Negatywne doświadczenia z przeszłości a dorosłość- jak sobie radzić - Netkobiety.pl

Moja mama. Dla niej rodzina zawsze była najważniejsza. Lubiła dzieci i miałaby więcej niż mnie i siostrę, gdyby mogła. I często też nawiązywała do mojej macicy (dosłownie) w przeszłości, co mnie strasznie wkurzało. Przykładowo: "Załóż dłuższą kurtkę, bo wyziębisz sobie macicę!". Albo było przemeblowanie, nie tak dawno, bo rok temu, moi rodzice 50+ nieśli szafkę, a ja chciałam chwycić, no bo młoda osoba to jednak zawsze sprawniejsza (szczególnie że moja mama ma stawy w bardzo złym stanie) i znowu słyszę :"Nie podnoś tej szafy! To jest ciężkie! Uszkodzisz sobie macicę!", a ja mówię, że nie chcę dzieci, a ona "No szkoda! Moje wnuczki!". Mnie dzieci denerwują strasznie. Nawet jak na nie patrzę to mnie wkurzają. Nie znoszę się nimi zajmować i jestem wściekła, jak ktoś mnie do tego zmusza, dlatego nie wyobrażam sobie mieć dzieci w przyszłości. Poza tym miałam i miewam czasami stany depresyjne, depresja poporodowa zdarza się nawet zdrowym kobietom, a co dopiero takim, które już miały z tym problemy. Czasem na myśl o dzieciach tak się tym denerwuje, tak mi skaczę ciśnienie, że mam ochotę jechać za granicę i podwiązać jajowody i mówić, że nie mogę mieć dzieci i tyle. Do tego mam ogromną tokofobię- to paniczny strach przed ciążą i porodem. Tak paniczny, że wręcz odbierał mi przyjemność z seksu, bo chłopak miał lekkie podejście do prezerwatyw, raz się zsunęła i od tej pory boję się z kimś przespać. Trochę mnie uspokaja fakt, że jak się z 10 tyś zapłaci to są prywatne kliniki, które bez problemu robią cc na życzenie, wpisują jakieś fałszywe powody i nie robią problemu, to tylko kosztuje. I to jeszcze jedyny powód, dla którego w ogóle myślę o dzieciach, bo gdyby nie było takiej możliwości, to nawet bym się zastanawiała. Poród naturalny wyparłam z umysłu już w liceum. Na myśl o cc jestem spokojniejsza, a o sn jak tylko myślę, to oblewa mnie pot, czuję narastającą panikę, złość. Nie mogłabym nawet tak rodzić, bo w panice ludzie różne głupoty robią, mogłabym takie dziecko udusić albo coś (a były już takie przypadki). Tylko zaś mi ktoś pisał, że prywatne kliniki też umawiają się z nami na konkretny dzień i możemy mieć cc prywatnie, ale jeśli poród zacznie się przedwcześnie (a są przecież takie przypadki) to się ląduje w państwowym szpitalu i rodzi sn, a tego sobie nie wyobrażam. Czytałam kiedyś wypowiedź kobiety, która też miała tokofobię, ale chciała mieć dziecko. Miała kochanego i troskliwego męża, który ją kochał, zaakceptował to i powiedział, że ma nie robić nic wbrew sobie i zaadoptowali wspólnie dziecko i je kochają. To też super rozwiązanie, bo da się jakiemuś dziecku schronienie, ale czy jakiś facet to zaakceptuje? Ogólnie mam wrażenie, że to właśnie większość facetów chce dzieci.
Ogólnie mam fobię związaną z wszystkimi ginekologicznymi sprawami, bo ginekologów też nienawidzę. Nawet nie mam problemu, żeby iść do dentysty, jak widzę ginekologów, to aż wzbiera we mnie takie gniew wewnętrzny. I zazdroszczę niektórym moim wykładowczyniom, które są starymi pannami, że nie musiały zachodzić w ciążę i rodzić dzieci
W każdym razie moja mama kocha dzieci i mówi, że mi się odwidzi i nie traktuje mnie poważnie, dlatego mam czasem ochotę zrobić rodzicom na złość. Tak samo wkurzają mnie jej teksty, bo jak mówię, że jakiś tam mój kolega coś tam mówił (jakaś losowa sytuacja) to ta zarazy pyta, czy fajny kolega, czy wolny i czy może by się koło niego nie zakręcić

Ja to wiem i sądzę, że 13% to jest i tak mało i sądzę, że jest tych żałujących dużo dużo więcej. Nawet jedna kobieta w wywiadzie "miasto kobiet" mówiła, że no ma 2 córki, kocha je bardzo, ale drugi raz by się nie zdecydowała na dzieci i szacun, że mówi to publicznie
Dla mnie moment urodzenia dziecka jest równoznaczny z końcem wolności. Niby mówi się, że jesteśmy równi, ale to wszystko spada na kobietę. Najpierw ciąża, rosnący brzuch, opuchnięcie, nudności i inne okropne dolegliwości. Potem poród: naturalny to nie wyobrażam sobie jaki to ból, cesarka to też operacja, a nie pójście na łatwiznę, więc oba rozwiązania do kitu. Potem połóg, karmienie piersią, kupki, kaszki. I też wielu facetów tego nie wytrzymuje i albo ucieka w pracę, żeby tylko nie słyszeć płaczącego dziecka, albo co gorsza zdradza żonę, bo żona figurę po ciąży ma średnią. Nieliczni tak na prawdę się w dużym stopniu angażują w dzieci, większość spada na kobietę. I wiele kobiet mówi, że to ich mężowie naciskali na dzieci, potem pobawią się z tymi dziećmi może z pół godziny dziennie, a to na nich spada cała robota i taka jest prawda. A była jedna kobieta, co opisywała, że w ciąży była fit i ćwiczyła, cesarkę wzięła na życzenie, nie karmiła dziecka piersią i szybko wróciła do pracy, jak tylko doszła do siebie to był na nią ogromny lincz, że jest wyrodną matką

Nie pcham się, dlatego jestem sama. Spotykałam się rok temu z takich chłopakiem, niecałe 2 miesiące. Fajnie było się poprzytulać, całować i ogólnie intymność jest dla mnie ważna, ale od początku widziałam w nim wady i jego złe strony i gdyby nie to, że tak długo jestem sama to bym na niego nawet nie spojrzała, ale co samotność robi z człowiekiem...i on był okropny, do dzisiaj gdy przypomnę sobie jego zachowanie to aż się wkurzam na samą myśl, ale z drugiej strony tęsknię za przytulaniem, za męskimi perfumami, za wspólnym spędzaniem czasu z facetem. Nawet znajoma radziła, żebym odpaliła badoo albo tindera i poszukała kogoś do relacji friends with benefits, bo ile można bez seksu, ale no z doświadczenia innych koleżanek wiem, że tam nikogo ciekawego nie poznam

Lubię. Lubię chodzić sama na spacery, biegać, oglądać filmy na komputerze, czytać książki czy ogólnie siedzieć sama. Nawet często tego potrzebuję i jak jestem za długo w tłumie to się męczę. Jednak czasem bardzo brakuje mi tej drugiej osoby. Do dzisiaj wspominam, jak spotykałam się z jakimś chłopakiem, choćby na luzie, albo z moim byłym, z którym byłam w bliższych relacjach...strasznie mi tego dotyku, bliskości drugiej osoby brakuje. Już nie mówiąc o tym, że libido mam wysokie. Ja wiem, że dzisiaj facet nie stanowi wartości kobiety, że dzisiaj bez męża i dzieci też się da. Owszem, da się, szczególnie bez dzieci, ale czasami jest ciężko. Jak jest dobrze to jest dobrze, co najwyżej trochę się posmucę, że jestem sama, ale to tyle. Jednak czasami potrafią być stresujące momenty w życiu, coś przykrego, nerwowego i obecność drugiej osoby jest bardzo ważna. Np. ja potrafię się tak stresować przed jakimś egzaminem, że dzwonię do mamy, cioci, dziadków, siostry i rozmawiam z nimi, bo mnie to uspokaja, bo na co dzień siedzę sama. Koleżanka widzą jak ja się stresuję sama powiedziała, że gdybym miała faceta to nie byłabym tak nerwowa (i to prawda, jak się spotykałam z byłym to czułam się bardziej wyluzowana) i sama znajoma mówi, że no bycie samemu jakiś czas jest okej, ale za długo też nie można, bo na mózg siada, co widać po naszych wykładowczyniach, co nie mają życia prywatnego (najwredniejsze to te bez mężów)
Ja w pewnym momencie miałam status, że dzieci nie chciałam, ale niedawno stwierdziłam, że jakbym miała mieć super męża, którego bym kochała to może byłaby w stanie się poświęcić, pójść na kompromis i z jedno dziecko mieć, ale nawet ta myśl mnie przeraża. Nie chcę też dzieci może z tego powodu, że przy żadnym facecie nie czułam się nigdy bezpiecznie. Jak się komuś podobałam to komuś zależało bardziej na rozebraniu mnie tylko i wyłącznie, co widać gołym okiem, więc odmawiałam. Ogólnie mnie to wkurza. Wiem, że dla mężczyzn ważny jest wygląd, ale to już mnie zniesmacza. Wyglądam jak typowa słowianka: popielaty odcień włosów, wysokie kości policzkowe, jasna oprawa oczu i brwi, delikatne rysy twarzy. Jak się ubiorę na sportowo i idę na spacer czy biegać to nie widzę nic specjalnego, może starsi panowie się obejrzą (a nie wyglądam jak lump, po prostu jestem niepomalowana, ale mam dobrane ciuchy sportowe), ale jak już się lepiej ubiorę tj:spodnie rurki podkreślające nogi, obcisła bluzka (jestem szczupła, więc to ładnie podkreśla) do tego rozpuszczę włosy, zrobię delikatny makijaż to nagle wszyscy się oglądają, czuję na sobie spojrzenia facetów. Czuję się wtedy jak towar na półce. Czuję się tak, jakby dla innych liczył się tylko wygląd i to daje mi takie poczucie braku stabilności i bezpieczeństwa i daje do zrozumienia, że jak będę wyglądać trochę gorzej (i tu nie chodzi, że dużo gorzej, bo można mieć ładną cerę, ale być bez makijażu) to nie zwróci nikt na mnie uwagi. A przecież są różne sytuacje w życiu: choroby, albo ciąża, po której na początku nie ma szans, żeby wyglądać jak gwiazda i co wtedy? Dlatego ja nie myślałam nigdy o dzieciach, bo ja się trochę boję facetów, bo wiele razy byłam zraniona

I ja wiem, że sama =/= samotna, ale jednak dla mnie to jest równoznaczne. Moje koleżanki mają w większości chłopaków. Z jedną nawet nie tak dawno gadałam. Gadałyśmy o jednej naszej wykładowczyni, która niedługo idzie na emeryturę, a jest, no żeby brzydko nie mówić zgorzkniała, nie ma męża, dzieci i często wyżywa się na studentach. Nie tak dawno miała jakieś problemy rodzinne i znajoma mówiła, że jej jest szkoda tej kobiety, bo wracała do pustego domu, nie miała wsparcia, została z tym sama, a wiadomo, że koleżanki to nie facet. Trochę mnie to zabolało, ale wiem, że ma rację. Mam 24 lata, to młody wiek, ale już widzę, jak ludzie się parują i zmieniają priorytety, a za kilka lat już w ogóle te koleżanki nie będą miały dla mnie czasu. Ja bym chciała chociaż raz w tygodniu z kimś gdzieś wyskoczyć, na spacer czy do kina, a bywają tygodnie, że cały weekend spędzam sama

Nie biorę pierwszego lepszego, jeszcze. Są dwie opcje: albo będę tak zdesperowana za x lat, że wezmę kogo popadnie i nawet się w tej osobie zakocham z braku laku i wyboru, albo przez bycie wieczną singielką stracę w ogóle umiejętność współdzielenia życia z drugą osobą i nie będę potrafiła z kimś po prostu być

Zazdroszczę męża. Niestety wielu mężów naciska na dzieci, a potem obowiązki przy tym dziecku spadają na kobietę. Czytałam o tym, jak kobiety się na to żaliły

Wiesz, moi rodzice mając ponad 50 lat mają na prawdę dobrą skórę i liczę, że odziedziczyłam po nich, bo też nie narzekam jak na razie. Poza tym są różne zbiegi medycyny estetycznej, dzięki którym na prawdę można dobrze wyglądać
A z tego co wiem, rozstępy jest ciężko usunąć. Moja mama urodziła 2 dzieci i nie miała jednego rozstępu. Ja rozstępy mam na tyłku. W 1 klasie gimnazjum bardzo urosłam, bo we wrześniu ważyłam 38kg, a w styczniu prawie 20kg więcej. Co prawda urosłam też wzwyż, ale rozstępy pojawiły mi się na całych pośladkach, były okropne. Może gdyby mama zareagowała (ona je zauważyła pierwsza) i zabrała mnie na jakieś zabiegi to by nie było tak źle, ale minęło 10 lat, a one nadal są. Co prawda dużo mniejsze, z daleka niewidoczne, ale ja je widzę i przez to mój tyłek wiecznie wygląda, jakby nie był jędrny. Denerwuje mnie to i po studiach, jak będę normalnie zarabiać, a nie dorabiać to uzbieram choćby te 2 tyś i postaram się je usunąć laserem. Czy to będzie możliwe to nie wiem, ale pójdę do kliniki i zapytam. Jednak na tyle lubię swoje ciało, że nie przyjmuję do wiadomości, żebym miała cały brzuch, tyłek w rozstępach. Mam na studiach koleżankę, która wpadła na 1 roku studiów. Jak była już ze 2 lata po porodzie podciągnęła koszulkę. Byłam w szoku. Ogólnie bardzo szczupła dziewczyna, z niewystającym brzuchem, ale brzuch był cały w paski i wyglądał jak pognieciony worek na śmieci. Chyba bym się popłakała, jakby mi ktoś coś takiego zrobił. A dziewczyna niezbyt wysoka, szczupła, drobnej postury jak ja (może na większych kobietach tego nie widać, ale ja jestem drobniutka i brzuch by mi bardzo urósł, bo inaczej nie byłoby miejsca dla dziecka nawet). I owszem, wszystko jest do wypracowania, ale trzeba mieć na to siłę i czas. A czytałam historie, gdzie to perfekcyjny mąż nalegał na dziecko, a jak już się pojawiło, to mężulek się zniechęcił, bo tu dziecko trzeba nakarmić, tu przewinąć, tu płacze, jego to męczy i woli iść z kolegami na piwo. I co wtedy? Co zrobić z tym dzieckiem? Nie wszystkich stać na nianię, nie wszyscy mają rodziców czy teściów na emeryturze, którzy chcieliby się jeszcze tym dzieckiem zajmować

Serio? Ja chyba nie wierzę, że na kogoś takiego trafię. Ja się boję, że trafię na kogoś, kto mnie będzie tylko wykorzystywał. Mój ex też próbował ze mnie zrobić kucharkę, sprzątaczkę, a jak grzecznie odmówiłam, to znalazł sobie inną. Z jednej strony dobrze wyszło, bo po co mi taki, z drugiej strony takie mam szczęście. Mam wrażenie, że w moim wieku każdy fajniejszy facet już jest zajęty, bo np. na roku co mam rozsądniejszego chłopaka to już w długoletnim związku, niektórzy zaręczeni, jeden po ślubie, więc kobiety wiedzą, co dobre i tacy szybko schodzą
I niby wiem, że to jest wszystko do dogadania się, do ustalenia, ale boję się, że trafię na kogoś, kto będzie mną rządził. Jak wcześniej napisałam- rodzice mnie często do różnych rzeczy podmuszali w przeszłości (do zajęć dodatkowych, na które chodzić nie chciałam, jak odmawiałam, to krzyczeli) i teraz tak panicznie się boję, że z facetem będzie to samo, że nie potrafię normalnie myśleć. Niby to moja decyzja i niby o tym wiem, ale w praktyce jest jak jest. Żebym miała na koncie chociaż jeden szczęśliwy związek i jakieś dobre wspomnienia to nie byłoby źle, nie miałabym pewnie takiego lęku, ale jak się ileś razy sparzyłam. I z tym ostatnim chłopakiem tak samo- też mi niby miło, ale próbował manipulować, zarzekał, że będziemy gotować na zmianę, po czym skończyło się tak, że ja gotowałam częściej, on powiedział, że nie lubi wytykania kolejności po tym, jak go upomniałam, że 3 dzień z rzędu robię obiad. I gotowałam za swoją kasę, a on był chłop i lubił mięso, a to kosztuje
Dlatego ja nie mam takiego poczucia bezpieczeństwa. Mnie powoli związek kojarzy się z czymś nieprzyjemnym, bo co mi się ktoś podobał to musiałam się odkochiwać. Niby cieszę się, jak czytam, że np. Ty masz męża, czuję wtedy takie ciepło na sercu, że ktoś jest szczęśliwy, albo jak widzę przytulającą się parę, to nie zazdroszczę, to nawet mi miło. Jednak jak sobie pomyślę o swoim życiu uczuciowym to mi gorzej.
Mam taką rozterkę- z jednej strony czasem samotność mnie dobija, smutno mi samej i chciałabym kogoś poznać, a z drugiej strony czuję już takie obrzydzenie do tego wszystkiego, nie mam siły biegać za facetami ani się o nich starać, bo już to kiedyś robiłam i jestem tym zmęczona. Przestałam szukać i zdaję się na los, który łaskawy nie jest. Bo kiedyś chciałam poznać chłopaka. Szczególnie pod koniec liceum stwarzałam różne sytuacje, żeby jakiegoś chłopaka poznać. A teraz już jestem tak zrezygnowana i mam dość
Co gorsza mam młodszą siostrę, która chłopaka znalazła, a ja nigdy do domu nikogo nie przyprowadziłam. Już siostra jak się ze mną pokłóciła to mi wykrzyczała "Ciebie nikt nie chce!" i w sumie ma trochę racji, ale co ja mogę? Nigdy nie spoczywałam na laurach, nie wybrzydzałam, jak mi się ktoś spodobał to zagadywałam, ale przez to, że nigdy nie byłam w szczęśliwym związku i nie wiem jak to jest być szczęśliwie zakochanym to już mi się nawet nie chce

Nie myślałaś, żeby iść z tym do psychoterapeuty? Czujesz na sobie presję na założenie rodziny. Zrozumiałe czytając to co piszesz o swojej matce. Dwa, że rodzice Ci krzywdę zrobili upychając na zajęcia dodatkowe i nie dając się bawić i widać, że masz sporo emocji z tym związanych. No i chcesz bliskości, ale nie potrafisz jej zbudować. Boisz się, że nie postawisz chłopakowi granicy i on na tobie wymusi zostanie matką, tak jak rodzice wymuszali chodzenie na zajęcia dodatkowe.

Moim zdaniem masz co przedyskutować i emocje do przepracowania.

Masz rację. Czuję po prostu się tak, jakby ktoś mi ukradł ileś lat z życia, ukradł młodość. Nie mogę oglądać filmów młodzieżowych, bo jak pokazują licealistów, którzy przeżywają pierwsze zakochanie, pierwszą miłość, pierwszy seks, mają czas na spotykanie się ze znajomymi, jakieś życie to aż mi się płakać chce, bo jak byłam młodsza- podstawówka, gimnazjum- to tak właśnie wyobrażałam sobie dojrzewanie. Może to tylko filmy, ale no jednak są licealiści, co mają swoje drugie połówki, jakieś życie. A ja jakbym miała streścić swoje życie to wyglądałoby to tak, że w latach szkolnych głównie nauka i masa korków albo zajęć dodatkowych. Nie miałam prawie w ogóle znajomych, o przyjaciołach nie wspomnę. Czułam się tragicznie samotna, miałam depresję. Czułam, że nie mam wsparcia. Uratował mnie internet i pewne forum młodzieżowe, na którym się żaliłam i to, że ludzie mi pisali miłe słowa to mnie trzymało na duchu. Na imprezy nie chodziłam. Pod koniec liceum zaczęłam poważniej myśleć o chłopakach. Chciałam iść do pracy takiej, że byłaby szansa poznać kogoś wartościowego, ale mnie nie wzięli. Może to zabrzmi okropnie, ale decyzja o studiach też była taka, że wybrałam trudniejsze studia, bardziej prestiżowe, bo wiedziałam, że tam będzie większa szansa kogoś poznać (i chłopaki byli, ale co fajniejszy to zajęty już na początku). Potem jak studia się rozkręciły to tylko modliłam się, żeby zdać z semestru na semestr. Kiedyś bardziej o siebie dbałam: układałam włosy, ładnie się ubierałam, malowałam się. Te studia mnie tak wykończyły, że związuję niechlujnie włosy, ubieram jakieś pierwsze lepsze dżinsy i bluzkę (nic specjalnego) i nie maluję się, bo po pierwsze nie chce mi się, po drugie nie ma dla kogo, po trzecie niektórzy prowadzący starszej daty źle patrzą na makijaż. I to nie żart. Byłam na egzaminie ustnym z koleżanką. Ja związałam włosy w kucyk nisko nad karkiem, nie pomalowałam się, byłam niewyspana, założyłam tylko koszulę i tyle. Do tego krótkie, niepomalowane paznokcie. Znajoma ubrana w super sukienkę, rozpuszczone włosy, makijaż, paznokcie i do mnie profesorka wyskoczyła, że wyglądam porządnie, a ją zwrzeszczała, co prawda nie wprost o wygląd, bo by wtedy mogła na nią naskarżyć, ale bardziej na nią najeżdżała pytaniami i oblała
I masz rację. Musiałabym poczuć, że żyję. Musiałabym trochę gdzieś wyjechać/podróżować, zająć się jakimś hobby, ogólnie jakoś się rozerwać. Bo niestety dla mnie dziecko równa się z utratą czasu, zaniedbaniem. Ja już teraz chodzę zaniedbana i to strasznie. A lubię się pomalować czy ozdobić paznokcie, ale no nie za bardzo teraz mogę. A jakbym miała urodzić dziecko to nie będzie już na nic czasu, a ja byłabym tak zmęczona, że pewnie nie miałabym znowu sił i ochoty na nic i pewnie wróciłabym do takiego samopoczucia, jakie mam teraz
A wiesz to wszystko nie jest takie proste. Mam 24 lata. Zanim skończę studia, zrobię staże, obronię magisterkę i przeprowadzę się do większego miasta to obliczyłam, że będę miała 27 lat. To już jest bliżej 30stki niż 20stki jednak i mam koleżanki singielki w tym wieku i widzę, jak im mentalnie ciężko

No dla mnie to obleśne. Ja rozumiem, że bez tabu, ale to przesada. No ja przez tą tokofobię właśnie w ogóle nie lubię, gdy ktoś mi "tam" grzebie. I to nie chodzi o nieśmiałość. Przed facetem się rozbiorę i nie mam z tym problemów, nawet mnie to kręci, ale na ginekologów i położne mam jakieś nerwy, jakąś wewnętrzną niechęć i odkładam to jak mogę, nawet głupią wizytę, a bycia w ciąży sobie nawet nie wyobrażam, poród sn dla własnej psychiki wyparłam ze świadomości

Możesz mieć rację. Właśnie mnie to wkurza, bo kurczę no są różne narządy, nie tylko macica. A szczerze? Gdybym teraz usłyszała diagnozę, że jestem bezpłodna to byłabym najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, bo nie stresowałabym się, że spoczywa na mnie ten ciężar, że aby utrzymać faceta to muszę urodzić dziecko, bo nie będę prawdziwą kobietą (tak, faceci nawet dzisiaj serio tak myślą), a tak to bym powiedziała, że sorry nie da się i już
Doszłam nawet do wniosku, że mi by najbardziej odpowiadał za partnera starszy facet. Taki nawet 5-12 lat starszy, który jest ustatkowany, ma kolegów i widzi, że przy dzieciach jest kupa roboty i przez to sam nie chciałby ich mieć->znajoma ma takiego chłopaka i sam powiedział, że widzi, ile kumple się męczą z dziećmi i on by tak nie chciał. Tylko gdzie takiego szukać?

Byłam rok temu i mnie tylko kobieta wkurzyła. Koszt bardzo wysoki, bo 100 zł za 50 minut. Usłyszałam porady identyczne, jak mi pisali kiedyś rówieśnicy na forum młodzieżowym, czyli: szukaj znajomych w internecie, zapisuj codzienne odczucia, zapisuj sny, wychodź na słońce, uprawiaj sport, a potem mi wmawiała, że widzi poprawę. Dawno tak bardzo nie żałowałam wydania kilkuset zł i jestem bardzo zła z tego powodu
Byłam dobrze nastawiona, ale no cena ogromnie wysoka, nieadekwatna do jakości. Nie mówię, że nie spróbuję. Zamierzam iść na psychoterapię w przyszłości. Tylko muszę mieć swoją kasę i zarabiać wreszcie w miarę rozsądnie, bo teraz jako student to czasem coś dorobię sobie i tyle, ale no to jeszcze mi sporo czasu zostało

Ja wiem. Wtedy, z moim byłym było tak, że to on to zasugerował- jak wspomniałam wcześniej to był mój współlokator, powiedział, że na zmianę będziemy gotować, bo fajnie tak się wymieniać smakami itp. Skończyło się tak, że on jako że codziennie był na siłowni to chciał mięso, więc nawet musiałam moje wegetariańskie burgery przerobić na takie z kurczakiem, bo inaczej był niezadowolony. Ja mięso jadałam max 2 razy w tygodniu. Jak ugotowałam coś na 2 dni to on tyle jadł, że poszło na raz. Ja jadłam może 1/3 tego co on albo mniej, więc tak powinniśmy się dzielić. Kasy mi poszło mnóstwo na jedzenie nagle. A on czasami gdy była jego kolej potrafił iść z kolegami na miasto, nie napisać mi, że dzisiaj obiadu nie będzie, a ja wróciłam z zajęć o 17 i myślałam, że będę miała jedzenie a tu pusto, a panicz nie raczył napisać nawet, a ja nie miałam nic kupionego
Do tego wyszło tak, że np.w piątek ugotowałam spory obiad, który starczył na 2 dni, stałam nad nim 1,5 godziny. Było też na sobotę. W niedzielę on nic nie robił, więc zaczęłam robić spaghetti to się chętnie dołączył do jedzenia. Powiedziałam, że już 3 dzień z rzędu robię dla nas obiad, a ten zaczął kręcić nosem, że nie lubi takiego wytykania, że on zrobił rano jajecznicę (robił ją 10 minut i była niedobra, nie zjadłam jej). W poniedziałek też coś zrobiłam, bo on się wykręcił. We wtorek łaskawie wziął się za gotowanie, ale wziął z lodówki piersi z kurczaka, które ja kupiłam, moje warzywa i jedynie ryż tylko dołożył swój (a najdroższe jak wiadomo mięso). Wkurzyłam się i powiedziałam, że kończymy ten układ, bo mi się nie podoba. Na prawdę dużo kasy mi wtedy poleciało na jedzenie, aż mi rodzice zwrócili uwagę, że no co się stało, że tyle kasy poszło. Dlatego posiadanie faceta w ogóle kojarzy mi się z dużymi wydatkami, także kolejny uraz

"A wiesz to wszystko nie jest takie proste. Mam 24 lata."
No wiem. Sama nie byłam w lepszej sytuacji. Niestety, stracone dziecinstwo czy młodość mają swoje konsekwencje. Gdzieś tam braknie czegoś w rozwoju. Jestem zdania, że takie rzeczy wracają, warto sobie pozwolić by przeżyć to czego zabrakło wcześniej. Niestety z wiekiem jest coraz trudniej, ludzie mają większe oczekiwania wobec ciebie. Dlatego wszystko powinno mieć swój czas. Trudno od razu od dziecka być dorosłym, dojrzałym i odpowiedzialnym człowiekiem. Nie wierzę w drogi na skróty. Okazuje się potem, że to pozory, a w rzeczywistości czegoś brakuje.

Poszukaj sobie jakiegoś kursu lub książek o asertywności, stawianiu granic. Powinno ci to trochę pomóc poczuć się bezpieczniej. Będziesz miała jakieś schematy jak możesz się zachować, jak bronić swojego i jak nie czuć się z tym źle.

Dostalas w rodzinie role bohatera, ktora czesto przypada najstarszym. To jest rola polegajaca na realizowaniu ambicji, oczekiwań rodzicow. Ty je realizujesz wiec mlodsza siostra nie miala juz takiej presji na spełnianie oczekiwan rodzicow (problemem mlodszego dziecka moze byc natomiast to, ze nie jest w stanie dorownac starszemu, czuje sie glupsze i mniej zdolne).
Mozesz zaczac stawiac granice rodzicom, zeby zrozumieli, że nie jestes po prostu ich przedluzeniem tylko osobną istotą. Łatwo niestety sterowac kimś kto jest od dziecka przyzwyczajony, że jest dla innych a nie dla siebie, przekracza sie jego granice.

"On tam opisuje między innymi, że czas na zabawę i bycie z rówieśnikami jest potrzebny dzieciom do prawidłowego rozwoju, a te które go nie miały kończą właśnie u psychologa. Zresztą nie tylko u niego spotkałam się z tym, że zabawa i spędzanie czasu z rówieśnikami jest dzieciom potrzebna i rodzice naciskający na szkołę do tego stopnia, że dziecko nie ma na to czasu, żadnej przysługi dziecku nie robią."
Tak jest.
Uważam, że w jakimś sensie warto sobie ten czas podarować nawet później w życiu. Oraz inne rzeczy, które możemy dla siebie zrobić a których nam bardzo brakowało w dzieciństwie, tak, że mamy dalej żal. Dlatego np jeśli zawsze chciałaś chodzić na tance albo nauczyć się rysować, lub fotografować, to znajdź na to czas. To co inni uważają za najlepsze, czy godne podziwu nie koniecznie musi być tym co dla nas jest najlepsze, sprawia nam radość, pozwala nam wyrażać własną osobowość, rozwjać się w kierunku, którym chcemy. Dla rodziców może to byla strata czasu, a dla Ciebie to może być coś bardzo ważnego w życiu, co decyduje o jakości i poczuciu sensu w życiu, tożsamości. Czas zabawy, swobody pozwala odkrywać siebie.

To normalne, że z jednej strony ich kochasz, a z drugiej jesteś wściekła. Rzadko jest tak, że rodzice są totalnie do niczego. Zazwyczaj jest właśnie tak jak u Ciebie, że coś spieprzyli, ale też chcieli dobrze albo coś innego zrobili dobrze. Możesz czuć obie emocje, nawet jeśli są skrajnie różne. Możesz czuć wściekłość mimo tego co zrobili dobrze. Ona zresztą jest dla Ciebie informacją, że przekroczono Twoje granice.

Powiem Ci, że mało który rodzic potrafi normalnie dziecku doradzić na jakie studia ma iść, zwłaszcza jeśli wybrany przez dziecko kierunek nie spełnia ich oczekiwań. To jest właśnie to o czym piszesz krzyki i wrzaski. Zamiast uczenia jak podejmować taką ważną decyzję, że warto patrzeć na to co się będzie potem robić, a niekoniecznie jakie przedmioty się lubiło w szkole, że warto porozmawiać z ludźmi o takim wykształceniu jak się potoczyły ich losy, że warto porozmawiać z ludźmi, którzy wykonują daną pracę (Internet daje taki możliwości, są grupy na facebook’u, itd.), czy są zadowoleni, jak widzę swoje możliwości kariery, jaki jest rynek pracy w Polsce w danym zawodzie, itp., to zamiast rzeczowej rozmowy jest histeria, krzyki i wymuszanie pójścia na bardziej przyszłościowe w ich mniemaniu studia. Być może nawet mają rację, ale to jak przekazują informację ma bardzo duże znaczenie. 

No to faktycznie klops z tymi zajęciami, nie wiem, czy psycholog może wypisać usprawiedliwienie. Możesz spróbować się dopytać, czy jest możliwość innego terminu. Albo cóż, czekać aż znajdziesz pracę i wtedy pójść prywatnie, a do tego czasu zostaje youtube oraz książki. Zawsze to coś na początek.

Myślę, że niestety ciężko Ci będzie znaleźć normalnego partnera, dopóki nie przepracujesz tematu. Ludzi, którzy doświadczyli jakiejś traumy w późniejszym życiu potrafią ja powtarzać, dopóki tego nie zrobią. Ty przynajmniej jesteś świadoma, że masz problem, to zawsze coś. Z tą świadomością nie wpakujesz się raczej w długotrwały toksyczny związek i nie urodzisz takiemu co będzie chciał Tobą rządzić dzieci. Z tego możesz być dumna. Pełno kobiet wkopuje się w takie toksyczne związki, gdzie syreny alarmowe wyją od początku, a z Twoich postów widać, że Ty ten alarm słyszysz i go nie ignorujesz. Jesteś młoda, ale trzeźwo myślisz i trzeźwo ocenisz faceta, nie przez różowe okulary i motylki w brzuchu, myślę, że dzięki temu ominie cię wiele cierpienia w życiu i masz spore szanse przeżyć resztę życia w zupełnie innej jakości.

To, że Ty się takimi przekonaniami otaczasz to jest Twoja sprawa. One są fałszywe. Jeżeli uważasz, że każdy facet będzie chciał Cię zamienić w matkę polkę gotującą obiadki, to takich będziesz do siebie ściągać.

Powiem Ci coś, co Cię zszokuje, u mnie gotuje mąż. I jak zajdę w ciążę i urodzę dziecko, to mąż będzie na urlopie wychowawczym. Mamy to omówione. W związku powinno być tak, żeby obu stronom pasowało, a nie tak, że ktoś Cię do czegoś zmusza.

Dopóki nie zmienisz swojego myślenia, to nie zmienisz rzeczywistości.

No dokładnie. Z jednej strony jestem na nich zła, z drugiej za rodzinę dałabym się pokroić

Nooo. Znaczy wiem, że rodzice chcieli dobrze. Nie chcę pisać, w jakim zawodzie jestem, bo nie chcę być rozpoznana, ale ogólnie w moim środowisku szkolnym zawód ten był uważany za prestiżowy i ciężki. Praca po tym jest, tylko często nie daje satysfakcji i możliwości rozwoju, pensja przeciętna 3,5-5 (5 to w większych miastach typu stolica), dopiero na kierowniczych stanowiskach można zarobić więcej. W skrócie mówiąc to praca, gdzie zaraz po studiach praca będzie, więc nie będzie stresu, że nie mam na chleb, to jedyny plus, ale odpowiedzialność spora, zmęczenie, stres i praca z niezbyt uprzejmymi ludźmi. Kiedyś stwierdziłam, że nie chcę pracować stricte w zawodzie tylko zostać na uczelni, robić doktora, prowadzić zajęcia ze studentami. Podobałoby mi się to, ale mnie moja rodzina straszy, że trzeba mieć znajomości, żeby zostać na uczelni
A co do moich rodziców to ja ich rozumiem po części, bo moi kuzyni pokończyli łatwe i przyjemne kierunki, tylko mają 30+ lat i brak stałej pracy ludzi ch po tych studiach rodzice utrzymują. Ale właśnie dobrze zaznaczyłaś- sposób, w jaki się to przedstawia jest ważny

Tak dokładnie. No niestety u nas tak jest, wiem, że ciężko to sobie wyobrazić, ale taka polityka uczelni. Gdybym powiedziała, że mam psychologa i nie przyjdę na zajęcia to mogłabym mieć z tym związane spore problemy. Moja znajoma wylądowała na egzaminie warunkowym, ponieważ była chora we wrześniu, ale nie akceptują zwolnień lekarskich i przepada termin
Z resztą słyszałam raczej marne opinie o psychologach na nfz, jednak mam postanowienie, że jak tylko pójdę do pracy to na pewno do kogoś pójdę, a co innego, gdy już się samemu zarabia, a co innego student, co tylko czasami sobie dorabia i często brakuje kasy

A tu też prawda. Aż jestem zdziwiona, że tak trzeźwo myślę. Znaczy to też zawdzięczam rodzicom, bo w domu często mówiło się o toksycznych zachowaniach, o wyzyskiwaniu kogoś, dlatego ja jestem bardzo na to wyczulona. Ogólnie jestem miła, spokojna, wiele osób wtedy myśli, że jestem też głupia, ale swój rozum mam i ogólnie jestem taką osobą, dla której jak ktoś jest miły to ja wszystko zrobię. Mam takie koleżanki, które są lojalne wobec mnie a ja wobec nich, ale jeśli ktoś próbuje na mnie takich gierek, jak mój ex to mnie to po prostu podświadomie wkurza. Ja jak się z nim rozstałam to byłam w szoku, jak można być tak bezczelnym (z czego gadanę to miał, dlatego sporo osób mogło się na to dobierać). Ja się tylko boję, że nie trafię na nikogo odpowiedniego. Ja serio nie wymagam super dużo. Chciałabym tylko wykształconego, spokojnego, kulturalnego faceta. Nie musi być bogaty (sama po swoich studiach nie będę zarabiać kokosów), bo uważam, że samemu można dojść do w miarę dobrego poziomu, ale no ja mam słabość do spokojnych, trochę nieśmiałych facetów, tylko mam wrażenie, ze takim właśnie podoba się totalne ich (i moje) przeciwieństwo, czyli głośne dziewczyny

Nie, nic się nie zmieniło. Co miałam zrobić?
Koleżanka zaprosiła mnie na urodziny chłopaka. Byli tam jego koledzy, więc sądziłam, że wreszcie kogoś poznam. Miałam przyjść, niestety dzień przed dopadła mnie jelitówka, nie mogłam wstać z łóżka. Plułam sobie w brodę, bardzo chciałam iść i czułam, że może wreszcie kogoś poznam, że wreszcie jest szansa, ale no choroba nie wybiera...zaraził mnie kolega z grupy, który przyszedł chory na zajęcia. A na prawdę chciałam iść
Niestety na co dzień nie mam za bardzo jak poznawać nowych ludzi
Ale jak będzie kolejna impreza to na pewno pójdę

Właśnie mi to mama mówiła, że jest teoria, że jak się w coś mocno wierzy to się to przyciąga np. jeśli mocno wierzymy, że nie zdamy egzaminu, to faktycznie go nie zdamy...

Masz świetnego męża <3

I to nie tak, że ja sądzę, że wszyscy faceci są źli. Nie. Dużo koleżanek ma takich chłopaków, jak Ty swojego, takie układy już znam. Tylko ja się boję, że ja na nikogo takiego nie trafię. Często co widuję kogoś fajniejszego, to się okazuje, że od dawna zajęty
I czasem po prostu tracę wiarę w to, że się kiedyś uda. Znaczy z jednej strony marzę o facecie, o ślubie i wyobrażam sobie normalną, zdrową relację, ale nikogo takiego na swojej drodze nie spotykam i tak to leci

Ja mówię, że gdybym miała jakiś szczęśliwy związek na koncie to pewnie bym nie miała czegoś takiego, ale czekam, czekam, niektórzy dookoła pozaręczani a u mnie nic, lub ktoś taki jak ex

No wybacz

Robię. Znaczy od zawsze robiłam. Tylko nie wychodzi

Nawet mówią, że się miłości na siłę nie szuka, więc w sumie nie powinnam nic robić. A kiedyś robiłam bardzo dużo, a efekt jest jaki jest

Co dalej? A co ma być? Co mogę zrobić, żeby kogoś poznać? Przejść się do sklepu z męską odzieżą, żeby tam kogoś poznać? No bo tak to otaczają mnie w większości kobiety

Z tym pozostaniem na uczelni to się zorientuj. Wiem, że w przypadku humanistycznych kierunków rzeczywiście jest bardzo ciężko, natomiast na ścisłych jest łatwiej o tyle, że ludzie po takich kierunkach łatwiej znajdują pracę na rynku i jest mniejsza konkurencja na uczelni do prowadzenia takich przedmiotów. Jeśli lubisz w dydaktykę i takie rzeczy, to warto się rozejrzeć. Plus zależy czego byś chciała uczyć i jak popularny jest to kierunek. Co innego studia humanistyczne, za które często nikt nie chce płacić zaocznie, bo i dziennie nie mają za wiele sensu, a co innego kierunki ścisłe jak finanse, logistyka czy informatyka, gdzie chętni do studiowania są, więc i kadra jest potrzebna.

W polskiej szkole to tak wygląda, humanistów nie brakuje, a nauczycieli od fizyki czy informatyki jak najbardziej.

Humanista chyba ma fajnie jak zna języki obce, najlepiej angielski + jakiś inny, wtedy się zawsze może w korpo zaczepić.

Z poznawanie nowych ludzi, nie myślałaś o dołączeni do jakiegoś klubu, gdzie mogłabyś porozmawiać z ludźmi o podobnych zainteresowaniach?

Zazwyczaj domówek nie odmawiam. Ostatnio musiałam, bo nie byłam w stanie wstać z łóżka, no ale trudno się mówi, takie życie. A wyżej już pisałam, że kiedyś nawet do klubów chodziłam na imprezy, nie dlatego, że lubię, tylko dlatego, że liczyłam, że kogoś się pozna
Niestety u nas zbyt wielu domówek nie ma
Ale jak ktoś robi, to idę
Tylko na nich też często są same kobiety, byłam na takiej na początku października, znajoma mnie zaprosiła, same koleżanki były
Co do wyjazdów studenckich- polecasz jakieś biuro podróży stricte dla studentów?

Nie, nie jest to kierunek humanistyczny. Studiuję na uczelni medycznej jeden z kierunków tzw "stanowionych" (czyli w całym kraju są obowiązkowe te same przedmioty, nie tak, że się wybiera, są odgórnie narzucone)
Ogólnie chętnych jest sporo, kiedyś ten kierunek miał większy prestiż, ale nadal ludzie na to jednak idą
Tylko mi siostra powtarza, że żeby zostać na uczelni to trzeba mieć znajomości. Moja znajoma z roku mówi, że nie, że jak się rekrutowaliśmy to były miejsca na studia doktoranckie. Mnie by to bardzo odpowiadało, wiem, że nie jest kolorowo, pensja średnia, ale pisanie publikacji czy uczenie studentów wydaje mi się fajne i ciekawie by było choćby na pół etatu spróbować...i do tego zrobić doktorat, ale nie jestem najlepszą studentką, jestem przeciętna, dlatego boję się, że biorą tych albo ze znajomościami albo z bardzo wysoką średnią, więc no może być ciężko, z drugiej strony nie wiem, czy aż takie tłumy się tam pchają...
Właśnie najgorsze jest to, że kiedyś na uczelni medycznej były tylko 2 wydziały. Dzisiaj są 3. Sporo ludzi z wydziału nauk o zdrowiu chce robić doktoraty, bo często ich rynek pracy jest średni. I zastanawiam się, jak to z tym jest, bo np.kierunek lekarski ma bardzo ciężką anatomię i tam ludzie modlą się, żeby dostać 3, nie mówiąc, że coś więcej, sporo osób poprawia przedmiot i w ogóle. A mój współlokator studiuje fizjoterapię, anatomię miał bardzo łatwą, miał 4 albo 5 na koniec bez większych problemów i teraz ciekawa jestem na jakiej zasadzie rekrutują ludzi- wezmą fizjoterapeutę, który ma lepszą średnią, ale łatwą anatomię czy lekarza, który ma słabą średnią, ale jest specjalistą? To się tylko tak mówi, ale u nas na katedrze anatomii lekarzy jest mało, są to ratownicy medyczni, pielęgniarki, dieteycy....to mnie trochę martwi

YellowStar : )   Żółta Gwiazdko....  Spróbuję 3 raz ale 4 już nie będzie : ) Czy możesz kliknąć po lewej stronie przy moim awatarze E-mail i napisać do mnie Przeczytałem Twoją całą historię i bardzo mnie zainteresowała. Chciałbym Ci poznać, pogadać z Tobą bo Twoja historia wydała mi się znajoma... (Na marginesie dodam że jestem spokojnym, trochę nieśmiałym facetem który lubi właśnie takie kobiety Jestem w podobnym wieku, ogarnięty życiowo, może trochę staroświeci, dobry... ) Nie trzeba iść do sklepu z męską odzieżą żeby poznać kogoś fajnego.. Czasem wystarczy napisać "Cześć, co słychać, masz ochotę na chwilę rozmowy" czasem kilka słów wystarczy żeby zmienić życie : )

Miłego wieczoru

Chłopak pisze do Ciebie tutaj kolejn raz.
Tutaj na grupie.
Za pierwszym razem go zingorowałaś.
Z powodu? Takiego że czytał twoje posty?

Cóż... obyś w realu tak nei działała.

Hej Fajnie że się odezwałaś. Zaraz napiszę. Możesz usunąć swój e-mail.

Gary Cześć, Ciebie też proszę o zedytowanie postu i usunięcie tego e-maila z cytatu. Akcja poszukiwawcza zakończona, chorońy swoją prywatność w sieci W sumie też nie powinno się  oceniać, nigdy nie wiemy jak jest na prawdę, może ktoś ma silną depresję i czasem podstawowe rzeczy są dla niego nie do wykonania, może ktoś chciał pogadać anonimowo.. a może ktoś jest po prostu nieśmiały i potrzebuje innej formy poznania się.

paslawek O, i to jest głos rozsądku : )

Miłego poranka wszystkim i świeżo zmielonej kawy

No wybacz, że jestem ślepa, ale czasem tak mam, że potrafię przeoczyć jakąś wiadomość
Ale  nie powinno Cię to już interesować, bo to tylko ode mnie zależy, czy chcę ujawnić swoje dane, czy nie i mam do tego pełne prawo, jakbyś nie zauważył, a takie wywieranie na kimś presji jest mega słane

Nie mogę zedytować postu, bo minęły 24h, ale to nie mój oficjalny email tylko pomocniczy, na którym piszę z różnymi ludźmi, więc na luzie
I dziękuję za wyrozumiałość, bardzo cenię kulturę w ludziach

Dokładnie tak. Jedzenie z pyszne.pl zamawiam z tego konta z koleżankami

Ludzie najbardziej lubią oceniać innych, zmuszać do czegoś, manipulować, bo czegoś nie przeżyli, więc nie mają pojęcia, dlatego to ocenianie Gary'ego mnie nie dziwi. Dziwi mnie, jak ktoś to akceptuje

P.S.
Wyżej ktoś pisał o podziale obowiązków w domu, że facet też może iść na tacierzyński, że facet też może gotować. W teorii tak, ale jak to wygląda w praktyce? Wczoraj gadałam z mamą. Tata w tym czasie stał obok i przykręcał coś do ściany, taka techniczna zabawa. Ja powiedziałam, że jestem noga techniczna i że chciałabym się nauczyć coś przykręcać, dokręcać itp., a mama na to "No szkoda! A co chłop w domu będzie robił?", a ja mówię "Zajmie się dzieckiem" a mama takim sarkastycznym tonem "mmmhhhmmmm, już to widzę". A ja mówię "To kto ma się nim zająć? Bo ja na pewno nie", a mama "Ja się będę zajmować waszymi dziećmi!", ja mówię, że niby jak tak na odległość a mama "To się przeprowadzę!". A niestety oboje wiemy, że to nie będzie prawda, bo moi rodzice mieszkają w małym miasteczku, tam mają dom i nie przeprowadzą się nagle do większego, żeby się moimi dziećmi zajmować
A z facetami też różnie bywa. Ostatnio czytałam historię pewnej kobiety. Nie chciała dzieci, ale mąż nalegał, więc zgodziła się, kazała mu zapłacić za cesarkę prywatnie na życzenie, bo ona sn rodzić nie będzie (i nie dziwię się, mnie też to brzydzi), minęło 9 miesięcy, urodziła, jak doszła do siebie, to chciała wrócić do pracy, bo taki mieli układ, że to mąż miał się dzieckiem zająć, a ona wrócić do pracy. I co? Mąż zdziwiony, bo liczył, że jej się to odwidzi i jednak zostanie z dzieckiem w domu. A często się czyta, że facetów zaczęło to drażnić, więc wycofywali się od dzieci. Ci też się nie dogadali, jak ona się zdenerwowała, tak złożyła pozew o rozwój i zrzekła się praw rodzicielskich. Tak więc jak widać to, że są jakieś umowy, jak to facet pójdzie na tacierzyński to z tym też bywa różnie, bo facetowi się odwidzi, nie będzie chciał się zajmować dzieckiem, nie będzie chciał zmieniać pieluch, kąpać i co wtedy?

Oyesu, Yellow, ale po co Ty się przejmujesz tym, co opowiada Twoja mama?
Co jak facetowi się nie zachce? To masz na to cały czas chodzenia ze sobą, narzeczeństwa i ciąży żeby zobaczyć, z jakim facetem masz do czynienia.
Z takim nastawieniem jak Twoje nie wróżę sukcesów nigdzie.

Wczoraj dostałam śniadanie do łóżka, mąż zrobił obiad, a wieczorem zabrał mnie na miasto na kawę. I u nas to nie są wyjątkowe dni. Przestań tworzyć najczarniejsze scenariusze, tylko znajdź faceta, który po prostu nie chce mieć dzieci. Są tacy.

Owszem, jest wiele zmiennych, tylko po prostu wiem, że przychodzi taki moment w życiu człowieka, że trzeba na te tematy poważnie porozmawiać. I co wtedy? Ja się boję, że facet mnie w ogóle nie potraktuje powaznie, powie, że tokofobia to mój wymysł i że miliony kobiet przede mną było w ciąży i żyją. Serio tak niektórzy tą fobię postrzegają. Często myślę, czy nie dać sobie kilku lat, a potem wyjechać do Niemiec, podwiązać jajowody i mieć spokój, nie stresować się zajściem w ciążę i wywieraniem presji, tylko mówić "Sorry nie mogę, co najwyżej adopcja"
Owszem, wiele rzeczy może się odmienić, mogę nagle zapragnąć dziecka, ale tokofobia nie minie, fobie są trwałe, można je złagodzić, ale nie uciekną od tak. Do tego też nie zmieni mi się nastawienie do życia i nie zapragnę o zostaniu w domu z dzieckiem i zajmowaniem się nim. Skąd to wiem? Bo znam siebie. Duszę się siedząc sama w domu zbyt długo. W czasie pandemii, na początku, gdy były wszystkie zajęcia online to siedziałam w domu pół roku. To był przyjemny dla mnie czas, bo odpoczęłam od uczelni, ale po tym pół roku zaczęło mi odbijać, płakałam w środku nocy, krzyczałam, bo tak źle się czułam w zamknięciu. Gdyby do tego doszło dziecko to chyba wyskoczyłabym z balkonu.
Do tego praca...przecież gdybym chciała bardziej ambitną pracę, to nie mogę np. zniknąć na macierzyński na rok czy dłużej. Musiałabym w ciąży (chociaż pierwsze 2 trymestry) pracować, po urodzeniu szybko wrócić do pracy (a kto się zajmie 2-3 miesięcznym dzieckiem? Chyba nawet do żłobków takich nie biorą, a nianie są strasznie drogie, a nie wszyscy mają rodziców do pomocy pod ręką). Niestety chciałabym pracować w korpo, do tego przechodzi mi myśl o doktoracie. W takim wypadku nie mogę na długo zniknąć, bo na takie miejsca czai się dużo osób i zaraz by mnie kimś zastąpili

Bo rodzice i siostra to najbliższe dla mnie osoby. Na ich zdaniu i opinii najbardziej mi zależy i często się ich w jakiś sprawach radzę. Gdybym miała bliską paczkę przyjaciół albo chłopaka to by mi na ich zdaniu zależało, ale no nie mam nikogo takiego. Nawet najbliższa mi koleżanka uważa, że przyjaciółka to przecież nie to samo co facet i mówi mi to w twarz. Ja wiem, że ma rację, ale staram się oszukać sama siebie i zaprzeczam, że brak faceta to nic, bo znajomi też są super, a dobrze wiem, że to nieprawda...

Niby tak, ale na pewnym etapie każdy chce deklaracji, bo chłopak może chcieć dzieci i straci x lat przy lasce, która ich nie chce, a nie będzie o tym wiedział. Jedna moja znajoma tak ma. Jest z chłopakiem kilka tygodni a się pokłócili, bo się okazało, że on dzieci uwielbia, ona nienawidzi i się zastanawia, co teraz z nimi będzie, bo on uważa, że jej się odwidzi
I to prawda. Z takim nastawieniem ciężko o sukces na tym polu. Ktoś wyżej napisał, że dobrze, że widzę czerwone flagi. I to prawda. Widzę je, dlatego już na początku, po miesiącu czy dwóch spotykania się potrafię urwać kontakt, bo te czerwone flagi wręcz wyją. Tylko nie potrafię tego zmienić. Umawiałam się w swoim życiu z chłopakami, to nie tak, że jestem święta, ale nigdy nie spotykałam się z kimś, kto by powodował, że czułabym "motyle" w brzuchu, ekscytację, entuzjazm. Szłam, bo ktoś mnie zaprosił, z braku laku, bez większego przekonania. Raz nawet była sytuacja, że poszłam na kilka randek z chłopakiem, a podobał mi się ktoś inny, ale z pewnego powodu był dla mnie niedostępny

Na prawdę zazdroszczę męża <3
Z Twojego opisu wnioskuję, że to świetny koleś!
Tylko trzeba mieć szczęście, żeby na takiego trafić. Wiesz, niby są faceci, którzy nie chcą dzieci, legenda głosi, że ktoś o takich kiedyś słyszał, jednak no z moich obserwacji w realu wynika, że to w większości faceci chcą mieć dzieci. W internecie też wyczytałam masę historii na ten temat i czytam albo o kobietach, które uległy namowom i nienawidzą swojego życia i lecą tam bardzo ostre słowa krytyki o dzieciach, albo grupy dla bezdzietnych, gdzie jest masa samotnych dziewczyn, które piszą, że każdy facet chciał mieć dziecko i dlatego musiały wybierać i są teraz same.
Także wydaje mi się, że jest zdecydowanie więcej kobiet, które nie chcą dzieci, niż faceci. No bo nie oszukujmy się- kobiety widzą, na czym to polega, z czym to się wiąże i jakie są konsekwencje urodzenia dziecka i prawda jest brutalna, ale powiedzmy sobie szczerze- większość obowiązków przy dziecku spada na kobietę. Facet może pomagać, ale nie zajdzie w ciążę, nie urodzi, nie będzie karmił piersią itp., często ta pomoc się dość szybko kończy, jak facet dochodzi do wniosku, że nie tak to sobie wyobrażał
Dlatego jak pisałam wyżej- czasem mnie nachodzi chęć, żeby jechać za granicę i podwiązać jajowody i mieć psychiczny spokój. Powiem wprost, że nie mogę mieć dzieci, a jak ktoś chce to jest adpocja (którą uważam za super pomysł, bo można pomóc biednemu dziecku, a nie robić bezmyślnie kolejne- to tylko moja opinia, nie hejtuję cieżarnych) i nie będzie dyskusji, tłumaczeń czy nakłaniania tylko wszystko jasne. Jestem na grupie, gdzie sporo dziewczyn jest po takim zabiegu od kilku lat i sobie to chwalą
Ja już nie mówię o moim egoiźmie, ale miałam kiedyś duże stany depresyjne a ciąża i poród mogłyby być dla mnie i dziecka tragiczne w skutkach
Mam w rodzinie jedną taką parę. Pobrali się jakieś 9-10 lat temu i nadal dziecka nie mają. Moja mama mówi, że oni tacy dobrze ludzie a tacy biedni, bo dziecka nie mają, a ja im strasznie zazdroszczę. Nie zazdroszczę wujkowi co ma 3 dzieci, nie zazdroszczę cioci z 2 dzieci, nawet kuzynce z 1 dzieckiem. Zazdroszczę im. Oboje się bardzo dobrali, podobne charaktery, wykształceni, kulturalni ludzie z klasą i cieszą się sobą i bardzo im tego zazdroszczę. Nie wiem, czy dziecka nie mają, bo nie mogą, czy nie chcą. Za daleka rodzina, żebym ich mogła zapytać, ale to nieważne, chodzi o fakt, że moja podświadomość sama chyba mi podpowiada tą podświadomą zazdrością, czego bym najbardziej chciała....tylko znowu ile jest takich małżeństw...

Bardzo Ci współczuję
Na prawdę wiem, jak to jest. Okres 18-19 lat wspominam chyba najgorzej. Czułam się tak źle, byłam w takim dole, że nie pamiętam nawet tego okresu czasu, mój mózg potraktował jako traumę i wyrzucił z pamięci. Brak nawet znajomych może dać potwornie w kość. A powiedzmy sobie szczerze- gadanie ze znajomymi na korytarzu o pracy domowej to nie to samo, co nawiązywanie głębszych więzi w różnych sytuacjach poza szkołą
I ja na prawdę miałam potworną depresję z tego powodu. I to nie tak, że to wymyśliłam. Z perspektywy czasu jestem w szoku, że nic głupiego sobie nie zrobiłam (aczkolwiek to chyba tylko dlatego, że się bałam i nie umiałabym sobie czegoś zrobić)
Dochodziło też do tego, że plułam jadem w internecie. Udzielałam się sporo na youtube i jak widziałam zdanie "bo mój chłopak coś tam zrobił" to pisałam pod tym coś nieprzyjemnego w stylu "ciesz się, że chociaż masz chłopaka" i różne rzeczy w tym stylu. Byłam bardzo nieszczęśliwa w tej samotności i nie rozumiałam (w sumie dalej nie rozumiem), czemu akurat mnie to spotkało.
Szukałam winy w sobie, czułam się do niczego. Jednak z perspektywy czasu widzę, ze to nie ze mną było coś nie tak, bo osoby bardziej chamskie i dwulicowe miały chłopaków/dziewczyny i znajomych a ja sama jak palec (to było dla mnie ogromne ukłucie niesprawiedliwości) tylko tak jak mówisz- potrzeba szczęścia, żeby znaleźć odpowiednich dla siebie ludzi. Tak jak mówisz- trzeba być w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie i można kogoś poznać na przystanku, na spacerze, na uczelni, w szkole, w pracy, na siłowni...i niestety nie jest to zależne od nas
Tutaj Gary tak namawiał mnie do założenia Tindera, jednak jestem przeciwnikiem tego typu aplikacji, bo właśnie wierzę w to "szczęście" lub jego brak. Z tindera nie znam zbyt dużo związków, a jeśli już, to takie, które się i tak rozpadły . Pomijając fakt, jakie zboki tam potrafią być....więc nie, dziękuję. Tam męża szukać nie będę. Jak będę szukała pana na jedną noc to się zaloguję, ale na razie tak zdesperowana nie jestem
Wiem też, że najgorsza jest ta niepewność, bo to sytuacja od nas niezależna. Jak masz liceum to wiesz, że się skończy. Ja mam studia i też wiem, że się skończą i że czekają mnie zmiany po tym. Jak Ci praca nie odpowiada to zmieniasz. A niestety sprawy sercowe nie są od nas zależne, bo nawet jeśli nas amor strzeli to nie mamy pewności, czy druga osoba poczuje to samo. Dobrze o tym wiem, bo zakochałam się kiedyś w chłopaku i prawie stawałam na głowie, a dostałam kosza i nie, nie był to Christian Grey, tylko jego totalne przeciwieństwo, więc to nie tak, że mierzyłam za wysoko
Wiesz, mi pomógł wyjazd na studia. Poczułam trochę wolności, mogłam wracać późno z imprez i nikt mi nie mówił, co mam robić. Może nie mam przyjaciół, ale mam znajomych, mam z kim pogadać, wyżalić się w trudnych momentach. Nie czuję się nawet w połowie tak źle jak w liceum
Ale Ty też masz tylko 19 lat. To, że ja na studiach nikogo nie poznałam, nie znaczy, że Ty też nie poznasz. Są pary, co się na studiach dobrały i niektórzy widziałam na fejsie, że w tym roku wzięli śluby, sporo tego miałam na tablicy, więc nic nie jest powiedziane
Ja też się czasem obawiam, że zostanę sama do końca życia i ten strach mi towarzyszy dość długo, ale przez te ostatnie kilka lat nauczyłam się żyć sama. Czuję się lepiej z tym teraz niż kiedyś, bo mam jakiś tam znajomych. Owszem, jak zasypiam, to wyobrażam sobie, ze zasypiam koło jakiegoś kochającego mężczyzny, ale no kiedyś z samotności płakałam po nocach, dzisiaj traktuję to jako część życia. Lubię spokój, ciszę, nie przeszkadza mi to
Jednak jest inny problem. Kiedyś natknęłam się na wypowiedź anonimowej dziewczyny:"Mam 25 lat, nigdy nie byłam w związku i nie wiem, czy potrafiłabym teraz w takim w ogóle być"- i to też niestety prawda. Bycie samemu ma też swoje plusy i jak zaakceptujemy życie w pojedynkę i zacznie nam się to podobać to możemy nawet utracić zdolność bycia w związku i to nie żart, bo związek to umiejętność wspólnego życia, którą nabywa się żyjąc z kimś, a im ktoś dłużej i permanentnie jest sam to potem ani nie umie za bardzo funkcjonować przy drugiej osobie, albo będzie się czuć niekomfortowo, albo nie będzie chodzić na kompromisy, bo nie będzie potrafić. I tego się boję

Sam zastanawiam się, jak będzie wyglądało budowanie z kimś związku po 10 latach (na ten moment) bycia samemu. Co do posiadania dzieci, to mam wrażenie, że większość kobiet jednak by chciała, kiedy ja nie chcę

chceic to moc. zawsze mozna poszukac takiej oosby ktora mysli tak samojak my i po problemie. Ludzie nie mysla jak sie dobieraja a potem tak wychodzi ze nieszczesliwe malzenstwa itd.

... przez neta tez mozna spotkac kogos fajnego (nie mowie o tinder), z mojego kregu znajomych i rodziny jest kilka fajnych par, ktore poznaly sie na jakichs sympatiach czy tym podobne, kwestia dogadywania sie, rozmawiania, komunikacji w tych sprawach ktore sa dla Ciebie istotne. Zobacz powyzej, dla niektorych panow zajmowanie sie dzieckiem to nie problem, i nie wszyscy chca miec dzieci.. Trzeba tylko sie odnalezc..
I.. wyj ze Ci zle, po to jest forum.. by inni podpowiedzieli, podzielili sie doswiadczeniem, poradzili...

"Bardzo Ci współczuję
Na prawdę wiem, jak to jest. Okres 18-19 lat wspominam chyba najgorzej. Czułam się tak źle, byłam w takim dole, że nie pamiętam nawet tego okresu czasu, mój mózg potraktował jako traumę i wyrzucił z pamięci. Brak nawet znajomych może dać potwornie w kość. A powiedzmy sobie szczerze- gadanie ze znajomymi na korytarzu o pracy domowej to nie to samo, co nawiązywanie głębszych więzi w różnych sytuacjach poza szkołą
I ja na prawdę miałam potworną depresję z tego powodu. I to nie tak, że to wymyśliłam. Z perspektywy czasu jestem w szoku, że nic głupiego sobie nie zrobiłam (aczkolwiek to chyba tylko dlatego, że się bałam i nie umiałabym sobie czegoś zrobić)
Dochodziło też do tego, że plułam jadem w internecie. Udzielałam się sporo na youtube i jak widziałam zdanie "bo mój chłopak coś tam zrobił" to pisałam pod tym coś nieprzyjemnego w stylu "ciesz się, że chociaż masz chłopaka" i różne rzeczy w tym stylu. Byłam bardzo nieszczęśliwa w tej samotności i nie rozumiałam (w sumie dalej nie rozumiem), czemu akurat mnie to spotkało.
Szukałam winy w sobie, czułam się do niczego. Jednak z perspektywy czasu widzę, ze to nie ze mną było coś nie tak, bo osoby bardziej chamskie i dwulicowe miały chłopaków/dziewczyny i znajomych a ja sama jak palec (to było dla mnie ogromne ukłucie niesprawiedliwości) tylko tak jak mówisz- potrzeba szczęścia, żeby znaleźć odpowiednich dla siebie ludzi. Tak jak mówisz- trzeba być w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie i można kogoś poznać na przystanku, na spacerze, na uczelni, w szkole, w pracy, na siłowni...i niestety nie jest to zależne od nas
Tutaj Gary tak namawiał mnie do założenia Tindera, jednak jestem przeciwnikiem tego typu aplikacji, bo właśnie wierzę w to "szczęście" lub jego brak. Z tindera nie znam zbyt dużo związków, a jeśli już, to takie, które się i tak rozpadły . Pomijając fakt, jakie zboki tam potrafią być....więc nie, dziękuję. Tam męża szukać nie będę. Jak będę szukała pana na jedną noc to się zaloguję, ale na razie tak zdesperowana nie jestem
Wiem też, że najgorsza jest ta niepewność, bo to sytuacja od nas niezależna. Jak masz liceum to wiesz, że się skończy. Ja mam studia i też wiem, że się skończą i że czekają mnie zmiany po tym. Jak Ci praca nie odpowiada to zmieniasz. A niestety sprawy sercowe nie są od nas zależne, bo nawet jeśli nas amor strzeli to nie mamy pewności, czy druga osoba poczuje to samo. Dobrze o tym wiem, bo zakochałam się kiedyś w chłopaku i prawie stawałam na głowie, a dostałam kosza i nie, nie był to Christian Grey, tylko jego totalne przeciwieństwo, więc to nie tak, że mierzyłam za wysoko
Wiesz, mi pomógł wyjazd na studia. Poczułam trochę wolności, mogłam wracać późno z imprez i nikt mi nie mówił, co mam robić. Może nie mam przyjaciół, ale mam znajomych, mam z kim pogadać, wyżalić się w trudnych momentach. Nie czuję się nawet w połowie tak źle jak w liceum
Ale Ty też masz tylko 19 lat. To, że ja na studiach nikogo nie poznałam, nie znaczy, że Ty też nie poznasz. Są pary, co się na studiach dobrały i niektórzy widziałam na fejsie, że w tym roku wzięli śluby, sporo tego miałam na tablicy, więc nic nie jest powiedziane
Ja też się czasem obawiam, że zostanę sama do końca życia i ten strach mi towarzyszy dość długo, ale przez te ostatnie kilka lat nauczyłam się żyć sama. Czuję się lepiej z tym teraz niż kiedyś, bo mam jakiś tam znajomych. Owszem, jak zasypiam, to wyobrażam sobie, ze zasypiam koło jakiegoś kochającego mężczyzny, ale no kiedyś z samotności płakałam po nocach, dzisiaj traktuję to jako część życia. Lubię spokój, ciszę, nie przeszkadza mi to
Jednak jest inny problem. Kiedyś natknęłam się na wypowiedź anonimowej dziewczyny:"Mam 25 lat, nigdy nie byłam w związku i nie wiem, czy potrafiłabym teraz w takim w ogóle być"- i to też niestety prawda. Bycie samemu ma też swoje plusy i jak zaakceptujemy życie w pojedynkę i zacznie nam się to podobać to możemy nawet utracić zdolność bycia w związku i to nie żart, bo związek to umiejętność wspólnego życia, którą nabywa się żyjąc z kimś, a im ktoś dłużej i permanentnie jest sam to potem ani nie umie za bardzo funkcjonować przy drugiej osobie, albo będzie się czuć niekomfortowo, albo nie będzie chodzić na kompromisy, bo nie będzie potrafić. I tego się boje.

Wiesz ja patrzę przez perspektywę tego, że teraz zdałam sobie sprawę, że zostałam sama jak palec i chyba sama już przesadzam, bo jak sięgam pamięcią to choćby w technikum od 1 klasy miałam koleżankę. Taka Karolinę z którą można powiedzieć się przyjaźniłam, codziennie pisałyśmy, spotykałyśmy się czasem po szkole. W szkole zawsze razem, na każdej lekcji siedziałyśmy razem. Tylko ja zawsze chciałam więcej i nie doceniałam, że mam chociaż ją. Chciałam wiesz być towarzyska i mieć grupkę znajomych i bardzo przeżywałam, że nie umiem się wbić do tej większej grupki i miałam różne myśli negatywne, bo widziałam, że w klasie są osoby które razem trzymają, chodzą na imprezy i też chyba tak chciałam, ale zarazem jak mogłam należeć do takiej wpływowej grupki jak byłam mega nieśmiała i prawie w ogóle się nie odzywałam. Jedynie z tą koleżanką dużo rozmawiałam i tyle. No więc ja dostrzegam swoje błędy jakie popełniałam.
W 2 klasie też przez jakiś okres pojawił się taki kolega co chciał ze mną i z nią ciągle spędzać czas i chodziliśmy razem do szkoły i do maka i spędzaliśmy razem ciągle czas w szkole i wtedy chyba było najlepiej. Tylko, że przeżyłam toksyczną znajomość z starszym facetem i miałam stany depresyjne, nie umiałam spać w nocy i chodziłam jak zabita, pełna lęków. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje czemu ja nie umiem spać w nocy. No i też myślę, że mogłam więcej dawać z siebie, bo ja skoncentrowałam się tylko na sobie co też zrozumiałe jak cierpiałam i  miałam stany depresyjne. Do dzisiaj żałuje, że nie utrzymałam tej znajomości.
3 klasa był koronawirus, ale przez wakacje poznałam kogoś i byłam z tą osobą pół roku. Był w twoim wieku ja miałam 18 i fakt była różnica wieku. 7 lat jakby nie patrzeć dość sporo. Myślę, że to najlepszy facet którego spotkałam do dziś, najbardziej dojrzały i ogarnięty, dobry. Miał bardzo dużo zalet. Myślę, że by ci się spodobał jak tak patrzę, że piszesz jakiego faceta byś chciała. Był fizjoterapeutą, miał pasję. Chodził na teatr i grał na gitarze. Skończył magistra (poszedł na studia jak miał 18 lat po liceum) i miał w planach zrobić doktorat i chyba teraz robi. W wolontariacie się udzielał i pomagał osobom chorym na raka. Ogólnie to był właśnie spokojny, poukładany, dojrzały, czuły dla mnie i opiekuńczy. Na początku naszego naszego związku to ciągle gdzieś mnie zabierał, zrobił super prezent w formie kupienia biletu na koncert bo wiedział kogo najbardziej słucham. Naprawdę każdemu życzę takiego chłopaka jakim on był. Też w między czasie odnowiłam kontakt z koleżanką z gimnazjum i często wychodziliśmy przez wakacje, nawet u mnie nocowała i ja u niej.
Tylko dalej tego nie doceniałam i miałam problemy sama ze sobą, myśli samobójcze, ale 3 klasa to chyba była najlepsza jeśli chodzi o kontakty towarzyskie. Może bardziej wakacje i do końca roku. Potem 2021 rok i najbardziej samotny. Ta koleżanka z którą trzymałam znalazła sobie nowe towarzystwo i zaczęła mnie olewać i okazała się mega fałszywa. Więc zostałam sama jak palec. Potem miałam kolejnego chłopaka który był mega niedojrzały w związku i jego zachowania były czasem tragiczne więc stwierdziłam, że nie będę się męczyć. W czasie związku poznałam kolejną osobę i się pospotykaliśmy. Nawet 2 tygodnie temu byliśmy nad morzem, bo mi ta osoba zaproponowała, ale nie wyszło. Zdałam też sobie sprawę, że wchodzę na siłę  w związku trochę, bo czuje się samotna a na siłę nigdy nie wypali. Mimo, że ten chłopak serio był dla mnie okej i zabrał mnie nad morze to i tak nie było jakiegoś silnego uczucia oraz ja jestem jeszcze dość niedojrzała i mam dziwne odpały.
Więc w sumie od 2 tygodni jestem sama jak palec. No może też nie do końca bo pisze z moim byłym, tym niedojrzałym ale czysto koleżeńsko i taka relacja czysto koleżeńska mi odpowiada najbardziej. A tak to nie mam żadnej koleżanki a kontakt z tym co mnie zabrał nad morzem jest pod wielkim zdaniem zapytania, bo doszliśmy do wniosku oboje, że będziemy teraz znajomymi co raz na jakiś czas się spotykają, czasem ze sobą popiszą, ale nie wiem, bo kontaktu od 4 dni nie ma żadnego. No i też w trakcie spotykania zapewniał mnie że pojedziemy na sylwestra z jego znajomymi, ale przez to, że kontakt się zmienił to nie wiem czy będzie pamiętał i też kontakt by musiał jakiś wrócić. A tak to sylwestra spędzę sama, bo nie ma z kim.
Więc tak patrząc z perspektywy czasu to nie można powiedzieć, że byłam sama, ale teraz wiem, że czeka mnie przynajmniej do końca 4 klasy najbardziej samotny okres. Jedyna zaleta to taka, że mam bardzo dużo czasu na nauke do matury, egzaminów i na pasję, treningi bo nikt mi tego czasu nie zabiera więc mogę się rozwijać.

Co mogę ci napisać to to, że tych facetów poznawałam przez internet. Ten mój pierwszy był naprawdę fajny mimo, że poznałam go w necie. Po prostu nie pasowaliśmy do siebie, bo ja nie byłam na tyle dojrzała jak on i też nie wiem czy nie weszłam na siłe a nic nie czułam. Chodzi o to, że jako osoba był wporządku, normalny fajny facet i myślę, że takie perełki się zdarzają, ale trzeba poszukać. Nie wszyscy w necie są powaleni, zboczeni. Wiadomo może być facet normalny i dobry, ale nic nie poczujesz i będzie fajny jako kolega, ale do związku nie, ale myślę, że radość może sprawić samo spotykanie się z facetami (normalnymi) i takie obycie, poznanie kogoś niekoniecznie od razu do związku, ale na luzie. Po prostu mam wrażenie jak zauważyła lady, że często sobie wkręcasz mimo, że nie byłaś w związku i to co tam wymieniła. Po prostu tworzysz sobie scenariusze i wymyślasz, że pewnie jest tak czy siak. Z poznawaniem przez neta robisz to samo. Nie założysz portalu randkowego, bo pewnie będzie tak czy siak i przez swoje doświadczenia z przeszłości się zamykasz na poznawanie przez neta. A to właśnie trzeba spróbować jeszcze raz i się nie poddawać i nie zniechęcać. Z różnych opinii na necie słyszałam, że trzeba dużo czasu spędzić na takich portalach, zrobić selekcję i nie poddawać się i szukać. Niektóre panie miały tindera pół roku i dopiero po pół roku znalazły. A myślę, że duża część kobiet może robić tak, że kilka niepowodzeń przez dajmy na to miesiąc czy dwa i odinstalowuje. Najlepiej mieć silną psychikę i próbować w realu i mieć ciągle dostepną tą aplikację, bo może ktoś fajny nagle wejdzie z ciekawości . Oczywiście są panie które nie znlazły tam ale opinie są podzielone i czemu ty nie miałabyś być w tej grupie szczęśliwców. Czy nie warto spróbować choćby na te pół roku?.

Chodzę do takiej kosmetyczki. Kobieta ma 28 lat, zadbana, piękne kręcone długie blond włosy. Po studiach z pasji jest też makijażystką. Z rozmowy też jest bardzo miła. Niestety myślę z tego co opowiadała mi jej siostra która zawsze miała dużo znajomych i są przeciwieństwem siebie totalnie, że jest mega nieśmiała osobą i zamkniętą na facetów. Jak gada z jakimś facetem to odpowiada tylko pojedyńczymi słowkami i trudno do takiej dotrzeć, bo ma pancerz ochronny. Miała też konto na portalu randkowym ale usunęła po 3 dniach bo były zboki typu pokaż cycki a ona jest poważną osobą więc się przeraziła i usunęła. Ja rozumiem, że może to zniechęcić, ale każda kobieta dostaje takie wiadomości i takich typów się od razu blokuje i szuka dalej a nie rezygnuje po 3 dniach. Szkoda mi jej, bo bardzo fajna kobieta i nic jej nie brakuje, ale jednak takie zamknięcie na facetów dużo robi nawet jak się jest zadbaną i atrakcyjną kobietą.
Zastanów się nad tym portalem randkowym. Może akurat to jest to i tu się zgadzam z Garym, że warto mieć i się spotykać, ale mieć nie tydzień czy dwa, ale kilka miesięcy.

ps: ten co weszłam w związek jako pierwszy miał 24 czyli jak ty i w związku nie widziałam jakiś dziwnych zachowań żeby nie nadawał się do związku. Teraz ma 4 miesiące nową dziewczyne ( widziałam na fb) i napisał nawet ze ja kocha więc chyba są szczęśliwi. A też do 24 (rocznikowo  25) był sam. Randkował tylko z dziewczynami.

No cóż w dzisiejszych czasach nadal nie brakuje facetów mających podobne oczekiwania jaktwój ojciec. Wiele zależy od wychowania. Ani skręcanie mebli ani gotowanie nie jest jakąś wielką sztuką. Ja wiele razy skręcałam meble i nikt mnie nie uczył tego. Co do gotowania to w dzisiejszych czasach wystarczy internet otworzyc i wybrac przepis. Robisz wg instrukcji czy filmu i cala filozofia. Tak wielu facetów cwanialuje i stara się w domu nic nie robić a powody są banalne: nikt za to nie płaci a to dużo roboty. Poza tym można liczyć, że kobieta się złamie pierwsza, albo będzie robić bo "porządek w domu o niej świadczy".
Dlatego lepiej jak facet mieszkał trochę sam jeśli w domu rodzinnym nie miał obowiązków. Jak mieszkał sam to miał szanse nadrobić albo przynajmniej można zobaczyć jak sobie radzi w domu.
Można ew ustalić, że się opłaca sprzątaczkę.
W sumie to i tak na ten moment nie masz takich problemów, bo nie masz faceta.

Co do tego, że to faceci chcą mieć dzieci, nie zaobserwowałam tego. Tzn moje znajome chciały dzieci. Jedna koleżanka której facet nie chcial twierdziła, że w znanych jej przypadkach to kobiety namawialy facetów na dzieci i uważała, że faceci nie chcą dzieci. Ja w realu poznałam jedynie pojedyńcze osoby, o których wiem, że nie chciały dzieci.

"Mama na tydzień pojechała do sanatorium to ojcu nagotowała na tydzień na zapas, bo sam by nic nie ugotował."
Mógł ugotować albo iść gdzies zjesc. Twoja mama ugotowala bo chciala to dla niego zrobic.
Nie musisz byc jak twoja mama.

Swojemu byłemu też nie musiałaś gotować skoro umawialiście się inaczej. Miał gotować a zamiast tego gdzieś łazi i nie ma nawet zakupów? Ugotowałaś dla siebie to co chciałaś a on niech się martwi co zjeść. On się jakoś nie martwił, że jak nie ugotuje, to Ty będziesz głodna czekać.

@ Polly01 a jakiego faceta/związek chciałabyś konkretnie? To fajne że będąc tak młodą osobą chcesz czegoś na poważnie. Może warto to określić i znaleźć...? : ) Popełniłem ten błąd że nie zrobiłem tego sam tylko martwiłem się, czekałem.. W życiu nie ma na co czekać

Wiesz, tu nawet nie chodzi o skręcanie mebli, bo to faktycznie nie jest filozofia, ale nigdy nie kosiłam trawy. Mówiłam tacie wiele razy, że chcę mu pomóc, a on mnie zbywał. Nie potrafię przykręcić kontaktu do ściany. Wiertarki też nie umiem obsługiwać. A przecież ludzie potrafią majsterkować w domu, tylko ja taka do niczego, beztalencie techniczne

No to prawda, dużo facetów liczy, że kobieta złamie się pierwsza i często mają rację. Ja też z moim byłym (który był też moim współlokatorem) wymiękałam i wstyd było nawet kogoś przyprowadzić i chodzić tak ogólnie starałam się ogarnąć syf, choćby raz na 2, 3-4 tygodnie łazienkę umyć, bo ten mało, że nie sprzątał, to nie widział problemu i w dodatku syfił. Potrafiłam umyć łazienkę, a ten wszedł, ogolił się, włosy z zarostu były wszędzie: na toalecie, na umywalce, na wannie, na podłodze, na pralce (mała łazienka) i zachlapana podłoga po kąpieli. Taki brak szacunku nawet do mojej pracy. A gość teoretycznie mieszkał od wielu lat sam, z dala od rodziców, więc to nie tak, że byłam jego pierwsza współlokatorka, a wcześniej tylko z mamusią w domu siedział

Co do chęci posiadania dzieci to zależy od środowiska. Ja potrafię czytać różne blogi i wpisy dot. bezdzietności z wyboru to pod spodem wylewają się bardzo przykre komentarze, w większości pisane przez kobiety, które pisały, że dzieci nigdy nie chciały, ale mąż nalegał, a mąż teraz w pracy, a one siedzą "ze smrodem" (to cytat) same i nienawidzą go tak bardzo jak swojego życia- serio, takie rzeczy czytałam

Ja wiem, że nie muszę być jak moja mama i nie będę, bo jestem za leniwa, tylko jakoś podświadomie boję się, że będę trafiać na takich, co to by mnie chętnie wykorzystali (na pierwszy rzut oka wyglądam na spokojną i uległą) i albo się z tym pogodzę, albo będę sama jak palec...

Jakby faktycznie było tak, że mój tata zarabiał, a mama zajmowała się domem to luz. U mnie było tak, że mama miała własny biznes, który szedł bardzo dobrze. Ona sama stała po 12h w pracy (wyszła z pracy dzień przed porodem, wróciła 2 tygodnie po urodzeniu mnie). Wybudowała dom, kupiła nieruchomość, 3 samochody. A tata w tym czasie zarabiał 1/4 dzisiejszej najniższej krajowej. Tak, tak właśnie było. Przy czym to brzmi, jakby mój tata był wyzyskiwaczem. Nie nie nie. To jest bardzo dobry człowiek i bardzo go kocham. I on teraz zarabia i pracuje więcej jak mama (która biznes musiała zamknąć), on jest żywicielem rodziny więc mama robi czynności domowe, bo pracuje na pół etatu, ale to teraz, kiedyś było inaczej
Ja wiem, że moje małżeństwo będzie takie jak ja chcę, tylko cały czas się boję, że nie spotkam nikogo odpowiedniego. Bardzo się cieszę, że Ty masz tak wspaniałego męża i bardzo zazdroszczę, ale no niestety nie każdy może mieć tyle szczęścia
A mogę zapytać, w jakim wieku wyszłaś za mąż?

Ale nie gotowałam później. W ogóle w ten układ nie chciałam wchodzić, ale no zmanipulował mnie i wciągnął mnie w to. Na początku się jeszcze wywiązywał z tego, ale potem się wymigiwał. Zrobiłam duży obiad (za swoją kasę) w czwartek. Starczyło też na piątek. W sobotę też coś dorobiłam, mniejszego, ale jednak, w niedzielę zrobiłam super proste danie, bo się wkurzyłam. Wygarnęłam mu, że teraz jest od dawna jego kolej, a ten zaczął kręcić nosem, że nie lubi, jak się mu wytyka kolejność, poza tym on zrobił jajecznicę (tak, tylko jajecznicę robi się 10 minut, a ja przy garach godzinę stałam). Po niecałych 3 tygodniach takiego "układu" powiedziałam mu, że to jest dla mnie nieopłacalne, straciłam dużo kasy i niech sobie gotuje sam. Powiedział, ze okej, że nie wiedział, blabla. Zobaczył, że ja do niego nabieram dystans, więc żeby wzbudzić we mnie zazdrość zaczął sprowadzać do siebie na noc swoje koleżaneczki (nawet jak nie spali ze sobą, to jednak leżeli obok siebie na łózku) i wkurzyłam się o to. Skończyłam z nim i życzyłam mu powodzenia. Był zdezorientowany, nie spodziewał się tego, a to tylko mówi o tym, że musiał się przede mną spotykać z bardzo naiwnymi dziewczynami. Zamieniłam się wynajmującymi pokojami z koleżanką, bo nie chciałam z nim mieszkać. On szybko przygruchał sobie inną. Ta inna to dziewczyna, która za nim biegała kilka miesięcy a do mnie marudził, jaka to ona zła i niedobra, a związał się z nią z braku laku. Czasami siedzę u tej koleżanki, czyli w moim starym pokoju i obie jesteśmy zbulwersowane, bo słyszymy, jak on się do niej odzywa. Zero kultury. Przyszedł do niego kolega, ona stałą w kuchni i gotowała dla nich obiad, prosiła go o pomoc a ten ją olał i nie przyszedł nawet jej pokazać, gdzie coś tam trzyma (bo pytała o to). Bardzo źle to wyglądało. Cieszę się, że szybko z nim skończyłam, ale no coś jest ze mną nie tak, że przyciągam takich ludzi....

Do Polly01:
"Tak nawet na takim tinderze trzeba mieć szczęście."
Wiem. Znam jedną parę, co się poznała na tinderze. Rozstali się po roku, ale jak na tindera to i tak okej

"Co do relacji bwf to nie jest to taki głupi pomysł, bo byś miała osobę z którą możesz pogadać i też seks, zdobyłabyś doświadczenie. Tylko, że to by musiał być kolega którego lubisz a nie tylko chodzicie do łóżka i naura bo nie wiem, ale mnie by takie coś nie satysfakcjonowało."
Prawda. Seks to przyjemność, ale z nowo poznaną osobą bym nie mogła, a jak kumpel to zawsze coś. Oficjalnie nie byłam w takiej relacji, nieoficjalnie byłego tak trochę traktowałam, bo nie chciałabym mieć nigdy takiego męża jak on, a jednak no sypiałam z nim

"No, ale co do kolegii to jest ryzyko, że się zakochasz i będziesz cierpieć."
Szansa zawsze jest, ale ja się tak łatwo nie zakochuję

"Bo mam nadzieję nie twierdzisz, że nie wypał, bo ktoś nie był w twoim typie wizualnym, ale do pogadania był spoko."
Głównie mi chodzi o pogadanie właśnie. Wygląd jest często mylny na 1 rzut oka, ale jak ktoś od początku zachowuje się jak buc, to choćby wyglądał jak model, to sorry, ale nie

"Trenuje sobie w domu z obciążeniem. Tyłek i nogi tak z 25-30 min 3 razy w tygodniu. No i trening na brzuch też wykonuje, ale nie zawsze w tygodniu to robię."
Ooo super
Też kupiłam jakiś czas temu miniband i też sobie ćwiczę

"Nawet jak weźmiesz sobie małe obciążenie i 3 miesiące regularnie ćwiczysz to są fajne efekty."
Prawda. Nie wiem jak Ty, ale ja mam np. taką budowę ciała, że szybko mi się sylwetka rzeźbi. Może nie wyglądam jak "pudzian" (na szczęście), ale ujędrnia się szybko, więc wiem, o czym mówisz

"Znaczy mi się nie podobają jakieś duże zady i uda, ale jak uda są szczupłe dość a pupa podniesiona i kształtna to mega ładnie to wygląda i mi się podoba"
Tzn dużego tyłka i chudych nóg nie da się uzyskać bez operacji, bo zawsze przy ćwiczeniach pośladków uda w jakimś stopniu biorą udział, ale to na plus, bo te dziewczyny z nogami jak patyki i implantami w tyłkach wyglądają...no srednio

"no i tam reszta pielegnacji twarzy podnosi na duchu i czuję się tak lepiej."
Mnie kiedyś też to sprawiało radochę. Pamiętam, że w czasach licealnych kolekcjonowałam Ziaję, bo ta marka miała super wybór kosmetyków. Wszystko od nich miałam. Teraz przerzuciłam się na Isanę, bo równie tania, a ma lepsze składy kosmetyków. Teraz dbam o siebie tak bardziej z przyzwyczajenia, kiedyś mi to chyba więcej frajdy sprawiało
Jakich kosmetyków używasz?

"Mi się wydaje też że zaniedbanie  może pogorszyć nastrój i ciebie to dodatkowo dobijać"
A to prawda. Pamiętam, jak we wrześniu zdałam poprawę bardzo ważnego egzaminu, delikatnie się pomalowałam, rozpuściłam włosy, założyłam trochę lepszej jakości ciuchy i nagle mi wszyscy mówią, że super wyglądam i czy idę na randkę. Jak nie ma stresu, jak człowiek odetchnie sobie to zupełnie co innego. Ogólnie cerę mam ładną, podkładu używam rzadko, ale przy brązowych włosach mam jasne brwi i rzęsy i jak na co dzień chodzę niepomalowana to wyglądam jak chora, więc jak tylko użyję tuszu i pomady do brwi to jest niebo a ziemia

"Po 20 robisz sobie codziennie 30 min spa"
Powiem Ci, że zaczęłam robić kilkuminutowe masaże bańką chińską pośladków, bo mam na nich lekki cellulit, a to już uważam, jest coś. Na co dzień używam kosmetyków, żeby nie było, a na sam prysznic z myciem włosów, wyjściem, wybalsamowaniem schodzi 30, więc mogę to chyba uznać za spa?
Wiesz, to nie tak, że ja o siebie nie dbam. Dbam. Regularnie robię peelingi, olejuję włosy itp. Pisząc "zaniedbana" miałam na myśli to, że często na uczelnię jak idę, to muszę wstać wcześnie, więc mam wory pod oczami, wkładam gorsze jakościowo ciuchy (w sensie zamiast ulubionych rurek to przeciętne dżinsy, sweter), makijażu nie robię, bo prowadzący się na to nie zawsze dobrze patrzą. Mówię serio, gorzej jak w szkole
Fajnie się mówi, że makijaż to tylko 15 minut, ale mam traumę, bo kiedyś na studiach wyglądałam na prawdę dobrze. Malowałam się, ubierałam ładnie. Słyszałam nawet od kolegi, że nie mam konkurencji na roku. Tylko że w pewnym momencie z trudnego przedmiotu wsiadła na mnie profesorka. Na mnie ikilak innych w miarę ładnych koleżanek. Prawie nas nie wywaliła ze studiów, tak nas dojechała na egzaminie ustnym. Od tamtej pory się nie maluję na studia. Na moją koleżankę też wsiadła inna prowadząca. Cały czas jej zadawała pytania i ją męczyła. W czerwcu mieliśmy egzamin ustny. Ja weszłam w przetłuszczonych włosach związanych w kucyk nad karkiem, koszula, niby elegancka, ale nie żadna "seksi", do tego sweterek, dżindy, balerinki. Usłyszałam kilka razy, że "wygląda pani tak porządnie" a wyglądałam jak siódme dziecko stróża. I zdałam. Zaraz po mnie weszła moja koleżanka z grupy. Bardzo mądra dziewczyna, ale też zadbana:makijaż, sukienka. Nakrzyczała na nią baba i uwaliła. Wiecie, kompleksy. Na studiach i tak mam grupę samych dziewczyn, na roku też większość to dziewczyny, więc jeśli mam wybrać makijaż i użeranie się z zakompleksionym starym babskiem, a wyglądanie na chorą, ale mającą spokój to wolę to drugie
Ogólnie to bardzo lubię lekki makijaż. Od kilku lat, jak gdzieś wychodzę to nakładam korektor pod oczy, puder, tusz i pomadę. To wszystko, a twarz się jednak zmienia, szczególnie, jak człowiek nie ma grubych naturalnych i ciemnych brwi

Dziękuję serdecznie za wszystkie rady :*
Właśnie mam założenie, żeby więcej dbać o siebie

@Polly01

Trochę Cię rozumiem, bo sam już odpuściłem. Nie szukam nikogo a jak trafnie zauważyłaś wyjątków czyli fajnych osób które są same (rzecz jasna oprócz nas i autorki wątku! ) jest mega mało, minimalnie, iluzorycznie...

Ale wiesz co, nie poddawaj się. Na pewno jesteś świetna. Często wiele rzeczy na początku wydaje się tragedią a potem.. największym fuksem życia. Może przez takie podejście nie narobisz sobie teraz problemów, nie stracisz zaufania do facetów itd. Możesz wszystko, po prostu zrób to znajdź kogoś fajnego.

Ale to nie jest tak że coś z nami jesst nie tak. Każdy jest inny ale to nie zmniejsza szans na dobranie się z inną osobą i stworzenie super związku. Nie musisz niczego spełniać, niczemu sprostać itd. po prostu bądź sobą i poczekaj aż trafisz na drugą taką osobę. Może patrząc na ogólne kanony i mody nie będziecie najpopularniejsi ale za to naszczęśliwsi

Mądrość i inteligencja to 2 różne sprawy. Można mieć doktorat i.. nie mieć nic do powiedzenia a co dopiero płomiennie dyskutować Myślisz że ktoś mądry, inteligentny, błyskotliwy będzie wolał nudną panią doktor czy kogoś z kim będzie mógł wyskoczyć na weekend do Paryża i przegadać fajnie 3 dni : )

Masz bardzo fajną wizję faceta. Wypisz wymaluj ja sprzed kilku lat

Nie trać nadzei

Wyszłam za mąż mając 29 lat. Znaliśmy się 4 lata, 3 lata razem mieszkaliśmy.

I wiesz, mój mąż syfiarzem był przeokropnym wcześniej sam mieszkał i masakra co się działo na tamtym mieszkaniu ale tam mieszkał on, ja nie sprzątałam. Zapowiedziałam mu tylko, że jak chce ze mną zamieszkać to musi sprzątać, bo ja nie będę robić wszystkiego.
Mistrzem porządku dalej nie jest, ja też nie, ale jak mu przypomnę, żeby coś zrobił, to zrobi. Czasami sam z siebie zrobi. Jakby nie wykazywał chęci ku temu, to bym z nim nie zamieszkała.
Tak samo z gotowaniem. Ja nie zawsze mam czas.

Tak masz w związku, jak się zgodzisz mieć.
Moim zdaniem lepiej nie mieć nikogo niż zgadzać się na coś, w czym się będzjesz czuła źle. Tak samo z dziećmi. Nie chcesz, to szulasz partnera, który też nie chce zamiast takiego, który będzie czekał aż zmienisz zdanie.
Tylko taka postawa wymaga bardzo mocno postawionych granic i dużej szczerości od samego początku związku.

Btw. Ja też nie umiem obsługiwać wiertarki, przykręcać kontaktów i kosić trawy. Nie umiem też wkręcać żarówek i nie widzę w tym nic złego.

Właśnie nie spotykałam się za długo. To były niecałe 2 miesiące. I to nie tak, że byłam po uszy zakochana. Wręcz przeciwnie- on mi się od początku nie podobał. Niby z wyglądu niebrzydki, ale lubię ludzi inteligentnych, elokwentnych, a on był tego przeciwieństwem. To ja mu się spodobałam. Wiedziałam o tym od początku. On mi nie przypasił charakterem, wygląd też średnio (ale to przecież nie jest najważniejsze), nawet nie lubiłam zapachu jego ciała, był dla mnie odpychający, ale byłam dłuższy czas sama, 1,5 roku wtedy minęło od czasu, gdy dostałam kosza. Od dłuższego czasu byłam sama i od dawna nie byłam na żadnej randce. Dlatego zagryzałam zęby, żeby nie było, że wybrzydzam i spuszczam każdego, któremu się podobam i czekam na księcia na białym rumaku. Normalnie bym na takiego typa nawet nie spojrzała, ale no długotrwała samotność dawała się we znaki. I wiecie, teraz mam takie podświadome myślenie, że albo się nie podobam nikomu, albo takim jak mój ex. Po prostu dopóki nie będę miała chociaż jednego szczęśliwego związku na koncie to tak będzie. Jak wejdę w związek z osobą z podobnym charakterem to nagle się okaże, że jednak związki mogą nie być toksyczne
Ciebie też tak podpytują o gotowanie i sprzątanie? Masakra. Tak bezpośrednio czy raczej między wierszami?
Wiesz....moja koleżanka potrafi kosić trawę. Ja w domu piorę, sprzątam, coś tam gotuję (chociaż nie lubię), czyli podstawy, ale żeby coś technicznego zrobić, to nie ma szans. Do wszystkiego muszę kogoś wzywać

Bardzo się cieszę
Uwielbiam czytać, że ktoś jest w szczęśliwym związku <3
Wiesz, jak chłop nic nie sprzątał, ale się ogarnął to nie ma nic w tym złego. Mój ex natomiast uważał, że jest czysto (nawet jak zaczynało w kuchni śmierdzieć od brudu) i że tylko mi to przeszkadza, więc sama mam sobie sprzątać, a on szedł sobie na piwo z kolegami
Tak wiem, że lepiej być samemu niż z takim toksykiem. Tak też przecież zrobiłam. W sumie to nie tak, że ja zerwałam. Coraz bardziej mnie zaczęło brzydzić co robił (to przenocowanie koleżanki z grupy, gdy byłam w pokoju obok to już chyba podchodzi pod zdradę) i się zaczęłam odsuwać, on się dziwił, że za nim nie biegam. Potem ograniczyłam kontakt, powiedziałam, że nie chcę tego tolerować i się wyprowadziłam

Nie, nie, o pielęgnację dbam. Boję się zmarszczek, haha
Nie no, kiedyś bardzo dobrze wyglądałam na uczelni, ale jak jedna pani profesor na mnie strasznie wsiadła to mi przeszło

Tak, tak ćwiczę. Pracowałam kiedyś nawet jako instruktor sportu
Dużo trenowałam pływanie, kiedyś też jazdę konną, przelotnie tenis ziemny. A Ty?

"Serio myślałam, że po prostu nic z sobą nie robisz tylko nauka i nauka."
Tzn ostatnie kilka lat tak było. W sensie moja uczelnia zajmowała mi 5 dni w tygodniu od rana do wieczora i nie mogłam chodzić na zajęcia dodatkowe. Jednak ćwiczenia w domu zawsze były. Układam nawet swoje własne treningi, nie ćwiczę z fit trenerkami, wolę sama zebrać ulubione ćwiczenia. Kiedyś jednak dużo w sporcie siedziałam, potrafiłam kilka razy w tygodniu chodzić na treningi

"To ja już się poddaje czemu przez te lata nie znalazłaś jakiegoś w porządku faceta z którym byłaś choćby rok czy dwa (bo z różnych przyczyn może nie wyjść)."
No niektóre moje bliższe znajome mówią to samo albo wprost albo po prostu są bardzo zdziwione. Ja to zrzucam na swój charakter. Rodzice chcieli dla mnie dobrze, w latach szkolnych pozapisywali mnie na masę zajęć dodatkowych, rówieśników poza szkołą nie widziałam prawie wcale. Nawet pani psycholog mi powiedziała, że musiałam po prostu mentalnie szybciej dorosnąć. Do tego rodzice mieli biznes, który kilka lat podupadał. Ja czułam się samotna. Miałam stany depresyjne, i choć na siłę się uśmiechałam to to jednak nie to samo, co prawdziwy uśmiech. W latach szkolnych ze szkoły ani nikt mi się specjalnie nie podobał, ani nie zabiegał. Tak neutralnie. Jeździłam na obozy sportowe i tam faktycznie ktoś ciekawy się zawsze trafił, ale po 2 tygodniach się wszyscy rozjeżdżali w różne części kraju, więc wiesz
W klasie maturalnej trafiło mi się pewne wesele. Byłam zaproszona tam ja z rodziną. Żenił się znajomy nasz wspólny. Było tam dużo osób z naszego miasteczka, w tym znajomi rodziców, którzy mieli syna, który mi się kiedyś podobał, ale potem kilka lat go nie widziałam. Gadaliśmy, tańczyliśmy, bo byliśmy oboje sami, więc postanowiliśmy się bawić razem, ale wiesz- miałam wtedy depresję i to taką, że do końca nie pamiętam tamtego okresu czasu, czułam się fatalnie. Jego rodzice mnie lubili i chcieli mnie z nim zeswatać, ale on widział we mnie tylko smutną i ponurą, sztywną laskę, co się bawić nie potrafi. Kilka miesięcy później wychodziła za mąż moja kuzynka, zaprosiłam go na to wesele, bo nie miałam z kim iść. Niby było okej, ale jakoś sztywno, on przestał ze mną rozmawiać, tylko siedział, patrzył w ścianę a jak chciałam podtrzymać rozmowę to odpowiadał tylko tak lub nie. Potem nawet się do mnie nie odezwał. Z jednej strony sama robię sobie wyrzuty, że zaprzepaściłam fajną znajomość, a z drugiej- to nie do końca była moja wina. Starałam się, ale jak ktoś bardzo źle się czuje wewnętrznie to nawet uśmiechając się ędzie to nieszczere

"Chodzi mi przede wszystkim czemu nie weszłaś w fajny poważny związek skoro im więcej piszesz to tym fajną laskę widzę i się po prostu dziwię na maksa"
Chyba to co wyżej- depresja, która zniechęca ludzi, do tego obracałam się zawsze w damskim gronie. Chyba nie było nigdy żadnego okresu w moim życiu, żeby w moim otoczeniu było po równo kobiet i mężczyzn. Podstawówka, gimnazjum, liceum chłopaki to co najwyżej 40% klasy lub mniej a teraz na studiach z chłopakami nie mam żadnych zajęć, jakieś pojedyncze jednostki u nas są. Jak chodziłam do klubu sportowego trenować to albo były grupy dzieciaków albo głównie dorośli mężczyźni 40+, więc wybór średni jak dla licealistki

"jędzą sobie co popadnie co przekłada się na grubszą sylwetkę i wchodzą normalnie w związki i to wcale nie z jakimiś najgorszymi facetami. "
Wydaje mi się, że dużo siedzi w głowie. Poza tym ja jestem spokojną osobą. Średnio lubię duże zgromadzenia, praktycznie w ogóle, imprezy to najlepiej domówki, klubów nie cierpię, jestem raczej spokojna i stonowana. Cenią to wykładowcy na uczelni, którzy poznają mnie bliżej, mówią, że jestem porządna, ale no dla innych ludzi, szczególnie młodych to nudne. I czytałam w jakiejś psychologicznej książce, że takie dziewczyny sprawiają wrażenie uległych i często przyciągają takich toksyków, którzy by chcieli ustawić pod siebie. A ja dla niektórych mogę się wydawać po prostu nudna. W 2020 w lato pojechałam na obóz pływacki jako instruktor. Byli tam ludzie, co albo studiów nie mieli wcale, albo skończyli jakieś łatwe kierunki i oni byli bardzo wyluzowani a ja ich nawet wkurzałam momentami, mówili, że czemu biorę tyle rzeczy na poważnie. To wszystko mówi samo za siebie

"Jakoś zawsze się słyszy, że ten wygląd dużo daje w relacjach damsko-męskich a tu nie wiem czemu tak się u ciebie podziało..."
Nie wiem, serio. Znaczy ja jestem z urody przeciętna. Mam bardzo popularny rozmiar 36, but 38, więc takie wymiary, jakie nosi większość dziewczyn (zawsze na wyprzedażach nic nie zostaje z ych rozmiarów, haha). Włosy mam proste za biust, jestem szczupła (może nawet trochę za bardzo, choć szkieletem nie jestem). Jednak nie wyglądam jak miss. Ot zwykła laska, jakich pełno na ulicach. Nawet mi kiedyś kolega powiedział, że niczym się nie wyróżniam i gdyby mnie nie znał to by mnie w tłumie nie zauważył

"Dodatkowo w czasie studiów byłaś mega wylaszczona. To czemu ja się pytam będąc mega wylaszczoną i otwartą ( wtedy najwięcej wychodziłaś ze znaj) nie weszłaś w jakaś fajną relację z chłopakiem co by się przerodziło w związek. Serio zaczynam uważać, że to jakiś pech..."
No ja zrzucam to na pech. Np. na pierwszym roku studiów jak tylko ktoś mnie na jakąś imprezę zapraszał to chodziłam. Jak pisałam wyżej- nie znoszę klubów. Nienawidzę, ale przełamywałam się, żeby poznać nowych ludzi. I fakt, trochę osób poznałam, to prawda. Nawet na roku miałam ze 2 chłopaków, którzy mi wpadli w oko, niestety oboje już wtedy byli w długich poważnych związkach, więc nawet nie próbowałam podbijać, ale na prawdę super faceci. Ja spodobałam się dwóm, ale charakterki mieli straszne. Jeden wyśmiewał i umniejszał każdy mój problem i zmartwienie, dosłownie wyśmiewał, zamiast wspierać. Hejtował moje wybory (byliśmy na pizzy, powiedział, że nie wie co chce i mam wybrać a potem krytykował, że złą pizzę wybrałam). Drugi zaś myślał, że pozjadał wszelkie rozumy. Miał grupę ludzi, z którymi się trzymał od początku studiów, a przy mnie każdego hejtował "ta ma kilo tapety na twarzy, ten jest wredny" i tak obgadywał ich, aż się sama bałam, czy mnie tak nie obgaduje do nich. Też był taki ą i ę, straszny cwaniak. Nie podobało mi się to

"jak tak piszesz to też nie uważam abyś staraszyła charakterem  tylko pewnie można z tobą fajnie pogadać."
Dzięki <3
Ale jestem chyba strasznie nudna i sztywna, jak pisałam wyżej

"Ja widzę same zalety naprawdę. Może faceci się kierują czymś innym, ale czym w takim razie?. Może jednak ta pewność siebie jest kluczowa?"
Oj chłopaki kochają pewność siebie. Jak tylko mam dobry moment w życiu, coś mi się udało, tryskam energią, potrafię się z kimś droczyć to facetów to kręci. A czym kierują się faceci? Hmmm. Sądzę, że gdybym weszła w środowisko, gdzie jest więcej facetów to byłoby inaczej

"Więc może twoje życie uczuciowe ruszy jak będziesz miała 25-26."
No tak, wiadomo. Tylko no mam sąsiadkę, która ma córkę. Przeprowadzili się obok nas gdy miałam 10 lat, więc znałam ich trochę, dziewczyna starsza ode mnie o 13 lat. Też kończyła dość trudny kierunek na politechnice. Pamiętam, że ciągle tylko nauka i nauka i jak przyjeżdżała do domu na święta to też ją widywałam tragicznie zmęczoną. Zbliżała się 30stki i dalej była sama. Szybko ją rodzice zeswatali z pewnym gościem. Prawie od razu ślub, tuż po ślubie staranie o dziecko, potem zaś wychowywanie tego dziecka, praca. Ja takiego życia nie chcę. Z resztą jak ją widuję czasem, gdy odwiedza dom rodzinny to jest po prostu przemęczona i zajechana i chyba widać, że zrozumiała, że to nie tak. No bo to nie jest życie. Cały czas sama, stres, praca, potem na szybko ślub i dziecko. A gdzie w tym wszystkim radość? Ja bym chciała nacieszyć się seksem, wspólnie zwiedzić trochę miejsc, bo przy dziecku tego się nie zrobi. Ona nie jest jedyna, znam w sumie ze 2 albo 3 takie osoby. Nie podoba mi się taka wizja

"Jeszcze do 30 masz naprawdę sporo czasu."
Prawda, ale szybko zleci. Niedawno szłam do liceum, a nawet nie wiem, kiedy te 8 lat zleciało

Dziękuję za polecenie kosmetyków :*

Masakra. Niech oni się lepiej zajmą swoim gotowaniem i sprzątaniem. Pisałam tu wcześniej, że pisałam na youtube z pewnym starszym gościem, który "uczył" mnie, jak być dobrą żoną. Pisał, że faceci lubią ognisko domowe, dzieci, lubią dobrze zjeść, lubią czystość, ale to nie pod kątem robienia tego, tylko właśnie że odpowiedni materiał na żonę powinien lubić dzieci, sprzątać, gotować, bo jak nie to facet odejdzie do takiej, która mu to zapewni, że ślub to umowa bardzo niekorzystna dla faceta i cały czas zadawał pytanie:"Co możesz dać facetowi, żeby podpisał niekorzystną umowę właśnie z Tobą, a nie odszedł do Kasi, Basi, Joli czy tysiąca innych". I w sumie to pytanie wiele miesięcy mi chodziło po głowie i wprowadziło w takie poczucie winy, że jak będę chciała podziału obowiązków to facet zwieje
Ja mu nawet pisałam, że jest coś takiego jak uczucie, a niekoniecznie patrzenie na korzyści z tego płynące, a on tylko, że naiwna jestem (tylko ładniej to ujął, nie wprost), sarkastycznie rzucał "ach miłość". Potem dodał, że jak facet młody, interesuje go seks to się da na takie coś złapać, ale faceci 30+ są bardziej świadomi i z samej miłości się nie oświadczą. Jego słowa

Czemu się tym przejmuję? Bo mam na tym punkcie kompleks. Jak pisałam wcześniej moja mama potrafi rzucić tekstem, że "Ta, już widzę, jak facet się dzieckiem zajmuje, nie licz na to, więc niech chociaż ogarnie naprawy domowe"- i dlatego mam taki tok myślenia, podświadomie, że już wolę też umieć coś zrobić w domu i żeby facet coś ogarniał a nie, że naprawi kran czy coś raz na kilka miesięcy, a pranie, sprzątanie, gotowanie to czynności codzienne i bardzo męczące
Ja wiem, że to idiotyczny tok myślenia i wielu facetów sami nie potrafią niczego naprawić, ale no przez takie gadanie mamy tak mi się zakotwiczyło, że jeśli będę umiała coś zrobić w domu, wtedy będę miała prawo wymagać od faceta równego podziału obowiązku. Wiem, że to głupie, ale no to moja podświadomość

Tym chłopakiem staram się nie przejmować. Też nie traktuję tego jako związek, bardziej jak przygodę czy wypadek przy pracy, ale łatwiej mi tu napisał "mój ex" niż "chłopak, któremu się spodobałam, ale był narcyzem, socjopatą i mnie wkurzał, ale byłam tak stęskniona za czyimś uściskiem, że uległam", więc wolę pisać krótszą wersję
I ja nadal czasami o tym chłopaku myślę. Nie to, że zazdrość, bo ma już nową, nie to, że chciałabym do niego wrócić, o nieee. Bardziej tęsknię za przytulaniem, wspólnym spędzaniem czasu. Miałam poczucie, że wreszcie nie jestem sama. Nawet przestałam się stresować czy mieć stany lękowe, bo wreszcie nie czułam się aż tak osamotniona, a to, że wkurzał mnie jego charakter to już osobny temat
Dlatego z jednej strony zawsze powtarzam, że lepiej być samemu niż z byle kim, a z drugiej boję się, że jak będę miała już te 30 lat i nadal będę w tym samym miejscu to ulegnę i wezmę pierwszego lepszego, któremu wpadnę w oko. Trochę się tego boję, ale z drugiej strony samotność potrafi dobić. I nie mówię, że mam jakieś traumy. Nie. Lubię spędzać czas sama ze sobą, znajomych jakiś tam mam, z którymi od czasu do czasu gdzieś wyskoczę, ale jednak biologia potrafi robić swoje, bo zawsze powtarzam to, że nie można ulegać desperacji, a potem wylądowałam w łóżku z takim jak ten ex, mimo że świadomie mi się nie podobał. Boję się trochę tego

Wyśmiałabym typa. Ciekawe czy zarabia na tyle dużo, żeby partnerka nie pracowała. Jak nie to sobie pewnie może pomarzyć tylko, że będzie miał darmowe usługi sprzątające albo będzie musiał długo polować na jakąś naiwną mamusiującą facetowi. Jak dużo zarabia, to można zatrudnić kogoś do tej roboty jak mu się nie chce sprzątać. Stary dziadek szuka frajerki. Oczywiście można brać takich, ale po co? Jesteś sama, to sprzątasz tylko swój syf, a tak taki pan dokładałby Ci tylko obowiązków i zabierał czas.

Bez sensu wchodzisz w takie rozkminy z ludźmi. I potem Ci to siedzi w głowie.
Zawsze będą ludzie, którym nie będzie się podobało to, jak chcesz zyc. Takich ludzi się olewa, a nie dyskutuje z nimi.

W 100% racja
Mam po prostu słabą psychikę

Wiem, tylko czasem mam nieodparte wrażenie, że coś jest ze mną nie tak, że nie potrafię po prostu rozmawiać z ludźmi. Jestem trochę intro, trochę ekstrawertyk, czasem stoję wycofana, na imprezach nie mówię za dużo, ale się śmieję z ludźmi
A czasem mam wrażenie, że jestem po prostu dziwna, nie wiem, czemu
A ja w pewnym momencie życia spotykałam się prawie z samym chamstwem. Głównie w liceum. Nieważne, gdzie byłam, wszędzie chamstwo. Nawet robiłam licencję instruktora pływania to też mi panie dały odczuć, że za moje pieniądze mi łaskę robią
I od tamtego momentu stałam się bardzo niepewna siebie. Jedna znajoma nawet mówi "Nie przepraszaj za to, że żyjesz", bo sprawiam chyba takie wrażenie
Ale no nasze doświadczenie kształtuje nasz charakter, miałam takie przeżycia, a nie inne, więc jestem jaka jestem. Może gdybym nie miała depresji w przeszłości, zaufanych przyjaciół, fajne związki, jakieś doświadczenia związane z relacjami z innymi ludźmi to pewnie bym była zupełnie innym człowiekiem, ale jest jak jest i mogę tylko chcieć to zrobić i starać się, co robię teraz, ale no sama siebie nie przeskoczę. Sytuacja musiałaby się zmienić