteresowana nie chce?

Rok temu byliśmy na wspólnej terapii, nie wiem czy pomagała, bo po miesiącu pojechaliśmy na wycieczkę, gdzie sami jakoś zdołaliśmy się wtedy na nowo zbliżyć. Dzisiaj żona absolutnie nie chce słyszeć o wspólnej terapii, mało tego - powiedziała, że wtedy gdyby jeszcze ze 2 razy poszła to już by podjęła decyzję o rozwodzie, bo tak ją terapeutka głaskała po głowie. Po tym wszystkim zaczęła chodzić na inną terapię, na którą chodzi do dzisiaj, ale czy jej w czymś ona pomaga - wątpię. Ja się zastanawiam dlaczego psycholog jej tam w takim razie nie wysyła do psychiatry? Gdy ja miesiąc temu poszedłem do mojej to przy pierwszej wizycie już powiedziała, że mam iść po proszki i przyjść za 3 tygodnie jak będą już działać.

Jesli to sie liczy to ja bylam na dwoch konsultacjach, ale na terapii nie. Wywinelam sie rowniez od terapii dla ofiar przemocy, bo mi nie bedzie zaden obcy czlowiek, ktory zna historie po lebkach wmawial jak sie czuje. Taaa... Pick me girl znowu wyjdzie, ze jestem.

Ciezko miec inne zdanie od narracji glownej co po tym watku rowniez widac, gdyz nie tylko Agnes musiala tu sie bronic ze swoja osamotniona opinia, bo i ja mialam inna za ktora dostalam niezasluzone baty, a i kolejne przypieranie do muru przez niektorych... Mniejsza. Tyle Cie zatem ominelo Deszczu... Mogles mnie i Agnes obronic, a smielej bysmy Ci napisaly ale skoro cena jest podduszanie a nie ma slowa otuchy... Bezradnosc.

Czytalam wszystko ale nieraz mnie naciagalo na rzyganie, szczerze. I swiadomosc, ze swobodnie wyrazone zdanie zostanie znowu wziete na zakladnika to w obliczu wielu problemow i bezsilnosci czlowiek chowa sie w skorupke i patrzy jak na jakies igrzyska kombinujac jak do Ciebie dotrzec z czyms chociazby do przemyslenia i jak to napisac w ogole... Ale napisalam, ze moze to prosba, ze moze nie umie juz tak zyc, ze tez jestes duchowym stworzeniem. Nie rozumiem tego pojazdu tutaj na sprawy duchowe i kojarzenie ich jedynie z oszustami. To nie jest obiektywne. To jest dla wielu krzywdzace i wstretne podejscie. Juz przypominalam tu komus, ze temat tego watku brzmi "zrozumiec zone", ale to nie wazne jesli probuje sie wlasnie to zrobic. Bezpieczniej napierdzielac w czlowieka, ktorego sie nie rozumie...o ironio.

Jesli inni uzytkownicy spokornieja to byc moze dostaniesz szersze spektrum rad i sam zdecydujesz co jest warte uwagi.

Mnie ruszyl opis jej placzu, kiedy zalala Ci lzami nogawki... Wzruszylo mnie to, bo byles przy niej wtedy... Przy mnie nikogo takiego nie bylo a wiem jaki to bol...Jakis czas temu sama padlam na podloge w srodku nocy i wylam na glos jak dziecko zalewajac lzami podloge... Czlowiek sam czasem nie wie, dlaczego a co dopiero inni maja wiedziec? Dochodzi do przesilenia. Na codzien czlowiek stara sie byc silnym, stawiac czola problemom, byc oparciem dla dzieci... a kto jest oparciem dla niego? Dzien za dniem jestes twarda... Musisz. Cos cie gnebi... Ale spychasz to. Masz rozne mantry, powiedzonka. Wiesz co jest sluszne. Robisz to... A jednak cialo mowi "nieeee!!! Nie obchodzi mnie co sluszne! Obchodzi mnie prawda!!!!!!!!" I wtedy uswiadamiasz sobie, ze... jestes niewaznym pylem marnym, ktorym nikt sie nie przejmuje, wszyscy tylko oczekuja, gadaja, wymagaja, stawiaja poprzeczke, niby chca dobrze, wstawaj... No ale czasem czlowiek chce polezec i powyc.

Odniose sie do jednej kwestii, ktora chcialam wczesniej poruszyc ale nie zrobilam tego. Byc moze czekalam na lepszy czas. Otoz w zyciu kobiety sa bramy... Jest brama, gdy konczy sie dzieci stwo... Zabawki przestaja nas interesowac... Dziwne uczucie. Zaczynaja nas interesowac chlopcy.  Miesiaczka i the sprawy. Potem mlodosc. Pierwszy seks, pierwszy zawod milosny. Potem jest czas na dzieci... A potem... A potem co? Czas na rozwoj. Czas na siebie. Czas na kariere. Czas na jakies inne osiagniecia. Twoja zona stoi przed ta brama- tak uwazam. To bardzo wazna brama. Na poczatek radze uszanowac ten czas oczywiscie nie rezygnujac z szacunku do siebie. Po prostu nie traktuj jej jak krowy, ktora kupiles i jest Twoja i ma dawac mleko, bo jak nie to zla krowa. Masz tyle mozliwosci by dac jej wolnosc nie rezygnujac z relacji... To tak w skrocie, bo o zesz Panie Najswietszy, jak pisac na tym nowym telefonie... Bez polskich znakow, wybaczcie.

Jasne, że ma depresje - dlatego spotyka się za miastem z koleżankami. Jasne, że ma zahamowania przed kontaktem fizycznym z autorem - dlatego założyła spiralę. Jakoś dziwnym trafem w wielu wątkach że zdrada w tle pojawiają się wrozki, depresje, niechęć do zbliżeń. Później okazuje się, że depresja pojawia się w konkretnych momentach - wtedy kiedy mąż jest blisko. Oczywiście Deszczu teraz będzie chłonął to co napisały dziewczyny wczoraj wieczorem, bo w tej wersji nadal może "uratować" swoja uduchowioną zone. Dla mnie to zwykle pierdolenie i nieliczenie się z faktami. Oczywiście możesz iść do szeptuchy czy wrozki, a za odpowiednią opłatą powiedzą Ci co chcesz usłyszeć.

Po pierwsze idź na początek sam i pogadaj jak można i co można w tej sprawie zrobić.
Po drugie wielu chorych uważa że nic im nie jest - czasem kończy się to przymusowym doprowadzeniem do szpitala.
Czasem naprawdę im nic nie jest i tylko udają żeby osiągnąć swój cel.

Boisz się teraz ale nie boisz się że jeśli nic nie zrobisz to może pewnego dnia w trybie pilnym będziesz wzywał pogotowie?

Ale musisz też wiedzieć że czasem nic nie można zrobić.

Staram się być obiektywna, ale przyznaję, że ta sprawa przerasta mnie.
Dzisiaj zresztą wyjeżdżam na tydzień i faktycznie może w ogóle powinnam odpocząć od forum ( za dużo emocji), ale jakby na zakończenie moich niezbyt udanych występów na tym wątku chce jeszcze coś napisać, żeby ewentualna dyskusja była jak najbardziej merytoryczną i korzystna dla Deszczu.

No i Deszczu został katem,oprawcą,sadystą,ciemiężycielem.Jak dla mnie ona jest chora psychicznie.Tylko oddział zamknięty może coś jeszcze dać.

Z takich powodów, jak opisane a liście, ludzie którym niczego nie brakuje, wpadają w depresją.
A te wszystkie pieniądze, to można sobie w buty wsadzić, bo ona ich nie trwoniła na siebie.

Dodam tylko, że ten proces jest odwracalny.

Oby tak było. Przecież Deszczu przez to wszystko też jest na lekach od psychiatry.

Ich największym błędem było to, że zdecydowali się na taki model życia, że ona rezygnuje z pracy zawodowej na rzecz rodziny, dzieci i męża, a on pozostaje jedynym żywicielem rodziny.

Inna moja refleksja jest także to, że niestety ale nie każda kobieta nadaje się do roli żony marynarza i to takiego marynarza, jakim jest Deszczu, wysoka ranga i bardzo częste nieobecności w domu.

Tyle tylko, że to co przed chwilą napisałam i tak jest bez sensu, bo czasu nikt przecież nie cofnie.

Tylko jak go właśnie odwrócić... Ja naprawdę niekiedy staję na rzęsach, ale to mnie przerasta. Zarzuty w tym liście trzeba podzielić co najmniej na pół, jak mówiła ulle, był napisany w ogromnej złości i żalu. Niestety prawda jest taka, że za całą sytuację ja ponoszę tylko część odpowiedzialności, duże znaczenie mają tutaj gigantyczne ciężary, które ona mi doczepiła. Pisałem o nich wczoraj.

Tak sobie myślę, czy jednak nie będzie dobrym pomysłem, żebym i ja napisał jej list jak to wygląda z mojej strony. Podczas dyskusji wiele rzeczy ucieka, ona potrafi coś zrozumieć nie tak i przekręcić. Przy kartce papieru ma większą swobodę, każde zdanie może przeczytać wiele razy i jeśli chce rozkładać wszystkie słowa na czynniki pierwsze.

edek: terapie kosztują średnio 150-200zł za godzinę. Spotkania są przeważnie raz w tygodniu. Efekty takich terapii przypominają wyniki gier losowych. Jednemu poprawi się po 5 razach, innemu po 50, a jeszcze innemu nigdy. Duże znaczenie ma tu sam terapeuta.

Wielu tu staralo sie zrozumiec Deszczu lepiej niz on sam rozumie siebie, choc o co innego prosil. Echo chamber. Choc i to jest dla niego teraz istotne. Jednak Zona dostala tyle zrozumienia, ze hohoho przez te 11 stron. Kobiety, ktore przezyly cos podobnego mogly poczuc sie jak robal wdeptywany w ziemie, aczkolwiek przyzwyczajenie robi swoje i w takim stanie moze juz nie robic wrazenia. Istne igrzyska. Kciuk w dol. Slabi odpadaja. A czasem slabi uciekaja. Zona Deszczu chce wziac nogi za pas i jest to reakcja obronna. Skoro nie dostala zrozumienia od meza to juz moze nie liczyc na to, ze cokolwiek sie w tej kwestii zmieni. Perfumy ktorych nie ma dla kogo zalozyc... Myslal, ze dane mu bylo na zawsze, ze ma na wlasnosc i jedyne co trzeba to dac psu miche zarcia, wygodna bude i tyle. Nawet do zwierzat sie tak nie podchodzi. Trzeba wyjsc na spacer, razem sie pobawic, poglaskac za uszkiem, podrapac po brzuszku... Eh. Jak to sie mowi szambo wybilo. Czas na zmierzenie sie z prawda a to latwe nie jest, oj nie. Duzo latwiej wskazywac palcem, kto sie od normy wychylil a nie powinien, nie nie. Latwy winowajca. Ze relacja to dwie strony? Nie. To uklad. Ja place a ty robisz co masz robic, parobku. Dobrze place.

Trudny temat i rozumiem zone Deszczu, ze chce uciec. Sama ucieklam i byly tez mi mowil "nie chce abys skonczyla jak A." (A. popelnila samobojstwo). Oczywiscie historie nie sa takie same jotka w jotke ale tresc listu zony Deszczu do mnie osobiscie przemawia. Ile razy ja takie pisalam? Jak grochem o sciane. Czlowiek nie istnieje. Po prostu jest jak pozyteczny mebel. Dusza? To ty masz cos takiego? Haha. A moze lepiej miec sukces w pracy? Tak, z niemowlakiem pod pacha. Niemowlak to tez fajny tylko do zdjec na FB, zeby znajomi polubili i oddaje...

10 lat minelo i bez prochow i terapii jestem, choc jest ciezko. O tyle mi latwiej, ze faktycznie odbudowalam jakas tam swoja tozsamosc, a to nie przychodzi za pstryknieciem palcow. Na ile odporna jest zona Deszczu? Nikt tego nie jest w stanie przewidziec. Dlatego dziwi mnie nieostroznosc u niektorych. Latwiej sie uprawia hazard nieswoimi zasobami. Wielu tu tez przegralo swoje. Coz. Zycie. Nie wszystko jestesmy w stanie zrozumiec. Zrozumiec siebie nawzajem to nie lada wyzwanie. Latwiej szukac zrozumienia w echo chamber i kazdy szuka swojej, czasami juz bez opcji powrotu do kiedys bliskiej osoby... Wszechswiat nie stoi w miejscu.
Czasem jest tez tak, ze w zamian za prawdziwa relacje na calopalenie idzie ofiara status quo. Popsulo sie to sie samo nie naprawi. Czasem wystarczy kopnac i zadziala a czasem trzeba posiedziec, poglowkowac, powsciekac sie, metoda prob i bledow, czesci zamienne... bo do relacji nie ma tak naprawde instrukcji obslugi. Sa jedynie inspiracje.

Deszczu trzymaj sie. To trudne mierzyc sie z depresja u bliskiej osoby. Ostatnio znajoma wyznala, ze jej dziecko ma depresje i chce popelnic samobojstwo choc niczego materialnie mu nigdy nie brakowalo... Zyje jak paczek w masle. Dziecko, nie nastolatek. I osoby, ktore sie opiekuja tez potrzebuja wsparcia. To niesamowicie trudna sprawa, delikatna jak chinska porcelana, ale coraz bardziej powszechna, niestety.