Błagam o pomoc...rozstanie po 4,5 roku... - Netkobiety.pl

Dla niego jeżeli już jakiś czas żyje w nałogu to żaden problem znaleźć nową ofiarę ,ponieważ partnerka jest częścią całego systemu
jakim jest aktywne życie w rozwijającym się uzależnieniu .
bez większego trudu znając ciemne i mroczne strony bycia uzależnianym twierdzę że  ten facet znajdzie "odpowiednią"partnerkę.O ile już nie ma takiej na horyzoncie
Po pierwsze to nie pochwali się że ma taki problem,ponieważ dla niego to nie jest problem .Problemem jest zły los, brak szczęścia ,zły dzień,oszukujące maszyny, niefart w pierwszym rzędzie ,a klęska jest częścią ryzyka i regulowania emocjami musi być dół żeby była euforia to tak w skrócie i w uproszczeniu.
Nawet jeżeli w nowej relacji szybko wyjdą na jaw jego hazardowe skłonności to znajdzie taką dziewczynę ,która będzie go ratować przed nałogiem.
Jest jeszcze trzeci sposób "na bohatera" czyli kogoś takiego kto sobie sam poradził z nałogiem ,a ewentualna wpadka z przegraną w grach to tylko wpadka on sobie niby poradzi.
Wiele z takich działań z boku wygląda na premedytację i świadomy plan ,ale jest w wielu aspektach podświadomym nałogowym działaniem
z resztą różnica jest nieistotna skutek się liczy ,czyli następny destrukcyjny,toksyczny związek.

Jakiś czas temu:

I dziś:

Może zdecyduj się, czy zakończyłaś związek, czy nie chcesz uwierzyć że on chce się rozstać, czy jest zakłamana sytuacja bo on zrobił cię w uja..

Nikt Cię nie zrobił w uja, sama się w tego uja zrobiłaś.
I koniec nie będzie jak się wyprowadzi, koniec Waszego związku nastąpił już dawno. Pomimo tego, że Ty rozpaczliwie chcesz go przy sobie zatrzymać, a Twoja desperacja jest tak ogromna, że od razu widać, że zrobisz wszystko, byle on tylko został.

Marnujesz z nim tylko czas i się sama umartwiasz. Uciąć jak nożem tą znajomość i nie przeciągać. Nie będziesz mieć z nim przyszłości o jakiej marzysz. Dajesz mu to co chce i nic z tego nie masz a on i tak powiedział, że odchodzi i nie chce zobowiązań. I po co ci to? To jest ten moment kiedy powinnaś kierować się rozumem a nie uczuciami.

Termin współuzależnienie padł w Twoim wątku nie pierwszy już raz.
Szkoda, że nie zadałaś sobie trudu, żeby się czegoś więcej o tym dowiedzieć - może to by sprawiło, że lepiej byś samą siebie i swoje reakcje zrozumiała.
Trudno mi uwierzyć, że chcesz na siłę uczepić się uzależnionego, który na dobrą sprawę Cię nie chce. Przecież nie jesteś w stanie zmusić go siłą do tego, żeby został z Tobą, jak chcesz tego niby dokonać?

Jak narkoman, którego chce się oderwać od jego żródełka narkotyku. Teraz rozumiesz co znaczy uzależnienie?

Normalnie człowiek istnieje bez warunków w postaci czyjejś obecności. Uzależniony od kogoś, bo można się uzależnić od człowieka podobnie jak od używek, nie wyobraża sobie "odstawienia" nawet na krótko. To cierpienie go przeraża, nie chce tego i zrobi wszystko aby do tego odstawienia nie dopuścić. Jak znam Pasławka, to ci wytłumaczy tak, że nie będzie można nie zrozumieć. On coś na temat wie

Edit: O właśnie! Przeczytaj co napisał Pasławek.

Jednym z objawów tego syndromu jest zaprzeczanie i minimalizowanie problemu racjonalizowaniem które stosujesz wobec siebie i wobec zachowań byłego partnera ,zaburzenia egotyczne chory egoizm to norma w uzależnieniach ze względu na chore silne pragnienie doznania przyjemności i innych emocji związanych z nałogiem i nałogowym starowaniem emocjami.
To już nie jest zwykła chęć,  pogrania sobie czy napicia się piwa w gorący dzień,znaczenie, natężenie, ważność tego obsesyjnego już pragnienia jest ogromna po prostu chorobliwa ma też neurologiczne/psychiczne konsekwencje, czasem trudna do zrozumienia przez osoby wolne od nałogów ,Ty masz silne pragnienie doznawania ulgi i ukojenia po jazdach które urządza Ci partner zachowaniami związanymi z jego pragnieniem grania, tłumienia emocji i łagodzenia konsekwencji przegrywania.
Uzależnienia są uznawane za chorobę i przypominają obłęd ,nerwicę mają cech depresji i manii obecna bywa przemoc fizyczna i psychiczna ,choć z punktu widzenia medycyny uzależnienia to nie nerwica i nie depresja .

Bardzo rzadkie są przypadki kiedy uzależniony jakby od razu uderza swoimi zachowaniami w partnerkę czy partnera i gdzie to uzależnienie widać na pierwszy rzut oka, nie zawsze jest czyś ewidentnym czy oczywistym.Nawet jak pojawiają się dziewczyny tu na forum po pierwszym uderzeniu czy zastosowaniu na nich przemocy to chcą sobie to wytłumaczyć i uspokoić się że to nic takiego i ten facet się zmieni wiele jest tu takich historii ,choć agresywna przemoc fizyczna nie jest jakby czymś co koniecznie występuje przy uzależnieniach, ma z resztą różne formy ,czasem to przemoc w tak zwanych białych rękawiczkach.
Znacznie częściej rozwój uzależnienia  jest czymś skrytym, po pierwsze to sama osoba uzależniona ukrywa przed sobą ten problem nawet jeżeli ją już coś samą niepokoi,
również zaprzecza i minimalizuje go ,ukrywa wiele działań przed bliskimi ze względu że nie chce komplikacji,to wszystko jest dość skomplikowanym zjawiskiem.
Pewne zachowania wychodzą prędzej czy później, jak u was i wtedy uzależnienie przechodzi w stan wojny i walki o kontrolę.
Uzależnienia nie zaczynają się na ogół od poważnych problemów w pracy, w domu, w życiu towarzyskim,dlatego też tak trudno je wykryć i zdiagnozować na początku ,mają swoją specyfikę , różnorodny dynamiczny progres,wiele typów , przechodzą różne fazy i etapy to choroba która się rozwija, jest chorobą kontroli na wielu poziomach
i ma jak napisałem psychiczne konsekwencje, zniewala wiele obszarów myślenia, przeżywania emocji,uczuć i życia ,ale nie od pierwszego piwa czy nie od pierwszego zagrania na konsoli ,
Dlatego też nikt Ciebie o nic nie obwinia, mogłaś nie wiedzieć od początku i pewnych rzeczy nie dostrzegać, po za tym przystosowałaś się do pewnego stopnia do życia z grającym choć nie zawsze Ci się to podobało, a to co widzisz teraz to prawdopodobnie znając życie i trochę problemu uzależnienia to według mnie jest wierzchołek góry lodowej .Kłamstwa też oddalają i niszczą miłość tworzą mur.
Moja dziewczyna na przykład widziała tak kilka procent tego co ja wyczyniałem ćpając i pijąc,bardzo  wiele ukrywałem przed nią po pierwsze to część nałogowych przyjemności i "dramatów" ,po drugie odeszła by znacznie szybciej według mnie,gdyby się dowiedziała o wielu sprawach,z tym podobnie jest jak z ukrywaniem zdrady, a dziewczyna bywała przydatna i potrzebna, nawet to ze czasem przeszkadzała i wtrącała się bywało do wykorzystania prze zemnie na przykład do prowokowania i wywoływania sprzeczek.
Uzależnienie to straszny chaos ,jednak chaos przyporządkowany obsesji i jej zaspokojeniu ,dlatego mało widać na zewnątrz i nie od razu
ma wiele w sobie sprzeczności i dziwnej jakby planowej, pokrętnej, logiki ,trudno to dostrzec ponieważ jakieś 15% ludzi jest uzależnione ,a niektóre kompulsywne zachowania społecznie są tolerowane jak na przykład kompulsywna praca, w połączeniu jednak z hazardem może powstać bardzo chory i niszczący rodzinę,związki, zbiór zachowań.

Dzisiaj to nawet na noc nie wrócił...zostałam sama w mieszkaniu i bardzo mi z tym źle..:(

Nie czekam, staram się na czymś innym skupić, na filmie, książce, pierwszy raz nie wrócił, nie czekam, ale w głowie mam milion myśli...dlaczego faceci się tak zachowują? robi to specjalnie? on nigdy nie wychodził o tej porze...

"A wygląda na to że on jest w takim stanie gdzie już Cibie nie chce i nie dlatego że jesteś jakaś tam ale dlatego że stoisz mu na przeszkodzie w dodatku jesteś chodzącym wyrzutem sumienia on w głębi wie że dał ciała jest słaby nie przyzna się chyba że będzie chciał coś od Ciebie ,nie ma nic za darmo w takich układach "

Też tak myślę...to on to zniszczył... łatwiej jest odejść niż się tłumaczyć i wyjść z nałogu...wrócił o po 12 i patrzył na mnie jak zbity pies, nie wiem co robił, ale masz rację za dużo myslę i analizuję, to jest koniec i muszę się z tym pogodzić. Dzisiaj mialam okropny dzień dziękuję za wszystkie słowa wsparcia i otwarcia umysłu.

Czyli jednak mieszkacie razem a nie jesteście juz razem. Sama widzisz jakie to " doskonałe" rozwiazanie bo właśnie zbierasz żniwa swojej decyzji.
Wrócił na noc późno a innym razem nie wrócił wcale. Nie ma obowiązku się tłumaczyć bo już nie jesteście razem a mimo to co zrozumiale denerwujesz się co się mogło z nim stać. Naprawdę MUSISZ z nim mieszkać i nadal przeżywać te katusze ?

Tak macie racje...ale wytłumaczę dlaczego jeszcze mieszkamy razem, teraz żałuję, ze tak się stało...ale z drugiej strony boję się momentu jego wyprowadzki. Tydzień temu zaczął do mnie pisać w pracy, że mnie 'kocha', ale musi sobie poradzić z nałogiem, że chce abyśmy utrzymywali kontakt dalej, że chce żebym mu pomogła wyjść z nałogu, po czym powiedział, że już załatwił sobie kawalerkę, a ja głupia po jego słowach  powiedziałam, żeby odwołał tą kawalerkę, bo też ma prawo do mieszkania w tym mieszkaniu...i wtedy przez około tydzień więcej rozmawialiśmy i nawet poszliśmy coś razem zjeść, szedł ze mną za rękę podkreślając 'ze nie jestesmy razem, więc nie mogę mu prawić morałów' (głupia jestem wiem). I cały czas powtarzał, że nie chce zobowiązań, więc się pokłócilismy...ale pozwoliłam mu już zostać, więc było za późno żeby to odwołać...i teraz jak juz osiągnął cel mieszkania do końca umowy nie odzywamy się, traktuje mnie jakbym nie istniała i zaczął sprzedawać rzeczy... a jak się go zapytałam dlaczego to robi to powiedział 'powiedzialaś żebym sprzedawał i będzie łatwiej się wyprowadzić'... teraz nie mogę tego odwołać, zrobił ze mnie idiotkę, boli mnie to wszystko..

Autorko, przecież o tym wszystkim pisaliśmy Ci już wielokrotnie od początku Twojego wątku.
Ty ciągle postępujesz i zachowujesz się tak samo, a oczekujesz innych efektów.
Czyli - nic się nie zmienia u Ciebie, ale żeby wszystko się zmieniło.
Do takich zmian potrzeba przecież cudu.

Kochani nie wiem czego oczekuję...ale wyobrażacie sobie , że dzisiaj mój były usunął moją mamę z facebooka, a gdy się go zapytała dlaczego, przecież tyle mu pomogła to odpowiedział, że 'dziekuje za wszystko, ale tak bedzie lepiej i żebym go nie podglądała na fejsie z jej profilu...' - to jest naprawde chore...dlaczego on to robi ? wyprowadza się w sierpniu, kazałam mu się wynosić natychmiast, bo wyląduje w psychiatryku..

No i ma akurat rację z czym musisz się zgodzić. Mniej bolesne rozstanie to takie w którym nie znamy dalszych losów naszych ex.
Nie wiem co on jeszcze musi zrobic żebyś odpuscila, ale naprawde odpuść.

Tak jak wcześniej pisałam zbierasz teraz żniwa swojej decyzji aby mieszkać razem. Ja to doskonale rozumiem , że drastyczne uciecie kontaktu boli..a gdzieś z tyłu glowy tli się nadzieja , że " a może jednak". Sama widzisz, że on tej nadzieji całkowicie Ciebie pozbawil i im bardziej brniesz tym mocniej dostajesz po głowie.
On juz ten związek zakończył i teraz pora na Twój krok.
Możesz owszem ciągnąc to kolejny miesiąc , ale pomysl sobie , że jak zakonczysz to teraz będziesz miesiąc " do przodu". Żałoba po rozstaniu i tak Ciebie nie ominie. Na razie robisz sobie tzw " karmienie trupa" czyli poswiecasz emocje na coś juz martwego...po co ?

Wygląda to tak że pozwoliłaś mu mieszkać ,żeby znać jego losy i mieć go na oku w razie co jakby zmienił zdanie rozmyślił się ,skończył z hazardem z dnia na dzień się zmienił i zdarzy się cud wszystko co złe zniknie rozpłynie się  itp .
Wykańczasz się obserwując go i łudząc się ,to takie na raty dobijanie się .
W takim stanie mieszkając razem nie uodpornisz się siłą woli ,za dużo jeszcze masz żalu i oczekiwań .
Nie licz że on się liczy z Tobą ,on nie okaże litości bo mu się nie chce i mu tak wygodnie.A z Tobą może robić co chce ponieważ wie że może, i pozwalasz mu i sobie na takie traktowanie.
Wyjdź z roli ofiary jak najprędzej ,inaczej odzieranie samej siebie ze złudzeń będzie bardzo bolesne i rozłożone w czasie ponad miarę,a jak ktoś napisał wyżej żałoba i tak Cię nie minie,już samo to wymaga trochę energii po co dokładać sobie ciężaru kompletnie zbędnego.

Ile Ty masz lat, że tak Ci zależy na tym Facebooku!? Co to w ogóle za różnica?
Na to chcesz teraz pożytkować swoją, już i tak nadszarpniętą energię?

Wywalam to oczywiste. Przecież nie jesteśmy juz " znajomymi". Ja rozumiem , że w 90 % na fb to znajomi z którymi raczej nie umawiamy się na piwo i pogaduchy, ale to nie zmienia faktu , że nie widze potrzeby mieć tam ex. Niby po co ? Mam oglądać foty jak po 5 latach od rozstania bierze ślub? Bylo minęło a trzeba zyc dalej.
Ty się wyprowadz. Po co czekasz na jego krok. Odwlekasz specjalnie mam wrażenie. Rozumiem Cię , ale naprawde nic Ci to nie da.

Najlepsze jest to, że półtorej tygodnia temu chrzanił kocopoły, że kocha i mnie potrzebuje i najgorsza jest taka huśtawka. Ja naprawdę jestem w takim dole, że nie mam siły organizowac przeprowadzki, bo nie jestem w stanie nawet pracować. Do tego potrzeba siły, a ja dalej nie chce w to wierzyć, potrzebuje czasu, boje się przyszłości, zostalam sama w wieku 30 lat, zawsze miałam duże powodzenie u mężczyzn, myślalam, że ułoże sobie życie, że będzie dom, dzieci, kredyt, wspólne marzenia, a tu się okazało po 4 latach , że druga strona tego jednak nie chce, poczułam sie jakby rozjechał mnie pociąg. W rodzinie mnie pokazywał, chwalił się mną, a tak naprawdę żyłam w klamstwie przez 4 lata. Teraz widzę, że te podejrzane jego braki kasy brały się stąd , że grał. Wiecie, że jak się poznalismy to potrafił na wspólnych wakacjach za moimi plecami isc grać? Za mało się mówi o tym uzależnieniu, gry hazardowe, maszyny niszczą związki i ludzi, mnie zniszczyły, przez 4 lata żyłam w iluzji. Są ludzie, którzy czerpią korzyści z maszyn i dla mnie to są ludzie bez sumienia....Mimo mojego powodzenia mi mało, który facet odpowiada i dlatego jak już znalazłam kogoś dla mnie wyjątkowego to się oddaje w calości, oddalając trochę rodzinę, ludzi dookoła..

Po pierwsze - to co robisz, jest niebezpieczne i chore. Związek, to partnerstwo i wspólne życie, a nie stopienie się z partnerem w jeden organizm, poza którym nikt i nic nie istnieje.
Po drugie - bronisz się rękoma i nogami i czym tylko możesz, przed przejęciem na siebie jakiejkolwiek odpowiedzialności za swoją obecną sytuację, i za swoje obecne samopoczucie. A jesteś za to odpowiedzialna. To Twoje decyzje doprowadziły Cię do tego miejsca.
Winny jest Twój były/ obecny chłopak, winni są ludzie, którzy czerpią korzyści z maszyn, zaraz winni będą ludzie, którzy je produkują, albo którzy je przewożą. Tymczasem uzależnić można się od bardzo wielu rzeczy, niemal od wszystkiego.
Nie mówię tu o rzeczach oczywistych, takich jak używki, ale przecież uzależnić można się nawet od czekolady. Nie rozumiem tego procesu, który ma doprowadzić do wniosku, że za uzależnienie od czekolady odpowiada drzewo kakaowca, albo ziemia na której w ogóle rośnie.

Szukasz sobie powodów do tego, żeby na siłę trzymać się gościa, który ma Cię naprawdę bardzo głęboko w poważaniu. Bo jesteś w tak okropnym stanie, że nie masz siły się wyprowadzić? Do sierpnia został miesiąc, skąd weźmiesz siłę wtedy? Skoro jeszcze przez miesiąc będziesz wyniszczać sama siebie jątrząc i błagając?
Będziesz czekać, aż ktoś Cię z tego mieszkania siłą wyrzuci? Bo to przecież jasne i oczywiste, że za miesiąc w towarzystwie faceta, który Cię codziennie odrzuca - będziesz czuć się jeszcze gorzej niż teraz.
Jak sobie poradzisz wtedy?

Nawet jeśli jakimś nadludzkim wysiłkiem wskrzesisz tego trupa, to to będzie tylko zombie, a nie żywy człowiek.
Wybłagany, wyproszony związek, który przywrócisz do funkcjonowania poprzez własne upokorzenie i upodlenie, nie da Ci ani rodziny, ani stałości, ani dzieci, ani szczęścia. Skończy się o wiele szybciej i o wiele paskudniej, niż sobie wyobrażasz.

Z obecnym partnerem Autorka wątku i tak nigdy nie będzie tego miała.

No i co z tego?
Powiedział co trzeba było, żeby dalej miał gdzie mieszkać.
Dzięki temu Ty naiwniaro uwierzyłaś, że możesz zrealizować swoje marzenia z nim. Otóż dzięki temu on może zrealizować swoje marzenia Twoim kosztem.
Wiesz czemu nic nie możesz zrobić? Bo cała ta sytuacja wysysa z Ciebie siły. Jak rak z organizmu. Albo wytniesz go teraz albo zostaniesz kupką smutnych, niezrealizowanych marzeń.
To Ty pozwalasz na to, żeby ta sytuacja Cię wyniszczała.

Dzieci, dom, mąż - super. ale każdy dzień, kiedy mieszkasz z tym czymś oddala cię od tych marzeń. Po tym, jak odejdzie będziesz musiała dojść do siebie. Im więcej z tym spędzasz czasu, tym dłuższa rekonwalescencja Cię czeka. Tym później zrealizujesz swoje plany.

A na świecie są mężczyźni, którzy chcą założyć rodziny, mieć dzieci, być chciani i kochani.
Tylko właśnie nie ten.

Nie będę produkować się więcej w tym wątku.
Od Ciebie zależy, co zrobisz.
Powodzenia.

Wszyscy macie tu rację, dzisiaj po prostu zabolało mnie najbardziej, że z fejsbooka usunął moją mamę, z którą miał bardzo dobry kontakt, wielokrotnie jej pomagał, nosił zakupy, mieli dobrą relację.

Po raz trzeci napisałaś dzisiaj o tej sytuacji. Myślisz, że wcześniejsze dwa razy nie wystarczyły uczestnikom forum do zrozumienia tego, co napisałaś?

***
Jeśli (!) opisane sytuacje i Twoje reakcje są prawdziwe, to jak najszybciej skorzystaj z psychoterapii.

Co drugi dzień piszesz o tym, że coś Cię zabolało najbardziej. A to zabolało Cię najbardziej, że on Twoją mamę z fejsbuka usunął, a to zabolało Cię najbardziej, że rzeczy zaczął swoje sprzedawać, a to zabolało Cię najbardziej że on powiedział, że go do czegoś zmuszasz. Im dłużej kurczowo się go trzymasz, tym więcej masz rzeczy, które bolą najbardziej.

Do rodziców nie, bo nie.
Na pokój nie, bo nie.
Cokolwiek nie, bo nie.
Na wszystko inne - nie ma siły.
To bardzo smutne, że tak bardzo nie szanujesz samej siebie, że uważasz, że stać Cię tylko na grzebanie w ochłapach, jakie rzuci Ci Twój ex.

Salomonko, całkowicie się z Tobą zgadzam.
Ale nawet jeśli nam się wydaje, że to jeszcze nie koniec, i że jesteśmy w związku, który ma przejściowe kłopoty, czy chwilowy kryzys, a partner uważa, że to definitywny koniec - to tak naprawdę to jest koniec.
Niezależnie od naszych zaprzeczeń - nie jesteśmy w związku z kimś, kto uważa, że nie jest w związku z nami.

Bardzo Ci współczuje bo rozstania bolą bardzo. Wypłacz się porządnie, łzy oczyszczają.Szkoda, że uparcie nie zdecydowalas sie na ta wyprowadzke bo musisz znosić zachowanie tego faceta co w rezultacie rani Ciebie jeszcze bardziej. Tak naprawdę odwlekanie tego nie wnosi nic oprócz cierpienia. Zamiast teraz po malu zbierać się po rozstaniu Ty to przeciągasz az do konca miesiąca a od siepronia znowu bedzie płacz.
Dlaczego sobie to robisz?
Na razie nie zajmuj się facetami. Zlamane serce to nie jest dobry doradca a mezczyzni wyczuwają je na kilometr. Przyciagniesz teraz do siebie najgorszy serc ( np ten żonaty)
Zajmij się sobą a nie facetami. Odczekaj i wtedy na łowy. Daje pól roku i obecny facet będzie obojętny jak gołąb na chodniku.

Wielu z nas nie przypuszczało, że w wieku 30, 40, 50 a i 60 lat zostaniemy sami . Załamana dzisiaj, a za jakiś czas stwierdzisz, że żyjesz na nowo i że za długo zwlekałaś z pożegnaniem Jegomościa.

We mnie coś pękło po tym jak powiedział do mnie 'zamknij piz..', wtedy zrozumiałam ,że to jest po prostu zwykły cham. Ukradł mi wszystkie talerze, żałosne zachowanie ,ale i bardzo bolesne...zastanawiam się dlaczego wciąż kocham tego człowieka, ale teraz na dobre zniknie z mojego życia. Po jakim czasie od czasu braku kontaktu się pozbieraliście? ile wam to zajeło? miesiąc, dwa a może pół roku...i czy skupiliscie się na sobie czy rzuciliscie się w wir randek? powiem wam szczerze, że nie wyobrażam sobie na razie spotykać się z innymi facetami to takie okropne