Jak to jest z facetami? Czy jeśli pokaże obojętność ex, to wróci? - Netkobiety.pl

Przykro mi to co przeżyłaś. Nie do pomyślenia co ludzie czasami robią...no i cóż masz rację.

gdzie krzywda? w tym, że ludzie obiecują i to i siamto, a wychodzi co wychodzi. Zawsze miałam problem z zaufaniem do ludzi, bo dosłownie KAŻDY mnie zawodził. Dopiero na niego się otworzyłam, zaufałam mu całkowicie. Po zerwaniu nawet gadał te bzdury, że możemy dalej utrzymywać kontakt, że chce zacząć poprawiać naszą znajomość. A co wychodziło? ponowne zero starania z jego strony, zawsze to ja musiałam pisać, a on nawet ani razu nie raczył się mnie zapytać jak się czuje po tym wszystkim i czułam się jakby pisał ze mną z przymusu. Po co proponować utrzymywanie kontaktu, poprawianie znajomości skoro wiesz, że tego nie chcesz i nie zamierzasz się w ogóle starać? po co? tak jak pisałam wyżej, niektórzy z was zachowują się jakby to było coś prostego, łatwego utrata ukochanej osoby. TAK nie zmusisz nikogo do miłości, ani do niczego, ale chociaż nie przekreślaj człowieka tak na zawsze po tym wszystkim co razem przeżyliśmy...

Life is brutal i nie ma się nad tym co aż tak roztkliwiać..Niedawno właśnie jeden Kolega przez ileś stron robił to samo, co Autorka i chyba w końcu zaczął stawać na nogi..Tylko nie było tam takich absurdów, jak tutaj..

Natomiast tu: rozstanie i dalej co ma być?  Jakie pracowanie nad relacją? Jakie starania? Relacja się skończyła, to on może od razu na drugi dzień się z kimś spotykać jak chce a Autorka robi mu wyrzuty, że śmie łatwo znosić ich rozstanie i zapomnieć to, co było(sic!). ROzstanie i zerwanie kontaktu uchodzi za coś, co w ogóle nie powinno się zdarzyć, bo skoro byli razem, to co, powinni pozostać do końca życia?
Czy jest obowiązek sprawdzania czy wydzwaniania do eksów po rozstaniu?

Chociaż, nie ukrywam, że dla mnie jest różnica między rozstaniem małżonków po kilkunastu czy więcej latach wspólnego życia a takim przypadkiem, jak ten, biorąc pod uwage jeszcze wiek Autorki i tego gościa.
Ludzie dopiero co wchodzą w życie a już marzą o wielkiej miłości do grobowej deski.

Czasem nie ma wyboru, bo inaczej nie ma szans na oderwanie się od osoby z którą się po prostu nie chce już być. Jeśli ta osoba nie rozumie, że jej czas się skończył i powinna pójść swoją drogą, to naprawdę nie ma innego rozwiązania jak tylko odciąć się całkowicie. Zapewniam cię, że można zachować w pamięci dobre chwile i wszystko co razem się przeżyło, ale zacząć nowe życie bez tej osoby a raczej bez jej ciągłej, nachalnej obecności.

Śmiem twierdzić, że większość forumwiczów bywających w tym dziale przeżyła w życiu prawdziwą miłość, oraz jej utratę.

No a co innego można zrobić? Można się z taką decyzją nie zgadzać, można się czuć skrzywdzonym ponad wszelką miarę, ale jaką widzisz inną możliwość, niż akceptowanie tego?
Będziesz dręczyć kogoś? Bić? Zmuszać go przemocą do powrotu? Prosić? Nagabywać?
NIE znaczy NIE. Niezależnie od tego jak bardzo tego nie chcemy.

Nie bądź niemądra, jedna wzmianka od randomowej osoby o borderline wcale nie oznacza, że na to cierpisz. Jeśli będziesz miała taką diagnozę od psychiatry, to inna para kaloszy.

Od siebie dodam, że byłam kiedyś w sytuacji Twojego chłopaka. Druga strona z jakiegoś powodu nie chciała uszanować mojego NIE.
Również chciał się tylko przyjaźnić, tylko kolegować i tylko rozmawiać. Tylko mi wytłumaczyć. Tylko żebym kiedyś może dała szansę. Niczego więcej nie chciał.
Skończyło się na policji i moją wyprowadzką o kilkaset km dalej.

Wy wszyscy serio nie rozumiecie. Jaka godność? Po co komuś godność, kiedy dzieje się największa tragedia i ból taki, że cię rozsadza na kawałki? Kiedy każda myśl o nim to jak wkładanie w otwartą ranę rozgrzanego do czerwoności pogrzebacza.

Nie zrozumiecie tego. Macie normalne mózgi, w których ciało migdałowate działa jak trzeba. Kiedy mózg nie zapętla się na tym bolu, kiedy przeżywacie go wciąż i wciąż, z każdą chwilą mocniej. Ten ból nie słabnie, on rośnie, nabiera sił, przejmuje całe twoje życie.

Zaufałaś, to było trudne a on wziął to zaufanie, obejrzał i wyrzucił do kosza. Oszalec można. Nie chcesz w to wierzyć, bo jak? Dałaś wszystko, pokazałaś brzuszek, odsłoniłas się i on uznał, że to... Nieistotne. Cała ty jesteś nieistotna. Wszystko teraz jest w tobie i wokół ciebie nieistotne.

Piszecie o majątkach utraconych, o 20 latach życia... Wy nic nie rozumiecie. Tutaj wszystko pękło, umarło, zdechło a ona musi dalej oddychać. Oszalec mozna.

To jest borderline. Kiedy czujesz milion razy bardziej, a wszyscy ci mówią opanuj się, nie poniżaj, gdzie twoja godność, to jest śmieszne. No nie jest śmieszne. To jest ból który wydaje się śmiertelny.

Autorko, nawet jeśli sięgniesz dna w tym błaganiu o miłość to nie zmieni tego, że jesteś ważna, że jesteś istotna i że tak, jeszcze kiedyś ktoś cie pokocha z wzajemnoscia. Nawet jeśli każdy będzie się śmiał a on zablokuje cie nawet na naszej klasie. Widać Twoje dno jest niżej, a skądś trzeba się odbić.

Rób co musisz, żeby się z tego wygrzebać. Nawet uwierz że wróci, jeśli nie będziesz się odzywała 6 miesięcy. 6 miesięcy bana. Może tak to samo uschnie.

Nie wiem, ale polecam terapię.

Nie uważam, żeby Autorka tego wątku miała monopol na cierpienie i przeżywanie bólu po rozstaniu.
Czy ludzie po utraconych majątkach, po rozstaniach w 20 letnich związkach nie cierpią Twoim zdaniem? Oni nie muszą dalej oddychać? Im wszystko nie pękło, nie zdechło i nie umarło?
Ciekawa teza, ale zupełnie błędna.

Po to, żeby nie mieć na karku policji i sprawy o stalking, lub nękanie.
Po to, żeby ciągle nagabywany ex nie wywrzeszczał kiedyś przy wszystkich, jak serdecznie ma nas dość i jak bardzo nami gardzi.

Każdy cierpi po odrzuceniu. Nigdzie nie twierdzę inaczej. Ale tutaj to cierpienie jest jakoś bardziej obsesyjne. A wywrzeszczenie przez eksa pogardy paradoksalnie mogłoby pomóc.

Tak, zgodzę się z tym, że tutaj mamy niepokojącą obsesję.
Jednak to nie czyni bólu i cierpienia Autorki bardziej dojmującymi, mocniejszymi, czy wyjątkowymi.
Co do wywrzeszczenia pogardy - w sytuacji, w której mamy obsesję i mocne zafiksowanie, to nie pomaga niestety, a jeszcze bardziej intensyfikuje wszystko. Poczucie krzywdy, niesprawiedliwego potraktowania i rozpamiętywanie.
Porzucona osadza siebie coraz mocniej w roli ofiary, a byłego partnera w roli oprawcy.

Isabella dobrze napisała: tutaj rodzi się obsesja, "ofiarą" i "oprawcą" i całym dramatem.

opisałam tylko kawałek historii mojego związku...nie prosiłam o uczucia ani nic tylko nadzieję, ale cóż...boję się, że znowu złapie mnie ten okropny dołek w którym nie będę mogła powstrzymać się od napisania do niego.

Akurat dawanie czy oczekiwanie na nadzieje może tylko sytuację pogorszyć, skoro już wszystko jest wiadome..

Vulnerablexgirl,

Pytasz, czy obojętność względem człowieka, którego obdarzyłaś uczuciem, jest drogą do odzyskania go...
Problem polega na tym, że to, o co pytasz oraz metoda, jaką chciałabyś zastosować, są póki co, dla Ciebie niedostępne. Jedym słowem, nie jesteś jeszcze na żadną obojętność gotowa...

Rozstaliście się w lutym. To zaledwie cztery miesiące, a Ty, jak sama piszesz, już kilka razy starałaś się przerwać między Wami tę ciszę i wychodziłaś z inicjatywą. Ani jemu, ani przede wszystkim sobie, nie dałaś dotąd szansy na spojrzenie na Waszą relację z pewnego dystansu. Nabrać owego dystansu, nie można nieustannie wracając do początku, widując się z tym kimś choćby wirtualnie, wymuszając kontakt pisaniem listów, sprawdzając reakcję tej drugiej strony, czekając na jej odpowiedź...
W ten sposób jeszcze bardziej się wikłasz, a za pewien czas, odkryjesz też, że przez takie zabiegi, nieustannie pokazujesz Twojemu byłemu chłopakowi, że wcale go nie kochasz, tylko że on Ci jest potrzebny. Że po prostu chcesz go mieć. Dostrzega to, że dążysz do kontaktu, by zrealizować swoje własne cele, a nie po to, by wysłuchać, co on ma Ci do powiedzenia. Dlatego ucieka. Blokuje. Izoluje się.
To nie jest miłość, gdy chce się "wyszarpać" tę osobę życiu. Gdy szuka się pretekstu, by ją do siebie przyciągnąć. Choćby obojętnością, właśnie. Gdy obmyśla się strategie na "złamanie jej", w chwili, w której ktoś stanowczo, kolejny raz mówi, że widzi Cię tylko, jako swoją koleżankę.
Im bardziej zabiegasz, tym jaśniejszy dajesz mu przekaz, że Twoje uczucie do niego nie ma z miłością nic wspólnego. Że jest raczej polowaniem z nagonką. A nikt przecież nie chce być zziajanym wieczną ucieczką szarakiem...

To, co mogę Ci serdecznie polecić w bardzo trudnej sytuacji uczuciowej, w jakiej obecnie się znajdujesz, to czytanie tego Forum i szukanie wątków, w które często wplata się wiele różnych doświadczeń ludzi i sposobów, w jakie radzili sobie po rozstaniu, takich jak wątki, które założyli Iceman i Vex.

Powodzenia!

4 lata temu zerwał ze mna facet. Przez 4 dni upodlałam się proszac, błagając o powrót, bo nie wyobrażałam sobie innego życia. Nie jadłam, nie spałam, nie mogłam funkcjonować, zawaliłam semestr na studiach. Wrócił. Ja starałam się jak nie wiem co, żeby to już się nie rozsypało. Byłam jak nie ja. Miła, kochająca, na wszystko się zgadzałam. Potrwało to 2 tygodnie i rzucił mnie znowu.
Tym razem nie powiedziałam nic, było mi obojętne.

Z perspektywy czasu bardzo żałuję tego momentu, w którym błagałam o powrót. Uwazam, że to najbardziej żałosna rzecz, jaką zrobiłam w życiu. Zrobiłam dokładnie to, co wiele ludzi po rozstaniu, wrzuciłam moją godnośc do szafy i poszłam blagać kogoś, zeby ze mną był.

Dlatego z perspektywy czasu uwazam, że najlepszą opcją po rozstaniu jest jego zaakceptowanie. Po co sie dopraszac? Skoro druga osoba podjęła decyzję o odejściu, to widocznie miała powody. Powody, ktore gromadziły się pewnie juz od dłuższego czasu i chwilowa poprawa zachowania by ich nie zmieniła.
Warto zachowac swoją godnośc, zeby potem nie czuć żenady patrzac na własne zachowanie z przeszłości.

Oczywiście, że ważniejsze jest to, czego on chce. On NIE SŁUŻY do spełniania Twoich nadziei. Rozstaliście się. Tak bywa. On nie ma wobec Ciebie żadnych zobowiązań z tego tytułu, nie musi tego odpokutować w żaden sposób.
Chciałaś z nim rozmawiać normalnie? Przecież on Ci dawał na to szanse, ale Ty za każdym razem wyciągałaś temat związku, więc Cię zablokował. Piszesz, że jest niedojrzały i nie wie, czego chce. Nieprawda, on wie, czego chce, tylko że czegoś innego niż Ty. To nie niedojrzałość.
Jesteś młoda, masz czas. Byłemu daj spokój i zajmij się sobą. Będą inne związki.

Właśnie! Dlatego można już mówić tutaj o obsesji, kiedy do kogoś nie dociera ,że pewien etap się skończył. Poza tym samo przeświadczenie, że facet powinien zmienić zdanie wbrew sobie by ściśle postępować według jej zdania. Tak, jakby drugi człowiek był komuś potrzebny do spełniania nadziei i życzeń, bez uwzględniania jego osobistego zdania.
Autorka wręcz oczekuje, żę facet się poświęci i będzie z nią na siłę a w międzyczasie uczucie się odrodzi. Nie liczy się z tym, że przez ten czas chłop się będzie zwyczajnie męczył.

Następuje tutaj kompletne odwrócenie pojęć, bo akurat gośc postąpił nad wyraz uczciwie, blokując ją, gdzei tylko się da. Zrobił jej tym samym przysługę. Twierdzenie, żę się kogoś w ten sposób krzywdzi jest chyba najlepszym dowodem na to, że Autorka nie ma pojęcia, że sama zachowuje się egoistycznie, próbując na nim coś wymusić. Zarzuca mu, że ten nie wie, czego chce, kiedy jest właśnie na odwrót.
Wszystko jest "rozumiane" na opak.
Żeby nie być gołosłownym, to kiedyś spotykałem się z taką jedną..I choć cieżko byłoby to nazwać związkiem, ale o tym, że ma kogoś, raczyła mnie poinformować za pomocą SMS-a. Ktoś mógłby powiedzieć, że się mną zabawoiła, bo ewidentnie dawała mi sprzeczne sygnały.Zaangażowałem się niewątpliwie, ale po wszystkim to może minęło 2 miesiące i zapomniałem o całej sprawie. Uszanowałem to i tyle.

Bo tak jest łatwiej.
Łatwiej jest atakować - nie wiecie co to znaczy prawdziwa miłość, nie przeżyliście tego co ja - po to, żeby potem przejść płynnie do - jestem ofiarą, zostałam tak straszliwie skrzywdzona, co za świnia z niego, jak on mógł mnie tak oszukać i okłamać.
O wiele trudniej jest powiedzieć, przyznać samej przed sobą - ok, wiedziałam jak się rzeczy mają, bo on mi od razu i szczerze powiedział, że nic z tego, mimo tego zdecydowałam się brnąć dalej, i trudno, nie udało się go przekonać. Mam teraz takie konsekwencje jakie mam, liczyłam się z tym.

Rozumiem, że jeśli przyjaciółka by do ciebie przyszła załamana po rozstaniu, to ty jej powiesz "przestań ryczeć kretynko, bo sama sobie jesteś winna i masz to wszystko na własną prośbę".

Przyjaciółka, przychodząc do przyjaciółki zapewne opowiedziałaby taką wersję, gdzie rzeczywiście facet musiałby się okazać w pełni winny..Posypałyby się pewnie oskarżenia, dopowiedzenia itp.

Tutaj nie ma natomiast żadnej "winy" ze strony faceta.

edit: najlepsze jest to, że nawet jeśli Autorka by odpuściła, to potem, po jakimś czasie różnie mogłoby być..Gdyby każde z nich miało swojego partnera, to co by stanęło na przeszkodzie, aby oboje mieli koleżeńskie relacje? A teraz, jak chłop się przekonał o tym, jaka Autorka jest natrętna, to będzie się trzymał od niej z daleka.

Skąd ty możesz wiedzieć, co było w ich związku?
Poza tym co mają winy do tego, jak intensywnie przeżywa się rozstanie?

"Żeby nie być gołosłownym, to kiedyś spotykałem się z taką jedną..I choć cieżko byłoby to nazwać związkiem, ale o tym, że ma kogoś, raczyła mnie poinformować za pomocą SMS-a. Ktoś mógłby powiedzieć, że się mną zabawoiła, bo ewidentnie dawała mi sprzeczne sygnały.Zaangażowałem się niewątpliwie, ale po wszystkim to może minęło 2 miesiące i zapomniałem o całej sprawie. Uszanowałem to i tyle."

Ty się pogodziłeś z sytuacją, jej to póki co nie wychodzi. Każdy przeżywa inaczej, nie ma tego co oceniać.

Czyli co, mamy pozwolić obcej dziewczynie na robienie sobie krzywdy, bo nie dociera do niej, że zachowuje się nieodpowiednio i że jej zachowanie nie przyniesie takich skutków, jakich oczekuje?

Wiem, że czyny są ważniejsze niż słowa. Kiedyś mu to nawet powtarzałam, że to jest dla mnie ważniejsze, ale w ogóle się tego nie trzymałam....powinnam zakończyć ten związek już wiele razy, ale nadal miałam głupią nadzieję, że coś się zmieni. Kiedyś nawet powiedział mi, że nie kocha mnie na tyle by o mnie walczyć a mimo to nadal kontynuowaliśmy związek...czasami niestety słuchamy bardziej serca niż rozumu

Tutaj już nawet nie chodzi o związek... jest niedojrzały przez to jak mnie traktował w związku i po związku. Przyszedł, pobawił się i zostawił. Może tego nie rozumiesz, bo jesteś facetem a mężczyźni wszystkiego nie zrozumieją. Dla was może to jest po prostu takie łatwe z pogodzeniem się o czyimś odejściu, bo przecież kiedyś pojawi się ktoś inny.....

No dobra, a jak Ty sobie w takim razie wyobrażasz rozstanie z facetem?
W jaki sposób facet miałby Cię zostawić i jak miałby się zachowywać, żebyś nie potraktowała tego, jako zabawienie się Tobą i porzucenie?

I to musiałby być taki sposób, który NIE dawałby Ci złudnych nadziei na to, że jeszcze będziecie razem.

To nie jest łatwe do pogodzenia i uwierz, że faceci też przeżywają rozstania. Ale odcięcie kontaktu i blokada w telefonie i na fb to jest super sposób na to, żeby pogodzić się z tym, że tego człowieka już w życiu nie ma. No i to nie jest tak, że nikt inny się już w Twoim życiu nie pojawi, bo pojawi się na pewno.
Po prostu Twój ex nie chce Ci dawać nadziei na to, że będziecie razem. On nie chce tego czasu, który Ty chcesz temu dać, żeby zobaczyć. On nie chce zobaczyć, on już wie, że nie.
Jak miałby Ci to zakomunikować, żebyś w końcu zrozumiała?

Cały czas się zastanawiam, jak właśnie takie osoby w podobnych momentach myślą..Raczej ciężko im jest sobie taki sposób wyobrazić, bo w pewnym momencie zaczyna istnieć tylko "JA" i nic więcej. Nie widzi się tego, zę druga strona może mieć nas zwyczajnie dość(z konkretnego powodu), widzi się tylko i wyłącznie swoje odczucia. Ma się wrażenie, że cokolwiek by gość nie zrobił, to i tak będzie "winny".

Wiem co czujesz. Ale on już nie wróci. A nawet jak wróci to tylko wtedy kiedy nie wyjdzie mu z nową kobietą, a Ty byłabyś plastrem. Zyskałaś doświadczenie i dobre wspomnienia. Są osoby które ciężej przeżywają rozstania, a są i takie którym to powiewa. To jak ktoś przeżywa rozstanie wcale nie znaczy, że są zależni od drugiego człowieka. Ludzie są różni. Ważne aby wyciągać wnioski, uczyć się na błędach, pozwolić sobie na prawo do błędu i iść do przodu.
Przestań o nim kompletnie myśleć na kilka dni, a będzie lepiej Zajmij się swoją autonomią. Popracuj nad niezależnością swojego szczęścia.