Czy to jest jeszcze miłość czy przyzwyczajenie ? - Netkobiety.pl

To prawda. W końcu "szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów". Jednak popatrz, jak pojawiła się jakaś opcja, to Michael od razu zaczyna wymyślać trudności, a to, że sobie nie poradzi, a to to i tamto byleby nic nie zmieniać.
Myślę, że on sam musi najpierw zrobić porządek ze sobą czy to z tą kobietą czy bez niej.

"Jak jadę sam to potem kłótnie, że sam jeżdżę, że wole kolegów od niej"

Dlaczego nie jeździcie czasem razem?

Nie każdy nadaje się do związków, może one nie dla Ciebie?
Ten już nadzwyczajniej Ci się znudził...

Wiadomo, że my możemy jedynie sobie pogadać..

To prawda, nie brzmi ale w sytuacji kiedy związek trwa 5 lat i nic w nim nie dzieje, to trudno się dziwić, że ta dwójka (bo podejrzewam, że też ona) wpadła w marazm. Przechodzone związki często tak wyglądają. A oni ani jakichś konkretnych planów na przyszłość ani jakichś wspólnych rozrywek, które by spowodowały, że ich życie nabrałoby jakichś kolorów. Jak można żyć bez planów i celu? Jeżeli Autor nie chce kupować z nią mieszkania, brać ślubu i mieć dzieci, to po ch..rę z nią jest i wpędza w lata/! Kobieta ma prawo wiedzieć na czym stoi. Ma czekać jeszcze 5?
Może rzeczywiście to nie ta kobieta i możliwe, że jak pozna inną i pojawią motylki które są zwykle na początku, to uzna, że to jest w końcu "to" i zdecyduje szybko na ślub i dzieci. Może jednak być tak, że minie kilka lat i dalej będzie sam.
Michael musi się poważnie zastanowić czy ją kocha czy lubi spędzać z nią czas i czy wyobraża sobie z nią życie za x lat i czy coś i co można by zrobić by mogli wyjść z tego marazmu.
Ja np. nie wyobrażam sobie sytuacji, że np. Michael nie jeździ na rowerze bo ona miała kupić ale nie kupiła i w sumie jest wymówka i na kogo zwalić. Dlaczego nie kupiła? Oni zdaje się przestali oboje siebie nawzajem motywować. Pytanie dlaczego? Czy miłość prysła czy rutyna weszła w ich życie?

Ale wtedy też będą problemy bo jak ustala wysokość opłat? Tu już był nie jeden wątek na ten temat. I to często jest powodem sporów.
Jeżeli jednak nie planują brać ślubu czy mają wątpliwości czy chcą być razem, to absolutnie nie powinni kupować mieszkania na współkę ani mieć dzieci.

"szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów" kurde trochę mnie to uderzyło - w sensie tak to wyglądało do tej pory u mnie. Czekałem i czekałem i w sumie myślałem, że problem sam zniknie, albo się rozwiąże. Właśnie to jest mój problem z tym, że wszędzie widzę kłody pod nogami co blokuje mi podjąć jakąkolwiek decyzje - chociaż do tej pory byłem bierny i nie podejmowałem jej a to chyba w pewien sposób też podjęcie decyzji.
Jeździmy razem nic z tych rzeczy, po prostu ona czasami na weekendy bierze nadgodziny i całą sobotę pracuję a ja już w piątek po pracy zabieram rzeczy i jadę na pociąg. Jak nie bierze nadgodzin bo ich nie ma to jedziemy razem. Chociaż nie powiem od dłuższego czasu właśnie jeżdżę sam. Z tym rowerem to miała być nasza wspólna decyzja - wiecie wcześniej chodziliśmy grać w tenisa razem czy nawet ot tak pokopać piłkę na orliku. Ona sama nawet mówiła, że kupi rower bo w sezonie lepiej jej dojeżdżać rowerem niż komunikacją miejską, ja kupiłem i jeździłem sam.

Mieliśmy kupić pierw mieszkanie a potem ślub, teraz wiecie nagonka bo co raz wyżej ceny i jej ojciec też porusza ten temat i w ogóle. Może teraz trochę wyolbrzymiam i dochodzę do błędnych wniosków, ale wydaję mi się, że ona wie, że jestem tym materialistą - często mi powtarzała, że jej ojciec wykupuje swoje mieszkanie, że to mieszkanie będzie dla nas w przyszłości. Ona sama ma jakieś pieniążki po spadku i też może chcę coś z tym zrobić. Temat mieszkania zawsze gdzieś tam się przewijał. Kilku jej znajomych z łodzi już kupiło i może ona też tak to widzi, że musi tu i teraz nie wiem. Może przeczuwała coś, że jest między nami nie tak i jeb dawaj mieszkanie kupujemy - bo co ludzi nie łączy jak wspólny kredyt ? Może serio przesadzam, po prostu piszę co mi na język przychodzi.
Z drugiej strony fakt 5 lat to kawał czasu i brak pierścionka - nigdy nie przykładałem większego przywiązania do tego a dla kobiet to chyba bardzo ważne. Wiecie może gdybyście były z takim facetem jak ja to też byście miały dość ona tak samo musi to przeżywać.  Z jednej strony mówicie, że powinna nawet spróbować tam zamieszkać ze mną, ale to w jakim świetle stawia mnie osobiście ? Dlaczego ja nie chcę spróbować mieszkać tutaj z nią.  Chyba na prawdę mamy za duże rozbieżności i oczekiwania od życia. Jak mówiłem dobrały się 2 sieroty dosłownie życiowe i ani jedno ani drugie nie ma odwagi odejść po takim czasie i żyć dla siebie tak jak się chcę.
Wiecie najgorsze były dla mnie te chwile w kłótniach czy jak mi pisała smsy jak byłem sam w kaliszu w stylu "przecież sam mówiłeś, że nie lubisz łodzi, to zostań tam i mieszkaj" to mnie bolało - jak bym ja nie przeżywał w ogóle tego kryzysu, że stanąłem na rozwidleniu. Dopiero wczoraj mi powiedziała właśnie coś w stylu, że ona właśnie sama sobie nie wyobraża życia tam ze względu na tą pracę co ma tutaj na którą ciężko pracowała i że samej jej źle, że rozumie mnie, że po prostu w kaliszu dla mnie jest po prostu lepiej.

No ale Ty zamieszkałeś z nią w Łodzi, więc nie możesz powiedzieć, że nie próbowałeś. Ale jesteś nieszczęśliwy. A ona zamiast wspierać, to ciśnie.
Nie świadczy to o niej dobrze. Raczej bardzo źle rokuje. Będziesz miał fochy i szantaże emocjonalne za każdym razem, jak zrobisz coś nie po jej myśli. Do kolegów nie pojedziesz, bo foch, do rodziny będzie foch, tylko mieszkanie weż, spłacaj kredyt, dzieci zró  i uwiąż się przy niej.

To naprawdę nie ma sensu, nie dobraliście się. I tu wcale nie chodzi o to, że Ty nie masz potrzeby zakładać rodziny. Bycie z kimś z braku laku nie jest dobre. Oboje się zamęczycie.

Otóż to, teraz jest dobry czas na sprzedaż, a nie kupno. Dużo ludzi poleciało na niskie stopy i zaraz obudzą w ręką w nocniku i do tzw. forankowiczów dołączą złotówkowicze co nie będą w stanie spłacać swoich kredytów bo im raty wzrosną o n%.
A Ty się człowieku najpierw zastanów czego tak naprawdę chcesz od życia. A jak już podejmiesz decyzję, to bądź konsekwentny i ponoś za nią odpowiedzialność. Na tym dorosłość polega, niestety? A może stety....

Nie tak stopy procentowe, bo bywały dużo wyższe, a mieszkania/materiały budowlane poszły mocno do góry, lepiej by było poczekać aż ceny spadną, tylko też nie wiadomo kiedy, a pieniądze tracą na wartości.

Dlatego szkoda, że chociaż dwa lata temu nie podjąłeś decyzji co dalej  z wami, a tak sobie żyłeś z dnia na dzień i pewnie tak by było dalej, jakby dziewczyna nie popchnęła sprawy do przodu...

Jeszcze co do waszego zamieszkania w Twoim mieście, to abstrahując od jej dobrej pracy w Łodzi, ona by tam też źle się czuła, może nawet gorzej niż Ty w Łodzi, bo Ty byś wolne chwile spędzał ze swoją rodziną i kolegami, a ona sama by siedziała w domu.
A wy do tego pewnie popijacie na tych spotkaniach Takiej opcji więc nawet nie ma co rozważać.

Masz dwa wyjścia, zakładać rodzinę z obecną partnerką w Łodzi lub zerwać i przeprowadzić się w rodzinne strony. Jesteś niezdecydowany, to musisz wybrać opcję, która przeważa.

2 lata temu siedziałem jeszcze w szkolnej ławce, kończyłem studia nie miałem pracy ani tymbardziej kasy, chyba że te grosze ze starbucksa, które weekendowo i dorywczo zarabiałem. A ona nie miała żadnych pieniędzy ze spadku, który dostała w tamtym roku. Wtedy ani ona ani ja nawet nie myśleliśmy o żadnym kupnie mieszkania. Ona nie jest nauczona oszczędzania, bo tą pracę którą ma to siedzi w niej od 3 lat i nie potrafi oszczędzać pieniędzy. Gdzie ja potrafiłem oszczędzić w ciągu 2 lat sporą ilość gotówki. Dla niej kredyt na 30 lat to pestka a dla mnie to strach jak by nie patrzeć. 
Możliwe, że tak by było, ale nigdy nie skarżyła mi się, że moi znajomi są jacyś nie fajni a nawet bym powiedział, że często sama wychodziła z inicjatywą, aby się z nimi spotkać. A myślisz, że na spotkaniach z jej znajomymi nie ma alkoholu ?
Wiem, że muszę wybrać, do tej pory wybierałem bierność i póki co to zaprowadziło mnie to w pole.

Sporo ludzi żyję na tzw. kocią łapę czy jak to się mówi. Mówicie o tym ślubie, ale nie rozumiem co miałoby się zmienić aż tak - nagle dzień po ślubie patrzysz na drugą osobę inaczej czy jak ?( nie mówie tutaj o mojej sytuacji, która akurat jest skomplikowana) Osobiście też uważam, że chyba mieszkanie lepiej pierw kupić, bo po co wydawać na jakieś wesela, śluby jak można to odłożyć w czasie na spokojnie, ale po części macie racje bo potem podział spłaty itp. Mi się z mieszkaniem nie śpieszy, ale fajnie byłoby je mieć ale ze względu na obecne czasy fakt jest taki, że to lekkie szaleństwo.
Innym szaleństwem jest moje materialistyczne podejście  - ona ma ten spadek i w przyszłości mieszkanie od ojca, czyli byłoby łatwiej i spłata wszystkiego by nastąpiła znacznie szybciej a do tego sam fakt ile sam potrafię zaoszczędzić sprawia, że kredyt np na 400 000 to była by pestka. Ciekawe czy łatwiej decyzje o zerwaniu byłoby mi podjąć gdybym nie wiedział, że ma ten spadek i mieszkanie od ojca ? Widzicie jakie jest moje szalone myślenie - cel jakim jest możliwość kupna mieszkania i spłacenia go szybciej, że pojawiła się taka możliwość, przyćmiewa zupełnie to, że jestem z kobietą którą najwidoczniej nie kocham tak jak powinno. I jak mówiłem ona chyba to zauważyła, bo często te tematy poruszała. Jak bym wiecie to miałoby być czymś co nas połączy bez względu na to, że mi nie pasuje to i tamto i jej podobnie. I samo to, że mam świadomość tego jaką krzywdę to może przynieść w przyszłości to i tak nie robi aż takiego wrażenia i to jest straszne.

Ślub to podjęcie decyzji, że z tą osobą chcesz spędzić domyślnie resztę życia.
Za każdym razem jak słyszę teksty, że ślub niczego nie zmieni, mogę w ciemno powiedzieć - to nie jest ospowiednia kobieta dla Ciebie. Jakbyś znalazł odpowiednią, to byś takich rozkmin nie miał. To się sprawdza w 100% przypadków. Poza tym nie musisz robić wesela. Można iść do urzędu, podpisać papier, 15min i z głowy.  Ale znowu - to nie jest kobieta dla Ciebie i to z Twoich rozkmin wychodzi bardzo wyraźnie. Więc nie daj sobie wmówić, że coś z Tobą jest nie tak, bo nie chcesz ślubu. Ty nie chcesz ślubu z nią. A ona to czuje i zaczyna naciskać.

Lady Loka uwierz mi, że chciałbym aby tak było jak  mówisz. Gdybym tak bardzo się nie bał życia to pewnie bym doszedł dawno sam do tego wniosku.  No właśnie nie miłością człowiek ciągle żyje, zastanawia mnie to jak w małżeństwach wieloletnich bo miłość jako taka chyba przemija, nie ma tych motylków zawsze przecież - przywiązanie pozostaje i wtedy przywiązanie jest okey ? Wtedy ludzi łączą dzieci, kredyty mieszkania i wiadomo zdecydowanie trudniej wtedy zrezygnować z kogoś a nie chcę mi się wierzyć, że ktoś kogoś kocha tak jak za 1 razem na 1 randce.
Byłem dzisiaj u psychologa i wydedukował mi, że w sumie muszę dogłębnie zastanowić się nad własnym szczęściem i w sumie czego bym nie wybrał to zawsze będzie wiązało się to z jakąś stratą. Najbardziej boli to, że nie wiem czy serio po kilku miesiącach po rozstaniu będąc sam w rodzinnym mieście nie zabraknie mi tego jej "narzekania" które tak mi przeszkadza wiecie. Ciężka to decyzja jest, bo gdybym miał jakiś konkretny powód że nie podoba mi się w niej to i to byłoby łatwiej a ona sprawia wrażenie tej mimo swych jakiś wad idealnej. Już może filozofuje, ale tak bardzo mnie kurczowo wręcz utrzymuje coś, że nie potrafię jej tak po prostu powiedzieć to koniec i że odwracam się na pięcie i idę dalej. Nie wiem czy ta moja wrażliwość to zaleta czy wada.

Ale to oczywiste, że będzie Ci jej brakować. Jesteście razem tyle czasu, że to pewne na 100% że jakoś tam zatesknisz. Tyle, że to niczego nie zmienia. Ludzie się rozstają i znajdują innych. A Wam jest nie po drodze. Miałbyś małżeństwo z rozsądku. A co jeżeli weźmiesz z nią ślub, a za 2-3 lata poznasz tą jedyną? I klops.

Nie ma co się zmuszać do ślubu jak się go nie chce, bo to najbardziej widoczny znak tego, że to nie to. I ja nie uważam, że jak będą dzieci, to nie będziesz miał czasu na problemy (i jak to przeczytałam to mózg mi wybuchnął...), uważam, że możssz wtedy być jeszcze bardziej nieszczęśliwy, bo się totalnie nie odnajdziesz w tej sytuacji.

Ja serio nie wiem czemu niektórzy Ci tu wciskają, że koniecznie musisz z nią brać ślub, bo jak nie to masz problemy...

Ja nie wiem czy ona ma prawo naciskać. Ma prawo porozmawiać, ale jak on nie chce, to naciski też nic nie dadzą.
A ślub i dziecko w takim stanie psychicznym, w jakim jest autor, to przepis na katastrofę, a nie na to, żeby przestał myśleć o swoich problemach.

Forum dyskuayjne polega na dyskusji. Nie tylko z autorem, ale też z innymi ludźmi. A w tym przypadku uważam, że serwujesz mu coś bardzo szkodliwego, nawet w dobrych chęciach, ale dalej to przepis na katastrofę i na nieszczęśliwą żonę i dzieci z problemami.

Wiesz, to jeszcze może być tak, że to ona Cię zostawi, jeśli wszystko będzie stało w miejscu, ona pewnie liczy, że terapia pozwoli Ci podjąć decyzję co do ew. ślubu.
W każdym razie, daj sobie trochę czasu, bo ona w nieskończoność też nie będzie czekała.

Nie musisz jej zostawiać, jeśli powiesz, że nie widzisz się w małżeństwie, będzie oznaczało, że wasze drogi się rozchodzą, niejako jej pozostawisz ostateczną decyzję.

Co do prawd, to są trzy...

Niestety samo się nie wyjaśni.
Wspólna decyzja chyba będzie tylko z nazwy, bo nie będzie wyjścia, jak jedna strona podejmie decyzję, z której druga nie będzie zadwolona. Ale takie życie...

Tym bardziej jak się nie jest

Pewnie, że warto, tym bardziej jak znajdziecie kompromis, np. kupujecie wspólnie mieszkanie, ew. ślub odkładacie póki co, skoro tak Ci nie leży zaobraczkowanie.
Nie jest powiedziane, że jak nie chcesz ślubu, to partnerka jest Ci obojętna. Wiele jest wieloletnich, kochajacych się związków z dziećmi, największy paradoks, że czasem jak po 15-20 latach zdecydują się na ślub, wkrótce się rozchodzą.
Choć ja jestem za, może raczej byłam za ślubem, bo to oprócz nobilitacji szczególnie dla nas kobiet, jest łatwiej w wielu sprawach. Czasem też myślę, że żyjący bez ślubu bardziej o siebie dbają, niektórzy po ślubie uważają, że już nie trzeba się starać, a przeciągać linę, podporządkować sobie partnera, itp. ale reguły nie ma.
Wy to już teraz jesteście jak stare dobre małżeństwo
Jeszcze muszę dodać, że w związku bardzo ważne jest zaufanie, jeśli jest, do tego pociąg fizyczny, wzajemnie się sobie podobamy, jest nam że sobą dobrze, to jak to nazwać, co nas łączy...
A różnice zdań zawsze będą, bo nie jesteśmy jednością, ale trzeba też pracować nad komunikacją, bo ona szwankuje w wielu związkach. Jeśli dwie osoby potrafią rozmawiać na argumenty, to zawsze można się dogadać.

Życzę Ci podejmowana dobrych decyzji.

Stary, masz niskie poczucie wartości i zalapaleś pierwsza lepsza kobitę, która nie uciekała. Teraz się strachasz, że znowu bedziesz sam, choć związek jaki przedstawiasz to czysta katorga. Znalam takiego kolesia iles lat temu. Mial bardzo burzliwa relację z dziewczyną i gdy sie skończyla, znalazł azyl w ramionach, zupelnie dla niego nieatrakcyjnej, ale opiekuńczej koleżanki. Ożenił się, splodzil trójkę dzieci. Po 25 latach niczego już nie mógl zdzierżyć (tak na marginesie, zdradzał ja ze dwa razy) i w wieku 52 lat wystąpil o rozwód, bo nowa kochanka nie łykala jak pelikan i zagroziła, że odejdzie.

Nie wiąż się z kimś z lęku. To zawsze porażka.

O to. Dokładnie to. I dlatego moim zdaniem branie ślubu będzie porażką.

Tylko też ile można trwać w związku z braku laku  bo w przyszłości nikt inny się już może nie trafić. A jak się trafi, a Autor będzie po ślubie z drugim dzieckiem w drodze? I będzie żal, bo wziął ślub z desperacji i wyszło jak wyszło. Sam gdzieś pisał, że ona go zechciała.

Mam takich znajomych, którzy wzięli ślub, bo oboje byli już bardzo zdesperowani i ona go zechciała, on ją. Wszyscy na zewnątrz widzą, jak bardzo to się nie układa, a oni uważają, że tak ma być. A mnie jest ich po prostu żal. Jak się chce z kimś być, to się ślubu nie boi, bo ślub nie jest karą i uwiązaniem. A dla Autora jest.

Tu jeszcze trzeba brać pod uwagę, że autor ma problem ze sobą, ja na to biorę poprawkę, dlatego dobrze by było dać sobie czas pół czy rok na terapię, chociaż to też chyba krótko, nie wiem, bo dokładnie się nie znam na terapiach. Ale wiem, że ludziom pomagają.

Nigdy autor się nie będzie szczęśliwy sam czy z kimś, jeśli nie polubi i nie pokocha siebie, nie przestanie bać się życia, nie podniesie swojego poczucia wartości, nie będzie wiedział czego chce. Długa praca przed nim.

Żeby umieć żyć w związku, trzeba umieć żyć samemu, czyli nie uzależniać swojego życia od partnera. Bo nigdy nie wiadomo co nas w życiu spotka.

A przykłady z życia są tak różne, że nic nigdy nie gwarantuje...

Na początku związku przeważnie jest pięknie, bo inaczej byśmy się nie wiązali, więc tu te 5 lat razem bez większych nieporozumień z takimi własnymi problemami, to sukces.

Loka, sama zaprzeczasz sobie w ostatnim poście, podporządkowujesz sobie męża, wszystkich mierzysz swoją miarą... To taka moja refleksja.

A żeby myśleć, że ja komukolwiek mogę zaszkodzić swoimi wypowiedziami to już kuriozum. Każdy może się odnosić do innych wypowiedzi, ale z taktem i kulturą wypowiedzi, a tego często brakuje.
Dlatego nie lubię takich dyskusji, bo nie mam  "ani siły ani zdrowia", na takie przepychanki.

To nie jest tak, że ona jest tą złą. Po prostu ostatnimi czasy co raz większy kryzys między nami spowodowany małą komunikacją. I teraz to wychodzi, że każdy widzi to inaczej. Gdybyśmy w ciągu 5 lat przeprowadzali takie rozmowy to byłoby inaczej a tak to wszystko się teraz wypiętrza. Widzicie ja zaniedbałem swój związek jako facet i jest mi wstyd. Ale to jest spowodowane tym, że walcze sam ze sobą. A ona z kolei uwierzyła że się zmienię jakoś i chciała w to wierzyć. Jak mi to powiedziała to smutno mi się zrobiło. Ale zarówno ja nie potrafię rozmawiać o problemach ani ona.  Tak jak tam któraś Pani napisała może tak to wyglądało że z braku laku dobraliśmy się ale teraz gdy po 5 latach myślę o tym rozstaniu to jest cholernie ciężko.
I tak właśnie się czuję że jestem uzależniony od niej i przekonuje się dopiero wtedy kiedy jestem w pracy lub gdzieś sam. Tak nie powinno być, robię jej tym krzywdę. Wiecie rozmyślam o tym, że powinienem odejść dla niej. Aby ona mogła dostać szansę znalezienia dobrego mężczyzny, wiem że brzmi to tak honorowo ale tak mi mówi serce. Moja zmiana może trwać długo a ona nie ma czasu, może na końcu drogi w poznawaniu własnego ja i walce z lękami okaże się że na prawdę dowiem się czego chcę i może podbuduje się i na prawdę stwierdze że nie chce być w tym związku. Może ten start od nowa da mi jakiegoś kopa i to poczucie tego że straciłem kobietę na własne życzenie może mnie to coś nauczy.

No właśnie, nie można tak trwać w zawieszeniu.
Zauważ, gdyby ona nie mówiła o ślubie, to następne 5 lat tak byście sobie mieszkali...

Dziwne, że chociaż 2  lata temu nie rozmawialiście o planach na przyszłość.

Ona pewnie uważa, że nikt lepszy jej się nie trafi, a Ty zakładasz, że znajdzie lepszego, dla niej jesteś przecież dobry...Być może dalej wierzy, że zmienisz zdanie.

To napieranie na ślub okazało się bardzo dobre, żebyś się w końcu określił.

A nie chcesz dać sobie trochę czasu na terapię?

Musisz jej wytłumaczyć, że rezygnacja ze ślubu, nie jest równoznaczna z rozwiązaniem problemu. Ale nie przez telefon.

Polecam taką drogę.

Kiedy pisałam o swoim znajomym, to nawet nie wiesz jak okropnie on teraz żałuje, że się ożenił, bo nie chcial być sam. Oczywiście kocha swoje dzieci, ale wyobraź sobie dwadzieścia kilka lat spędzonych bez żadnej milości, z przyzwyczajenia i lęku. Nie popieram jego zdrad i pierwsza się podpiszę, że byl tchórzem, lecz rozumiem jego rozterki. Teraz, od dwóch lat jest po rozwodzie i facet promieniuje szcześciem, bo faktycznie poznal kobietę, którą kocha.

Nie rób sobie i dziewczynie takiego kuku.

Dzisiaj dostałem wiadomość od swojej partnerki, że chciałaby wiedzieć na czym stoi, bo w przeciwnym wypadku mam szukać sobie mieszkania w kaliszu "w którym tak mi dobrze"  Poczułem się słabo z tym i momentalnie czułem się jak bym próbował złapać się czegoś, aby ten związek utrzymać. Nagle zacząłem do niej pisać normalnie wiecie zacząłem odwracać kota ogonem i tak jak by nie przyjąłem tego do wiadomości, że w sumie jeżeli chcę to mogę po prostu odejść.
Tragedia się czuję, bo momenty kiedy ja sam przed sobą mówię że jestem pewny decyzji zostają przytłoczone całkowicie przez to, że partnerka sama napisała takie rzeczy - nagle przychodzi płacz i smutek. Jestem tym już totalnie zmęczony.

Bo każde rozstanie jest po prostu smutne. A ty dalej nie potrafisz zdecydować bo chcesz mieć ciastko i zjeść ciastko. Szczerze to współczuje twojej dziewczynie, bo nie chciałabym być z kolesiem który sam nie wie o co mu chodzi. Nie potrafisz podjąć żadnej decyzji, już nie mowie o 'męskiej' albo 'dorosłej' ale po prostu żadnej.
Boisz się odejść, boisz się zostać, boisz się żyć. Moim zdaniem. A te płacze ze już zaraz 30 na karku i trzeba zdecydować. Może już połoz się do grobu najlepiej?
Nie masz o czym z nią rozmawiać i milczycie, ale nagle już znajdujesz tematy do rozmowy bo powiedziała cos co wydało się tobie niewygodne. Zażądała jakiejkolwiek decyzji. A ty jak zwykle unik w inna stronę ...

Słuchaj ja to pisze ze swojego punktu widzenia, ale tez nie będę się z tobą bawić ( jak to robi twoja dziewczyna) w miłe słówka, pytasz się na otwartym forum publicznym to ci ludzie piszą co myślą.
Nie rozumiesz dlaczego tak jest bo w życiu żadnej decyzji nie podjąłeś. Jedyne co robisz to karmisz się myślami ze gdzieś tam (w Kaliszu) na pewno będzie ci lepiej a jak już się przeprowadzisz do tego Kalisza to będziesz swój mozg karmił ściemą ze jednak Łodź była twoim miastem a ty teraz marnujesz się w Kaliszu.
I to jest twój cały problem, brak decyzyjności bo boisz się wziąć odpowiedzialność za swoje własne życie.

Oj Witold, niby trochę racji w tym co piszesz ale... nie w każdym przypadku to się sprawdza. Największym problemem Autora jest chyba to, że sam nie wie czego chce, boi podejmowania poważnych decyzji i tego co się z nimi wiąże. Gdyby sam przed sobą mógł przyznać, że tak, jeszcze nie jest gotowy na tak poważne życiowe decyzje, jak ślub i kupno mieszkania (kredyt), czy też przekonanie, że to nie ta kobieta, to i jemu byłoby łatwiej i myślę, że ta jego kobieta też by to zrozumiała czy choćby była bardziej skłonna zrozumieć i uszanować jego decyzję. Rozstania nigdy nie są łatwe ale... z punktu widzenia kobiety wolałabym to wiedzieć wcześniej, niż później - tak jak zresztą ona mu powiedziała czy też napisała, że chciałaby wiedzieć na czym stoi. 
Moim osobistym zdaniem takie zawieszenie i niepewność jest jeszcze gorsza od rozstania. Gdyby Autor podjął decyzję i jej delikatnie wytłumaczył, że nie widzi siebie ani w tym mieście ani w 'poważnym' związku, dziewczyna pewnie by to przeżyła, bo trudno by to po niej ot tak spłynęło, w końcu byli ze sobą kilka lat ale po jakimś dłuższym lub krótszym czasie ogarnęła się i sama zaczęła decydować o sobie. Zamiast planować przyszłość z niezdecydowanym facetem, kupiłaby sama mieszkanie i w przyszłości może poznała kogoś (według Twojej teorii) odpowiednio starszego, kto by nie miał takich dylematów jak Autor.
A on niech wraca do swego rodzinnego miasta, może rzeczywiście "odżyje", może pozna (według Twojej teorii) kobietę kilka lat młodszą i jeszcze przez kilka lat nie będzie musiał podejmować tak poważnych decyzji. A jeśli z tego zo mówi ma dobra pracę, potrafi zaoszczędzić i zadba o siebie (coś wspominał o nadwadze), to jako 30-stolatek może być nawet "pożądany". Pytanie, czy jak już przeprowadzi do tych Kielc, to nie wpadnie w jeszcze większą depresję ale ... bądźmy dobrej myśli.
Prawdą jest jednak to, że kobiety chcące założyć rodzinę i mieć dzieci, mają niestety czas ograniczony, dlatego uważam, że większą robi krzywdę tej kobiecie zwlekając z decyzją (wpędzając ją w lata), niż gdyby miał się z nią rozstać. I tak, tu masz rację, że facet 28-letni choćby teoretycznie ma znacznie więcej czasu, niż kobieta 31-letnia.
Inna sprawa, że takie związki też się zdarzają i bywają udane, szczególnie, kiedy (jak w przypadku Autora) facet nie miał "normalnej" rodziny i do niej dąży. Szukając wśród kilka lat młodszych kobiet, raczej ciężko znaleźć osobę, która by chciała takiej stabilizacji. Trochę starsza, może też bardziej ogarnięta kobieta jest mu to w stanie dać.
Jednak to już Autor sam sobie powinien odpowiedzieć na pytanie, czego chce, czy za wcześnie na poważne decyzje, czy to nie ta kobieta czy coś jeszcze... I nie zwlekać z decyzją.
Szanujmy się nawzajem i bądźmy ze sobą szczerzy. Autor jeśli rzeczywiście źle czuje w związku i nie widzi siebie jako męża tej kobiety i przyszłego ojca, nie chce ładować w kredyty i nie lubi tego miasta, to niech to jej powie jak najszybciej. Zwlekając tylko większą jej krzywdę robi bo trzyma w niepewności a czas/latka lecą.

Wiesz, to Witold raczej z tych co nie mają problemu z wyrywaniem kobiet, zarabia i tak sobie żyje myśląc, że ma jeszcze czas. Nie ma jednak gwarancji, że jak będzie miał te 35+ i zapragnie mieć rodzinę, zostać ojcem, czy ta kobieta będzie tego chciała, a nawet jeśli nie poleci na jego kasę i zaraz rozwód a potem alimenty, użeranie z opieką itd.
On pewnie teraz korzysta z życia ale nie wie co potem, nawet jak ma jakieś plany. Może też w tym wieku 35l+ przejechać.

Pełna zgoda, chłopak w tym wieku najczęściej nie marzy o pełnej stabilizacji i braniu na swoje barki odpowiedzialności za żonę i dziecko.
Niemniej ten sam chłopak nie powinien się ustawiać kosztem dziewczyny, która o takim życiu marzy.
To On przelicza, że koszt wynajmowania mieszkania samemu byłby niepotrzebnym ciężarem. On woli wracać do wspólnego mieszkania, w którym czeka na niego kochająca dziewczyna, zamiast do pustego lokum. On chciałby, aby zrezygnowała z satysfakcjonującej pracy i niedalekiej odległości od ojca, bo on miałby bliżej do kumpli i miałby z kim dobrze się bawić. To on boi się samotności i odpowiedzialności, bo dziewczyna łagodzi i rozprasza te lęki.
Trzyma ją na wszelki wypadek, bo bez niej może być mu gorzej.
To nie jest fair wobec dziewczyny.
28 lat to na tyle dużo, by ponosić koszty swoich decyzji, bez podpierania się jej spadkiem.

To nie jest tak, że uważam Michała za jakiegoś cwanego wyzyskiwacza. Niemniej mam wrażenie, że jest z dziewczyną, bo ta relacja daje mu sporo korzyści. Gdyby tylko tak nie piliła na ślub i pozwoliła mu się dobrze bawić kolejne 8 lat, to może, kto wie, w końcu zdecydowałby się z nią związać. Tyle, że nie na pewno. Takie przechodzone związki nie wróżą dobrze. Dziewczyna będzie wtedy miała praktycznie czterdziestkę i ta nieszczęsna biologia może przekreślić jej szanse na spełnienie planów o pełnej rodzinie.

Michael31 życie to nie zabawa i wybieranie między jedną korzyścią a drugą. Każda korzyść ma swoje koszty uzyskania przychodu. Nie zawracaj zbyt długo głowy dziewczynie. Po 5 latach powinieneś wiedzieć, czy chcesz z nią spędzić przynajmniej kolejne 15 lat, w czasie których będziesz lojalnym mężem, partnerem dzielącym życiowe obowiązki i dobrym ojcem dla wspólnych dzieci. Jeśli ta wizja jest Ci zupełnie obca, bo inne sprawy są bliższe Twojemu sercu, to szkoda sobie zawracać głowę. Mieszkanie można wynająć na spółkę z kolegą, sprzątać, gotować i prać samemu, i do kolegów w Kaliszu będziesz mógł jeździć do woli.
Gdybym była zdecydowana założyć rodzinę po 5 latach znajomości, to dałabym chłopakowi pól roku na podjęcie ostatecznej decyzji. I nie byłoby to żadne ultimatum, tylko  dbanie o własne  życie.