Negatywne doświadczenia z przeszłości a dorosłość- jak sobie radzić - Netkobiety.pl

Kochana to, że nie spotkałaś miłości w czasach szkolnych gimnazjum czy liceum to normalne. Tak czasem jest, że niektórzy po 20 doświadczają dopiero takich bardziej romantycznych relacji i tworzą związki. Każdy ma swój "czas" na te sprawy i nie ważne czy ktoś znajdzie miłość w wieku 18 lat czy w wieku 24,25,26 lat. Czytałam na różnych forach i ludzie naprawdę różnie spotykają swoją miłość. Nie ma co porównywać się do kogoś a zawsze znajdziesz przykład gdzie ktoś starszy o kilka lat dopiero wszedł w fajny związek.

Mój przykład to ten facet z którym byłam pół roku jak miałam 17 lat. Fajny, dojrzały, ogarnięty facet. Z pasjami, miał świetne cele w życiu, pomagał innym bo był wolontariuszem. Ja byłam jego pierwszą dziewczyną a miał 25 lat, rocznikowo 26, ja rocznikowo 18. Wcześniej chodził tylko na randki i miał chyba związek na odległość. Po pół roku ma dziewczynę z którą jest najprawdopodobnie szczęśliwy, bo pisał pod zdjęciem z nią że ją bardzo kocha coś w tym stylu i wyglądali na szczęśliwych. Wiadomo to internet i nie warto we wszystko wierzyć, ale zakładam, że jest tak jak pisał. Czyli w wieku 27 lat znalazł super drugą dziewczynę i pewnie dojrzalsza i lepszą ode mnie.

Tym przykładem chce ci pokazać, że na spokojnie masz jeszcze szansę na znalezienie miłości swojego życia. Co do przyjaciół to ja zaczynam mniej w ich wierzyć, im jest się starszym to znajomości się powierzchowne i najlepiej mieć przyjaciół z dzieciństwa jeśli ktoś takie kontakty dalej ma to zazdroszcze, bo to mi się wydaje najbardziej szczere i wartościowe. A w życiu dorosłym to wiesz inne są priorytety i dla większości najważniejszy jest partner, rodzina, bliscy czy skupiają się na pracy. Mało kto chyba ma takich bliskich przyjaciół z którymi widzi się co tydzień, ma się znajomych z którymi się spotyka co jakiś tam czas, ale nie są to jakieś bliskie przyjaźnie. Na przykładzie moich rodziców mają dużo znajomych. Małżeństwa i te małżeństwa ich zapraszają do siebie albo gdzieś wyjść na rower (moi rodzice lubią jeździć na rowerze czy chodzić po górach). No, ale jak tak przeanalizowałam to takie wyjścia ze znaj sa raz na miesiąc MOŻE dwa razy i to są takie spotkania aby się spotkać, pogadać, pośmiać, ale nie są to jakieś mocne więźi aby się spotykać co tydzień, co dwa, pisać ze sobą. Dorośli chyba inaczej do tego podchodzą. A ty wkraczasz już coraz bardziej w dorosłe życie i tak to wygląda z tymi bliskimi przyjaźniami. Chyba ktoś ci nawet napisał, że masz bardzo nierealne podejście to przyjaźni w dorosłym życiu. Moim zdaniem chyba najlepiej skupić się na tym aby znaleźć faceta (skoro jesteś hetero) który do ciebie pasuje i wiesz, że to jest to i z nim tworzyć cudowną więź i kontakt, bo to ten partner będzie spędzać z tobą najwięcej czasu i warto pielęgnować związek. A jak będziecie już dość długo razem to możecie też znaleźć parkę i z parką się czasem spotykać. Oczywiście możecie mieć osobno przyjaciół, ale ja bym się aż tak nie nastawiała na super bliskie przyjaźnie jak będziesz starsza, bo w dorosłym życiu większość ma partnerów i jedynie to się właśnie spotykają parami od czasu do czasu albo osobno, ale to też nie jest jakieś bliskie tylko bardziej powierzchowne. Tak to niestety wygląda. Znaczy to z mojej perspektywy bardziej i z tego co zaobserwowałam na przykładzie moich rodziców, moje koleżanki co mają partnerów też się na nich skupiają a na koleżanki nie mają już tak czasu. Taka chyba kolei rzeczy.

Dlatego życzę ci abyś znalazła jedną osobę przy której będziesz szczęśliwa i będziesz tworzyła z nią super związek. Może też będzie tak, że chłopak będzie miał przyjaciół i cię wkręci do ich grupki i poznasz tam jakaś fajną koleżankę, różnie bywa.

Moim zdaniem i tak nadajemy zbyt dużej wartości związkom i przyjaźni, że to najważniejszy aspekt życia i jak tego nie mamy to cierpimy, bo od małego nam troszkę wpajano taki model na całe życie. Inne aspekty też mogą być ważne w życiu. Tylko już sama byś musiała sobie to przemyśleć czy aż tak ważne jest posiadanie chłopaka, przyjaciół, że może coś innego też jest dla ciebie ważne, inny aspekt w życiu na którym się skupisz. Ludzie często odchodzą, relacje nigdy nie są stałe. Przyjaciółka może okazać się fałszywa, wyjechać, umrzeć. Chłopak może zdradzić, zostawić, umrzeć, wasze drogi się rozejdą i tak zostaniesz sama. Nie chodzi o to aby przez to nie wchodzić w związki, ale zawsze trzeba mieć z tyłu głowy, że z relacjami różnie bywa i tak naprawdę rodzimy się sami i umieramy sami. Więc myślę, że najważniejsze jest to jak ty będziesz się czuć na tym świecie i nie opieraj tego na innych ludziach, bo zawsze ktoś może się od nas odwrócić i zostaniemy sami.

Dzięki, ja serio wiem, że miłość można spotkać i w wieku 40, nawet 50 lat. Tylko do tego czasu trzeba jakoś przeżyć. Wiesz, ja już mam objawy fizyczne braku bliskości. Gdy siedzę daleko od domu, w mieście studenckim, bardzo często czuję uczucie tęsknoty. Wspominam lata wczesnego dzieciństwa, gdy wszystko było łatwe, proste, zabawę z siostrą w piaskownicy. Czuję takie ogromne uczucie tęsknoty, szczególnie, gdy mam jakiś stresujący moment. Przez to często miewam też stany lękowe, pesymistyczne wizje przyszłości (to, co tutaj z resztą zauważył ktoś, tylko ja tak mam we wszystkich aspektach życia, zawsze czarny scenariusz). Często potrafi mnie boleć brzuch. Właśnie z nerwów. Nawet jak nie mam nic stresującego, to potrafię obudzić się w sobotę rano z bólem brzucha, który utrzymuje się wiele dni, a jak przyjeżdżam do domu rodzinnego to znika prawie natychmiast. Nie czuję też takiego lęku. Także brak bliskich osób może wyniszczyć człowieka i nie mówię tu o psychice, bo psychicznie jakoś sobie radzę, ale mój organizm odczuwa to fizycznie. I boję się, że w końcu coś sobie zrobię, np. mam już objawy wrzodów żołądka, biorę leki, pomagają, ale no ile można. Mam koleżanki, nie mogę powiedzieć, że nie, tylko one też często mają chłopaków i potrafią mi nie odpisywać cały dzień, dwa, czasem nawet trzy, bo siedzi u nich: Kamilek, Krzyś, Maciuś czy inny Adaś i czasem mnie to już wkurza mimo że wiem, że mają do tego pełne prawo. Podświadomie mnie to wkurza, że one mają kogoś bliskiego, a ja nie. I owszem, miłość można spotkać zawsze, ale powiedzmy sobie szczerze- prawda jest brutalna. Im człowiek dłużej jest sam, tym potem ciężej mu wejść w związek, bo tak przyzwyczai się do "wygody" bycia samemu. Związek to przecież kompromisy, dzielenie życia z drugą osobą, to nie sielanka wbrew pozorom. Do tego im człowiek starszy tym ma większe wymagania. Jak spojrzę na chłopaków, którzy mi się podobali w latach szkolnych to dzisiaj nie wiem, co mogłam w nich widzieć. Teraz podoba mi się zupełnie kto inny. A im człowiek młodszy tym bardziej elastyczny, więc fajnie się mówi, ale prawda jest jaka jest. Nawet mi znajoma powiedziała "Bardzo mi cię szkoda, tyle się stresujesz, znajdź sobie chłopaka, nie będziesz się tyle stresować, wyluzujesz trochę" a ja jej mówię, że nie mam za bardzo gdzie tych chłopaków poznać, ale jeśli jej chłopak ma kolegów to chętnie poznam, ale no zignorowała to w ogóle, więc to na zasadzie "znajdź se chłopa, ale ja mam to gdzieś". Poradziła mi tindera. Sama na tinderze nigdy nie była. A mam znajome, co od lat na tinderze siedzą i mówią, że jest źle lub gorzej, że w innych miastach, większych jest trochę lepiej, ale tu nie ma czego szukać i ja w to wierzę, bo założyłam konto na krótki czas, ale to, co tam widziałam to było straszne

Nie no, super, że ten chłopak znalazł w tym wieku miłość, ale faceci jednak trochę inaczej podchodzą do związków. Ja mam koleżanki, co jak były wiecznymi singielkami, to w wieku 23-24 lat uruchamiał im się tryb desperacji i na siłę kogoś próbowały znaleźć, więc to inna sytuacja. Oczywiście wychodziły na tym często po prostu niezbyt ciekawie

Co do znajomości z dzieciństwa czy lat szkolnych to właśnie mam odwrotne spostrzeżenia. W latach szkolnych niby jacyś ludzie trzymają się razem, ale potem każdy się rozchodzi czy to na studia, czy zakłada rodzinę i tyle go widzieli, a jednak co ktoś pozna kogoś na studiach lub później, jako dojrzały, dorosły człowiek to jednak jest to innej jakości relacja. Ja z lat szkolnych nie utrzymuję kontaktu prawie z nikim. Raz na ruski rok widuję koleżankę z ławki w liceum. A tak to nic, nikt nie pisze, nie odzywa się. Ze studiów mam lepszych znajomych

No ja wiem, że mam nierealne podejście do przyjaźni w dorosłym życiu, ale co z tym faktem zrobić? No to albo mam chłopa, albo znajomych. Nie da się siedzieć tak długo samemu.
Niby codziennie z kimś piszę, ale często mi to po prostu już nie wystarcza. Zjada mnie rutyna. Czasem jest fajnie. Tydzień temu- w czwartek i piątek- byłam na imprezie, na którą mnie zaprosili znajomi. Wtedy czułam się dobrze. Znaczy w miarę dobrze, bo na takich imprezach często są pary i wtedy mi dziwnie, ale przynajmniej nie czuję się sama
Ja wiem, że przyjaźnie w dorosłym życiu to nie przyjaźnie tylko co najwyżej znajomości. Nawet mi bliska znajoma (która nie miała nigdy problemów ze znalezieniem faceta) powiedziała- nie żeby mnie wkurzyć tylko powiedziała to co myśli)- że "Pani X (jedna prowadząca z uczelni) jest biedna, tak mi jej szkoda. Pewnie jest tak wredna dla studentów bo jest starą panną. A wiesz, koleżanki koleżankami, ale to nie to samo co facet" i trochę mi było przykro, bo to był wyraźny sygnał, że ja zawsze będę stała niżej niż jej nowo poznany facet, którego zna od miesiąca, co jest przykre. Dlatego mam taki ból tyłka, bo mam świadomość, że prócz rodziców nie ma osoby, której by na mnie bardziej zależało, a samo "lubienie" to trochę mało. I ja wiem, że nie mam prawa wymagać od nich uwagi, bo wiem, że facet będzie zawsze dla nich najważniejszy, ale no trochę mnie to frustruje, że jak tylko jakaś znajdzie faceta, to ja jestem bardziej olewana, gdzie ja mam pecha do facetów i nie mogę sobie nikogo znaleźć. To już nie chodzi o zazdrość, tylko mi jest po prostu przykro. I jak widać to mnie zjada i psychiczni i fizycznie. Fizycznie już opisywałam, ale psychika też może nie jest w tragicznym stanie, bo jestem w dużym stopniu introwertykiem, ale przez te porażki z facetami jestem niepewna siebie. Zawsze, jak mam coś zrobić to mówię sobie "przecież są lepsi, ładniejsi, bardziej uśmiechnięci'. Wkurza mnie ta niepewność siebie, ale no też wiem, że dopóki sobie kogoś nie znajdę to choćbym sobie nie wmawiała jaka nie jestem zajeb*sta to będę miała tą podświadomość, że praktycznie całe życie jestem sama (bo tych przelotnych randek, czy krótkich związków nawet nie liczę, szczególnie, że nie byłam szczęśliwie zakochana)

Tak, masz rację, tylko ja nie opieram się na innych. Ja wiem, ze przyjaciółka może odejść, że facet może rzucić. Serio to wiem. Nawet wyżej pisałam chyba, że panicznie się boję, że nawet jak już założę rodzinę to facet mnie zostawi z dzieckiem, bo przerosną go obowiązki domowe. Więc ja mam fioła na tym punkcie, bo nie mam zbyt dużego poczucia własnej wartości. I wiesz, to nie jest tak, że ja bez ludzi nie potrafię żyć. Praktycznie większą część życia czuję się samotna (pierwszy raz poznałam to uczucie w wieku lat 13), boję się nawet, że nie będę potrafiła być w związku z kimś, bo będę tak samolubna i tak przyzwyczajona do swoich nawyków, ale o tym się przekonam dopiero w poważnym związku. Chodzi mi o to, że ja całe życie coś robiłam. Rodzice mnie pozapisywali na zajęcia dodatkowe. Sport był nieodłączną częścią mojego życia. Teraz mi czasami brakuje treningów. Pytałam rodziców, powiedzieli, że na rozwój zawsze jest kasa, że nie jesteśmy super biedni i żebym tak na wszystkim nie oszczędzała i mam się gdzieś na zajęcia dodatkowe zapisać. Tylko problem z zajęciami dodatkowymi jest taki, że zajęcia są w określonych godzinach. Np. poniedziałek o 16, czwartek o 18 itp. Po południu, bo uznają, że ludzie kończą wtedy pracę. Okej, ludzie tak, ale studenci niekoniecznie. Np. ja miałam się gdzieś zapisać, ale mam ruchomy plan zajęć i już mi wskoczyło kilka zajęć na studiach popołudniami, które są obowiązkowe, tutaj mam kolokwium (często kolokwia piszemy całym rokiem w piątek po południu, bo wtedy wszyscy mają czas) i nawet do domu nie mam wrócić kiedy, a co dopiero zajęcia, do których ja się mam dostosować. Indywidualne zajęcia z trenerem to zaś koszt 120-150zł, co mnie przerasta . Ogólnie udzielam się też w miarę studencko na uczelni, więc to nie tak, że ja nic nie robię. Robię, na prawdę się staram

Ja wiem. Tylko czuję, jakby czas mi się przelewał przez palce. Od 10 lat niewiele się w moim życiu nie zmieniło. W latach szkolnych powtarzałam sobie, że na studiach będzie inaczej, że poznam super paczkę, ze będę miała świetnego faceta i chyba po prostu mocno zderzyłam się z rzeczywistoscią, aczkolwiek nie uważam, żeby moje ówczesne marzenia były jakieś nierealne, bo dużo osób ma właśnie taką sytuację. Mam koleżanki w moim wieku, które wyszły już za mąż nie tak dawno i nie, to nie są laski ze wsi. To wykształcone dziewczyny, które mają wykształconych mężów
Dlatego niby mam własne życie, zainteresowania, cele, ale uznaję, że łatwiej by się szło przez życie z kimś, a nie wiecznie sama. Czasem z tej samotności potrafi mnie łapać histeria. Jakaś sytuacja, która idzie niezgodnie z planem a ja panikuję i się stresuję, że nie idzie z planem, gdzie moje zajęte koleżanki by podeszły z luzem. Tego mi brakuje. Boję się, że wykończę się w ten sposób

Bardzo rozumiem twoją frustrację, że chciałabyś jak koleżanki mieć partnera i inaczej sobie to wszystko wyobrażałaś. To pewnie bardzo boli i czasami są dni kiedy to cię przerasta, ale może pomyśl sobie tak, że jeśli do 50 czy 40 nie znajdę i nie wejdę w żaden poważny związek to mogę zacząć się martwić, ale do tego czasu nie mam czym, bo miłość może czekać właśnie za rogiem. Za rok mogę być już w świetnym związku więć po co się zamartwiać tym wszystkim, mogę cierpliwie poczekać i sama czerpać radości z życia i znaleźć 4 cele, pasję które sprawiają mi radość, bo moim zdaniem my się chyba niepotrzebnie martwimy. Nie mamy 50 a zaledwie ja 19 a ty również jesteś młodą kobietą. Myślę, że sztuka nie tylko jest bycie samym ze sobą (bo często takie rady padają). To nie tak, że musisz jedynie się nauczyć żyć ze sobą i samodzielnie, ale jakby nauczyć się  być szczęśliwą tak po prostu, wstajesz i jesteś szczęśliwa, pogodna. To bardzo trudna sztuka, ale myślę najważniejsza. Pokochanie siebie i swojego życia. Na dodatek masz pasję, zajęcia i widzisz, że życie nie tylko opiera się na byciu w związku. To nie tak, że wejdziesz w związek i nagle polubisz swoje życie na maksa, siebie i jesteś zadowolona i tryskasz energią ciągle. Może na początku jak jest się w fazie silnego zakochania to człowiek pogodnieje, ale potem z partnerem nie jest tak idealnie, aby utrzymać dobry związek trzeba dużo pracy, kompromisów, docierania się. Jak będziesz miała jakieś lęki (one ciągle będą występować to nie tak, że jak znajdziesz partnera to znikną, sama piszesz, że będziesz się bała, że odejdzie) to one popsują ci związek i przelejesz swoje problemy na związek którego go zabiją. Dlatego jak mi piszesz, że aż masz bóle brzucha i aż takie objawy, bo nie masz chłopaka to nie jest to zbyt zdrowe i normalne. Masz może jakieś braki z dzieciństwa, pustkę i próbujesz ją zalać partnerem. A to uwierz nigdy nie jest dobre. Byłam cholernie nieszczęśliwa, z lękami i psułam tylko związki. Chciałam być w związku, bo nie chciałam być sama i to nie jest zdrowe. W takim stanie jak jesteś teraz nie stworzysz dobrego związku, będziesz się ciągle lękać. Więc moim zdaniem jak już masz takie objawy to leki i fajna terapia. Nauka bycia szczęśliwym mimo nie bycia w związku, zobaczenie, że posiadanie partnera to nie wszystko. Rozumiem, że brakuje bliskości itd, bo sama mam dużo lęków ale staram sie na tym pracować a najbardziej na tym aby być szczęśliwa sama z sobą. Spróbuj docenić swoje życie, że kurczę mam tyle możliwości, mogę się rozwijać, gdzieś jechać, coś ciekawego zobaczyć i może postaraj sobie wytłumaczyć, że masz dopiero 24 lata, są przypadki osób które później wchodziły w związki. Nie wmawiaj sobie, że ty będziesz z tych osób do 50 które są samotne bez partnera całe życie, bo tego nie wiesz czy będziesz w takich osobach. Ja sie bardziej boje u siebie, że ja nigdy nie stworzę zdrowego, normalnego zwiazku, bo mam dużo braków i dużo błędów popełniam... to też jest nieco męczace. Są osoby po 6 związkach co nie wierzą, że im sie uda zaznać fajnego związku też, że nie stworzą fajnej, normalnej relacji.
polecam ci kanał na yt Tatiana Mitkowa o pokochaniu siebie.

Dodam jeszcze jedną odpowiedź, bo nie mogę edytować poprzedniej

No więc mówiłam tutaj, że chciałabym zrobić jakąś tam choćby mniejszą karierę np. w korporacji. Lady Loka mnie tu pocieszała, że przecież w korporacjach można wziąć pracę zdalną, że nie zwalniają od razu. To właśnie na jednym forum przeczytałam wypowiedź jednej dziewczyny, która była w takiej sytuacji. Opowiadała, że pracowała w korporacji przed zajściem w ciążę. Skończyła dwa kierunki studiów (techniczny i orientalistyczny) + podyplomówkę z funduszy unijnych + kilka kursów i staży. Pracowała w zagranicznej firmie (azjatyckiej) i zaraz po macierzyńskim ją zwolniono. Twierdzi, że od tamtej pory nie może znaleźć żadnej pracy, nawet w głupim sklepie. Nie zatrudnili jej jako sprzedawcę w sklepie z garniturami, bo woleli młodszą wydekoltowaną laskę, bo taka lepiej przyciągnie wzrok mężczyzn i zachęci ich do zakupu. Do żabki jej nie wzięli, bo zna 4 języki i jest mądrzejsza od innych pracowników i będzie się mądrzyć. Chodzi na rozmowy do firm, to ci mówią, że oddzwonią, ale telefon milczy. Nie chcą jej zatrudnić, bo przyznają, że się boją, że albo z powodu małego dziecka będzie brała masę zwolnień. I nikt jej nie chce zatrudnić. Tłumaczeń za dużo nie ma, w szkole językowej zaproponowali jej najniższą krajową i to 5h w tygodniu. A wcześniej w firmie zarabiała kilkanaście tysięcy zł, więcej jak jej mąż
Przyznam, że zmroziło mnie to jak przeczytałam. Nie znam szczegółów, tylko tyle, co napisałam. Może siedziała strasznie długo na macierzyńskim i ją zwolnili zaraz po długiej przerwie? A może przerwę miała krótką? Nie mam pojęcia.
Co prawda moja rodzina zawsze była pracowita. Mama miała własny biznes, na początku utrzymywała rodzinę. Dzień przed porodem wieczorem wyszła z pracy, urodziłam się w południe następnego dnia, a mama wróciła po 2 tygodniach do pracy. Tylko fakt, że ona też bardzo źle ciąży nie znosiła, pracowała bardzo dużo, cały dzień na nogach po 8-10h!! A ja urodziłam się cała i zdrowia. Siostra później też. Jednak ciąże są różne. Mama czuła się dobrze. Ja jakbym czuła się dobrze to też bym nie zrezygnowała z pracy, lub w gorszych chwilach przeszła na zdalną (bo w korpo się da podobno), po porodzie to samo- jak najkrótsza przerwa, a potem albo powrót do pracy stacjonarnie albo poprosić o zdalne, a dla dziecka albo niania albo niech tata też się wykaże i weźmie np. tacierzyński albo zmniejszy etat. Jednak czy nawet takie 2-3 miesiące nie spowodowałyby za dużej dziury?
Bardzo mi zależy na pracy w korpo
I tak, wiem, że mam masę czasu do namysłu, ale ciekawa jestem Waszego zdania- co o tym sądzicie? Bo przyznam, że mnie zmroziło, że wykształcona kobieta z głową na karku zarabiająca kilkanaście tyś miesięcznie nagle nie może znaleźć pracy nawet w żabce. To nie jest normalne przecież i nawet nie wyobrażam sobie, jaką frustrację musi czuć ta kobieta
Co sądzicie o tym?

Ale przesadzasz.
Ja jestem mężatką, mam podwójne nazwisko, więc wszyscy wiedzą, że ten mąż jest, nie mam zdjęcia w CV, więc nie wiedzą jak wyglądam, a właśnie będę zmieniać pracę po raz drugi. I też korpo.
A i jestem w ciąży. I w trakcie ciąży zmieniam pracę. I nie jest to żadnym problemem. Jak Polska chce mieć prorodzinną politykę to musi to przełknąć. Takie sytuacje sie zdarzają.

korporacje są miejscami pracy, które po pierwsze cały czas zatrudniają i jak ona nie może znaleźć pracy, to może ma problem z wymaganiami/źle napisane CV?
Korporacje są też miejscami, które do bólu przestrzegają prawa pracy. A na macierzyńskim nie możesz siedzieć za długo lub za krótko, bo on jest określony prawem pracy. Potem jest jeszcze płatny rodzicielski. No i w korpo masz umowę o pracę, więc dziewczyna powinna normalnie poznać powód zwolnienia. Powód "dziecko" nadaje się od razu do sądu pracy. Dostałaby ładne odszkodowanie.
Poza tym jakoś nie widzę, że wzięta babeczka z korporacji nagle idzie pracować do Żabki albo do sklepu z garniturami. To nie te progi. Jak masz doświadczenie w innym zakresie, to w tym zakresie szukasz pracy.

No i na koniec dodam tylko tyle, że ja do tej pory nie miałam rozmowy o pracę, której nie przeszłabym do końca i nie dostała oferty zatrudnienia.
Tylko trzeba faktycznie być specjalistą w swojej dziedzinie, a nie pierdoły opowiadać.

No i na rozmowach o pracę nie mówisz, że masz dziecko. A rekruter nie ma prawa o to zapytać.

Poza tym skoro Ty nie chcesz dzieci, to w czym problem?

Nie no wiele razy już mówiłas jaki masz stosunek do posiadania dzieci. Ja to popieram, bo z tego co piszesz, to myślę, że może kiedyś, ale teraz to nie byloby dobre. Z tego powodu, że masz masę lękow teraz, nie miałaś swobodnej mlodości, gdzie mogłabyś czas poświęcić na poznawanie siebie. Lepiej jak znajdziesz ten czas a nie wpakujesz sie w więcej zobowiązań. Serio mi się wydaje, że byłabyś matką, która popadlaby w depresję i żałowałaby decyzji o dziecku na tym etapie życia. Miałabyś żal, że zawłaszczyło twoje życie, że tak wiele masz mu dać, a zbyt mało dałaś sobie aby mu nie wypominać. Tak sądzę na podstawie pewnych doświadczeń (obserwacji mojej matki i wlasnych reakcji, kiedy zajmowałam się dzieckiem w ramach wolontariatu, bo sama nie mam dzieci)

"przewlekły stres, brak stabilizacji, brak wartościowego partnera to spowodował"
Musisz zadziałać na polu walki z tym przewlekłym stresem i lękami. Teraz opowiadasz sobie historie o tym co jeszcze ci grozi jak zajdziesz w ciążę. To nie służy zmniejszeniu lęków, stresu. Musisz zacząć opowiadać sobie inne historie, uczyć się dbać o siebie. Stopniowo działać, ciągle szukać sposobów by sobie pomóc.
Ludzie niechętnie wchodzą w rolę kogoś, kto będzie cały czas uspokajał osobę, która ciągle ma stresy, lęki, trzyma się ich i za nic nie chce puścić. Nasze lęki oddziałują na innych, nawet przeczytałam ostatnio, że "lęk jest bardzo zaraźliwą emocją". Życie w lęku jest słabe. Lęk jest w opozycji do miłości. Lęk jest u podstaw różnych zaburzen i chorób. Utrudnia radzenie sobie w życiu. Lękowa matka z ogromnym prawdopodobieństwem przekaże lęki dzieciom.
Ten przewlekły stres w jakimś stopniu fundujemy sobie sami, przez to w jaki sposób kierujemy swoimi myślami, przez swoje decyzje.

A z tą utratą pracy po ciąży - nie jest tak do końca. Moje znajome nie traciły pracy po ciąży. Tylko, że raczej pokazywały, że chcą pracować, zależy im. Jedna owszem bo chciała wrócić miesiąc później niż szefowie sobie życzyli. Ale ona miała mobbingujących szefów, którzy mieli szczęście, że jako jedna z niewielu jak nie jedyna pracowała tam kilkanaście lat, kiedy inni odchodzili. Bez problemu znalazła pracę jak ją zwolnili. W ciągu miesiąca miała dwie oferty i teraz spokojnie pracuje sobie z domu dla nowej firmy, i tam jest kompletny luzik.
Jednak słyszałam o pewnych przypadkach, kiedy firmy chciały zwalniać dziewczyny po ciążach, ale raczej dlatego, że po nich było widać, że nie bardzo chcą już tam wracać i pracować. Z tego co wiem, to nie jest takie rzadkie, że kobiety po ciąży chcą zmienić coś zawodowo.

można przekazać część macierzyńskiego ojcu (chyba ok. 100dni wtedy a nie rok i wtedy jak bez rodzicielskiego to 100% płatne chyba - trzebaby sprawdzic), i mozna wczesniej wrocic do pracy, mozna skrocic godziny pracy na "karmienie", mozna na inny wymiar powrócic - zależnie jakie ma się w pracy możliwości i zwierzchnika. W korpo chyba nie byłoby problemu z takimi "kombinacjami", tylko trzeba się doinformować w przepisach... jak dobra robota i dobry pracownik to idą na rękę, czas szybko leci...

Ja się w tych sprawach związanych z urlopami słabo orientuję, a w przypadku tamtej nie pamiętam do końca czy pracodawca chcial aby wróciła trochę wcześniej, czy ona chciała miesiąc dłużej niż jej pierwornie wypadalo. Są jakieś sposoby by wrócić później, wzięcie zwykłego urlopu, L4 a może jeszcze jakieś opcje. W przypadku tamtej koleżanki to firma miała problem, bo nie byli w stanie znaleźć nikogo do pracy, ludzie uciekali ze względu na mobbing po okresie próbnym. (chyba ze 3 czy 4 księgowe w ciągu jednego roku, nie mieli nikogo do pracy XD)
Teraz inna koleżanka sobie "przedłużyła" - jest na L4, dzieci chorują, ma też urlop do wybrania.
Z kolei miałam też koleżanki, które wracały częściowo lub w pełnym zakresie po 6 miesiącach. A jeszcze podczas nieobecności zaglądały do pracy czasem.
Więc różnie z tymi powrotami, nie jest to tak do końca na sztywno wszystko

nie o tym temat... robię offtop, ale "Nie można też z niego w dowolnym momencie zrezygnować. Ustawodawca przewidział co prawda możliwość rezygnacji z urlopu macierzyńskiego przez matkę, ale dopiero po wykorzystaniu po porodzie co najmniej 14 tygodni tego urlopu i to tylko pod warunkiem, że pozostałą część urlopu „przejmie” ojciec dziecka (art. 180 § 5)."
czyli matka może zrzec się na rzecz ojca.. 20-14 = 6tygodni macierzynskiego?  nieaktualne?? prawo się cały czas zmienia...

Z ciekawosci: to Twoj nowy pracodawca wie o Twojej ciazy, czy mowisz, ze to nie jest problem pod wzgleden swojej osoby? W sensie, ze mimo, ze jestes w ciazy to i tak dalej sie rozwijasz i dajesz rade?

Nie no, ja nie mówię, że teraz. Teraz to po pierwsze nie mam faceta, nie mam mieszkania ani zarobków, więc te moje dywagacje nie są na teraz a na kiedyś. Owsem, można powiedzieć "masz jeszcze czas", ale czas szybko leci a trzeba w końcu się określić, czego się chce a czego nie
Z przewlekłym stresem trochę nauczyłam się walczyć. Cały zeszły rok trenowałam, teraz już aż tak tego nie odczuwam, trochę rzadziej, poza tym studia się kiedyś skończą, wiadomo w pracy też stres, ale te moje studia uchodzą też za wyjątkowo ciężkie
Ja wiem właśnie, że ludzie nie lubią osób z lękami, bo do takiej osoby trzeba podejść odpowiednio, a nie każdemu się chce, tylko długo też się nie da udawać. Kilka razy tak miałam, że udawałam wyluzowaną, roześmianą osobę, co ma na wszystko wywalone i spodobało się to poszczególnym chłopakom (m.in. temu mojemu ex), ale jak to udawanie długo tak się pociągnąć nie da i w końcu zamiast udawać, że się ma wywalone to wychodzą w zyciu codziennym problemy, obawy, troski

No tak, fakt też taki, że niektórym kobietom się nie chce. Ja tam lubię się rozwijać. Poza tym siedzę w takiej branży, że za dużych przestojów robić nie mogę ze względów politycznych

Okej, jest rok, ale o jeśli np. do 7-8 miesiąca ktoś chce pracować (choćby na pół etatu) i wrócić niedługo po porodzie (np. 2-3 miesiące) to co wtedy?

Aaa rozumiem, po prostu dbasz o samorozwój, bardzo szanuję, serio
I jak napisałaś, że w ciąży zmieniałaś pracę to już w ogóle się uspokoiłam

No właśnie nie wiem, co z tą laską, nigdy o takim przypadku jak ona nie słyszałam
Nawet słaby programista w końcu znajdzie robotę, bo są zapotrzebowania na rynku

Ja już się zgubiłam i nie wiem, czym jest rodzicielski a czym macierzyński

Ale co miałam ruszyć?
Znalazłam dorywczą pracę zdalną i poznałam przez to kilka osób (tylko na messie), zainteresował mnie pewien chłopak, ale tak ogólnie, bo nie znam go ani osobiście, ani w ogóle i rozmawiam przez fb tylko na tematy związane z robotą, poza tym mieszka jakieś 300km ode mnie. Dlatego nie łudzę się, ale no zawsze pozytywna odmiana i przynajmniej wiem, że nie jestem taka super bez uczuć i że jednak mi się chłopaki podobają, tylko zależy kto po prostu, a nie wszyscy
Ale dla mnie to i tak jest już postęp, bo czuję, że się trochę otworzyłam

Serio? Marzę o tym pole dance! Tylko najgorsze są dla mnie te studia, bo widzisz, zajęcia sportowe odbywają się w określonych godzinach. To idealna opcja dla osób, które kończą pracę o 16-17 i popołudnie mają dla siebie
Ja mam plan zajęć, który często się zmienia (w jeden np. poniedziałek mam popołudnie wolne, w drugi nie) i nigdy nie wiem, kiedy mi to wypadnie. Chciałam się zapisać z koleżanką, ale no nie wolno nam uciec z zajęć na studiach, bo nam nie zaliczą semestru
Ale myślę o tym cały czas, nawet w decathlonie przeglądałam stroje, bo są śliczne

O a to jest spoko opcja, żeby wykorzystać np. trochę przed porodem, trochę po i wrócić do domu

Aż się miło czyta o takich kobietach sukcesu, jak Ty
Serio
Zainspirowałaś mnie
Po prostu dużo się naczytałam, jak to zwalniają w pracy kobiety, które tylko wrócą po macierzyńskim i teraz mam skrzywiony obraz rzeczywistości

A jak się kochana czujesz? Te mdłości Ci nie przeszkadzają?
Dobrze, że na razie nikomu nie mówisz, tylko nie czujesz się czasami za bardzo przemęczona?