Czy to jest jeszcze miłość czy przyzwyczajenie ? - Netkobiety.pl

Odpowiedz sobie na pytanie kto jest dla Ciebie ważniejszy. Czy znajomi w Kaliszu czy dziewczyna w Łodzi, która może być potencjalnie twoją przyszłą rodziną

To nie jest pępowina - nie mam rodziców w zasadzie same wujostwo i siostry no i tą garstkę znajomych. W łodzi się czuję jak odludek do tego nie lubię tego miasta za dużo ludzi. Tutaj siedze sam całymi dniami w domu i mam już tego dosyć tej wegetacji. Wiem, że ona może być moją rodziną a wbrew temu jak to wygląda to coś więcej niż wybór między nią a kolegami. Też już czuję ten oddech za plecami i głos, który mówił, że powoli zbliża się czas na założenie rodziny i to mnie przeraża.

Dokładnie tak jak ktoś wyżej napisał tzn. tak wygląda dorosłe życie. Musisz wreszcie podjąć jakieś decyzje co dalej z Twoim związkiem. Kobieta z która jesteś jasno Ci zakomunikowała, że oczekuje od Ciebie że coś w końcu postanowisz. Prawdopodobnie nie chce żebyś ją wpędził w lata bo chce założyć rodzinę. Albo się oświadcz albo daj jej spokój. Więc najlepsza rada to zrób coś wreszcie ze swoim życiem bo faktycznie stoisz i czekasz, aż coś się stanie.

Wiecie ona jest 3 lata starsza, w maju ma 31 urodziny. Związek ponad 5 lat - może wg. niej dawno temu powinienem się oświadczyć i może po prostu miała dość tego, że ciągle tam zjeżdżam (do Kalisza raz sam raz z nią ) a pierścionka brak. Może ona też w jakiś sposób woła o pomoc, szuka atencji nie wiem ciężko mi to opisać. Mieliśmy kupować mieszkanie w tamtym roku, ale przez mój kryzys odwiodłem nas od tej decyzji co też jest moją winą - przez to moje niezdecydowanie.
To cały ja niezdecydowany właśnie i o niskiej samoocenie zadowalający wszystkich tylko nie siebie. To mnie tak bardzo blokuje - gdybym był sam nie zastanawiałbym się nawet chwili i dzień po studiach bym wrócił. Tutaj już po ponad 5 latach z nią decyzja jest już cięższa. Chyba dorosłość mnie przerasta z tymi wszystkimi ślubami, kredytami na mieszkania. Co jeżeli ona jest tym co mnie w życiu najlepszego spotkało ? Kiedy myślę o rozstaniu chcę mi się płakać, wspominam chwilę oglądam zdjęcia z wakacji.
Boję się psychologa, ale chyba nie dam rady - psycholog jest realnie w stanie mi pomóc z moimi słabościami ?

Ona pracuje w jednej z firm logistycznych, umowa na stałe no i całkiem niedaleko ma rodzinę w sumie jedynie ojca, który jest dla niej całym życiem. Ja rodziców nie miałem ona ma tylko ojca i nikogo więcej, tak się jakoś nam udało dobrać - przez co ja też nie mam po prostu serca ot tak ją zostawić w sumie samą na świecie.  Co do kredytu to wspólnie mieliśmy go wziąć.
Nie jeden by pewnie dawno rzucił wszystko w cholerę i pojechał w bieszczady - na zasadzie byle pierdoła mi nie pasuje w drugiej osobie to ją rzucam. Ja tak nie potrafię, nie po tylu latach. Nigdy nie miałem wcześniej kobiety, nigdy się z nikim nie rozstawałem. Nie chciałbym się rozstawać, ale chciałbym jednak wrócić na stare śmieci. Wiem, że ona tego dla mnie nie zrobi - nawet nie wymagam tego od niej.

Ze ślubem tak chciałbym tak samo dzieci, ale właśnie nie na zasadzie takiej, że pod naporem otoczenia. Z tej strony ją rozumiem, że jest starsza, ale to znaczy, że jutro mam jej kupić pierścionek a po jutrze spłodzić dziecko ? Nie wiem czy uda mi się dojść z nią do jakiegoś porozumienia w tej sprawie. Mnie chyba na prawdę trzyma jakiś strach przed tym co może przynieść przyszłość, może serio los daje mi teraz szansę na ułożenie sobie życia a ja wymyślam ? Tak jak ktoś tam napisał wyżej.. co byś nie zrobił będzie źle. Ożenie się i kupimy mieszkanie - może będę żałował, że nie spróbowałem czegoś innego, zostanę tu gdzie mam bezpieczne gniazdko i tyle. Zrobię to co chcę to może chwilowo poczuje się, że mam stery nad swoim życiem, ale może będę żałował tego, że żadna inna kobieta mnie nie ze chcę, albo będzie inna i będę porównywał je względem tego co mam teraz.
Pracę mam dobrze płatną akurat o to się nie martwię.

Całe życie jestem nie pewny to cały ja. Kiedy w końcu będę pewny ? Jak to przełamać. Skąd się ta niepewność wzięła ? Może ja to tak po prostu mam ? Może jakiś wycofany jestem.

To mam winić życie za to, że jestem nie zdecydowany, moich rodziców ? Nad tym można pracować u psychologa czy muszę jakoś to zaakceptować ? Bo skąd tak na prawdę mogę wiedzieć czy następna kobieta albo i jeszcze następna będzie TĄ ? Czy obudzę się w wieku 35 lat i wezmę pierwszą lepszą i zaakceptuje wtedy swój los, bo już nie będzie "czasu" na nic ?

Moja praca jest czasami wyjazdowa - raz miałem wyjazd na 1.5 miesiąca to wtedy przed wyjazdem czułem żal, że muszę wyjeżdżać - nie chciałem jej opuszczać. Ale szybko się przyzwyczaiłem i już nie było tak źle.

Nic na sile... ja po ponad 4 latach związku „zmusiłam” faceta do oświadczyn, 2 lata później wzięliśmy ślub (a już wtedy była masa zgrzytów między nami i po prostu trzeba było się rozejść, „ale co ludzie powiedzą?”, „tyle lat już razem, jakoś to będzie, ułoży się po ślubie”). 10 miesięcy po ślubie były mąż mnie zostawił.

Po kilku latach od rozstania i „niebycia” w związkach spotkałam obecnego męża, zamieszkaliśmy razem po 4 miesiącach znajomosci, po 8 mies. byliśmy zaręczeni, po niespełna roku zaszłam w ciąże, a po 15 mies. wzięliśmy ślub. Nie miałam ani przez sekundę wątpliwości „ze szybko”, „ze trzeba się lepiej poznać”, itd, mój Mąż myślał tak samo. Jesteśmy razem 7 lat, 2 dzieci, i jesteśmy szczęśliwi.

Moje zdanie jest takie, albo jest się pewnym tej drugiej strony, albo nie powinno jej się zabierać czasu...

Ja właśnie boję się, że pomimo zaręczyn, wzięcia ślubu i tak złapie mnie ten dół i stwierdzę, że nie potrzebne mi to było.I tak jak u Pani powyżej po ślubie dopiero się dowiem, że to nie było to.  Nie wiem czy teraz wychodzi ze mnie czysta ciekawość jak to jest być z inną kobietą czy co, ale chyba nie wyobrażam sobie wziąć ślubu z takimi rozterkami jak mam teraz. Bo to by znaczyło chyba, że bym musiał sam siebie stłamsić a to chyba nie byłoby dobre ?
@ Ewe131 - może Pani coś więcej powiedzieć o tym "zmuszeniu" też Pani dała ultimatum ? Ile Pani lat miała, kiedy wychodziła za mąż ?

Co do wyjazdu - przed wyjazdem płakałem wręcz, że opuszczam ją - pierwsza tak długa rozłąka po tylu latach. Kiedy już pojechałem do pracy to na miejscu po tygodniu się przestawiłem i nie miałem już takiego doła. Wiecie co zauważyłem w swoim zachowaniu ?  Kiedy zbliża mi się długi wyjazd do nowego miejsca pracy gdzie nie wiem jak będzie - nagle te rozterki które mam znikają i wtedy nagle nie myślę o tym, że kurdę nie jestem pewny swego - wtedy mi się zmienia myślenie i cieszę się że mam do kogo chociażby przez słuchawkę od telefonu się odezwać, potem wracam i znowu to samo.

Nikt życia za Ciebie nie przeżyje.  Najważniejsze to być w zgodzie ze sobą i swoim poczuciem że to miejsce jest stworzone dla mnie. Inaczej zawsze będziesz miał kryzys i nie będziesz zadowolony ze swojego życia. Jeśli dziewczyna naprawdę Cię kocha to nie powinna dla niej być problemem przeprowadzka do Kalisza. No chyba że to typ roszczeniowej księżniczki gdzie wszystko musi być tak jak ona chce, gdzie cjce i kiedy chce.

Ja ponowię pytanie, czemu ona nie chce się z Tobą przeprowadzić do Kalisza?

No to jestem po wizycie u psychologa. W sumie ja głównie gadałem a pani psycholog słuchała i dopytywała z uwagą. Powiedziała mi, że jeszcze ze 2 spotkania muszę z nią odbyć na takie zapoznanie się i jeszcze muszę i tak dopowiedzieć co i jak bo czas się skończył. Kolejna wizyta we wtorek - raz na tydzień.  Czy czuje się jakoś lepiej ? Jakaś iskierka się zapaliła - po rozmowie jakiś wyszedłem taki zadowolony z siebie i do teraz mam taki dobry humor nie wiem.  Może coś z tego będzie.

Po przeczytaniu Twojego wątku wydaje mi się, że Twoje samopoczucie nie wynika do końca z tego jak Twoja relacja z tą dziewczyną wygląda. Myślę, że ma na to duży wpływ fakt, że nie masz już rodziców, a poza tym te nieszczęsne czasy pandemii spowodowały, że mnóstwo ludzi zamkniętych w domach, na pracy zdalnej, popadło w marazm czy nawet depresję.
Ja się nie dziwię kobiecie, że chce już stabilizacji, mieszkania, zakładać rodzinę. Jesteście ze sobą 5 lat, a ona  przekroczyła 30-stkę. Wiem też, że w czasie kiedy sam siedzisz w domu, tęsknisz za rodziną, znajomymi ale... tak naprawdę każdy ma swoje życie, a Ty też już jesteś w takim wieku, kiedy powoli towarzystwo zaczyna wykruszać bo ludzie biorą śluby, rodzą im się dzieci, praca itd. Możliwe, że gdybyś wrócił tam do swojej miejscowości, fajnie by było na początku spotkać "po czasie" ale potem znów byś siedział sam bo inni nie mają czasu spotkać, a wujek czy ciotka to nie jest towarzystwo, które chcesz za często widywać. 
Czasy studenckie to zupełnie inna bajka niż kiedy ma się ok 30l. Ja bardzo dokładnie pamiętam ten przełom. Jak spotykałam ze znajomymi, to naturalnie tworzyły się grupki, gdzie w jednej gadali o ślubie, w drugiej o dzieciach, trzeciej o pracy/karierze, a w czwartej o podbojach "miłosnych"
Z czasem jednak te częste spotkania były coraz rzadsze bo obowiązki, dzieci, praca itd. Na szczęście są telefony bo inaczej to ciężko takie znajomości/przyjaźnie utrzymać, no chyba że ma się podobny styl życia (np. dzieci w tym samym wieku lub bycie singlem).
Moim zdaniem musisz się naprawdę dobrze zastanowić czego w życiu chcesz i dorosnąć do podejmowania decyzji i brania za nie odpowiedzialności. Uwierz, nikt, nawet Ci co piszą, że ich nie żałują, nie mogą być pewni, że były dobre. Nawet jeśli na ten czas tak to wygląda, to za jakiś może okazać, że nie. Ani małżeństwo ani rozstanie to nie koniec świata. Nikt Ci nie powie, że na pewno znajdziesz inną (tylko dlatego, że ktoś znalazł) albo że w Twojej rodzinnej miejscowości będzie Ci lepiej.
Ja miałam w pracy koleżankę, która uważała, że powodem jej złego samopoczucia jest właśnie praca (środowisko), że jak ją zmieni, to wszystko ułoży, a najlepiej jak wyjedzie z Polski. Tak, rzuciła papierami, potem była kilka msc za granicą, potem jeszcze czegoś próbowałam w innym mieście. ale nic nie spełniło jej oczekiwań Skończyło na depresji i długim procesie leczenia by z niej wyjść.

Hm przede wszystkim - terapia.  Jeśli zależy Ci na dziewczynie,  to wspólna.  Z drugiej strony myślę,  że wszedłes w związek na który nie byłeś  gotowy.  Najpierw przepracowanie traumy,  później związek - tak by było w idealnym świecie,  ale zasadniczo to akurat  związek pchnal Cię do specjalisty.  Myślę,  że też fajnie by było mieć wsparcie w drugiej osobie.  Może to wpłynie na to by przestała  nalegac,  zrozumiała  Cię.  Taka wspólna terapia myślę że w związku by pomogła  uporządkować,  lub nawet  poza związkiem.  Miej na uwadze,  że terapia może też zakończyć związek,  pokazać,  że macie zupełnie inne potrzeby,  ale może też uratować.  Osobiście uważam,  że warto wspólnie,  po przemyśleniu

Po opisie dda sporo "cech" pasuje do mnie. Rozmawiałem z psychologiem o tym, że pochodzę z takiej i takiej rodziny, ale w sumie oprócz kilku wymiany zdań nie padła jakaś diagnoza. Myślicie, że powinienem zapytać się psycholog wprost czy to może być DDA ?Czy może powinienem potrzymać ją i nie narzucać swoich teorii ?  Ciężko mi sobie wyobrazić, że miałbym stać się "normalnym" człowiekiem że nagle nie będę się tak stresował jak teraz i nie będę przejmował się opinią innych osób. Że po prostu zacznę żyć i cieszyć się z tego.

@Roxann co masz na myśli mówiąc, że ciągnęło Cię do takich związków, które nie miały racji bytu ? W tej chwili jesteś w związku ? Przepracowałaś to całe DDA w jakiś sposób ? Czujesz jakieś różnice pomiędzy tym co było kiedyś a tym co teraz ? Jeżeli mnie taki problem dotyczy a jest spora szansa to takie osoby jak ja w ogóle nie powinny być dopuszczone do jakiego kolwiek związku.

Michael, każdy przykład jest inny i mimo, że pewne cechy można uznać za wspólne to jednak do każdej sprawy trzeba podejść indywidualnie. Ty np. od razu mówisz, że straciłeś rodziców i wychowałeś w rodzinie alkoholowej. Moim głównym problemem było to, że ja nie potrafiłam się do tego przyznać, wstydziłam się sytuacji w domu i bałam, że zostanę przez ten pryzmat oceniona czy wręcz zdyskredytowana. Na pierwszy rzut oka jestem i byłam otwartą, uśmiechniętą, pozytywną osobą ale w środku i za zamkniętymi drzwiami przeżywałam swój osobisty dramat, sama. Moje związki nie miały racji bytu bo ja od początku nie byłam szczera, trzymałam na dystans, nie zapraszałam do domu, w końcu wymyślałam jakieś idiotyczne powody by tylko nie było zbyt poważnie, by mój sekret nie wyszedł na jaw (u mnie w domu był problem HFA czyli tzw. alkoholizm wysokofunkcjonujący, który był trzymany w ścisłej tajemnicy).
Moja praca nad sobą polegała więc nie tylko na uświadomieniu, dlaczego nie jestem w stanie budować trwałych relacji, angażować się w nie i uciekam gdy robi zbyt poważnie ale też przestać demonizować problemy moich rodziców na które tak naprawdę nie mam wpływu i które mnie nie określają.
Tak, teraz jestem w szczęśliwym związku od kilku lat. I jest to tak naprawdę mój pierwszy partner z którym byłam od początku szczera i świadoma swoich ułomności. Tak się złożyło, że on wychował się bez ojca więc być może dlatego miał więcej zrozumienia dla mnie. Nie oceniał mnie przez pryzmat rodziców, tylko wspierał, radził, pomagał.  Twierdził wręcz, że jestem bardzo dzielna, że mimo warunków jakie zaserwowali mi rodzice jestem taka jaka jestem i osiągnęła to co osiągnęłam.
Nie wiem czy z osobą, która nie miałaby jakichś cięższych przeżyć znalazłabym nic porozumienia, często wydaje mi się, że nie bo jak mówi przysłowie "nie zrozumie głodnego syty", tak samo ciężko pewnie zrozumieć osobie wychowanej pod tzw. kloszem, osobę, która miała ciężkie dzieciństwo, a nawet nie tylko dzieciństwo bo problem nie zniknął, kiedy się wyprowadziłam.
Nie sądzę, że takie osoby nie nadają się do związków. Może te, które tkwią w miejscu i nie chcą poznać siebie i żyją w jakiejś próżni, zdani na los itd. Jednak ja długo nie czułam się gotowa na ślub i bycie mamą. Raz, że nie tworzyłam stabilnych związków, a dwa miałam wątpliwości czy podołam, czy moje dziecko będzie miało "wszystko", w sensie środki finansowe, przytulny dom i dobrego ojca.

Edit: Także ja bym Ci radziła trzymać się na razie tego co zacząłeś - spotkań z psychologiem i szczerych rozmów ze swoją dziewczyną. Nie podejmuj żadnych pochopnych kroków bo "ucieczka" to nie jest rozwiązanie, szczególnie kiedy sam nie rozumiesz swoich wątpliwości i nie wiesz czego chcesz. Terapia powinna Ci pomóc zrozumieć rozterki i znaleźć ich źródło.
Może się okazać, że problemem nie jest to, że to nie "to", jeśli chodzi o ten związek ale np. twój lęk przed założeniem rodziny, czy podołasz, czy stworzysz dom, jakiego nie miałeś i nie zawiedziesz swojej kobiety. Ja np. patrzyłam z przerażeniem na osoby, które zakładały rodziny i decydowały na dziecko z nastawieniem, że jakoś to będzie. Dla mnie to było nie do pomyślenia. Nie oznacza to jednak, że nie miałam instynktu. Zawsze lubiłam dzieci ale... bałam się, że zostanę sama i sobie nie dam rady, że mojemu dziecku będzie czegoś brakowało albo, że mi coś stanie i zostanie samo na tym świecie. To jest może pokrętne bo z jednej strony właśnie ten strach przed odpowiedzialnością (za drugą osobę) wynikał ze zbyt przesadnej odpowiedzialności czy nawet strachu, co było pokłosiem  tego, że musiałam szybko wydorośleć, zawsze liczyć tylko na siebie i wiedziałam, że w razie czego nie będę miała oparcia w rodzicach.

@LadyLoka no ja właśnie tak widzę wszystko w czarnych kolorach po części to pewnie doświadczenie życiowe a inna sprawa to zwykła niezaradność życiowa. Jestem facetem, który mało co potrafi naprawić, zrobić coś. Do tego rozmowy z kobietami nie idą mi najlepiej i do tego ten cały stres, który przejmuje kontrolę nademną. Wiem już przesadzam z tym, ale siedzę w dole i ciężko mi z niego wyjść. Co ma sobie myśleć gościu, który całe życie był sam mając świadomość swoich wad i tej jak wspominałem niezaradnością życiową. Wiem tekst oklepany, ale która chcę takiego, który ciągle płaczę nad swoim losem tak to wygląda. 
Przy dzisiejszej rozmowie z partnerką, gdy rozmawialiśmy ona mi powiedziała, że też żyła całe życie pod kloszem - nic nie mogła zrobić wszystko robili za nią. Wychowywała ją tylko babcia i matka, ojciec tylko spłodził i uciekł. Można powiedzieć, że trafiły na siebie 2 sieroty życiowe. Ale, kiedy mi powiedziała, że ona mnie po prostu kocha to ciężko mi było. Już nie było ślub albo koniec bo nie ma sensu, tylko dla mnie to zabrzmiało tak, że mimo moich wad ona mnie tylko i aż kocha.

Bo jestem też po studiach technicznych i przypiąłem sobie przez to łatkę z napisem mechanik a słaby ze mnie mechanik w pracy jakoś daję radę, ale też trochę odstaję wszędzie i zawsze coś.

Po prostu niby tak marzyłem o tym spokoju i w ogóle i za niedługo byśmy mogli kupić mieszkanie. Nie musielibyśmy brać całego kredytu bo zarówno ona jak i ja mamy sporo zaoszczędzonej gotówki i zamiast brać wiecie kredyt na całą sumę to tak na prawdę byśmy musieli wziąć tylko połowę. To mnie w jakiś sposób też trzyma, wiem, że to dziwne ale mówie jak jest.  Gdybym miał z nią być za 10 lat to wtedy już byśmy mieli mieszkanko, dzieci a to by znaczyło, że ja bym musiał się pogodzić z tą myślą że sam musiałem odpuścić chyba trochę mojego szczęścia, ale mając dzieci już chyba bym nie miał czasu na myślenie o takich bzdurach Ale życie w związku chyba polega na kompromisach prawda ?

Owszem nie wiem tego natomiast wiem, że było by troszkę inaczej - spotykał bym się z ludźmi których lubię tak po prostu albo nawet z siostrami i ich mężami wiecie spontaniczne wejście na kawkę. Tutaj w łodzi właśnie siedzę jak mam wolne całymi dniami w mieszkaniu na laptopie po prostu wychodzi mi to bokiem, że pomiędzy pracą która co raz częściej jest wyjazdowa nie wypełniam tego wolnego czasu a jak już to kończy się na spacerze z partnerką czasem piwo w barze, kino. Nie to, że mam dość jej towarzystwa, ale brakuje mi trochę tego życia co kiedyś. Lubiłem u siebie jeździć sporo na rowerze bo ścieżek jest sporo i do tego własne miejsca, lubiłem biegać po parkach byłem dosyć aktywnym człowiekiem. A teraz ? Siedzę non stop na laptopie, jestem otyły i narzekam na wszystko, jestem smutny. W tamte wakacje kupiłem rower trochę jeździłem tu i tam - w tym mieście ciężko poruszać się nim i trochę trzeba przejechać zanim dojadę na fajne trasy. Myślałem, że moja partnerka też kupi rower bo miała taki plan abyśmy razem spędzali aktywnie czas i na planach się skończyło. Kupiliśmy wrotki to 2x użyliśmy i leżą i się kurzą. Siłownia powiecie, ale to nie dla mnie akurat tymbardziej jak się tak zapuściłem, w Kaliszu zawsze chodziłem na trening bokserski ze znajomym trenerem - w parku robiliśmy treningi, tarczowaliśmy małe sparingi. Jesteśmy ponad 5 lat ze sobą a ja już czuję się jak bym z nią przesiedział z 15 lat, kłócimy się czasami jak stare dobre małżeństwo jedno i drugie narzeka że to go boli tamto go boli jak byśmy byli dziadkami a prawda jest taka, że ja jestem przed 30stką a ona ledwo co ją przekroczyła. Dlatego uważam, że zmiana jakaś i to nawet miejsca zamieszkania sprawi, że powróci dawny ja - mimo tych lęków tego możliwego DDA że poczuję, że żyje.
Partnerka poznana na imprezie w sumie to ona pierwsza zaczęła mnie podrywać. Jak mówiłem nigdy nie miałem wcześniej kobiety i stwierdziłem, że wchodzę w to bo to dla mnie nowość, której nigdy nie miałem wiecie pierwsze randki, pierwszy seks, nowe miasto. Partnerka mi się podoba i pociąga, ale też sprawy łóżkowe są nie satysfakcjonujące wiecie to samo i wtedy właśnie też gdy próbujemy coś nowego to np. ta pozycja nie bo bolą ją plecy , tak też nie bo długo nie wytrzyma. I wiecie, żeby nie było ja też stałem się takim zrzędliwym dziadem. Ostatnio byliśmy na kolacji w restauracji i podczas tej kolacji wymieniliśmy kilka uwag i nic więcej dosłownie patrzeliśmy się na innych ludzi. Przykładowo ona zamówiła ostre danie ( gdzie ona nigdy ostrego nie je bo nie lubi po prostu) zamówiła te ostre jedzenie i narzekała jakie jest ostre, stroiła takie miny, że myślałem po prostu że wyjdę z siebie - wiecie pełna sala ludzi. Trochę się rozpisałem, ale tak właśnie to wygląda u mnie. Są chwilę kiedy myślę, że nigdy bym jej nie zostawił bo jest kochana a z drugiej strony są takie chwilę, że bym wstał walnął wszystko i uciekł możliwie jak najdalej.

I ta myśl, że może trafie na taką kobietę, która będzie na prawdę "zła" i wtedy pomyślę, że to co miałem to jednak nie było takie złe.

No właśnie a kiedyś taki nie byłem przynajmniej tak mi się wydaję. Ja już nie wiem co mam myśleć po prostu. Szukam problemów tam, gdzie ich nie ma i zamieniam się w takiego typowego polaka marudę.

To samo dostajesz od formowych koleżanek.

Ja dalej uważam, że to nie to.

Jakby to bylo to, to byś nie miał takich rozkmin, a posiadania dzieci nie traktowałbyś jako utratę czegoś innego.

Nie wkopuj się w coś, co Ci do końca nie pasuje. Tak, w związku trzeba podejmować kompromisy, ale jeju, co innego zadecydować o celu wyjazdu na wakacje, a co innego zamieszkać w mieście, w którym się tak źle czujesz. To będzie Cię bolało cały czas. I moim zdaniem mija się z celem.
Inaczej - jakby partnerka była odpowiednia, to byś i pod mostem z nią zamieszkał.
Dlatego ja dalej uważam, że po prostu to nie to. I ani schudnięcie ani siłownia ani ruch tego nie zmienią. Dojechałeś do miejsca, gdzie jest wóz albo przewóz. Albo wspólne życie albo rozstanie. I to wspólne życie wcale Cię nie kręci, a dalej się już nie da jechać na przeciąganiu tego momentu.

Musisz podjąć męską decyzję. Albo będziesz dalej nieszczęśliwy, albo ruszysz i zmienisz coś tak, żeby znaleźć swoje szczęście, choćby to miało być inne miasto i inna kobieta.